Bevallingsverhalen deel 7

Freecell; wat een mooi bevallingsverhaal heb je geschreven

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 18:50 schreef juttertje het volgende:

Het is ook een opbeurend verhaal tussen alle horrorverhalen die ik soms hoor

Precies wat ik ook dacht

Een mooi (en leuk en vrolijk) bevallingsverhaal Freecell. Precies zoals je eigenlijk altijd post, opgewekt enzo. Heel erg gefeliciteerd met jullie zoon!

Mooi verhaal freecell en Tara. Echt helemaal jullie, heerlijk

Leuk om jullie verhaal te lezen. Ik vind het ook heel mooi verteld .

Freecell, gek hoe het verloop ineens kan wisselen he, eerst heel traag en dan ineens op turbostand bevallen! Leuk geschreven ook!

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:23 schreef PM-girl het volgende:
Freecell, gek hoe het verloop ineens kan wisselen he, eerst heel traag en dan ineens op turbostand bevallen! Leuk geschreven ook!

Mja, haha, ik heb ook tijdens die laatste storm nog even flink gescholden.... Op Eva
Normaal schelden mensen op hun man toch? Ik heb iets geroepen van: "kon dat mens die appel nou niet gewoon laten hangen?

TARA begreep meteen waar ik het over had en moest héél hard lachen

(voor de mensen die het niet weten, Eva eet een vrucht (waarschijnlijk geen appel ) en de eerste straf die ze krijgt is dat ze met pijn kinderen zal baren)

Ik vond het trouwens heerlijk dat TARA zo met zijn stamboom bezig was! Als ik hem nodig had was hij er meteen, maar hij liep in ieder geval neit om me heen te drentelen tussen de weeën door.
Wat ook goed hielp bij weeën: TARA die me af ging leiden met knuffels en idote stemmetjes, hij deed echt heel idioot en leidde écht af

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 14:58 schreef freecell het volgende:

[..]

Wat ook goed hielp bij weeën: TARA die me af ging leiden met knuffels en idote stemmetjes, hij deed echt heel idioot en leidde écht af

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 15:21 schreef OooLizaooO het volgende:

[..]

Wij hebben tijdens die eerste 14 uur weeën ook echt heel erg veel lol gehad
De verloskundige was ook al verbaasd over onze flauwe grappen.

Wat dat betreft moeten verloskundigen toch vaker rare dingen horen of zien, lijkt me. Die van mijn was in elk geval heel verbaasd dat ik met persweeën in de auto toch nog het vermogen bezat me met haar rijstijl en route te bemoeien!

I*k had niet door dat het weeen waren, verwacht je ook niet echt met 35/34 weken. Maar toen ik aan de monitor lag en vlak voor de keizersnede hebben wij ook echt veel gelachen en grapjes gemaakt, bij de dokterspost eigenlijk ook wel. Heerlijk juist, beetje afleiden.

Het heeft bijna een maand geduurd maar hier dan toch een bevallingsverslag!


25 juli

10.00:

Mijn moeder komt langs om de kinderen op te halen.

Ik ben inmiddels ruim 38 weken zwanger en kom geen meter meer vooruit wat niet bevorderlijk is voor mijn humeur.
Ben blij dat mijn moeder ze komt ophalen, die is (ondanks haar 2 hernia’s) sneller dan ik op het ogenblik.
Wat zeg ik, zelfs mijn oma van 84 is sneller!
Ik neem me voor om er een ontspannings dagje van te maken maar mijn buik begint wat te rommelen.
Hmm, zal wel niks zijn, bij de jongens had ik meteen duidelijke weeën met regelmaat.
Dit zal dus wel niks zijn.

11.00:

Een vriendin komt langs...zat ik eigenlijk niet op te wachten, maar goed.
Een uurtje later is ze weer vertrokken.
Ze denkt dat de kleine er vandaag of morgen wel zal zijn...ehh....RIGHT.
Ondertussen rommelt het dus steeds, geen regelmaat te bekennen en tja, erg aanwezig is het eigenlijk niet,het is een soort ongesteld-zijn gevoel.

12.30:

Ik besluit even te gaan douchen want het is buiten vies warm en benauwd en ik zweet me een ongeluk.
Ben benieuwd of het gerommel afzakt of doorzet.
Na het douchen (oe, wat lekker fris) geen gerommel meer!
Het zal dus wel vals alarm zijn want ik had gehoord dat als het echte weeën zijn dat het dan juist heftiger wordt na een douche of bad.
Ik geniet even van de rust in mijn lijf en ga lekker even internetten en rommelen in huis (alles natuurlijk op slakkentempo want met dit weer moet je je niet te druk maken).

15.00:

Het gerommel is terug, en WOW...wel om het kwartier!
Dat hadden we nog niet eerder...even later zakt het weer terug naar om het half uur, om het kwartier, om de 10 minuten, om de 20 minuten, weer een klein uur niks.
Kortom: GEEN REGELMAAT en ik raak lichtelijk gefrustreerd!

17.00:

Hubbie maar even bellen dat het toch aardig aan het rommelen is.
Die neemt het niet echt serieus.
Niet dat dat veel zegt want bij de oudste 2 dacht hij ook dat het niet zo’n vaart zou lopen en die zijn in resp. 6 en 3 uur geboren!
Nou ja, om een uur of half 8 zal hij wel thuis zijn en van mij hoeft hij niet eerder weg, ik heb niet het gevoel dat er wat aan zit te komen.

20.00:

Hub inmiddels thuis en ik ben het gerommel inmiddels spuugzat.
Bah, ik wil goede ween of rust.
Dat halfbakken gedoe vind ik maar niks!
Om de situatie compleet te maken wil mijn oudste van 5 ook nog eens niet naar bed.
Normaal vind ik het wel gezellig zo samen op de bank maar vanavond hebben we meneer onder luid protest afgevoerd richting slaapkamer: RUST IN DE KEET (maar niet in mijn buik).

22.00:

Hubbie vertrekt naar bed, ik voel me onrustig en ga nog even internetten/forummen en ‘stiekem’ durf ik wat gegevens op de computer aan te passen.
Heb namelijk een geboorte-advertentie gemaakt met een fictieve datum...toch maar even aanpassen in 26 juli dan, misschien help ik het lot zo een handje!
Ondertussen schrijf ik krabbels aan jan en alleman en schrijf ik mijn frustraties van me af op het babybrabbel forum.
Nog steeds gaat het goed tekeer in mijn buik, ik begin het toch maar even bij te houden en het komt om de 7,10,3,8,5,4,15, 12,10,8,12 minuten of zo....wat een regelmaat zeg (not).
De kramp houdt ongeveer 30 seconden aan.
ik twijfel eigenlijk of ik de de Vlos moet bellen, die zal er op een vrijdagavond ook wel niet op zitten te wachten dus ik bel nog maar even niet.
Zul je zien dat ze hier straks voor jan met de korte achternaam staat, no. way!

