GeschiedenisFC Schalke 04 werd op 4 mei 1904 opgericht door enkele jeugdige mijnwerkers, destijds onder de naam Westfalia Schalke. De club speelde aanvankelijk met rood-gele kleuren. De ploeg slaagde er de eerste jaren niet in toe te treden tot officiële kampioenschappen. De huidige clubkleuren blauw-wit werden gekozen na een fusie met turnvereniging Schalke Turnverein 1877. Door deze fusie kon de arbeidersclub zich aansluiten bij de Duitse voetbalbond DFB. In 1924 scheidde de voetbaltak zich weer af van de fusieclub en ging vanaf dat jaar verder onder de naam FC Schalke 04.
In 1927 bereikte de club de hogere voetbalreeksen en in 1928 ging Schalke 04 in het nieuwe stadion, Glückauf-Kampfbahn, spelen. De sportieve opmars van de Königsblauen begon en de naam van de club werd FC Gelsenkirchen-Schalke 04 waarmee de steun van de stad werd benadrukt. Schalke werd West-Duits kampioen in 1929. De spelers werden zwaar door Schalke 04 betaald, zodat het team bij elkaar bleef; in die periode was professionalisme in sport echter niet gewenst. De DFB greep in 1929 en Schalke 04 werd het jaar erop voor bijna een half jaar geschorst. De club bleef ondanks alles echter populair en speelde na de schorsing zijn eerste (vriendschappelijke) wedstrijd tegen Regionalliga-West-kampioen Fortuna Düsseldorf voor 70.000 toeschouwers.
In 1933 kwamen de Nationaal-Socialisten aan de macht in Duitsland en werd ook het Duitse voetbal gereorganiseerd. Schalke kwam terecht in de Gauliga Westfalen, één van de 16 regionele divisie op het hoogste niveau. Na jaren lokale dominatie begon nu ook een succesvolle periode voor Schalke 04 op nationaal niveau. Dat jaar raakte Schalke tot in de match voor het Duitse kampioenschap maar verloor met 0-3 van Düsseldorf. Vanaf dat jaar tot en met 1942 werd Schalke 04 speelde de club 14 van de 18 nationale finales - de 10 finales van het Duitse kampioenschap en de 8 van de Tschammerpokal', de voorloper van de DFB-Pokal. Maar liefst zes keer werd Schalke landskampioen en pakte in 1938 ook een Duitse Beker.
Schalke won zijn eerste nationale titel in 1934, na een 2-1 overwinningen tegen 1. FC Nürnberg. Het jaar daarna verlengde men de titel met een 6-4 zegen tegen VfB Stuttgart. In 1937 miste Schalke de finale, maar de zes volgdende jaren speelde men weer deze wedstrijd voor het kampioenschap, dat men behaalde in 1937, 1939, 1940 en 1942. Drie van deze finales werden gespeeld tegen een Oostenrijkse club, namelijk Admira Vienna, Rapid Vienna en First Vienna, die in de Duitse Gauliga Ostmark speelden nadat Oostenrijk door de Anschluss in 1938 in het Rijk was opgenomen.
Die Königsblauen behaalden ook regelmatig de finale van de Tschammerpokal, maar waren daar iets minder succesvol. Schalke verloor de eerste Tschammerpokal ooit met 0-2 aan Nürnberg en faalde ook in 1936, 1941 en 1942 in de finale. In 1937 behaalde Schalke zijn toen enige Beker tegen Düsseldorf.
Schalke speelde in het dozijn seizoenen van 1933 tot 1945 indrukwekkende resultaten bijeen. De club won 162 van zijn 189 Gauliga matchen, speelde 21 keer gelijk en verloor slechts 6 maal. Men scoorde 924 doelpunten en incaseerde er slechts 145. Van 1935 tot 1939 verloor Schalke geen enkele wedstrijd. De dominantie van de club in die periode zorgde ervoor dat ze soms door het Naziregime werden gebruikt als propaganda voor het "nieuwe Duitsland", dit ondanks het feit dat veel spelers afstamden van Poolse immigranten, zoals de twee sterren van het team, Fritz Szepan en Ernst Kuzorra.
