geluid en het eerste wat je voelt is kou..
een koude betonnen vloer in een koude,donkere
ruimte.Zo donker als de nacht,maar dan zonder
verlichting van de hemel. Er is geen hemel,wat
er wel is kun je niet zien want het is te donker.
Het enige wat je hoort is het getik waar je wakker
van werd. Het enige wat je ziet is zwart. Je hebt
geen idee waar je bent. Als eerste gaan je
zintuigen op onderzoek..Het ruikt muf en de lucht
die je inademt is vochtig en koud. Het ruikt alsof
er al jaren geen frisse lucht in die ruimte is geweest..
Wat voor ruimte? ja dát wil je graag weten. Je staat
voorzichtig op en beweegt met je handen. Je kunt je
handen niet zien omdat het te donker is.Dit geeft
een onzeker gevoel..Als je je armen voorzichtig
sprijd voel je aan beide kanten een koude,betonnen
muur. Net zo koud als de betonnenvloer waar je bent
ontwaakt. toch geeft die muur je zekerheid, een
houvast..zowel achter je als voor je is er géén muur.
Je bent opgelucht want je bent tenminste niet
opgesloten,dat denk je tenminste.. Je zet een eerste
stap naar voren.Of toch maar de andere kant op?
Je weet het niet want je ziet niks,het enige wat je
voelt is een muur en het enige wat je hoort is het
getik. Je luistert ernaar,er zit duidelijk een ritme
in..tik...tik...tik...tik. het komt van boven. Je focust
je ogen erop maar je kunt niet zien wat het is. Dit
is nogal frustrerend,maar je geeft niet snel op.Je
begint te lopen..
Al snel krijg je het idee dat je door een "gang" loopt.
De koude,betonnen muren blijf je aan beide kanten
aanraken.De gang is ongeveer 2 meter breed.De muur
is je enige stevige houvast,omdat je niet kunt zien
waar de "gang" naartoe gaat. Je ziet nog steeds
niks..wél is er nog steeds het getik..tik...tik...tik boven
je hoofd. Je wordt er zenuwachtig van. Je roept hallo door
de "gang"..er klinkt bijna geen echo,daar is de lucht
te vochtig en te benauwd voor. en dan die vreemde,
muffe lucht..je herinnert het maar weet niet meer
waarvan. Je denkt er diep over na,maar komt er niet uit.
Plotselling stop je met denken aan wat je ruikt..waar
ben je mee bezig? Je hebt wel wat beters te doen!
Je besluit verder te lopen. Je denkt niet meer aan
die lucht,maar het getik blijf je wel horen...tik...tik
...tik...het is scherp aanwezig. Je wordt er nerveus van
en je kan het niet negeren. Je begint te rennen.
Waarheen? Je ziet niks anders dan zwarte
duisternis. Er lijkt geen eind aan te komen.
Dan maar de andere kant op,je draait je om
en loopt een paar meter. Nee,niet de andere
kant! Daar kwam je vandaan en daar zag je ook
niks.. Er moet toch een einde komen aan die gang?
TOCH? Je loopt weer verder in je eerste richting,
al snel begin je weer te rennen. Het tikken blijft. Je
wordt er bloednerveus van..Je kunt er niet meer
helder door nadenken. Het getik overheerst al je
gedachten..Je doet je handen voor
je oren maar je blijft het horen...tik..tik...tik..je
gaat steeds sneller rennen,maar het tikken blijft
in precies hetzelfde ritme voortzetten..Waar ren
je nou eigenlijk voor? Voor het vinden van een
uitgang of vanwege het tikken?
Wat zie je daar? In de verte zie je een klein,
oranjegeelachtig lichtje een paar cm boven de
grond. Je rent er naar toe. Je vergeet het tikken
en de muffe lucht. Al je hoop is gevestigd op dat
lampje. Je rent en rent maar het lichtje beweegt
ook. Hoe kan dat? Je achtervolgd het lichtje..
