Claustrofobisch..

Ik wordt wakker van een vreemd,tikkend geluid en het eerste wat ik voel is een koude, harde vloer..
Ik lig op een betonnen vloer,in een koude,donkere ruimte.
Zo donker als de nacht,maar dan zonder verlichting van de hemel.
Er is geen hemel,
wat er wel is kan ik niet zien, want het is helemaal donker.
Het enige wat ik zie is zwarte duisternis,
het enige wat ik hoor is het getik waar ik wakker van werd.
tik..tik...tik
Het ruikt muf en de lucht die ik inadem is vochtig en koud,alsof er al jaren geen frisse lucht in deze ruimte is geweest..

Wat voor ruimte?
Ja,dát wil ik graag weten.
Ik sta voorzichtig op,m'n spieren doen overal pijn,alsof ik hier 10 jaar op de grond heb gelegen.
Hoelang lig ik hier al? Hoe ben ik hier eigenlijk gekomen?
Ik beweeg met m'n handen.Ik kan m'n handen niet zien omdat het te donker is
.Ik zie letterlijk geen hand voor ogen.Dit maakt me onzeker..
Als ik m'n armen voorzichtig sprijd voel ik aan beide kanten een koude,betonnen muur.
Net zo koud als de betonnen vloer waarop ik ben wakker geworden.
Toch geeft die muur me zekerheid, een houvast.
.Er zijn tenminste 2 muren,dus ik ben waarschijnlijk in een gebouw..
zowel achter me als voor me is er géén muur.
Ik kan me dus tenminste gewoon bewegen.
Ik zet een eerste stap naar voren.
Of toch maar de andere kant op?
Ik weet niet waar ik heen moet want ik zie helemaal niets,
het enige wat ik voel is een muur en het enige wat ik hoor is het getik.
Ik luistert ernaar,er zit duidelijk een vast ritme in
..tik...tik...tik...tik..
Het komt van boven. Ik focus m'n ogen erop maar ik zie helemaal niks,alles is donker.
Dat is nogal frustrerend,maar ik geef niet snel op.
Ik begin voorzichtig te lopen..

Al snel krijg ik het idee dat ik door een "gang" loop.
De koude,betonnen muren blijf ik aan beide kanten aanraken.
De muur is m'n enige stevige houvast,omdat ik niet kan zien waar de "gang" naartoe gaat.
Ik zie helemaal NIETS..en dat maakt me bang.
Ik weet niet wat ik bij elke stap kan verwachten..een gat in de vloer? een muur?
Ik probeer met me handen een lichtschakelaar te zoeken maar ik voel helemaal niets
Alleen ijskoud beton..
Waar ben ik in godsnaam?
M'n huid voelt net zo koud aan als de muur en de vloer.
Ik zie nog steeds helemaal niks..
Ik probeer na te gaan hoe ik hier ben gekomen maar ik herinner me helemaal niets meer..
wél is er nog steeds het getik
..tik...tik...tik..
Vlak boven m'n hoofd.
Ik wordt er zenuwachtig van.Door het tikken kan ik niet geconcentreerd nadenken.
Ik roep "hallo"..
Er klinkt bijna geen echo,daar is de lucht te vochtig en te benauwd voor.
En dan die vreemde, muffe stank..
Het komt me bekend voor maar ik weet niet meer waarvan.
Ik denk er diep over na,maar kom er niet achter.

Plotselling stop ik met denken aan wat ik ruik..waar ben ik mee bezig? Ik hebt wel wat beters te doen!
Ik begin iets sneller te lopen.
Ik denkt niet meer aan die lucht,maar het getik blijf ik wel horen
...tik...tik...tik...
Het is scherp aanwezig.
Ik wordt er nerveus van en ik kan het niet negeren.
Ik begin te rennen.
Waarheen? Het is helemaal donker.
Er lijkt geen eind aan te komen.
M'n onzekerheid is omgeslagen in angst en paniek.
Ik wil hier zo snel mogelijk weg..
Dan maar de andere kant op,ik draai me om,
Nee,niet de andere kant! Daar kwam ik vandaan en daar zag ik ook niks..
Er moet toch een einde komen aan deze gang? TOCH?
Ik loop weer verder in m'n eerste richting,
Ik begin weer te rennen.
Het tikken blijft. Ik wordt er bloednerveus van..
Ik kan er niet meer helder door nadenken. Het getik overheerst heel m'n gedachten..
k doe m'n handen voor m'n oren maar ik blijf het horen en voelen..
...tik..tik...tik..tik
Ik ga steeds sneller rennen,maar het tikken blijft in precies hetzelfde ritme doorgaan..
Waar ren ik nou eigenlijk voor? Voor het vinden van een uitgang of om te vluchten voor het getik?

