religieus geïnspireerde angstklachten

Beste Alleslijm,

Uit jouw verhaal kom ik tot de conclusie dat je meer twijfelt dan dat je echt atheist bent geworden. De twijels die je hebt komen voort uit de gebeurtenissen die je niet goed kan vertalen. Het hart kan niet geloven in iets wat niet in overeenstemming is met de logica. Terwijl jij (in dit geval) via je geweten wel beseft dat er een God moet bestaan, maar welke? En waarom doet hij dingen wat jij niet kan verklaren. Deze twijfels hebben meer te maken omdat je sommige achtergronden niet goed weet. Je stelt jezelf de vraag waarom God mensen, waarvan jij houd, maar die niet geloven in Hem naar de hel worden gestuurd. Je snapt de essentie hier niet van. Terwijl jouw hart en logica niet tevreden is met deze beslissing.
Aan de ene kant wil je niet dat je geliefden naar de hel worden gestuurd, je raakt met deze gedachte zeer bedroefd. Je kan met deze gedachte niet leven. Daarom kies je er voor om niet in een God te geloven zodat je niet met die gedachte hoeft te lopen. Dit doe je natuurlijk onbewust. Een mens kan namelijk niet lange tijd met leed leven. Daarom dat je de makkelijke weg kiest via je onderbewuste.
Als ik jou was zou bij een nederlandstalige imam langsgaan. Iemand die je de achtergronden kan vertellen van de essentie van het bestaan. Het is namelijk belangrijk dat je sommige dingen niet door elkaar haalt zoals prioriteiten in het leven. Je hebt namelijk je vrienden aan de ene kant waar je veel van houd omdat zij om jou geven en omdat je je gezelligheidsbehoefte via hun kwijt kan. Aan de andere kant heb je God die miljoenen malen meer om je geeft. Hij heeft je namelijk uit het niets een bestaan gegeven en waakt over jou. Hij geeft jou zuurstof, eten, drinken, vreugde en zelfs plezier door jou niet alleen te laten o.a. door middel van je vrienden of met een directe contact met jou via he hart. Omdat jouw contact met hem wat verwaterd is kan het lijken dat de aanwezigheid van je vrienden en kennissen sterker lijken. Daarom lijkt het alsof je afgedwaald bent van God. Maar vergeet niet dat iedereen vergankelijk is behalve God. Iedereen is je vriend tot aan de deur van de graf. Uiteindelijk kom je alleen te staan met hem. Zijn aanwezigheid zal dan zo sterk zijn dat je zelfs je beste vriend of moeder niet eens zal herinneren.
Mijn advies is daarom zet je twijfels op papier. Waarom doet God zus en zo. Ga naar een plaatselijk moskee en een nederlandstalige imam en stel die vragen een voor een. Je hoeft geen moslim te worden, Maar de antwoorden die je krijgt zal je logica en gevoelens die jarenlang in de steek zijn gelaten gerust stellen. Daarme zal je ook verlost zijn van je angstaanvallen.

Met vrede,
Kazakx

even voor de duidelijkheid. niet-geloven en atheïst zijn twee verschillende dingen.

Er zijn trouwens wel fora waar meer mensen met dezelfde problemen kampen als jij Alleslijm. Neem bijvoorbeeld dit forum (wel Engelstalig).

quote:

Op woensdag 28 mei 2008 00:51 schreef Alleslijm het volgende:

Ik heb vroeger online veel discussie gevoerd met atheisten en ik denk dat ze werkelijk van hun stoel zouden vallen als ze zouden weten hoe het er nu voor staat

*valt van stoel

Ik zou mezelf niet expliciet Christelijk noemen, maar wat ik je kan aanraden is om es een keer mensen op te zoeken die vrijzinniger met het Christendom omgaan. Ik kom zelf wekelijks bij een soort van "studentenvereniging" die religieus en maatschappelijk geörienteerd is, en lezingen en discussies over religie en maatschappij organiseert. De manier van geloven is daar heel relaxed, en je kunt er alles zeggen. Vanavond bijvoorbeeld een lezing over de mystieke betekenis van het Hebreeuwse alfabet gehad,en hoe zich dat uit in bijbelverhalen. Die bijbelverhalen worden dan niet letterlijk genomen, maar het wordt vooral vertaald naar vandaag en je eigen leven; wat kun jij er uit halen?