Je moet het te pakken krijgen! Waarom eigenlijk?
Heb je dan een uitgang gevonden? Ben je dan uit
die donkere,eindeloze gang? Stopt het tikken dan?
Je begint alle hoop te verliezen..Waarom ben je
eigenlijk opgestaan van die koude,betonnen vloer?
Plotseling zie je het lichtje niet meer..Waar is het nou?
Je raakt in paniek. Je voelt aan je borst,je hartslag gaat
bijna 2x zo snel als het getik.Je weet dat het lichtje niet kan
helpen maar het is toch je enige hoop en houvast. Je
begint te rennen..Opzoek naar het lichtje,naar een uitgang..
Je stopt om pauze te nemen en haalt een diepe zucht..
.Die koude,vochtige lucht gaat door heel je lichaam.
Opeens herken je de muffe lucht: verbrand plastic!
Niet dat het er toe doet..
Je draait je om,en daar is het lichtje weer! Je rent er
naartoe. Dit keer beweeg het niet. het blijft stilstaan.
Als je dichtbij genoeg bent kun je je eigen handen weer
zien. En je kunt zien wat voor lichtje is..Het is een klein
konijntje met een olielampje om zijn hals..je bent
stomverbaasd! Het konijntje kijkt je aan met grote,bange
ogen.Zijn ogen stralen bij het olielampje, maar tegelijk
is het een lege blik,zoals alle konijntjes een lege blik hebben..
Dankzij het lampje kan je ook wat meer van de " gang" zien. Het
voortdurende getik blijkt uit een TL-buis te komen die vlak
boven je hoofd door de hele "gang" loopt. De gang is ongeveer
2,5 meter hoog,je kan net niet bij het plafond komen..ook niet
als je springt.
Plotseling begint het konijntje te rennen. Je rent erachter
aan en roept hem(de eerste naam waaraan je denkt bij
een konijn). Maar het konijntje rent door en je ziet alleen
nog maar het lampje dat hij bij zich draagt. je besluit het te
volgen. Je MOET, al je hoop is gevestigd op het konijntje..
Maar het konijntje rent steeds harder en het lichtje wordt
steeds zwakker..Dan verdwijnt het konijntje plotseling in
het niets. Waar is het heen?Is het konijntje nou weg of is
het lampje uitgegaan...? Of Is het ergens naar buiten gegaan?
je voelt langs de hele muur maar voelt geen opening,alleen
de koude betonnen wand. Je ziet ook niks meer,alles is
weer net zo zwart als in het begin..De tikkende TL-buis
blijft ook door tikken..tik...tik..TIK..TIK..het lijkt steeds
harder te gaan tikken. Het getik voel je door heel je
lichaam,net als de koude,vochtige,muffe lucht in je bloed..
Je hartslag gaat steeds sneller. Je bent in paniek en
wanhopig tegelijk.
Waar ben ik in godsnaam?Je herinnert je niet meer
hoe je hier bent gekomen,ook niet waar je hiervoor
was.. Je eerste herinnering is je naam, het getik en dat
je wakker werd op de koude,betonnen vloer..
Je benen worden steeds zwaarder. Je put jezelf uit..
beter zou je weer gaan liggen op diezelfde koude,betonnen
vloer..luisteren naar het getik..waarom niet? weet je iets
beters dan? De tl-buis blijft tikken,en jij blijft in deze gang.
Dat is de waarheid. Maar die kan je niet accepteren,
je blijft verder rennen en zoeken naar het konijntje,naar een
uitgang..tja,naar wat eigenlijk? en de TL-buis blijft tikken..tik..
tik..tik..door heel je lichaam,tot in het diepste van je hersens.
Je wordt er knettergek van,van de donkere eindeloze gang,de
misselijke lucht en de moeheid..maar je wil niet opgeven.
Je wil niet.Je blijft zoeken naar niks.
Je bent hopeloos verloren..
.
spannend epistel TS, maar heb je ook nog een bedoeling met dit topic?