23.45:

Toch maar proberen om te gaan slapen denk ik, wie weet zakt het af!
Iets na middernacht lig ik erin en mijn man ligt al lekker te snurken, wat een herrie!
Om 5 over 12 komt mijn gerommel zo ineens op de 3 minuten, wow, regelmaat?
Ik durf het bijna niet te geloven!
In mijn enthousiasme hubbie wakker geschud, die wil weten of hij de vlos voor me moet bellen: welnee joh, dit gaat nog wel even duren grap ik!
1 wee later piep ik wel anders: ‘ bel toch maar even’ anders moet je het zelf doen’.
Hub wist niet hoe snel hij moest bellen...
Ondertussen herinner ik me het gesprek met de vlos van een paar dagen eerder waarin ze me vraagt om toch echt op tijd te bellen, de andere jongens waren er zo snel, ze wil liever niet te laat komen.
Hubbie bellen, vlos besluit meteen te komen aangezien ze me daar inmiddels wel kennen, 10 minuutjes later is ze er dan ook al (het is inmiddels half 1).
Mijn man belt ook nog met mijn moeder die de oudste 2 op zal vangen, die liggen nu nog op bed (en de 2e wordt van iedere scheet wakker dus mijn moeder beneden lijkt me geen overbodige luxe, ik ben niet van plan om hem een livevoorstelling ‘bevallen’ te geven).

26 juli

00.30:

Ik grap wat over het weer en dat het me wel leuk leek om te bevallen in een hittegolf en dat ik toch best aardig was om haar s-nachts te bellen (niet zo heet als overdag).
Ik maak nog meer grappen want het is een gezelligheid van jewelste (weet alleen niet meer wat voor een grappen, zal het mijn man wel even navragen....normaal ben ik niet meer zo lollig na middernacht).
Ze meet de ontsluiting op: 5 cm en tijdens een wee is het al 7! dat gaat goed!
Ze belt meteen de kraamzorg op en ze komen er aan, het zou me verbazen als ze op tijd zijn...bij de andere 2 is ze dat namelijk niet gelukt!
Het toucheren tijdens een wee is trouwens wel een kutgevoel, letterlijk dus.
Intussen heeft mijn moeder ook nog gebeld met mijn zusje, die wil graag bij de bevalling zijn!
De vlos besluit straks de vliezen te gaan breken....ze denkt dat het dan in sneltreinvaart zal gaan.

01.00:

Bel gaat, vlos denkt dat het de kraamverzorgster is
Tja dat had ze gedacht, die komen nooit op tijd zeg ik, haha...
Ik kreeg gelijk want het was mijn zus die als een Speedy Gonzales onze kant op is geracet.
Ondertussen worden de ween heftig , ik heb een combinatie van heup en kont weeën en die hou ik alleen onder controle door met mijn handen hard in mijn zij te duwen en door me af te sluiten van de omgeving.
Om 10 over 1 worden mijn vliezen gebroken en meteen daarop is mijn ontsluiting volledig en mag ik meedrukken, komt mooi uit want ik heb al een minuut of wat persdrang die nauwelijks is op te houden.
Mijn man heeft het leuke idee opgevat om nog even te gaan plassen, die wordt door mijn zus en de vlos snel teruggeroepen, anders mist hij het moment supreme..mannen *rolleyes*....
Eenmaal terug zit hij naast me en is druk met een nat washandje in de weer.
Deze keer mag hij in ieder geval wat doen, bij de andere jongens mocht hij me niet aanraken, ook wel leuk voor de verandering dus.
Mijn zus zit aan het voeteneind en houdt zich rustig (wat een wonder op zich is ;-) ).

Ik heb nu niet het gevoel dat ik zelf wat doe, mijn lichaam neemt het geloof ik even over.
Na een kleine 10 minuten iets te doen wat op persen lijkt wordt onze kleine Sewdou de wereld in gelanceerd!

De tijd: 20 over 1 in de ochtend.

Een paar minuutjes later is de placenta er, de navelstreng wordt doorgeknipt door mijn man en ik we worden allebei even nagekeken.
Sewdou heeft een agpar van 9/10 en weegt 2980 gram, ook ik doe het goed: een klein scheurtje wat niet gehecht hoeft te worden HALLELUJA.
Inmiddels is de kraamverzorgster gearriveerd (haha, TE LAAT), worden we allebei een beetje opgelapt en wordt de boel weer een beetje in fatsoen gebracht.
Ik mag gaan douchen en doe dat het liefst alleen maar dat mag niet van de kraamverzorgster.
Ik heb daar toch zo’n hekel aan!Na alle poeha lijkt het me heerlijk om even alleen te douchen maar zij is verantwoordelijk natuurlijk en wil me niet alleen laten.
We hebben een compromis gesloten en ik mag alleen douchen mits ik de deur open laat en elke minuut even van me laat horen (weet zij dat ik nog niet ben flauwgevallen of wat dan ook).
Na het douchen vertrekt iedereen langzaam richting huis en gaan wij lekker ons nest in.
Ons lieve 3e kereltje slaapt gezellig bij ons op de kamer, wat een wonder is het weer!
De volgende ochtend (jawel, onze 2 oudste heren hebben door alles heengeslapen!) maken Moussa en Dialo kennis met hun prachtige broertje Sewdou.

[ Bericht 0% gewijzigd door Janena op 25-08-2008 17:44:06 ]

Wat een onwijs fijne bevalling Janena
Hier kun je volgens mij vast wel met n goed gevoel op terug kijken.
En ook best wel fijn dat de 2 heren fijn hebben door geslapen zodat jij, hubbie en Sewdou lekker bij konden komen.

Ik had mijn bevallingsverhaal ook nog niet gepost, dus hier is ie;

Ik zal mijn bevallingsverhaal ook eens posten, ben nu al een paar details aan het vergeten, bijv wanneer nou de vliezen zijn gebroken.

Dinsdag 1 Juli begon het te rommelen; om 18:00 begon ik vocht te verliezen, in zulke hoeveelheden dat ik bijv de grond kon staan dweilen toen ik weer een scheutje verloor toen ik eten stond klaar te maken. Het leek zoetig te ruiken, en was wat stroperiger dan urine en een beetje oranje/rozig gekleurt. Ik vermoedde dus samen met mijn vriend dat het vruchtwater was en dat m'n vliezen waren gebroken.
Vervolgens de VK gebeld voor de zekerheid voordat ik de nacht in zou gaan.
Die stelde mij gerust, en pas als ik echt hele maandverbanden verloor, moest ik maar eens terugbellen. Naja gerustgesteld was ik nog niet, want ik vond de hoeveelheden toch best al aardig, evenals mijn vriend dat vond.
Ik ben daarop de maandverbanden gaan tellen, en al snel was ik ook al door de maandverband heen.

