LIF Lifestyle
Alles over gezondheid, uiterlijke verzorging, mode, kleding, make-up, tabak, etc.
Ik hoop dat ik in het juiste forum zit, anders graag verplaatsen.
Waar gaat het over? Mijn schoonmoeder heeft 4 weken een lichte hersenbloeding gehad. Daar is ze redelijk goed van hersteld. Nou heeft ze vorige week een hele zware bloeding gehad. Het is nu al bijna anderhalve week geleden en we zien geen spatje vooruitgang. Ze is sinds zaterdag van de mediumcare af, maar dat is het wel. Ze kan haar linkerhand gebruiken, lachen en haar linkerbeen optrekken. Ze kan niet praten of slikken en krijgt dus ook sondevoeding.
We blijven hopen op een goede afloop, maar de doktoren laten zich niet uit over toekomstperspectieven. Wel kregen we te horen dat ze langzamer vooruit gaat dan medisch gebruikelijk is. Er wordt ondertussen wel gekeken om met revalidatie te starten.
Wie weet hier mee over? Ik hoor tegenstrijdige verhalen. De een vertelt dat er vanaf het begin herstel moet zijn. De ander zegt me dat het gerust enkele weken kan duren voor je verbetering ziet.
De doktoren doen geen uitspraken en zeggen da het afwachten wordt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Osramp op 16-06-2008 21:30:01 ]
Waar gaat het over? Mijn schoonmoeder heeft 4 weken een lichte hersenbloeding gehad. Daar is ze redelijk goed van hersteld. Nou heeft ze vorige week een hele zware bloeding gehad. Het is nu al bijna anderhalve week geleden en we zien geen spatje vooruitgang. Ze is sinds zaterdag van de mediumcare af, maar dat is het wel. Ze kan haar linkerhand gebruiken, lachen en haar linkerbeen optrekken. Ze kan niet praten of slikken en krijgt dus ook sondevoeding.
We blijven hopen op een goede afloop, maar de doktoren laten zich niet uit over toekomstperspectieven. Wel kregen we te horen dat ze langzamer vooruit gaat dan medisch gebruikelijk is. Er wordt ondertussen wel gekeken om met revalidatie te starten.
Wie weet hier mee over? Ik hoor tegenstrijdige verhalen. De een vertelt dat er vanaf het begin herstel moet zijn. De ander zegt me dat het gerust enkele weken kan duren voor je verbetering ziet.
De doktoren doen geen uitspraken en zeggen da het afwachten wordt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Osramp op 16-06-2008 21:30:01 ]
Ik heb alleen ervaring met een herseninfarct, van mijn vader, en ons is toen verteld dat het herstel in de eerste paar dagen toch wel heel belangrijk is.
Maar ook dat er tot aan een jaar nog dingen kunnen verbeteren, daarna is het heel erg onwaarschijnlijk zeg maar.
Maar ook dat er tot aan een jaar nog dingen kunnen verbeteren, daarna is het heel erg onwaarschijnlijk zeg maar.
***
Hmm.. Neurodevelopmental Treatment of NDT is een proces wat een aantal jaren kan duren, maar wat wel degelijk succes heeft gehad.. Jij zegt dat ze links kan gebruiken; dan zal ze daar nu alles mee moeten doen. En dan echt alles, ook onder "dwang" om het zo maar te noemen, omdat ze haar rechterkant absoluut niet mag negeren.
Zo zal het bed b.v. zo moeten staan dat ze met haar linkerkant tegen de muur ligt, zodat ze wat extra moeite moet doen om eruit te komen. Met wassen moet ze ook nadrukkelijk zelf haar rechterkant wassen, om die verlamde kant maar niet te negeren.
In de films die ik erover heb gezien kwam er langzaam maar zeker vooruitgang, zelfs een oud besje wat na een CVA na enkele jaren weer volledig mobiel was. (Wel met wandelstok, maar toch kon ze het meeste, al dan niet alles wel zelf doen)
Zo zal het bed b.v. zo moeten staan dat ze met haar linkerkant tegen de muur ligt, zodat ze wat extra moeite moet doen om eruit te komen. Met wassen moet ze ook nadrukkelijk zelf haar rechterkant wassen, om die verlamde kant maar niet te negeren.
In de films die ik erover heb gezien kwam er langzaam maar zeker vooruitgang, zelfs een oud besje wat na een CVA na enkele jaren weer volledig mobiel was. (Wel met wandelstok, maar toch kon ze het meeste, al dan niet alles wel zelf doen)
Mrrrr.
Wat ontzettend naar, Osramp. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om af te wachten, zoals de doktoren jullie vertellen. Toch is het moeilijk om uitspraken te doen over herstel na een hersenbloeding. Het hangt van zoveel factoren af (bijv. waar de bloeding zat, hoe hevig die was, etc.) dat algemene uitspraken haast niet te doen zijn.
Spontaan herstel zou nu heel mooi zijn, en hoopgevend. Maar van de revalidatie mag je ook best iets verwachten. En wat Brighteyes zegt heb ik ook vaker gehoord, dat je in het jaar na de bloeding of het infarct nog verbetering kunt krijgen, daarna haast niet meer. Je moeder heeft dus nog ruim de tijd, hoop ik.
Veel sterkte.
