Anouk: Utrechts Nieuwsblad column

Gnoukie
Okee, okee, ik zal het maar eerlijk bekennen: ik ben verslaafd aan Big Brother. Ik weet ook heus wel dat ik het programma een paar weken geleden op deze plek als 'vooral sáái' omschreef, maar het virus heeft mij inmiddels dusdanig te pakken dat ik geen aflevering meer oversla en zo'n honderd keer per etmaal het internet raadpleeg om te kijken of er nieuwtjes zijn. Ik verbaas mezelf daar nog elke dag over, want ik heb geen aanleg voor soaps: als enige Nederlander ter wereld heb ik nog nooit een hele aflevering van GTST of Goudkust uitgezeten, en ik zou Froukje de Both, Angela Schijf of Guusje Nederhorst niet herkennen als ze in het café tegenover me zaten. 't Is niet dat ik estetische bezwaren tegen soaps heb, of me druk maak over 'de verloedering van de Nederlandse televisie', want dergelijk achterhaald VPRO-gekwezel zal me worst wezen. Nee, ik mis gewoon het soap-gen: het vermogen om geboeid te worden door het wel en wee van een veertigtal talentloze hersendoden.
En toch zit ik elke dag weer gefascineerd te kijken naar het eindeloze gedreutel en getrut van dat clubje exhibitionisten in Almere. Ik betrap me er zelfs op dat ik inmiddels warme gevoelens voor ze begin te koesteren. Neem die Ruud. In het begin vond ik hem nog een uiterst irritante neanderthaler, inmiddels vind ik hem een tamelijk beminnelijke neanderthaler. En ook voor de andere 'bewoners' heb ik intussen een zwakje ontwikkeld. Als een van hen ook maar een voet over de drempel van mijn huis zou zetten, zou ik hem of haar er ogenblikkelijk weer uit rossen, zo erg is het nog net niet. Maar zolang ze in Almere blijven, zal ik toch een beetje van ze blijven houden. Vergeef het me. Ik kan er niets aan doen. Het is domweg sterker dan mezelf.
Toch is er één uitzondering, één iemand voor wie ik nooit en te nimmer (dat zweer ik bij deze plechtig) ook maar een greintje sympathie zal kunnen opbrengen, hoe lang haar verblijf in Villa Verveling mag duren. Haar naam: Gnoukie.
Gnoukie presenteerde zichzelf deze week aan het Nederlandse volk met een filmpje waarin zij in een minuut haar persoonlijkheid moest etaleren. Dat bleek nogal lastig. Het scherm bleef een minuut lang leeg, en ik staarde al die tijd in een peilloos geestelijk vacuüm. Want toen God de persoonlijkheden uitdeelde, stond Gnoukie te bojjelen op 'de Club'. Het kleine beetje karakter dat ze vier jaar geleden nog had, toen ze in Utrecht aankwam, is tijdens haar ontgroening defintief verwijderd. Sindsdien is er geen hersenactiviteit meer gemeten bij onze eigen Gnoukie.
In een laatste poging om tenminste een beetje interessant voor de dag te komen, zette Gnoukie haar geheime wapen in, een knuffelbeest met de naam Beertje Beertje (uit te spreken als: Beeujwsje Beeujwsje). De bedoeling van Beeujwsje Beeujwsje was dat de kijker zou denken: God, wat een ontzettend spontane, lekker gekke meid is die Gnoukie toch. Voor mij bevestigde het alleen dat haar intellectuele en persoonlijke ontwikkeling ophield toen ze voor het eerst zelf op het potje mocht. Maar het Nederlandse volk trapte er in, en sindsdien sjokt dit wandelende infantiliteitssyndroom op berensloffen en in slobberend jogginpak door het Big Brother-huis. Mijn Big Brother-huis.
Gnoukie werd uitgeleide gedaan door een tiental andere Gnoukies die tot haar jaajclub behoren. De jaajclub is een zichzelf klonerend instituut waarin verwende, nuffige airheads, zichzelf via een ingewikkeld proces van psychologische osmose omtoveren tot volstrekt inwisselbare mutsen, die zich identiek kleden, identiek praten en identiek (niet) denken. De jaajclub is de matrassenfabriek van toekomstige advocaten, managers en doktoren: de broedplaats voor representatieve vrouwtjes.
Het is al erg genoeg om in een stad te moeten wonen waar het straatbeeld, vooral in de zomer, bepaald wordt door roedels Gnoukies die als ganzen over de grachten waggelen. Maar nu een Gnoukie mijn favoriete televisieprogramma heeft geïnfiltreerd is voor mij de grens bereikt. Ik droom sindsdien 's nachts bijzonder incorrecte dromen over ontgroeningsrituelen die populair zijn in Amerikaanse gevangenissen en bij motorclubs van het ruigere soort. Uit fatsoensoverwegingen zal ik daar niet verder over uitwijden, maar het toont in ieder geval aan hoe diep het zit.
Uiteindelijk zit er niets anders op dan de nominatie van aanstaande zondag af te wachten, en te hopen dat Gnoukie en Beeujwsje Beeujwsje volgende week al terug kunnen keren naar de jaajclub.

Jerry Goossens

en De Siamese Eenling: Roman