R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Maandag 1 september
Lief Dagboek,
Dit is gewoon niet leuk meer, na 4 weken mentaal proberen me voor te bereiden om het jaar goed te beginnen loop ik gelijk tegen Bas aan. Waarom heb ik het practicum klinische pathologie gewoon niet vorig jaar gehaald. Oh ja, door diezelfde Bas natuurlijk. Eikel, waarom heb je me terug de afgrond ik geflikkerd, en waarom moet je nou uitgerekend daar stage lopen.
Ik ben naar huis gevlucht toen ik hem op het rooster zag, ik ga me niet voor lul zetten, voor ik het weet knal ik weer uit elkaar van schaamte, niet iets om trots op te zijn tegenover die tweedejaars studentjes. Onderweg naar huis kwam ik eindelijk wat tot rust maar toen sloeg de paniek van Bas over naar de paniek over hoe ik nu verder moet. Ik kan dit niet, ben 4 weken bezig geweest met therapie om goed voorbereid weer te gaan studeren. Ik moet dit halen, mag niet falen, ik wil niet terug naar huis, niet terug naar mijn vader die ongetwijfeld zijn teleurstelling in mij zal botvieren op de rest van de familie. Ik wil niet terug naar dat kutdorp met z’n kutmentaliteit. Ik zat laatst op Hyves te kijken en uit mijn eindexamenklas zijn er al 5 meiden die zwanger of al een kind hebben. Ik moet er niet aan denken. Wel grappig om te lezen dat Gerard al compleet onder de plak zit, maar dat zal wel komen door zijn gebrek aan ballen, iets waar de hele populatie van Losser aan lijdt. Die jongen kon toch al niet zoenen.
Maar morgen gelukkig geen practicum, ik kijk wel of ik ga, wil hem niet tegenkomen, misschien naar de studiecoordinator of er een oplossing is want dit kan zo niet verder. Ik durf ook niet naar mijn psycholoog, het is toch beschamend dat wat ik in 4 weken heb opgebouwd binnen 5 minuten compleet was verdwenen. En ik wil al helemaal niet in groepstherapie, stel je voor, the horror! Hoorde laatst van een meisje wat moest vertellen over haar break-up met d’r vriendje, zoiets ga je toch niet openlijk bediscussiëren? Waarom moest die klootzak nou precies met haar vreemdgaan, die bitch ziet er niet uit met d’r cup D, ik was blijkbaar niet vol genoeg ofzo.
Over 2 weken alweer jarig, maar geen zin om er iets voor te doen. Ik wil al helemaal niet naar huis maar kan dat mijn moeder en zusjes niet aandoen, misschien vraag ik wel of ze naar Utrecht komen, kan ik lekker voor ze koken hier (Als dat teringwijf van een Karin die keuken eens opruimt, d’r staan nog steeds pannen van 2 weken geleden met aangekoekte spaghetti).
Ik ga nog ff surfen op het web en dan maar slapen, best eenzaam zo alleen hier maar zo vertrouwd, ik heb net een nieuwe site ontdekt over mensen met een angststoornis, gelukkig ben ik op dat gebied niet alleen.
PS. Waar is Karin eigenlijk?
Lief Dagboek,
Dit is gewoon niet leuk meer, na 4 weken mentaal proberen me voor te bereiden om het jaar goed te beginnen loop ik gelijk tegen Bas aan. Waarom heb ik het practicum klinische pathologie gewoon niet vorig jaar gehaald. Oh ja, door diezelfde Bas natuurlijk. Eikel, waarom heb je me terug de afgrond ik geflikkerd, en waarom moet je nou uitgerekend daar stage lopen.
Ik ben naar huis gevlucht toen ik hem op het rooster zag, ik ga me niet voor lul zetten, voor ik het weet knal ik weer uit elkaar van schaamte, niet iets om trots op te zijn tegenover die tweedejaars studentjes. Onderweg naar huis kwam ik eindelijk wat tot rust maar toen sloeg de paniek van Bas over naar de paniek over hoe ik nu verder moet. Ik kan dit niet, ben 4 weken bezig geweest met therapie om goed voorbereid weer te gaan studeren. Ik moet dit halen, mag niet falen, ik wil niet terug naar huis, niet terug naar mijn vader die ongetwijfeld zijn teleurstelling in mij zal botvieren op de rest van de familie. Ik wil niet terug naar dat kutdorp met z’n kutmentaliteit. Ik zat laatst op Hyves te kijken en uit mijn eindexamenklas zijn er al 5 meiden die zwanger of al een kind hebben. Ik moet er niet aan denken. Wel grappig om te lezen dat Gerard al compleet onder de plak zit, maar dat zal wel komen door zijn gebrek aan ballen, iets waar de hele populatie van Losser aan lijdt. Die jongen kon toch al niet zoenen.
Maar morgen gelukkig geen practicum, ik kijk wel of ik ga, wil hem niet tegenkomen, misschien naar de studiecoordinator of er een oplossing is want dit kan zo niet verder. Ik durf ook niet naar mijn psycholoog, het is toch beschamend dat wat ik in 4 weken heb opgebouwd binnen 5 minuten compleet was verdwenen. En ik wil al helemaal niet in groepstherapie, stel je voor, the horror! Hoorde laatst van een meisje wat moest vertellen over haar break-up met d’r vriendje, zoiets ga je toch niet openlijk bediscussiëren? Waarom moest die klootzak nou precies met haar vreemdgaan, die bitch ziet er niet uit met d’r cup D, ik was blijkbaar niet vol genoeg ofzo.
Over 2 weken alweer jarig, maar geen zin om er iets voor te doen. Ik wil al helemaal niet naar huis maar kan dat mijn moeder en zusjes niet aandoen, misschien vraag ik wel of ze naar Utrecht komen, kan ik lekker voor ze koken hier (Als dat teringwijf van een Karin die keuken eens opruimt, d’r staan nog steeds pannen van 2 weken geleden met aangekoekte spaghetti).
Ik ga nog ff surfen op het web en dan maar slapen, best eenzaam zo alleen hier maar zo vertrouwd, ik heb net een nieuwe site ontdekt over mensen met een angststoornis, gelukkig ben ik op dat gebied niet alleen.
PS. Waar is Karin eigenlijk?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Dinsdag 2 september (DaMart)
Lief Dagboek,
Waarom zijn de mensen die zeggen het beste met je voor te hebben, toch altijd de mensen die je leven zo lastig maken? Na een nacht waarin je-weet-wel-wie me niet achtervolgde in mijn dromen, stond ik vol goede moed op. Ik dacht aan van alles, behalve aan hem. Totdat mijn moeder belde.
Ze wilde weten hoe mijn collegedag gisteren was en of het goed met mij ging. Ik loog. Ik kon niet zeggen dat ik het practicum gemist heb. Dan had ik vanavond mijn vader op de stoep gehad, zogezegd bezorgd over mij. Nou ja, over mijn toekomst dan. Want zijn planning daarover is al in de war geschopt. Mijn moeder belde ook niet uit zichzelf, dat weet ik zeker. Ik kon zijn ademhaling en zijn gefluisterde instructies aan mijn moeder op de achtergrond horen. Ik hoop dat hij er geen gewoonte van maakt om mij zo te controleren. Nog een keer zo’n telefoontje en ik neem een ander nummer.
Ook daar kan ik die klootzak dus voor bedanken. Waarom is het leven zo oneerlijk? Bas verneukt mijn leven, en ondertussen bijna alle studentes uit mijn studiejaar, en kan ongestraft naar de toekomst leven. En ik? Ik ben het slachtoffer, maar wordt gestraft met een verleden dat ik als een blok aan mijn been met me mee moet blijven slepen.
Ik wilde vandaag tijdens het inloopspreekuur naar de studiecoördinator gaan. Er stond echter al iemand te wachten. Volgens mij was hij tweedejaars student. Ik durfde niet te blijven. Wat als die jongen mijn nieuwe jaargenoten ging vertellen dat hij mij had gezien? Wat zouden ze wel niet denken?
Toen ik terugkwam, had de studiecoördinator geen tijd meer voor me. Morgenmiddag heb ik nu een afspraak met hem, meteen na de colleges. Hopelijk kom ik Bas dan nergens tegen op de faculteit. Maar wat moet ik eigenlijk tegen de studiecoördinator zeggen? Voor hetzelfde geld wil hij erover praten met Bas. En dan gaat die eikel me ongetwijfeld nog meer ellende bezorgen. Daar is die lul immers goed in.
Thuis brak ik bijna mijn nek over een berg tassen in de gang. Meteen hoorde ik de veel te vrolijke stem van Floor, die samen met haar tachtig paar schoenen terug is. Ze begon meteen te ratelen over haar vakantie in Monaco, waar ze ene Gilbert heeft leren kennen. Wat kan mij dat nou verrotten! Er is meer in het leven dan het “achterlijke leven van Floortje ‘andere-mensen-zijn-stom’”.
Karin is ook thuis geweest. Ik heb haar niet gezien, maar ze had haar telefoon op de bank in de woonkamer laten liggen. Ik kwam erachter toen haar irritante ringtone van Jan Smit begon te blčren. Het is dat Floor binnenkwam, want anders had ik die telefoon door de kamer gesmeten. Ik herkende het nummer. Verdomme! Die klootzak belde haar! Waarom zocht hij contact met Karin? Doet hij het nu met haar?
Ik ga maar proberen te slapen nu. Hopelijk lukt dat met die spanning voor het gesprek van morgen.
Lief Dagboek,
Waarom zijn de mensen die zeggen het beste met je voor te hebben, toch altijd de mensen die je leven zo lastig maken? Na een nacht waarin je-weet-wel-wie me niet achtervolgde in mijn dromen, stond ik vol goede moed op. Ik dacht aan van alles, behalve aan hem. Totdat mijn moeder belde.
Ze wilde weten hoe mijn collegedag gisteren was en of het goed met mij ging. Ik loog. Ik kon niet zeggen dat ik het practicum gemist heb. Dan had ik vanavond mijn vader op de stoep gehad, zogezegd bezorgd over mij. Nou ja, over mijn toekomst dan. Want zijn planning daarover is al in de war geschopt. Mijn moeder belde ook niet uit zichzelf, dat weet ik zeker. Ik kon zijn ademhaling en zijn gefluisterde instructies aan mijn moeder op de achtergrond horen. Ik hoop dat hij er geen gewoonte van maakt om mij zo te controleren. Nog een keer zo’n telefoontje en ik neem een ander nummer.
Ook daar kan ik die klootzak dus voor bedanken. Waarom is het leven zo oneerlijk? Bas verneukt mijn leven, en ondertussen bijna alle studentes uit mijn studiejaar, en kan ongestraft naar de toekomst leven. En ik? Ik ben het slachtoffer, maar wordt gestraft met een verleden dat ik als een blok aan mijn been met me mee moet blijven slepen.
Ik wilde vandaag tijdens het inloopspreekuur naar de studiecoördinator gaan. Er stond echter al iemand te wachten. Volgens mij was hij tweedejaars student. Ik durfde niet te blijven. Wat als die jongen mijn nieuwe jaargenoten ging vertellen dat hij mij had gezien? Wat zouden ze wel niet denken?
Toen ik terugkwam, had de studiecoördinator geen tijd meer voor me. Morgenmiddag heb ik nu een afspraak met hem, meteen na de colleges. Hopelijk kom ik Bas dan nergens tegen op de faculteit. Maar wat moet ik eigenlijk tegen de studiecoördinator zeggen? Voor hetzelfde geld wil hij erover praten met Bas. En dan gaat die eikel me ongetwijfeld nog meer ellende bezorgen. Daar is die lul immers goed in.
Thuis brak ik bijna mijn nek over een berg tassen in de gang. Meteen hoorde ik de veel te vrolijke stem van Floor, die samen met haar tachtig paar schoenen terug is. Ze begon meteen te ratelen over haar vakantie in Monaco, waar ze ene Gilbert heeft leren kennen. Wat kan mij dat nou verrotten! Er is meer in het leven dan het “achterlijke leven van Floortje ‘andere-mensen-zijn-stom’”.
Karin is ook thuis geweest. Ik heb haar niet gezien, maar ze had haar telefoon op de bank in de woonkamer laten liggen. Ik kwam erachter toen haar irritante ringtone van Jan Smit begon te blčren. Het is dat Floor binnenkwam, want anders had ik die telefoon door de kamer gesmeten. Ik herkende het nummer. Verdomme! Die klootzak belde haar! Waarom zocht hij contact met Karin? Doet hij het nu met haar?
Ik ga maar proberen te slapen nu. Hopelijk lukt dat met die spanning voor het gesprek van morgen.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Woensdag 3 september (p-etr-a)
LiefBest dagboek,
Ik kwam vandaag totaal afgepeigerd terug van een lange dag op de Uithof. Het verbaast me dat ik zonder kleerscheuren het hele eind naar huis ben gefietst, want mijn hoofd was overal behalve bij de weg. Nadat ik mijn fiets in de gang had neergezet, wilde ik direct doorsjezen naar boven en me opsluiten in mijn kamer.
Uiteraard stak Floor daar een stokje voor. Allemachtig, wie verzint het ook om zomaar voor de lol op een woensdagavond sushi klaar te maken en bij de een of andere toko bamboeplacemats en eetstokjes te halen? Dat kan alleen Floor. Ze had er zo veel moeite in gestoken dat ik niet kon weigeren. Net als Karin, die er overduidelijk even weinig zin in had als ik. De sushi was, in aanmerking genomen dat het om koude rijst en rauwe vis gaat, prima te eten. Ik heb geen moeite met een beetje experimenteren in de keuken, al gaat het bij mij vaak niet verder dan een andere smaak chicken tonight proberen.
Floor was een en al vrolijkheid. Het droop ervanaf, ik overdrijf niet. Het lijkt wel alsof ze in Monaco geen knappe Fransman heeft ontmoet, maar God himself. Nadat ze ongeveer tien minuten over hem en zijn goddelijke glorie had gerateld, kwam mijn verjaardag op tafel. Je bent al bijna jarig, zei ze. Het is pas over twee weken, antwoordde ik. Blijkbaar vindt Floor dat twee weken een krappe termijn is als je nog ‘iets fatsoenlijks’ wilt organiseren. Ze begon over menu, zaalhuur, dj, gastenlijst – alsof het over mijn bruiloft ging in plaats van een suffe verjaardag die ik helemaal niet wilde vieren.
Wilde, ja, want nu ben ik zo’n beetje verplicht om het te doen. Ik probeerde er nog onderuit te komen door te zeggen dat ik mijn verjaardag met familie en vrienden in Losser vier, maar ik geloof niet dat het geloofwaardig overkwam. Floor bood al aan me te helpen met shoppen om een geschikte outfit te vinden waar ik helemaal geen geld voor heb.
Eén lichtpuntje is dat ik het vandaag veel te druk heb gehad om aan Bas te denken. Tot nu toe, dan. ’s Avonds in bed komen alle verdrongen gedachten van de dag naar boven. Het is een foutje in de natuur: juist als je wilt gaan slapen, begint het in je hersens te malen.
Mijn vader heeft nog gebeld en ik heb niet opgenomen. Dat komt me vast duur te staan zodra ik hem weer spreek of zie. Als ik mijn verjaardag al in Losser vier, dan is het alleen omdat de kans groot is dat ik een goedgevulde envelop meekrijg.
Ik denk dat ik voor die tijd maar gewoon verhuis, net zoals mensen die je op televisie ziet. Dan word ik schaapherder in Canada of zo – hebben ze daar schaapskuddes? – en kan ik heerlijk onbezorgd met mijn wollige vriendinnen door de wei dartelen. Dát is pas leven. Wat ik hier doe, komt er niet eens in de buurt.
LiefBest dagboek,
Ik kwam vandaag totaal afgepeigerd terug van een lange dag op de Uithof. Het verbaast me dat ik zonder kleerscheuren het hele eind naar huis ben gefietst, want mijn hoofd was overal behalve bij de weg. Nadat ik mijn fiets in de gang had neergezet, wilde ik direct doorsjezen naar boven en me opsluiten in mijn kamer.
Uiteraard stak Floor daar een stokje voor. Allemachtig, wie verzint het ook om zomaar voor de lol op een woensdagavond sushi klaar te maken en bij de een of andere toko bamboeplacemats en eetstokjes te halen? Dat kan alleen Floor. Ze had er zo veel moeite in gestoken dat ik niet kon weigeren. Net als Karin, die er overduidelijk even weinig zin in had als ik. De sushi was, in aanmerking genomen dat het om koude rijst en rauwe vis gaat, prima te eten. Ik heb geen moeite met een beetje experimenteren in de keuken, al gaat het bij mij vaak niet verder dan een andere smaak chicken tonight proberen.
Floor was een en al vrolijkheid. Het droop ervanaf, ik overdrijf niet. Het lijkt wel alsof ze in Monaco geen knappe Fransman heeft ontmoet, maar God himself. Nadat ze ongeveer tien minuten over hem en zijn goddelijke glorie had gerateld, kwam mijn verjaardag op tafel. Je bent al bijna jarig, zei ze. Het is pas over twee weken, antwoordde ik. Blijkbaar vindt Floor dat twee weken een krappe termijn is als je nog ‘iets fatsoenlijks’ wilt organiseren. Ze begon over menu, zaalhuur, dj, gastenlijst – alsof het over mijn bruiloft ging in plaats van een suffe verjaardag die ik helemaal niet wilde vieren.
Wilde, ja, want nu ben ik zo’n beetje verplicht om het te doen. Ik probeerde er nog onderuit te komen door te zeggen dat ik mijn verjaardag met familie en vrienden in Losser vier, maar ik geloof niet dat het geloofwaardig overkwam. Floor bood al aan me te helpen met shoppen om een geschikte outfit te vinden waar ik helemaal geen geld voor heb.
Eén lichtpuntje is dat ik het vandaag veel te druk heb gehad om aan Bas te denken. Tot nu toe, dan. ’s Avonds in bed komen alle verdrongen gedachten van de dag naar boven. Het is een foutje in de natuur: juist als je wilt gaan slapen, begint het in je hersens te malen.
Mijn vader heeft nog gebeld en ik heb niet opgenomen. Dat komt me vast duur te staan zodra ik hem weer spreek of zie. Als ik mijn verjaardag al in Losser vier, dan is het alleen omdat de kans groot is dat ik een goedgevulde envelop meekrijg.
Ik denk dat ik voor die tijd maar gewoon verhuis, net zoals mensen die je op televisie ziet. Dan word ik schaapherder in Canada of zo – hebben ze daar schaapskuddes? – en kan ik heerlijk onbezorgd met mijn wollige vriendinnen door de wei dartelen. Dát is pas leven. Wat ik hier doe, komt er niet eens in de buurt.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Donderdag 4 september (Giechel_Ho)
Lief dagboek,
Toch maar niet verhuisd naar Canada. Al sta ik nu op het punt om naar de Noordpool te vertrekken. Vanavond gaf Roos, een vriendin van fleurige Floor, een feestje en ik liet me ompraten om mee te gaan. Niet dat Floor zo'n goede prater is, maar wat ze zei was cliche (dus waar) en klopte gewoon: "Je moet er echt eens even uit!" En dus gingen we gezellig naar Mocro central in Lombok (als ik dat had geweten was ik liever thuisgebleven, maar ach iedereen zegt dat je niet moet geloven wat De Telegraaf schrijft.)
Toen Floor en ik aankwamen waren er al best veel mensen. Roos zag ons al snel en kwam met wijde pupillen naar ons toegelopen. "Ooooooh wat leuk dat jullie er zijn! Straks doen een paar meiden mee aan de wet t-shirt wedstrijd, leuk he! Doen jullie ook mee!!! Jaaaa toch?!" Nog voordat Floor en ik konden antwoorden liep Roos weer weg. "Ach," zei Floor, "maak je niet druk hoor, dat is typisch Roos haha." Typisch Roos, nou dat wordt een gezellige avond.
Floor raakte aan de praat met een leuke jongen (de Franse "God" had haar een prachtige sms gestuurd, hij betuige daarin zijn liefde...aan Felicity, dus Floor ging weer verder met de Hollandse stamppot) en ik besloot een rustig plekje op te zoeken. Wat erg moeilijk was, aangezien overal mensen zaten, stonden en lagen (zo'n feest was het ja). Op weg naar de wc botste ik tegen een jongen aan. Hij draaide zich om en ik schrok me een ongeluk: Bas!!! Mijn hele lichaam prikte en ik werd licht in mijn hoofd, en nee niet van liefde...maar van angst.
Bas had klaarblijkelijk teveel gedronken want hij werd gelijk handtastelijk. Hij zei dat hij het zo jammer vond dat onze relatie was uitgegaan en vroeg zich af waar het was misgegaan. Ik dacht nog: toen jij je pik uit Jacqueline haalde en hem naar links bewoog en in Rachel schoof, maar zei dat niet. Ik zei niets. Ik stond aan de grond genageld terwijl het zweet langs mijn rug liep. "Je bent zo mooi, Lara. Dat weet je toch he? Je bent perfect. Sinds we uit elkaar zijn denk ik constant aan je." Ik wil reageren, iets zeggen, weglopen, iets, maar blijf staan en krijg geen woord over mijn lippen. Dan begint Bas met zijn hand door mijn haar te strijken. "Ik hou van je, Lara. Dat gevoel is nooit weggegaan."
Bas zijn hand gaat omlaag langs mijn schouder naar mijn arm. Ik voel mezelf duizelig worden. "Je bent mijn droommeisje. Ik wil het weer opnieuw met jou proberen," en zijn hand glijdt over mijn rechterborst. Van de volgende seconden weet ik niks meer. Alle spanning en treurnis van dat moment, van mijn leven, kwam eruit. Letterlijk. "Wat flik je me nou, domme hoer!!" Toen ik mijn ogen opendeed zag ik dat Bas onder het kots zat. Mijn eerste gedachte was, dat hij nou ook weer niet zó dronken leek, maar al snel realiseerde ik me dat het mijn kots was (De realisatie kwam toen ik het kots in mijn mond proefde en het zeewier van Floors overgebleven sushi, die ik vanmiddag nog snel had gegeten, aan Bas' kin zag hangen.
Een normaal mens zou lachen, maar ik rende weg, de deur uit en de straat op. Toen ik langs een groepje Marokkaanse hangjochies liep, negeerde ik hun romantische lokroepen. Er waren ergere dingen in mijn leven.
Lief dagboek,
Toch maar niet verhuisd naar Canada. Al sta ik nu op het punt om naar de Noordpool te vertrekken. Vanavond gaf Roos, een vriendin van fleurige Floor, een feestje en ik liet me ompraten om mee te gaan. Niet dat Floor zo'n goede prater is, maar wat ze zei was cliche (dus waar) en klopte gewoon: "Je moet er echt eens even uit!" En dus gingen we gezellig naar Mocro central in Lombok (als ik dat had geweten was ik liever thuisgebleven, maar ach iedereen zegt dat je niet moet geloven wat De Telegraaf schrijft.)