Woensdag 2 Juli heb ik eerst mijn vader 's ochtends vroeg gebeld of dat hij maandverband voor me wilde halen gezien mijn vriend eerder de deur uit moet, en de winkels dan nog niet open zijn.
Vervolgens heb ik ook de verloskundige gebeld met dat ik toch aardig wat had verloren.
Vriendlief had smiddags vrij genomen om me bij te komen staan voor het echte werk zou gaan beginnen.
's Middags is VK Minke langsgekomen om te testen of het vocht wat ik verloor vruchtwater was. Het was er erg tussenin; het zou vruchtwater kunnen zijn; maar was niet overduidelijk.
's Middags moest ik toch naar m'n wekelijkse afspraak dus daar zou dan nog een keer getest worden op de praktijk.
Ook daar werd het niet duidelijk; en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, inmiddels was er ook al 24 uur voorbij.

Terwijl ik bij de VK nog rustig een redelijk guts vocht verloor; gebeurde er in het ziekenhuis helemaal niets meer.
Maar ik moest wel wat vocht op zien te vangen; en met veel moeite heb ik een minimaal beetje mee kunnen geven voor onderzoek. Daarvoor had ik ook al geruime tijd aan de CTG gelegen (en wat duurt dat wachten lang dan!), en met de kleine was alles perfect, en ik had geen weeen iig.
Uitslag van de varentest was dat het geen vruchtwater was. Ik kon dus rustig weer naar huis; op naar de pizza waar ik me op zat te verheugen!

Donderdag 3 Juli begonnen de weeen 's ochtends, geen pittige weeen nog, maar wel duidelijk merkbaar, die dag ben ik redelijk goed doorgekomen, heb afentoe nog weg kunnen doezelen overdag tussen de weeen door, en 's avonds had ik een leuk spelletje ontdekt op de computer wat me een goede afleiding gaf, en wat ik dus de hele nacht door heb gespeelt tussen de weeen door, omdat slapen me niet meer lukte.
Tussendoor kwam VK Bert afentoe om te zien hoe het er voor stond; ik had 1 cm ontsluiting; en daar leek het bij te blijven. Vrijdagavond had VK Bert besloten om me naar het ziekenhuis te sturen om me te laten slapen, zodat ik weer energie kon opdoen voor de daadwerkelijke bevalling zou beginnen. Ik had te maken met een te vroege start; De boel was wel al in gang gezet; maar m'n lichaam was nog niet klaar voor de bevalling; waardoor het geheel allemaal wat lang duurde en niet goed doorzette. Mijn vader en stiefmoeder brachten ons naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis kregen mijn vriend en ik een kamer op de verlosafdeling en heb ik een cocktail gekregen van slaapmiddel en pijnstilling (ik kon overigens ook kiezen voor een lichter middel waarbij ik thuis kon blijven overigens, maar het leek ons allemaal verstandiger dat ik het zwaardere middel zou nemen omdat anders het risico er was dat ik alsnog niet kon slapen door de weeen).
De volgende ochtend waren de weeen redelijk afgezakt en mocht ik weer naar huis, ik had goed geslapen!
Tussendoor kwam er wel onregelmatig zo afentoe een wee. 's avonds zaten de weeen weer rond de 5 minuten, m'n vriend is toen nog rustig naar bed gegaan, tot ik het om 03.00 niet meer trok zondag ochtend vroeg (6 juli).
Na herhaalde malen geprobeerd m'n vriend wakker te maken door te bellen (mobiel naast zijn oor) zoals afgesproken; ben ik maar hard naar boven gaan brullen omdat hij niet wakker werd. Uiteindelijk toch wakker gekregen, met de vraag of hij de VK wilde bellen. Hij sputterde een beetje tegen omdat hij de VK niet voor de zoveelste keer voor niks wilde laten komen, waarop ik ontplofte door de pijn die ik had en 2 glazen door de kamer heb gegooid (Onze nieuwe salontafel die we net 2 weken eerder hadden gekocht heeft wat schade opgelopen doordat een glas erop stuiterde Mooi aandenken aan de bevalling ).
Ik liep te ijsberen tussen de weeen door, en kon alleen nog maar staan tijdens weeen; liggen en zitten werd ondragelijk tijdens weeen. Intussen kwam VK Bert om te kijken; en nog steeds had ik maar 1 cm ontsluiting; met een beetje optimisme was er misschien 2 van te maken. Dat was dus een redelijke teleurstelling.
Wel besloot VK Bert me weer naar het ziekenhuis te sturen voor dezelfde cocktail weer om me te laten slapen, en dat dan in de loop van de dag de bevalling ingeleid zou worden als het niet vanzelf allemaal goed op gang kwam.
Mijn vriend heeft mijn vader weer gebeld om me naar het ziekenhuis te brengen. Ik zag erg op tegen dat ritje gezien ik het erg moeilijk had al zittende tijdens de weeen. Maar de wilde autorijkunsten van mijn vader deden me wel goed; en ook de frisse lucht zo midden in de nacht. Op de rotonde zei ik; heej; dit is wel fijn; en ik dacht nog; zometeen gaat m'n vader nog een rondje, maar dat deed hij dus niet
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen in de rolstoel geschuifeld; en na weer een wee doorgereden naar de verlosafdeling. De baliemeneer begroette ons vrolijk zo midden in de nacht; want de meeste mensen kennen mijn vriend wel in het ziekenhuis gezien hij daar werkt en dagelijks door het hele ziekenhuis loopt.
En het autoritje bleek geholpen te hebben; ik zat inmiddels op 4 cm ontsluiting!

Die prik om me te laten slapen heb ik nooit meer gekregen, in de loop van de ochtend hebben ze m'n vliezen gebroken, en ik heb na lang overwegen toch een ruggeprik gevraagd.
Ik was erg bang voor de ruggeprik, vond dat altijd maar een eng iets, maar ik wilde eerst even op adem komen voor ik met de bevalling zou beginnen gezien ik inmiddels aardig op was van de weeen.
Die ruggeprik viel dus reuze mee! Voelde er niks van, zat meteen goed, en wat een verlichting!
M'n familie merkte het ook meteen toen ik weer terug kwam; ik begon weer praatjes te krijgen
De weeen voelde ik wel nog, maar de pijn niet meer; wat was ik blij dat ik die prik had gevraagd!
En toen maar weer eens voelen hoe ver de ontsluiting was. Een co-assistent mocht eerst voelen, 4 cm zei die, m'n teleurstelling was groot! Maar toen voelde een arts; en jawel; wel vrijwel volledige ontsluiting al! Dus tijd om de pomp met pijnstilling stil te zetten en de weeen wat op te wekken zodat het echte werk kon gaan beginnen.