Wat zie ik daar?In de verte zie ik een klein,oranjegeelachtig lichtje een paar centimeter boven de grond.
Ik ren er gelijk naar toe.
Ik vergeet het tikken en de muffe lucht.
Al m'n hoop is gevestigd op dat kleine lichtje.
Ik ren en ren maar het lichtje beweegt ook.
Hoe kan dat nou bewegen?Of verbeeld ik het me?
Misschien begin ik wel door te draaien,en is het lampje een verbeelding..
misschien is deze hele donkere gang wel een illusie,inclusief het getik..
Ben ik gek aan het worden?

Ik achtervolg het lichtje..
Ik moet het te pakken krijgen!
Waarom eigenlijk? Heb ik dan een uitgang gevonden? Ben ik dan uit deze donkere,eindeloze gang?
Stopt het tikken dan?
Ik begin alle hoop te verliezen..
Waarom ben ik eigenlijk opgestaan van die koude,betonnen vloer?
Waar eindigt deze gang? Is er wel een begin?
weet iemand dat ik hier ben?
weet iemand dat deze "gang" bestaat?

Plotseling is het lichtje verdwenen..Waar is het nou?
Ik raak in paniek.
Ik voel aan m'n borst,m'n hartslag gaat bijna 2x zo snel als het getik.
Ik weet dat het lichtje me niet kan helpen maar het is nog maar me enige hoop.
Ik begin te rennen..
Opzoek naar het lichtje,naar een uitgang..
Ik denk niet meer na,ik ren gewoon door..rennen voor wat? Ik zie helemaal NIKS
Ik stop om pauze te nemen en haal een diepe zucht...
Die koude,vochtige lucht gaat door heel m'n lichaam.
Opeens herken ik die muffe stank: verbrand plastic!
Niet dat het er toe doet..

Ik draai me om,en daar is het lichtje weer!
Ik ren er naartoe.
Dit keer beweegt het niet. Het blijft stilstaan.
Als ik dichtbij genoeg ben kan ik m'n eigen handen weer zien.
En ik kan zien wat voor lichtje het is..
Het is een klein konijntje met een olielampje om zijn hals..
Ik ben stomverbaasd!Maar ook blij om een levend wezen te zien in deze koude,donkere,verlaten "gang"..
Het konijntje kijkt me met grote,bange ogen aan.
Zijn ogen stralen bij het olielampje, maar tegelijk is het een lege blik,
zoals alle konijntjes een lege blik hebben..

Dankzij het lampje kan ik ook wat van de " gang" zien.
Het voortdurende getik blijkt uit een TL-buis te komen die vlak boven m'n hoofd door de hele "gang" loopt.
De gang is ongeveer 2,5 meter hoog en maximaal 2 meter breed,
Ik kan net niet bij het plafond komen..ook niet als ik spring.

Plotseling begint het konijntje te rennen.
Ik ren erachteraan en ik roep hem(de eerste naam waaraan ik denk bij een konijn)
Maar het konijntje rent door en ik zie alleen nog maar het lampje dat hij bij zich draagt.
Ik besluit het te volgen.
Ik MOET, ik ben afhankelijk van dat konijntje..Het is mijn enige hoop
Maar het konijntje rent steeds harder en het lichtje wordt steeds zwakker..
Dan verdwijnt het konijntje plotseling in het niets.
Waar is het heen?Is het konijntje nou weg of is het lampje uitgegaan...?
Of Is het ergens naar buiten gegaan?
Ik voel langs de hele muur maar ik voel geen opening,alleen de koude betonnen wand.