Spontaan herstel zou nu heel mooi zijn, en hoopgevend. Maar van de revalidatie mag je ook best iets verwachten. En wat Brighteyes zegt heb ik ook vaker gehoord, dat je in het jaar na de bloeding of het infarct nog verbetering kunt krijgen, daarna haast niet meer. Je moeder heeft dus nog ruim de tijd, hoop ik.
Veel sterkte.
The love you take is equal to the love you make.
Dat ziet er heel slecht uit. Ik zou me maar voorbereiden op het ergste want zoals ze voor 5 weken geleden was zal je haar nooit meer zien.
Zelf ben ik mijn vader verloren door een hersenbloeding en achteraf gezien blij dat het bij hem snel over was (binnen 2 weken). Het is gewoon geen leven meer alleen maar in je bed liggen wachten tot je dood gaat en totaal afhankelijk van anderen.
Zelf ben ik mijn vader verloren door een hersenbloeding en achteraf gezien blij dat het bij hem snel over was (binnen 2 weken). Het is gewoon geen leven meer alleen maar in je bed liggen wachten tot je dood gaat en totaal afhankelijk van anderen.
Ik vind jou wel erg pessimistisch. Mensen kunnen nog goed herstellen na een hersenbloeding en liggen niet per definitie in hun bed te wachten tot ze dood gaan. Het wordt bijna nooit honderd procent, maar tussen honderd procent en totale afhankelijkheid zit een heel gebied.quote:Op maandag 16 juni 2008 17:06 schreef Bubbz het volgende:
Dat ziet er heel slecht uit. Ik zou me maar voorbereiden op het ergste want zoals ze voor 5 weken geleden was zal je haar nooit meer zien.
Zelf ben ik mijn vader verloren door een hersenbloeding en achteraf gezien blij dat het bij hem snel over was (binnen 2 weken). Het is gewoon geen leven meer alleen maar in je bed liggen wachten tot je dood gaat en totaal afhankelijk van anderen.
The love you take is equal to the love you make.
Eens.quote:Op maandag 16 juni 2008 17:09 schreef Lienekien het volgende:
Ik vind jou wel erg pessimistisch. Mensen kunnen nog goed herstellen na een hersenbloeding en liggen niet per definitie in hun bed te wachten tot ze dood gaan. Het wordt bijna nooit honderd procent, maar tussen honderd procent en totale afhankelijkheid zit een heel gebied.
Mijn schoonzus heeft twee jaar terug een heel zware hersenbloeding gehad en ondanks dat ze niet meer de oude is, of ooit nog zal worden, weet ze inmiddels prima te leven met haar handicap. Is totaal niet bedlegerig, afhankelijk of wat dan ook. Ja, je leven verandert erdoor, maar zo pessimistisch als Bubbz het neerzet, hoeft het gelukkig helemaal niet te zijn.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ze kan niks meer niet eens meer zelf eten. De verbetering die je wilt hebben voor een menswaardig leven moet zo gigantisch zijn dat je je beter kan voorbereiden op het feit dat het niet meer goed komt. Dat hoeft niet direct te betekenen dat je dood gaat maar wat is een leven waarin je zelf bijna niks meer kan.
Ik kan ook wel zeggen dat er mensen hersteld zijn van een hersenbloeding maar die konden misschien hun arm niet meer optillen en een jaar later wel weer. Wel met minder kracht en coördinatie maar hij doet het weer. Een succes verhaal! Maar we hebben het hier over iemand waarbij alleen de arm nog maar werkt dat is dus wel even een ander verhaal. Je kan dus wel zeggen dat er mensen zijn die 100% herstellen maar hoe stonden ze ervoor net na de hersenbloeding.
Je moet altijd positief blijven maar bereid je voor op het ergste.
Ik kan ook wel zeggen dat er mensen hersteld zijn van een hersenbloeding maar die konden misschien hun arm niet meer optillen en een jaar later wel weer. Wel met minder kracht en coördinatie maar hij doet het weer. Een succes verhaal! Maar we hebben het hier over iemand waarbij alleen de arm nog maar werkt dat is dus wel even een ander verhaal. Je kan dus wel zeggen dat er mensen zijn die 100% herstellen maar hoe stonden ze ervoor net na de hersenbloeding.
Je moet altijd positief blijven maar bereid je voor op het ergste.
Toch kan ik het wel eens zijn met Bubbz. Na een zware hersenbloeding/infarct zijn verschillende factoren heel belangrijk om te kunnen bepalen of de patient nog kan herstellen. O.A Bekkenstabiliteit is 1 van de factoren waar naar gekeken wordt om te kijken of en hoever de patient nog kan herstellen. Totale verlamming aan 1 kant is ook zo'n factor.
Mijn moeder heeft 9 oktober 2007 een herseninfarct gehad. Dit was een kleintje waarbij ze nog wel al haar ledenmaten kon bewegen, met moeite, en kon spreken. Op 12 oktober heeft ze een zware gehad. Ze was geestelijk helemaal up to date, wist dat de volgende dag haar kleindochter jarig was en hoeveel kadootjes ze voor haar had gekocht. Maar praten was minimaal, linkszijdig totaal verlamt en geen slikreflex aan de linkerkant van haar keel. Bekkenstabiliteit was niet meer te vinden waardoor zitten zonder steun onmogelijk was.
