Najja anyway....euthanasie:
Ons euthanasiebeleid kan in het buitenland maar op weinig begrip rekenen (die zijn dan ook wat conservatiever) maar ik snap ook een aantal dingen niet.
Ik heb bijvoorbeeld al een aantal malen een hond van ons moeten laten inslapen vanwege HD bv of andere dingen waardoor de hond echt geen leven meer had. Zomaar van de ene op de andere dag zakte een hond van ons door de achterpoten, kon niet meer lopen alleen schuivelen en er viel niks aan te doen. Dus toen besloten voor de hond zijn bestwil hem in te laten slapen.
Dit kunnen we in Nederland zo maar doen. Niemand kan de hond om toestemming vragen uiteraard, maar de dierenarts hoeft dat niet strikt te overleggen, er melding van te maken en meteen bang te zijn een of andere instantie in de nek te krijgen. Wij als 'baasje' kunnen dus zo over het lot van ons huisdier beslissen. Ook heb ik nooit meegemaakt dat de dierenarts zei: 'slaap er eerst nog een paar nachtjes over voor je de knoop doorhakt want het is een niet terug te draaien keuze.'
Echter als het om mensen gaat is het heel anders. Dan zijn er ineens 1001 regeltjes en moet de arts euthanasie melden. Zit er iets niet helemaal goed dan kan de arts vervolgd worden etc. En dat terwijl je als mens (patient) dus wel zelf kunt beslissen over euthanasie.
Nu verschillen mensen en dieren natuurlijk van elkaar, maar ik vraag me af waarom er over euthanasie bij mensen zo moelijk wordt gedaan terwijl bij mensen de patient dus wel zijn eigen mening geven kan. Een mens en dier hebben toch even veel recht op leven?
Bij mezelf vraag ik me dan ook af: Zijn de regels ontrent het laten inslapen van dieren dan misschien te soepel of de regels omtrent euthanasie bij mensen te streng en ingewikkeld? En waarom hechten we zo veel meer waarde aan een mensenleven dan aan een dierenleven? Mijn hond betekent echt net zo veel voor me als m'n moeder om even aan te geven hoe ik erover denk.
Leek me aardig om hierover met andere geinteresserden van gedachten te wisselen en er een serieuze discussie over te starten dus ik ben benieuwd naar jullie reacties en meningen.
quote:
op 01-11-2000 om 04:34 PM schreef DIGGER het volgende:
Dan zijn er ineens 1001 regeltjes en moet de arts euthanasie melden.
Lijkt me behoorlijk logisch , achteraf kan de patient niet meer aangeven of hij wel ge-euthaniseert wilde worden.
Zou mooi zijn als er geen regels waren : kunnen sjacherijnige artsen/verpleegkundigen mooi "opruiming" houden in bejaardentehuizen.
Dit is al verschillende keren voorgekomen trouwens , maar gaf de arts gewoon certificaat van natuurlijke dood af.
Nee , ik ben voor euthanasie , maar ook voor de regeltjes !
, maar je hebt wel gelijk met je stelling.Misschien is de oplossing dat een ieder die euthanasie wenst om wat voor reden ook, dit indient bij de Officier van Justitie (of evt wilsbeschikking als bovenstaande niet mogelijk is) en ik denk dat de artsen dan van een hoop problemen af zijn, want het is eigenlijk van de zotte dat je niet over je eigen lijden kunt beslissen. Natuurlijk moeten er regels zijn, omdat anders rare toestanden kunnen ontstaan.
En meer woorden wil ik hier niet aan spenderen.
En Guus, volgens mij lees je iets te gemakkelijk over een paar dingen heen. Ik zeg namelijk niet dat ik tegen regeltjes ben, maar waarom zit er zo'n enorm verschil tussen euthanasie bij mensen of dieren? Dieren kunnen nooit aangeven of ze wel ge-euthanaseerd willen worden, zouden die regels dan niet strenger moeten, dat mensen niet zomaar over 1 nacht ijs gaan en beslissen over het leven van hun huisdier? Of zijn we dus juist omtrent euthanasie bij mensen wat al te streng en moeilijk doend? Waarom bij dieren geen meldingsplicht en bij mensen wel? Waarom bij dieren niet de mededeling om er een paar nachtjes over te slapen, alles nog eens te overdenken etc en bij mensen wel (zelfs verplicht)?
