KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Ik heb dus altijd al in de veehouderij gewerkt.
Als klein jongetje molk mijn vader duiven, en we woonden uiteraard op het platteland
Je kunt wel zien dat dus met dieren ben opgevoed, en ik kan niet zonder.
Op mijn 20e begon ik mijn studie rechten. Ik was jong, wilde veel verdienen, en wist niet echt waar ik aan toe was. Maar ik miste ze. De beesten. Ik miste het loeien van de koeien, het kraaien van de haan die de dag inluidde, de stilte der lammeren en het geknor van de varkens.
Dus keerde ik terug naar het platteland en leerde het vak van mijn vader. Enkele jaren later stierf vader, moeder was al dood, dus ik erfde de boerderij. Jarenlang was ik gelukkig met de dieren, met mijn leven. Maar uiteindelijk begon er toch iets te kriebelen. Ik miste iets, iemand in mijn leven. Ik realiseerde me dat ik een vrouw miste.
Maar vrouwen had je niet van mijn leeftijd daar op het platteland. Maanden gingen voorbij, en mijn hunkering voor affectie werd alleen maar sterker.
Op een dag besloot ik het: Ik zei de dieren gedag, verkocht mijn boerderij en vertrok naar de grote stad. Maar ik was niet gewend aan het leven daar.
Al snel was ik door mijn geld heen, ik had immers niet geleerd zuinig te zijn aangezien ik zelf kosteloos aan eieren en melk enzulks kon komen.
Ik stak me steeds dieper in de schulden, nam leningen om andere leningen te kunnen betalen, kortom; het ging bergafwaarts met me.
Ik raakte mijn huis kwijt en leefde in een steeg. Brood viste ik uit de vuilniscontainer achter een bakker, en de kruimels deelde ik met de kraaien
Door ze met stukjes brood te belonen leerde ik ze trucjes, en we waren al snel de beste maatjes.
Op een dag, een week nadat de bakker i.v.m. vakantie sloot, was de honger ondraaglijk. Ik sleepte me naar de kant van de weg, zoekend naar hulp. Mijn kraaienvriendjes hupsten wat bezorgd om me heen, maar de omgeving was verlaten. 10 uur later kwam er uitendelijk een auto aan, ik was aan het einde van mijn krachten en kon me niet meer bewegen.
In paniek hupsten mijn kraaienvriendjes de straat op, in een poging de automobilist tot stoppen te manen. De bestuurder van het vehikel schrok hiervan, en in een poging de kraaien te ontwijken reed hij vol over me heen.
Nu lig ik weer hier, in mijn steeg, langzaam dood te bloeden. Zelfs de kraaien hebben me nu verlaten. Ik ben alleen.
Ik kan gaan. Het platteland uit mijn dromen roept.
Als klein jongetje molk mijn vader duiven, en we woonden uiteraard op het platteland
Je kunt wel zien dat dus met dieren ben opgevoed, en ik kan niet zonder.
Op mijn 20e begon ik mijn studie rechten. Ik was jong, wilde veel verdienen, en wist niet echt waar ik aan toe was. Maar ik miste ze. De beesten. Ik miste het loeien van de koeien, het kraaien van de haan die de dag inluidde, de stilte der lammeren en het geknor van de varkens.
Dus keerde ik terug naar het platteland en leerde het vak van mijn vader. Enkele jaren later stierf vader, moeder was al dood, dus ik erfde de boerderij. Jarenlang was ik gelukkig met de dieren, met mijn leven. Maar uiteindelijk begon er toch iets te kriebelen. Ik miste iets, iemand in mijn leven. Ik realiseerde me dat ik een vrouw miste.
Maar vrouwen had je niet van mijn leeftijd daar op het platteland. Maanden gingen voorbij, en mijn hunkering voor affectie werd alleen maar sterker.
Op een dag besloot ik het: Ik zei de dieren gedag, verkocht mijn boerderij en vertrok naar de grote stad. Maar ik was niet gewend aan het leven daar.
Al snel was ik door mijn geld heen, ik had immers niet geleerd zuinig te zijn aangezien ik zelf kosteloos aan eieren en melk enzulks kon komen.
Ik stak me steeds dieper in de schulden, nam leningen om andere leningen te kunnen betalen, kortom; het ging bergafwaarts met me.
Ik raakte mijn huis kwijt en leefde in een steeg. Brood viste ik uit de vuilniscontainer achter een bakker, en de kruimels deelde ik met de kraaien
Door ze met stukjes brood te belonen leerde ik ze trucjes, en we waren al snel de beste maatjes.
Op een dag, een week nadat de bakker i.v.m. vakantie sloot, was de honger ondraaglijk. Ik sleepte me naar de kant van de weg, zoekend naar hulp. Mijn kraaienvriendjes hupsten wat bezorgd om me heen, maar de omgeving was verlaten. 10 uur later kwam er uitendelijk een auto aan, ik was aan het einde van mijn krachten en kon me niet meer bewegen.
