Op vrijdag 1 augustus 2008 17:06 schreef Karammel het volgende:Laten we bij het begin beginnen.
Op haar 17e kreeg ze haar eerste kind al. Op je 17e ben je ineens moeder. Je bent niet alleen verantwoordelijk voor jezelf, maar ook voor je kind. Waar leeftijdsgenoten ongestoord uit konden gaan moest zij voor haar kind zorgen. Zelf geeft ze ook aan die periode in haar leven te hebben gemist. Die wil ze nu in gaan halen. Waaruit concludeer jij dan dat ze toe is aan een relatie?
Een psycholoog kan wel proberen op mensen in te praten, maar het lijkt me een onbegonnen zaak om deze relatie te redden. Je vriendin is zelf helemaal niet toe aan een relatie. Daar kan een psycholoog weinig aan veranderen. Eigenlijk wil ze helemaal geen vent die zegt wat ze wel en niet kan doen. Zelf wil ze graag genieten van de aandacht die ze krijgt van mannen. Het beperkende aspect van een relatie ziet ze niet zitten.
Toch zijn er een aantal zaken die haar daarin ophouden. Ze heeft namelijk 3 kinderen. Daardoor heeft ze nog steeds de verplichting om voor de kinderen te zorgen. In dat opzicht is een man natuurlijk ideaal. Die kan de zorg voor de kinderen overnemen waardoor zij meer tijd voor zichzelf krijgt. Vrije tijd waar ze maar al te graag naar verlangt. Ook vraag ik me af of ze ooit geleerd heeft zelfstandig te zijn. Zijn er in de laatste 10 jaar lange perioden geweest waar ze geen relatie had of andere mensen die haar hielpen? Heeft ze ook alleen haar boontjes moeten doppen? Het komt een beetje op mij over alsof ze vrijwel haar hele leven een relatie heeft gehad. Ze weet niet anders. Misschien is ze een man wel gaan zien als de persoon die de kost verdient en die haar helpt met de kinderen.
Ze is altijd op zoek naar nieuwe spannende dingen. Haar vorige relatie is verbroken doordat ze jou eigenlijk leuker en spannender vond. Waarschijnlijk zag ze in jou bepaalde eigenschappen die ze miste in haar toenmalige vriend. Precies hetzelfde trucje heeft ze nu bij jou vriend geflikt. Ze merkte dat ze met hem wel goed kon praten. Iets wat ze met jou blijkbaar toch moeilijker deed. Uiteindelijk heeft ze waarschijnlijk een aantal punten ontdekt bij hem waar jij tekort komt. Daar is ze voor overstag gegaan.
Volgens mij heeft ze een verkeerd/anders beeld van wat een partner inhoudt. Ze lijkt er ook niet mee te zitten wat ze jou heeft aangedaan. Ze ziet je meer als een vaderfiguur/steun en toeverlaat/hulp dan als een partner. Ze heeft geen gevoelens (meer) voor je.
Vreemdgaan hoeft geen einde relatie te betekenen. In veel gevallen kan men erbovenop komen door er samen hard aan te werken. Toch is dit verhaal weer anders. Aan alle kanten wordt mij duidelijk dat zij niet toe is aan een relatie. Het is alleen heel jammer dat ze 3 kinderen heeft waar zij verantwoordelijk voor is. Dat weerhoud haar ervan bepaalde dingen te doen
en daar kan ze niet mee omgaan.
Ik kan me voorstellen dat je heel veel om die kinderen geeft en ook nog wel om haar. Toch lijkt het me niet verstandig om dat als motivatie te zien om deze relatie te redden. Bereid je maar voor op die vervelende rompslomp de komende tijd en hoop dat de kinderen goed terecht komen. Jij bent niet verantwoordelijk voor die kinderen of voor haar. Dat is ze zelf. Het zal heel moeilijk zijn haar achter je te laten, maar het lijkt me wel het verstandigst.