Dat bedoel ik meer Guus. Het gaat me niet om wel of geen regels, dat is veels te zwart wit.
quote:
op 01-11-2000 om 04:34 PM schreef DIGGER het volgende:
Allereerst hoop ik dat ik het woord goed geschreven heb, heb ff geen zin het op te zoeken om het zeker te weten.
<knip>
Ik heb bijvoorbeeld al een aantal malen een hond van ons moeten laten inslapen vanwege HD bv of andere dingen waardoor de hond echt geen leven meer had. Zomaar van de ene op de andere dag zakte een hond van ons door de achterpoten, kon niet meer lopen alleen schuivelen en er viel niks aan te doen. Dus toen besloten voor de hond zijn bestwil hem in te laten slapen.
Goed geschreven hoor
Na <knip>
en dat is nu juist een verschil tussen mensen en dieren. Waarschijnlijk heeft jouw hond al veel langer pijn gehad iig had een mens in zijn/haar geval waarschijnlijk al eerder aangegeven dat er wat aan de hand was. Alleen kunnen dieren dat niet (of vangen wij de signalen niet goed op, kan ook nog) en dan is het te laat en euthanasie de enige oplossing, want anders dieronwaardig bestaan. Maar aan de andere kant is het waarschijnlijk ook zo dat wij makkelijker voor dieren bepalen wanneer zijn/haar bestaan niet meer waardig is, dan bij mensen. De mens heeft immers de mogelijkheid om aan te geven wat hij/zij voelt of wil en een dier niet.
En dat is de hele crux m.i. OMDAT een mens kan laten weten wat hij/zij wil, moet euthanasie aan strenge(re) regels gebonden zijn. Het mag immers nooit zo zijn dat iemand voor een ander bepaalt dat hij/zij er maar 'beter niet meer kan zijn'.(Ben dus ook absoluut tegen de doodstraf, maar dat is een ander verhaal) Als je dat niet doet zal je onherroepelijk grenzen overgaan die je als samenleving niet wilt.
Want wat vind jij een onwaardig bestaan? Iemand in een coma? Iemand met een zware lichamelijke handicap? Iemand met het syndroom van Down? Iemand met rood haar?
Mijn mening is: alleen euthanasie als iemand daar zelf toestemming voor gegeven heeft (dus een euthanasie-verklaring heeft) of als de familie dat in overleg met artsen (en dus uitvoerig getoetst conform allerlei regels) beslist.
Als de persoon "ontoerekeningsvatbaar" is, of bv. in coma, moeten er regels zijn, zodat de persoon niet gedood kan worden, simpelweg omdat hij niet produktief is, of omdat de familie van de zorg of wil. Maar kan je zoiets bepalen door regels? Hoe kan je zeggen: "die persoon heeft Recht om te leven, die persoon verdiend het niet"? Een dokter zou kunnen zien waarom de familie voor euthanasie is, voor de persoon zelf, of voor de familie, maar daardoor komt er een grote verantwoordelijkheid bij de dokter te liggen. Een verantwoordelijkheid die veel te groot is voor een mens.
Ik ben er nog niet uit...
Mijn pa heeft al wel getekend dat hij niet meer gereanimeert wil worden. Maar over euthenasie is hij nog niet uit. Hij weet het wel maar vindt het moeiljk om te tekenen.
Voor hem kan euthenasie later wel eens werkelijkheid worden 
maarja na 19 jaar ziek zijn en ong 15 operaties en nog een hele berg ellende..hij kiest er dan toch zelf voor? ...ieder in zijn eigen waarde laten maar niet de regels gaan negeren.
[Dit bericht is gewijzigd door Capoeiristas (Datum 11 Januari 2000).]
Als je niet meer normaal in staat bent om te leven mag je van mij er mee stoppen. Ik zou als arts dan wel iemand er eerst met de hele familie naar de psycholoog gaan en er een goed gesprek over houden. Ik vind dat je familie het er ook mee eens moet zijn.