Ook tegen ons werd gezegd dat vooruitgang in de eerste 5 dagen heel belangrijk is omdat dit de mogelijkheden van de toekomst aangeeft. (daarom wordt een patient binnen die eerste 5 dagen gelijk weer naast het bed gezet om te kijken wat er niet meer kan en wat er nog op dat moment mogeliijk is)
Vervolgens kan er nog herstel optreden tot 1 jaar na de bloeding/infarct. Mijn moeder ging na aanvankelijk te herstellen weer achteruit doordat ook het centrum voor regeling van hartritme en dergelijke langzaam werd aangetast. Na 2 maanden is ze op 9 december overleden.
Aan de andere kant heeft de oma van mijn man voor de 2de keer een hersenbloeding gehad in de kleine hersenen. Zij is een heel stuk hersteld en kan nu al haar ledenmaten weer gebruiken.
Het is dus maar net waar in de hersenen, hoe zwaar en de omstandigheden van de patient. Van artsen krijg je totaal geen vooruitzicht. Het enige wat de neuroloog van mijjn moeder kon vertellen bij het familiegesprek is dat ze mijn moeder niet zouden reanimeren mocht dat nodig zijn. Pas veel later werd dat aan ons uitgelegd dat deze beslissing genomen was omdat mijn moeder broze ribben had.
Probeer wel positief te zijn en probeer ook als familie samen je moeder te blijven stimuleren om de ledenmaten te gebruiken. Vraag bv aan de fysio van de revalidatie wat je als familie mag en kan oefenen met je moeder. Feit is en blijft dat in revalidatiecentra te weinig tijd is om voldoende te doen met de patient. Bij de oma van de man heeft ook de familie heel veel geholpen met de fysio waardoor ze zover is gekomen.
Het blijft altijd onzeker met een zware hersenbloeding/infarct en hopen is het minste wat je kunt doen maar sluit je ogen niet voor de werkelijkheid. Al kan dit nog zo moeilijk zijn. Heel veel sterkte in de komende tijd!
Mijn moeder heeft 9 oktober 2007 een herseninfarct gehad. Dit was een kleintje waarbij ze nog wel al haar ledenmaten kon bewegen, met moeite, en kon spreken. Op 12 oktober heeft ze een zware gehad. Ze was geestelijk helemaal up to date, wist dat de volgende dag haar kleindochter jarig was en hoeveel kadootjes ze voor haar had gekocht. Maar praten was minimaal, linkszijdig totaal verlamt en geen slikreflex aan de linkerkant van haar keel. Bekkenstabiliteit was niet meer te vinden waardoor zitten zonder steun onmogelijk was.
Ook tegen ons werd gezegd dat vooruitgang in de eerste 5 dagen heel belangrijk is omdat dit de mogelijkheden van de toekomst aangeeft. (daarom wordt een patient binnen die eerste 5 dagen gelijk weer naast het bed gezet om te kijken wat er niet meer kan en wat er nog op dat moment mogeliijk is)
Vervolgens kan er nog herstel optreden tot 1 jaar na de bloeding/infarct. Mijn moeder ging na aanvankelijk te herstellen weer achteruit doordat ook het centrum voor regeling van hartritme en dergelijke langzaam werd aangetast. Na 2 maanden is ze op 9 december overleden.
Aan de andere kant heeft de oma van mijn man voor de 2de keer een hersenbloeding gehad in de kleine hersenen. Zij is een heel stuk hersteld en kan nu al haar ledenmaten weer gebruiken.
Het is dus maar net waar in de hersenen, hoe zwaar en de omstandigheden van de patient. Van artsen krijg je totaal geen vooruitzicht. Het enige wat de neuroloog van mijjn moeder kon vertellen bij het familiegesprek is dat ze mijn moeder niet zouden reanimeren mocht dat nodig zijn. Pas veel later werd dat aan ons uitgelegd dat deze beslissing genomen was omdat mijn moeder broze ribben had.
Probeer wel positief te zijn en probeer ook als familie samen je moeder te blijven stimuleren om de ledenmaten te gebruiken. Vraag bv aan de fysio van de revalidatie wat je als familie mag en kan oefenen met je moeder. Feit is en blijft dat in revalidatiecentra te weinig tijd is om voldoende te doen met de patient. Bij de oma van de man heeft ook de familie heel veel geholpen met de fysio waardoor ze zover is gekomen.
Het blijft altijd onzeker met een zware hersenbloeding/infarct en hopen is het minste wat je kunt doen maar sluit je ogen niet voor de werkelijkheid. Al kan dit nog zo moeilijk zijn. Heel veel sterkte in de komende tijd!
Jeetje, erg hoor. Maarre... laat je niet afschrikken (of overmoedig raken en vervolgens in het ziekenhuis teleurgesteld worden) door deze verhalen. Tuurlijk, ervaringen zijn wel fijn om te horen maar iedere persoon is anders en jouw moeder herstelt misschien beter of minder goed dan een buurman die een hersenbloeding heeft gehad. Ik neem aan dat de arts jullie hier wel over inlicht?
Sterkte iig.
Sterkte iig.
