Beschouwd

quote:

Kobi Kuhn stond er maar bedremmeld bij. De Zwitserse bondscoach zag zijn ploeg verliezen van een stelletje Tsjechische bejaarden, die weigerden ook maar één seconde te willen voetballen. Koller, Galasek; lang geleden waren het frisse spelers die op de Europese velden angst aanjoegen, maar tegenwoordig zit er weinig beweging meer in de ploeg en wordt met Jan en alleman de bal weggeroeid.
Klasse heb ik bij de Tsjechen niet gezien vandaag, of het moet keeper Cech zijn met zijn Solexhelm, die een paar kansen van de Zwitsers om zeep hielp.
Tja, die Zwitsers. Dat is nog erger. Ze hebben in dat land niet genoeg autochtonen om een elftal te vullen. Je kunt er heerlijk wandelen in de bergen of ’s winters op de lange latten staan, ze maken er prachtige koekoeksklokken en horloges, maar van voetbal hebben ze daar weinig kaas gegeten. De arme Kobi Kuhn is als bondscoach niet te benijden. Ligt zijn vrouw uitgerekend nu in het ziekenhuis.
“Waar doe ik het eigenlijk voor”, zag je hem staand voor zijn dug-out af toe denken. Tenminste, dat straalde hij uit. “Waarom zit ik eigenlijk te kijken”, vroeg ik me op het zelfde moment af.
De ingevallen Vonlanthen ramde de bal nog een keer op de lat en toen was de wedstrijd voorbij. Een hele verzameling mannen in maatpak viel de Tsjechische coach Brückner om de nek en ik zette de tv uit.
Klotewedstrijd.

quote:

Op zaterdag 7 juni 2008 20:42 schreef RayMania het volgende:
Ga je alleen van de wedstrijden een beschouwing maken, of ook van andere dingetjes rond het EK? Leuk initiatief.

quote:

Goede ploeg, Portugal. Of waren die Turken zo slecht?
Aanvoerder Emre Belözoglu liep in de eerste 45 minuten maar liefst vijf kilometer, zo meldde de Duitse televisie, maar het was een afstand in het luchtledige. Emre en zijn Turkse ploegmakers voetbalden als een kip zonder kop. De enige die een beetje vernuft in zijn spel had, was geen Turk, maar Kazim Kazim, een in Engeland geboren voetballer met een vader uit Antigua en een moeder uit het Turkse deel van Cyprus.
Kazim deed nog iets leuks met de bal en aan dat niveau konden weinig andere Turken tippen. Zo’n Servet ook. He-le-maal niks, deze verdediger die moest zorgen voor de opbouw van achteruit. Zeer beperkte speler, die Servet. De naam zegt alles. Als het een grote was geweest, zou hij geen Servet heten, maar Laken.
Nee, het enige mooie aan Turkije was het turkooizen trainingsjack van bondscoach Fatih Terim.
Dan die Portugezen. Daar zat dus wel een gedachte achter. Tikken, elkaar vrijspelen en oog hebben voor een ander. Het tweede doelpunt, diep in blessuretijd was een beloning voor de fraaie spelopvatting van Portugal. Hoe Moutinho de bal afspeelde aan Raul Meireles; ik heb het Arjen Robben nog nooit zien doen.
Portugal kan me wel bekoren. En dan had Cristiano Ronaldo nog niet eens zijn beste dag.

quote:

Ik zou niet weten of ze in Oostenrijk een ruimtevaartcentrum hebben, maar gezien het soort voetbal dat de mannen van Josef Hickersberger spelen zou je denken van wel. Zelf staat de coach 90 minuten lang op het uiterste puntje van de immense ruimte voor zijn dug-out, die nog het meest weg heeft van een landingsbaan. Hij staat te gebaren alsof hij een spaceshuttle veilig wil doen landen, maar die raadgevingen zijn aan zijn spelers niet besteed. Voor zijn ogen schieten de Oostenrijkse voetballers de ene raket na de andere af en ik meen na een hoge trap zelfs een spoortje van ijs op de bal gezien te hebben. Zelfs de regisseur die in de studio de beelden selecteert, gaat in dat spelletje mee, getuige de veelvuldige shots van een camera die welhaast op de maan moet staan.
Je zal maar middenvelder zijn in zo’n ploeg. Kramp in de nek krijg je er van.
Eén ding moet je die Oostenrijkers wel nazeggen: ze hebben de conditie van een paard. Het zijn mannen van stavast, middenvelder Standfest voorop. Ze bleven strijden, pompten de ene bal na de andere in het strafschopgebied van de Kroaten en vlak voor affluiten van scheidsrechter Vink kregen ze nog bijna een welverdiende beloning. Roman Kienast kopte hevig gehinderd net naast.
En de Kroaten? Pover, wat ze presteerden. Ze gingen mee in het spel van Oostenrijk en vergaten Luka Modric in het spel te betrekken. Modric was vanavond de enige speler die de bal over de grond wilde spelen. In deze wedstrijd was een grasmat dus eigenlijk helemaal niet nodig.

quote:

