Hoe heb je je eerste baan in het buitenland gevonden?

oke, hier gaat ie dan:

ik was werkzaam bij een bloembollen en bolbloemenkwekerij en veranderde van baan., de nieuwe baan waar ik terecht kwam was absoluut niet wat ik er van verwacht had en ook niet datgene wat ik er me voor gespiegeld was.

Op een dronken zondagavond stortte ik, hangend aan de toog, mijn hart uit aan een oude werkgever van mij, die op dit moment net bezig was met het opzetten van export van bollen naar china ,over het feit dat mijn nieuwe baan me niet beviel en hij bood me een baan in China aan.
dit leek me wel interresant maar een vriend die eerder in China geweest was rade het me af maar kwam wel met contact adres in Nieuw Zeeland op de proppen.
Ik was 27 en had het gevoel dat ik een beetje in een sleur terecht was gekomen dus wat had ik te verliezen...

Ik wist alleen dat Nieuw Zeeland bij Australie lag en dat ze er engels spraken maar verder wist ik niets van het land ik was op zoek naar wat anders en het maakte me niet zo veel uit waar..,het had net zo goed Chilie of Afrika kunnen zijn... toch maar een brief geschreven maar bij het bedrijf waarvan ik het adres had hadden ze op dat moment niemand nodig...

Bij een naburig bedrijf hadden ze wel een positie over en de eigenaar van dit bedrijf was kort na het moment dat ik mijn sollicitatiebrief verstuurd had in Nederland en kwam op bezoek.

Een praatje gemaakt en 4 weken later zat ik in het vliegtuig naar NZ met alleen een koffer en mijn paspoort.
Bij aankomst in Nieuw Zeeland sprak ik nagenoeg geen engels,of zeg maar geen.... ik ben al geen talenwonder en op de gemiddelde middelbare tuinbouw opleiding stond dit 12 jaar terug nog niet hoog op de prioriteiten lijst....
Ik heb me toch weten te redden en ben ondertussen wel een paar keer van werkgever veranderd naar nog steeds werkzaam, nu als bedrijfsleider van een groot bedrijf , in de bloembollenteelt hier.

maar een uitdaging naar China is nog steeds iets waar ik voor opensta...

Eerste keer een briefje gestuurd, 'hey ik wil wat onderzoek doen bij jou, en ik betaal mezelf. Ok? Ok!'. Tweede keer kreeg ik een briefje 'hey wil je misschien onderzoek komen doen bij ons? Ok!'. En de (momenteel nog aanstaande) derde keer is een kopie van de tweede.

Ik heb mijn baan in Nederland al geregeld maar toen ik heb ontslag genomen op de eerste dag en heb wat anders gevonden via een bordje in het raamkozijn.

Via een internationaal uitzend/uitwisselbureau ben ik op mijn 19de 2 maanden in het zuiden van Italië gaan werken. Toen al (18 jaar geleden) een all inclusive resort. Gratis kost en inwoning, gebruik van de faciliteiten en gratis drank (non alcoholisch) en ijsjes, met F100,- per week als vergoeding, voor een werkweek van 40 uur. Echter elk overuur betaalde F9,-. En die maakte ik minstens 10 per week.

Ik woonde er al, ging naar een kroeg, kwam toevallig iemand tegen die precies iemand als ik zocht qua opleiding en ervaring. Paar dagen daarna sollicitatiegesprek gehad met hem en de CEO, aanbod gekregen en geaccepteerd, klaar.
Taal sprak ik nog niet en ik was 21.

quote:

Op zaterdag 14 juni 2008 10:11 schreef Fogel het volgende:
Ik woonde er al, ging naar een kroeg, kwam toevallig iemand tegen die precies iemand als ik zocht qua opleiding en ervaring. Paar dagen daarna sollicitatiegesprek gehad met hem en de CEO, aanbod gekregen en geaccepteerd, klaar.
Taal sprak ik nog niet en ik was 21.

Waar was dat?

quote:

Op zaterdag 14 juni 2008 21:14 schreef M180 het volgende:

[..]

Waar was dat?

In Noorwegen.

Mijn eerste echte baantje was bij een Amerikaans software bedrijf in Leiden waar ik sales support deed voor de Britse en Scandinavische distributie markt. Het zou een tijdelijke baan zijn omdat ik een internationale studie zou gaan volgen.

