Ziek zijn in het buitenland

Ja, ik denk zeker dat de ziektekiemen in andere landen per definitie anders zijn. En je bent er met name de eerste jaren misschien minder resistent voor, omdat je er niet mee opgegroeid bent.

Het gekke is dat ik op een gegeven moment juist bij vakantie in NL allerlei dingen opliep...

Het zou trouwens ook wel interessant te zijn om te horen wat de ervaringen van mensen met de ziekenhuizen in hun respectieve landen zijn!

Hier in Frankrijk vind ik, afgezien van de modernere ziekenhuizen, de oud en vervallen uitziende zorginstellingen altijd zo weerzinwekkend uitzien. Dan vraag je je echt af hoe het staat met de hygiëne-normen.... brrr!

De medische zorg op zich vind ik echter van zeer hoog niveau, zeer gespecialiseerd; zelfs beter dan in Nederland. Terwijl het in NL dan weer zo heerlijk schoon en modern is.

Je zou een mix van beide moeten hebben voor het ideale ziekenhuis!


Een raar iets van het Franse medische circuit:
als je bloed moet laten prikken of urine e.d. moet laten onderzoeken, dan ga je (met je receptje van de dokter) naar één van de laboratoria die over stad en land verspreid zitten. Er zijn er bijna net zoveel als dat ze hier apotheken hebben (en da's een hoop)! (Ik overdrijf het een beetje, maar er zitten er overal. )

Die laboratoria zijn dan weer privé-bedrijfjes, en dààr is de hygiëne soms helemààl ver te zoeken!!! Echt shockerend! Ik merk dat het de laatste jaren beter wordt (met name bij de nieuwe), maar je vraagt je echt af hoe het mogelijk is om op die manier, in een achterkamertje op de 2e verdieping van een appartementengebouw, op een correcte manier steriele analyses uit te kunnen voeren....


Oja, en doktersrecepten worden hier nog steeds op A4-formaat papier geschreven!
Nogal een verschil met die mini-briefjes in NL!

En verder heb je nog meer papierwerk als je dokter of de instelling waar je naartoe gaat de "carte vitale" (gezondheidspasje van het ziekenfonds, zeg maar) niet accepteert. Want de installatie van de apparatuur daarvoor kost geld, en de gemiddelde huisarts heeft daar bijv. de centen niet eens voor!

In Argentinië (Buenos Aires) viel het met op dat de mensen werkzaam in de ziekenhuizen gewoon met hun werkkledij aan van huis vertrokken. Men kleedde zich in het ziekenhuis dus niet om. Stond ik wel even van te kijken. Ik ben daar ook in een publiek ziekenhuis geweest, kan ik niet aanraden, werd eigenlijk al bang iets engs op te lopen door er alleen maar te staan. In een Duits privéziekenhuis kwam ik regelmatig, dat was weliswaar niet naar Nederlandse standaarden en nog steeds eng, maar vooruit.. Als je problemen hebt moet je toch ergens heen. Ik ben er verder prima behandeld, vrienden van me ook.

quote:

Op zondag 4 mei 2008 12:23 schreef d.n3rd het volgende:
In Argentinië (Buenos Aires) viel het met op dat de mensen werkzaam in de ziekenhuizen gewoon met hun werkkledij aan van huis vertrokken. Men kleedde zich in het ziekenhuis dus niet om. Stond ik wel even van te kijken. Ik ben daar ook in een publiek ziekenhuis geweest, kan ik niet aanraden, werd eigenlijk al bang iets engs op te lopen door er alleen maar te staan. In een Duits privéziekenhuis kwam ik regelmatig, dat was weliswaar niet naar Nederlandse standaarden en nog steeds eng, maar vooruit.. Als je problemen hebt moet je toch ergens heen. Ik ben er verder prima behandeld, vrienden van me ook.

Ik dacht dat de duitse ziekenhuizen tot de beste in de wereld behoorden?

Misschien, deze niet in ieder geval.. Misschien qua opleidingsniveau van de doktoren, maar verder.. NB het was een Duits ziekenhuis in Buenos Aires he..

quote:

Op zondag 4 mei 2008 21:22 schreef d.n3rd het volgende:
Misschien, deze niet in ieder geval.. Misschien qua opleidingsniveau van de doktoren, maar verder.. NB het was een Duits ziekenhuis in Buenos Aires he..

Oh, okee! Dat had ik ook niet begrepen!

Hier in Denemarken is het wel ok. De ziekenhuizen zijn net als in Nederland, schoon en proper en het personeel is goed opgeleid. Maar er zijn ook wachtlijsten en een operatie duurt even voor je die krijgt.