Toen Floor en ik aankwamen waren er al best veel mensen. Roos zag ons al snel en kwam met wijde pupillen naar ons toegelopen. "Ooooooh wat leuk dat jullie er zijn! Straks doen een paar meiden mee aan de wet t-shirt wedstrijd, leuk he! Doen jullie ook mee!!! Jaaaa toch?!" Nog voordat Floor en ik konden antwoorden liep Roos weer weg. "Ach," zei Floor, "maak je niet druk hoor, dat is typisch Roos haha." Typisch Roos, nou dat wordt een gezellige avond.
Floor raakte aan de praat met een leuke jongen (de Franse "God" had haar een prachtige sms gestuurd, hij betuige daarin zijn liefde...aan Felicity, dus Floor ging weer verder met de Hollandse stamppot) en ik besloot een rustig plekje op te zoeken. Wat erg moeilijk was, aangezien overal mensen zaten, stonden en lagen (zo'n feest was het ja). Op weg naar de wc botste ik tegen een jongen aan. Hij draaide zich om en ik schrok me een ongeluk: Bas!!! Mijn hele lichaam prikte en ik werd licht in mijn hoofd, en nee niet van liefde...maar van angst.
Bas had klaarblijkelijk teveel gedronken want hij werd gelijk handtastelijk. Hij zei dat hij het zo jammer vond dat onze relatie was uitgegaan en vroeg zich af waar het was misgegaan. Ik dacht nog: toen jij je pik uit Jacqueline haalde en hem naar links bewoog en in Rachel schoof, maar zei dat niet. Ik zei niets. Ik stond aan de grond genageld terwijl het zweet langs mijn rug liep. "Je bent zo mooi, Lara. Dat weet je toch he? Je bent perfect. Sinds we uit elkaar zijn denk ik constant aan je." Ik wil reageren, iets zeggen, weglopen, iets, maar blijf staan en krijg geen woord over mijn lippen. Dan begint Bas met zijn hand door mijn haar te strijken. "Ik hou van je, Lara. Dat gevoel is nooit weggegaan."
Bas zijn hand gaat omlaag langs mijn schouder naar mijn arm. Ik voel mezelf duizelig worden. "Je bent mijn droommeisje. Ik wil het weer opnieuw met jou proberen," en zijn hand glijdt over mijn rechterborst. Van de volgende seconden weet ik niks meer. Alle spanning en treurnis van dat moment, van mijn leven, kwam eruit. Letterlijk. "Wat flik je me nou, domme hoer!!" Toen ik mijn ogen opendeed zag ik dat Bas onder het kots zat. Mijn eerste gedachte was, dat hij nou ook weer niet zó dronken leek, maar al snel realiseerde ik me dat het mijn kots was (De realisatie kwam toen ik het kots in mijn mond proefde en het zeewier van Floors overgebleven sushi, die ik vanmiddag nog snel had gegeten, aan Bas' kin zag hangen.
Een normaal mens zou lachen, maar ik rende weg, de deur uit en de straat op. Toen ik langs een groepje Marokkaanse hangjochies liep, negeerde ik hun romantische lokroepen. Er waren ergere dingen in mijn leven.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Vrijdag 5 september (Surveillance-Fiets)
Lief dagboek,
Wat voelde ik me vanmorgen slecht toen ik wakker werd. Moest meteen weer aan gisteravond en dus aan Bas denken. Hoe heb ik mezelf zo voor lul kunnen zetten. Wat moet Floor nu wel niet van me denken!!? Nu sta ik bekend als 'Lara die haar ex onder gekotst heeft'. Wat zullen mijn ouders zeggen als ze het horen? Naja als ze het horen, ik hoop van niet natuurlijk. Ik ben maar drie kwartier onder de douche gaan staan en besloot er maar het beste van te maken vandaag.
Wat zag ik er tegenop om naar school te gaan vandaag zeg. Onderweg naar college kreeg ik een smsje van Floor. Ze vroeg aan me hoe het met mij ging, ik sms'te terug dat ik me goed voelde. Maar eigenlijk ging het slechter dan ooit. Wist Floor niet dat Bas mij betast heeft en dat hij zei dat hij nog van me houdt?! Wat heb ik aan haar als ze dit niet eens weet, ze was er toch zelf bij! Ze moet het wel gezien hebben, dat kan niet anders. Toen ik de collegezaal binnenkwam keek iedereen me aan, kreeg het meteen weer benauwd. Ik besloot maar gewoon te doen alsof ik helemaal alleen was. Dat werkt altijd als ik een paniekaanval op voel komen. Net als vorig jaar, toen papa op de verjaardag van oma aan me vroeg hoe het met mij en Bas ging. Net nadat het uit was.
Van Bas heb ik niets gehoord vandaag, schaamde hij zich voor zijn gedrag of is hij boos op me? Ik vroeg het me de de hele dag af, kon aan niets anders denken terwijl ik niet aan hem wilde denken. Uit pure ellende heb ik maar met papa gebeld. Zoals verwacht werd hij meteen boos omdat ik gisteren niet opnam. Heb hem maar verteld dat ik aan de studie zat. Misschien is het toch maar beter dat ik mijn verjaardag thuis ga vieren. Dan hoef ik ook niet bang te zijn dat ik Bas tegenkom als we uitgaan met de meiden.
Ik kijk wel op tegen maandag, we hebben weer een practicum klinische pathologie. Zou Bas er net zo tegen opzien als ik? Of gaat hij me belachelijk maken, misschien heeft hij wel een foto gemaakt!!? Ik wil er eigenlijk niet aan denken... ga maar vroeg naar bed strakjes ben best wel moe. Morgen lekker uitslapen en dan ga ik maar even de stad in. Moet nog nieuwe kleren kopen, denk dat ik maar een grote coltrui ga kopen waar ik me lekker in kan verschuilen maandag!
Lief dagboek,
Wat voelde ik me vanmorgen slecht toen ik wakker werd. Moest meteen weer aan gisteravond en dus aan Bas denken. Hoe heb ik mezelf zo voor lul kunnen zetten. Wat moet Floor nu wel niet van me denken!!? Nu sta ik bekend als 'Lara die haar ex onder gekotst heeft'. Wat zullen mijn ouders zeggen als ze het horen? Naja als ze het horen, ik hoop van niet natuurlijk. Ik ben maar drie kwartier onder de douche gaan staan en besloot er maar het beste van te maken vandaag.
Wat zag ik er tegenop om naar school te gaan vandaag zeg. Onderweg naar college kreeg ik een smsje van Floor. Ze vroeg aan me hoe het met mij ging, ik sms'te terug dat ik me goed voelde. Maar eigenlijk ging het slechter dan ooit. Wist Floor niet dat Bas mij betast heeft en dat hij zei dat hij nog van me houdt?! Wat heb ik aan haar als ze dit niet eens weet, ze was er toch zelf bij! Ze moet het wel gezien hebben, dat kan niet anders. Toen ik de collegezaal binnenkwam keek iedereen me aan, kreeg het meteen weer benauwd. Ik besloot maar gewoon te doen alsof ik helemaal alleen was. Dat werkt altijd als ik een paniekaanval op voel komen. Net als vorig jaar, toen papa op de verjaardag van oma aan me vroeg hoe het met mij en Bas ging. Net nadat het uit was.
Van Bas heb ik niets gehoord vandaag, schaamde hij zich voor zijn gedrag of is hij boos op me? Ik vroeg het me de de hele dag af, kon aan niets anders denken terwijl ik niet aan hem wilde denken. Uit pure ellende heb ik maar met papa gebeld. Zoals verwacht werd hij meteen boos omdat ik gisteren niet opnam. Heb hem maar verteld dat ik aan de studie zat. Misschien is het toch maar beter dat ik mijn verjaardag thuis ga vieren. Dan hoef ik ook niet bang te zijn dat ik Bas tegenkom als we uitgaan met de meiden.
Ik kijk wel op tegen maandag, we hebben weer een practicum klinische pathologie. Zou Bas er net zo tegen opzien als ik? Of gaat hij me belachelijk maken, misschien heeft hij wel een foto gemaakt!!? Ik wil er eigenlijk niet aan denken... ga maar vroeg naar bed strakjes ben best wel moe. Morgen lekker uitslapen en dan ga ik maar even de stad in. Moet nog nieuwe kleren kopen, denk dat ik maar een grote coltrui ga kopen waar ik me lekker in kan verschuilen maandag!
Zaterdag 6 september (motorbloempje/Faithy)
Hoi Dagboek,
Wat moet ik vertellen over vandaag… Het was een zaterdag zoals alle anderen, of moet ik zeggen, bijna als alle anderen.
Het begon met het geëikte gezeur van Floor of ik nou eens ‘gezellig mee de stad in ging om te shoppen’. Nadat ik dat voor de zoveelste keer met veel ‘maren’ en ‘nee’s’ had afgewimpeld heb ik het mezelf maar even makkelijk gemaakt. Heb een enorme pot thee gemaakt, ben lekker op de bank geploft en besloot mezelf even af te zonderen van al die klotezooi van de laatste week.
Net toen ik dat had besloten en de kussens nog even had opgeschud en een van de magazines van Lotte pakte verdween meteen weer de zogenaamde rust die ik had gevonden: "WAAROM WIL IK MIJN EX TOCH TERUG - na alles wat hij gedaan heeft?"; prijkte er met grote letters op de voorkant van het blad.
Godverdegodver, wáárom moet ik toch bij álles herinnerd worden aan die klootzak? Waarom moet hij zelfs op de dag rust en kalmte die ik mezelf beloofd heb in mijn leven blijven rondspoken als een soort plaaggeest. Hij wéét dat ik m niet zomaar kan vergeten, hij wéét dat ik al mijn vertrouwen aan hem heb gegeven, en dat hij het állemaal heeft weggegooid en dat ik nog steeds niet begrijp waarom? Eén of andere duistere kracht moet dit blad hier neergelegd hebben, het móet wel. Niemand gunt mij m’n dag rust.
Dus, tot zover de kalmte, de rust en de thee waar ik ineens geen trek meer in had. Moedeloos ging ik op de bank zitten en besloot de rest van de dag maar te zwelgen in zelfmedelijden en wie weet als klap op de vuurpijl nog eten voor mezelf te bestellen, er zou toch wel niemand meer thuis zijn. Dácht ik.
Ineens hoorde ik luide voetstappen met een huppelend ritme op de trap. Dat kon niemand anders zijn dan Lotte.
Lotte.. ook al zo iemand die áltijd opgewekt is, áltijd vrolijk. Het lijkt wel alsof zij vooraan stond in de rij met geluk. Die lach is niet van haar gezicht te beitelen en ze is áltijd positief. Ook als je denkt ‘rot toch een teringeind op’. En ja hoor… toen ze het blad op tafel zag liggen en er een korte blik op wierp toen ze naast me op de bank plofte wreef ze het er nog even in. Al had ze dat zelf niet door. Had zij het verhaal van Bas en de kots niet gehoord? Vast wel, maargoed, ze ziet toch in álles het goede… (wat is er goed aan kots? )
“Kommop meis, je hebt je toch niet van je stuk laten brengen door dat? Je wilt hem toch niet écht terug? Je bent zoveel meer waard dan die klojo! Je bent geweldig, lief, aardig, mooi en en en en slim! Slim! En hij is dom! Dat hij je zomaar heeft laten schieten. Kommop meid! Kleed je aan, gaan we ]lekker winkelen en lekker gek doen en dan ben je zo alles weer vergeten! Ik belóóf het je!”
En dat dus allemaal met een prodent-smile… Ik dacht dat ik moest kotsen.. wéér…
Nadat ik me ook van dit onplezierige vooruitzicht heb weten te verlossen onder het mom van studie en een migraine-aanval (ik was écht niet onder de indruk van dat artikel, ik had hem niet eens op tafel gelegd joh! Alles gaat prima!) ben ik terug gegaan naar mijn kamer, zette ik een stemmige CD op van Tori Amos en ben van die achterlijke Amerikaanse high-school-comedies gaan kijken op de laptop. Niet dat het hielp, maar de stomzinnigheid van die films maakte dat ik héél af en toe me meer ergerde aan de blonde barbies die voorbij huppelden dan aan mijn eigen gezwelg. De ranzige afhaalshoarma van die rare man op de hoek maakte het feest compleet.
Het moet toch ooit eens afgelopen zijn? Ooit moet ik mijn vertrouwen toch weer hervinden? Het lijkt wel of hij het in een grote kluis heeft gestopt, en de combinatie van het slot heeft opgegeten…
Kotste hij het maar ’s uit…
Hoi Dagboek,
Wat moet ik vertellen over vandaag… Het was een zaterdag zoals alle anderen, of moet ik zeggen, bijna als alle anderen.
Het begon met het geëikte gezeur van Floor of ik nou eens ‘gezellig mee de stad in ging om te shoppen’. Nadat ik dat voor de zoveelste keer met veel ‘maren’ en ‘nee’s’ had afgewimpeld heb ik het mezelf maar even makkelijk gemaakt. Heb een enorme pot thee gemaakt, ben lekker op de bank geploft en besloot mezelf even af te zonderen van al die klotezooi van de laatste week.
Net toen ik dat had besloten en de kussens nog even had opgeschud en een van de magazines van Lotte pakte verdween meteen weer de zogenaamde rust die ik had gevonden: "WAAROM WIL IK MIJN EX TOCH TERUG - na alles wat hij gedaan heeft?"; prijkte er met grote letters op de voorkant van het blad.
Godverdegodver, wáárom moet ik toch bij álles herinnerd worden aan die klootzak? Waarom moet hij zelfs op de dag rust en kalmte die ik mezelf beloofd heb in mijn leven blijven rondspoken als een soort plaaggeest. Hij wéét dat ik m niet zomaar kan vergeten, hij wéét dat ik al mijn vertrouwen aan hem heb gegeven, en dat hij het állemaal heeft weggegooid en dat ik nog steeds niet begrijp waarom? Eén of andere duistere kracht moet dit blad hier neergelegd hebben, het móet wel. Niemand gunt mij m’n dag rust.
Dus, tot zover de kalmte, de rust en de thee waar ik ineens geen trek meer in had. Moedeloos ging ik op de bank zitten en besloot de rest van de dag maar te zwelgen in zelfmedelijden en wie weet als klap op de vuurpijl nog eten voor mezelf te bestellen, er zou toch wel niemand meer thuis zijn. Dácht ik.
Ineens hoorde ik luide voetstappen met een huppelend ritme op de trap. Dat kon niemand anders zijn dan Lotte.
Lotte.. ook al zo iemand die áltijd opgewekt is, áltijd vrolijk. Het lijkt wel alsof zij vooraan stond in de rij met geluk. Die lach is niet van haar gezicht te beitelen en ze is áltijd positief. Ook als je denkt ‘rot toch een teringeind op’. En ja hoor… toen ze het blad op tafel zag liggen en er een korte blik op wierp toen ze naast me op de bank plofte wreef ze het er nog even in. Al had ze dat zelf niet door. Had zij het verhaal van Bas en de kots niet gehoord? Vast wel, maargoed, ze ziet toch in álles het goede… (wat is er goed aan kots? )
“Kommop meis, je hebt je toch niet van je stuk laten brengen door dat? Je wilt hem toch niet écht terug? Je bent zoveel meer waard dan die klojo! Je bent geweldig, lief, aardig, mooi en en en en slim! Slim! En hij is dom! Dat hij je zomaar heeft laten schieten. Kommop meid! Kleed je aan, gaan we ]lekker winkelen en lekker gek doen en dan ben je zo alles weer vergeten! Ik belóóf het je!”
En dat dus allemaal met een prodent-smile… Ik dacht dat ik moest kotsen.. wéér…
Nadat ik me ook van dit onplezierige vooruitzicht heb weten te verlossen onder het mom van studie en een migraine-aanval (ik was écht niet onder de indruk van dat artikel, ik had hem niet eens op tafel gelegd joh! Alles gaat prima!) ben ik terug gegaan naar mijn kamer, zette ik een stemmige CD op van Tori Amos en ben van die achterlijke Amerikaanse high-school-comedies gaan kijken op de laptop. Niet dat het hielp, maar de stomzinnigheid van die films maakte dat ik héél af en toe me meer ergerde aan de blonde barbies die voorbij huppelden dan aan mijn eigen gezwelg. De ranzige afhaalshoarma van die rare man op de hoek maakte het feest compleet.
Het moet toch ooit eens afgelopen zijn? Ooit moet ik mijn vertrouwen toch weer hervinden? Het lijkt wel of hij het in een grote kluis heeft gestopt, en de combinatie van het slot heeft opgegeten…
Kotste hij het maar ’s uit…
Zondag 7 september (Twinky)
Lief dagboek,
Ik ben eruit. Ik heb het helemaal gehad met hem en met de controle die hij over mij heeft. Dit kan zo niet langer! Zometeen bel ik hem gewoon en vertel ik wat ik ervan vind! Maar eerst even een pot thee zetten.
Zo, daar ben ik weer, nu met thee. O god, wat moet ik toch tegen hem zeggen. Dat ik genoeg van hem heb en wil dat hij uit de weg gaat? Voor hem moet dat ook niet zo moeilijk zijn, ik heb verdorie over hem heen gekotst. Of de waarheid, dat ik hem eigenlijk gewoon terugwil. En dat hij met zijn dronken kop me weer helemaal het hoofd op hol brengt? Dronken mensen zijn eerlijk, toch? Dus hij wil mij ook? Maar nee, hij neukt Karin en Marieke en weet ik veel wie, hij hoeft mij niet eens! En groot gelijk heeft hij, zo’n lelijk, dik, kotsend kutwijf hoeft toch niemand. En zie je wel, hij kan iedereen krijgen!
Okay, ik ga eerst maar even douchen en me aankleden enzo. Dit schiet niet echt op. Waarom moet het ook zo moeilijk gaan, kan het niet gewoon duidelijk zijn. Ik haat hem, hou van hem, wil hem naast me, wil hem ver uit mijn buurt. Ik wil dat hij om mij geeft, alleen om mij en niet om al die sletjes. Die prachtige meisjes die toch veel beter zijn dan ik.
Shit, nou zit ik weer te huilen. Waarom heeft hij zoveel macht over me? Over hoe ik me voel? Waarom is het zo’n chaos, kan ik niet iets duidelijks voelen en vinden. O ik haat dit van mezelf.
Bellen gaat het dus ook niet worden. Ik moet eerst maar eens duidelijk krijgen wat ik wil. Of niet wil misschien. De vraag is of hij mij wel wil als ik hem wil. He, die zin klinkt raar. Nouja, dit is tenslotte mijn dagboek, alsof iemand gaat lezen wat voor vreemde zinnen en warrige gedachten ik hier op schrijf.
Ik ga zo toch maar douchen. Zijn shampoo staat trouwens nog steeds in mijn vakje in de badkamerkast zag ik gisteren. Dat deed me toen ook meteen weer denken aan hoe we samen douchten en ik zijn haar inzeepte. En zijn lichaam, zijn prachtige lichaam.
Nee Lara, hou op! Hij is het niet waard dat je zoveel aan hem denkt! Zet je eroverheen! Het is uit!! Hij moet je niet! Je bent niet zo’n domme doos met liefdesverdriet, kom op. Leven met die hap! Niet zo zielig doen!
Al is dat zielig doen toch precies wat ik wil… Gewoon lekker hier op de bank blijven hangen in mijn pyjama met thee. En een dekentje om mee heen want zo warm is het niet. Maar ik geloof dat Floor vanavond weer uit wilde, misschien is het toch slimmer om dat te doen. Anders zit ik zo depressief in mijn eentje. Nouja, ik weet het niet. Ik zie nog wel. In ieder geval ergens toch fijn dat ik het zo van me af kan schrijven. Misschien vanavond meer, anders morgen weer.
Lief dagboek,
Ik ben eruit. Ik heb het helemaal gehad met hem en met de controle die hij over mij heeft. Dit kan zo niet langer! Zometeen bel ik hem gewoon en vertel ik wat ik ervan vind! Maar eerst even een pot thee zetten.
Zo, daar ben ik weer, nu met thee. O god, wat moet ik toch tegen hem zeggen. Dat ik genoeg van hem heb en wil dat hij uit de weg gaat? Voor hem moet dat ook niet zo moeilijk zijn, ik heb verdorie over hem heen gekotst. Of de waarheid, dat ik hem eigenlijk gewoon terugwil. En dat hij met zijn dronken kop me weer helemaal het hoofd op hol brengt? Dronken mensen zijn eerlijk, toch? Dus hij wil mij ook? Maar nee, hij neukt Karin en Marieke en weet ik veel wie, hij hoeft mij niet eens! En groot gelijk heeft hij, zo’n lelijk, dik, kotsend kutwijf hoeft toch niemand. En zie je wel, hij kan iedereen krijgen!
Okay, ik ga eerst maar even douchen en me aankleden enzo. Dit schiet niet echt op. Waarom moet het ook zo moeilijk gaan, kan het niet gewoon duidelijk zijn. Ik haat hem, hou van hem, wil hem naast me, wil hem ver uit mijn buurt. Ik wil dat hij om mij geeft, alleen om mij en niet om al die sletjes. Die prachtige meisjes die toch veel beter zijn dan ik.
Shit, nou zit ik weer te huilen. Waarom heeft hij zoveel macht over me? Over hoe ik me voel? Waarom is het zo’n chaos, kan ik niet iets duidelijks voelen en vinden. O ik haat dit van mezelf.
Bellen gaat het dus ook niet worden. Ik moet eerst maar eens duidelijk krijgen wat ik wil. Of niet wil misschien. De vraag is of hij mij wel wil als ik hem wil. He, die zin klinkt raar. Nouja, dit is tenslotte mijn dagboek, alsof iemand gaat lezen wat voor vreemde zinnen en warrige gedachten ik hier op schrijf.
Ik ga zo toch maar douchen. Zijn shampoo staat trouwens nog steeds in mijn vakje in de badkamerkast zag ik gisteren. Dat deed me toen ook meteen weer denken aan hoe we samen douchten en ik zijn haar inzeepte. En zijn lichaam, zijn prachtige lichaam.
Nee Lara, hou op! Hij is het niet waard dat je zoveel aan hem denkt! Zet je eroverheen! Het is uit!! Hij moet je niet! Je bent niet zo’n domme doos met liefdesverdriet, kom op. Leven met die hap! Niet zo zielig doen!