Voor de studie zou beginnen (na een toelatingsexamen te doen omdat ik alleen MAVO had) vroeg ik een van mijn beste contacten (had in zijn distributeur contract gezien dat hij ook de CEO was van zijn bedrijf) om mijn mentor te worden tijdens mijn studie zodat ik vragen kon stellen aan iemand uit de echte internationale zakenwereld. Hij was vereerd en deed het graag omdat ik hem efficient werk had geleverd.

Tijdens de introductiedag van de studie was ik niet onder de indruk. (ze lieten een powerpoint zien in de edit mode en waardeerden het niet dat ik ze vertelde op F5 te drukken om de presentatie in vol scherm te zien; dat was 1 van de vele fouten die ze maakte) Na die introductiedag heb ik ze verteld dat ik de studie zou staken.

Dit hele verhaal aan m'n mentor verteld en ik bedankte hem voor de moeite. Ik ging weer op zoek naar banen. Mijn mentor wilde nog steeds op de hoogte gehouden worden van mijn ontwikkelingen en vertelde dat ik de goede keus had gemaakt om die studie te staken. Het zoeken naar banen ging niet echt fantastisch want mijn CV paste niet bij een 21-jarige met alleen MAVO. Ze vertelde me dat ze mijn CV niet geloofde; dat had ik nooit allemaal kunnen doen.

Ik hield mijn mentor op de hoogte van mijn struggle en niet heel veel later bood hij mij een maand werk aan in London. Binnen 4 dagen had ik mijn inboedel naar mijn ouders verhuist en vertrok met een koffer naar London om daar vervolgens 2 jaar voor hem te werken.

Nu na 7.5 jaar kijkt niemand meer naar opleiding (hoewel ik nu een professionele universiteitscertificaten credit management heb) en werk als consultant in m'n eigen bedrijf.

Mijn verhaal valt misschien in het niet bij alle anderen, omdat het allemaal nog niet zo lang geleden is. Het verhaal voor mijn emigratie is wel nodig om erbij te vertellen.

Vier jaar geleden zocht ik een baan in de ICT wat aan zou sluiten bij m'n studie, maar na een tijd van zoeken en solliciteren had ik het wel gezien met de branch. Het stond me niet meer aan waartoe het veranderd was. Callcenters gaven me rillingen op de rug.
Toen heb ik me ingeschreven bij een uitzendbureau en een maand later zat ik bij de Rabobank. Ik dacht dat bij een bank werken het saaiste zou zijn wat er is. Maar niks is anders, al hangt het van de afdeling af. Na 3 tijdelijke contracten (door bedrijfspolicy op dat moment geen vast contract voordat je 3 tijdelijke hebt gehad) kreeg ik eindelijk een vast contract. Ik werkte me op binnen de afdeling, en kreeg promotie in november 2006. Maar toen had ik m'n huidige vriendin al leren kennen.

Halverwege vorig jaar had ik de beslissing genomen om te gaan verhuizen, richting mijn (Deense) vriendin. Ik solliciteerde bij een tweetal bedrijven hier in Denemarken, Mærsk en een kleiner bedrijf. Van die laatste had ik iemand leren kennen toen we onze eerste kat gingen kopen. Kruiwagens vind je overal. Maar daar moest ik de Deense taal voor beheersen, en was dus geen optie in die tijd. Ik kon alleen nog groeten in het Deens.
Via een hoge directeur bij de Rabo, die een presentatie gaf over haar werkervaring o.a. in Denemarken, was ik te weten gekomen welke banken in Denemarken eenzelfde afdeling hadden, omdat niet elke bank dit doet. Die drie banken heb ik een zorgvuldig opgezette open sollicitatiebrief gestuurd, naar het op internet gevonden algemene emailadres van die afdeling. Twee van de drie gaven een reactie. De eerste nodigde me meteen uit, de andere vroeg wanneer het meest schikte en wat het beste uitkwam. Aangezien ik in die tijd elk weekend vloog naar Denemarken, en door de week gewoon fulltime werkte, moest ik dagen vrijnemen om te kunnen solliciteren. Die periode was nog wel de zwaarste.
Bij de eerste bank kwam het tot een tweede gesprek, maar daar bleek uit dat het toch niet helemaal klikte. Ik mistte ook ervaring in 1 deel van het werk, maar dat is normaal gesproken heel makkelijk aan te leren (en dus mijns inziens geen reden om mij af te wijzen). Na het tweede gesprek daar, had ik een afspraak gemaakt met de tweede bank. En na het eerste gesprek waren we allemaal eigenlijk al zeker van een samenwerking, al was ik niet zeker of het gesprek goed ging. Deels perfectionistisch denk ik.
Het tweede gesprek was, naar ik achteraf hoorde, slechts een formaliteit met de afdelingsdirecteur. Ik kreeg erna meteen mijn team gepresenteerd. En ik kon zelf kiezen of ik 1 februari of 1 maart wilde beginnen. De laatste heb ik gekozen omdat ik nog erg veel bij de Rabo moest afronden.
De taal was geen probleem, ik kreeg een privé cursus op het werk aangeboden (die zo'n 3000euro kost), op voorwaarde dat ik na 3 maanden mee kon praten en met klanten kan bellen.