MaarVoorEenToverspreukVanKwaliteitBenJeZomaar1000GuldenKwijt
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
EnNaarEenBeetjeToverboekBenJeTochWel50JaarOpZoek
EnDeHeleCursusTovenaarDuurt125Jaar-DatBrengtieAllemaalNietOp-IkDenkDattieVoorTBeginAlStopt
ZelfsDeOmaVanZijnOmaHadNooitEenTovenaarsdiploma
Erg vervelend dat jij en je moeder en verdere naasten hiermee te maken hebben gekregen, Osramp.
Mijn eigen ervaringen zijn ook tegenstrijdig. Zo heeft mijn opa een hersenbloeding gehad, maar is naderhand er voor het grootste deel wel van hersteld. Slechts een deel van zijn gezichtsfunctie bleef wat achter, wat resulteerde in iets wat beperkte articulatie en een scheefhangende mond. Maar geestelijk was het gewoon weer als voorheen.
Enkele weken geleden was het bij mijn oma een heel ander verhaal. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de eerste fases na de hersenbloeding niet heb meegemaakt. Een week of drie later ben ik pas voor het eert op bezoek geweest. En dat was wel een vreemde waarwording. Ze kon amper praten en was fysiek erg zwak van het alleen maar in bed liggen, weken lang. Nu, alweer een maand of drie later is ze fysiek wat sterker, maar kwa geestelijke helderheid is het nog steeds niets. Ze kan niet meer op zichzelf wonen, praten gaat amper, en een apparaat bedienen lukt ook niet. Feitelijk is mijn oma na haar hersenbloeding niet meer vooruit op enkele kleine stapjes na gegaan.
Ik denk dus dat het beide kanten op kan gaan. Maar ik vrees dat wanneer er in de eerste fases geen tekenen van vooruitgang zijn, de kans op vooruitgang exponentieel kleiner wordt. Ik kan dus enkel afsluiten met wat Bubbz en Swingding ook al aangeven: gewoon het beste ervan blijven hopen en proberen wat actief te zijn met je moeder, maar wel reëel blijven.
Veel sterke.
Mijn eigen ervaringen zijn ook tegenstrijdig. Zo heeft mijn opa een hersenbloeding gehad, maar is naderhand er voor het grootste deel wel van hersteld. Slechts een deel van zijn gezichtsfunctie bleef wat achter, wat resulteerde in iets wat beperkte articulatie en een scheefhangende mond. Maar geestelijk was het gewoon weer als voorheen.
Enkele weken geleden was het bij mijn oma een heel ander verhaal. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de eerste fases na de hersenbloeding niet heb meegemaakt. Een week of drie later ben ik pas voor het eert op bezoek geweest. En dat was wel een vreemde waarwording. Ze kon amper praten en was fysiek erg zwak van het alleen maar in bed liggen, weken lang. Nu, alweer een maand of drie later is ze fysiek wat sterker, maar kwa geestelijke helderheid is het nog steeds niets. Ze kan niet meer op zichzelf wonen, praten gaat amper, en een apparaat bedienen lukt ook niet. Feitelijk is mijn oma na haar hersenbloeding niet meer vooruit op enkele kleine stapjes na gegaan.
Ik denk dus dat het beide kanten op kan gaan. Maar ik vrees dat wanneer er in de eerste fases geen tekenen van vooruitgang zijn, de kans op vooruitgang exponentieel kleiner wordt. Ik kan dus enkel afsluiten met wat Bubbz en Swingding ook al aangeven: gewoon het beste ervan blijven hopen en proberen wat actief te zijn met je moeder, maar wel reëel blijven.
Veel sterke.
Mijn vader heeft toen hij in de 40 was een paar hersenbloedingen achter elkaar gehad. Tijdje in het ziekenhuis gelegen, daarna ergotherapie gehad, maar zijn linkerkant van zijn lichaam was wel verlamd. Niet heel erg, hij kon wel gewoon lopen enzo, maar hij kon geen kleine dingen met zijn hand meer doen, zoals veters lussen, knoopjes vastmaken of vlees snijden. Maar hij kon nog wel gewoon thuis wonen.
Vorig jaar heeft hij weer een zware hersenbloeding gehad. De eerste paar weken was hij echt een kasplantje. Hij kon niets, niet praten, niet lopen, zichzelf niet verzorgen, echt helemaal niets. Hij is toen ook in een verpleeghuis opgenomen. Daar kreeg hij verschillende therapieëen, waardoor hij weer steeds meer dingen zelf kon, zoals lopen ( met een rollator, grotere stukken in de rolstoel.
Nu ruim een jaar later is hij verhuisd naar een ander verpleeghuis, waar hij in een soort woongroep zit. Ze zitten daar met 7 mensen, hebben een eigen kamer, en de rest is gemeenschappelijk. Ze moeten zoveel mogelijk zelf proberen te doen met zn allen, en wat niet lukt, daar krijgen ze hulp bij. Mn vader is in dat jaar erg vooruit gegaan, maar kan gewoon niet meer goed voor zichzelf zorgen. Sinds deze week heeft hij een scootmobiel, zodat hij zelf weer wat meer vrijheid heeft. Want eerst moest er altijd iemand mee om de rolstoel te duwen als hij naar buiten wilde ( binnen het gebouw kan hij lopen) En nou kan hij er gewoon zelf op uit, dus dat is wel fijn
Maar goed, mn vader is 54 en zit dus al in een verpleeghuis, en dat is toch best moeilijk te accepteren.