Al is dat zielig doen toch precies wat ik wil… Gewoon lekker hier op de bank blijven hangen in mijn pyjama met thee. En een dekentje om mee heen want zo warm is het niet. Maar ik geloof dat Floor vanavond weer uit wilde, misschien is het toch slimmer om dat te doen. Anders zit ik zo depressief in mijn eentje. Nouja, ik weet het niet. Ik zie nog wel. In ieder geval ergens toch fijn dat ik het zo van me af kan schrijven. Misschien vanavond meer, anders morgen weer.
Maandag 8 september (Blight)
Lief dagboek,
Na een kurkentrekker, hier en daar een dubbele looping en een razende versnelling in de achtbaan die ‘mijn emoties’ heet, kwam er vandaag geheel onverwacht een moment van onaangename berusting in mijn leven. Net toen ik dacht dat mijn gevoelens de baan uit zouden vliegen en ik alle controle begon te verliezen, gebeurden er dingen die mij deden beseffen dat die haarspeldbochten en duizelingwekkende pirouettes eigenlijk maar flauwe bochten en kalme rondjes bleken.
Het begon allemaal vanmorgen in de bus, onderweg naar een nieuwe week confrontaties en ongemakkelijke situaties in de collegezaal. Mijn hoofd, als altijd één groot in elkaar gezakt Mikadospel van tegenstrijdige gevoelens, stond werkelijk op ontploffen toen ik opeens vanuit mijn schoudertas werd toegezongen door mijn ook al warrige en drukke ringtone. Het bleek mijn moeder te zijn. Toen ik haar enigszins bedremmelde manier van spreken hoorde bekroop mij direct een naar en ongemakkelijk gevoel. Het bleek terecht. “Het gaat om je vader”, hoorde ik haar zeggen. “Het gaat niet goed met hem. Hij is met spoed opgenomen in het ziekenhuis”. Even laste ze een korte pauze in, in afwachting van mijn reactie, maar ik wist niets te zeggen. “Ik denk dat het hem goed zou doen als je even bij hem langs gaat. Dat zou fijn voor hem zijn”, vervolgde ze zonder een antwoord van mij te hebben gekregen. Nog niet echt wetende wat ik moest denken of voelen vroeg ik aan mam alle gegevens die ik nodig had en stapte ik bij de eerste de beste bushalte naar buiten om mijn weg rechtsomkeert voort te zetten.
Een aantal uur later baande ik mij een weg door de lange, kille en sfeerloze gangen van het ziekenhuis. Bij elke stap die ik dichter bij de kamer van mijn vader kwam voelde ik mijn benen zwaarder worden. Het geluid van mijn hakken op het lichtgrijze ziekenhuiszijl klonk mij aan als loden blokken op een metalen ondergrond. Ik heb het al niet zo op confrontaties, maar als het dan ook nog eens gaat om de man bij wie de onzekerheid eigenlijk allemaal is begonnen, dan wordt het er niet makkelijker op. Voet voor voet naderde ik de ruimte waar ik hem zou moeten vinden en naarmate de passen vorderden dwaalden mijn gedachten steeds meer af naar hoe het vroeger met ons was. Ik herinnerde me de wandelingen zoekende naar dennenappels in het bos. Ik herinnerde me de verjaardagstaarten die pap jaar op jaar voor mij bakte, zo mooi dat ik ze haast niet aan durfde te snijden. Maar in plaats van me af te vragen of ik volgende week weer zoiets van hem zou krijgen kwamen ook die andere herinneringen in mijn naar boven. De herinneringen aan mijn tennislessen en de trotse blik op zijn gezicht als ik weer een wedstrijd had gewonnen, maar ook de herinnering aan de teleurstelling bij hem én mij als ik tijdens een partij de mist in was gegaan. De blikken die mijn vader mij (niet) gaf na een verloren match staan nog steeds op mijn netvlies gebrand. Die beduusdheid in zijn ogen, de onthutsing in zijn stem. Voor papa betekende mijn talenten en het wel of niet benutten daarvan zoveel meer dan ik toen ooit had kunnen begrijpen.
De half geopende luxaflex van de ramen in de steeds langer lijkende gang lieten een flauw zonlicht door. De ruimte werd half belicht wat de hal een gemengde sfeer toe bracht. Het klopte goed bij hoe ik me nu voel. Mijn lieve papa, zo trots op mijn prijzenkast maar zo teleurgesteld in dat ik als tennisster nooit heb kunnen slagen. Mijn lieve papa die diezelfde teleurstelling heeft laten varen omdat hij er van overtuigd is dat ik nu succes zal hebben in de geneeskunde. Mijn lieve papa, die mij, zoals hij zegt, toch stiekem als een oogappeltje ziet, die is nu heel erg ziek. Wat er nu gebeuren gaat met Bas, Floor, Karin, Marieke, de hoogleraar of de kantinejuffrouw, het kan me allemaal even geen reet meer schelen. Ik wil alleen maar dat papa beter wordt, want zoals het nu gaat kan hij mij misschien wel nooit zien slagen..
Lief dagboek,
Na een kurkentrekker, hier en daar een dubbele looping en een razende versnelling in de achtbaan die ‘mijn emoties’ heet, kwam er vandaag geheel onverwacht een moment van onaangename berusting in mijn leven. Net toen ik dacht dat mijn gevoelens de baan uit zouden vliegen en ik alle controle begon te verliezen, gebeurden er dingen die mij deden beseffen dat die haarspeldbochten en duizelingwekkende pirouettes eigenlijk maar flauwe bochten en kalme rondjes bleken.
Het begon allemaal vanmorgen in de bus, onderweg naar een nieuwe week confrontaties en ongemakkelijke situaties in de collegezaal. Mijn hoofd, als altijd één groot in elkaar gezakt Mikadospel van tegenstrijdige gevoelens, stond werkelijk op ontploffen toen ik opeens vanuit mijn schoudertas werd toegezongen door mijn ook al warrige en drukke ringtone. Het bleek mijn moeder te zijn. Toen ik haar enigszins bedremmelde manier van spreken hoorde bekroop mij direct een naar en ongemakkelijk gevoel. Het bleek terecht. “Het gaat om je vader”, hoorde ik haar zeggen. “Het gaat niet goed met hem. Hij is met spoed opgenomen in het ziekenhuis”. Even laste ze een korte pauze in, in afwachting van mijn reactie, maar ik wist niets te zeggen. “Ik denk dat het hem goed zou doen als je even bij hem langs gaat. Dat zou fijn voor hem zijn”, vervolgde ze zonder een antwoord van mij te hebben gekregen. Nog niet echt wetende wat ik moest denken of voelen vroeg ik aan mam alle gegevens die ik nodig had en stapte ik bij de eerste de beste bushalte naar buiten om mijn weg rechtsomkeert voort te zetten.
Een aantal uur later baande ik mij een weg door de lange, kille en sfeerloze gangen van het ziekenhuis. Bij elke stap die ik dichter bij de kamer van mijn vader kwam voelde ik mijn benen zwaarder worden. Het geluid van mijn hakken op het lichtgrijze ziekenhuiszijl klonk mij aan als loden blokken op een metalen ondergrond. Ik heb het al niet zo op confrontaties, maar als het dan ook nog eens gaat om de man bij wie de onzekerheid eigenlijk allemaal is begonnen, dan wordt het er niet makkelijker op. Voet voor voet naderde ik de ruimte waar ik hem zou moeten vinden en naarmate de passen vorderden dwaalden mijn gedachten steeds meer af naar hoe het vroeger met ons was. Ik herinnerde me de wandelingen zoekende naar dennenappels in het bos. Ik herinnerde me de verjaardagstaarten die pap jaar op jaar voor mij bakte, zo mooi dat ik ze haast niet aan durfde te snijden. Maar in plaats van me af te vragen of ik volgende week weer zoiets van hem zou krijgen kwamen ook die andere herinneringen in mijn naar boven. De herinneringen aan mijn tennislessen en de trotse blik op zijn gezicht als ik weer een wedstrijd had gewonnen, maar ook de herinnering aan de teleurstelling bij hem én mij als ik tijdens een partij de mist in was gegaan. De blikken die mijn vader mij (niet) gaf na een verloren match staan nog steeds op mijn netvlies gebrand. Die beduusdheid in zijn ogen, de onthutsing in zijn stem. Voor papa betekende mijn talenten en het wel of niet benutten daarvan zoveel meer dan ik toen ooit had kunnen begrijpen.
De half geopende luxaflex van de ramen in de steeds langer lijkende gang lieten een flauw zonlicht door. De ruimte werd half belicht wat de hal een gemengde sfeer toe bracht. Het klopte goed bij hoe ik me nu voel. Mijn lieve papa, zo trots op mijn prijzenkast maar zo teleurgesteld in dat ik als tennisster nooit heb kunnen slagen. Mijn lieve papa die diezelfde teleurstelling heeft laten varen omdat hij er van overtuigd is dat ik nu succes zal hebben in de geneeskunde. Mijn lieve papa, die mij, zoals hij zegt, toch stiekem als een oogappeltje ziet, die is nu heel erg ziek. Wat er nu gebeuren gaat met Bas, Floor, Karin, Marieke, de hoogleraar of de kantinejuffrouw, het kan me allemaal even geen reet meer schelen. Ik wil alleen maar dat papa beter wordt, want zoals het nu gaat kan hij mij misschien wel nooit zien slagen..
Dinsdag 9 september (Muck)
Dag Boek,
“Ergens een nachtje over slapen”, het klinkt zo mooi, maar nu ik dat gedaan heb, lijkt alles alleen maar erger dan eerst. Mijn vader… zoals hij daar gister lag, wat leek hij klein in zijn pyjama in dat kille ziekenhuisbed! Ik ken mijn vader alleen als grote strenge man, keurig met een stropdas en een kaarsrechte vouw in zijn broek. En nu ligt hij daar helemaal alleen op een kamer met al die slangetjes in zijn lijf. De machines om hem heen piepten en zoemden de hele tijd, ik werd er een beetje zenuwachtig van eerlijk gezegd.
Ik ben blij dat hij sliep, want ik had echt geen idee wat ik moest zeggen of doen. Ik ben maar stilletjes op de harde, plastic stoel die aan zijn voeteneinde stond gaan zitten. Na een paar minuten deed hij zijn ogen open, glimlachte en pakte mijn hand. “Lara, mijn Laartje, wat ben ik blij dat je er bent” zei hij. Ik glimlachte terug, maar wist nog steeds niets te zeggen. “Hoe gaat het op school meisje? We horen ze weinig van je de laatste tijd.” Zie je, daar begon het gedonder al…. Ik slikte en antwoordde: “Het gaat prima op school pap, ik heb het alleen erg druk met studeren.” “Doe goed je best meisje van me, een goede opleiding is erg belangrijk!” “Dat weet ik pap” antwoordde ik met een brok in mijn keel. “Weet je wel dat je moeder en ik ontzettend trots op je zijn? Jij bent onze grote trots, onze oudste, wijze dochter die volgende week alweer 23 wordt. Je woont op jezelf, je studeert hard en je hebt zo’n leuk vriendje. Er staat je vast een ontzettend mooie toekomst te wachten, dus werk hard, maar geniet ook van het leven, voor je het weet is het voorbij.” Was dit echt mijn vader die ik hoorde praten? De man die mij zoveel jaren gemanipuleerd en gekleineerd heeft? Jarenlang moest ik vechten voor een klein beetje aandacht, en nu dit! Hij moet toch wel behoorlijk ziek zijn…
Na zijn betoog viel hij weer langzaam in slaap, dus ik besloot er weer stilletjes vandoor te gaan, maar niet nadat ik hem heel zachtjes een kus op zijn voorhoofd heb gedrukt.
Vanuit het ziekenhuis ben ik gelijk maar boodschappen gaan doen, zodat ik de rest van de dag lekker thuis kon blijven en de deur niet meer uit hoefde. Het was nog een behoorlijk eind lopen van de bushalte naar huis met die zware tassen zeg!
Ik trok de deur achter me dicht, en voelde dat mijn telefoon begon te trillen, maar omdat ik mijn handen vol had, liet ik hem maar even gaan. Op mijn kamer aangekomen zette ik mijn boodschappen neer, gooide mijn telefoon op mijn bed en begon de boodschappen op te ruimen. Poeh, wat was ik moe en plakkerig van dat gesleep met die spullen! Ik heb eerst maar een lange, uitgebreide douche genomen en ben daarna met een goed boek en een pot muntthee op de bank geploft. Ik moet in slaap gevallen zijn, want toen ik wakker werd, zag ik dat het al donker was.
Waar was ik eigenlijk wakker van geworden? Het was mijn telefoon die weer lag te brommen. Oh ja, helemaal vergeten te kijken wie me nou probeerde te bellen toen ik thuis kwam. In beeld stond de volgende boodschap: “U heft 23 gemiste oproepen van nummer 053-5263481” He? Dat is het nummer van mijn ouders! Ik luisterde mijn voicemail af en hoorde de stem van mijn moeder “Lara, zou je me zo snel mogelijk terug willen bellen? Het gaat om je vader, volgens de artsen gaat hij erg hard achteruit”
Dag Boek,
“Ergens een nachtje over slapen”, het klinkt zo mooi, maar nu ik dat gedaan heb, lijkt alles alleen maar erger dan eerst. Mijn vader… zoals hij daar gister lag, wat leek hij klein in zijn pyjama in dat kille ziekenhuisbed! Ik ken mijn vader alleen als grote strenge man, keurig met een stropdas en een kaarsrechte vouw in zijn broek. En nu ligt hij daar helemaal alleen op een kamer met al die slangetjes in zijn lijf. De machines om hem heen piepten en zoemden de hele tijd, ik werd er een beetje zenuwachtig van eerlijk gezegd.
Ik ben blij dat hij sliep, want ik had echt geen idee wat ik moest zeggen of doen. Ik ben maar stilletjes op de harde, plastic stoel die aan zijn voeteneinde stond gaan zitten. Na een paar minuten deed hij zijn ogen open, glimlachte en pakte mijn hand. “Lara, mijn Laartje, wat ben ik blij dat je er bent” zei hij. Ik glimlachte terug, maar wist nog steeds niets te zeggen. “Hoe gaat het op school meisje? We horen ze weinig van je de laatste tijd.” Zie je, daar begon het gedonder al…. Ik slikte en antwoordde: “Het gaat prima op school pap, ik heb het alleen erg druk met studeren.” “Doe goed je best meisje van me, een goede opleiding is erg belangrijk!” “Dat weet ik pap” antwoordde ik met een brok in mijn keel. “Weet je wel dat je moeder en ik ontzettend trots op je zijn? Jij bent onze grote trots, onze oudste, wijze dochter die volgende week alweer 23 wordt. Je woont op jezelf, je studeert hard en je hebt zo’n leuk vriendje. Er staat je vast een ontzettend mooie toekomst te wachten, dus werk hard, maar geniet ook van het leven, voor je het weet is het voorbij.” Was dit echt mijn vader die ik hoorde praten? De man die mij zoveel jaren gemanipuleerd en gekleineerd heeft? Jarenlang moest ik vechten voor een klein beetje aandacht, en nu dit! Hij moet toch wel behoorlijk ziek zijn…
Na zijn betoog viel hij weer langzaam in slaap, dus ik besloot er weer stilletjes vandoor te gaan, maar niet nadat ik hem heel zachtjes een kus op zijn voorhoofd heb gedrukt.
Vanuit het ziekenhuis ben ik gelijk maar boodschappen gaan doen, zodat ik de rest van de dag lekker thuis kon blijven en de deur niet meer uit hoefde. Het was nog een behoorlijk eind lopen van de bushalte naar huis met die zware tassen zeg!
Ik trok de deur achter me dicht, en voelde dat mijn telefoon begon te trillen, maar omdat ik mijn handen vol had, liet ik hem maar even gaan. Op mijn kamer aangekomen zette ik mijn boodschappen neer, gooide mijn telefoon op mijn bed en begon de boodschappen op te ruimen. Poeh, wat was ik moe en plakkerig van dat gesleep met die spullen! Ik heb eerst maar een lange, uitgebreide douche genomen en ben daarna met een goed boek en een pot muntthee op de bank geploft. Ik moet in slaap gevallen zijn, want toen ik wakker werd, zag ik dat het al donker was.
Waar was ik eigenlijk wakker van geworden? Het was mijn telefoon die weer lag te brommen. Oh ja, helemaal vergeten te kijken wie me nou probeerde te bellen toen ik thuis kwam. In beeld stond de volgende boodschap: “U heft 23 gemiste oproepen van nummer 053-5263481” He? Dat is het nummer van mijn ouders! Ik luisterde mijn voicemail af en hoorde de stem van mijn moeder “Lara, zou je me zo snel mogelijk terug willen bellen? Het gaat om je vader, volgens de artsen gaat hij erg hard achteruit”
Woensdag 10 september (Lindytje)
Gisteren heb ik mama meteen teruggebeld. Het ging echt slecht met mijn vader.
Het was te laat om nog naar hem toe te gaan. Waarom heb ik nou verdomme nooit mijn rijbewijs gehaald? Dan had ik ook vast een autootje gehad en meteen naar hem toe kunnen gaan. Dan had ik niet de hele nacht me af hoeven vragen of het niet te laat zou zijn als ik vanochtend de eerste bus en trein naar hem toe pakte…
Altijd weer die stomme angst. De angst om met een man alleen in een auto te zitten een uur lang. De angst dat ik het niet zou kunnen, de angst dat ik nooit mijn rijbewijs zou halen. Die verrotte angst. Als ik die niet had gehad, had ik mijn vader nog kunnen zien. Dan had ik mijn vader nog kunnen zien voordat hij in een kist kwam te liggen.
Papa… hij is gewoon dood. Het mag niet. Hij mag niet dood zijn! Ik had hem nog zo veel willen vragen, nog zo veel willen zeggen. Ik had hem nog willen bewijzen dat ik heus wel iets kan, dat ik mijn opleiding succesvol zou kunnen afronden. Dat ik eindelijk de dochter zou worden die hij zou willen dat ik zou zijn. Maar dat kan niet meer. In zijn ogen ben ik nooit succesvol geweest, heb ik altijd gefaald. Hoe ga ik ooit met dit idee kunnen leven? Heeft het nog wel zin om mijn opleiding af te maken? Te blijven wonen in dit studentenhuis met die stomme wijven die altijd maar vrolijk zijn? Die wijven die geen idee hebben wat er in me om gaat. Lotte, flikker op met je blije muziek!! Snap je dan niet dat ik daar nu helemaal niet op zit te wachten?
Ik zou graag een brief aan papa schrijven. Over de vader die hij voor me was, over de vader die hij had kunnen zijn. De vader die hij eigenlijk nooit geweest is… Ja, hij probeerde het wel, denk ik, maar het lukte hem nooit. Altijd bleef er een ondertoon in zijn woorden zitten waaruit ik op kon maken dat hij nog steeds niet blij was met wie ik ben. Dat ik een loser ben. Dat ik niet goed genoeg was in tennis en ik dat waarschijnlijk ook ergens anders nooit in zal worden. De schaamte voor de familie, de dochter die er niet eens bij was toen haar vader overleed. Voor dat gevoel papa, heb jij voor een groot deel gezorgd. Dat gevoel zal altijd onlosmakelijk verbonden blijven met jou.
Over de doden niks dan goeds, wordt er altijd gezegd. Over deze dode niet, deze dode heeft voor mijn verrotte leven gezorgd. Deze dode zal mijn leven altijd blijven beďnvloeden.
Papa… ik haat je en ik hou van je. Ik wil niet dat je dood bent, ik wil nog met je praten. Ik wil met je praten over vroeger. Ik wil met je praten over wat dat nu nog met me doet. Ik wil zeggen dat ik echt wel van je hou, ondanks wat je hebt gedaan. Ook al heb ik dat nooit tegen je durven zeggen… ik hou van je papa.
Godver Pa. Ik hou van je en ik haat je… hoe kan ik ooit nog verder zonder jou?
Gisteren heb ik mama meteen teruggebeld. Het ging echt slecht met mijn vader.
Het was te laat om nog naar hem toe te gaan. Waarom heb ik nou verdomme nooit mijn rijbewijs gehaald? Dan had ik ook vast een autootje gehad en meteen naar hem toe kunnen gaan. Dan had ik niet de hele nacht me af hoeven vragen of het niet te laat zou zijn als ik vanochtend de eerste bus en trein naar hem toe pakte…
Altijd weer die stomme angst. De angst om met een man alleen in een auto te zitten een uur lang. De angst dat ik het niet zou kunnen, de angst dat ik nooit mijn rijbewijs zou halen. Die verrotte angst. Als ik die niet had gehad, had ik mijn vader nog kunnen zien. Dan had ik mijn vader nog kunnen zien voordat hij in een kist kwam te liggen.
Papa… hij is gewoon dood. Het mag niet. Hij mag niet dood zijn! Ik had hem nog zo veel willen vragen, nog zo veel willen zeggen. Ik had hem nog willen bewijzen dat ik heus wel iets kan, dat ik mijn opleiding succesvol zou kunnen afronden. Dat ik eindelijk de dochter zou worden die hij zou willen dat ik zou zijn. Maar dat kan niet meer. In zijn ogen ben ik nooit succesvol geweest, heb ik altijd gefaald. Hoe ga ik ooit met dit idee kunnen leven? Heeft het nog wel zin om mijn opleiding af te maken? Te blijven wonen in dit studentenhuis met die stomme wijven die altijd maar vrolijk zijn? Die wijven die geen idee hebben wat er in me om gaat. Lotte, flikker op met je blije muziek!! Snap je dan niet dat ik daar nu helemaal niet op zit te wachten?
Ik zou graag een brief aan papa schrijven. Over de vader die hij voor me was, over de vader die hij had kunnen zijn. De vader die hij eigenlijk nooit geweest is… Ja, hij probeerde het wel, denk ik, maar het lukte hem nooit. Altijd bleef er een ondertoon in zijn woorden zitten waaruit ik op kon maken dat hij nog steeds niet blij was met wie ik ben. Dat ik een loser ben. Dat ik niet goed genoeg was in tennis en ik dat waarschijnlijk ook ergens anders nooit in zal worden. De schaamte voor de familie, de dochter die er niet eens bij was toen haar vader overleed. Voor dat gevoel papa, heb jij voor een groot deel gezorgd. Dat gevoel zal altijd onlosmakelijk verbonden blijven met jou.
Over de doden niks dan goeds, wordt er altijd gezegd. Over deze dode niet, deze dode heeft voor mijn verrotte leven gezorgd. Deze dode zal mijn leven altijd blijven beďnvloeden.
Papa… ik haat je en ik hou van je. Ik wil niet dat je dood bent, ik wil nog met je praten. Ik wil met je praten over vroeger. Ik wil met je praten over wat dat nu nog met me doet. Ik wil zeggen dat ik echt wel van je hou, ondanks wat je hebt gedaan. Ook al heb ik dat nooit tegen je durven zeggen… ik hou van je papa.