Nu, iets meer dan 3 maanden later, heb ik net opgehangen van een gesprek met een klant. Mijn proefperiode is over, vast contract is zeker, en de Deense taal gaat goed. En als blijkt dat het toch niet helemaal zoals gewenst is, krijg ik een vervolgopleiding. Dus ik besef heel goed dat ik geluk heb gehad.
Het werk dat ik doe is speciaal, er is geen opleiding voor. Er is weinig werk in (3 banken in een land die het doen, ong. 80 mensen per bank), maar daardoor is er ook weinig aanbod in ervaring voor de banken die wel mensen zoeken. Een jong iemand, ik ben bijna 28, die ervaring heeft, is dus aantrekkelijk voor ze.

Sorry voor de lap tekst

Ik ben gewoon vertrokken naar Argentinië omdat ik daar op slag verliefd op was geworden tijdens mijn eerste vakantie. Een half jaar niets gedaan en beetje sullig zitten nadenken wat ik dan eigenlijk wilde. Toen kwamen mijn ouders over en heb ik een hele rondreis uitgestippeld en ging uiteraard zelf mee als gids/tolk. En dat beviel zo goed, dat ik me daarop wilde storten. Dus... reisorganisatie begonnen Daarbij moet ik wel zeggen dat deze reis-organisatie gewoon in NL staat ingeschreven en ik als ´toerist´ in Argentinië woon

Inmiddels het 3e jaar in het de zaken gaan uitstekend! Maar ik zou 5 jaar geleden nooit hebben gedacht dat ik in een Zuid Amerikaans land zou wonen, me er thuis zou voelen en als zelfstandige aan de gang zou zijn in het toerisme

Interessante verhalen.

quote:

Op zaterdag 14 juni 2008 04:29 schreef Bora-Bora het volgende:
In vervolg op dit topic, leek het me interessant om eens te horen hoe de verschillende emigranten aan hun allereerste baan in het buitenland zijn gekomen!


*Heb je de baan vanuit Nederland georganiseerd of woonde je er al?
*Sprak je de taal al?
*Hoe oud was je ongeveer?
*Welke dingen hebben volgens jou de doorslag gegeven dat je die baan kreeg?
*Wilde je persé naar dàt land of maakte je dat op zich niet veel uit?
*Hoe verliep je sollicitatie(-procedure)?
*etc

Het was eigenlijk mijn idee om naar mijn opleiding in Denemarken (Aarhus) terug te gaan naar Nederland. Ik had het er wel gezien, en aangezien er niemand was om me te binden aan het land, wilde ik mijn scriptie af maken en dan foetsie. Maar ja, dan ontmoet je een mooie blonde deense en dan neem je je ineens voor dat je toch iets je meer je best moest doen. Het was duidelijk vanaf het begin dat als ik naar NL zou terugverhuizen onze relatie nooit stand zou houden. Zij ging naar Hamburg voor een jaar, en ik besloot te solliciteren in Denemarken. Ik was toen 23 en woonde 2 jaar in Aarhus. Mijn Deens op dat moment was ok, niks meer en niks minder.