Vorig jaar heeft hij weer een zware hersenbloeding gehad. De eerste paar weken was hij echt een kasplantje. Hij kon niets, niet praten, niet lopen, zichzelf niet verzorgen, echt helemaal niets. Hij is toen ook in een verpleeghuis opgenomen. Daar kreeg hij verschillende therapieëen, waardoor hij weer steeds meer dingen zelf kon, zoals lopen ( met een rollator, grotere stukken in de rolstoel.
Nu ruim een jaar later is hij verhuisd naar een ander verpleeghuis, waar hij in een soort woongroep zit. Ze zitten daar met 7 mensen, hebben een eigen kamer, en de rest is gemeenschappelijk. Ze moeten zoveel mogelijk zelf proberen te doen met zn allen, en wat niet lukt, daar krijgen ze hulp bij. Mn vader is in dat jaar erg vooruit gegaan, maar kan gewoon niet meer goed voor zichzelf zorgen. Sinds deze week heeft hij een scootmobiel, zodat hij zelf weer wat meer vrijheid heeft. Want eerst moest er altijd iemand mee om de rolstoel te duwen als hij naar buiten wilde ( binnen het gebouw kan hij lopen) En nou kan hij er gewoon zelf op uit, dus dat is wel fijn
Maar goed, mn vader is 54 en zit dus al in een verpleeghuis, en dat is toch best moeilijk te accepteren.
Zo, vanavond weer naar het ziekenhuis geweest. En ik zie dat ik in de OP een fout heb gemaakt. Het is niet mijn eigen moeder, maar de moeder van mijn vriendin. We zijn weliswaar niet getrouwd, maar naar 15 jaar samen voelt het als een schoonmoeder. Het gevoel zou in elk geval niet veranderen als we zouden trouwen.
Tja, vanavond was ze iets minder moe. Dat is het enige eigenlijk. En pluspuntje dat ze enkele vriendinnen op bezoek wil hebben. Tot nu toe heeft ze elk bezoek buiten het gezin afgeweerd. Maar het is moeilijk haar te begrijpen, de rest denkt dat ze prima weten wat mama wel of niet wil. Zelf vind ik de reacties met haar linkerhand niet consequent. Het lijkt er op alsof ze willekeurig ja of nee als antwoord geeft. En als we dan denken te weten wat ze wil, dan laat ze het maar zo omdat wij er dan blij mee zijn.
Gelukkig is mijn eigen moeder fit, die is 10 jaar ouder en heeft een hele sloot pillen per dag. Een tijd lang was het minstens 1x per maand opdraven in de nacht vanwege problemen maar dat is gelukkig voorbij (afkloppen). Aan mijn eigen moeder merk ik ook dat het haar aan het hart gaat, die zit elke keer met tranen in haar ogen als we het er over hebben. Net aan de telefoon ook weer huilen.
Komt ook nog eens het probleem bij dat schoonpa een luie, gemakzuchte donder is die gewend is zijn kont nagedragen te krijgen. Die roept nu elke keer dat hij niet weet heo de wasmachine werkt, gekookt moet worden enz enz. Nou is het jongste broertje(27) nog thuis, en die is erg handig in het huishouden. Da's nog 1 geluk, maar natuurlijk ook geen situatie die blijvend kan zijn.
Maar goed, dat terzijde. Schoonpa zal vent moeten worden en zich het huishouden eigen moeten maken (of hulp inschakelen). Het werkelijke probleem is dat schoonmoeder te langzaam vooruit gaat. Wat ik ervan begrijp is dat de hersenen in elkaar gedrukt worden door de bloeding. De bloeding is nu gestelpt en het lichaam kan de zwelling afbouwen. Maar als de druk weg is, of lager is, dan moeten de hersenen hun taak toch weer opnemen of niet?
Hoe zeker kun je hiervan zijn? En wat kunnen doktoren hiermee? Al is het maar voor een prognose hoe de toekomst er uit gaat zien.
Tja, vanavond was ze iets minder moe. Dat is het enige eigenlijk. En pluspuntje dat ze enkele vriendinnen op bezoek wil hebben. Tot nu toe heeft ze elk bezoek buiten het gezin afgeweerd. Maar het is moeilijk haar te begrijpen, de rest denkt dat ze prima weten wat mama wel of niet wil. Zelf vind ik de reacties met haar linkerhand niet consequent. Het lijkt er op alsof ze willekeurig ja of nee als antwoord geeft. En als we dan denken te weten wat ze wil, dan laat ze het maar zo omdat wij er dan blij mee zijn.
Gelukkig is mijn eigen moeder fit, die is 10 jaar ouder en heeft een hele sloot pillen per dag. Een tijd lang was het minstens 1x per maand opdraven in de nacht vanwege problemen maar dat is gelukkig voorbij (afkloppen). Aan mijn eigen moeder merk ik ook dat het haar aan het hart gaat, die zit elke keer met tranen in haar ogen als we het er over hebben. Net aan de telefoon ook weer huilen.
Komt ook nog eens het probleem bij dat schoonpa een luie, gemakzuchte donder is die gewend is zijn kont nagedragen te krijgen. Die roept nu elke keer dat hij niet weet heo de wasmachine werkt, gekookt moet worden enz enz. Nou is het jongste broertje(27) nog thuis, en die is erg handig in het huishouden. Da's nog 1 geluk, maar natuurlijk ook geen situatie die blijvend kan zijn.