Langzamerhand nam de pijn van de weeen weer toe, en ik mocht weer aan het werk.
Mijn vriend wilde me helpen, maar hij zat daar met zulke zielige puppy-ogen te kijken, dat het me afleidde; dus ik vroeg hem uit m'n zicht te gaan. Dus hij schoof wat weg verder de kamer in. Maar ik zag hem nog; dus of hij alsjeblieft nog verder weg wilde zitten. Ook heb ik nog het vriendelijke verzoek gedaan aan de familie stil te zijn, want ik hoorde ze achter me druk keuvelen (mijn ouders, m'n vriend, m'n schoonouders en schoonzus waren op dat moment nog in de verloskamer). M'n stiefmoeder heeft me nog geholpen met puffen zodat ik de weeen goed weg kon zuchten.
Op gegeven moment stak ik een wapperend handje de lucht in met de kreet; ik hou het niet meer!
Toen werden er toch maar weer zusters bijgehaald en de verloskundige; er werd vriendelijk verzocht of het teveel aan mensen de gang op wilden gaan. Eigenlijk was alleen m'n schoonzus 'teveel' want het was niet de afspraak dat zij erbij zou zijn, maar ook m'n schoonouders lieten zich verjagen door de zusters. Ik ben blij dat mijn vader en stiefmoeder naast vriendlief wel bleven!

M'n stiefmoeder hield m'n ene been vast, m'n vriend de andere, en m'n vader gaf me steun in me rug, ik had zelf die kracht niet meer en was blij dat ik me kon focussen op enkel het persen met alle figuurlijke en letterlijke steuntjes in me rug (het schijnt dat m'n vader nog harder heb staan meepersen ).
Als eerste verscheen er een plukje haar; en de verloskundige vroeg of ik het wilde zien; maar dat aanbod heb ik afgeslagen want ik wilde het niet langer laten duren dat nodig was, ik wilde haar helemaal zien!
En na 33 minuten kreeg ik d'r dan eindelijk in me handen; en wow; dat voelde flink! Geen klein iel babietje; ik voelde meteen al dat ze stevig en fors was, en ik had niet de angst die ik van te voren had van ik durf d'r niet vast te houden omdat ze nog zo breekbaar is.
Ik vroeg is het een meisje? En ja; gelukkig toch echt een meisje; dus we hoefden niet nog even snel de kamer van roze naar blauw te maken
De kersverse papa mocht de navelstreng doorknippen; eigenlijk is dat allemaal een beetje aan me voorbij gegaan omdat ik lag bij te komen, maar heb er wel nog vlagen van meegekregen gelukkig.
Toen werd Amber gechecked; gewogen en gemeten, en ze had een score van 10; ruim 9 pond (schrik! ) en 53 cm.
Amber werd al snel aan de borst gelegt, en ze hapte meteen aan en begon meteen goed te drinken, hetzij wel met wat ondersteuning van de zuster.
Maar toen moest de placenta er nog af; en na een aantal malen gepoogd te hebben leek het niet te lukken binnen het uur. Ik mocht dus naar de OK toe zodat de placenta eraf gehaald kon worden.
Onderweg naar de OK kreeg ik te horen dat Amber geprikt zou worden voor suiker ivm haar gewicht.
En na wat 'instructies' van mij kant eindelijk eens een goede pijnloze narcose; en achteraf bleek dat de placenta weldegelijk los zat en er zo uitkwam, maar voor het gemak ben ik dus wel onder narcose gehecht (ik had een knip gehad).
Na een uurtje OK en bijkomen kon ik eindelijk weer naar m'n kleine meid toe.
Vervolgens uitrusten, bijkomen, voeden, slapen

Na 2 dagen mocht ik naar huis nadat ik eindelijk had bewezen weer zelf te kunnen plassen en dat ik weer 'redelijk' kon 'lopen' (hetzij met rollator).

Het was een pittige, maar mooie bevalling! Gewoon alles was goed, want ik heb d'r een heel mooi meisje voor terug en ik ben er rustig doorheen gegaan ook al moest ik flink wat geduld hebben.

[ Bericht 0% gewijzigd door Llewella op 13-11-2008 17:15:24 ]

ah iemand wil een award

quote:

Op donderdag 13 november 2008 17:11 schreef Dakota het volgende:
ah iemand wil een award

Hehe

Was een goede reminder aan m'n bevallingsverhaal die in kladblok al een maandje of wat op m'n desktop stond te wachten

hier mijn bevallingsverhaal van Kevin

In de nacht van 19 op 20 oktober 2008 krijg ik om ongeveer 3.30 uur last van buikpijn. Omdat ik al een paar dagen last heb van moeizame ontlasting denk ik dat het daardoor komt. Nadat ik een aantal keren naar de wc ben geweest blijf ik de buikpijn houden.

Om 5.00 uur gaat de wekker van Michael, hij moet naar zijn werk. Ik vertel hem dat ik al een tijdje om de 10 á 15minuten buikpijn heb en dat ik niet weet wat het nou is. We denken allebei dat dit nog geen weeën zijn. Om 5.45 uur komt Michael weer om dag te zeggen. (dit doet hij altijd voordat hij weggaat). Ik heb nog steeds last van de buikpijn en zeg dat ik het echt niet weet. Misschien zijn het wel voorweeën? Michael vindt het toch een beetje eng om naar zijn werk te gaan en hij zegt dat hij deze ochtend eerst thuis blijft werken en als het toch niks is, kan hij rond de middag weer naar zijn werk. Ik vind dat een goed idee, want ik vond het ook geen fijn idee dat hij naar zijn werk ging.

Om 6.30 uur ga ik naar beneden omdat ik naar de wc moet. Ik loop daarna even naar Michael om te zeggen dat ik nog steeds buikpijn heb, maar echt puffen hoef ik niet.

Om 7.30 uur ga ik weer naar beneden omdat de buikpijn nu toch wel vaker en regelmatiger komt. Michael zoekt op internet wat voorweeën zijn. Het blijkt dat voorweeën niet pijnlijker worden en ook niet sneller achter elkaar komen. Nou, dit doet toch steeds meer en vaker pijn. Het is dus echt begonnen!
Ik wil niet meer naar boven, dus ik ga lekker beneden op de bank liggen. Michael haalt het bedzeiltje van boven en een deken.

