Bed Rip

Mooi verhaal van Bart vanavond, over Carrie Tracey, de cheerleadster. Dat prikkelde de fantasie weer even. Na de aangrijpende love-story in Duitland kregen we nu een weer eens een heel ander Wipje uit Alle Windsteken. Goed gedetailleerd verhaal ook. Aan je oma uitleggen hoe ze op de video een timer-programma instelt, daar leek het een beetje op. "Dus ik zit op die kamer en ik zie een telefoon. Ik denk, hé, een telefoon, daar ga ik mee bellen. Dus ik pak die telefoon en ik neem hem min of meer in mijn hand, ik dacht mijn rechter en er zaten dacht ik beige kleurige knopjes op, maar dat kan ook geel zijn geweest. Maar goed, om een kort verhaal lang te maken, ik druk met mijn middelvinger, kijk, deze (laat vinger aan hele groep zien) op die toetsen, want daar zijn ze in Amerika veel verder mee dan wij, met indrukken van toetsen. Ze waren geel trouwens, ik weet het zeker. En ik hoor, tuut, tuut, tuut. Prachtig man!! Dat kan alleen in Amerika! En ik weet nog precies dat ik toen daarna die tweede knop indrukte. Daar had je bij moeten zijn man. Echt! En verder is er eigenlijk niet veel gebeurd, Ja, zo'n beetje heel laf wat liggen neuken met die cheerleader van 1 meter 73 . Had ik gevraagd of ze die gekleurde bossen stro om haar handen wilde houden, om dat typisch Amerikaanse effect tijdens het gereed komen te krijgen, maar verder niet veel gebeurd.
Je zag bij Maurice direct herkenning toen Bart het had over een trampoline. Maurice bezit de gave, het is niet veel mensen gegeven, om iedere bewegingssport uit te voeren alsóf hij hem op een trampoline beoefent. Maurice is de jongen die tijdens het al eerder gememoreerde gymmen iets te overmoedig wordt en tijdens het dunken met mini-tramp onverhoeds met zijn oor in het basketbalnetje blijft hangen.
Ook een fantastisch getimed moment van Willem, om een etmaal na de wrede
kietel-ontering van Anouk haar te beschuldigen van preutsheid. Nieuwe definitie van preutsheid: Je niet door de eerste de beste Willem diep in de bilnaad laten kietelen. Ik zei het gisteren al, maar wat heb ik het gehad met deze achterlijke zoon van
Clint Eastwood. Dat toontje van hem, tegen de schutting geleund. Wat weet meneer allemaal goed hoe het in elkaar zit, onze roddelkoning. Wie durft die confrontatie nu eens aan te gaan met die eigengereide pygmee met een ego van een meter of twee. Bart acht ik er toe in staat. Ruud doet het ongemerkt denk ik. Zat verhalen uit het volle leven te vertellen, over de stelling Bad Trip en je zag direct aan Willem dat hij op zijn tenen moest lopen. Bed Rip zag je hem denken, bed rip, maar het werd hem allengs duidelijk dat het hier om een ongewenst neveneffect van softdrugs ging. Willem lijkt mij een fel aanhanger van de theorie uit 1851 waarin kinderen wordt voorgehouden: "Kind vergooi je leven niet, het zijn de instap naar de Verdovende Hart Drugges" en daarna een verhaal over een heel woeste avond, dat geeft papa grif toe, dat hij ook eens een stukje Wiegel Ketellapper ingesmeerd had met citroenbrandewijn, stiekum, maar dat was onschuldig.
Volgende week zal Ruud op ludieke wijze verhalen over zijn cocaine verslaving en zal Willem wederom opveren. Kook Aine, een nieuwe techniek uit de grote stad!
Nog even over het broekje van Ruud. Wat is dat voor een trend, om dit soort wielerbroeken aan te doen naar bijvoorbeeld een supermarkt. Kan dat ophouden, dat geparadeer langs de schappen met al die geprononceerde fallussen in de broek. Het is bijna net zo erg als de voor 2e gebruik klaargemaakte groene rubberen laars. In sommige gedeelten van Nederland knipt men de bovenkant er af en draagt men de vormeloze groene asbakken als Geinige Zomerschoenen. Deze zomer ook niet intrappen: de sandaal is een leuke schoen, ook voor onder een casual jeans. Leuk woonidee, zet eens bloemen in een laars. Tot volgende week.
Zag u vanavond ook hoe Karin rechtstreeks in het Behulpzame Zenuwstelsel werd geïnjecteerd toen ze maar iets vermoedde van braken.
Ruud zei het al, Anouk moet er alles aan doen om haar medestudenten, ouders en zus trots te maken, en ik moet zeggen, ze gaat lekker. In 1 week tijd haar traanbuisjes volkomen weggeïrrigeerd, twee maal luid schreeuwend het braaksel er uit werkend in beeld geweest, met vulva-papiertje op wc, een gecombineerd Syndroom van Gilles de la Tourette en Manische Tuinvrees tijdens de donderdagavonduitzending, een nederigheid die Gandhi doet verbleken en een vocabulaire om van te rillen het huis binnengesmokkeld, voorwaar iets om met grote trots op terug te kijken.

Tot morgen, Nico Dijkshoorn