Toevoeging: wow hij is wel lang geworden, zie maar of jullie zin hebben om het te lezen
6 jaar geleden op een feestje ontmoette ik een meid die me meteen al opviel met haar scherpe opmerkingen en haar direct benadering. Het was een kennis van een vriend van me en ik voegde haar een weekje later maar eens toe op MSN. Gewoon omdat ze me bijbleef, ik had destijds een vriendin waar ik gek op was dus verder geen bijbedoelingen.
Ook op MSN klikte het wel en een maandje later belde ze op een zaterdagavond opeens of ik iets te doen had en dat ze met een paar vrienden uitging en of ze me op moest pikken met de auto (net haar rijbewijs gehaald toen dus trots natuurlijk
). In de loop van de maanden werden we ontzettend goede vrienden en na een jaartje was het echt m'n beste vriend(in), alsof ik d'r al m'n hele leven kende. Het was intussen uit met m'n vriendin dus er was nog meer tijd om gezellige leuke dingen te doen. We gingen echt dagelijks met elkaar om en we hadden gewoon plezier.Omdat we allebei redelijk rechtstreeks en eerlijk zijn leverde dat ook flinke discussies op soms, maar dat ging meestal snel weer over
5 jaar later zat ik een tijdje in een moeilijke periode. Wist niet wat ik verder met school wou, zat een beetje in de knoop met mezelf en zat gewoon totaal niet lekker in m'n vel.
En zij was echt m'n steun en toeverlaat toen. Ik hoefde haar niet te bellen of iets te zeggen, ze was er gewoon. Ook al begreep ze niet al m'n problemen (zeker niet als meisje/vrouw) ze vrolijkte me gewoon op dan, soms op de stomste manieren. Zoals wel vaker in zo'n situatie begon ik d'r anders te zien. Ze was in die maanden ervoor ook gewoon knapper geworden (vrouwelijkere kleding, d'r haar leuker, etc.). En je raadt het al, ik werd verliefd
En je raadt het ook al: zij zag me op dat moment teveel als goede vriend na zoveel jaar. Ze kon zich niet voorstellen dat ze met me zou zoenen etc. Iedereen zag ons eigenlijk zowat als stel, maar in de tijd daarvoor kwam er eigenlijk weinig seksueels tussen ons kijken. Ik begreep haar reactie wel enigszins.Het werd dus niks, en dat hielp natuurlijk ook niet echt aan m'n stemming mee
toen ik op een dieptepunt zat deed ik wat stoms. Toen ik geen zin had om uit te gaan zei ze kwaad dat ik mezelf eens moest vermannen en van de bank moest komen. Toen riep ik dat ze moest accepteren dat ik geen zin had om uit te gaan en dat zij er mede de schuld van was dat ik me nog meer kut voelde (door haar afwijzing dus). Ze begon te schelden en schreeuwen en liep weg. Ik ging nog achter d'r aan maar ze bleef schelden en zei dat ze me haatte. Pas de dag erna besefte ik wat voor een stomme opmerking ik gemaakt had. Zij was er al die tijd voor me, en ik gaf haar een keiharde 'schop'.Dat is nu precies een jaar geleden. Ik heb d'r gebeld, geSMSt, een brief geschreven, bij haar aangebeld maar ze negeert me totaal. Ik heb d'r toen een paar maanden met rust gelaten om d'r uit te laten razen, en d'r daarna opnieuw benaderd en vele malen m'n excuses aangeboden, maar weer geen enkele reactie. Via haar MSN en hyves keek ik af en toe nog wel eens hoe het met d'r ging maar uit beide heeft ze me nu verwijderd kwam ik achter. Ik ben toen ook opgehouden contact te zoeken, ik begon me zowat een stalker te voelen
Intussen gaat het voor de rest wel weer goed met me trouwens Elke keer als ik nu nog langs het water loop, moet ik denken aan al die keren dat we daar s'avonds aan het 'chillen' waren, als ik uitga kijk ik overal rond of ik d'r zie staan bij 'onze' bar maar ik heb d'r daar maar 1 keer gezien. Ik durfte toen niet naar d'r te gaan. Jarenlang kreeg ik elke dag zoveel SMS'jes van d'r.