Dat idee dat het leven een Rad van Fortuin is waarmee je een koelkast wint door de juiste religie te kiezen, wordt in mijn ogen steeds belachelijker. Tegelijkertijd ga ik steeds meer de schoonheid en de waarde van het Christelijke en Joodse geloof inzien. Dat kan dus prima samengaan Je angstgevoelens begrijp ik erg goed; ik heb ze zelf ook wel es. Aan de ene kant beangstigt een zinloos bestaan me enorm. Aan de andere kant vergelijk ik het wel es met een tripje; als je een prachtige reis ernaar toe hebt gehad, maakt het dan nog zoveel uit of je einddoel nou wel zo zinvol is? Het klinkt cliché, maar het is een besef wat moet groeien, denk ik

quote:

Op woensdag 28 mei 2008 01:14 schreef Alleslijm het volgende:
Dus nogmaals: waarom komt God het me niet zelf vertellen?

(En ja, ik heb wel eens een ervaring gehad waarbij ik een heel warm gevoel kreeg toen ik God om hulp vroeg, maar puur rationeel gezien is dat een gevoel dat je zelf oproept. Niettemin ben ik goed het zaadje als dat toch een teken van God was :p)

Nou, maakt het dat minder waardevol? Je kunt je er stuk op rationaliseren dat dat gevoel vanuit jezelf komt, maar het gaat uiteindelijk om dat gevoel wat je ervaart en of je gelukkig bent.

Waarom komt God het je niet vertellen ? Tsja, waarom legt de belastingdienst niet een grote zak geld voor je deur. 't Zou fijn zijn, maar het zou ook een ontiegelijke lamlul van je maken, lijkt me. Ik zou in ieder geval in m'n bed blijven wachten totdat die tweede zak voorbij komt.

quote:

Op dinsdag 27 mei 2008 23:05 schreef Alleslijm het volgende:
Zijn er mensen hier die zich in mijn verhaal herkennen? Hoe gaan jullie met deze gedachten om?

Herkenbaar Ben zelf na twintig jaar bij de Gereformeerd Vrijgemaakte kerk te hebben gezeten, tot de conclusie gekomen dat díe stroming het voor mij in ieder geval niet is. Te veel aannames en onzekerheden die als compleet logische waarheden worden gezien.

Wat jij zou moeten doen is praten met mensen die wat gematigder in het christelijke geloof staan. Weet dat de visie waarmee jij bent opgegroeid één van de vele (christelijke) geloofsstromingen is. Je daaraan vasthouden zal altijd veilig voelen, omdat je in je opvoeding niets anders hebt meegekregen dan dat die visie de enige juiste is. Iedereen om je heen gelooft immers hetzelfde. Het loont om met mensen te praten die geheel anders in het (geloofs)leven staan. Hou een [i]open mind[i] en besef dat jij alleen de keuze kan maken op basis van je verstand en je gevoel, meer kan je niet doen. Bang zijn voor een boeman-God die van je verwacht dat jij van alle geloofstradities en -stromingen 'de enige juiste waarheid' kan vinden, is mijn inziens onnodig, zinloos en contra-productief.

tvp, want teletubbie

_{heb het topic ook eventjes doorgestuurt naar Viking84. Wel een beetje haar cup-of-tea en wellicht heeft ze nog wat constructiefs voor de TS}

quote:

Op woensdag 28 mei 2008 01:12 schreef Alleslijm het volgende:
@ Kazakx

Precies, als God zoveel om mij geeft. Waarom dan niet om mijn ongelovige vrienden? Hoe kan Hij 'leven' met het feit dat Hij ze straks naar de hel stuurt? (Even aannemen dat er een hel is.)

En welke oplossing geeft een imam boven een dominee? (Er zit ook nogal een verschil tussen de ene imam en de andere.)

Dominee: Alleen door Jezus zul je behouden worden
Imam: Doe je plichten volgens de vijf zuilen en je zult behouden worden
Priester: Doe goede daden en je zult behouden worden

In de kern botsen Islam en Christendom met elkaar. (Heb trouwens al bedacht dat ik het beste met een moslim kan trouwen: dan ben ik via het huwelijk met hem geheiligd voor 'Allah' en is hij via het huwelijk met mij geheiligd voor 'God')

En dus kan niemand mij het juiste antwoord geven, want iedereen zegt weer iets anders. En als ik 100 mensen heb gevonden die hetzelfde zeggen, kan ik er zo weer 100 vinden die precies het tegenovergestelde beweren...