Een beet van een kat zorgde ervoor dat ik de Eerste Hulp van een ziekenhuis in Toronto moest bezoeken, maar das alweer een tijd geleden (1 dag na de aanslagen van 11 September) ; en wat ik me herriner is dat het een keurig ziekenhuis was met een vriendelijke dokter

Verder door een knieblessure en een allergische reactie op een medicijn naar het ziekenhuis in Dublin geweest ; vriendelijk personeel (vooral die dokter die me toen hielp toen ik die allergische reactie had gehad ; wat een mooi meiske ), alleen superlange wachttijden !! (moest zo'n 6 uur wachten ).

Opmerkelijke ervaringen: een Turks ziekenhuis is stukken hygiënischer dan een Spaans (allebei privéklinieken). Turkse ziekenhuis was brandschoon, in Spanje werden gebruikte gaasjes gewoon op de grond gemikt. En bedden werden niet gesopt, alleen maar verschoond voor de volgende patiënt

Wat me hier in DLD opvalt is dat de artsen allemaal eigen praktijken hebben, d.w.z. niet in een ziekenhuis. En dat ik een ultraschallbehandeling (weet de NL-term niet precies, is in elk geval geen ultrageluid maar een ding dat een soort machinegeweergeluiden maakt ) van de orthopeed zelf krijg, niet van een of andere assistente of zo.

En elk kwartaal moet je 10 euro Praxisgebühr betalen aan de eerste arts die je bezoekt. Dat betekent ook dat je elk kwartaal een nieuwe verwijzing voor de specialist bij de huisarts moet halen, ook al ben je er al onder behandeling.

quote:

Op maandag 5 mei 2008 13:05 schreef Rewimo het volgende:
Wat me hier in DLD opvalt is dat de artsen allemaal eigen praktijken hebben, d.w.z. niet in een ziekenhuis.

In FR indd ook ja! En dan zijn ze vaak aan een ziekenhuis verbonden voor de chirurgische interventies enzo.

quote:

En dat ik een ultraschallbehandeling (weet de NL-term niet precies, is in elk geval geen ultrageluid maar een ding dat een soort machinegeweergeluiden maakt )

Ik denk dat je een RMI of IRM (ofzo) bedoelt. Met van die tam-tam geluiden?

quote:

En elk kwartaal moet je 10 euro Praxisgebühr betalen aan de eerste arts die je bezoekt. Dat betekent ook dat je elk kwartaal een nieuwe verwijzing voor de specialist bij de huisarts moet halen, ook al ben je er al onder behandeling.

In FR is de doorverwijzing gelukkig eenmalig; en voor een paar uitzonderingen heb je geen verwijzing nodig, zoals voor de gynaecoloog bijvoorbeeld.

Verder betaal je voor elk doktersbezoek 1¤ uit je eigen portemonnee. (Dat is redelijk nieuw; voorheen was het 0,0¤; dan snap je ook waarom de Franse ziekenfondskas zo'n zwart gat is....) Het ziekenfonds betaalt gemiddeld zo'n 60% van het normtarief voor het consult; je aanvullende verzekering eventueel de rest.

Heb je een chronische of langdurende ziekte, dan word 100% van de ziektekosten door het ziekenfonds (la Sécurité Sociale) voor je betaalt voor alle handelingen/medicijnen die die specifieke aandoening betreffen.

Ik woon zelf niet in het buitenland maar heb wel ervaring met de EHBO in Frankrijk.
De wachttijden waren wel lang, maar niet langer dan in Nederland. Wat ik zo enorm bizar vond is dat je als patient in een grote kamer komt te liggen waar iets van 12 bedden waren, en dat je ook erge spoedgevallen langs zag komen. Wij zagen dus een motorrijder die duidelijk geen pak aan had gehad en uit was gegleden. Not a pretty sight, bloed overal en kermend van de pijn. Ook was er een vrouw die steeds haar bed uit viel (ik maak geen grapje) en lag te brabbelen als een malloot. Ik snapte niet waarom zulke mensen niet alvast een apart kamertje kregen zoals in Nederland gebeurt, en de lichtgewonden gewoon een kamer delen.

Al met al was de arts wel heel erg goed, sprak zelfs aardig Engels, en de hulp was ook prima. Oh er was alleen nergens een soort winkeltje te bekennen waar je wat drinken kon halen behalve wat automaten, maar dan moet je maar net klein geld hebben.