In totaal 25 brieven verstuurd en van 23 kwam er een afwijzing, dat is ondanks een goed eindrapport (top 20% van de opleiding), geslaagd voro een een erkende cursus Deens, 23 jaar (dus erg jong naar verhouding), vol met energie en levenslust. Dat was wel erg jammer. 2 bedrijven reageerden toch positief: Maersk en Ernst&Young (zij belde me op 2 dagen voor ik het laatste gesprek had bij Maersk). Eigenlijk gaf niks de doorslag bij Maersk, ik had geen andere keuze: of een baan of terug naar NL. Dus het werd een baan. Na een jaar daar opgezegd (met pijn in het hart), en even de werkeloosheid in gegaan.

De sollicitatieprocedure bij Maersk is heel erg standaard: je hebt 2 keer dezelfde test waaruit 2 keer ongeveer hetzelfde beeld van je moet komen. Dan is er een gesprek met een senior HR medewerker, om vervolgens door gestuurd te wroden naar de betreffende manager en zijn/haar manager. Dan heb je daar een gesprek en dan word je doorgestuurd naar de afdelingschef, die uiteindelijk het laatste woord heeft. 3 van die gesprekken (test 2, senior HR en manager/manager) verliepen voor mij achter mekaar... dat was redelijk uitputtend.

Mijn volgende baan gewoon gesolliciteerd bij 10 bedrjiven en kreeg 4 gespreken aangeboden. Uiteindelijk werd het Vestas, omdat ik me daar het best bij voelde. Geen duidelijk iets wat de doorslag gaf, maar Vestas leek me gewoon enorm leuk om te werken.

1 ding is echter zeker in Denemarken: hoe goed je ook bent, als je niet bij Maersk wil werken, dan zijn contacten echt van het allergrootste belang. Denen zijn niet vies van buitenlandse medewerkers, maar ze hebben heel veel liever een Deen. Niet zoals in UK of wellicht NL, waar afkomst minder van belang is (zolang je de taal maar spreekt).

quote:

Op woensdag 25 juni 2008 13:42 schreef Bora-Bora het volgende:

[..]

Ik had het niet duidelijk geformuleerd, en het is ook interessant om te horen wat al dan niet voor jou de doorslag heeft kunnen geven,
maar ik doelde eigenlijk op de dingen die voor het bedrijf waarschijnlijk de doorslag gaven om jou als buitenlander aan te nemen.

Zowel bij Maersk als bij Vestas vraag ik me tot de dag van vandaag af waarom het bedrijf mij heeft aangenomen! Serieus, ik heb geen al te bijzondere kwaliteiten, ik ben niet dom maar ook niet bijzonder slim... echt geen enkel idee.

Ik was 10 minuten oud, toen zei mijn pa al "Jong , je mot naar het Buitenland"
Zo was onze opvoeding en zo zou het ook komen ( dat we niet meer terug zouden komen daar had mijn Pa natuurlijk niet aan gedacht)
Hoe dan ook.

Na mij studie werkte ik tussendoor in het bedrijf van mijn vader en die hield op een dag een advertentie in zijn hand van een nederlands bedrijf in Spanje. Die zochten iemand met mijn opleiding .

Bellen. In de bus , naar Benidorm

In Benidorm werd ik opgehaald door een man met een limburgs accent die op het eerste moment wel aardig leek.
We reden can 20 Minuten met de auto de bergen in , waar hij zijn bedrijf had. Ik zou de eerste tijd bij zijn familie kunnen wonen tot ik een eigen kamer had gevonden , wat achteraf gezien geen goed idee was.

Het begon alemaal best wel leuk , was het niet dat die vent een ontzettende tiran was en ik bovendien aan het nut begon te twijfellen , in Spanje voor een Nederlands bedrijf te werken. Dat klopte voor mij op een bepaald moment niet meer. We was allemaal zo als thuis, alleen beetje warmer. Nederlandse taal , Nederlands eten en Nederlanders op bezoek.

Na een ontzettende ruzie , nam ik na 2 maanden ontslag , pakte mijn koffer en ging terug naar de kust naar Benidorm , waar ik (wonder boven wonder) opdezelfde dag ( 1 mei 1986) een baan vond bij een engelse Touroperator. Daar had de enige medewerker die Duits kon ontslag genomen en ze wilden altijd voor nood gevallen iemand hebben die Duits kon.