Deze vragen die je stelt hebben te maken met de essentie van de schepping. Wat is het doel van het creeeren van de mens? Wie of wat is de mens? Zijn we hier om te genieten van deze inperfecte wereld? Wat wil God van ons? Waarom is er leed? Waarom is er twijfel? Waarom laat God zich niet openbaar zien? Waarom heeft een almachtige God ons niet de tools meegegeven om hem direct te zien te horen?
Nogmaals dit zijn allemaal vragen die te maken hebben met de essentie van de schepping. Als je hier antwoorden op hebt gekregen zullen je twijfels ook verdwijnen waardoor je contact met God weer zal herstellen.
Ik denk dat deze forum niet echt de geschikte plek is om deze vragen te beantwoorden omdat zij vrij lang zijn en het zal nieuwe vragen opwekken die ook beantwoord moet worden. Je twijfels zijn ook niet in 1 dag ontstaan neem ik aan. Er is tijd voor nodig.

En nee de imam zal niet beginnen bij de 5 zuilen. Dat is meer hoe je je leven moet invullen om tot diepere betekenissen te komen. De 5 zuilen zijn niet de essentie van de iman (het geloven).
In jou situatie is het van belang dat je je geloof in God weer hersteld. Dit kan alleen gebeuren als je logische en plausibele antwoorden hebt gekregen op je vragen die betrekking hebben op je twijfels.

quote:

Op woensdag 28 mei 2008 01:40 schreef kazakx het volgende:

[..]

Deze vragen die je stelt hebben te maken met de essentie van de schepping het leven. Wat is het doel van het creeeren van de mens?

Is er niet.

quote:

Wie of wat is de mens?

De mens is een op koolstof gebaseerde levensvorm, ontstaan, niet gecreëerd.

quote:

Zijn we hier om te genieten van deze inperfecte wereld?

Als je dat wil, je mag het helemaal zelf bedenken.

quote:

Wat wil God van ons?

Er is geen God.

quote:

Waarom is er leed?

Omdat onze behoeftes niet altijd bevredigt worden.

quote:

Waarom is er twijfel?

Omdat je zo veel kan kiezen.

quote:

Waarom laat God zich niet openbaar zien?

Omdat er geen God is.

quote:

Waarom heeft een almachtige God ons niet de tools meegegeven om hem direct te zien te horen?

Zie boven.

quote:

Nogmaals dit zijn allemaal vragen die te maken hebben met de essentie van de schepping het leven. Als je hier antwoorden op hebt gekregen zullen je twijfels ook niet verdwijnen.

In een documentaire van Richard Dawkins (Root of all Evil? deel 2) wordt ook een gesprek gevoerd met een psychologe:

quote:

Dawkins meets the psychologist Jill Mytton who suffered an abusive religious upbringing in the Exclusive Brethren – she now helps to rehabilitate similarly affected children. Mytton explains how, for a child, images of hell fire are in no sense metaphorical, but instead inspire real terror. She portrays her own childhood as one "dominated by fear." When pressed by Dawkins to describe the realities of Hell, Mytton hesitates, explaining that the images of eternal damnation which she absorbed as a child still have the power to affect her now.

Het verhaal van deze vrouw lijkt m.i. op jouw verhaal. Zij is een Engelse (als ik het me wel herinner), maar allicht dat in Nederland ook eenzelfde psycholoog wel gespecialiseerd is in zulke gevallen.

Zelf heb ik mijn geloofsafval (voor zover het echt afval was, het werd gewoon op den duur ongeloofwaardiger, alhoewel mijn ouders niet zo streng gelovig waren) niet zo ervaren als jij; de overtuiging dat er geen God is, is daar domweg te groot voor. Jij zegt dat je meer neigt naar atheïsme, in dat geval zal twijfel je wellicht meer parten spelen dan wanneer je een andere geloofsinsteek kiest; anderzijds zijn een paar twijfels die je noemt m.i. wel op elke vorm van geloof van toepassing.

In ieder geval veel sterkte, ik kan me voorstellen dat je er echt van wakker kunt liggen.

[ Bericht 12% gewijzigd door Iblis op 28-05-2008 02:08:11 ]

Is het overigens geen idee om zulks achterwege te laten:

quote:

Op woensdag 28 mei 2008 01:40 schreef kazakx het volgende:
In jou situatie is het van belang dat je je geloof in God weer hersteld. Dit kan alleen gebeuren als je logische en plausibele antwoorden hebt gekregen op je vragen die betrekking hebben op je twijfels.

Het loopt de kans nu een beetje een theïst-atheïst reltopic te worden, maar vooruit. Waarom is het precies van belang dat ze haar geloof in God weervindt? Van mij mag ze, daar niet van, maar ik vind het wat ongepast om direct te gaan proseliteren. Bovendien lokt het zo snel discussies uit die de eigenlijke vraag doen ondersneeuwen.