Euthanasie kan ik weinig over zeggen, lastig onderwerp. Als een beest ongeneeselijk ziek is zullen wellicht sommige mensen het gelijk laten afmaken omdat ze er niet voor willen zorgen. Dat kan niet vind ik.
quote:En wat als de familie het er niet mee eens is?
op 01-11-2000 om 07:30 PM schreef Jesper het volgende:<knip>Ik vind dat je familie het er ook mee eens moet zijn.<knip>
Ik denk dat de keus ligt bij de persoon zelf, en dat de familie die keuze moet respecteren (ook al zal dat moeilijk zijn). Wel ben ik het met je eens dat je dit met je directe familie moet bespreken, en liefst nog voordat het moment daar is. Allereerst helpt dit misschien bij het "verwerkingsproces" (het komt niet volstrekt onverwacht), ten tweede voorkom je dat je je familie opzadelt met de beslissing als je niet meer kán beslissen (coma bv).
Kort en goed: ben voor de mogelijkeid van euthanasie, en vindt de regels er om heen nodig om te voorkomen dat het iets anders wordt dan een persoonlijk (voor)recht.
------------------
Geniet van het leven, het is al later dan je denkt!
[Dit bericht is gewijzigd door Beppie (Datum 12 Januari 2000).]
Ik ben volledig voor het recht op zelfbeschikking. Alleen de regelgeving dat een arts de uiteindelijke daad verricht vind ik slecht. Veel mensen kiezen ervoor om in de beslotenheid van hun eigen gezin te sterven, lees: de natuur zijn gang te laten gaan. Alleen wilsbekwame mensen kunnen besluiten tot euthanasie over te gaan. Ik zou dan ook graag zien dat deze mensen, gesteund door de wetenschap en de wet ook de kans krijgen thuis te sterven. Er is altijd een arts die een patiënt doodt, waarom niet een geliefde, kind, of de patiënt zelf? Verdriet, ellende en smart hoeft in deze niet door schouders van hulpverleners mede gedragen te worden. Ik heb zelfs weleens gedacht: "Wat een egoïsme", terwijl ik me terdege bewust ben dat ik me door mijn baan min of meer dienstbaar op dien te stellen. Maar ik vraag me af of dit soort dingen wel tot mijn taken en kunde behoren. Door alle regelgeving en wetten die euthanasie nu omgeven wordt het hele stervensproces in banen geleidt waar mijns inziens teveel mensen bij betrokken zijn. Maar van de andere kant: zonder deze regels zou het moord zijn. Een andere optie is zelfmoord, maar als we moord door middel van regels kunnen transformeren tot euthanasie moet er ook wel zoiets te creëren zijn als wettelijk toegestane hulp bij zelfdoding. In de eigen omgeving, met eigen mensen op een manier sterven waar alleen de mensen bij zijn betrokken die daar vrijwillig voor kiezen.
Het klinkt misschien stom, maar een dokter komt toch veel meer met de dood in aanraking dan een anders iemand, en bovendien is degene die gaat sterven voor hem niet zo dichbij.
Kan je je voorstellen wat een schuldgevoel het kan opleveren als jij de euthanasie hebt gepleegd op bijv. je moeder, en tien jaar later roept je kind opeens het oneerlijk te vinden dat je "oma hebt vermoord."
Ik ben absoluut voor euthanasie, maar wel door de persoon zelf besloten, gecontroleerd via strikte wetten en gemeld. Volgens mij kan het inmiddels ook thuis(?) en anders zou dat inderdaad mogelijk moeten zijn.
Maar zodra iemand anders dan een arts het uitvoerd, zou je het kunnen bestempelen als moord, en dat kan wel eens hele nare misverstanden tot gevolg hebben.
Nog even over het verschil mens-dier.
Ik weet niet waarom, en hoe ik het zou moeten onderbouwen, maar aan het leven van een dier wordt nou eenmaal minder waarde gehecht dan aan een dier. Als je kittens verzuipt pleeg je ook geen moord, hoewel ik het ook gruwelijk vind.
Maar het is ook wel goed, want anders is het meteen doodslag als je over een egeltje heenrijdt, en egeltjes kunnen zich nou eenmaal niet aan voetgangerslichten houden, dus dat gebeurd.
Zouden dieren de zelfde rechten krijgen als mensen, dan moeten ze ook de zelfde plichten hebben, en daaraan kunnen dieren nou eenmaal niet voldoen.