..Of was dat konijn maar een verbeelding?
Begin ik dingen te zien die er niet zijn in deze donkere,kille gang?
De controle aan het verliezen over m'n gedachten?
De gedachte dat ik misschien gek aan het worden ben is angstaanjagend.
ik raak steeds meer in paniek
Nee,ik wordt niet gek!
Ik moet hier zo snel mogelijk uit..naar buiten toe! naar het licht en de frisse lucht..
Ik zie ook niks meer,alles is weer helemaal donker,net als toen ik wakker werd..
Ik ben nog geen stap verder gekomen..
De tikkende TL-buis blijft ook door tikken
..tik...tik..TIK..TIK..
Het lijkt steeds harder te gaan tikken.
Het getik voel ik door heel m'n lichaam,net als de koude,vochtige,muffe lucht door m'n bloed..
Me hartslag gaat steeds sneller.
Ik ben in paniek en wanhopig.

Waar ben ik in godsnaam?
Ik herinner me niet meer hoe ik hier ben gekomen,ook niet waar ik hiervoor was of vandaan kom..
M'n eerste herinnering is m'n naam, het getik en dat ik wakker werd op de koude,betonnen vloer..

M'n benen worden steeds zwaarder.Ik put mezelf uit..
Beter zou ik weer gaan liggen op de koude,betonnen vloer..luisteren naar het getik..
Waarom niet? Weet ik iets beters dan?
De TL-buis blijft tikken,en ik blijf voor altijd in deze gang.Of ik dat nou wil,of niet.
Dat is de waarheid.
Maar die kan ik niet accepteren,Ik MOET hier uit komen!
Ik wil hier niet voor altijd opgesloten zijn..
Ik blijf verder rennen en zoeken naar het konijntje,naar een uitgang..tja,naar wat eigenlijk?
Wat is mijn doel in deze gang?
Wat is het doel van de schrijver?
De TL-buis blijft tikken
..tik..tik..tik..
Door heel m'n lichaam,tot in de wortel van m'n hersens hoor ik het getik...
Ik wordt er knettergek van,van de donkere eindeloze gang,de misselijke lucht en de moeheid..

Ik ben doodmoe,
te moe om tegen de muur op proberen te klimmen.
Ik ben te moe om te rennen en ik ga steeds langzamer lopen..
Me lichaam is moe,maar ik wil niet uitrusten..
Ik wil het niet opgeven.
Ik blijf zoeken naar een uitgang,
zoeken naar niks.
Ik ben hopeloos verloren..

[ Bericht 6% gewijzigd door Jordiaantje op 07-05-2008 00:48:05 ]

in ONZ werd ie verwijderd,ik denk dat ie hier wel hoort??
ik lees verder nooit boeken en ben niet bijzonder geintereerd in wetenschap.,wel in journalistiek,dat is denk ik me passie.anyways,reageer maar..

[ Bericht 10% gewijzigd door Jordiaantje op 05-05-2008 19:58:47 ]

hmm..misschien alles in de ik-vorm? maar spreekt het mensen dan nog aan?

[quote]Op maandag 5 mei 2008 20:15 schreef Biancavia het volgende:
Oh ja, en natuurlijk wel de spelfouten eruit halen, de leestekens goed zetten en het einde is ook een beetje een dooie mus.
[/quote

het staat nu in de ik-vorm,en ik heb nog wat toegevoegd. Het einde is wel goed zo denk ik..Het heeft verder geen afloop..

maar ik ga hem nog aanpassen. Er staan teveel spelfouten in en de opbouw wordt makkelijker te lezen..

quote:

Op maandag 5 mei 2008 23:07 schreef Biancavia het volgende:
Me armen. Me hoofd. Me gedachten.

Ik geef het op.

ik heb het aangepast naar hoe ik denk dat het goed is..maar ik beslis niet over wat andere ervan vinden
Maar tips zijn natuurlijk altijd nuttig zolang het over de inhoud gaat en niet over de lay-out en spelfouten..

Het stond eerst in je-perspectief,daarna heb ik het verranderd naar de ik-vorm. Maar volgens mij zijn de meeste spelfouten er nu wel uit. Oke,en dan nu graag comments over de inhoud

Hier heb ik wel wat aan ja misschien moet ik het hele proces van wanneer hij wakker wordt en op onderzoek gaat tot wanneer hij de hoop verloren heeft met meer inhoud herschrijven.Maar verder is het de bedoeling dat de lezer net zoveel weet over die"gang" als de persoon in het verhaal.