Even een tvp'tje voor later.

quote:

Op woensdag 28 mei 2008 07:55 schreef Alleslijm het volgende:
Ik neig naar het atheïsme, omdat ik wat dat betreft ook wel weer rechtlijnig ben. Mijn psycholoog stelde ook voor om mijn geloof een andere invulling te geven, maar de bijbel lijkt me wat dat betreft wel 'duidelijk'. Als ik er in wil geloven dan moet ik er in geloven en geen bullshit als: 'homoseksualiteit was in die tijd een gruwel in Gods ogen, omdat mensen daarmee vreemde goden aanbaden, etc, etc...' Want op zo'n manier kun je iedere passage wel invullen zoals je wilt en blijft er dus niet veel meer van de bijbel over.

Wat dat soort zaken betreft kun je je afvragen of je naar de letter van de wet moet leven, of dat het om de boodschap in de Bijbel gaat. Het Oude Testament bevat wel meer geboden – geen kleding van twee verschillende stoffen dragen, niet twee gewassen op het veld planten, bij de geboorte van een dochter is een vrouw twee weken onrein, nog weer later moet een lam en een duif naar de tempel gebracht worden om te offeren. Dit doen we niet meer. (Leviticus 12)

Dat heeft volgens mij niet zoveel te maken met het ‘naar believen invullen’ – alhoewel sommigen dat natuurlijk zeggen, maar ik vind dat je die groep dat verwijt net zogoed kunt maken, alhoewel menigeen natuurlijk claimt dat zijn of haar lezing de enige juiste en de ware is.

quote:

Misschien is dat het ook wel: er blijft op den duur niks meer van de bijbel over, omdat het niet meer van toepassing is op de huidige situatie. (En wij maar liedjes zingen over: 'Jezus is de Goede Herder, Jezus Hij is overal'-> Jezus is helemaal niet overal, dat hebben we er zelf van gemaakt.)

Kortom: als ik er een eigen geloof van ga maken, dan hoeft het net zo goed niet van mij, want dan lijkt het me nogal een domme bezigheid.

Je kunt de Bijbel ook gebruiken als morele gids, om er levenslessen uit te trekken. Persoonlijk vind ik dat vaak wel het resultaat van de krenten uit de pap vissen, en er deels een bevestiging van je eigen opvattingen in zien. Zoals Haushofer schrijft over de mystieke interpretatie van teksten, en betrekking op vandaag, dat is wat mij betreft prima, maar ik denk niet louter alleen de Bijbel voorbehouden is. Er zijn genoeg boeken die je kunt gebruiken om een levenshouding te krijgen, of om levenslessen uit te trekken. Sommige mensen (en als ik de stapels in de boekhandel zie, redelijk wat mensen) putten iets uit ‘The Power of Now’ van ‘Eckhart Tolle’. Zo’n benadering ontneemt, voor jou, wellicht de status die de Bijbel in je jeugd had, en het weerspreekt de manier waarop je de Bijbel altijd hebt benaderd, maar ik zou niet kunnen zeggen dat dit inherent een foutieve benadering is.

Je kunt ook je ‘heil’ in de filosofie zoeken. ‘Het leven is zinloos.’ of ‘Hoe verder te gaan na de dood van God’ is een favoriet onderwerp voor existentialistische schrijvers, zoals Nietzsche, Sartre en Camus. De laatste heeft ook Romans zoals ‘De Vreemdeling’ (L'étranger) en ‘De Pest‘ (La Peste) geschreven die als existentialistische klassiekers worden beschouwd.

quote:

(Hoewel het er in de praktijk wel op neer zal komen, aangezien ik in de toekomst misschien wel kindjes krijg en voor die tijd voor de kerk moet trouwen en de kindjes moet laten dopen. Gelukkig heb ik daar weer niet zulke gewetensproblemen mee. Het zal wel een compromis worden, want ik wil mn kinderen niet opvoeden in een streng-christelijke omgeving en mn partner zal waarschijnlijk ook niet al te gelovig zijn :p...)

Ik zou dat zelf volgens mij niet doen, alhoewel ik weet dat m'n ouders het zouden kunnen waarderen. Ik vind het wat religieuze veinzerij; maar goed, als je anders uit de familie ligt. (Overigens stelt de doopbelofte vaak dat je je kind trouw dient te blijven, hoe hij of zij ook opgroeit, en hoe hij of zij ook zal leven.)