Zie jij je hond al begrijpen wat "de dood" is???
* bolletje is erg in de war door dit topic....
quote:
op 01-13-2000 om 11:23 AM schreef bolletje het volgende:
dus jullie zijn het er nou wel of niet mee eens als ik euthenasie voor guus aanvraag???
[bolletje is erg in de war door dit topic...]
Bolletje dit is een heel pijnlijk onderwerp voor mensen die ermee in aanraking zijn geweest! (ik dus)
dat je het even weet 
[Dit bericht is gewijzigd door Beppie (Datum 13 Januari 2000).]
Ikzelf heb ooit mijn oma laten inslapen zeg maar en 2 honden van ons. Het laten inslapen van die honden heeft op mij veel meer indruk gemaakt. Waarschijnlijk ook wel vanwege de manier waarop. De 1e hond hebben we laten inslapen toen ik een jaar of 10 was. Had tot dan toe me hele leven die hond om me heen gehad en ineens was ie er niet meer. De 2e hond lag in mijn armen terwijl ie het spuitje kreeg. Ik heb hem gewoon onwijs lang in me armen gehad net zo lang tot zijn hartje niet meer klopte.....
Mijn oma viel kwa leeftijd voor mij precies er tussenin. Maar toch, het in laten slapen van me honden heeft veel meer indruk gemaakt. En ik weet ook waarom. Ik had uiteraard een hele sterke band met ze maar het gevoelige is......Met me oma kon ik praten vlak voor de euthanasie werd toegepast dan kun je echt afscheid nemen, met je honden kun je niet praten.....ookal zou je dat speciaal op dat moment het allerliefste hebben....Je kunt als het ware voor mijn gevoel nooit echt goed afscheid nemen van een dier, omdat je het niet met woorden kunt doen. En het is maar de vraag in hoeverre een dier je laatste aai, je laatste knuffel ook als zodanig begrijpt...
Zijn er misschien mensen die het gek vinden dat ik zo denk, het zo voel, dat het gebeuren met dieren, mijn honden me meer aangergrepen heeft of zijn er mensen die er net zo over denken?
quote:
op 01-13-2000 om 11:00 AM schreef sataN het volgende:
Kan je je voorstellen wat een schuldgevoel het kan opleveren als jij de euthanasie hebt gepleegd op bijv. je moeder, en tien jaar later roept je kind opeens het oneerlijk te vinden dat je "oma hebt vermoord."
Heb even geknipt zoals je ziet. Kun jij je voorstellen dat artsen en verpleegkundigen wellicht dichter bij de persoon staan dan je je indenkt? He, ik wil een hele hoop opschrijven, maar op de een of andere manier kan ik de juiste snaar maar niet raken. Ik probeer je niet te overtuigen of mijn gelijk te halen, want ik weet het ook niet. Bedoel alleen maar te zeggen dat als je als mens met mensen werkt die er bewust voor kiezen om te sterven dat er dan een grote last wordt gelegd op de uitvoerende(n), en dat die last wellicht niet diegene toekomt, maar aan iemand die hem beter kan dragen. En dat is mijns inziens iemand die dichterbij de patiënt staat omdat hij/zij niet alleen er naar toe heeft kunnen leven met dierbaren, maar dat zij er ook zijn na afloop. Wij moeten terugvallen op collega's, mensen met wie je in het gunstigste geval een vriendschap hebt opgebouwd terwijl er voor rouwenden een familie klaarstaat. (Zwart/wit gesteld voor het gemak) Dat bedoel ik eigenlijk te zeggen. Is dus eerder een aanklacht tegen de falende opvang van hulpverleners binnen een instelling dan een 'nee' tegen euthanasie binnen diezelfde instelling. Weet alleen niet wat er zou moeten veranderen.
quote:
op 01-13-2000 om 03:23 PM schreef DIGGER het volgende:Zijn er misschien mensen die het gek vinden dat ik zo denk, het zo voel, dat het gebeuren met dieren, mijn honden me meer aangergrepen heeft of zijn er mensen die er net zo over denken?
Mja ik quote mezelf ff want ik vraag me af of er niet iemand is die me raar vind (ik vind mezelf namelijk soms wel eens raar dat ik het zo voel). Dus anybody?