Dat was het begin. Ik ben 2 jaar in Benidorm blijven hangen en het was de mooiste tijd van mijn leven. Aids bestond nog niet , althans niet in Europa) en ik werkte als Hollandse jongen voor een Engels bedrijf. Hemel op aarde .

Daarna heb ik nog in 5 Landen gewerkt (Engeland Schotland Duitsland Griekenland Oostenrijk waar ik ben blijven hangen), echter altijd vanuit het ene land de baan in het andere land gekregen. Altijd via zakelijke realties .Ik heb sinds 1 mei 1986 nooit meer hoeven soliciteren ( god zij dank)

quote:

Op woensdag 25 juni 2008 09:53 schreef Keksi het volgende:

[..]

Het was eigenlijk mijn idee om naar mijn opleiding in Denemarken (Aarhus) terug te gaan naar Nederland. Ik had het er wel gezien, en aangezien er niemand was om me te binden aan het land, wilde ik mijn scriptie af maken en dan foetsie. Maar ja, dan ontmoet je een mooie blonde deense en dan neem je je ineens voor dat je toch iets je meer je best moest doen. Het was duidelijk vanaf het begin dat als ik naar NL zou terugverhuizen onze relatie nooit stand zou houden. Zij ging naar Hamburg voor een jaar, en ik besloot te solliciteren in Denemarken. Ik was toen 23 en woonde 2 jaar in Aarhus. Mijn Deens op dat moment was ok, niks meer en niks minder.

In totaal 25 brieven verstuurd en van 23 kwam er een afwijzing, dat is ondanks een goed eindrapport (top 20% van de opleiding), geslaagd voro een een erkende cursus Deens, 23 jaar (dus erg jong naar verhouding), vol met energie en levenslust. Dat was wel erg jammer. 2 bedrijven reageerden toch positief: Maersk en Ernst&Young (zij belde me op 2 dagen voor ik het laatste gesprek had bij Maersk). Eigenlijk gaf niks de doorslag bij Maersk, ik had geen andere keuze: of een baan of terug naar NL. Dus het werd een baan. Na een jaar daar opgezegd (met pijn in het hart), en even de werkeloosheid in gegaan.

De sollicitatieprocedure bij Maersk is heel erg standaard: je hebt 2 keer dezelfde test waaruit 2 keer ongeveer hetzelfde beeld van je moet komen. Dan is er een gesprek met een senior HR medewerker, om vervolgens door gestuurd te wroden naar de betreffende manager en zijn/haar manager. Dan heb je daar een gesprek en dan word je doorgestuurd naar de afdelingschef, die uiteindelijk het laatste woord heeft. 3 van die gesprekken (test 2, senior HR en manager/manager) verliepen voor mij achter mekaar... dat was redelijk uitputtend.

Mijn volgende baan gewoon gesolliciteerd bij 10 bedrjiven en kreeg 4 gespreken aangeboden. Uiteindelijk werd het Vestas, omdat ik me daar het best bij voelde. Geen duidelijk iets wat de doorslag gaf, maar Vestas leek me gewoon enorm leuk om te werken.

1 ding is echter zeker in Denemarken: hoe goed je ook bent, als je niet bij Maersk wil werken, dan zijn contacten echt van het allergrootste belang. Denen zijn niet vies van buitenlandse medewerkers, maar ze hebben heel veel liever een Deen. Niet zoals in UK of wellicht NL, waar afkomst minder van belang is (zolang je de taal maar spreekt).

Mooi verhaal en ook leuk dat we deels dezelfde ervaring delen (mooie blonde Deense, Mærsk, e.d.).
Het is mij niet opgevallen dat ze veel liever een Deen zouden willen hebben i.p.v. mij. Er stond hier eigenlijk geen vacature open, maar ze konden toch wel iemand gebruiken. Blijkbaar is het redelijk gebruikelijk, ook omdat ze gewend zijn Zweden in dienst te nemen.
De taal is inderdaad belangrijk, en daarom is het voor mij zo gelukkig geweest dat zij dat regelden en betaalden voor me. Natuurlijk moe(s)t ik het zelf nog wel even leren
Mærsk was bij mij maar één gesprek (met zo'n test), maar de functie was te hoog gegrepen voor me. Ik zag het maar als compliment dat ze me toch wilden spreken.