Toch meteen maar even reageren (de OP sprak me te zeer aan ).
Ik ben zelf ook christelijk opgevoed, maar niet zo streng als jij. Ik kan me geen hel en verdoemenispreken herinneren en ik hoefde maar 1 keer naar de kerk op zondag (altijd nog 1 keer teveel, maar dat terzijde ). Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb me nooit prettig gevoeld bij het geloof. Het bestaan van God was voor mij een gegeven, maar ik heb dikwijls gedacht: "Bestond die hele God maar niet". Vanaf het moment dat ik uit huis ging op mijn 17e ging het geloof een steeds minder grote rol spelen in mijn leven. Ik was er gewoon niet mee bezig, maar als mijn moeder weer dreigde met "Voor alles wat je doet moet je verantwoording afleggen!" dan voelde ik me toch altijd wel erg aangesproken. Ook ben ik altijd gevoelig geweest voor apocalyptische verhalen. Dus hoewel ik me niet met God bezig hield, was ik toch altijd onder de indruk als ik met God geconfronteerd werd. Vanaf mijn 22e kwam daar verandering in. Ik ging vakken volgen aan de theologische faculteit en toen kwam ik erachter dat de Bijbel bol staat van de inconsistenties. Anderen denken misschien: "So?", maar voor mij was de Bijbel een heilig boekwerk, gedicteerd door de almachtige God en zo'n boekwerk hoort geen inconsistenties te bevatten. Alles hoort te kloppen. En dat was dus niet zo. Het begon er dus mee dat ik de Bijbel verwierp als het Woord van God. Maar daaruit volgde niet logisch dat God dus ook niet bestond. God kon best bestaan zonder iets met de Bijbel te maken te hebben. Na een tijdje realiseerde ik me echter dat mijn beeld van God volledig berustte op de Bijbel, dus ging met het verwerpen van de Bijbel ook mijn godsbeeld aan gruzelementen. Van 2006-2007 heb ik erg veel gelezen over deze materie (zowel boeken over de geschiedenis van de Bijbel en het chrisendom als Dawkins e.d.) en nu kan ik - niet zonder trots zeggen - dat ik helemaal van God los ben. Mijn ouders hebben het daar erg moeilijk mee. Regelmatig brandt er een discussie los thuis, ook al probeer ik het onderwerp 'godsdienst' zoveel mogelijk te vermijden. Mijn ouders zijn van mening dat zij bij mijn doop de plicht op zich hebben genomen mij met het geloof op te voeden. Dat mijn opvoeding allang voorbij is (ik ben godbetert 24!) wil er niet echt in bij hun. Ze weigeren te accepteren dat ik er anders tegenaan kijk. Zij mogen hun visie aan mij verkondigen, maar ik moet mijn mond houden, want ik 'maak hen oud' en ik doe hen 'verschrikkelijk veel verdriet'. Maar ik ben niet meer onder de indruk van de tranen van mijn moeder. Ik hoop dat zij op den duur inziet dat ze, uit zelfbescherming, maar het beste haar mond kan houden over dit onderwerp.

Moraal van het verhaal: nadat je je geloof van je af hebt geworpen (de één doet dit vrij snel, de ander doet er jaren over), breekt er een periode van twijfel aan en een gevoel van eenzaamheid (en wederom: voor de ene duurt die periode kort, voor de ander iets langer), maar er komt een dag dat je, zonder je schuldig te voelen, hardop kunt zeggen dat je niet meer in God gelooft en op die dag ben je ook niet meer gevoelig voor theologische dreigementen.

Ik kan niet anders zeggen dan dat het een enorme bevrijding is en ik gun het elke christen om los te komen van zijn geloof. Het is zo heerlijk om zelf verantwoordelijk te zijn voor je daden! Niet bang te hoeven zijn dat je in de hel terecht komt, omdat je leeft naar je eigen natuur. Jezelf niet voortdurend zondig en onwaardig te hoeven voelen.

Ik heb exact dezelfde fase doorgemaakt en nog steeds kan ik mijn vader niet vertellen dat ik niet geloof.
Hij wordt dan echt ontzettend boos. Wat mij weer sterkt in mijn beslissing. Ik geloof niet in indoctrinatie, dwang of angst. Ik geloof in liefde, zelfbeschikking en keuzevrijheid en als er dan toch een God is, dan is hij het zeker weten met mij eens. Hij heeft mij niet voor niets een stel hersens gegeven.

Ik hoop dat mijn lieve paps in een volgend leven betere keuzes zal maken.