Ik denk dat je het daardoor erger vindt voor je hond als voor je oma.
quote:
op 01-11-2000 om 06:56 PM schreef Jorik het volgende:
Euthanasie moet gewoon met goede regels ondersteunt worden, en dan goed worden toegepast. Iemand die dood wil, kan dat op twee manieren doen, zelfmoord of euthanasie, de een is vaker wat netter dan de ander. Euthanasie is een moeilijk onderwerp, maar als mensen een goede reden hebben, mogen ze van mij zelf beslissen of ze dood willen of niet.
Ik sluit me voor nu maar even hierbij aan.
Ik zie eigenlijk twee kanten aan het uitvoeren van euthanasie:
- een daad uit liefde. Zoveel van iemand houden dat je het hem gunt om te sterven als hij zelf vind dat daarvoor de tijd is gekomen, ook al zou je hem zelf het liefst nog in leven bij je houden. Zelfs zoveel van iemand houden dat je hem desnoods helpt bij het sterven. Vanuit deze kant zou het niet een "professional" moeten zijn, maar een naaste die de pil geeft of de spuit/kraan/wat dan ook bedient.
- een ultieme, niet terug te draaien, actie tegen een persoon. Hoe je het ook wendt of keert, je maakt iemand dood, en daar zul jij mee moeten leren leven, net als met de twijfel of de beslissing juist was of niet. Vanuit deze kant zou het juist wél een professional moeten zijn, of beter: zouden het meer profesionals moeten zijn. Zo garandeer je enige objectiviteit bij de beslissing, bovendien mag je verwachten dat professionals een grotere afstand hebben tegenover de stervende en door scholing en of ervaring hier beter mee om kunnen gaan.
Mijn mening heeft van beiden iets: ik denk dat je de beslissing neer moet leggen bij naasten en professionals gezamelijk (en daarvoor vindt ik de ned. wetgeving wel goed, zover ik die ken).
De uitvoering zou ik in eerste instantie neerleggen bij de naasten, maar dat vereist wel veel mentale kracht bij die naasten. Pas als zij dit niet op kunnen brengen zou een professional de uitvoering op zich moeten nemen.
quote:
op 01-13-2000 om 03:23 PM schreef DIGGER het volgende:
Met me oma kon ik praten vlak voor de euthanasie werd toegepast dan kun je echt afscheid nemen, met je honden kun je niet praten.....ookal zou je dat speciaal op dat moment het allerliefste hebben....Je kunt als het ware voor mijn gevoel nooit echt goed afscheid nemen van een dier, omdat je het niet met woorden kunt doen. En het is maar de vraag in hoeverre een dier je laatste aai, je laatste knuffel ook als zodanig begrijpt...Zijn er misschien mensen die het gek vinden dat ik zo denk, het zo voel, dat het gebeuren met dieren, mijn honden me meer aangergrepen heeft of zijn er mensen die er net zo over denken?
Wow, Digger, ik ga (qua tijd) heel lang over mijn stukje doen, want ik heb weinig zin om ten overstaan van mijn collega's in tranen uit te barsten...
Ikzelf heb precies hetzelfde gevoel gehad bij het laten inslapen van onze hond. We hebben hem 17 jaar gehad (van mijn 10e tot mijn 27e), en dat is zowiezo erg lang. Op het eind was hij helemaal "op": blind (maar wist zo goed de weg, dat ons dat niet opviel), wandelingetjes werden steeds korter, behoefte doen in huis, en ga maar door.
Toen ik afscheid van hem ging nemen, weet je inderdaad zelf wel dat het voor het laatst is, maar hij niet. Toen ik logischerwijs in tranen uitbarstte, begon hij mijn tranen weg te likken, wat het voor mij alleen maar erger maakte, ik voelde me alsof we hem verraadden.
(goed: over deze laatste 2 zinnen heb ik dus dik 10 minuten gedaan) Het heeft voor mij inderdaad de meeste indruk gemaakt, maar dat zal misschien ook wel komen, doordat ik al mijn directe familie nog heb.
Je bent in ieder geval niet de enige!
Hoewel ik uiteraard een best een heel gevoelig onderwerp aansnijdt is het natuurlijk niet me opzet om iemand te laten huilen. Maar wel onwijs bedankt voor je verhaal in ieder geval.