Maar goed, dat terzijde. Schoonpa zal vent moeten worden en zich het huishouden eigen moeten maken (of hulp inschakelen). Het werkelijke probleem is dat schoonmoeder te langzaam vooruit gaat. Wat ik ervan begrijp is dat de hersenen in elkaar gedrukt worden door de bloeding. De bloeding is nu gestelpt en het lichaam kan de zwelling afbouwen. Maar als de druk weg is, of lager is, dan moeten de hersenen hun taak toch weer opnemen of niet?
Hoe zeker kun je hiervan zijn? En wat kunnen doktoren hiermee? Al is het maar voor een prognose hoe de toekomst er uit gaat zien.
Dat realiseer ik me ook wel. Maar ik zou al blij zijn als ze kon praten en in een (elektrische) rolstoel zich kon voortbewegen.quote:Op maandag 16 juni 2008 17:06 schreef Bubbz het volgende:
Dat ziet er heel slecht uit. Ik zou me maar voorbereiden op het ergste want zoals ze voor 5 weken geleden was zal je haar nooit meer zien.
Zelf heb ik 10 jaar geleden mijn vader verloren, plotseling overleden in bed met 59 jaar. Net zo oud als mijn schoonmoeder nu. Dat is keihard aagekomen en daar heb ik nog steeds wel moeite mee, geen afscheid genomen, geen waarschuwing vooraf. Maar dit is ook keihard, een persoon waar je om geeft zo te zien liggen. En de onzekerheid is het ergste. Je weet niet hoe lang ze nog te leven heeft, er kan altijd weer een nieuwe bloeding optreden. En gebeurt dat niet, dan is het maar de vraag hoe goed ze nog ooit wordt. Gun je iemand de rest van zijn leven het aan bed gebonden zijn, voeding via een neussonde, urine via katheter en een luier om? Goed, ze leeft dan nog wel, maar hoeveel waarde heeft dat leven dan nog?
Dan geef ik Bubbz wel gelijk, als je zeker bent dat het niet meer leuk gaat worden dan kan het maar beter snel voorbij zijn. En leuk, hoe definieer je dat? Ik denk als je bij je volle verstand bent, je mondeling kunt uitdrukken en niet de hele dag van zorg afhankelijk bent, dat je dan redelijk gelukkig kunt zijn. Je bent dan tenminste nog samen met degenen waar je van houdt en die van jou houden en je maakt het bewust mee.
Voor mijn moeder was het een bevrijding dat ze overleed. Ze heeft me zelf een paar dagen ervoor verteld dat ze alles zo zat was en zo moe was. Zij was wel goed bij de tijd en wist dus precies in hoeverre ze afhankelijk was geworden. Mijn moeder, een vrouw van 65 vol levenslust ondanks dat mijn vader 3,5 jaar geleden plots overleed aan een hartstilstand, wilde niet meer.
De druk in de hersenen moet wel afnemen maar dan nog kan er op het moment van de bloeding hersenbeschadeging opgelopen zijn. En dan is het nadat de zwelling weggaat afwachten of de hersenen weer gaan functioneren of dat de hersendelen naast de beschadigde delen de taken gaan overnemen. Stimuleren schijnt hierbij het toverwoord te zijn gezien de situatie met mijn schoonoma.
De druk in de hersenen moet wel afnemen maar dan nog kan er op het moment van de bloeding hersenbeschadeging opgelopen zijn. En dan is het nadat de zwelling weggaat afwachten of de hersenen weer gaan functioneren of dat de hersendelen naast de beschadigde delen de taken gaan overnemen. Stimuleren schijnt hierbij het toverwoord te zijn gezien de situatie met mijn schoonoma.
Hoeveel er terugkomt is met geen mogelijkheid te zeggen. Heeft te maken met of en hoeveel hersenweefsel er beschadigd is, welk deel daarvan onherstelbaar, en hoe goed het overgebleven hersenweefsel vergaan hersenweefsel kunnen vervangen. Gezien het feit dat we erg weinig weten van dit vermogen van de hersenen, is dit niet te voorspellen. Daarbij hebben alle delen van de hersenen andere functies dus zal het ook aan de precieze locatie liggen hoe of wat. Sommige functies zijn makkelijker over te nemen door andere gebieden als andere, sommige locaties zijn disdanis ingewikkeld/belangrijk dat ze nooit meer kunnen herstellenquote:Op maandag 16 juni 2008 21:29 schreef Osramp het volgende:
Wat ik ervan begrijp is dat de hersenen in elkaar gedrukt worden door de bloeding. De bloeding is nu gestelpt en het lichaam kan de zwelling afbouwen. Maar als de druk weg is, of lager is, dan moeten de hersenen hun taak toch weer opnemen of niet?
Hoe zeker kun je hiervan zijn? En wat kunnen doktoren hiermee? Al is het maar voor een prognose hoe de toekomst er uit gaat zien.