[ Bericht 2% gewijzigd door Draz op 25-06-2008 16:37:19 ]

quote:

Op woensdag 25 juni 2008 16:27 schreef Draz het volgende:

[..]

Mooi verhaal en ook leuk dat we deels dezelfde ervaring delen (mooie blonde Deense, Mærsk, e.d.).
Het is mij niet opgevallen dat ze veel liever een Deen zouden willen hebben i.p.v. mij. Er stond hier eigenlijk geen vacature open, maar ze konden toch wel iemand gebruiken. Blijkbaar is het redelijk gebruikelijk, ook omdat ze gewend zijn Zweden in dienst te nemen.
De taal is inderdaad belangrijk, en daarom is het voor mij zo gelukkig geweest dat zij dat regelden en betaalden voor me. Natuurlijk moe(s)t ik het zelf nog wel even leren
Mærsk was bij mij maar één gesprek (met zo'n test), maar de functie was te hoog gegrepen voor me. Ik zag het maar als compliment dat ze me toch wilden spreken.

Wij komen misschien, noodgedwongen, in de wat ongelukkige situatie dat we snel kinderen moeten krijgen (iets met medische complicaties ). Weet niet hoe het met jou zit Draz, maar ik heb wel het idee dat ik mijn vriendin (als ze zwanger is) nog met geen miljoen paarden uit Denemarken wegkrijg.

quote:

Op donderdag 26 juni 2008 09:03 schreef Keksi het volgende:

[..]

Wij komen misschien, noodgedwongen, in de wat ongelukkige situatie dat we snel kinderen moeten krijgen (iets met medische complicaties ). Weet niet hoe het met jou zit Draz, maar ik heb wel het idee dat ik mijn vriendin (als ze zwanger is) nog met geen miljoen paarden uit Denemarken wegkrijg.

Misschien heeft het dezelfde reden, maar de beslissing dat ik naar DK zou komen, en zij niet naar NL, was vrij snel genomen. Dat kwam vooral door de situatie binnen onze families. Die van haar was zodanig, dat ze wel in de buurt moest blijven om voor ze te zorgen. Dat had ik niet. Daarbij heeft ze een dochter van bijna 7 nu.
Ik speel dus de rol van papa ondertussen
Naast die overduidelijke redenen kreeg ik ook wel het idee dat ze stiekem ook wel gehecht was aan haar land zelf. Al vind ze Nederland erg mooi, met al het water, en de Nederlanders erg vriendelijk. Denk je dat jouw vriendin simpelweg niet uit haar land weg wil? Er zijn heel veel mensen die dat hebben hoor. (zelfs niet uit de stad weg e.d.)

Wij hadden een vakantie gepland voor onze emigratie om zaken zoals een baan en huis te regelen. Mijn CV had ik al op diverse recruitment sites gedropt. De dag voor we op vakantie vertrokken kreeg ik een telefoontje met een aanbod voor een baan. Nog dezelfde dag kreeg ik een jobinterview, ook via de telefoon.

Eenmaal op vakantie was er al een probleem uit de weg, namelijk een baan, want ik was aangenomen.
We hebben dus enorm van die vakantie kunnen genieten, aangezien we alleen nog maar een huis hoefden te regelen. Na de vakantie vertrokken we 6 weken later voorgoed. Naar Ierland.

Waarom heb je voor Ierland gekozen, ElizabethR?

quote:

Op donderdag 26 juni 2008 21:30 schreef Fogel het volgende:
Waarom heb je voor Ierland gekozen, ElizabethR?

Vakantie, 1996, liefde op het eerste gezicht. En daarna jaarlijks minimaal 1x, maar liefst 2x terug, en telkens het gevoel hebben thuis te komen. Als we dan weer naar NL moesten baalden we als een stekker. Dat hadden we nog nooit meegemaakt op vakanites, meestal ben je dan na drie weken, alhoewel je uiteraard genoten hebt, blij weer naar huis te kunnen. In het gevalletje Ierland niet dus.

Lang over gedroomd en gepraat, en uiteindelijk besloten toch te emigreren, en nog steeds, na drie jaar nu, tot volle, volle tevredenheid.