Heb ik net me moeder aan de telefoon gehad.....Onze oudste hond, de 1e die ik bewust meegemaakt heb moest ivm een ontsteking 2 weken terug een kies laten trekken. Het zakie genas niet echt dus was ze vandaag weer terug bij de dierenarts.....blijkt ze een flinke tumor te hebben in haar mond, in de kaak en ook tot in het bot.....niks meer aan te doen....
En aangezien het dan dus zo snel gegaan is, 2 weken gelee was er niets aan de hand, is de tumor dus erg snel en agressief.....ze heeft hooguit nog een paar weken te leven.....
Nu is ze nog vrolijk en dartel en blij, maar ik zie nu al op tegen over een paar weken, als ineens dat moment komt, dat moment dat je zelf beslissen moet over wanneer de pijn te erg is en het plezier te weinig wordt, wanneer die verhoudingen zodanig veranderen dat ik haar uit haar lijden zal moeten verlossen, haar de pijn zal moeten ontnemen...
Aan de ene kant is het op dat moment het beste wat je doen kunt, zo humaan mogelijk, maar aan de andere kant is het zo vreselijk moeilijk....
Ik vraag me eigenlijk af waarom ik dit schrijf ook maar ja, dan schrijf ik het een beetje van me af misschien of zo. Ik heb me in ieder geval voorgenomen om de nu komende tijd het haar nog zo veel mogelijk naar de zin te maken....nog even Cindy en dan kan het niet meer.....De 1e nacht dat ze bij me was....ik ben met haar tegen me buik aan liggend op de plavuizen notabene in slaap gevallen......
Cindy...ik hou van je......
Digger ik kan niets anders doen dan je heel veel sterkte te wensen en hopen dat Cindy er niet te veel pijn door gaat leiden.
Blauwe heeft zelf een jong hondje hier lopen van bijna 9 maanden en ik moet er niet aan denken dat deze periode ooit ook eens gaat komen!
Wat enorm triest is dit! Probeer de tijd die je nog met Cindy hebt zo fijn mogelijk te maken, ga met haar wandelen, ga met haar spelen, ga met haar praten. Vertel haar dat je het vreselijk vindt dat ze over een poosje dood gaat, vertel haar hoe belangrijk ze voor je is, vertel haar van de pijn die je voelt! Probeer nu de dingen te doen die je straks het meest zult missen!
Veel liefs Digger van Just Me
Zorg in ieder geval voor een mooie foto, en inderdaad geef alle aandacht en liefde die je in die (hopelijk niet te korte) periode kunt geven.
* Mark voelt met Digger mee.
Ik kan er zelf nachtmerries van krijgen en badend in het zweet wakker worden, wanneer ik er aan denk dat ik mijn kat in moet laten slapen, om welke reden dan ook. Digger veel mooie momenten toegewenst en hou ons op de hoogte! Barb.
Veel sterkte de komende tijd!
Beppie
Ik heb even een vraag: Is het feit dat je waarschijnlijk een geliefd huisdier moet missen dat je zo verdrietig maakt of dat je moet beslissen over leven en dood van Cindy?
Het eerst heb ik meedere malen aan den lijve ondervonden en het klinkt gek maar is toch een waardevolle en soms wel mooie ervaring. Het verdriet is een weerspiegeling van de liefde die hebt gegeven en ontvangen van een metgezel die soms wel belangrijker voor je was dan een mens ooit kan zijn.....Geen liefde zonder pijn, maar dat maakt het plezier wat je van een huisdier hebt zo groot.
Maar om terug te komen op het topic, als je moeite hebt met het beslissen, of zoals sommigen hier al zeggen het schuldgevoel van verraad ofzo dat is echt flauwekul en onodig. Tuurlijk hebben jij en je moeder het beste voor met Cindy anders zou je het verdriet niet zo vreselijk van binnen voelen...
Ik heb nog wel een filosofische benadering over euthanasie...maar dat laat i ff voor een andere keer
Als je een mooie foto hebt van Cindy, stuur die mij op en ik zal zorgen dat ze een prachtige plek krijgt op mijn postkaarten site zodat jij altijd wanneer dan ook je kamaraadje kan versturen naar wie je lief hebt. Misschien vindt je het een raar idee, ik eigenlijk niet, het kan je helpen Robbert om het verdriet wat te verzachten. Mijn vroegere hond staat er ook op als mooie kaart.