Godver Pa. Ik hou van je en ik haat je… hoe kan ik ooit nog verder zonder jou?
Donderdag 11 september (LekiamH)
Lieve Jan,
Ja lief dagboek, vanaf nu heb je een naam. Ik weet niet of ik er goed aan doe, laat staan of ik er emotioneel klaar voor ben. Maar lief dagboek, mijn gedachten zijn op dit moment net zo geordend als ons huisje is. Nog steeds vind ik tassen met schoenen van Floor – ging er bijna weer door op mijn snufferd – en liggen er verspreid door het hele huis heen magazines van Lotte. (Zo zit het ook met mijn emoties en ervaringen…)
Gelukkig zijn Karin en Marieke tot aanstaande zaterdag niet thuis, die maken er helemaal een pestzooi van en dat kan ik echt niet hebben nu. Nina en ik hebben laatst ook al de vaat voor Karin moeten doen, hoelang gaan we dat soort gedrag nog tolereren? Nina durft haar bek wel open te trekken tegen een ander. Al mankeert er ook genoeg aan Nina, zo merkte ik vanochtend.
Toegegeven, dat ik me gisteren heb afgezonderd is een foute beslissing geweest. Helemaal alleen op mijn kamertje, mobieltje uit, laptop uit. Al het contact met de wereld verbroken en met mijn gezicht in m’n kussen gelegen, wenend tot ik uitgeput in slaap viel.
*BOEM* *BOEM* *BOEM* is het eerste wat ik hoor wanneer ik wakker word. Nina, onze eigen DJ Dana die gisteravond weer hier is ingetrokken, aan de ochtendgymnastiek met luid een of andere hardcore dreun op de achtergrond. Of kan ik beter tot in mijn kamer zeggen?
Er ging een steekje los bij mij. Woedend ben ik de kamer uitgerend, Nina aangesproken en kapot gescholden. Ik vrees dat ik haar niet heb verteld waarom ik zo geëmotioneerd was, want ze is weggegaan en tot op dit moment nog niet teruggekeerd.
Ik voelde me nog rotter dan daarvoor. M’n zusje Esther belde wat later ook nog op. Er moest natuurlijk van alles geregeld worden nu pa is overleden. Ze vroeg of ik zo snel mogelijk bij haar wilde komen, maar ik kon het niet aan. ‘Je ziet me wel verschijnen’. Meer duidelijkheid heb ik haar niet gegeven. Wat moest ik doen? Waar moest ik heen? Waarom leek iedereen zich tegen mij te keren? Kwaad was ik, op de wereld, maar ook op mezelf. Vanwege de migraine-aanval die deze gevoelens opleverden ben ik de hele middag op bed gaan liggen.
’s Avonds was mijn migraine weggezakt. Om hem even snel weer terug te krijgen, al was het dit maal maar kort. Want wie stond er voor de deur, net toen ik even wilde uitzakken voor de TV?
Hij.
Met stomheid geslagen stond ik in de deuropening. Weinig kon ik meer verstaan van wat hij me zei. Het enige wat ik verstond was “… en zou ik daarom alsjeblieft even binnen mogen komen?” Zijn gezicht was oprecht bezorgd. Overdonderd als ik was, ben ik langzaam opzij gestapt en zijn we in de woonkamer gaan zitten. TV uit, alles stil op het tikken van klokjes na. Zittend naast elkaar.
Hoelang we daar gezeten hebben weet ik niet. Was het een halfuur, een uur, of zelfs langer? Dat kan ik me niet voorstellen, in ieder geval was elke seconde als een eeuwigheid voor mij.
Tot het moment waarop hij mijn hand aanraakte. De tijd leek stil te staan. Ik ging kapot, opnieuw. Windkracht 10, alle sluizen open. Vol overgave heb ik me laten gaan. En hij was er voor me, nog de hele avond lang.
Het overlijden van mijn vader heeft me geraakt in mijn ziel, alsof er een krater is geslagen in mijn persoonlijkheid. Hoe moet ik hiermee omgaan? Deze mix van emoties en de daarbij behorende stemmingswisselingen worden me nog fataal! Zal iedereen dit hebben, wanneer een persoon met zo’n grote invloed op je leven overlijdt? Laat dat anderen alsjeblieft bespaard blijven!
Ik ben de controle over mezelf kwijt…
Lieve Jan,
Ja lief dagboek, vanaf nu heb je een naam. Ik weet niet of ik er goed aan doe, laat staan of ik er emotioneel klaar voor ben. Maar lief dagboek, mijn gedachten zijn op dit moment net zo geordend als ons huisje is. Nog steeds vind ik tassen met schoenen van Floor – ging er bijna weer door op mijn snufferd – en liggen er verspreid door het hele huis heen magazines van Lotte. (Zo zit het ook met mijn emoties en ervaringen…)
Gelukkig zijn Karin en Marieke tot aanstaande zaterdag niet thuis, die maken er helemaal een pestzooi van en dat kan ik echt niet hebben nu. Nina en ik hebben laatst ook al de vaat voor Karin moeten doen, hoelang gaan we dat soort gedrag nog tolereren? Nina durft haar bek wel open te trekken tegen een ander. Al mankeert er ook genoeg aan Nina, zo merkte ik vanochtend.
Toegegeven, dat ik me gisteren heb afgezonderd is een foute beslissing geweest. Helemaal alleen op mijn kamertje, mobieltje uit, laptop uit. Al het contact met de wereld verbroken en met mijn gezicht in m’n kussen gelegen, wenend tot ik uitgeput in slaap viel.
*BOEM* *BOEM* *BOEM* is het eerste wat ik hoor wanneer ik wakker word. Nina, onze eigen DJ Dana die gisteravond weer hier is ingetrokken, aan de ochtendgymnastiek met luid een of andere hardcore dreun op de achtergrond. Of kan ik beter tot in mijn kamer zeggen?
Er ging een steekje los bij mij. Woedend ben ik de kamer uitgerend, Nina aangesproken en kapot gescholden. Ik vrees dat ik haar niet heb verteld waarom ik zo geëmotioneerd was, want ze is weggegaan en tot op dit moment nog niet teruggekeerd.
Ik voelde me nog rotter dan daarvoor. M’n zusje Esther belde wat later ook nog op. Er moest natuurlijk van alles geregeld worden nu pa is overleden. Ze vroeg of ik zo snel mogelijk bij haar wilde komen, maar ik kon het niet aan. ‘Je ziet me wel verschijnen’. Meer duidelijkheid heb ik haar niet gegeven. Wat moest ik doen? Waar moest ik heen? Waarom leek iedereen zich tegen mij te keren? Kwaad was ik, op de wereld, maar ook op mezelf. Vanwege de migraine-aanval die deze gevoelens opleverden ben ik de hele middag op bed gaan liggen.
’s Avonds was mijn migraine weggezakt. Om hem even snel weer terug te krijgen, al was het dit maal maar kort. Want wie stond er voor de deur, net toen ik even wilde uitzakken voor de TV?
Hij.
Met stomheid geslagen stond ik in de deuropening. Weinig kon ik meer verstaan van wat hij me zei. Het enige wat ik verstond was “… en zou ik daarom alsjeblieft even binnen mogen komen?” Zijn gezicht was oprecht bezorgd. Overdonderd als ik was, ben ik langzaam opzij gestapt en zijn we in de woonkamer gaan zitten. TV uit, alles stil op het tikken van klokjes na. Zittend naast elkaar.
Hoelang we daar gezeten hebben weet ik niet. Was het een halfuur, een uur, of zelfs langer? Dat kan ik me niet voorstellen, in ieder geval was elke seconde als een eeuwigheid voor mij.
Tot het moment waarop hij mijn hand aanraakte. De tijd leek stil te staan. Ik ging kapot, opnieuw. Windkracht 10, alle sluizen open. Vol overgave heb ik me laten gaan. En hij was er voor me, nog de hele avond lang.
Het overlijden van mijn vader heeft me geraakt in mijn ziel, alsof er een krater is geslagen in mijn persoonlijkheid. Hoe moet ik hiermee omgaan? Deze mix van emoties en de daarbij behorende stemmingswisselingen worden me nog fataal! Zal iedereen dit hebben, wanneer een persoon met zo’n grote invloed op je leven overlijdt? Laat dat anderen alsjeblieft bespaard blijven!
Ik ben de controle over mezelf kwijt…
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Vrijdag 12 september (MissBliss)
Lieve Jan,
Ik werd vanochtend wakker in de armen van Bas.
De afgelopen weken heb ik hem tot in het diepst van mijn hart gehaat en ik heb nota bene over hem heen gekotst en vanochtend werd ik wakker in zijn armen…
Het eerste moment voelde het heel vertrouwd. Ik keek naar hem terwijl hij nog sliep, hoorde zijn zachte gesnurk, voelde zijn adem… en ik voelde me fijn. Eindelijk weer na al die tijd de vertrouwde armen van Bas om me heen!
En toen drong de waarheid door. Mijn vader is dood en wordt morgen begraven. Ik moet naar mijn moeder en zussen en ik lig hier in de armen van Bas, de vreemdgaande biatch.
Ik ben onder de douche gestapt, heb me enorm goed geschrobd (wie weet waar die handen van Bas allemaal geweest zijn?), heb een kop thee gedronken en heb mijn spullen gepakt om naar huis te gaan. Bas wordt vast wel wakker en vindt de weg naar buiten wel weer. Ik heb nu belangrijker dingen aan mijn hoofd. Ik snap sowieso niet hoe dit heeft kunnen gebeuren en wat hij überhaupt bij mijn kamer te zoeken had! Dacht-ie even misbruik van me te kunnen maken in een zwak moment ofzo? Dat is hem wel gelukt, bah!
Ik heb zo’n 15 minuten voor de voordeur van mijn ouders gestaan. Adem in, adem uit. Blijf rustig, het is je familie. Met bonkend hart heb ik de deur geopend en ik stapte meteen een bomvol huis binnen. Kennelijk wachtte iedereen op me, ik werd van alle kanten vastgegrepen, gezoend en geknuffeld en ik hoorde van alle kanten 'Och, arm kind!' Esther dacht nog even tactisch te zijn door te zeggen dat ik best wel wat eerder had kunnen komen en boven dit alles uit hoorde ik mijn moeder snikken en jammeren op de bank.
Ik had vandaag nog niet gehuild, maar nu gingen alle sluizen open. Ik heb me losgerukt en ben naar boven gerend. Daar heb ik de hele boel bij elkaar gejankt, ik dacht dat mijn ogen eruit knalden! Ik wil dit niet. Ik wil niet dat mijn vader dood is en ik wil niet dat iedereen beneden naar me kijkt en tegen me praat en iets van me wil.
Juist toen ik zat te bedenken hoe ik in godsnaam weer naar beneden zou kunnen gaan zonder in paniek te raken en met een rode kop binnen te komen, klopte er iemand aan mijn deur. Fijn, ze komen me nu zelfs opzoeken!
Het was mijn moeder. Mijn lieve moeder die nu geen man meer heeft. Ze kwam bij me zitten en streelde mijn haar en zei keer op keer: 'Het komt wel goed, meisje, het komt wel goed. Alles komt goed.'
'Nee mam! Het komt helemaal niet goed, snap dat dan!' Maar dat zei ik niet. Mijn moeder zei wel wat, of liever, ze vroeg iets. 'Lieverd, wil jij morgen iets zeggen op de begrafenis? Het lijkt me zo fijn als jij dat doet als oudste dochter!'
Ik was verdoofd en zei ja. Waarom zei ik ja?? Wat moet ik in godsnaam zeggen over mijn vader, van wie ik hou en die ik zoveel haat, tegenover ál die mensen?? Ik heb echt geen idee, maar ik vind het verschrikkelijk eng.
Het is nu 5 uur ’s ochtends en ik heb nog geen oog dicht gedaan.
Lieve Jan,
Ik werd vanochtend wakker in de armen van Bas.
De afgelopen weken heb ik hem tot in het diepst van mijn hart gehaat en ik heb nota bene over hem heen gekotst en vanochtend werd ik wakker in zijn armen…
Het eerste moment voelde het heel vertrouwd. Ik keek naar hem terwijl hij nog sliep, hoorde zijn zachte gesnurk, voelde zijn adem… en ik voelde me fijn. Eindelijk weer na al die tijd de vertrouwde armen van Bas om me heen!
En toen drong de waarheid door. Mijn vader is dood en wordt morgen begraven. Ik moet naar mijn moeder en zussen en ik lig hier in de armen van Bas, de vreemdgaande biatch.
Ik ben onder de douche gestapt, heb me enorm goed geschrobd (wie weet waar die handen van Bas allemaal geweest zijn?), heb een kop thee gedronken en heb mijn spullen gepakt om naar huis te gaan. Bas wordt vast wel wakker en vindt de weg naar buiten wel weer. Ik heb nu belangrijker dingen aan mijn hoofd. Ik snap sowieso niet hoe dit heeft kunnen gebeuren en wat hij überhaupt bij mijn kamer te zoeken had! Dacht-ie even misbruik van me te kunnen maken in een zwak moment ofzo? Dat is hem wel gelukt, bah!
Ik heb zo’n 15 minuten voor de voordeur van mijn ouders gestaan. Adem in, adem uit. Blijf rustig, het is je familie. Met bonkend hart heb ik de deur geopend en ik stapte meteen een bomvol huis binnen. Kennelijk wachtte iedereen op me, ik werd van alle kanten vastgegrepen, gezoend en geknuffeld en ik hoorde van alle kanten 'Och, arm kind!' Esther dacht nog even tactisch te zijn door te zeggen dat ik best wel wat eerder had kunnen komen en boven dit alles uit hoorde ik mijn moeder snikken en jammeren op de bank.
Ik had vandaag nog niet gehuild, maar nu gingen alle sluizen open. Ik heb me losgerukt en ben naar boven gerend. Daar heb ik de hele boel bij elkaar gejankt, ik dacht dat mijn ogen eruit knalden! Ik wil dit niet. Ik wil niet dat mijn vader dood is en ik wil niet dat iedereen beneden naar me kijkt en tegen me praat en iets van me wil.
Juist toen ik zat te bedenken hoe ik in godsnaam weer naar beneden zou kunnen gaan zonder in paniek te raken en met een rode kop binnen te komen, klopte er iemand aan mijn deur. Fijn, ze komen me nu zelfs opzoeken!
Het was mijn moeder. Mijn lieve moeder die nu geen man meer heeft. Ze kwam bij me zitten en streelde mijn haar en zei keer op keer: 'Het komt wel goed, meisje, het komt wel goed. Alles komt goed.'
'Nee mam! Het komt helemaal niet goed, snap dat dan!' Maar dat zei ik niet. Mijn moeder zei wel wat, of liever, ze vroeg iets. 'Lieverd, wil jij morgen iets zeggen op de begrafenis? Het lijkt me zo fijn als jij dat doet als oudste dochter!'
Ik was verdoofd en zei ja. Waarom zei ik ja?? Wat moet ik in godsnaam zeggen over mijn vader, van wie ik hou en die ik zoveel haat, tegenover ál die mensen?? Ik heb echt geen idee, maar ik vind het verschrikkelijk eng.
Het is nu 5 uur ’s ochtends en ik heb nog geen oog dicht gedaan.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Zaterdag 13 september (sigme)
Ok, dit was officieel de meest dramatische dag in mijn leven. Hopelijk wordt het nooit overtroffen want dat overleef ik niet.
Vanochtend kwam Eva me wekken. Ik ben uiteindelijk dus in slaap gevallen. Kleine Eva, het nakomertje dat tegen de verwachting in het huwelijk van Pa en Ma verbeterde. Zij moet nu opgroeien zonder vader. Is dat een voordeel of een nadeel?
Ze kwam woordeloos tegen me aan liggen, totdat ik opstond. Het was vroeg en stil en op een of andere manier was ik ook helemaal kalm en stil. Eng kalm, een soort trance, door te weinig slaap en teveel huilen en stress, denk ik. Ik deed de zwarte kleren aan die ik had bijeengeraapt. In de spiegel zag het eruit zoals ik me voelde: raar, emotieloos en stijf. Haar in een wrong en toen zag het er nog stijver uit. Eva keurde de outfit goed door te knikken – ze heeft geen woord gezegd.
We werden opgehaald door van die kraaien met de begrafenisauto. Met de kist naar de kerk. Zoveel mensen, zoveel mensen. Van de kerk, de tennisclub, collega's, familie, kennissen, klasgenoten, zoveel mensen. Tante Clara had de boel geregeld met het uitvaartbedrijf en zij zorgde ervoor dat wij in een kamertje terecht kwamen terwijl de kist in de kerk werd gezet en daarna gingen wij, als familie, als gezin, afscheid nemen van Pa. Ik had nog steeds de rare trance, het leek wel of ik naast of achter mijn eigen lijf stond, alsof ik eigenlijk in gillen zou moeten uitbarsten maar er even niemand in mij thuis was. Ma, Esther, Eva, oma, tante Clara en ik hebben elkaar vastgehouden en zwijgend naar Pa gestaard. Hij zag er zo dood uit, niet alsof hij sliep maar alsof het een beeld was dat op hem leek. Esther ging huilen, en toen Eva natuurlijk ook en Ma ook en ik leek wel bevroren.
Van de dienst herinner ik me niks. Tussen Ma en Esther en toen werd ik naar voren geroepen en ben ik gegaan en ik dacht dat ik ter plekke ook dood zou blijven maar ik heb een speech gehouden en achteraf zei iedereen dat ik het zo goed gedaan had, Lara wat heb je dat weer goed gezegd zo gevoelig en zo raak je vader zou zo trots op je geweest zijn je vader was zo trots op je, en ik heb geen idee wat ik gezegd heb. Aan het eind keek ik op, de kerk in, en toen stond hij daar. Het enige moment dat ik echt keihard iets voelde. Als een blikseminslag, en daarna keerde mijn trance weer en verliet ik het spreekgestoelte en daarna gingen we naar de begraafplaats. We hebben Pa in de grond laten zakken. Nu ligt hij daar! Alleen, in de grond! Het is te raar en te eng om te bevatten.
Toen Ma, Esther, Eva en ik ons opstelden (werden opgesteld eigenlijk) voor de condeolance stond hij opeens achter me. Sloeg z'n arm om me heen en onmiddellijk brak eindelijk mijn enge kalmte. Ik voelde weer leven en daardoor de dood van Pa. Ik huilde even tegen zijn borst en daarna moesten er handen gegeven worden. Hij stond naast mij, alsof hij deel was van het gezin, en ik had hem nodig. Eindeloos gecondoleerd worden, op een rare manier troostte het ons. Zoveel mensen die meeleefden. En toen de mensenmassa opdroogde werden we ons pas bewust van hoe moe we waren, dat we honger hadden, dat het al eind van de middag was. Tante Clara heeft ons naar huis gebracht, waar soep was en broodjes en rust. Bas ging gewoon mee, en iedereen deed of het heel gewoon was. Ma zei dat ze zo blij was dat hij er was, en Eva ging op schoot zitten met haar armen om hem heen en ik zat daar maar verward te zijn. Maar na de soep zei hij gedecideerd tegen iedereen dat hij mij even meenam en toen zijn we buiten in het theehuisje gaan zitten en toen heeft hij het gevraagd. Dat hij zo op Pa gesteld was geweest, dat zijn dood zo'n schok was en dat hij eerder te bang was om zich te binden maar dat hij zich hierdoor had gerealiseerd dat hij bij mij hoort en ik bij hem. Tot de dood ons scheidt.
Pa is dood en Bas wil met me trouwen? Ik weet niet meer of ik moet lachen of huilen maar ik voel me doodongelukkig en het is alleen iets beter als Bas me vasthoudt maar hij is weer weg en ik ben hier bij Ma thuis en zij zei dat ze het mooiste nieuws ooit vindt. 'Had je vader dat maar mee mogen maken.'
Ok, dit was officieel de meest dramatische dag in mijn leven. Hopelijk wordt het nooit overtroffen want dat overleef ik niet.
Vanochtend kwam Eva me wekken. Ik ben uiteindelijk dus in slaap gevallen. Kleine Eva, het nakomertje dat tegen de verwachting in het huwelijk van Pa en Ma verbeterde. Zij moet nu opgroeien zonder vader. Is dat een voordeel of een nadeel?
Ze kwam woordeloos tegen me aan liggen, totdat ik opstond. Het was vroeg en stil en op een of andere manier was ik ook helemaal kalm en stil. Eng kalm, een soort trance, door te weinig slaap en teveel huilen en stress, denk ik. Ik deed de zwarte kleren aan die ik had bijeengeraapt. In de spiegel zag het eruit zoals ik me voelde: raar, emotieloos en stijf. Haar in een wrong en toen zag het er nog stijver uit. Eva keurde de outfit goed door te knikken – ze heeft geen woord gezegd.
We werden opgehaald door van die kraaien met de begrafenisauto. Met de kist naar de kerk. Zoveel mensen, zoveel mensen. Van de kerk, de tennisclub, collega's, familie, kennissen, klasgenoten, zoveel mensen. Tante Clara had de boel geregeld met het uitvaartbedrijf en zij zorgde ervoor dat wij in een kamertje terecht kwamen terwijl de kist in de kerk werd gezet en daarna gingen wij, als familie, als gezin, afscheid nemen van Pa. Ik had nog steeds de rare trance, het leek wel of ik naast of achter mijn eigen lijf stond, alsof ik eigenlijk in gillen zou moeten uitbarsten maar er even niemand in mij thuis was. Ma, Esther, Eva, oma, tante Clara en ik hebben elkaar vastgehouden en zwijgend naar Pa gestaard. Hij zag er zo dood uit, niet alsof hij sliep maar alsof het een beeld was dat op hem leek. Esther ging huilen, en toen Eva natuurlijk ook en Ma ook en ik leek wel bevroren.
Van de dienst herinner ik me niks. Tussen Ma en Esther en toen werd ik naar voren geroepen en ben ik gegaan en ik dacht dat ik ter plekke ook dood zou blijven maar ik heb een speech gehouden en achteraf zei iedereen dat ik het zo goed gedaan had, Lara wat heb je dat weer goed gezegd zo gevoelig en zo raak je vader zou zo trots op je geweest zijn je vader was zo trots op je, en ik heb geen idee wat ik gezegd heb. Aan het eind keek ik op, de kerk in, en toen stond hij daar. Het enige moment dat ik echt keihard iets voelde. Als een blikseminslag, en daarna keerde mijn trance weer en verliet ik het spreekgestoelte en daarna gingen we naar de begraafplaats. We hebben Pa in de grond laten zakken. Nu ligt hij daar! Alleen, in de grond! Het is te raar en te eng om te bevatten.