In paniek hupsten mijn kraaienvriendjes de straat op, in een poging de automobilist tot stoppen te manen. De bestuurder van het vehikel schrok hiervan, en in een poging de kraaien te ontwijken reed hij vol over me heen.
Nu lig ik weer hier, in mijn steeg, langzaam dood te bloeden. Zelfs de kraaien hebben me nu verlaten. Ik ben alleen.
Ik kan gaan. Het platteland uit mijn dromen roept.
quote:Op donderdag 24 juli 2008 20:15 schreef rottweilersfromcameroon het volgende:
Ga maar weer op je vinger zitten.
Ik heb dus altijd al in de veehouderij gewerkt.quote:
Als klein jongetje molk mijn vader duiven, en we woonden uiteraard op het platteland
Je kunt wel zien dat dus met dieren ben opgevoed, en ik kan niet zonder.
Op mijn 20e begon ik mijn studie rechten. Ik was jong, wilde veel verdienen, en wist niet echt waar ik aan toe was. Maar ik miste ze. De beesten. Ik miste het loeien van de koeien, het kraaien van de haan die de dag inluidde, de stilte der lammeren en het geknor van de varkens.
Dus keerde ik terug naar het platteland en leerde het vak van mijn vader. Enkele jaren later stierf vader, moeder was al dood, dus ik erfde de boerderij. Jarenlang was ik gelukkig met de dieren, met mijn leven. Maar uiteindelijk begon er toch iets te kriebelen. Ik miste iets, iemand in mijn leven. Ik realiseerde me dat ik een vrouw miste.
Maar vrouwen had je niet van mijn leeftijd daar op het platteland. Maanden gingen voorbij, en mijn hunkering voor affectie werd alleen maar sterker.
Op een dag besloot ik het: Ik zei de dieren gedag, verkocht mijn boerderij en vertrok naar de grote stad. Maar ik was niet gewend aan het leven daar.
Al snel was ik door mijn geld heen, ik had immers niet geleerd zuinig te zijn aangezien ik zelf kosteloos aan eieren en melk enzulks kon komen.
Ik stak me steeds dieper in de schulden, nam leningen om andere leningen te kunnen betalen, kortom; het ging bergafwaarts met me.
Ik raakte mijn huis kwijt en leefde in een steeg. Brood viste ik uit de vuilniscontainer achter een bakker, en de kruimels deelde ik met de kraaien
Door ze met stukjes brood te belonen leerde ik ze trucjes, en we waren al snel de beste maatjes.
Op een dag, een week nadat de bakker i.v.m. vakantie sloot, was de honger ondraaglijk. Ik sleepte me naar de kant van de weg, zoekend naar hulp. Mijn kraaienvriendjes hupsten wat bezorgd om me heen, maar de omgeving was verlaten. 10 uur later kwam er uitendelijk een auto aan, ik was aan het einde van mijn krachten en kon me niet meer bewegen.
In paniek hupsten mijn kraaienvriendjes de straat op, in een poging de automobilist tot stoppen te manen. De bestuurder van het vehikel schrok hiervan, en in een poging de kraaien te ontwijken reed hij vol over me heen.
Nu lig ik weer hier, in mijn steeg, langzaam dood te bloeden. Zelfs de kraaien hebben me nu verlaten. Ik ben alleen.
Ik kan gaan. Het platteland uit mijn dromen roept.
Dus jij denkt dat je de antwoorden inmiddels hebt gevonden.
Dat je nu het onderscheid kunt maken tussen de hemel en de hel, tussen het geluk van een strakblauwe lucht en het verdriet van pijn?
Maar zie je nog wel eens de schoonheid van een mooi groen grasveld in de zomer en de lelijkheid van een grauw station? En kun je dan het verschil wel zien tussen die twee uitersten?
Heeft een vriendelijke glimlach op jou dezelfde uitwerking als een gesloten gezicht? Heb je die antwoorden eigenlijk al eens gevonden?
Dat je nu het onderscheid kunt maken tussen de hemel en de hel, tussen het geluk van een strakblauwe lucht en het verdriet van pijn?
Maar zie je nog wel eens de schoonheid van een mooi groen grasveld in de zomer en de lelijkheid van een grauw station? En kun je dan het verschil wel zien tussen die twee uitersten?
Heeft een vriendelijke glimlach op jou dezelfde uitwerking als een gesloten gezicht? Heb je die antwoorden eigenlijk al eens gevonden?
Veehouder?! WHAAAAAAAAA BOERKE!
Op zondag 13 januari 2008 23:38 schreef remlof het volgende:
Je blijft me verbazen deepart, wat slik je in godsnaam?
Op maandag 27 december 2010 00:52[/url] schreef remlof het volgende:
Diepzinnige deepart.
Je blijft me verbazen deepart, wat slik je in godsnaam?
Op maandag 27 december 2010 00:52[/url] schreef remlof het volgende:
Diepzinnige deepart.