Laat het maar weten wat je ervan vindt. Ik hou een plekje vrij voor een mooi foto die je als e-card kan versturen.
Pas goed opjezelf,
Liefs
Margot
Even een kort berichtje om te vertellen dat ik heel erg met je meeleef. Ik ben ooit al helemaal over de rooie gegaan toen mijn parkiet dood ging, laat staan hoe dat zou zijn als ik een hond had. Ik kan me het heel goed voorstellen dat je je nu verschrikkelijk voelt. Een dier kan voor mensen sons meer betekenen als andere mensen, ze zijn gewoon een deel van je.
Sterkte DIGGER, met alles. Ik hoop dat je nog wat leuke momenten met Cindy door zal brengen. Geef haar een knuffel van mij.
Veel liefs,
Fannetje
quote:
op 02-02-2000 om 01:10 PM schreef zonnedauw het volgende:
Digger,Ik heb even een vraag: Is het feit dat je waarschijnlijk een geliefd huisdier moet missen dat je zo verdrietig maakt of dat je moet beslissen over leven en dood van Cindy?
Allebei.
Het eerste zeer zeker, ik bedoel ik heb altijd vanaf dag 1 honden om me heen gehad, maar Cindy is de 1e hond die ik heel bewust vanaf dag 1 heb meegemaakt. En Cindy, najja ze is zo veel meer dan een hond.... Sliep regelmatig gewoon bij me op bed, wist je altijd te troosten en ze is zo lief en zacht. En dat straalde ze ook uit. Ik bedoel welke meoder bv laat in deze tijd met al die vervelende berichten over aggressieve honden haar baby in de kinderwagen gewoon zachtjes likken door een hond? Nou Cindy doet dat, die doet echt nog niet eens een vlieg kwaad. En omdat ik zo veel meer in haar zie als mijn hond is het denk ik extra moeilijk. Tevens vind ik het ook extra moeilijk dat wij ook nog een dochter van haar hebben als hond en die nu dus ook ineens haar moeder kwijt zal raken. Ook is Cindy eigenlijk een soort teken van het begin dat me mams zich gelukkig eindelijk losmaakte van me pa. ZIJ wou die hond, me pa niet maar ze heeft het gewoon doorgedrukt, gedaan, mede op de weg om haar los te maken van hem. Er zit gewoon zo veel waarde aan alles.....Ik vind het trouwens wel mooi dat je aan een hond alleen maar positieve herinneringen hebt. Bij mensen praten ze dan vaak alleen over de positieve dingen terwijl er vaak ook zat negatieve zijn, maar bij een hond zijn er eigenlijk alleen maar positieve herinneringen....
Maar het 2e is natuurlijk ook zo moeilijk. Wanneer weet je nou als mens zeker wanneer je die knoop moet door hakken, niet te vroeg maar ook niet te laat? En hoe beslis je dat?
Me mams woont in Deventer, ik in Enschede, me broertje in Utrecht wie maakt dan die beslissing, in welke manier van overleg enz. Dit weekend ga ik dus op zeker naar me mams toe en dan maar proberen alles zo goed als het gaat te overleggen om van te voren duidelijkheid te hebben. Dat lijkt me in ieder geval het beste. Verder ben ik nog te geschokt door het nieuws om er echt rustig goed voor zittend over na te denken.....
je wordt met je neus op de feiten gedrukt.
dit is zeker geen onderwerp om grapjes over te maken maar daar kom je wel achter als iemand uit je omgeving het toe wil passen om wie je veel geeft of die je kent.
voor iedereen die er op dit moment mee te maken heeft of er al mee geconfronteerd is:
sterkte!
Robert, ik wens je echt nog een onwijs goede tijd met Cindy toe, en ik begrijp hoe je je voelt.
Meestal zijn er mensen die zeggen: Het was maar een dier, maar hoe vaak hoor je niet van die verhalen dat mensen liever een familielid hadden verloren dan hun huisdier.