Sorry, maar der is maar 1 manier om erachter te komen wat je kunt verwachten, en dat is afwachten. De eerste 6 maanden tot 1 jaar zul je de meeste vooruitgang zien, pas daarna kun je een globale schatting maken wat ze ervan over houdt. Prognoses zijn in dit stadium nauwelijks te geven
* Sylvana is het helemaal eens met ralfie
Probeer je wat minder te focussen op wat ze niet meer kan, maar meer op wat ze nog wel kan en wacht gewoon rustig af hoe haar herstel gaat en hoeveel effect de therapiëen die ze vast en zeker zal krijgen hebben. Pas na ongeveer een jaar kun je zien hoe het herstel gegaan is en wat er verbeterd is. Na een jaar is de kans klein dat er nog meer verbetert.
Het is heel moeilijk, ik weet het, maar het is gewoon verspilde energie om je daar nu al druk over te gaan maken.
Heel veel sterkte ermee iig.
Probeer je wat minder te focussen op wat ze niet meer kan, maar meer op wat ze nog wel kan en wacht gewoon rustig af hoe haar herstel gaat en hoeveel effect de therapiëen die ze vast en zeker zal krijgen hebben. Pas na ongeveer een jaar kun je zien hoe het herstel gegaan is en wat er verbeterd is. Na een jaar is de kans klein dat er nog meer verbetert.
Het is heel moeilijk, ik weet het, maar het is gewoon verspilde energie om je daar nu al druk over te gaan maken.
Heel veel sterkte ermee iig.
Nou, maar dat is misschien niet zo'n slecht bericht. Dat het herstel nu nauwelijks merkbaar is, hoeft dus geen maatstaf te zijn voor het verdere verloop?quote:Op maandag 16 juni 2008 21:46 schreef ralfie het volgende:
Sorry, maar der is maar 1 manier om erachter te komen wat je kunt verwachten, en dat is afwachten. De eerste 6 maanden tot 1 jaar zul je de meeste vooruitgang zien, pas daarna kun je een globale schatting maken wat ze ervan over houdt. Prognoses zijn in dit stadium nauwelijks te geven
Dat het nooit meer zo wordt zoals het geweest is, soit, daar kunnen we vrede mee hebben. Zou ze maar vast weer eens normaal kunnen eten en praten, dan waren we al heel erg blij.
Thanx. Iedereen trouwens.quote:Op maandag 16 juni 2008 21:50 schreef Sylvana het volgende:
Heel veel sterkte ermee iig.
Maar wel een goede tip om nu nog niet bij de pakken neer te zitten. Ik hoop ook dat ze weer een engiszins waardig leven krijgt.
Idd, dat maakt niks uit. Bij mijn vader heeft het ook weken geduurd voordat hij wat meer kon en nou ruim een jaar later is hij toch heel aardig hersteld. Mijn vader kon ook niet eten en praten in het begin, en nou kan hij dat wel gewoon. Oke, hij is wat minder goed verstaanbaar en heeft soms last met het vinden van woorden, maar hij kan zich gewoon goed uitdrukken nu. Terwijl het bijvoorbeeld in het begin echt heel erg moeilijk was om samen met hem de menulijst van het verpleeghuis door te nemen. Dan moest je echt alles opnoemen en dan knikte hij als hij het wilde hebben.quote:Op maandag 16 juni 2008 21:54 schreef Osramp het volgende:
[..]
Nou, maar dat is misschien niet zo'n slecht bericht. Dat het herstel nu nauwelijks merkbaar is, hoeft dus geen maatstaf te zijn voor het verdere verloop?
Dat het nooit meer zo wordt zoals het geweest is, soit, daar kunnen we vrede mee hebben. Zou ze maar vast weer eens normaal kunnen eten en praten, dan waren we al heel erg blij.
Ik ben zelf werkzaam als fysiotherapeut in een revalidatiecentrum. Ik wil je alleen maar zeggen dat je je niet moet laten ontmoedigen door negatieve verhalen. Geen enkele persoon met een CVA is vergelijkbaar en daarom is het voor artsen ook totaal niet te voorspellen hoe het beloop zal zijn.
Veel sterkte ermee in ieder geval!
Veel sterkte ermee in ieder geval!
Ik bevestig het vooroordeel dat vrouwen geen kaart kunnen lezen.
*spiekt*
*spiekt*
Even een update: Gisteren is schoonmoeder overgebracht naar een verpleeghuis. Daar gaan ze beginnen met de revalidatie. Alles goed verlopen, al was ze 's middags erg moe. Ze heeft twee uurtjes geslapen en was 's avonds redelijk fit. Haar gebaren zijn ook duidelijk, coordinatie is beter. Ook zei ze zomaar NEE op de vraag of ze lekker lag! Jammer genoeg maar 1 keer, maar goed, het is een begin.
Langzaam zie je iets verbetering optreden.
Langzaam zie je iets verbetering optreden.
Ondertussen zijn we een maand verder en we mogen terugkijken op een goede herstelperiode. Ze is nu verhuisd naar een revalidatiekliniek (na het verpleeghuis). Ondertussen kan ze weer praten, al heeft ze vaak moeite met het koppelen van woorden en beelden (afasie). Ze kan zich prima een kop thee voorstellen enzo, maar weet dan het woord er niet voor. Soms raden we er dan naar en dan zeg je toevallig "kop thee" en dan weet ze precies dat het klopt en is dan heel blij.