Ik dacht dat dit wel zou slijten, maar ik mis d'r gewoon
heb genoeg vrienden, maar niet meer iemand waarmee ik zoveel lol kan hebben als met haar. Af en toe droom ik zelfs van d'r (iets wat ik vrijwel nooit deed toen we nog vrienden waren), dat ik d'r tegenkom en dat het weer goed komt. Veel dingen herinneren me nog aan haar, het wordt maar niet minder.Zelfs exen waar ik maanden tot jaren iets mee had kon ik makkelijker opzij zetten toen het uit was dan dat ik haar nu kan vergeten. Ik had ook verwacht dat ik d'r in de loop van de tijd minder ging missen maar dat gebeurt maar niet. Zoveel dingen die ik nog aan haar refereer, zoveel herinneringen en ik lach zoveel minder zonder d'r. Andere mensen vergelijk ik met haar, maar ze zijn haar niet. Ze zijn maar saai...
Ik denk dat het niet meer goed komt, maar hoe krijg ik haar in godsnaam uit m'n kop? Zij is mij vergeten waarschijnlijk, hoe kan ik haar vergeten? Ik probeer al zolang met m'n leven door te gaan maar het gat dat ze achterlaat is groot...
Wow wat een stuk tekst, maar het lucht wel op
hebben mensen hier iets soortgelijks meegemaakt? En hoe is dat afgelopen?quote:Als dit niet werkt, dan was ze blijkbaar niet zo'n goede vriendin als je dacht.Op maandag 21 juli 2008 01:04 schreef Froop het volgende:
Print dit uit en gooi het bij haar in de brievenbus.
quote:Heb dit d'r allang gezegd/gemaild/geschreven, als ze ziet dat ik dit op een internetforum post noemt ze me een sukkel, haar kennendeOp maandag 21 juli 2008 01:04 schreef Froop het volgende:
Print dit uit en gooi het bij haar in de brievenbus.
quote:Dat probeer ik mezelf ook steeds voor te houden. Maar achteraf gezien kwam het tijdens onze vriendschap meer van haar kant dan van mijn kant. Dat vond ze niet erg, zij was erg energiek en ik iets rustiger. Ze deed zoveel voor me, en zei zo vaak hoe geweldig ze me wel niet vond en stomme opmerkingen over later ("als opa en oma over 50 jaar komen wij nog bij elkaar op bezoek in het bejaardenthuis, elke zondag minimaal. En als je me ooit vergeet kom ik terug en krijg je een harde schop onder je kont"Op maandag 21 juli 2008 01:08 schreef Seneca het volgende:
[..]
Als dit niet werkt, dan was ze blijkbaar niet zo'n goede vriendin als je dacht.
was zo'n dergelijke opmerking). Het is zo moeilijk om dat voor te stellen, voor m'n gevoel kwam de vriendschap minimaal evenveel vanuit haar kant
quote:Sorry hoor, maar dat akkefietje waardoor ze het contact met je heeft vebroken was lullig, maar niet iets onoverkomelijks. Dat ze jou al die tijd keihard heeft genegeerd geeft voor mij al aan dat er iets niet helemaal goed zit in haar bovenkamer. Weet je zeker dat je haar niet aan het idealiseren bent?Op maandag 21 juli 2008 01:11 schreef FLG het volgende:
[..]
Heb dit d'r allang gezegd/gemaild/geschreven, als ze ziet dat ik dit op een internetforum post noemt ze me een sukkel, haar kennende
quote:Tsja, ze was het denk ik ook wel ergens zat. Ik zat zo lang depressief te wezen, zij moest me altijd maar opvrolijken en nooit andersom. Zij had ook haar dingetjes net als iedereen maar ik vroeg haar daar die laatste maanden nauwelijks naar. Ze had toen een beginnende relatie met iemand anders, maar ze liet hem vaak 'stikken' om naar mij te gaan (ook als ik daar niet om vroeg ofzo). Die opmerking was een flinke laatste druppel denk ik achteraf.Op maandag 21 juli 2008 01:17 schreef Seneca het volgende:
[..]
Sorry hoor, maar dat akkefietje waardoor ze het contact met je heeft vebroken was lullig, maar niet iets onoverkomelijks. Dat ze jou al die tijd keihard heeft genegeerd geeft voor mij al aan dat er iets niet helemaal goed zit in haar bovenkamer. Weet je zeker dat je haar niet aan het idealiseren bent?
En idealiseren, tsja... zie hierboven dus, er kwam zoveel vanuit haar kant altijd dat dat zo moeilijk voor te stellen is maar ik snap wat je zegt
quote:Ik bedoel alleen het stukje tekst wat je schreef, eventueel de woorden 'haar' veranderen in 'je'.Op maandag 21 juli 2008 01:11 schreef FLG het volgende:
[..]