Om 8.00 uur wil ik toch graag dat Michael de verloskundige belt, omdat we met Sarah op het laatst pas hadden gebeld en ik daardoor een kwartier de heftige persweeën weg moest zuchten. Dat wil ik niet weer! Ze vraagt hoe vaak de weeën komen en nog een paar vragen. Ze besluit niet direct te komen, maar pas rond 10.30 a 11.00 uur. Zo laat?! Gelukkig mogen we altijd eerder bellen.
Nadat de verloskundige is gebeld, belt Michael ook mijn ouders. Omdat die op Sarah gaan passen. Mijn moeder neemt op en komt gelijk. En omdat ik vandaag de klossen en po wilde halen maar dat nu dus te laat is, neemt mijn moeder ook 4 lege kratten bier mee om het bed mee te verhogen.

Om ongeveer 8.30 uur is mijn moeder er. Ze vraagt me hoe het gaat, en ik zeg dat het nog wel gaat. Ze helpt Michael met het bed te verhogen en daarna halen ze Sarah uit bed. Ze pakken nog wat spulletjes van haar. En nadat Sarah mij nog een paar dikke kussen en knuffels geeft (tussen de weeën door) gaat ze mee met oma (mijn moeder). Later hoorde ik dat ze steeds "mama auw" zei, ze weet dus dat ik pijn had. Probeerde het niet teveel te laten merken maar dat is dus niet gelukt.
Nadat ze weg zijn en Michael het bed klaar heeft gemaakt, ga ik weer naar boven. De weeën worden steeds heftiger en pijnlijker. Dit keer heb ik er ook rugweeën bij, maar erg pijnlijk zijn die gelukkig (nog) niet. De buikweeën wel!

Om 9.45 uur wil ik graag dat Michael weer de verloskundige belt, want het wordt nu toch wel erg zwaar en pijnlijk! Gelukkig was ze al onderweg en een kwartiertje later is ze er. Dezelfde verloskundige als met Sarah! Na een paar weeën toucheert ze mij onder een wee, oooow wat pijnlijk!!! 7 cm..
Dat is even een dip, omdat ik met Sarah gelijk al 10 cm had. Het idee dat ik nog 3 cm moet valt me zwaar. Het is al zo pijnlijk! De weeën komen nu steeds sneller achter elkaar, maar gelukkig heb ik na een paar weeën even de tijd om op adem te komen. Oooow wat doet het pijn! Ik heb een paar keer geroepen dat ik het niet meer aan kon.

Rond 11.00 uur heb ik ineens persweeën en ik kan ze moeilijk wegzuchten. Na 3 persweeën schreeuw ik het uit dat ik het niet meer kan tegenhouden en dat het zo'n pijn doet! Na deze wee moet ik weer op mijn rug liggen omdat de verloskundige me weer wil toucheren maar dat lukt me haast niet. Bijna gelijk komt er weer een perswee. Er zit nog een klein randje maar ik mag meepersen. Ondertussen breekt ze mijn vliezen wat ook weer ontzettend pijn doet!

Om 11.15 uur mag ik dan eindelijk persen! Wat een verschil als met Sarah, toen duurde het even voordat ik iets voelde. Maar nu voelde ik de baby gelijk zakken. Al heel snel staat het hoofdje.. En ik denk, ow ja, zo voelde het!! auw!!!! De perswee is weg en als ik mijn benen weer wil neerzetten zakt de baby weer wat terug. Na een paar keer flink persen zegt de verloskundige dat ze me weer gaat helpen dmv een knip. Onder een perswee voel ik dan een knip en niet veel later..

..wordt om 11.37 uur onze zoon Kevin geboren!!! Een zoon!!!!!

Michael en ik moeten allebei huilen, wat geweldig.. we zijn zo gelukkig. Eerst een dochter en nu een zoon!
En wat is hij mooi, en warm, en hij ruikt zo lekker..
Na een beetje te zijn bijgekomen mag Michael de navelstreng weer doorknippen, maar niet voordat ik de navelstreng nog even heb voelen kloppen. Met Sarah heb ik dat niet gedaan, en nu vroeg de verloskundige het of ik dat wilde.

Helaas wilde de placenta niet komen en daarvoor kreeg ik een injectie. Een half uur na de geboorte van Kevin kwam dan ook eindelijk, nadat de verloskundige op mijn buik heeft geduwd, de placenta. Ongelooflijk dat Kevin daarin heeft gezeten.

Na Kevin te hebben gewogen (3770 gram) en te hebben gecontroleerd (apgar na 5 minuten is een 10!) krijgt hij zijn eerste kleertjes aan die Michael heeft uitgezocht! En dan mag papa eindelijk zijn zoon vasthouden. Kevin doet zijn oogjes open en hij kijkt Michael aan. Zo mooi!
Ondertussen maakt de verloskundige alles klaar om me te hechten. Eerst krijg ik een verdoving en daarna word ik gehecht. Met Sarah kreeg ik, voordat ik de knip kreeg, ook al een verdoving, maar dit keer had de verloskundige daar al geen tijd meer voor. Gelukkig deed het geen extra pijn

Als alles klaar is mag ik dan eindelijk Kevin voor het eerst aanleggen en niet veel later drinkt hij heerlijk bij mij! Hopelijk gaat de borstvoeding dit keer goed..

CM...jij bent sneller met je verhaal dan ik !
mooi geschreven hoor, wat een gebeurtenis he?!

Met de bevalling van Ilse nog erg vers in mijn gedachten was ik behoorlijk angstig voor weer een lange bevalling. Trage start, geen effectieve weeën . . ik zag het al weer helemaal voor me. Gelukkig heb ik dat bij alle drie de vk's aangegeven waardoor we een goed 'plan' besproken hadden en ik mijn angst (meestal) wel de baas was.
Dinsdag, 40+3wkn zwanger.. al een aantal uren krampende pijn, op en af .. toch wel heel erg herkenbaar als weeën! De zenuwen slaan toe en in plaats van ontspannen en het maar toelaten schiet ik in de stress en bedenk ik me na elke 10min. dat het wéér niet effectief kan zijn.
Na paar uur "weeën opvangen" ga ik toch maar naar bed omdat het niet doorzet, en word ik na paar uurtjes nogal teleurgesteld weer wakker. Het was gewoon niets !