Een eilandbewoner, zo moet Ebi Smolarek zich vanavond gevoeld hebben tegen Duitsland. Aanspeelbare ballen vanaf de flanken: nul. Bruikbare steekballetjes in de ruimte: eveneens nul. Het was om moedeloos van te worden en die gemoedstoestand zag je gaandeweg de wedstrijd steeds meer op het gezicht van Leo Beenhakker weerspiegeld.
Smolarek werkte zich intussen een slag in de rondte, maar als er eens een vleugelspeler vrijgespeeld werd, kwam die goede voorzetting er nimmer. En toch zag de Duitse defensie er niet erg degelijk uit, vooral in de eerste helft niet.
De rest van de ploeg van Joachim Löw stak beter in elkaar met als absolute uitblinker Torsten Frings. De nummer 8 bepaalde het tempo van de wedstrijd, dichtte de gaten, leed nooit balverlies en strooide met bruikbare passes. Frings was waardevoller dan vedette Michael Ballack, die een beetje de grote meneer liep te spelen.
Sneu voor de Polen was dat een Duitser geworden landgenoot van hen het vonnis velde. Twee keer Lucas Podolski, beide keren vrijgespeeld door een ploegmaat die wel oog had voor de positie waarin een in scoringspositie staande ploegmaat zich bevond.
De Polen konden dat vanavond niet. Het was het grote verschil in de wedstrijd, die er eigenlijk nooit een is geworden. Daarvoor staken de Duitsers organisatorisch veel beter in elkaar.
Ordnung muss sein. Laat dat maar onze oosterburen over.

quote:

De Franse bondscoach Raymond Domenech had er na het laatste fluitsignaal van scheidsrechter Mejuto Gonzalez een applaus voor over. Snel tevreden, die vent. Of heeft hij met zijn modieus brilletje iets waargenomen wat wij niet gezien hebben?
Wat de neutrale kijker voorgeschoteld kreeg, was gruwelvoetbal in de meest weerzinwekkende betekenis. Eén doffe ellende en dat negentig minuten lang. Welgeteld één miniem kansje creëerden de Franse voor zichzelf, maar de logge spits Benzema knalde de bal in de handen van keeper Lobont. De Roemenen schiepen zich geen enkele kans.
Frankrijk was in beton gegoten en Roemenië nog meer. De gelen hadden constant negen man achter de bal en deden feitelijk niet anders dan de boel ontregelen. Goian, Tamas, Radoi, Chivu en al die anderen; ze waren allereerst afbraakvoetballers en in die rol deden ze het nog prima ook.
Bij Frankrijk, dat in eerdere toernooien toch vaak een verzameling creatieve spelers in het veld had staan, was elke frivoliteit eveneens uitgebannen. Gallas, Thuram, Makélélé, Toulalan, Abidal, Sagnol mochten van coach Domenech geen enkel risico nemen en zelfs artiesten als Ribéry en Malouda moesten elk risico uitbannen.
Resultaat: breien, breien, breien. Maar een mooie trui werd het nooit.
Ruud Gullit zei ooit dat voetbal sexy moet zijn. Roemenië en Frankrijk hielden vanavond hun driften en lusten in toom.
Erger nog, ze waren totaal impotent.
Tot tevredenheid van de Franse coach dus. Die vent neukt te weinig, vermoed ik.

quote:

Acht wereldkampioenen stonden er bij Italië in de basis. Acht! Ze werden weggevaagd door een elftal, waarvan de coach tot het allerlaatste moment doorgeselecteerd had. Orlando Engelaar, Nigel de Jong, Khalid Bouhlarouz; wie kon bevroeden dat zij in de eerste wedstrijd op het EK in de basis zouden staan?
Waar Roberto Donadoni vast hield aan de traditie, stelde zijn voormalig Milan-ploegmakker Marco van Basten een elftal samen dat iedereen verraste. De Italianen voorop. Vanaf de eerste minuut dicteerde Oranje de wedstrijd en hoewel de Italië in het eerste kwartier gelijke tred hield, was er maar één ploeg die fris was.
Italië was verroest, uitgeblust. En toch deugde alles bij de Italianen, zo leek het vooraf: de outfit, het volkslied, de kapsels; prima verzorgd allemaal. Alleen het voetbal niet, zo bleek.
Hoe anders was dat bij het Nederlands elftal?
De shirtjes waren flets ouderwets, de kapsels minder goed gecoiffeerd en het volkslied minder melodieus, maar het voetbal was veel verzorgder en meer gepassioneerd.
Het wachten was op de 1-0 en die kwam er ook. De 2-0 even later ook en dat was hét moment van de wedstrijd. Het juichen van Marco van Basten voor de dug-out deed denken aan de bewegingen die spelers in de jaren vijftig en zestig maakten bij een doelpunt. Het kapsel van de bondscoach trouwens ook. Een haardracht uit de crisisjaren.
Wat nou crisis? Het is glorietijd.
Wie Van Bronckhorst, Ooijer, Van der Sar, Kuijt en Van der Vaart en al die anderen scherp als een mes ziet spelen en ook ziet dartelen, moet vaststellen dat van een crisis geen enkele sprake is. Het Nederlands elftal is met zijn tijd meegegaan en floreert. In tegenstelling tot de door Oranje kapot gespeelde wereldkampioen.
Van een crisis zal er bij de bierbrouwerijen er trouwens ook geen sprake zijn. Zes bier in mijn eentje. In de cafés met hun breedbeeldschermen zal er ongetwijfeld nog meer gezopen zijn. Het tolt een beetje in mijn hoofd nu. Laat dat een excuus zijn dat dit stukje niet zo scherp is als de vijf voorafgaande.