In de chaos in Duitsland op het einde van de Tweede Wereldoorlog speelde Schalke in 1945 slechts twee wedstrijden. Schalke pakte echter daarna de draad weer op. Ze zetten een record neer in een nationaal kampioenschap na een 20-0 tegen SpVgg Herten, maar dat duidde ook op de verzwakte toestand van het Duitse voetbal. Schalke verzwakte echter en het beste resultaat was een zesde plaats in de nieuwe Oberliga West in 1947, binnen twee jaar tijd zakten ze naar een 12de plaats. Het duurde tot de jaren 50 eer het weer beter ging. Ze eindigden in 1954 derde in de Oberliga West, na een strijd tot op de laatste speeldag van het seizoen voor de titel. Het jaar erop speelde men weer de finale van de Duitse Beker, maar die verloor men met 2-3 van Karlsruher SC. Uiteindelijk werd in 1958 een nieuwe Duitse titel behaald, met een 3-0 overwinning tegen Hamburger SV, de laatste landstitel voor Schalke tot nu toe.
Schalke bleef de volgende jaren goed spelen en eindigde een aantal maal in de top vier. Door deze resultaten verdiende de club toegang tot de Bundesliga, de nieuwe Duitse profliga die in 1963 werd gecreëerd.
De eerste jaren in de Bundesliga verliepen moeilijk. In 1965 kon Schalke slechts aan de degradatie ontsnappen doordat de competitie net toen uitgebreid werd naar achttien teams en een overwinning in een play-off ronde tegen Karlsruher SC en Hertha BSC Berlin. Er volgende nog enkele lage noteringen tot het weer beter ging en men in 1972 uiteindelijk tweede eindigde na Bayern München, nadat men een groot deel van het seizoen op kop had gestaan. Datzelfde jaar won Schalke zijn tweede Duitse Beker.
Ondanks de betere resultaten, kreeg de club ook met minder aangename zaken te maken die periode. Een aantal van de speler en officials van de club werden beschuldigd van het aanvaarden van smeergeld in het grote schandaal in de Bundesliga in 1971. Uit onderzoek bleek dat Schalke opzettelijk de wedstrijd van de 28ste speeldag op 17 mei tegen Arminia Bielefeld met 0-1 verloor. Verschillende spelers van Schalke werden levenslang geschorst, waaronder drie Duitse internationals uit die tijd - Klaus Fischer, "Stan Libuda" en Klaus Fichtel. Hoewel de straffen later omgezet werden tot schorsingen van zes maand tot twee jaar, had het schandaal zijn sporen nagelaten op wat één van de dominante Duitse clubs uit de jaren 70 kon geworden zijn.
In 1973 verhuisde de club naar het Parkstadion, dat was gebouwd voor het Wereldkampioenschap van 1974 en een capaciteit van 70.000 toeschouwers had. In de nasleep van het schandaal presteerde de club erg onregelmatig. Men behaalde toch een nieuwe tweede plaats in 1977, slechts één puntje na kampioen Borussia Mönchengladbach.
In het begin van de jaren 80 ging het bergaf en Schalke degradeerde naar de 2. Bundesliga voor het seizoen 1981/82 en opnieuw voor 1983/84. Schalke nam zijn plaats in de hoogste afdeling terug in in 1984, en na nog een degradatie in 1988 speelt de club sinds 1991/92 weer in de Bundesliga. De club pakte zijn eerste prijs sinds jaren in de UEFA Cup van 1997 na een overwinning tegen Inter Milaan na penalty's.
Tegen de millenniumwissel zette Schalke weer sterke resultaten neer. De club veranderde succesvol in een moderne commerciële sportorganisatie en vestigde zich als een van de dominante Bundesliga clubs. Schalke pakte de Duitse Beker in 2001 en 2002 en eindigde tweede in de Bundesliga in 2001 en 2005. Vooral de tweede plaats in 2001 kwam hard aan, aangezien Bayern München pas dankzij een goal in de blessuretijd op de laatste speeldag tegen Hamburg de titel veroverde ten nadele van Schalke.
StadionSchalke 04 speelt zijn thuiswedstrijden in de Arena AufSchalke sinds 2001. Sponsor Veltins, een Duits biermerk, heeft sinds 1 juli 2005 voor vier miljoen euro per jaar de naam gewijzigd in Veltins Arena. Het stadion biedt plaats aan 61.482 supporters. De toenmalige Arena AufSchalke was gastheer van de Champions League finale in 2004. Het voetbalpark van Schalke is sinds 2001 in ontwikkeling. Continue worden er wegen verbeterd, parkeerplaatsen verhard, etc. Het voetbalpark van Schalke 04 geldt als één van de grootst opgezette voetbalparken in Europa.
ErelijstDuits landskampioenschap
1933/34, 1934/35, 1936/37, 1938/39, 1939/40, 1941/42, 1957/58
DFB-Pokal
1938, 1972, 2001, 2002
UEFA Cup
1997
UEFA Intertoto Cup
2003, 2004
Ligapokal
2005
met hier de nieuwe trainer:
![]()
en hier de nieuwste aanwinst:
![]()
Volg ze in dit topic!