David Gray #3 Met een rotschop van 6 jaar

quote:

Op maandag 13 juli 2009 08:42 schreef NelsonWandelaar het volgende:
Bij een nieuw album hoort een nieuwe tour toch?

quote:

Op woensdag 15 juli 2009 19:49 schreef Frenkel het volgende:
Hoop dat hij inderdaad snel weer komt (effenaar!) , 013 was heel erg mooi toen!

quote:

Singer-songwriters staan niet altijd bekend vanwege hun productiviteit. In hoeveel woonkamers zal men dagelijks de wens voor een nieuw Damien Rice album uitspreken? Voor David Gray geldt ongetwijfeld hetzelfde aangezien zijn laatste plaat alweer uit 2005 dateert.

Bij luisterbeurt nummer één lijkt het echter al of Gray nooit is weggeweest. Zijn vertrouwde en doorleefde stem voelt als thuis. De plaat is gebalanceerd, maar kent wel een paar flinke uitschieters.

Zo is vooral het begin ontzettend sterk. Het is dan ook niet uitgelsloten, of eigenlijk niet meer dan logisch dat dit album een nieuwe Babylon of This Years Love voortbrengt.

Gray keert op Draw The Line terug naar de basis. Terug naar het tijdperk A Century Ends en Flesh dus. De akoestische gitaar en piano vullen samen grotendeels de muzikale ondersteuning. Tezamen met de indrukwekkende stem van de Brit is dat ook meer dan genoeg.

Raak

Vanaf de piano-intro op openingsnummer Fugutive is het raak. Het simpele tromgeroffel, de piano eroverheen en vervolgens Gray zelf om het af te maken. De lat ligt hoog.

Draw The Line kan zich vervolgens makkelijk meten met bovengenoemde. Gray zorgt voor kippenvel als hij 'Help me draw the line' zingt dan wel schreeuwt. Wederom vooral begeleid door de piaono en akoestische gitaar klinkt het meer dan ooit ontzettend breekbaar.

Duet

De plaat kent twee duetten: Kathleen met Jolie Holland, en Full Steam met Annie Lennox. Voooral met Holland is de chemie voelbaar. De samenwerking doet denken aan het memorabele duo Lisa Hannigan / Damien Rice. Helaas blijft het beperkt tot één nummer.

Nog een nummer met Holland was wellicht een beter idee geweest dan de samenwerking met Lennox. De stemmen sluiten niet goed bij elkaar aan. Als het nummer dan ook nog bombastische vormen aanneemt, inclusief trompetten, is het maar goed dat de plaat daarna afgelopen is.

Mix

Al met al is Draw The Line een prachtig, gevarieerd en bovendien goed uitgebalanceerd album. Van verstilde en minimale nummers als Translation tot nummers met meer invloeden uit rock zoals Stella The Artist.

Niet geheel toevallig staan de twee karakteriserende nummers onder elkaar op de tracklist. Gray blijft juist dankzij deze wissels in stijl de hele plaat boeiend.

Na vijf jaar wachten mogen de fans van de singer-songwriter in hun handen knijpen. Engelands meest sympathieke zanger stelt niet teleur. Van singles tot intieme liedjes waar herrineringen op gemaakt moeten worden. Dit was het wachten waard.

8/10