In tegenstelling tot wat veel mensen verwachten, is de medische hulp in de grote ziekenhuizen hier in Thailand fantastisch. Ik ben echt heel veel liever hier ziek, dan in Nederland.

Zelf ben ik 1 keer op de EHBO beland, en dat ging *floep* vanuit de auto op een stretcher, onderzoeken, voorlopige diagnose...... medicijnen en afwachten of die gingen helpen. Toen dat niet het geval bleek, werd er voorgesteld een echo te maken. Daarop een kwartiertje gewacht (het zal ondertussen rond half 2 's nachts geweest zijn), waarna de diagnose duidelijk was. Nieuwe medicijnen erin, opgenomen, lekker slapen en om half 8 stond de specialist aan m'n bed met het voorstel maar meteen te opereren. Omdat het niet hyper-urgent was en ik graag wat tijd wilde om m'n gezin voor te bereiden een afspraak voor de week erop gemaakt, en klaar.....

Zoonlief is helaas de afgelopen twee jaar heel vaak ziek geweest, en als ik daarmee in m'n armen binnenkom en zeg dat het niet goed gaat, zitten we binnen 5 minuten bij de kinderarts. Gewoon een afspraak maken kan ook: vorige week belde ik rond 8 uur, en om 10.15 uur konden we er terecht (naja, eigenlijk al eerder, maar zo snel kon ik uk niet uit school halen).

Dit zijn dus priveziekenhuizen, maar nog altijd vele malen goedkoper dan in NL (een consult aan de kinderarts kost bv ongeveer 15 Euro). Het is er schoon, bijna alle artsen zijn geschoold in de VS of Australie en iedereen spreekt (enig) Engels. Voor onze Japanse medemens -die het wel eens wat moeilijker heeft met z'n vreemde talen- zijn er zelfs tolken beschikbaar.

quote:

Op zaterdag 3 mei 2008 17:54 schreef Lyrebird het volgende: Geen flauw idee of het klopt, maar het lijkt erop alsof de ziektenkiemen hier anders zijn dan in Nederland. Hebben jullie dezelfde ervaring?

Yup. Mijn dochter werd vroeger zelfs altijd ziek na de zomer- en kerstvakantie. Ze zat op een schooltje met veel kinderen van een Amerikaanse basis, waar in de vakanties enorm veel personeelswisselingen waren. Als er dan dus een nieuwe lading uit de VS kwam, merkte je dat gewoon op school.

Bovendien vind ik dat we hier in de tropen 'anders' ziek zijn. Minder snel verkouden, maar als er het dan zijn (en vooral de kinderen), loopt het sneller wat uit de hand tot keelontsteking en ooronsteking. En als die er eenmaal zitten, is het veel moeilijker om ervan af te komen zonder antibiotica.

Ik had van te voren allerlei angstaanjagende verhalen gehoord over ziekenhuizen hier in Laos...Het blijkt allemaal nog wel mee te vallen. Voor simpele dingen kun je hier goed terecht in het staatsziekenhuis en de meeste medicijnen zijn hier verkrijgbaar (allemaal zonder recept) en voor goede prijzen. Echter mocht ik geopereerd moeten worden dan ga ik wel naar Thailand toe.

De paar eerste keren toen ik hier kwam ben ik een paar keer goed ziek geweest van verkeerd voedsel (vaak mijn eigen schuld..vergeten fruit te wassen enzo) ...daarna nooit meer. Soms verkouden maar nooit zo erg als in Nederland...

mijn laatste arrête de travail was in 2005, toen was ik een week ziek, goed aan de diarree en koorts. de huisarts schreef direct 4 soorten aan medicijnen voor terwijl ik helemaal geen pillenslikker ben. een week thuis gezeten, 3 kwart van de medicijnen niet genomen en gewoon doobetaald gekregen. verder helemaal geen ervaring met ziekenhuizen, god zij dank!

quote:

Op maandag 5 mei 2008 15:10 schreef Silmarwen het volgende:
Ik woon zelf niet in het buitenland maar heb wel ervaring met de EHBO in Frankrijk.
De wachttijden waren wel lang, maar niet langer dan in Nederland. Wat ik zo enorm bizar vond is dat je als patient in een grote kamer komt te liggen waar iets van 12 bedden waren, en dat je ook erge spoedgevallen langs zag komen. Wij zagen dus een motorrijder die duidelijk geen pak aan had gehad en uit was gegleden. Not a pretty sight, bloed overal en kermend van de pijn. Ook was er een vrouw die steeds haar bed uit viel (ik maak geen grapje) en lag te brabbelen als een malloot. Ik snapte niet waarom zulke mensen niet alvast een apart kamertje kregen zoals in Nederland gebeurt, en de lichtgewonden gewoon een kamer delen.