Toen Ma, Esther, Eva en ik ons opstelden (werden opgesteld eigenlijk) voor de condeolance stond hij opeens achter me. Sloeg z'n arm om me heen en onmiddellijk brak eindelijk mijn enge kalmte. Ik voelde weer leven en daardoor de dood van Pa. Ik huilde even tegen zijn borst en daarna moesten er handen gegeven worden. Hij stond naast mij, alsof hij deel was van het gezin, en ik had hem nodig. Eindeloos gecondoleerd worden, op een rare manier troostte het ons. Zoveel mensen die meeleefden. En toen de mensenmassa opdroogde werden we ons pas bewust van hoe moe we waren, dat we honger hadden, dat het al eind van de middag was. Tante Clara heeft ons naar huis gebracht, waar soep was en broodjes en rust. Bas ging gewoon mee, en iedereen deed of het heel gewoon was. Ma zei dat ze zo blij was dat hij er was, en Eva ging op schoot zitten met haar armen om hem heen en ik zat daar maar verward te zijn. Maar na de soep zei hij gedecideerd tegen iedereen dat hij mij even meenam en toen zijn we buiten in het theehuisje gaan zitten en toen heeft hij het gevraagd. Dat hij zo op Pa gesteld was geweest, dat zijn dood zo'n schok was en dat hij eerder te bang was om zich te binden maar dat hij zich hierdoor had gerealiseerd dat hij bij mij hoort en ik bij hem. Tot de dood ons scheidt.
Pa is dood en Bas wil met me trouwen? Ik weet niet meer of ik moet lachen of huilen maar ik voel me doodongelukkig en het is alleen iets beter als Bas me vasthoudt maar hij is weer weg en ik ben hier bij Ma thuis en zij zei dat ze het mooiste nieuws ooit vindt. 'Had je vader dat maar mee mogen maken.'
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Zondag 14 september (Burdie)
Lief dagboek,
Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik lag maar in bed te rillen, te denken... aan pap, aan Bas... aan Lotte’s woorden “je bent zoveel meer waard dan die klojo!” Ze heeft gelijk, maar nu lijkt ineens alles anders. Bas leek gisteren ineens echt om me te geven, echt deel uit te maken van de familie. Het voelde weer zo vertrouwd... en tegelijk wekt hij zoveel weerstand in me op! Ik vertrouw ‘m voor geen meter, dus trouw beloven? Ammehoela... dat kan ik niet toch?
Ja, jeetje, wat moet ik nu tegen hem zeggen? En ik kom ‘m vandaag natuurlijk weer tegen, mam heeft hem op visite uitgenodigd voor vanmiddag.
Getsie, nu heb ik echt helemaal geen zin meer in vandaag. Ik denk dat ik nog maar even g
Goed, kennelijk ben ik vanmorgen tijdens het schrijven in slaap gevallen. Mijn ritme is nu officieel naar de knoppen. Ik denk dat ik toch maar naar Canada ga verhuizen ofzo, nu kan het zonder jetlag.
Face it, wat stel ik nou helemaal voor? Ik heb afgelopen jaar maar 14 studiepunten gehaald en geen docent neemt me nog serieus. Ik zie er ook zo stom uit altijd, mijn haar is verschrikkelijk! Wacht, ik maak even een lijstje van dingen die ik morgen ga doen:
- Goede kapper zoeken
- Bas ontlopen (weer niet naar college dus)
- Kamer opruimen
- 15 kilo afvallen
Goed, dat klinkt niet zo moeilijk toch?
Oja, over Bas. Drama vanmiddag. In het bijzijn van mam, Esther en Eva, heb ik hele gemene dingen tegen hem gezegd. Ik zal ze hier maar niet herhalen. Het ergste was nog, dat iedereen nerveus begon te lachen toen ik zei dat ik ‘kotsmisselijk’ van hem werd. Kennelijk is de hele familie op de hoogte van het drama van laatst. Ik zal Esther nog eens in vertrouwen nemen!
Na het eten ben ik maar naar Utrecht gevlucht, in de hoop dat ik daar wat rust zou kunnen krijgen. Niet dus. Karin had er lucht van gekregen dat ik morgen jarig ben, en had een feestje voor me georganiseerd. Kennelijk wist zij niets van de dood van pap. In elk geval zat het halve huis vol met mensen – voornamelijk vriendinnen van Karin. Volgens mij was ze een beetje boos toen ik niet enthousiast reageerde op de visite. Ze heeft ook niet meer gereageerd toen ze me later in bed hoorde huilen. De hele straat heeft het volgens mij gehoord. Vanaf morgen ga ik alleen nog maar naar buiten in burka.
[ Bericht 0% gewijzigd door Re op 09-09-2008 00:11:55 ]
Lief dagboek,
Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik lag maar in bed te rillen, te denken... aan pap, aan Bas... aan Lotte’s woorden “je bent zoveel meer waard dan die klojo!” Ze heeft gelijk, maar nu lijkt ineens alles anders. Bas leek gisteren ineens echt om me te geven, echt deel uit te maken van de familie. Het voelde weer zo vertrouwd... en tegelijk wekt hij zoveel weerstand in me op! Ik vertrouw ‘m voor geen meter, dus trouw beloven? Ammehoela... dat kan ik niet toch?
Ja, jeetje, wat moet ik nu tegen hem zeggen? En ik kom ‘m vandaag natuurlijk weer tegen, mam heeft hem op visite uitgenodigd voor vanmiddag.
Getsie, nu heb ik echt helemaal geen zin meer in vandaag. Ik denk dat ik nog maar even g
Goed, kennelijk ben ik vanmorgen tijdens het schrijven in slaap gevallen. Mijn ritme is nu officieel naar de knoppen. Ik denk dat ik toch maar naar Canada ga verhuizen ofzo, nu kan het zonder jetlag.
Face it, wat stel ik nou helemaal voor? Ik heb afgelopen jaar maar 14 studiepunten gehaald en geen docent neemt me nog serieus. Ik zie er ook zo stom uit altijd, mijn haar is verschrikkelijk! Wacht, ik maak even een lijstje van dingen die ik morgen ga doen:
- Goede kapper zoeken
- Bas ontlopen (weer niet naar college dus)
- Kamer opruimen
- 15 kilo afvallen
Goed, dat klinkt niet zo moeilijk toch?
Oja, over Bas. Drama vanmiddag. In het bijzijn van mam, Esther en Eva, heb ik hele gemene dingen tegen hem gezegd. Ik zal ze hier maar niet herhalen. Het ergste was nog, dat iedereen nerveus begon te lachen toen ik zei dat ik ‘kotsmisselijk’ van hem werd. Kennelijk is de hele familie op de hoogte van het drama van laatst. Ik zal Esther nog eens in vertrouwen nemen!
Na het eten ben ik maar naar Utrecht gevlucht, in de hoop dat ik daar wat rust zou kunnen krijgen. Niet dus. Karin had er lucht van gekregen dat ik morgen jarig ben, en had een feestje voor me georganiseerd. Kennelijk wist zij niets van de dood van pap. In elk geval zat het halve huis vol met mensen – voornamelijk vriendinnen van Karin. Volgens mij was ze een beetje boos toen ik niet enthousiast reageerde op de visite. Ze heeft ook niet meer gereageerd toen ze me later in bed hoorde huilen. De hele straat heeft het volgens mij gehoord. Vanaf morgen ga ik alleen nog maar naar buiten in burka.
[ Bericht 0% gewijzigd door Re op 09-09-2008 00:11:55 ]
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Mandag 15 september (Detroit)
Lief dagboek,
“Wat een dag om jarig op te zijn!” dacht ik bij mezelf toen ik om tien over half tien de wekker uitdrukte, nog enigszins bedwelmd door de wijntjes die ik gisteren op heb.
Het valt ook niet mee, opstaan op een dag waarop je geforceerd sociaal en vrolijk moet doen, terwijl ik gisteren nog met Lotte op het terras zat en we onder andere spraken over wat voor gevolgen het voor een jongere heeft als vader of moeder wegvalt.
Het gesprek was nog in een onschuldig stadium terwijl ik opmerkte dat vocht dat zich in mijn ooghoeken verzameld had zich een weg naar buiten baande. Het liefste had ik op dat moment even alleen in mijn pijn willen wegkwijnen, maar Lotte had inmiddels gezien dat tranen volop over mijn wangen biggelden en het gesprek dat wij deelden een grote impact op mij had.
Ja, ik mis pappa, overduidelijk! Dat gevoel is zo aanwezig, terwijl er ook zoveel gevoelens zijn in mij waarvan ik niet weet waarom ze er zijn, waarom ze mij parten spelen. Het feit dat ik hem verbaal zou willen pijnigen, hem de pijn wil laten voelen die ik heb gevoeld. De haat uiten die ik nog steeds voor hem voel, en hem sadistisch uitlachen terwijl hij huilt. Hoe kan ik deze gevoelens van wrok koesteren voor iemand die niet meer in leven is en zich niet meer kan verweren?
Zouden meer mensen van zulke wraakzuchtige gedachten als ik hebben? Ik moet er niet aan denken dat hoe dan ook iemand deze openbaringen in mijn dagboek leest.
Zo'n avond als gisteren is echter zo dubbel, het ene moment krijg je een zakdoekje aangereikt, en daarna komt Lotte met zulke droge anekdotes waardoor ik gewoon moet lachen. Zo had ze bijvoorbeeld verleden week een jongen leren kennen waarvan ze zeker wist dat hij meer dan vriendschappelijke interesse in haar had. Hij vroeg of zij wat met hem wilde drinken zodat ze elkaar beter konden leren kennen. Ze zag het totaal niet zitten en zei dat dan ook tegen hem. Vervolgens antwoord hij de uitnodiging ook totaal niet anders dan vriendschappelijk bedoeld te hebben (ze probeerde zijn stem na te doen met de voor Lotte zo kenmerkende hese stem: “Nee joh, ik wil alleen maar vriendschappelijk wat drinken! Whehehe, gekkie.”). Vraagt ze mij ineens met een hoog stemmetje hoe dat zo komt met deze jongen, of hij zo zijn gezicht wil redden, of om vanuit de friendzone alsnog te kunnen neuken. Hoe ze op dat verhaal komt zeg, en dat ze dan ook nog tips vraagt aan een plattelandsdame uit Losser zoals ik!
Toen ik in het begin van de avond in Losser aankwam zag ik mijn moeder met laatste restjes van het avondmaal stuntelen, maar dat is niet meer dan logisch als er ineens een mond minder te voeden is. Dat zelfs zoiets basaals als eten mij al aan mijn vader laat denken, wat zegt dat over mijn gevoel? Het gaat hoe dan ook een lange avond worden, zoveel is duidelijk.
Nadat de tafel opgeruimd is, bied ik mijn moeder aan mee te helpen met afwassen. Ongemakkelijk staan we naast elkaar, allebei ons deel van het aanrecht geconfisqueerd, als twee zielen die alleen de pijn het hoofd proberen te bieden. Het liefst zou ik haar omhelzen, maar mijn vader heeft mij vroeger zo vaak duidelijk gemaakt dat ik mijn gevoelens voor mij moet houden dat ik moeite heb daadwerkelijk die stap naar links te zetten en mijn hoofd op haar schouder te leggen.
Ik zet mijn mobiele telefoon nu uit ook. Ik wil niet omgehaald worden vanavond tóch mee te gaan om mijn verjaardag te vieren in Utrecht. Sorry Karin, vanavond niet. Vanavond wil ik thuis zijn bij de mensen van wie ik houd, en mezelf niet verliezen in drank en slechte vriendjes.
Vriendjes zijn stom namelijk, je zou ze met stenen moeten bekogelen! Allemaal!
Lief dagboek,
“Wat een dag om jarig op te zijn!” dacht ik bij mezelf toen ik om tien over half tien de wekker uitdrukte, nog enigszins bedwelmd door de wijntjes die ik gisteren op heb.
Het valt ook niet mee, opstaan op een dag waarop je geforceerd sociaal en vrolijk moet doen, terwijl ik gisteren nog met Lotte op het terras zat en we onder andere spraken over wat voor gevolgen het voor een jongere heeft als vader of moeder wegvalt.
Het gesprek was nog in een onschuldig stadium terwijl ik opmerkte dat vocht dat zich in mijn ooghoeken verzameld had zich een weg naar buiten baande. Het liefste had ik op dat moment even alleen in mijn pijn willen wegkwijnen, maar Lotte had inmiddels gezien dat tranen volop over mijn wangen biggelden en het gesprek dat wij deelden een grote impact op mij had.
Ja, ik mis pappa, overduidelijk! Dat gevoel is zo aanwezig, terwijl er ook zoveel gevoelens zijn in mij waarvan ik niet weet waarom ze er zijn, waarom ze mij parten spelen. Het feit dat ik hem verbaal zou willen pijnigen, hem de pijn wil laten voelen die ik heb gevoeld. De haat uiten die ik nog steeds voor hem voel, en hem sadistisch uitlachen terwijl hij huilt. Hoe kan ik deze gevoelens van wrok koesteren voor iemand die niet meer in leven is en zich niet meer kan verweren?
Zouden meer mensen van zulke wraakzuchtige gedachten als ik hebben? Ik moet er niet aan denken dat hoe dan ook iemand deze openbaringen in mijn dagboek leest.
Zo'n avond als gisteren is echter zo dubbel, het ene moment krijg je een zakdoekje aangereikt, en daarna komt Lotte met zulke droge anekdotes waardoor ik gewoon moet lachen. Zo had ze bijvoorbeeld verleden week een jongen leren kennen waarvan ze zeker wist dat hij meer dan vriendschappelijke interesse in haar had. Hij vroeg of zij wat met hem wilde drinken zodat ze elkaar beter konden leren kennen. Ze zag het totaal niet zitten en zei dat dan ook tegen hem. Vervolgens antwoord hij de uitnodiging ook totaal niet anders dan vriendschappelijk bedoeld te hebben (ze probeerde zijn stem na te doen met de voor Lotte zo kenmerkende hese stem: “Nee joh, ik wil alleen maar vriendschappelijk wat drinken! Whehehe, gekkie.”). Vraagt ze mij ineens met een hoog stemmetje hoe dat zo komt met deze jongen, of hij zo zijn gezicht wil redden, of om vanuit de friendzone alsnog te kunnen neuken. Hoe ze op dat verhaal komt zeg, en dat ze dan ook nog tips vraagt aan een plattelandsdame uit Losser zoals ik!
Toen ik in het begin van de avond in Losser aankwam zag ik mijn moeder met laatste restjes van het avondmaal stuntelen, maar dat is niet meer dan logisch als er ineens een mond minder te voeden is. Dat zelfs zoiets basaals als eten mij al aan mijn vader laat denken, wat zegt dat over mijn gevoel? Het gaat hoe dan ook een lange avond worden, zoveel is duidelijk.
Nadat de tafel opgeruimd is, bied ik mijn moeder aan mee te helpen met afwassen. Ongemakkelijk staan we naast elkaar, allebei ons deel van het aanrecht geconfisqueerd, als twee zielen die alleen de pijn het hoofd proberen te bieden. Het liefst zou ik haar omhelzen, maar mijn vader heeft mij vroeger zo vaak duidelijk gemaakt dat ik mijn gevoelens voor mij moet houden dat ik moeite heb daadwerkelijk die stap naar links te zetten en mijn hoofd op haar schouder te leggen.
Ik zet mijn mobiele telefoon nu uit ook. Ik wil niet omgehaald worden vanavond tóch mee te gaan om mijn verjaardag te vieren in Utrecht. Sorry Karin, vanavond niet. Vanavond wil ik thuis zijn bij de mensen van wie ik houd, en mezelf niet verliezen in drank en slechte vriendjes.
Vriendjes zijn stom namelijk, je zou ze met stenen moeten bekogelen! Allemaal!
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Dinsdag 16 september (fraubitch)
Lief dagboek,
De dag met mijn familie heeft mij goed gedaan, ik realiseer me steeds meer dat ik er niet alleen voorsta op deze wereld! Mijn moeder heeft mij op dit moment nodig net zo zoals ik haar nodig heb.
Gisteravond tijdens het afwassen begon ze te snikken, ik kon het niet toelaten om haar daar zo te laten staan, met een bord in haar ene hand en de vaatdoek in haar andere hand.. het was niet meer die sterke zelfstandige vrouw die ik kon. Dit was een gebroken persoon!
Ik ben naar haar toe gelopen en heb haar omhelsd, ze begon te huilen en liet het bord uit haar handen vallen, ik hoorde het bord kapotvallen op de keukenvloer, ik voelde de scherven tegen mijn schenen aan vliegen... Het deed me niks. Vroeger zou er paniek uitgebroken zijn! Het servies was niet meer compleet! Zouden we er met zijn allen op af gesprongen zijn om het op te ruimen...
Nu niet.. Eva en Esther stonden aan de grond genageld. De tijd stond stil. Ik hoorde mijn moeder niet eens meer huilen. Mijn leven flitste voorbij.. Waar ben ik mee bezig??? Ik ruineer mijn eigen leven en ik geef er anderen de schuld van! De mensen die juist hun leven zouden geven om mijn leven een stukje dragelijker te maken!! Vanaf nu ga ik mijn leven leiden zoals ik het wil. Fuck Bas. Fuck Marieke. Fuck school. Fuck iedereen die me in de weg staat om mijn geluk te beproeven!!
Ineens kwam ik weer bij. Mijn moeder stond al 2 meter van me af. Esther was mijn naam aan het roepen, Eva kwam aanlopen met een veger en blik... De situatie werd weer helder... En toen stortte ik in. Blijkbaar. Want ik werd wakker op de brancard net op het moment dat ik de ambulance werd ingeladen.
Ik lig nu in het ziekenhuisbed, Esther heeft mij mijn tas gebracht, gelukkig heb ik mijn notitieblokje altijd in mijn tas. Ze vertelde mij dat ik minstens 5 minuten voor me uit zat te staren voordat ik in elkaar zakte. Ze hebben mij proberen bij te brengen maar na 5 minuten toch maar 112 gebeld. Ik ben in totaal ruim 20 minuten out geweest.
Ik moet vannacht alweer hier blijven ter controle, ik heb blijkbaar een burn-out gehad. Ze denken dat ik lijd aan een depressie in combinatie met een angsstoornis en
een onderontwikkelde indentiteit realisatie. Ofzoiets. Geloof ik. Ik was niet op aan het letten want toen de dokter het vanmiddag vertelde zag ik Bas verschijnen in de deuropening.
Hij vroeg of hij binnen mocht komen. Ik deed mijn ogen dicht en keerde mijn gezicht van hem weg. Hij begon tegen mij te praten, hoeveel spijt hij had, hoeveel hij om mij gaf... Hij pakte mijn hand vast.... Toen viel ik weg.
Ik ben net weer bijgekomen. Of wakkergeworden. Ik volg het niet meer.
Ik volg mezelf niet meer.
Bas is weg. Mijn moeder slaapt op de stoel aan mijn voeteneind. Ik hoor de roemoerige stilte van het ziekenhuis...
Ik ga weer slapen. Ik ben moe.
Lief dagboek,
De dag met mijn familie heeft mij goed gedaan, ik realiseer me steeds meer dat ik er niet alleen voorsta op deze wereld! Mijn moeder heeft mij op dit moment nodig net zo zoals ik haar nodig heb.
Gisteravond tijdens het afwassen begon ze te snikken, ik kon het niet toelaten om haar daar zo te laten staan, met een bord in haar ene hand en de vaatdoek in haar andere hand.. het was niet meer die sterke zelfstandige vrouw die ik kon. Dit was een gebroken persoon!
Ik ben naar haar toe gelopen en heb haar omhelsd, ze begon te huilen en liet het bord uit haar handen vallen, ik hoorde het bord kapotvallen op de keukenvloer, ik voelde de scherven tegen mijn schenen aan vliegen... Het deed me niks. Vroeger zou er paniek uitgebroken zijn! Het servies was niet meer compleet! Zouden we er met zijn allen op af gesprongen zijn om het op te ruimen...
Nu niet.. Eva en Esther stonden aan de grond genageld. De tijd stond stil. Ik hoorde mijn moeder niet eens meer huilen. Mijn leven flitste voorbij.. Waar ben ik mee bezig??? Ik ruineer mijn eigen leven en ik geef er anderen de schuld van! De mensen die juist hun leven zouden geven om mijn leven een stukje dragelijker te maken!! Vanaf nu ga ik mijn leven leiden zoals ik het wil. Fuck Bas. Fuck Marieke. Fuck school. Fuck iedereen die me in de weg staat om mijn geluk te beproeven!!
Ineens kwam ik weer bij. Mijn moeder stond al 2 meter van me af. Esther was mijn naam aan het roepen, Eva kwam aanlopen met een veger en blik... De situatie werd weer helder... En toen stortte ik in. Blijkbaar. Want ik werd wakker op de brancard net op het moment dat ik de ambulance werd ingeladen.
Ik lig nu in het ziekenhuisbed, Esther heeft mij mijn tas gebracht, gelukkig heb ik mijn notitieblokje altijd in mijn tas. Ze vertelde mij dat ik minstens 5 minuten voor me uit zat te staren voordat ik in elkaar zakte. Ze hebben mij proberen bij te brengen maar na 5 minuten toch maar 112 gebeld. Ik ben in totaal ruim 20 minuten out geweest.
Ik moet vannacht alweer hier blijven ter controle, ik heb blijkbaar een burn-out gehad. Ze denken dat ik lijd aan een depressie in combinatie met een angsstoornis en
een onderontwikkelde indentiteit realisatie. Ofzoiets. Geloof ik. Ik was niet op aan het letten want toen de dokter het vanmiddag vertelde zag ik Bas verschijnen in de deuropening.
Hij vroeg of hij binnen mocht komen. Ik deed mijn ogen dicht en keerde mijn gezicht van hem weg. Hij begon tegen mij te praten, hoeveel spijt hij had, hoeveel hij om mij gaf... Hij pakte mijn hand vast.... Toen viel ik weg.
Ik ben net weer bijgekomen. Of wakkergeworden. Ik volg het niet meer.
Ik volg mezelf niet meer.
Bas is weg. Mijn moeder slaapt op de stoel aan mijn voeteneind. Ik hoor de roemoerige stilte van het ziekenhuis...
Ik ga weer slapen. Ik ben moe.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Woensdag 17 september (Tha_Erik)
Lief dagboek,
De rust in het ziekenhuis was van korte duur. Na een nachtje ter observatie gelegen te hebben moest ik vandaag naar huis. Ze hadden het bed nodig (dat zei de dokter ook echt zo. Ik kon niet ontdekken of ie nou sarcastisch was of niet). Een recept meegekregen voor medicatie. Antidepressiva. Great.
Ik lig nu thuis in Losser op mijn eigen kamer in bed. In de afgelopen paar dagen is mijn leven zo ontzettend veranderd. Ik ben blij dat ik ergens ben waar ik vertrouwd ben. Weg van studie, weg van Bas, weg van… papa.
