TTK: hét topic.

En natuurlijk bedankt voor de lieve reacties.

Gecondoleerd! Wat erg voor je.

Claudia...

Och jezus Claudia wat een ellende. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen en kom niet verder dan 'klote' .
Een virtuele kus dan maar

Oh, wat erg. Gecondoleerd.

Claudia, gecondoleerd! Heel veel sterkte!

Ik heb er geen woorden voor. Gecondoleerd en veel sterkte.

Gecondoleerd Claudia. En heel veel sterkte.

Gecondoleerd en veel sterkte Claudia!

Ah Claudia!

Pfffffff..........ja, ook mijn condoleances. Dit is echt zo onverwacht...

Heel veel sterkte gewenst!

Ik ben na mijn vorige berichtje toch naar het ziekenhuis gegaan omdat het niet goed voelde om op mijn werk te blijven, op enkele honderden meters afstand. Met de vriendin van mijn vader heb ik de hele dag gepraat, aan zijn bed gezeten, gepraat, aan zijn bed gezeten, en dat ging zo maar door. Hij lag bij onze aankomst al aan de beademing en was in slaap gebracht. Er was iets mis met zijn zuurstof, maar ze wisten nog niet wat.

Na het avondeten werden we gebeld, omdat de uitslag van zijn CT-scan binnen was. Mijn lief was inmiddelds ook aangekomen. Toen we de IC opliepen schrokken we omdat mijn vader er niet was. We werden naar een kamertje gebracht voor een gesprek met twee artsen. Diagnose: ruiterembolus. Ik begon eigenlijk meteen te huilen, omdat ik wist dat ik m'n vader kwijt was. Ik heb zelf het onding 4 weken na mijn operatie overleefd en dat was al hoogst zeldzaam. Hij was nog maar net geopereerd, en dus konden ze niet rigoureus met bloedverdunners aan de slag.

Goed, snikken en wachten op de uitkomst van de ingreep waar ze mee bezig waren: proberen het stolsel via de lies weg te zuigen. Al gauw kwam het nieuws dat dat was mislukt. Ze konden nu niet anders dan sterke bloedverdunners geven. We verwachtten dat hiermee de embolus opgelost zou worden, maar ook dat hij allerlei bloedingen in zijn lichaam zou krijgen waar hij aan zou overlijden. We hebben de hele nacht aan zijn bed gezeten en ons vastgeklampt aan elk laatste beetje hoop. Zuurstofgehalte werd beter, maar de bloedddruk bleef verontrustend laag. 's Ochtends moesten we concluderen dat z'n lichaam het fantastisch had gehouden, maar dat zijn hart niet veel meer zou kunnen dragen. Hij zat inmiddels aan een gigantische dosis adrenaline en zijn hart klopte als een gek terwijl er maar weinig rondgepompt werd.

De artsen hebben alles geprobeerd. Het was fantastisch. Niemand had verwacht dat hij het zo lang zou houden. 's Ochtends volgde een laatste wanhoopspoging: ribbenkast open en de embolus er handmatig uithalen. Toen ze dat probeerden, is hij overleden voor hij op de operatietafel gelegd kon worden. Dat was om 9 uur 's ochtends.

Het verdriet is heel groot bij ons vieren, bij zijn vriendin (die niet zo lang geleden haar man verloren is aan leukemie), bij mijn broertje (die nog altijd bij mijn vader woonde en nu zijn huis kwijt zal raken), bij mijn vriend (hij heeft precies hetzelfde al een keer eerder meegemaakt met mij), en bij mij. Mijn vader was mijn rots. Ik weet echt niet wat ik zonder hem moet. Ik geloof het ook nog steeds niet.

Fuck fuck fuck wat een klerezooi.

Claudia... Ik wou dat ik zinnige en bemoedigende woorden in kon tikken... Maar ik ben, door de ontreddering die uit je tekst spreekt, stil.
Sterkte!

De tranen schieten me in de ogen, Claudia.

Sterkte, meid.

Wat een kutzooi. Sterkte...

Claudia, ik wil je heel veel kracht toewensen voor de komende hectische dagen, en rust voor de dagen na de begravenis.

Claudia, wat vreselijk... Heel erg veel sterkte.

Gecondoleerd Claudia, wens jou en je familie heel veel sterkte toe.

Oh hemel.

Alle sterkte, Claudia. Voor jou en de familie. Wat vreselijk. Vreselijk, vreselijk. De aarde is een tranendal.

Gecondoleerd en sterkte, Claudia.
_...

Bah, wat naar.
Gecondoleerd en sterkte, Claudia.

Sterkte en gecondoleerd.... Ik zit nu echt met tranen in m'n ogen en ik ken jou en je vader niet eens. Ik wil niet eens voorstellen hoe jij dit meemaakt.