Heb dit d'r allang gezegd/gemaild/geschreven, als ze ziet dat ik dit op een internetforum post noemt ze me een sukkel, haar kennende
Je lijkt het verhaal achteraf goed op een rijtje te hebben gezet. Misschien ben je stiekem wel een beter wijzer mens geworden door wat je na de breakup over jezelf hebt geleerd. Probeer dat als winst te zien, om je verlies een plekje te geven. Bedank haar in je eigen hoofd voor een wijze levensles en probeer als een beter mens de toekomst in te gaan.
Daarbij: Zij was waarschijnlijk ook echt niet verliefd op je, en dus is het misschien zelfs een enorme goede vriendendienst die ze je bewijst door je op afstand te houden en niet met die gevoelens te spelen (lees: er niet aan bij te dragen ze in stand te houden).
Life sucks in dit soort verhalen, altijd proberen er het positieve uit te halen en dan de blik vooruit te richten. Hoe lastig het ook is.
Te laat, je ligt al in de afgrond (The Abyss).
Je hoeft maar een paar foute opmerkingen te maken en ze gooien een vriendschap dat al misschien jaren duurt weg zonder er meer naar om te kijken.
Vooruitstrevend heet dat.
SPOILERBeter ook zo TS, wat heb je aan die meid als je haar toch niet kan neuken
[ Bericht 32% gewijzigd door TeenWolf op 21-07-2008 14:51:03 (zeer belangrijk spoilertje vergeten) ]
Had zelf ook een beste vriend van m'n 4e tot m'n 14e, en alhoewel we op een andere manier contact verloren zijn (Hij ging naar een andere middelbare school + stopte met onze gezamelijke hobby) herken ik me verder erg in je verhaal. Heb ook geprobeert het contact terug te krijgen via brieven, bellen etc, was zelfs een reünie van onze basisschool ik had nog gevraagt of hij kwam maar daar had ik niks meer op gehoord. Hij kwam ook niet. Die dromen heb ik ook nog, ben nu 20 maar heb ze nog steeds. Denk dat het komt omdat die persoon zo belangrijk voor je is geweest in zo'n lange periode van je leven dat je onbewust toch nog wil weten hoe het gaat met diegene. Maar als diegene ondanks alles toch niks meer van je wilt weten is het beter om het los te laten en door te gaan, en het houden als een mooie herrinering.
Ik heb toen ik net studeerde een vriendin gehad waarvoor ik van alles deed. Zij had allemaal issues en depressies en ik was er steeds maar weer om haar mee te slepen en op te beuren. Deed ik met hartstikke veel liefde, "want we waren tenslotte vriendinnen". Tot ze mij, toen het er op aan kwam, als een blok liet vallen. In mijn geval niet met één directe opmerking, maar wel met een paar acties die op hetzelfde neerkwamen. Op dat moment was het echt over voor mij. Ze heeft later nog wel eens geprobeerd contact met me te zoeken, maar voor mij was het gewoon "over". Ondanks alle leuke dingen die we samen hadden meegemaakt voelde ik me vooral gebruikt door haar eigenlijk.
Ik zie haar nu nog wel eens en we doen vriendelijk tegen elkaar, maar dat is het dan. Ik heb geen behoefte meer aan haar vriendschap (niet op die manier in elk geval en ik vrees dat zij niet echt tot iets anders in staat is) en heb ervan geleerd dat vriendschap zo eigenlijk ook niet zou moeten zijn.
Misschien ben ik heel hard, maar zou het niet kunnen dat zij ook een beetje tabak heeft van een onevenwichtige vriendschap en dat jouw lullige opmerking gewoon de druppel was?
Ik denk dat vooral die van Roquefort een moeilijk te aanvaarden maar juiste manier van omgaan met de sitatie is. Ik heb eenzelfde ervaring gehad, ooit. Ik voel met je mee wat dat betreft. It sucks. Je zou willen dat het weer goedkwam. Dat je dingen anders had gedaan. Je begrijpt niet dat zij de deur zo dichthoudt. Je vindt dat je er over kunt praten? Je vindt dat het niet zo hoeft te eindigen? Je snapt dingen niet?
Soms ga je inderdaad grenzen over die het voorgoed verzieken. Grenzen die voor jou geen grenzen zouden zijn geweest. En daarom verassen ze je.
Tja, iedereen is anders. Dat is het lastige. En je kunt niemand dwingen om het op jouw manier te zien. Eenieder moet zelf zijn inzichten verwerven, zoals dat heet.