Het potje pillen staat naast me op het nachtkastje. De naam zegt me niks. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor Hocus Pocus. De dokter gaf een lange uitleg over het hoe en wat. Welke stofjes het remt, welke toenemen welke bijeffecten. Het enige wat ik wilde was naar huis. Dus ik heb gezegd dat ik het snapte en toen liet hij me gaan. De weg naar huis was vreemd. Ma zei niks en probeerde zich met alle macht op de weg te concentreren. Ik zag dat ze het er moeilijk mee had. Eva staarde door het autoraam naar buiten en neuriede een vervelend liedje. Ikzelf was alleen maar blij om uit het ziekenhuis te zijn. Als er één plek is die nog depressiever is dan een begrafenis, dan is het wel een ziekenhuis.
De dosis van vandaag werkt zich al een baan door mijn lichaam. Ik merk er nog niks van. Stom. Ergens had ik gedacht dat dit een soort wondermiddel zou zijn. Een pilletje van dit, en dat dan opeens het leven zich voor mij ontvouwde, bloemetjes langs het pad dat ik zou moeten lopen op weg naar mijn geluk. Niks daarvan. Ik voel me nog net zo klote als eerst. Er is niks veranderd.
Het enige voordeel wat ik merk is dat ik nu niet hoef te doen alsof ik me goed voel. Ik hoef geen schijn meer op te houden om verplichte verjaardagsfeestjes leuk te vinden. De rol van depressievelling bevalt me wel. Ook verrekte handig dat school op pauze staat. En ik hoef me er niet eens schuldig over te voelen. In het verleden was er toch elke keer als ik een college miste dat gevoel van schuld. Tegenover de docent, tegenover papa. Dat hoeft nu niet meer.
Wil ik überhaupt wel ‘beter’ (hoe heet ‘beter’, als ‘beter’ eigenlijk veel slechter was?) worden? Zo is het ook wel prima. Lekker alleen en rustig. Alleen met mezelf en met mijn gedachten. Mijn gedachten. En zelfs daarmee zou ik zonder kunnen.
Ik moet eerlijk zeggen dat het idee af en toe door mijn hoofd spookt. Hoeveel extra zou er voor nodig zijn? Hoeveel dosissen? Weg zorgen. Weg verleden. Weg toekomst.
Weg… ik.
Lief dagboek,
De rust in het ziekenhuis was van korte duur. Na een nachtje ter observatie gelegen te hebben moest ik vandaag naar huis. Ze hadden het bed nodig (dat zei de dokter ook echt zo. Ik kon niet ontdekken of ie nou sarcastisch was of niet). Een recept meegekregen voor medicatie. Antidepressiva. Great.
Ik lig nu thuis in Losser op mijn eigen kamer in bed. In de afgelopen paar dagen is mijn leven zo ontzettend veranderd. Ik ben blij dat ik ergens ben waar ik vertrouwd ben. Weg van studie, weg van Bas, weg van… papa.
Het potje pillen staat naast me op het nachtkastje. De naam zegt me niks. Selective Serotonin Reuptake Inhibitor Hocus Pocus. De dokter gaf een lange uitleg over het hoe en wat. Welke stofjes het remt, welke toenemen welke bijeffecten. Het enige wat ik wilde was naar huis. Dus ik heb gezegd dat ik het snapte en toen liet hij me gaan. De weg naar huis was vreemd. Ma zei niks en probeerde zich met alle macht op de weg te concentreren. Ik zag dat ze het er moeilijk mee had. Eva staarde door het autoraam naar buiten en neuriede een vervelend liedje. Ikzelf was alleen maar blij om uit het ziekenhuis te zijn. Als er één plek is die nog depressiever is dan een begrafenis, dan is het wel een ziekenhuis.
De dosis van vandaag werkt zich al een baan door mijn lichaam. Ik merk er nog niks van. Stom. Ergens had ik gedacht dat dit een soort wondermiddel zou zijn. Een pilletje van dit, en dat dan opeens het leven zich voor mij ontvouwde, bloemetjes langs het pad dat ik zou moeten lopen op weg naar mijn geluk. Niks daarvan. Ik voel me nog net zo klote als eerst. Er is niks veranderd.
Het enige voordeel wat ik merk is dat ik nu niet hoef te doen alsof ik me goed voel. Ik hoef geen schijn meer op te houden om verplichte verjaardagsfeestjes leuk te vinden. De rol van depressievelling bevalt me wel. Ook verrekte handig dat school op pauze staat. En ik hoef me er niet eens schuldig over te voelen. In het verleden was er toch elke keer als ik een college miste dat gevoel van schuld. Tegenover de docent, tegenover papa. Dat hoeft nu niet meer.
Wil ik überhaupt wel ‘beter’ (hoe heet ‘beter’, als ‘beter’ eigenlijk veel slechter was?) worden? Zo is het ook wel prima. Lekker alleen en rustig. Alleen met mezelf en met mijn gedachten. Mijn gedachten. En zelfs daarmee zou ik zonder kunnen.
Ik moet eerlijk zeggen dat het idee af en toe door mijn hoofd spookt. Hoeveel extra zou er voor nodig zijn? Hoeveel dosissen? Weg zorgen. Weg verleden. Weg toekomst.
Weg… ik.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Donderdag 18 september (Kugari-ken)
Lief Dagboek
Ik weet niet wat het is vandaag, maar het voelt alsof er iets mis is. Iets klopt er niet aan vandaag, de dingen zijn niet zoals ze horen te zijn. Ik voel me
Lief Dagboek
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik voel, het lijkt alsof er iets door mijn hoofd spookt en me zegt wat ik moet voelen, zonder dat ik het ook echt voel. Ik denk dat ik bang ben
Lief Dagboek
Vandaag is anders, maar niet echt anders, het is hetzelfde als altijd, maar toch ook weer niet. Ik kan er niet mijn vinger opleggen, maar het is iets dat langzaam verder kruipt, al lijkt de tijd niet sneller of trager te gaan dan anders. Alsof er
Lief Dagb
Lief Dagboek
Er is niets meer dan een leegte en ik vind het moeilijk om die leegte op te
Lief Dagboek
Ik weet het niet meer. Ik krijg mijn gedachten niet op orde. Alles vervaagt zodra ik het gedacht heb. Alsof niet kan blijven plakken in mijn hoofd. Ik voel me niet verward, ik ben niet de weg kwijt ofzo, het is gewoon
Lief Dagboek
Waarom is vandaag alles toch zo moeilijk, zonder dat het echt moeilijk is. Waarom kan ik me niet concentreren, en heb ik me tegelijkertijd nog nooit zo gericht gevoeld als nu? Waarom kan ik me niet vinden in het stellen van vragen? Waarom boeien deze vragen me niets? Waarom schrijf ik eigenlijk nog dingen op?
Lief Dagboek
Verdomme, ik wil boos worden, maar ik ben het gewoon niet. Ik wil me gelukkig voelen, maar dat lukt me niet. Ik wil dingen zonder ze te willen. Ik wil schrijven hoe ik me voel, maar de woorden blijven niet op het papier staan zoals ik wil dat ze er moeten staan.
Lief Dagboek
Ik snap het niet, ben ik nog wel mezelf? Raak ik mezelf kwijt? Is de echte ik degene die ik nu ben, of ben ik iemand anders? Waarom kan het me niets schelen. Waarom lijk ik niets af te kunnen maken vandaag, het is zo
Lief Dagboek
Ik ben alles en iedereen kwijt vandaag denk ik. Eva
Lief Dagboek
Ik heb hier nooit om gevraagd!
Lief Dagboek
Ik weet niet wat het is vandaag, maar het voelt alsof er iets mis is. Iets klopt er niet aan vandaag, de dingen zijn niet zoals ze horen te zijn. Ik voel me
Lief Dagboek
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik voel, het lijkt alsof er iets door mijn hoofd spookt en me zegt wat ik moet voelen, zonder dat ik het ook echt voel. Ik denk dat ik bang ben
Lief Dagboek
Vandaag is anders, maar niet echt anders, het is hetzelfde als altijd, maar toch ook weer niet. Ik kan er niet mijn vinger opleggen, maar het is iets dat langzaam verder kruipt, al lijkt de tijd niet sneller of trager te gaan dan anders. Alsof er
Lief Dagb
Lief Dagboek
Er is niets meer dan een leegte en ik vind het moeilijk om die leegte op te
Lief Dagboek
Ik weet het niet meer. Ik krijg mijn gedachten niet op orde. Alles vervaagt zodra ik het gedacht heb. Alsof niet kan blijven plakken in mijn hoofd. Ik voel me niet verward, ik ben niet de weg kwijt ofzo, het is gewoon
Lief Dagboek
Waarom is vandaag alles toch zo moeilijk, zonder dat het echt moeilijk is. Waarom kan ik me niet concentreren, en heb ik me tegelijkertijd nog nooit zo gericht gevoeld als nu? Waarom kan ik me niet vinden in het stellen van vragen? Waarom boeien deze vragen me niets? Waarom schrijf ik eigenlijk nog dingen op?
Lief Dagboek
Verdomme, ik wil boos worden, maar ik ben het gewoon niet. Ik wil me gelukkig voelen, maar dat lukt me niet. Ik wil dingen zonder ze te willen. Ik wil schrijven hoe ik me voel, maar de woorden blijven niet op het papier staan zoals ik wil dat ze er moeten staan.
Lief Dagboek
Ik snap het niet, ben ik nog wel mezelf? Raak ik mezelf kwijt? Is de echte ik degene die ik nu ben, of ben ik iemand anders? Waarom kan het me niets schelen. Waarom lijk ik niets af te kunnen maken vandaag, het is zo
Lief Dagboek
Ik ben alles en iedereen kwijt vandaag denk ik. Eva
Lief Dagboek
Ik heb hier nooit om gevraagd!
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Vrijdag 19 september (biancavia)
Lief dagboek,
In de war. Ben nog steeds bij mam. Denk ik. Ze was hier net.
Weet weinig van gisteren, heb geloof ik heel de dag in bed gelegen. Net geprobeerd te lezen wat ik de vorige dag heb geschreven en doorgehaald. Begrijp er niet veel van.
Ik ben moe. Het is al laat. Nacht.
Kan niet slapen.
Zo’n vreemde dag geweest. Bas. Oh god, Bas! Wat heb ik gedaan?
Vanochtend begon zo raar. Werd wakker. Potje pillen stond naast me op mijn nachtkastje.
Kon me niet herinneren of ik gisteren al een pil had genomen, dus ik nam er twee. Ik stond op, maar het was geen ochtend. Het was al ver in de middag. Niemand thuis.
Voel me uitgeput.
Nu lig ik weer in mijn bed. Is dit wel mijn bed? Heb het gevoel dat ik iets belangrijks vergeten ben. Iets van vandaag. Wat gebeurt er toch? Alsof alles kwijtraakt. De tijd, mijn gevoel, mijn lichaam, mijn gedachten, het is niet meer van mezelf, alles is
Ik hoor mam aankomen.
Er kwam niemand. Ik weet het weer. Bas.
Waar is mam? Ze moet het me uitleggen.
Waarom heeft ze zo’n raar dekbed op mijn bed gelegd? En ik begrijp ook niet waarom mijn hele oude kamer heeft veranderd. Er is niets aan zo, zo’n kale ruimte.
Alles voelde vandaag zo onwerkelijk. Onder de douche zag ik mijn arm naar de shampoofles gaan, maar het was net of het de hand van een ander was die in de fles kneep. De shampoo belandde op de hand van een vreemde. Het was mijn hand. Mijn eigen handen die mijn haren wasten.
Zelfs als ik nu naar de hand kijk die deze letters opschrijft realiseer ik me ineens dat het mijn eigen vingers zijn die de pen vasthouden. Het is allemaal is zo verwarrend.
Vanmiddag had ik geen honger, maar had gisteren ook al niet gegeten. Boterham gepakt. Weer die onbekende handen die de boter over mijn brood uitsmeerde en er een plak kaas op legden. Toen keek ik naar de boterham, maar ik wilde helemaal geen kaas.
Zo bleef ik nog even staan, het was of mijn lijf bevroren was. Ik kon niet meer nadenken, wist niet meer wat van mij was, wat ik was, of eigenlijk wie ik was en vroeg me af wat die boterham daar eigenlijk deed.
Bas Bas Bas
b
a
s
Bas Bas bas BAS
Oh god, het mesje.
Nadat ik het brood weggegooid had pakte ik een appel en een mesje. Aan de keukentafel begon ik te schillen. Het ging niet goed, mijn vingers trilden. Met al mijn kracht klemde ik het mesje in mijn greep.
De bel ging. Ik schrok ervan.
Het mesje. In mijn hand.
Ik zweefde naar de voordeur. Mijn benen bewogen onder mijn lichaam, maar tegelijkertijd was het of de vloer tien centimeter onder mijn voeten weg was gezakt.
Toen ik mijn linkerhand op de deurknop legde keek naar mijn vingers. Ze trilden. Ik voelde mijn hele lijf beven terwijl mijn eigen onbekende hand als automatisch de deur opentrok. De tranen stroomden over mijn wangen. Het was eng, ik wist niet wat er gebeurde en ik had er totaal geen controle over. Alsof mijn lichaam was overgenomen door… iets.
Opeens stond Bas daar voor me. Was hij daar echt? Hij mocht mij zo niet zien, niet in deze hysterische toestand. Ik moest hem weg krijgen. Weg!
Hij mocht mij zo niet zien!
Ik heb gegild. Heb mijn onwillige lijf in de strijd gegooid om hem naar buiten te krijgen. Die handen, die vreemde handen die niet van mij leken, ze hebben hem geslagen. Iemand schreeuwde dat hij op moest rotten. Was ik dat?
Het mesje.
Wat is er gebeurd? Mijn herinneringen zijn zo vaag.
Ik wil het weten. Ik moet het weten!
Wat heb ik gedaan?
Ik ga mam roepen.
Lief dagboek,
In de war. Ben nog steeds bij mam. Denk ik. Ze was hier net.
Weet weinig van gisteren, heb geloof ik heel de dag in bed gelegen. Net geprobeerd te lezen wat ik de vorige dag heb geschreven en doorgehaald. Begrijp er niet veel van.
Ik ben moe. Het is al laat. Nacht.
Kan niet slapen.
Zo’n vreemde dag geweest. Bas. Oh god, Bas! Wat heb ik gedaan?
Vanochtend begon zo raar. Werd wakker. Potje pillen stond naast me op mijn nachtkastje.
Kon me niet herinneren of ik gisteren al een pil had genomen, dus ik nam er twee. Ik stond op, maar het was geen ochtend. Het was al ver in de middag. Niemand thuis.
Voel me uitgeput.
Nu lig ik weer in mijn bed. Is dit wel mijn bed? Heb het gevoel dat ik iets belangrijks vergeten ben. Iets van vandaag. Wat gebeurt er toch? Alsof alles kwijtraakt. De tijd, mijn gevoel, mijn lichaam, mijn gedachten, het is niet meer van mezelf, alles is
Ik hoor mam aankomen.
Er kwam niemand. Ik weet het weer. Bas.
Waar is mam? Ze moet het me uitleggen.
Waarom heeft ze zo’n raar dekbed op mijn bed gelegd? En ik begrijp ook niet waarom mijn hele oude kamer heeft veranderd. Er is niets aan zo, zo’n kale ruimte.
Alles voelde vandaag zo onwerkelijk. Onder de douche zag ik mijn arm naar de shampoofles gaan, maar het was net of het de hand van een ander was die in de fles kneep. De shampoo belandde op de hand van een vreemde. Het was mijn hand. Mijn eigen handen die mijn haren wasten.
Zelfs als ik nu naar de hand kijk die deze letters opschrijft realiseer ik me ineens dat het mijn eigen vingers zijn die de pen vasthouden. Het is allemaal is zo verwarrend.
Vanmiddag had ik geen honger, maar had gisteren ook al niet gegeten. Boterham gepakt. Weer die onbekende handen die de boter over mijn brood uitsmeerde en er een plak kaas op legden. Toen keek ik naar de boterham, maar ik wilde helemaal geen kaas.
Zo bleef ik nog even staan, het was of mijn lijf bevroren was. Ik kon niet meer nadenken, wist niet meer wat van mij was, wat ik was, of eigenlijk wie ik was en vroeg me af wat die boterham daar eigenlijk deed.
Bas Bas Bas
b
a
s
Bas Bas bas BAS
Oh god, het mesje.
Nadat ik het brood weggegooid had pakte ik een appel en een mesje. Aan de keukentafel begon ik te schillen. Het ging niet goed, mijn vingers trilden. Met al mijn kracht klemde ik het mesje in mijn greep.
De bel ging. Ik schrok ervan.
Het mesje. In mijn hand.
Ik zweefde naar de voordeur. Mijn benen bewogen onder mijn lichaam, maar tegelijkertijd was het of de vloer tien centimeter onder mijn voeten weg was gezakt.
Toen ik mijn linkerhand op de deurknop legde keek naar mijn vingers. Ze trilden. Ik voelde mijn hele lijf beven terwijl mijn eigen onbekende hand als automatisch de deur opentrok. De tranen stroomden over mijn wangen. Het was eng, ik wist niet wat er gebeurde en ik had er totaal geen controle over. Alsof mijn lichaam was overgenomen door… iets.
Opeens stond Bas daar voor me. Was hij daar echt? Hij mocht mij zo niet zien, niet in deze hysterische toestand. Ik moest hem weg krijgen. Weg!
Hij mocht mij zo niet zien!
Ik heb gegild. Heb mijn onwillige lijf in de strijd gegooid om hem naar buiten te krijgen. Die handen, die vreemde handen die niet van mij leken, ze hebben hem geslagen. Iemand schreeuwde dat hij op moest rotten. Was ik dat?
Het mesje.
Wat is er gebeurd? Mijn herinneringen zijn zo vaag.
Ik wil het weten. Ik moet het weten!
Wat heb ik gedaan?
Ik ga mam roepen.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Zaterdag 20 september (Copycat)
Ik kan het gewoon niet bevatten. Ik? Hier? Omdat ik. Omdat ik. Ik krijg het gewoon niet uit mijn pen. Ik schaam me zelfs voor jou. Ik ga naar mijn kamer, slapen en daarna moet ik het maar gewoon doen. ‘’t Is zoals het is’, zou Bas zeggen. Haha, lekker wrang, trut.
….
Nou, dan moet ‘t maar. Ik ben dus weer terug in het ziekenhuis. Het ziekenhuis waar pappa
lag en het ziekenhuis waar Bas ligt. Pappa is dood. Bas ligt op de Intensive Care en ik ben op de PAAZ-afdeling. Omdat ik Bas te lijf ben gegaan. Met een mesje. Waarmee ik hem in mijn waanzin in z’n milt heb geraakt.
Zo. Dat heb ik gezegd. Ik ben een nutcase die haar vriend vermoordt. Met een lullig aardappelschilmesje. Terwijl ze onder de tranquilizers zit en dus helemaal tot niks in staat zou moeten zijn. Maar nee! Ik niet natuurlijk. Nee, ik moet zo nodig in absurde razernij mijn vriendje neersteken.
En nu zit ik dus op de PAAZ-afdeling. In de ontspanningsruimte waar een verpleger maatje bodyguard me heel ontspannen in de gaten houdt. En gelijk heeft ie. Voor hetzelfde geld ram ik dit potlood zo door zijn oog zijn hersenen in. Ik ben verdomme net zo gek als The Joker uit de laatste Batman. Gekker!
Vanochtend leek de mist in mijn hoofd een stuk minder en toen ik nog eens goed mijn kamer rondkeek, zag ik dat dit helemaal mijn kamer niet was. Het was overduidelijk een ziekenhuiskamer. En, alsof mijn geest nog net even een beetje meer bevestiging nodig had, kwam toen de dokter binnen. Met een politieagent. De mist in mijn kop trok nog verder op en plots zag ik die handen. Mijn handen. Tegen Bas’ borst beuken. En in die handen zat dus dat mesje …
De dokter en de politieagent waren erg aardig tegen me. Geen ‘good doc, bad cop’ gedoe of zo. De agent vroeg of ik al in staat was een verklaring af te leggen en nadat ik hem wezenloos bleef aanstaren, zei de dokter dat het misschien toch beter was daar nog even mee te wachten.
En opeens zag ik alles helder. Want, als ik met dat mesje tegen Bas’ borst heb gebeukt en er nu een politieagent is, dan kan dat maar één ding betekenen. En dat moest en zou ik weten. Heel rustig kon ik vragen hoe erg ik Bas met dat mesje had verwond. Erg dus. Levensgevaarlijk erg. Hij ligt nu op de Intensive Care voor zijn leven te vechten. Hij die met mij wilde trouwen. Tot de dood ons scheidt …
De dokter vond het genoeg en zei de agent morgen terug te komen om me te ondervragen. En nu zit ik dus aan tafel in de ontspanningsruimte, tussen medegekken. Gedwongen opgenomen op de PAAZ-afdeling. Ik ben bang voor wat morgen gaat brengen en aan overmorgen durf ik al helemaal niet te denken. Hoeveel jaar staat er in Nederland voor moord?
Oh God, laat Bas alstublieft niet sterven!!! Niet door mijn handen die niet mijn handen leken maar wel mijn handen waren!
Ik kan het gewoon niet bevatten. Ik? Hier? Omdat ik. Omdat ik. Ik krijg het gewoon niet uit mijn pen. Ik schaam me zelfs voor jou. Ik ga naar mijn kamer, slapen en daarna moet ik het maar gewoon doen. ‘’t Is zoals het is’, zou Bas zeggen. Haha, lekker wrang, trut.
….
Nou, dan moet ‘t maar. Ik ben dus weer terug in het ziekenhuis. Het ziekenhuis waar pappa
lag en het ziekenhuis waar Bas ligt. Pappa is dood. Bas ligt op de Intensive Care en ik ben op de PAAZ-afdeling. Omdat ik Bas te lijf ben gegaan. Met een mesje. Waarmee ik hem in mijn waanzin in z’n milt heb geraakt.
Zo. Dat heb ik gezegd. Ik ben een nutcase die haar vriend vermoordt. Met een lullig aardappelschilmesje. Terwijl ze onder de tranquilizers zit en dus helemaal tot niks in staat zou moeten zijn. Maar nee! Ik niet natuurlijk. Nee, ik moet zo nodig in absurde razernij mijn vriendje neersteken.
En nu zit ik dus op de PAAZ-afdeling. In de ontspanningsruimte waar een verpleger maatje bodyguard me heel ontspannen in de gaten houdt. En gelijk heeft ie. Voor hetzelfde geld ram ik dit potlood zo door zijn oog zijn hersenen in. Ik ben verdomme net zo gek als The Joker uit de laatste Batman. Gekker!