Precies een week later; 41+3wkn zwanger.. naar het ziekenhuis voor ctgcontrole en gyn.afspraak ivm dreigend overtijd lopen. 's ochtends al wel vaag pijnlijke harde buiken, maar na verkeerde inschatting van de week ervoor durf ik nieteens echt te voelen wat ik nou echt voel.
Gewoon naar ziekenhuis dus, op ctg nieteens noemenswaardige krampen te zien en bij de gyn. vooral gesproken over de inleiding die 2dgn later zou volgen.
Het toucher leverde 2cm ontsluiting op, die ik week ervoor volgens de vk ook al had, dus echt hoopgevend was dat niet.
De 800mtr van poli naar auto duurde tóch wel wat langer dan normaal omdat ik tot 3x toe moest stoppen ivm kramp! V. vroeg zich nog af of het weeën waren, maar ik heb werkelijk waar NIET bedacht dat het serieus een wee zou kunnen zijn.
Eenmaal thuis met mijn ouders en V nog geluncht, waarna V. naar zijn werk is gegaan. "strippen" was immers al 2x eerder totaal niet van invloed geweest, dus waarom vandaag wel?
Nog geen 1,5uur later moest ik mezelf toch wel schrap zetten bij zo'n kramp en mijn moeder vroeg zich hardop af of dit nou niet toch misschien wel echt was ? welnee dacht ik nog!
Nog een uurtje later heb ik toch V. maar gebeld en zodra hij thuis was heb ik mijn ouders met Ilse de deur gewezen. Schoonouders zouden haar opvangen, maar konden pas 2uur later bij ons zijn. Dat zag ik toch niet zitten!
Op dat moment was het 15:00uur ongeveer. De middag hebben we besteed aan het 'negeren' van de krampen en het uitzoeken van foto's van ilse die we nog wilden laten afdrukken. Heel gek, maar ik durfde echt niet toe te laten in mijn hoofd dat het misschien tóch wel echt begonnen zou zijn !
Achteraf snap ik daar niets van, ik heb namelijk tot 20:00uur vooral rondgelopen omdat ik de weeën het beste staand op kon vangen. Zat ik? Was ik te laat met in goede houding staan en kon ik het dus echt niet opvangen! V vond het maar niets, omdat ik zo natuurlijk ook echt niet tot rust kwam.
Om 20:00uur had ik wel de vk gebeld, die is wel langsgeweest maar kon niet zo veel met "om de 8-10min. en soms een tijd om de 3min." en nogsteeds 2cm ontsluiting. Advies: 2paracetamol nemen en wat gaan slapen. We moesten maar een paar uur aankijken en zien of het wel/niet zou gaan doorzetten.
Toen sloeg bij mij wel even de wanhoop toe, want stel nou dat dit wéér niet echt zou zijn? Daarvoor voelde het veel te slopend! En veel te herkenbaar van bij ilse...zou dit wéér zo lang gaan duren !?
Afgesproken het niet "paar uur" aan te kijken, maar heel concreet: over 3uur bellen we weer!
...3uren die vreselijk lang duurden. De weeën bleven onverminderd maar pijnlijker komen, ik probeerde er echt positief in mee te gaan, maar de eerdere inschatting van de vk maakte dat wel moeilijk.
Toen ze hier om 23:30uur was bleek: bijna 3cm ontsluiting
Tja. Op dat moment heb ik na de nodige tranen heel duidelijk aangegeven echt naar het ziekenhuis te willen voor de ruggeprik. 1cm winst na zo'n 8uur voor mijn gevoel echt pijnlijke echte weeën ?!
Ze was het gelukkig helemaal met me eens; dit was scenario wat we al besproken hadden.
Ritje naar het ziekenhuis voelde als enorme opluchting. Het was begonnen, het ging gebeuren en ondanks dat het leek te gaan lopen zoals bij ilse, waren mijn wensen goed gehoord en voelde ik dat het 'onder controle' was.
0100uur in het ziekenhuis...30min ctg werden 1,5uur ctg omdat de gyn. nog op de ok stond.
Toen toucher; 4cm. en godzijdank snel ook de beslissing: ruggeprik.
Uiteraard wel besproken dat er ook de pethidine-optie was, maar gezien ervaring bij ilse was ik heel duidelijk: dát niet! Achteraf heeft de vk ook met de gyn. een gesprekje gehad op de gang.
Toen...wachten op de anaesthesist, die nog op de ok stond.
Ik weet nog zó goed hoe ik aan de ene kant elke wee met goede moed probeerde op te vangen, maar dat het zo om de 3weeën echt even niet meer ging. Er zaten nogsteeds zo'n 6-7min. tussen, dus ik kon tussendoor best helder blijven en goed ontspannen gelukkig!
Toen de anaesth.: wederom de opties besproken en snel overeengekomen: ruggeprik.
Maar, eerst moest het infuus er in en een hoeveelheid vocht al binnen zijn. Wéér wachten dus!
Uiteindelijk rond 04:00uur zat ie hoor! Heel vreemd, ik had het idee dat het einddoel bereikt was. Rust in dit geval. Kindje zou heus ook wel komen

Helaas kwam na een uur de gyn. eerder dan afgesproken en toch wat gehaast binnen lopen, op het ctg leek het toch niet goed te gaan met Sanne. Na toucheren bleek de ontsluiting echt niet op te schieten en wilde ze met weeënopwekkers in het infuus de boel wat versnellen.
05:00uur hebben ze de vliezen gebroken (gelukkig helder vruchtwater!) en werd het hormoon in infuus gedaan. Vanaf dat moment ben ik begonnen met braken, continue..lege maag of niet.
Vréselijk ellendig, maar ik kon me ook echt wel beseffen: godzijdank hoef ik die weeën niet meer op te vangen!

In afwachting van de verdere ontsluiting zijn we echt super fijn begeleid door de verpleging!
Er was constant iemand bij ons (oa om de kotsbakjes bij te vullen ) maar ook echt om mij moed in te praten en met me mee te leven.
Op een gegeven moment kwam de gyn. weer binnen gerend, het leek echt niet goed te zijn met conditie van Sanne, ze moesten proberen bloed van haar af te nemen om te kijken of het écht zo slecht ging dat ze moesten gaan ingrijpen (keizersnee werd genoemd)
Helaas was ze nog niet ingedaald en was ontsluiting niet ver genoeg om makkelijk bij haar hoofdje te kunnen voor wat bloed.
Wederom heel erg blij met de pijnstilling: ze konden dus zonder mij als belemmering hun best doen tóch wat bloed te verkrijgen! Ik durfde niet meer te kijken naar de instrumenten die er bij gebruikt werden, ik heb me op het braken geconcentreerd en lag af en toe op het bed mee te schudden van de krachten die ze uitoefenden.
Godzijdank konden ze wat bloed te pakken krijgen en bleek dat de conditie op het ctg slechter leek dan in werkelijkheid! Géén acute keizersnee nodig dus nog!
Achteraf vertelden ze dat ik zonder die ruggeprik dat gesjor nooit getrokken had, en dat ze dus voor keizersnee gekozen hadden omdat ze op ctg hadden moeten afgaan dan.

