Toch kan ik het wel eens zijn met Bubbz. Na een zware hersenbloeding/infarct zijn verschillende factoren heel belangrijk om te kunnen bepalen of de patient nog kan herstellen. O.A Bekkenstabiliteit is 1 van de factoren waar naar gekeken wordt om te kijken of en hoever de patient nog kan herstellen. Totale verlamming aan 1 kant is ook zo'n factor.
Mijn moeder heeft 9 oktober 2007 een herseninfarct gehad. Dit was een kleintje waarbij ze nog wel al haar ledenmaten kon bewegen, met moeite, en kon spreken. Op 12 oktober heeft ze een zware gehad. Ze was geestelijk helemaal up to date, wist dat de volgende dag haar kleindochter jarig was en hoeveel kadootjes ze voor haar had gekocht. Maar praten was minimaal, linkszijdig totaal verlamt en geen slikreflex aan de linkerkant van haar keel. Bekkenstabiliteit was niet meer te vinden waardoor zitten zonder steun onmogelijk was.
Ook tegen ons werd gezegd dat vooruitgang in de eerste 5 dagen heel belangrijk is omdat dit de mogelijkheden van de toekomst aangeeft. (daarom wordt een patient binnen die eerste 5 dagen gelijk weer naast het bed gezet om te kijken wat er niet meer kan en wat er nog op dat moment mogeliijk is)
Vervolgens kan er nog herstel optreden tot 1 jaar na de bloeding/infarct. Mijn moeder ging na aanvankelijk te herstellen weer achteruit doordat ook het centrum voor regeling van hartritme en dergelijke langzaam werd aangetast. Na 2 maanden is ze op 9 december overleden.
Aan de andere kant heeft de oma van mijn man voor de 2de keer een hersenbloeding gehad in de kleine hersenen. Zij is een heel stuk hersteld en kan nu al haar ledenmaten weer gebruiken.
Het is dus maar net waar in de hersenen, hoe zwaar en de omstandigheden van de patient. Van artsen krijg je totaal geen vooruitzicht. Het enige wat de neuroloog van mijjn moeder kon vertellen bij het familiegesprek is dat ze mijn moeder niet zouden reanimeren mocht dat nodig zijn. Pas veel later werd dat aan ons uitgelegd dat deze beslissing genomen was omdat mijn moeder broze ribben had.
Probeer wel positief te zijn en probeer ook als familie samen je moeder te blijven stimuleren om de ledenmaten te gebruiken. Vraag bv aan de fysio van de revalidatie wat je als familie mag en kan oefenen met je moeder. Feit is en blijft dat in revalidatiecentra te weinig tijd is om voldoende te doen met de patient. Bij de oma van de man heeft ook de familie heel veel geholpen met de fysio waardoor ze zover is gekomen.
Het blijft altijd onzeker met een zware hersenbloeding/infarct en hopen is het minste wat je kunt doen maar sluit je ogen niet voor de werkelijkheid. Al kan dit nog zo moeilijk zijn. Heel veel sterkte in de komende tijd!