Ze kan zelfstandig met de rolstoel overweg, linkerhand en voet is voldoende om een redelijke snelheid te halen. Vrijdag ben ik (als schoonzoon!) haar gaan helpen om naar het toilet te gaan, dat gaat ook al heel erg goed. Ze kan nagenoeg op eigen kracht van rolstoel naar wc-bril en terug. Je helpt alleen even met de broek laten zaken en omhooghalen.
Tot nu toe mogen we tevreden zijn en de revalidatiekliniek waar ze zit (SRL Hoensbroeck) staat erom bekend dat de mensen heel erg zelfstandig kunnen maken.
De vooruitzichten zijn dus goed, we hebben weer hoop voor de toekomst.
Ze kan zelfstandig met de rolstoel overweg, linkerhand en voet is voldoende om een redelijke snelheid te halen. Vrijdag ben ik (als schoonzoon!) haar gaan helpen om naar het toilet te gaan, dat gaat ook al heel erg goed. Ze kan nagenoeg op eigen kracht van rolstoel naar wc-bril en terug. Je helpt alleen even met de broek laten zaken en omhooghalen.
Tot nu toe mogen we tevreden zijn en de revalidatiekliniek waar ze zit (SRL Hoensbroeck) staat erom bekend dat de mensen heel erg zelfstandig kunnen maken.
De vooruitzichten zijn dus goed, we hebben weer hoop voor de toekomst.
Osramp wat een geweldig nieuws!!! En 'het Lucas' is een heel goede kliniek, veel goede dingen over gehoord!!
Bij een herseninfarct moet zo snel mogelijk begonnen worden met therapie, dan is er het meest kans op een goed resultaat. Ik weet niet of dit voor een bloeding ook geldt maar ze is nu in ieder geval op de juiste plek en ik hoop dat ze elke dag weer een beetje meer vooruit zal gaan
Mijn vader heeft een jaar geleden een herseninfarct gehad, is wel iets anders, maar toch herken ik wel wat dingen die hier beschreven worden. Mijn vader heeft er lichamelijk helemaal niks aan overgehouden, maar geestelijk is hij wel veranderd (dominanter, egoïstischer. Al is dat niet leuk om zo te moeten benoemen, het is wel zo). Mijn vader wist bijvoorbeeld ook niet meer hou hij de plastic verpakking van een doosje after eight af moest halen, en rekenen kon hij ook niet meer. Lezen ging ook niet, hij las heel andere dingen dan hetgeen er stond. Hij heeft 3 of 4 weken in het ziekenhuis gelegen en is daarna naar een verpleegkliniek geweest voor een maand of 3. Nu is eigenlijk het enige nog dat zijn karakter is veranderd en dat zijn korte termijn geheugen slecht functioneert. Hij is erg vergeetachtig. Hij is ook veel stiller als voorheen. Wel fietst hij met gemak nog 50 tot 70 kilometer op een dag, wandelt veel, is sportief. Hij heeft in de verpleegkliniek heel veel therapie gekregen; weer leren rekenen en schrijven etc. Hij zat op de speciale cva-afdeling, daar waren eigenlijk enkel mensen die er ook lichamelijk slecht aan toe waren. Het lijkt mij vreselijk als je van het een op het andere moment niet meer kunt spreken, niet meer kunt lopen of blind bent. Elke keer weer besef ik hoe ontzettend veel geluk mijn vader gehad heeft; ben daar heel blij om.
Bij een herseninfarct moet zo snel mogelijk begonnen worden met therapie, dan is er het meest kans op een goed resultaat. Ik weet niet of dit voor een bloeding ook geldt maar ze is nu in ieder geval op de juiste plek en ik hoop dat ze elke dag weer een beetje meer vooruit zal gaan
Mijn vader heeft een jaar geleden een herseninfarct gehad, is wel iets anders, maar toch herken ik wel wat dingen die hier beschreven worden. Mijn vader heeft er lichamelijk helemaal niks aan overgehouden, maar geestelijk is hij wel veranderd (dominanter, egoïstischer. Al is dat niet leuk om zo te moeten benoemen, het is wel zo). Mijn vader wist bijvoorbeeld ook niet meer hou hij de plastic verpakking van een doosje after eight af moest halen, en rekenen kon hij ook niet meer. Lezen ging ook niet, hij las heel andere dingen dan hetgeen er stond. Hij heeft 3 of 4 weken in het ziekenhuis gelegen en is daarna naar een verpleegkliniek geweest voor een maand of 3. Nu is eigenlijk het enige nog dat zijn karakter is veranderd en dat zijn korte termijn geheugen slecht functioneert. Hij is erg vergeetachtig. Hij is ook veel stiller als voorheen. Wel fietst hij met gemak nog 50 tot 70 kilometer op een dag, wandelt veel, is sportief. Hij heeft in de verpleegkliniek heel veel therapie gekregen; weer leren rekenen en schrijven etc. Hij zat op de speciale cva-afdeling, daar waren eigenlijk enkel mensen die er ook lichamelijk slecht aan toe waren. Het lijkt mij vreselijk als je van het een op het andere moment niet meer kunt spreken, niet meer kunt lopen of blind bent. Elke keer weer besef ik hoe ontzettend veel geluk mijn vader gehad heeft; ben daar heel blij om.
#geen
|
|