Wel weer verhoging van de weeënopwekkers en tegen 09:00 volledige ontsluiting.
Sanne alleen nog niet ver genoeg ingedaald. De verdoving wel vast stopgezet om tzt wel de persdrang te voelen.
Tegen 9:30 vond de gyn. het toch wel hoog tijd te gaan proberen te persen..Sanne kon er maar beter gewoon uit zijn! Ik voelde nog wel niets, maar wie weet kon ik toch wel effectief persen? Hihi, ik mocht het eens proberen...heel bizar gevoel!
Nouja, ik voelde dus echt niets en heb puur op verstand en herinnering van bij ilse wat gedaan! Na 2x proberen riep de gyn. dat ik moest stoppen, dat ze handschoenen en schort moest hebben en V. riep in tranen naar me dat ze er al aan kwam!
Ik begon euforisch te roepen: HUH? Maar ik voel niets! Ik voel niets! Ik voel niets!!!??

Toen gyn. klaar stond heb ik nog 2x geperst en daar was ze al ! 09:50uur …
Ongelooflijk. Ik heb nog wel 20x geroepen dat ik het niet kon geloven, dat ik niets voelde
En dat het zo snel was gegaan!
Er werd me fijntjes verteld dat ik toch al wel zo’n 20uur bezig was geweest, hahaha

Heel naar was wel dat het hormoon via infuus nog niet was uitgewerkt en dat ik dus nog zo’n uur door ben blijven braken..en eigenlijk dus van het eerste uur niet veel heb meegekregen. Gelukkig ging het daarna heel snel beter!
Ik mocht kiezen of ik al naar huis wilde of wilde blijven, we hebben voor het laatste gekozen. Even dagje/nachtje bijkomen daar. ’s Nachts Sanne ook op de babykamer laten slapen om zo zelf wat te slapen. Had kamer alleen, dus dat lukte best wel!

Ik vergeet voor het gemak maar even dat ik behoorlijk was ingescheurd, dat de hechtingen me toch wel dwars hebben gezeten maar dat ik zo’n 3wkn na dit gebeuren lichamelijk weer in orde ben. Op bekkenbodem na.. maar daar wordt aan gewerkt.

Ik ben er zó blij en dankbaar om dat mijn angst voor de bevalling gehoord is door de vk’s en dat ze ondanks hun instelling “bij 2e gaat het altijd sneller” toch een plan met me hebben gemaakt. Ook heel dankbaar voor de begeleiding door de verpleging op de verloskamer…. Die hebben me/ons er echt doorheen gesleept.
Ik zeg vooral mij, omdat er voor V. niet veel meer op zat dan het kotsbakje vasthouden en wachten. Deed hij goed hoor

Heftig Marit!
Fijn dat je er nu beter op terug kan kijken!

Mooi geschreven Crazymoon!
Klinkt als een fijne thuisbevalling!

Verhaal van Llewella klinkt inderdaad als een pittige bevalling!
Jammer dat je toch naar de OK moest, maar gelukkig bleek dat mee te vallen!


Ik kan met een heel goed gevoel terugkijken op de bevalling!
Het is aardig snel gegaan, om 4:30 's morgens eerste echte weeen, om 12:45 naar ziekenhuis (vk had geen weekenddienst), we dachten eigenlijk dat het nog maar oefenweeen waren en namen de boel niet echt serieus
Toen had ik 7/8 cm ontsluiting en om 14:47 was Lotte geboren na een kwartier persen. Om 18:00 waren we weer thuis!
Heb het niet als echt pijnlijk of vervelend ervaren eigenlijk. Het lastigste was nog de persweeen weg werken toen ik 8 cm ontsluiting had en de vliezen gebroken waren, dat heeft ongeveer een half uur tot ene uur geduurd.
De bedoeling was een thuisbevalling, maar achteraf vond ik het geen probleem dat we naar het ziekenhuis moesten.

Mrien, wegpuffen van persweeën.. dat vond ik bij ilse echt vréselijk !!
Gelukkig maar dat het ziekenhuisgebeuren toch niet als vervelend voelt nu!

Ik heb net mijn bevallingsverhaal geschreven, dus plaats ik het ook even hier.


Maandagmiddag om 12.00 hadden we een controle afspraak in het ziekenhuis. Ik ben dan 40 weken en 1 dag zwanger. Ik voelde me twee dagen al minder lekker, af en toe last van krampen, mijn bekken wat zeer deed. Oftewel, ik was het echt goed zat aan het worden.

In het ziekenhuis de gebruikelijke gang van zaken, half uurtje aan de CTG met om de 5 minuten automatische bloeddrukmeting en urine inleveren. Deze keer hoefde er geen bloed afgenomen te worden, dat scheelde weer.

Bloeddruk was goed, urine klein beetje eiwit en de hartslag van de baby was goed, maar wel een beetje minder variatie dan normaal. De gynaecoloog kwam aan mijn bed om de uitslagen door te geven en te vragen hoe het ging. Ik vertelde haar dat ik de afgelopen dagen veel krampen had gehad. Ze stelde voor om eens te voelen hoe het met de verweking/ontsluiting stond. Als die er überhaupt al was. Ze voelde en zei dat het al helemaal verweekt aanvoelde en dat ik zo’n 3 á 4 cm ontsluiting had. Ze besloot me te strippen. Dat was wat gevoelig, maar niet heel pijnlijk en we mochten weer naar huis. Ze vertelde niet te lang te wachten met het ziekenhuis bellen, mocht ik weeën krijgen. Ze zei er ook bij, dat het best een paar dagen zou kunnen duren voor het aan zou slaan, maar dat ze natuurlijk hoopte dat ze me vanavond terug zou zien.

Dus wij weer naar huis. Rond 14.00 waren we thuis. Mijn verhaal gedaan aan m’n moeder, die bij ons thuis op Myhron pastte. L. was er direct van overtuigd dat we ’s avonds terug zouden gaan omdat hij het ‘aan mij kon zien’. Ik deed m’n best hem toch een beetje te temperen. M’n moeder ging naar huis en wij zijn met z’n drietjes even naar buiten gegaan. Even lopend boodschappen halen. De supermarkt is niet ver lopen, zo’n 500 meter dus dat ging prima. Nog steeds niks. Toen we terugkwamen, kwam de buurvrouw net aan met haar tweeling, die uit de PSZ kwamen. Ik even bijgekletst met de buurvrouw en de kindjes met elkaar buiten gespeeld. Om 16.15 gingen we weer naar binnen. Nog steeds niks. Ik ga even computeren, maar dat verveelt me eigenlijk al snel. Ik besluit lekker een heet bad te nemen, wie weet zet het nog het één en ander in gang. Nadat ik een half uurtje in bad zit voel ik ineens hele lichte krampen. Zoals een lichte menstruatiekramp. Mijn vorige bevalling begon ook met dit soort krampen, dus ik ben alert. Aan de andere kant heb ik deze krampen al eerder gehad de afgelopen dagen, dus het zegt ook weer weinig. Ze blijven echter wel komen en na een kramp of drie ga ik uit bad en ga naar beneden. Ik time de tijd die er tussen zit. Ze komen om de 5 minuten. L. belt zijn ouders of Myhron bij hen kan logeren, want hij denkt dat het echt gaat gebeuren. Ik ben nog niet zo zeker hiervan, maar vind het goed dat hij ze vast belt. De krampjes blijven komen en m’n schoonvader komt Myhron ophalen, wij bellen het ziekenhuis. Ik mag langskomen. Om 17.47 stappen we in de auto en nemen alle tassen en camera’s mee. Onderweg naar het ziekenhuis zijn de krampen nog niet veel heftiger geworden en soms twijfel ik of ze nog wel steeds komen. Ik moet me goed concentreren om ze te voelen.