Soms moet je dingen in het leven dus gewoon nemen zoals ze zijn. Hoe moeilijk of onverwacht ook. Time heals all wounds. Cliché maar waar.
Eén troost (die Roquefort ook al aangaf): je groeit ervan als mens. Je wordt er commpleter door. Handiger op het vlak van het leven. Over een tijdje ben je blij dat dit je is overkomen. Over een tijdje zul je de situatie nu zelfs goed begrijpen. En voorkomen in de toekomst.
Sterkte in ieder geval.
quote:Hik, ik vraag me af of er iets is wat jouw voormalige vriendin zou kunnen zeggen of doen wat jou weer zou doen openstaan om over haar als (potentiële) echte vriendin te denken?
Zoals je het nu omschrijft is zij niet echt veranderd en snapt ze vast niet eens waarom jij er klaar mee was/bent? Wat zou jou van gedachten doen veranderen? Is dat überhaupt mogelijk? Daar ben ik benieuwd naar.
dan kan er best een druppel zijn die de emmer doet overlopen; sowieso is het nogal onzinnig om moeite te hebben met het bedenken wat je met school moet doen, het is alleen maar de ingangseis voor zo ongeveer iedere betaalde baan
wat je erna gaat doen is een ander verhaal en dan heb je even de tijd om dat te doen; ik kan me best voorstellen dat zij na al dat gezeik afhaakt.quote:Nee, er is niet echt iets dat ze zou kunnen doen of zeggen. Niet omdat ik het haar niet vergeven zou hebben of omdat het nu zo vreselijk afschuwelijk was allemaal; ik heb inmiddels ook wel door dat ze zodanig in de knoop lag met zichzelf dat er voor echte vriendschap geen ruimte was.Op maandag 21 juli 2008 16:52 schreef Falalalan het volgende:
[..]
Hik, ik vraag me af of er iets is wat jouw voormalige vriendin zou kunnen zeggen of doen wat jou weer zou doen openstaan om over haar als (potentiële) echte vriendin te denken?
Zoals je het nu omschrijft is zij niet echt veranderd en snapt ze vast niet eens waarom jij er klaar mee was/bent? Wat zou jou van gedachten doen veranderen? Is dat überhaupt mogelijk? Daar ben ik benieuwd naar.
In eerste instantie was het bij mij vooral de realisatie dat een vriendschap niet zo hoeft te werken. Het klinkt misschien raar, maar ik heb altijd al een magneetwerking gehad op mensen met "issues". Weet niet wat dat over mij zegt (Florence Nightingale syndrome?
)... Hoe dan ook, inmiddels weet ik dat je alleen op basis van iemand "helpen" (en nog een keer, en nog een keer...) geen vriendschap kunt bouwen. Iedereen heeft periodes waarin het minder met 'm gaat en dan moet je er natuurlijk zijn voor elkaar, maar als de balans continu naar één kant doorslaat heeft dat niets met vriendschap te maken maar ben je gewoon iemands opvang/therapeut. Ik kreeg een andere vriendin, iemand op wie ik ook kon terugvallen als dat nodig is (en die heb ik nog steeds overigens). En inmiddels heb ik nog steeds mensen om me heen die "issues" hebben, maar die beschouw ik niet langer als echte vrienden. Hoewel ik vriendschappelijk met hen om kan gaan, stop ik er niet langer mijn hele hebben en houden in; dat bewaar ik voor mensen waarbij ik ook wat terugkrijg. Ik besef dat dit heel berekenend klinkt, maar je snapt hopelijk wat ik bedoel. Overigens is dat nu met die voormalige vriendin niet eens meer aan de orde. Eerst ben ik boos en verdrietig geweest, daarna was het gewoon goed zo. We zijn allebei een compleet andere kant op gegaan in het leven en zelfs al zou ik het idee hebben dat ze echt veranderd is (ik heb geen idee eigenlijk) dan staan we nu zover uit elkaar dat er geen basis is voor vriendschap. Achteraf vraag ik me eigenlijk af of dat er ooit wel echt is geweest, maar ach... dat soort gedachtes hebben erg weinig zin. Zoals iemand hierboven al schreef: ik heb ervan geleerd. En ik hoop zij ook.
quote:Nee, dat vind ik helemaal niet berekenend. Zo werkt dat gewoon. Ja, het is misschien een kille houding voor iemand die vrienden nodig heeft en zelf geen echte vriendschap kan teruggeven, maar het werkt gewoon zo. Vriendschappen waar je alleen maar in moet stoppen, dat werkt niet als je een beetje gezond bent, om het maar zo te zeggen.
