Cormac McCarthy - The Road (De Weg)

quote:

Als hij wakker werd in het bos in de donkerte en koude van de nacht reikte hij altijd naar het kind dat naast hem lag te slapen om hem even aan te raken. Nachten donkerder dan donkerte ooit was en elke dag grijzer dan die ervoor. Als de voortgang van een of ander koud glaucoom dat de wereld weg deed schemeren. Zijn hand ging zachtjes op en neer bij elke waardevolle ademhaling. Hij duwde het plastic zeil weg en ging rechtop zitten onder de stinkende kleden en dekens en keek naar het oosten voor licht maar zag niets.

Zo begint (zelf uit het Engels vertaald, red.) het boek dat vorig jaar de Pulitzer-prijs won: The Road. Schrijver is de nu al in de Engelse canon opgenomen Cormac McCarthy, die met moderne klassiekers als All The Pretty Horses en No Country For Old Men bewijst dat er nog steeds boeken van 1984-proporties worden geschreven in het Engels taalgebied.

Het boek speelt zich af in een wereld die enkele jaren eerder volledig is verwoest door een kernoorlog. Alles is afgebrand, weggeteerd, verdampt. De hele wereld is grijs van de as, de zon is al jaren permanent geblokkeerd en de laatste groepjes mensen sterven langzaam af of vervallen wanhopig in geweld, moord en kannibalisme. Een man loopt met zijn zoontje richting het zuiden, richting de Golf van Mexico. Ze hebben een boodschappenkarretje met het hoognodige: een zeil om onder te schuilen, wat blikken gevonden voedsel, speelgoed van het jochie, dekens en een verrekijker. Alles is weg, nergens is kleur. De man hoest bloed en beseft dat hij snel zal sterven; hij is echter op een wanhoopsodyssee om zijn zoontje in veiligheid te brengen.

Het boek is ontzettend indringend en is naar mijn mening het beste Engelstalige werk van de afgelopen twintig jaar. Als je No Country goed vond, is dit zeker een aanrader. Het boek kent de typische McCarthy-schrijfstijl: korte zinnen, weinig komma's, weinig tot geen hoge komma's en

Conversaties
Onder elkaar
Zonder
Aanhalingstekens.

Het is in het begin, zeg, de eerste paar pagina's even wennen(vond ik in ieder geval bij No Country), maar dan leest het ontzettend lekker snel weg. Mooi taalgebruik, prachtige situatiebeschrijvingen en een diepgelaagd en indringend verhaal dat op hele simpele wijze wordt verteld. Gedachten blijven achterwege, alleen situatiebeschrijving en conversaties. Zelf houd ik nooit zo van ellenlange mijmeringen over persoonlijk leed, iets dat haar uitersten kent in 19e-eeuws-Engelse Romantiek en Russische schrijvers. Zoals gezegd, het leest vlot weg en je kunt het niet wegleggen. De beelden zijn indringend, angstaanjagend en komen ook vaak terug als je niet zit te lezen.

Het is het meest realistische (en daardoor ook bijzonder angstaanjagende) boek dat ik ooit las. Tenminste, lees. Ik ben vanochtend in de bus begonnen, heb op mijn werk in elke pauze zitten lezen, in de bus terug en nu net weer: ben op bladzij 200-nogwat.

Wie heeft het ook gelezen en deelt de ervaring, of is naar dit boek benieuwd? Vinden jullie het in het rijtje Engelse post-apocalyptische meesterwerken past, of juist helemaal niet? Wat is er volgens jullie gebeurd vóór de Grote Grijsheid? (Ik denk zelf een uit de hand gelopen VS-China-handelsconflict met nucleaire afloop.)