Toen ik een jaar of 9 was zou ik in de vakantie naar Euro Disney gaan. Ik verheugde me er helemaal op. In de week dat we zouden gaan ging het minder met mijn opa, dus gingen we niet. Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien heel ongevoelig maar het komt vooral doordat ik absoluut geen band met die opa had.
Toen ik hoorde dat we niet naar Euro disney gingen heb ik zitten huilen maar toen mijn opa werkelijk overleed voelde ik niks.
Maar bij mijn konijnen was dat heel erg anders. Op een dag ging ik ze 's morgens eten geven en de ene zat heel stil. Ik dacht: hij slaapt. Wat eigenlijk heel raar was want ik had ze nog nooit zien slapen. Toen ik mijn konijntje aaide voelde het helemaal koud aan. Toch ongerust rende ik naar mijn moeder toe: Mam, droppie is helemaal koud! Mijn moeder vreesde al het ergste en helaas was het waar.. mijn konijntje was overleden. Waar ik bij mijn opa geen traan had gelaten, barste ik hier bijna in een hysterisch gehuil uit. Waarom mijn konijntje...?
Nu ik al wat ouder ben is mijn probleem een beetje anders. Ik heb 2 cavia's en eentje is al redelijk oud voor een cavia, 6 jaar. Ik weet dat er een kans is dat morgenochtend mijn cavia in zijn hok ligt te "slapen". Eigenlijk wil je er niet aan denken, maar als je reeel bent weet je dat de kans met de dag toeneemt.
Wat mij eigenlijk meer zorgen baart is mijn vader. Het klinkt raar maar hij heeft een band met de cavia's die de meeste mensen met hun hond hebben. De cavia's piepen als ze 's avonds de auto horen aankomen en 's morgens worden ze als eerste door mijn vader begroet. Ik wil er gewoon dus niet aan denken hoe mijn vader zich voelt als er eentje overlijdt.
* Keroppi gaat Dippy en Plukky even een knuffel en een lekker stukje witlof geven.
Allereerst wens ik je ontzettend veel sterkte. Ik weet hoe het voelt en het valt echt niet mee.
Maar over euthanasie, het is een heel moeilijk onderwerp, maar een onderwerp wat iedereen aangaat. Ik weet niet of ik voor of tegen ben, het klint misschien vreemd maar ik zal het proberen uit te leggen: Ik vind dat de natuur zijn gang moet gaan (ism de medische wetenschap) maar daarintegen vind ik het onnatuurlijk dat iemand ondraagelijke pijnen heeft. Wanneer het je tijd is wordt je wel gehaald.
Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
sterkte!
Ja wat moet ik hier eigenlijk aan toevoegen.
Ik ben het helemaal met digger eens wat betreft de relatie tussen Mens-hond
M'n Hond heb ik vorig jaar Mei ook moeten laten inslapen.
Het begon in Februari met een epilepsie aanval. Op zo'n moment schrik je natuurlijk vreselijk.
precies 3 maanden lang vol epilepsie aanvallen heeft het geduurd voordat er een spuitje aan te pas moest komen.
Je probeert jezelf er echt doorheen te slaan samen met die hond.
Ik ben opgegroeid met die hond het heeft samen met me in de wieg gelegen de box en de kinderwagen en uiteindelijk je bed. Het is een compleet deel van je leven geworden, dat je niks anders dan liefde geeft. En dan komt het moment van afscheid, een afscheid dat je eigenlijk niet kunt nemen. Een deel van jouw, iets dat je hele leven bij je is geweest hoe kan je dat nou missen.
En dan ook die beslissing om het dier in te laten slapen tja het kan gewoon niet anders.
Je weet het maar je wilt het niet.
Nu 9 maanden later is er een andere hond gekomen, je weet dat je weer gehecht aan hem word, dat je er weer van gaat houden en dat je het weer gaat verliezen. Maar je weet ook dat er een mooie tijd samen met die hond zal komen. Iets waar je altijd aan terug zal blijven denken. Daarom zijn honden ook op een bepaalde manier beter zijn dan mensen. Ze kunnen alleen maar liefde geven en zijn eigenlijk te goed voor deze wereld.
Iedereen die ermee te maken heeft of er ooit mee te maken zal krijgen wens ik succes toe
groeten/ liefs
Erik