Wat betreft jouw situatie, ik vroeg je ernaar omdat ik het me kan voorstellen dat als de nemer in de vriendschap na een breuk zich realiseert hoe de vork voor de gever in de steel stak, dat begrijpt, er bijvoorbeeld oprecht spijt van heeft, en je nog steeds overeenkomstigheden hebt, dat de vriendschap dan misschien weer voorzichtig kan opbloeien.
Maar inderdaad, als je erg uit elkaar gegroeid bent en heel erg anders geworden bent ten opzichte van elkaar, dan kan ik me goed voorstellen dat je daar dan geen behoefte meer aan hebt. Dat de ander dan eigenlijk gewoon weer een nietszeggende vreemde is geworden, bijvoorbeeld. Zeker als de vriendschap merendeels bestond omdat de een issues had en de ander een soort steun was, en er niet echt sprake was van vriendschap door fundamentele overeenkomsten, waar echte en blijvende vriendschappen meestal uit onstaan.
(FLG, misschien was de vriendschap voor jou wel zo'n echte vriendschap en niet voor je vriendin uiteindelijk?)
Overigens herken ik mezelf in jouw beschrijving, Hik, dat je een magneetwerking hebt op mensen met issues. (Ben je ook zo'n rustig en begrijpend type?
) Dat heb ik ook altijd gehad. Verschil met je is dan weer dat ik eigenlijk altijd dergelijke mensen op afstand heb gehouden en nooit tot vrienden nam.Ik had al vroeg door dat je eigenlijk alleen maar gebruikt wordt en dat je meestal minder relevant wordt zodra de issues, al dan niet mede dankzij jou, opgelost zijn of minder worden. Dergelijke vriendschappen zijn alleen maar een soort hulpverleningsrelaties en inderdaad erg leeg. Niet altijd, soms kan er echte vriendschap en blijvende waardering voor elkaar uit voortvloeien. Dan ben je toch erg combatibel en toevallig dankzij de issues van de een bij elkaar gekomen.
quote:Dit soort opmerkingen zeggen mensen die op het moment erg veel met elkaar optrekken en zich lekker bij elkaar voelen altijd! En ik heb mezelf ook dikwijls betrapt op dat ik woorden te letterlijk neem en ze nog te vaak in me hoofd heb zitten ,woorden betekenen niks, kijk maar naar de trouw belofte en linea recht de scheiding die mensen hebben: de belofte tot de dood hun scheid gedaan, en nu liggen ze in een rechtzaak! bij de meid waar ik zo'n ''super vriendschap'' mee had die ook kapot ging door stress en gevoelens en domme opmerkingen(van mijn kant, al had ze het er zelf redelijk naar gemaakt, lees mijn reacties maar bij posts over vriendschappen tussen man en vrouw dit jaar!)Op maandag 21 juli 2008 01:16 schreef FLG het volgende:
[..]
Dat probeer ik mezelf ook steeds voor te houden. Maar achteraf gezien kwam het tijdens onze vriendschap meer van haar kant dan van mijn kant. Dat vond ze niet erg, zij was erg energiek en ik iets rustiger. Ze deed zoveel voor me, en zei zo vaak hoe geweldig ze me wel niet vond en stomme opmerkingen over later ("als opa en oma over 50 jaar komen wij nog bij elkaar op bezoek in het bejaardenthuis, elke zondag minimaal. En als je me ooit vergeet kom ik terug en krijg je een harde schop onder je kont"
Het is zo moeilijk om dat voor te stellen, voor m'n gevoel kwam de vriendschap minimaal evenveel vanuit haar kant
Als je zolang als jullie bevriend bent en het gaat dan kapot door 1 keer heftige ruzie dan kun je jezelf beter de vraag stellen of het dan wel zo goed was die vriendschap tussen jullie ipv jezelf telkens te verwijten wat je verkeerd hebt gedaan want waar 2 mensen ruzie hebben zijn er altijd 2 schuld hoe cliche ook het klinkt, het klopt in 9 van de 10 gevallen
succes ermee
[ Bericht 0% gewijzigd door Lucky-1982 op 28-07-2008 13:06:13 ]
Ik mis soms nog steeds een ex vriendin van mij. Haar vergeten zou ik jammer vinden want het was een mooie tijd. Zij heeft al jaren een andere vriend.. Zelfs degene waardoor het uit ging tussen ons en ze zal veel minder vaak aan mij denken dat ik aan haar (misschien ook niet, dat kan ik niet weten), maarja, boeie.