Om 18.05 stappen we het ziekenhuis binnen en ik wil eerst langs het restaurant om even wat broodjes te halen, we hebben immers nog niet gegeten en misschien kan het voorlopig even niet. L. wil dit niet, die wil gelijk naar boven, maar ik drijf m’n zin door. Even later meld ik me bij de balie, de gynaecoloog van die middag staat er ook en het doet haar goed me te zien, zegt ze. We gaan naar de verloskamer en ik mag me uitkleden. Ik maak nog grapjes en praat volop, zo heftig is het allemaal immers niet. De ontsluiting is inmiddels 5 cm en ze wil mijn vliezen doorprikken. Hierna zullen de weeën heftiger worden zegt ze. Het is dan 18.30. Ik word weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Dit vind ik wel vervelend omdat ik nu verplicht ben in één houding op bed te blijven liggen. De weeën worden inderdaad heftiger, maar ik kan ze goed hebben. De weeën meter geeft niets aan, maar dat ben ik gewend, dat deed hij bij mijn vorige bevalling ook niet, tot op het moment van bevallen zelfs. De gyn zegt dat ze me veel te beheerst vind en denkt dat de weeën helemaal niet zo heftig zijn. Ze laat ons even alleen. Steeds worden ze iets heftiger en komen ze iets sneller, nu zo om de 3 minuten. Ik kijk steeds op de klok en op de timer van de bloeddrukmeter om op de hoogte te blijven van wat er wanneer gebeurt. De weeën worden nog iets heftiger en er lijkt wat druk bij te komen. Ik vraag of L. op het belletje wil drukken om de gyn te laten komen. Ze komt en voelt, de ontsluiting is 6 cm. Het is dan 19.30. Ik ben eigenlijk een beetje teleurgesteld dat het ineens toch niet zo hard lijkt te gaan. De gyn blijft voelen aan mijn baarmoedermond, dit doet vreselijk pijn. Ook krijg ik twee weeën terwijl zij aan het toucheren is. De pijn die ik voel is hels en ik weet even niet meer hoe ik het heb. De tranen springen zowat in m’n ogen en L. zegt later dat hij bang was dat ik out zou gaan. De gyn zegt steeds: “sorry, sorry mevrouw” terwijl ze bezig is.

Ik weet niet wat ze gedaan heeft, maar hierna volgt een weeënstorm. De weeën trekken niet echt meer weg en golven alleen nog maar. Door het toucheren was ik uit abrupt uit mijn heerlijke kalme concentratie gehaald en het kost me even moeite om er weer in te komen om dit op te vangen. Het enige wat ik denk is: “Als dit maar geen drie uur duurt”. En dat duurt het gelukkig niet. Rond 20.30 gaan de weeën steeds meer over naar persweeën en ik geef dit aan bij de gyn. Op mediterende wijze bijna, denk ik alleen maar “laat het 10 cm zijn, laat het 10 cm zijn, laat het 10 cm zijn”. En dit is zo, gelukkig. Ik moet nog even twee weeën wegpuffen en om 20.43 mag ik meepersen. Ik pers met volle kracht en na 1 keer persen zegt de gyn al dat er haartjes te zien zijn. Dit verbaast me, zo snel al. Ik moet even zuchten van haar omdat het anders te snel gaat. Dan mag ik weer verder persen. Na twee keer moet ik weer even een wee wegzuchten. Dan weer persen en ik voel mijn dochter geboren worden. Het is 20.49, dus na
6 minuten persen is ze er!

Ze wordt op mijn buik gelegd, maar laag want de navelstreng is wat aan de korte kant. Als deze uitgeklopt is mag papa de navelstreng doorknippen en krijg ik haar op mijn borst. Het is een perfect, klein, mooi, roze meisje en ik ben zó ontzettend blij en opgelucht dat het achter de rug is. Even later wordt de placenta geboren. Ik heb één minimaal scheurtje, de gyn twijfelt of ze het moet hechten. De zegt dat het toch beter is van wel, maar dan zonder verdoving omdat het echt minimaal is. L. is helemaal trots en blijft maar zeggen dat ik het zo goed gedaan heb.

Alle twijfels en spanning van de afgelopen tijd glijden (of bibberen) van me af terwijl ik haar vasthoud.

Van eerste krampje rond 16.45 tot geboorte om 20.49, is dit mijn nieuwe persoonlijke record

quote:

Op vrijdag 28 november 2008 19:47 schreef Igraine het volgende:
mijn nieuwe persoonlijke record

Ik vind dat je het mooi opgeschreven hebt Igraine, echt een fijne bevalling zo te lezen. Echt zo'n verhaal waar je, als je zwanger bent van de 2e, moed van krijgt. Heel duidelijk is te lezen dat het pad al is geeffend door je 1e, dat de 2e eruit persen zoveel makkelijk kan gaan. Mooi!

quote:

Op vrijdag 28 november 2008 19:55 schreef Lois het volgende:

[..]



Ik vind dat je het mooi opgeschreven hebt Igraine, echt een fijne bevalling zo te lezen. Echt zo'n verhaal waar je, als je zwanger bent van de 2e, moed van krijgt. Heel duidelijk is te lezen dat het pad al is geeffend door je 1e, dat de 2e eruit persen zoveel makkelijk kan gaan. Mooi!

Jazeker, de eerste duurde van eerste krampje tot geboorte zo'n 7 uur. Waarvan 64 minuten persen. _{dit zag ik laatst op m'n kaart staan bij de vk}
Nu dus 4 uur, waarvan 6 minuten persen. Ik was ook erg blij moet ik zeggen

Mooi en fijn verhaal Igraine! En wat goed dat je wederhelft het aan je zag!!