Vanochtend leek de mist in mijn hoofd een stuk minder en toen ik nog eens goed mijn kamer rondkeek, zag ik dat dit helemaal mijn kamer niet was. Het was overduidelijk een ziekenhuiskamer. En, alsof mijn geest nog net even een beetje meer bevestiging nodig had, kwam toen de dokter binnen. Met een politieagent. De mist in mijn kop trok nog verder op en plots zag ik die handen. Mijn handen. Tegen Bas’ borst beuken. En in die handen zat dus dat mesje …
De dokter en de politieagent waren erg aardig tegen me. Geen ‘good doc, bad cop’ gedoe of zo. De agent vroeg of ik al in staat was een verklaring af te leggen en nadat ik hem wezenloos bleef aanstaren, zei de dokter dat het misschien toch beter was daar nog even mee te wachten.
En opeens zag ik alles helder. Want, als ik met dat mesje tegen Bas’ borst heb gebeukt en er nu een politieagent is, dan kan dat maar één ding betekenen. En dat moest en zou ik weten. Heel rustig kon ik vragen hoe erg ik Bas met dat mesje had verwond. Erg dus. Levensgevaarlijk erg. Hij ligt nu op de Intensive Care voor zijn leven te vechten. Hij die met mij wilde trouwen. Tot de dood ons scheidt …
De dokter vond het genoeg en zei de agent morgen terug te komen om me te ondervragen. En nu zit ik dus aan tafel in de ontspanningsruimte, tussen medegekken. Gedwongen opgenomen op de PAAZ-afdeling. Ik ben bang voor wat morgen gaat brengen en aan overmorgen durf ik al helemaal niet te denken. Hoeveel jaar staat er in Nederland voor moord?
Oh God, laat Bas alstublieft niet sterven!!! Niet door mijn handen die niet mijn handen leken maar wel mijn handen waren!
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Zondag 21 september (MPG)
Lieve Jan,
Ik werd wakker met een barstende hoofdpijn. Keek om me heen. Alles was wit. Geen planten, geen knuffels, niks. Helemaal niks. Alleen maar wit om me heen. Ik raakte in paniek. Waar was ik? Wat deed ik hier? Waarom was ik niet in mijn eigen, vertrouwde omgeving? Waar was mama? Waar was Esther? Waar was Eva? Waar was Bas? Bas? Ik gilde het uit: “BAS!” Alles om me heen begon te draaien.
....
Hoe lang ben ik weggezakt geweest? Tien minuten? Twintig minuten? Ik weet het niet meer. Langzaam, heel langzaam, komt het besef terug. Ik begin te malen. Ik zit op de PAAZ. Op de PAAZ, verdomme! Ik ben zo gek als een deur! Ik heb Bas aangevallen, wat zeg ik, bijna vermoord, zo niet vérmoord… O mijn god! Bas. Zou hij nog leven, god, laat hem alsjeblieft nog leven… En die agent, die zou vandaag ook nog terugkomen. Hij gaat me vast een heleboel vragen stellen. Vragen waar ik niet op kan antwoorden. Niet op durf te antwoorden. Niet op wil antwoorden. O god, laat dit allemaal goed aflopen.
Langzaam gaat de deur open. In de deuropening staan de dokter die gisteren hier was, de agent en nog een derde man, een onbekende man. Hij stelt zich voor, maar het gaat volledig langs me heen. Ze stellen me vragen. De onbekende man vuurt de ene na de andere vraag af. Eindeloos veel vragen die allemaal hetzelfde lijken te zijn. Ik geef antwoord, maar ik ben er totaal niet bij met mijn gedachten. Geen idee of ik überhaupt antwoord geef op de vragen die ze me stellen. Slechts een ding telt nu. Een ding. Hoe is het nu met Bas? Leeft hij nog? Is zijn toestand stabiel? Ik krijg nauwelijks de antwoorden op hun vragen over mijn lippen, laat staan dat ik ze nu naar Bas durf te vragen.
Eindelijk. Het is voorbij. De agent en de vreemde man verlaten de kamer, het lijkt wel alsof ze er uren hebben gezeten. Wat hebben ze me gevraagd? Wat heb ik geantwoord? Ik weet het niet meer. Ze zullen vast nog een keer terugkomen. God, ik kan wel janken. Een eeuwigheid gaat voorbij, zo lijkt het. Dan, in een flits, kom ik bij mijn positieven en besef ik dat de dokter nog steeds tegenover me zit. De dokter, de enige houvast hier die ik momenteel heb. Ik grijp hem bij zijn arm. “Dokter,” zeg ik, “u moet me zeggen hoe het met Bas is! Leeft hij nog?” Dan barst ik in tranen uit en verslapt mijn greep.
De dokter legt zijn hand op mijn schouder en probeert me te kalmeren. Hij neemt alle tijd voor me. Met zijn warme stem vertelt hij rustig hoe de zaken ervoor staan. Na een operatie die de hele nacht geduurd heeft is Bas nog steeds in leven. Zijn toestand is weliswaar nog altijd kritiek, maar stabiel. Stabiel. Gelukkig. Ik voel de kalmte van de opluchting over me heen komen. Ik ben geen moordenaar. Vooralsnog niet…
Lieve Jan,
Ik werd wakker met een barstende hoofdpijn. Keek om me heen. Alles was wit. Geen planten, geen knuffels, niks. Helemaal niks. Alleen maar wit om me heen. Ik raakte in paniek. Waar was ik? Wat deed ik hier? Waarom was ik niet in mijn eigen, vertrouwde omgeving? Waar was mama? Waar was Esther? Waar was Eva? Waar was Bas? Bas? Ik gilde het uit: “BAS!” Alles om me heen begon te draaien.
....
Hoe lang ben ik weggezakt geweest? Tien minuten? Twintig minuten? Ik weet het niet meer. Langzaam, heel langzaam, komt het besef terug. Ik begin te malen. Ik zit op de PAAZ. Op de PAAZ, verdomme! Ik ben zo gek als een deur! Ik heb Bas aangevallen, wat zeg ik, bijna vermoord, zo niet vérmoord… O mijn god! Bas. Zou hij nog leven, god, laat hem alsjeblieft nog leven… En die agent, die zou vandaag ook nog terugkomen. Hij gaat me vast een heleboel vragen stellen. Vragen waar ik niet op kan antwoorden. Niet op durf te antwoorden. Niet op wil antwoorden. O god, laat dit allemaal goed aflopen.
Langzaam gaat de deur open. In de deuropening staan de dokter die gisteren hier was, de agent en nog een derde man, een onbekende man. Hij stelt zich voor, maar het gaat volledig langs me heen. Ze stellen me vragen. De onbekende man vuurt de ene na de andere vraag af. Eindeloos veel vragen die allemaal hetzelfde lijken te zijn. Ik geef antwoord, maar ik ben er totaal niet bij met mijn gedachten. Geen idee of ik überhaupt antwoord geef op de vragen die ze me stellen. Slechts een ding telt nu. Een ding. Hoe is het nu met Bas? Leeft hij nog? Is zijn toestand stabiel? Ik krijg nauwelijks de antwoorden op hun vragen over mijn lippen, laat staan dat ik ze nu naar Bas durf te vragen.
Eindelijk. Het is voorbij. De agent en de vreemde man verlaten de kamer, het lijkt wel alsof ze er uren hebben gezeten. Wat hebben ze me gevraagd? Wat heb ik geantwoord? Ik weet het niet meer. Ze zullen vast nog een keer terugkomen. God, ik kan wel janken. Een eeuwigheid gaat voorbij, zo lijkt het. Dan, in een flits, kom ik bij mijn positieven en besef ik dat de dokter nog steeds tegenover me zit. De dokter, de enige houvast hier die ik momenteel heb. Ik grijp hem bij zijn arm. “Dokter,” zeg ik, “u moet me zeggen hoe het met Bas is! Leeft hij nog?” Dan barst ik in tranen uit en verslapt mijn greep.
De dokter legt zijn hand op mijn schouder en probeert me te kalmeren. Hij neemt alle tijd voor me. Met zijn warme stem vertelt hij rustig hoe de zaken ervoor staan. Na een operatie die de hele nacht geduurd heeft is Bas nog steeds in leven. Zijn toestand is weliswaar nog altijd kritiek, maar stabiel. Stabiel. Gelukkig. Ik voel de kalmte van de opluchting over me heen komen. Ik ben geen moordenaar. Vooralsnog niet…
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Maandag 22 september (DaMart)
Lief dagboek,
Je bent de enige nog met wie ik kan praten. Waar zijn Esther en Eva? Ook mama heb ik al een paar dagen niet gezien. Vanochtend wilde ik bij haar op schoot klimmen en mij begraven in haar troostende armen. Zoals vroeger. Vroeger toen ze me zachtjes in haar armen wiegde, een kus op mijn voorhoofd drukte en zei dat alles goed zou komen. Vroeger toen papa dan de kamer in liep en zei dat ik me aanstelde. Vroeger toen ik nog normaal was. Toen ik Bas nog niet…
Maar mijn moeder was er niet. Mijn moeder was er niet om me te troosten. Waarom niet? Heb ik haar teleurgesteld? Ja, dat moet het wel zijn. Na de dood van papa breng ik haar alleen maar meer ellende. Ik ben bang dat ik mezelf kwijt raak in mijn waanzin. Mijn hoofd is een labyrint van gedachten en ik heb haar nodig om me te helpen de uitgang te vinden. Maar ze was er niet.
De enige die zich bij mij in de kamer bevond was de verpleger die zijn aandacht verdeelde tussen mij en de Donald Duck in zijn handen. Hij knikte toen hij zag dat ik wakker was. Dat was alles. Hij sprak geen woord. Niet eens goedemorgen. Ik zei ook niets. Wat kon ik zeggen? Helemaal niets. De enige bij wie ik mijn verhaal nog kwijt kan, die vertrouw ik deze woorden al toe.
Ik wil ontwaken uit deze nare droom, die begonnen is toen ik klaarwakker was. Ik heb wel honderd keer mijn ogen dichtgedaan en weer open, maar ik blijf hangen in de nachtmerrie die ik nu leef.
De enige droom die ik heb weggeslapen is die van vannacht. Ik bevond me in een kleine ruimte. De betonnen muren leken steeds dichterbij te komen. Ik lag op een flinterdun matras en voelde de ongelijke, ruwe vloer eronder. Iemand, of iets, kwam door de gesloten stalen deur naar binnen. Het was Bas, ook al was het Bas niet meer. Er hing een witte gloed om hem heen en er stroomde onophoudelijk bloed uit een wond in zijn buik. Zijn voetstappen klonken zwaar toen hij op me afliep. Ik voelde me kleiner worden en hij werd groter en… hij boog zich over me heen en sprak woorden die ik niet kan vergeten: “Dit komt nooit meer goed. Ik vergeef je dit nooit!” Ik ben hem kwijt, lief dagboek. Verdomme! Ik ben Bas nu echt voorgoed kwijt.
Die cel. Ik wil niet naar de gevangenis, ik... ik was niet degene die het mesje… straks word ik gestraft voor iets wat ik nooit bewust heb gedaan, ik… ik ben bang, lief dagboek. Ik ben bang en ik heb gehuild, maar niemand droogt mijn tranen. Ik ben alleen. Ik mis mijn moeder. Ik wil dat ze hier is. Ik wil haar stem horen, me tegen haar aandrukken. Verdomme, waarom is ze niet hier?!
Vanochtend kwam de dokter weer langs. Zonder agent en zonder de vreemde man. Waarom denk k dat hij een advocaat is? Ik vroeg de dokter naar mijn moeder. Hij reageerde niet en ging door met het controleren van mijn bloeddruk. Ik vroeg naar Bas. Stilte. Ik vroeg het nog een keer. De dokter zuchtte diep. Ik zuchtte. Zijn blik… ik zag het in zijn blik… Ik vloekte. Bas… Nee, dat kan niet…. verdomme! Het mag niet…. Bas...
Ik zag de dokter overeind krabbelen. Ik hoorde mijn voetstappen op de gang. Ik rende. Waarheen? Ik zag liftdeuren sluiten. Ik ging omlaag. Bas… ik moest Bas zien. De deuren gingen weer open. Twee mannen in bewakingsuniform. Ze pakten me beet. Ik gilde… daarna weet ik niets meer dan dat ik wakker werd in mijn kamer. Er zit nu een andere verpleger. Er staat een bewaker bij de deur.
O, lief dagboek. Ik heb er een puinhoop van gemaakt en het wordt steeds erger. Ik… hoe kan ik met mezelf leven na wat ik heb gedaan? Heb ik straks nog wel een leven, of pakken ze het van me af door me op te sluiten? Ik wil niet opgesloten worden, ik… wil… wil ik… nog wel… nog wel leven? De pillen… ik moet het potje met de pillen hebben…
Lief dagboek,
Je bent de enige nog met wie ik kan praten. Waar zijn Esther en Eva? Ook mama heb ik al een paar dagen niet gezien. Vanochtend wilde ik bij haar op schoot klimmen en mij begraven in haar troostende armen. Zoals vroeger. Vroeger toen ze me zachtjes in haar armen wiegde, een kus op mijn voorhoofd drukte en zei dat alles goed zou komen. Vroeger toen papa dan de kamer in liep en zei dat ik me aanstelde. Vroeger toen ik nog normaal was. Toen ik Bas nog niet…
Maar mijn moeder was er niet. Mijn moeder was er niet om me te troosten. Waarom niet? Heb ik haar teleurgesteld? Ja, dat moet het wel zijn. Na de dood van papa breng ik haar alleen maar meer ellende. Ik ben bang dat ik mezelf kwijt raak in mijn waanzin. Mijn hoofd is een labyrint van gedachten en ik heb haar nodig om me te helpen de uitgang te vinden. Maar ze was er niet.
De enige die zich bij mij in de kamer bevond was de verpleger die zijn aandacht verdeelde tussen mij en de Donald Duck in zijn handen. Hij knikte toen hij zag dat ik wakker was. Dat was alles. Hij sprak geen woord. Niet eens goedemorgen. Ik zei ook niets. Wat kon ik zeggen? Helemaal niets. De enige bij wie ik mijn verhaal nog kwijt kan, die vertrouw ik deze woorden al toe.
Ik wil ontwaken uit deze nare droom, die begonnen is toen ik klaarwakker was. Ik heb wel honderd keer mijn ogen dichtgedaan en weer open, maar ik blijf hangen in de nachtmerrie die ik nu leef.
De enige droom die ik heb weggeslapen is die van vannacht. Ik bevond me in een kleine ruimte. De betonnen muren leken steeds dichterbij te komen. Ik lag op een flinterdun matras en voelde de ongelijke, ruwe vloer eronder. Iemand, of iets, kwam door de gesloten stalen deur naar binnen. Het was Bas, ook al was het Bas niet meer. Er hing een witte gloed om hem heen en er stroomde onophoudelijk bloed uit een wond in zijn buik. Zijn voetstappen klonken zwaar toen hij op me afliep. Ik voelde me kleiner worden en hij werd groter en… hij boog zich over me heen en sprak woorden die ik niet kan vergeten: “Dit komt nooit meer goed. Ik vergeef je dit nooit!” Ik ben hem kwijt, lief dagboek. Verdomme! Ik ben Bas nu echt voorgoed kwijt.
Die cel. Ik wil niet naar de gevangenis, ik... ik was niet degene die het mesje… straks word ik gestraft voor iets wat ik nooit bewust heb gedaan, ik… ik ben bang, lief dagboek. Ik ben bang en ik heb gehuild, maar niemand droogt mijn tranen. Ik ben alleen. Ik mis mijn moeder. Ik wil dat ze hier is. Ik wil haar stem horen, me tegen haar aandrukken. Verdomme, waarom is ze niet hier?!
Vanochtend kwam de dokter weer langs. Zonder agent en zonder de vreemde man. Waarom denk k dat hij een advocaat is? Ik vroeg de dokter naar mijn moeder. Hij reageerde niet en ging door met het controleren van mijn bloeddruk. Ik vroeg naar Bas. Stilte. Ik vroeg het nog een keer. De dokter zuchtte diep. Ik zuchtte. Zijn blik… ik zag het in zijn blik… Ik vloekte. Bas… Nee, dat kan niet…. verdomme! Het mag niet…. Bas...
Ik zag de dokter overeind krabbelen. Ik hoorde mijn voetstappen op de gang. Ik rende. Waarheen? Ik zag liftdeuren sluiten. Ik ging omlaag. Bas… ik moest Bas zien. De deuren gingen weer open. Twee mannen in bewakingsuniform. Ze pakten me beet. Ik gilde… daarna weet ik niets meer dan dat ik wakker werd in mijn kamer. Er zit nu een andere verpleger. Er staat een bewaker bij de deur.
O, lief dagboek. Ik heb er een puinhoop van gemaakt en het wordt steeds erger. Ik… hoe kan ik met mezelf leven na wat ik heb gedaan? Heb ik straks nog wel een leven, of pakken ze het van me af door me op te sluiten? Ik wil niet opgesloten worden, ik… wil… wil ik… nog wel… nog wel leven? De pillen… ik moet het potje met de pillen hebben…
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Dinsdag 23 september (Lindytje)
Mama, Esther en Eva zijn nog steeds niet geweest… Ik weet zeker dat ze gebeld zijn door mijn arts. Mijn arts. Is het wel mijn arts? En wie is die man die de hele tijd bij me zit en zich ‘mijn verpleger’ noemt? Verpleger… moet een verpleger niet iemand verplegen? Hij heeft nog niks voor me gedaan. Als ik water wil, moet ik het zelf pakken, als ik naar de wc moet, moet ik dat toch echt zelf doen. Naar de douche moet ik zelf. Hoewel.. douche? Hoe lang is het geleden dat ik in de douche ben geweest? Zou ik mogen? Of gaat die man dan bij me in de douche staan? Verpleger m’n reet… die man houdt me alleen maar in de gaten. Ik word er gek van. En bij de deur staat ook al iemand die me in de gaten houdt… Ze houden me allemaal in de gaten. Wat doe ik hier in godsnaam?
Dat potje pillen… daar moet ik aan zien te komen. Dit heeft zo geen zin meer. Maar hoe? Hoe? HOE???
Godver, laat ze allemaal oprotten bij mijn deur, mijn bed… LAAT ME ALLEEN!!!!!!!!!!
………
De douche leek zo’n goed idee. Even douchen, even alleen. Even niet die twee mannen zien die me constant in de gaten houden. Nee, hij zou niet mee de douche in gaan. Hij zou op mijn kamer wachten. En toch is hij degene die me uit de douche heeft gesleurd. Samen met die bewaker. Toch? Of was het die arts?
Mijn hoofd… ik snap er niks meer van. Wat is echt en wat niet? Is die film die ik de hele dag om me heen zie de werkelijkheid? Speel ik er in mee? Of kijk ik vanaf de zijlijn toe? Of is het geen film? Is het werkelijkheid? Het kan de werkelijkheid niet zijn. Ik doe zulke dingen niet.
Mijn ‘arts’ is net bij me geweest. Met zijn bezorgde hoofd. Zijn gespeelde bezorgde hoofd. Want bezorgd is hij niet. Ik weet zeker dat hij de opdracht heeft gekregen me in leven te houden, zodat ik terecht kan staan voor wat ik Bas heb aangedaan. Want ik heb hem vermoord. Toch? Of ben ik dit ook weer aan het verzinnen? Ik word er gek van. Ik snap niks meer van deze wereld.
WAT IS ECHT???
Ben ik wel echt?
Nogmaals, ik doe zulke dingen niet. Dat is voor gothics, emo’s en dat soort zielige lui. Maar toch waren het mijn handen die voorzichtig handdoeken op de wasbak legden. Mijn handen die gewikkeld waren in een handdoek. Mijn handen die een handdoek op de grond legden, om te zorgen dat een eventueel vallende scherf geen herrie zou maken. Mijn handen die de douche aanzetten en tegelijkertijd de wc doorspoelden. Mijn in een handdoek gewikkelde hand die de spiegel aan diggelen sloeg. Ik deed het allemaal. Mijn handen deden het. Het leek alsof ze op de automatische piloot handelingen uitvoerden, terwijl mijn gedachten compleet uitgeschakeld waren.
Wat er daarna gebeurd is weet ik niet… Misschien had mijn brein bedacht dat het een mooi alternatief was voor het potje pillen dat ik nooit zou bemachtigen. Maar dan had mijn hoofd verdomme wel wat beters mogen verzinnen!! Mijn hoofd kon toch weten dat ik nooit het lef zou hebben het echt te doen? Echt door te drukken?
Nu zit ik hier in bed. Ruw uit de douche gesleurd door de verpleger en bewaker. Zouden zij ook van de opdracht weten? De opdracht me in leven te houden?
Mijn moeder en zusjes weten er ook van, de opdracht. Maar die opdracht houdt meer in dan alleen ‘houd haar in leven, om berecht te kunnen worden.’ Die opdracht is veel grootser. Wat die opdracht nog meer inhoudt weet ik nog niet, maar ik zal er achter komen. Ik kan niet toestaan dat de wereld om me heen met een opdracht leeft die mij aangaat, waarvan ik niet weet wat ‘ie inhoudt.
Het pillen-plan is opzij geschoven, het douche-avontuur werkte ook niet.
Ik moet uitzoeken wat ze van plan zijn. Waarom Eva, Esther en Mama niet meer komen, wat de ‘arts’ van me wil. Wat is hun missie? Wat is hun doel? Wat is mijn rol in dit grote spel?
Ik moet er achter komen…
Mama, Esther en Eva zijn nog steeds niet geweest… Ik weet zeker dat ze gebeld zijn door mijn arts. Mijn arts. Is het wel mijn arts? En wie is die man die de hele tijd bij me zit en zich ‘mijn verpleger’ noemt? Verpleger… moet een verpleger niet iemand verplegen? Hij heeft nog niks voor me gedaan. Als ik water wil, moet ik het zelf pakken, als ik naar de wc moet, moet ik dat toch echt zelf doen. Naar de douche moet ik zelf. Hoewel.. douche? Hoe lang is het geleden dat ik in de douche ben geweest? Zou ik mogen? Of gaat die man dan bij me in de douche staan? Verpleger m’n reet… die man houdt me alleen maar in de gaten. Ik word er gek van. En bij de deur staat ook al iemand die me in de gaten houdt… Ze houden me allemaal in de gaten. Wat doe ik hier in godsnaam?
Dat potje pillen… daar moet ik aan zien te komen. Dit heeft zo geen zin meer. Maar hoe? Hoe? HOE???
Godver, laat ze allemaal oprotten bij mijn deur, mijn bed… LAAT ME ALLEEN!!!!!!!!!!
………
De douche leek zo’n goed idee. Even douchen, even alleen. Even niet die twee mannen zien die me constant in de gaten houden. Nee, hij zou niet mee de douche in gaan. Hij zou op mijn kamer wachten. En toch is hij degene die me uit de douche heeft gesleurd. Samen met die bewaker. Toch? Of was het die arts?
Mijn hoofd… ik snap er niks meer van. Wat is echt en wat niet? Is die film die ik de hele dag om me heen zie de werkelijkheid? Speel ik er in mee? Of kijk ik vanaf de zijlijn toe? Of is het geen film? Is het werkelijkheid? Het kan de werkelijkheid niet zijn. Ik doe zulke dingen niet.
Mijn ‘arts’ is net bij me geweest. Met zijn bezorgde hoofd. Zijn gespeelde bezorgde hoofd. Want bezorgd is hij niet. Ik weet zeker dat hij de opdracht heeft gekregen me in leven te houden, zodat ik terecht kan staan voor wat ik Bas heb aangedaan. Want ik heb hem vermoord. Toch? Of ben ik dit ook weer aan het verzinnen? Ik word er gek van. Ik snap niks meer van deze wereld.
WAT IS ECHT???
Ben ik wel echt?
Nogmaals, ik doe zulke dingen niet. Dat is voor gothics, emo’s en dat soort zielige lui. Maar toch waren het mijn handen die voorzichtig handdoeken op de wasbak legden. Mijn handen die gewikkeld waren in een handdoek. Mijn handen die een handdoek op de grond legden, om te zorgen dat een eventueel vallende scherf geen herrie zou maken. Mijn handen die de douche aanzetten en tegelijkertijd de wc doorspoelden. Mijn in een handdoek gewikkelde hand die de spiegel aan diggelen sloeg. Ik deed het allemaal. Mijn handen deden het. Het leek alsof ze op de automatische piloot handelingen uitvoerden, terwijl mijn gedachten compleet uitgeschakeld waren.
Wat er daarna gebeurd is weet ik niet… Misschien had mijn brein bedacht dat het een mooi alternatief was voor het potje pillen dat ik nooit zou bemachtigen. Maar dan had mijn hoofd verdomme wel wat beters mogen verzinnen!! Mijn hoofd kon toch weten dat ik nooit het lef zou hebben het echt te doen? Echt door te drukken?
Nu zit ik hier in bed. Ruw uit de douche gesleurd door de verpleger en bewaker. Zouden zij ook van de opdracht weten? De opdracht me in leven te houden?
Mijn moeder en zusjes weten er ook van, de opdracht. Maar die opdracht houdt meer in dan alleen ‘houd haar in leven, om berecht te kunnen worden.’ Die opdracht is veel grootser. Wat die opdracht nog meer inhoudt weet ik nog niet, maar ik zal er achter komen. Ik kan niet toestaan dat de wereld om me heen met een opdracht leeft die mij aangaat, waarvan ik niet weet wat ‘ie inhoudt.
Het pillen-plan is opzij geschoven, het douche-avontuur werkte ook niet.
Ik moet uitzoeken wat ze van plan zijn. Waarom Eva, Esther en Mama niet meer komen, wat de ‘arts’ van me wil. Wat is hun missie? Wat is hun doel? Wat is mijn rol in dit grote spel?
Ik moet er achter komen…
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Dinsdag 24 september (motorbloempje)
Dagboek...
In de war.
Dat zou ik zijn volgens de meneer die zich mijn arts noemt.
In de war.
Allemaal redenen, argumenten en beloftes worden gedaan om mij ervan te overtuigen dat ik ernaast zit, dat ik me álles inbeeld, dat niets is zoals ik denk dat het is.
Maar waarom duidt alles wat ik zie en hoor, of eigenlijk juist niet zie en hoor, op het tegenovergestelde? Het kan toch niet anders dan dat niemand me meer wil horen, zien of kennen? Mijn bloedeigen ouders laten al dagen niets horen, de dokter zegt dat alles goed komt terwijl dat niet kan na wat ik gedaan heb en die verpleger kijkt me aan alsof ik een of ander insect ben dat hij eigenlijk met een grote spuitbus wil verdelgen.
Ik ben niet in de war! Ik heb álle tijd om de dingen die gebeuren te observeren, analyseren en verwerken. Alles wat ik teruglees in dit dagboek laat zien dat ik het me niet in kan beelden, dat mijn analyse de enige juiste moet zijn…
Het kan niet anders…. Ik heb Bas vermoord en nu moet ik boeten... Ik heb de liefde van mijn leven van het leven beroofd, en nu mag ik niet het mijne nemen, dat is mijn straf...
De dokter komt binnen, schrijf straks weer verder.
[..]
In de war!
Het kan niet waar zijn… bijna niet waar zijn… alles leek zo echt.. zo logisch…
In de war!?
Toen de dokter dus binnenkwam, volgde niet veel later.. Bas! Hij probeerde lief en begripvol te glimlachen, maar ik zag de argwaan en angst in zijn ogen..
De dokter ging voor mijn bed staan en begon te praten, maar na ‘goedemorgen Lara, ik hoop dat je je wat beter….’ Veranderde alles wat hij zei in een grote blob van ‘blabla’s’ en kon ik alleen nog maar naar Bas kijken. Hij stond daar, schuin achter de dokter en keek me aan. Was het wel angst in zijn ogen… was het niet bezorgdheid.. het moest wel angst zijn, voor mij, toch?
De dokter deed een paar stappen naar achter en gebaarde naar Bas dat hij me mocht naderen.
Ineens besefte ik dat ik het hele hoe en waarom gemist had en voor ik het wist pakte ik Bas zijn handen vast en vroeg hem álles. Hoe het met hem was, waarom hij hier was, waarom hij niet uit de buurt bleef, ik was immers gevaarlijk! Na elke zin het woordje ‘sorry’, de tranen stroomden over mijn wangen en ik vroeg me af hoeveel hij van mijn geratel en gesnotter heeft meegekregen.
Bas ging rustig op de rand van het bed zitten en nam me in zijn armen en shushte me stil. Snikkend en snotterend lag ik daar op bed in zijn armen en kon ik zoveel niet bevatten en geloven.
Bas! Hij leeft nog! En hij was hier, bij mij… bij mij..
Rustig begon hij te praten. Gaf hij antwoord op mijn geratel en probeerde me recht in de ogen aan te kijken.
Hij zei dat ik ziek was, en dat ik al die tijd veel te veel hooi op mijn vork had genomen, dat hij zich zo schuldig voelde en dat ik mezelf niets moest verwijten. Hij wist dat ik het niet zo had bedoeld en dat het allemaal kwam door mijn ‘ziekte’ en dat het allemaal wel goed zou komen en dat hij me nooit meer in de steek zou laten…
Hij is er nog.. en de dokter zei niets toen ik naar hem vroeg.. waarom zei hij niets…. Moest hij eerst aan Bas vragen of hij me nog wilde zien? Wilde hij me geen valse hoop geven en wist hij niets te zeggen? Was hij bang dat als hij zou zeggen dat hij nog leefde ik alles op alles zou zetten om in de buurt te kunnen komen? Mezelf weer in gevaar en problemen zou brengen?
Ik ben in de war, ik was in de war, ik wil niet in de war zijn,maar ik weet ook niet wat ik wil geloven…
Ik wil geloven dat Bas het meent, dat hij bij me blijft, me vergeeft… Dat ik weer ‘beter’ word en en…
Het moet. Ik moet hem geloven. Ik kan wel blijven denken dat er complotten zijn, dat iedereen tegen mij is en ik alleen tegenover de rest van de wereld sta, maar is het niet egoďstisch om zo te denken? Niet alles draait om mij, er zijn maar heel weinig dingen op deze wereld waarin ik überhaupt een rol speel… dus kan nooit alles om mij draaien… Toch?
Bas praatte langzaam en zacht, maar wel met de kracht van eerlijkheid. Hij vertelde dat mijn moeder en zus me de rust wilden gunnen om alles op een rijtje te zetten. Dat ze me niet in de war wilden brengen en ze zodra ik weer helder genoeg was langs zouden komen. Dat ze het zelf ook heel zwaar vonden om mij zo ziek te zien… ziek… ik ben ziek…
Met grote ogen keek ik hem aan en vroeg zachtjes of hij ze wilde bellen, en of hij wilde zeggen dat ik heel veel van ze houd en dat ik ze nodig heb. God oh God wat heb ik mijn moeder nu nodig…
Toen de dokter Bas vertelde dat het tijd was om terug te gaan naar zijn eigen kamer, stond hij voorzichtig op, nam mijn handen in de zijne en kuste ze. ‘Alles komt goed, ik beloof het je…’ fluisterde hij in mijn oor en liep richting de deur.
De dokter kwam nog even naar me toe en vroeg hoe het ging. Ik vertelde dat ik ik de war was, maar dat als ik echt ziek was, ik wel heel graag weer beter wilde worden…..
De dokter glimlachte, voor de allereerste keer, en ook hij beloofde me dat alles goed zou komen…
Hij vertelde nog wat over de medicijnen die ik ging krijgen en dat het snel allemaal minder warrig zou worden..
Bas was hier, Bas leeft nog…
Alles komt goed… alles komt goed, álles… echt waar, ik beloof het mij… !
Dagboek...
In de war.
Dat zou ik zijn volgens de meneer die zich mijn arts noemt.
In de war.
Allemaal redenen, argumenten en beloftes worden gedaan om mij ervan te overtuigen dat ik ernaast zit, dat ik me álles inbeeld, dat niets is zoals ik denk dat het is.
Maar waarom duidt alles wat ik zie en hoor, of eigenlijk juist niet zie en hoor, op het tegenovergestelde? Het kan toch niet anders dan dat niemand me meer wil horen, zien of kennen? Mijn bloedeigen ouders laten al dagen niets horen, de dokter zegt dat alles goed komt terwijl dat niet kan na wat ik gedaan heb en die verpleger kijkt me aan alsof ik een of ander insect ben dat hij eigenlijk met een grote spuitbus wil verdelgen.
Ik ben niet in de war! Ik heb álle tijd om de dingen die gebeuren te observeren, analyseren en verwerken. Alles wat ik teruglees in dit dagboek laat zien dat ik het me niet in kan beelden, dat mijn analyse de enige juiste moet zijn…
Het kan niet anders…. Ik heb Bas vermoord en nu moet ik boeten... Ik heb de liefde van mijn leven van het leven beroofd, en nu mag ik niet het mijne nemen, dat is mijn straf...
De dokter komt binnen, schrijf straks weer verder.
[..]
In de war!
Het kan niet waar zijn… bijna niet waar zijn… alles leek zo echt.. zo logisch…
In de war!?
Toen de dokter dus binnenkwam, volgde niet veel later.. Bas! Hij probeerde lief en begripvol te glimlachen, maar ik zag de argwaan en angst in zijn ogen..
De dokter ging voor mijn bed staan en begon te praten, maar na ‘goedemorgen Lara, ik hoop dat je je wat beter….’ Veranderde alles wat hij zei in een grote blob van ‘blabla’s’ en kon ik alleen nog maar naar Bas kijken. Hij stond daar, schuin achter de dokter en keek me aan. Was het wel angst in zijn ogen… was het niet bezorgdheid.. het moest wel angst zijn, voor mij, toch?
De dokter deed een paar stappen naar achter en gebaarde naar Bas dat hij me mocht naderen.
Ineens besefte ik dat ik het hele hoe en waarom gemist had en voor ik het wist pakte ik Bas zijn handen vast en vroeg hem álles. Hoe het met hem was, waarom hij hier was, waarom hij niet uit de buurt bleef, ik was immers gevaarlijk! Na elke zin het woordje ‘sorry’, de tranen stroomden over mijn wangen en ik vroeg me af hoeveel hij van mijn geratel en gesnotter heeft meegekregen.
Bas ging rustig op de rand van het bed zitten en nam me in zijn armen en shushte me stil. Snikkend en snotterend lag ik daar op bed in zijn armen en kon ik zoveel niet bevatten en geloven.
Bas! Hij leeft nog! En hij was hier, bij mij… bij mij..
Rustig begon hij te praten. Gaf hij antwoord op mijn geratel en probeerde me recht in de ogen aan te kijken.
Hij zei dat ik ziek was, en dat ik al die tijd veel te veel hooi op mijn vork had genomen, dat hij zich zo schuldig voelde en dat ik mezelf niets moest verwijten. Hij wist dat ik het niet zo had bedoeld en dat het allemaal kwam door mijn ‘ziekte’ en dat het allemaal wel goed zou komen en dat hij me nooit meer in de steek zou laten…
Hij is er nog.. en de dokter zei niets toen ik naar hem vroeg.. waarom zei hij niets…. Moest hij eerst aan Bas vragen of hij me nog wilde zien? Wilde hij me geen valse hoop geven en wist hij niets te zeggen? Was hij bang dat als hij zou zeggen dat hij nog leefde ik alles op alles zou zetten om in de buurt te kunnen komen? Mezelf weer in gevaar en problemen zou brengen?
Ik ben in de war, ik was in de war, ik wil niet in de war zijn,maar ik weet ook niet wat ik wil geloven…
Ik wil geloven dat Bas het meent, dat hij bij me blijft, me vergeeft… Dat ik weer ‘beter’ word en en…
Het moet. Ik moet hem geloven. Ik kan wel blijven denken dat er complotten zijn, dat iedereen tegen mij is en ik alleen tegenover de rest van de wereld sta, maar is het niet egoďstisch om zo te denken? Niet alles draait om mij, er zijn maar heel weinig dingen op deze wereld waarin ik überhaupt een rol speel… dus kan nooit alles om mij draaien… Toch?
Bas praatte langzaam en zacht, maar wel met de kracht van eerlijkheid. Hij vertelde dat mijn moeder en zus me de rust wilden gunnen om alles op een rijtje te zetten. Dat ze me niet in de war wilden brengen en ze zodra ik weer helder genoeg was langs zouden komen. Dat ze het zelf ook heel zwaar vonden om mij zo ziek te zien… ziek… ik ben ziek…
Met grote ogen keek ik hem aan en vroeg zachtjes of hij ze wilde bellen, en of hij wilde zeggen dat ik heel veel van ze houd en dat ik ze nodig heb. God oh God wat heb ik mijn moeder nu nodig…
Toen de dokter Bas vertelde dat het tijd was om terug te gaan naar zijn eigen kamer, stond hij voorzichtig op, nam mijn handen in de zijne en kuste ze. ‘Alles komt goed, ik beloof het je…’ fluisterde hij in mijn oor en liep richting de deur.
De dokter kwam nog even naar me toe en vroeg hoe het ging. Ik vertelde dat ik ik de war was, maar dat als ik echt ziek was, ik wel heel graag weer beter wilde worden…..
De dokter glimlachte, voor de allereerste keer, en ook hij beloofde me dat alles goed zou komen…
Hij vertelde nog wat over de medicijnen die ik ging krijgen en dat het snel allemaal minder warrig zou worden..
Bas was hier, Bas leeft nog…
Alles komt goed… alles komt goed, álles… echt waar, ik beloof het mij… !
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Woensdag 25 september (alwaysthebest)
Alles komt goed.
Vanmorgen mocht ik de afdeling op. Eindelijk een momentje verlost van die stilte, die kilte, die man die me in de gaten blijft houden (hij wordt ook steeds enger, soms denk ik dat hij me elk moment gaat jeweetwellen), het maakt je gewoon gek. Ik mocht naar de andere gekken. Heel even kwam er een Girl, Interruptederig gevoel naar me boven. Of zoiets.
De zaal was in een paar groepjes verdeeld, met ertussendoor wat losse mensen. De een schommelde wat heen en weer, andere zaten een spel te doen, een paar stonden fluisterend te smoezelen, een ander zat naar de voorbij razende treinen uit het raam te kijken, en een iemand leek in haar eentje te toneelspelen: in een hoekje met een onzichtbaar persoon giechelend alsof mensen om haar heen haar niet kenden om ineens een vreemde dans te gaan dansen. Het zag er nog best oké uit ook!
Ineens kreeg ik gevoel alsof mijn maag zichzelf in een driedubbele knoop legde. Bas, mama, Esther, Eva, BAS! Zelfs hoppy floppy Floor miste ik (en deze keer met figuurlijke kiespijn)… Al die onbekende mensen daar, wat moest ik doen? Ik voelde weer een kotsmoment opkomen, dus ging maar zo snel mogelijk terug naar mijn kamer.
Na ’s avonds eeeeeeindelijk in slaap te zijn gevallen schrok ik ineens wakker. Op de gang allemaal geluiden. Een van de gekken die gek was geworden? Een zoemend alarm. Bzzzzzzzzzzzz. Ook de verpleger bij me schrok op door een piepje en rende de gang op. Ik was te nieuwsgierig om te blijven liggen, dus stond op, trok snel wat kleren aan, pakte jou en ging naar buiten. Ik heb nog steeds geen flauw idee wat er gebeurd is (ik denk ook niet dat ik het wil weten), maar dat er wat gebeurd was was wel duidelijk. Alles lag overhoop, op de muren zat zelfs bloed! In een hoekje zat een zielig hoopje mens heen en weer te knikken. Ik wilde er naar toe lopen om te vragen wat er aan de hand was, maar gelukkig keek ik op tijd naar rechts, want ik zag de deur naar de uitgang dichtgaan, alsof iemand te snel was weggelopen om die deur fatsoenlijk dicht te trekken. De deur ging langzaam dicht, maar toch rende ik om hem tegen te houden. Nog ruim op tijd wist ik de deur vast te pakken.
Weer sloeg de twijfel toe. Wat moest ik doen? Ik kon gaan waar ik wilde! Maar weglopen van dit alles, kon dat wel? Werk ik me niet nog meer in de nesten? Waar ben ik mee bezig? Waar moet ik heen? Terug naar Losser? Canada? IK MOET HIER WEG! Bas. Bas! Hij is oké! Ik ben niet echt gek! Hij is oké, hij houdt nog van me, er is niks aan de hand! Maar ik heb hem neergestoken! Zou ik hier mijn leven weer op de rails kunnen krijgen? Ben ik wel echt ziek? Gaat de dokter echt zorgen dat alles goed gaat komen? Kutpap die me heeft verpest. IK HAAT JE! Voor alles! Waarom heb ik niet gewoon een gewoon leven met gewone problemen…Waarom kan ik me nu niet zorgen maken over Nina’s herrie, katten met nierprobleempjes en artrose, eenogige honden met oorpijn, gebroken konijnenpootjes, Esther die haar zoveelste vriendinnetje oppikt, hoe ik meer vrienden op hyves kan krijgen, naar welk feestje we gaan na het hockey’en, een fucking SOA! … Waarom ik niet? Waarom stel ik mezelf altijd zoveel vragen? Ik wil antwoorden!
In de paar seconden dat deze warrige boel door mijn hoofd ging had ik mijn beslissing gemaakt. Maar dat hoor je over een paar dagen Jan, nu ben ik moe van het schrijven.
Alles komt goed.
Vanmorgen mocht ik de afdeling op. Eindelijk een momentje verlost van die stilte, die kilte, die man die me in de gaten blijft houden (hij wordt ook steeds enger, soms denk ik dat hij me elk moment gaat jeweetwellen), het maakt je gewoon gek. Ik mocht naar de andere gekken. Heel even kwam er een Girl, Interruptederig gevoel naar me boven. Of zoiets.
De zaal was in een paar groepjes verdeeld, met ertussendoor wat losse mensen. De een schommelde wat heen en weer, andere zaten een spel te doen, een paar stonden fluisterend te smoezelen, een ander zat naar de voorbij razende treinen uit het raam te kijken, en een iemand leek in haar eentje te toneelspelen: in een hoekje met een onzichtbaar persoon giechelend alsof mensen om haar heen haar niet kenden om ineens een vreemde dans te gaan dansen. Het zag er nog best oké uit ook!
Ineens kreeg ik gevoel alsof mijn maag zichzelf in een driedubbele knoop legde. Bas, mama, Esther, Eva, BAS! Zelfs hoppy floppy Floor miste ik (en deze keer met figuurlijke kiespijn)… Al die onbekende mensen daar, wat moest ik doen? Ik voelde weer een kotsmoment opkomen, dus ging maar zo snel mogelijk terug naar mijn kamer.
Na ’s avonds eeeeeeindelijk in slaap te zijn gevallen schrok ik ineens wakker. Op de gang allemaal geluiden. Een van de gekken die gek was geworden? Een zoemend alarm. Bzzzzzzzzzzzz. Ook de verpleger bij me schrok op door een piepje en rende de gang op. Ik was te nieuwsgierig om te blijven liggen, dus stond op, trok snel wat kleren aan, pakte jou en ging naar buiten. Ik heb nog steeds geen flauw idee wat er gebeurd is (ik denk ook niet dat ik het wil weten), maar dat er wat gebeurd was was wel duidelijk. Alles lag overhoop, op de muren zat zelfs bloed! In een hoekje zat een zielig hoopje mens heen en weer te knikken. Ik wilde er naar toe lopen om te vragen wat er aan de hand was, maar gelukkig keek ik op tijd naar rechts, want ik zag de deur naar de uitgang dichtgaan, alsof iemand te snel was weggelopen om die deur fatsoenlijk dicht te trekken. De deur ging langzaam dicht, maar toch rende ik om hem tegen te houden. Nog ruim op tijd wist ik de deur vast te pakken.
Weer sloeg de twijfel toe. Wat moest ik doen? Ik kon gaan waar ik wilde! Maar weglopen van dit alles, kon dat wel? Werk ik me niet nog meer in de nesten? Waar ben ik mee bezig? Waar moet ik heen? Terug naar Losser? Canada? IK MOET HIER WEG! Bas. Bas! Hij is oké! Ik ben niet echt gek! Hij is oké, hij houdt nog van me, er is niks aan de hand! Maar ik heb hem neergestoken! Zou ik hier mijn leven weer op de rails kunnen krijgen? Ben ik wel echt ziek? Gaat de dokter echt zorgen dat alles goed gaat komen? Kutpap die me heeft verpest. IK HAAT JE! Voor alles! Waarom heb ik niet gewoon een gewoon leven met gewone problemen…Waarom kan ik me nu niet zorgen maken over Nina’s herrie, katten met nierprobleempjes en artrose, eenogige honden met oorpijn, gebroken konijnenpootjes, Esther die haar zoveelste vriendinnetje oppikt, hoe ik meer vrienden op hyves kan krijgen, naar welk feestje we gaan na het hockey’en, een fucking SOA! … Waarom ik niet? Waarom stel ik mezelf altijd zoveel vragen? Ik wil antwoorden!
In de paar seconden dat deze warrige boel door mijn hoofd ging had ik mijn beslissing gemaakt. Maar dat hoor je over een paar dagen Jan, nu ben ik moe van het schrijven.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