Het hangt erg van het ziekenhuis af.

In het ene heb je gewoon ieder een eigen kamertje; in het andere ziekenhuis lig je urenlang in een bed op de gang te wachten (met alle anderen, + de rondrennende artsen en verplegers) tot je onderzoeken gedaan kunnen worden!!

de privé ziekenhuizen en klinieken hier zijn uit de kunst
naar mijn gevoel veel beter dan in NL en wachttijden bestaan er niet

In de laatste 5 jaar dat ik hier zit, maar 1 keer echt ziek geweest en dat was een voedselvergiftiging (wat compleet mijn eigen schuld was...). Gisteren nog wel bij de dokter geweest voor een Hepatitus B vaccinatie. Ze nemen hier echt de tijd voor je. Daarnaast heb je geen eigen huisarts, er zijn klinieken waar je gewoon binnen kunt lopen en vrij snel geholpen wordt.

De martkwerking werkt hier wel, er zijn goedkope klinieken die langere wachttijden hebben, en overheidsklinieken waar het goedkoper is, maar je wel zo 1 a 2 uur zit te wachten. Voor ziekenhuizen hetzelfde, als je er geld voor over hebt (of een goede verzekering hebt) wordt je meteen geholpen door de specialist.

Singapore probeert een medical hub te worden voor de omringende landen, en op het moment zijn er vrij veel Russen die hier voor een vakantie/medische ingreep komen.

Wat ik wel trouwens vaker heb her in Singapore, zijn ontsteking, zoals een bobbel in mijn nek, en een ontstoken huig (dat ding dat achter in je keel bungelt). Voordat ik hier kwam had ik nog nooit anibiotica gehad.

Ziekenhuizen in Noorwegen hebben een nogal varierende standaard...
Ik ben met 4 ziekenhuizen 'in aanraking' geweest:

Fredrikstad: stelletje incompetente gekken in een smerig afatand ziekenhuis. Als je echt totaal nergens meer een baan kan krijgen als arts, solliciteer je hier en krijg je een baan.

Ullevål sykehus in Oslo: een mix van oude (1899) gebouwen en nieuwere delen. De oudere delen zijn aangepast aan wat er vandaag de dag van een ziekenhuis verwacht wordt. De nieuwe delen, vooral de intensive care op de kinderafdeling zijn gewoon geweldig, eigen verdieping met kamers voor ouders van kinderen die lang in het ziekenhuis moeten verblijven, prima eten, perfecte verzorging.

Rikshospitalet: een vrij nieuw ziekenhuis met een van Europas beste qua hartchirurgie voor (zeer) kleine kinderen, thorax afdeling perfect, maar opvang voor ouders ronduit slecht.

St Olavs sykehus in Trondheim: bestaat uit een oud en een nieuw deel. Het nieuwe deel is de vrouwen en kinderen afdeling, en die werkt prima.

Voor kinderen onder de 18 zijn alle behandelingen gratis, voor ouder dan 18 moet je per consult een klein eigenaandeel betalen (20-25¤ ofzo), met een jaarlijks maximum van ongeveer 250¤ per gezin. Verder betaal je geen ziektenkosten, alles is door de staat geregeld.
Huisartsen hebben eigen praktijken en mijn huidige huisarts heeft een eigen polikliniek voor kinderen.

In Noorwegen zijn ze erg restrictief met het uitschrijven van medicijnen en vooral antibiotica (behalve in Fredrikstad...)

De privé-klinieken in Istanbul zijn prima, met goede artsen en ze zijn ook schoon. Soms wel wat overdreven luxe zodat je (zelfs met verzekering) als je binnenkomt niet meer denk aan je klacht maar 'mijn god kan ik dit wel betalen'. Het is ook altijd heel erg belangrijk dat je je credit card bij je hebt, want voor er een arts aan te pas komt moet je eerst even langs de kassier.

De staatsziekenhuizen zijn zacht gezegd wat minder gericht op klanttevredenheid. De meeste mensen die er komen zijn mensen met een ziekenfondsverzekering voor werknemers of armen. Mensen die zich beter kunnen veroorloven kunnen een bezoek aan een staatsziekenhuis niet altijd voorkomen. Bepaalde ziekten zijn namelijk geklasseerd als 'risico voor de volksgezondheid' en elk geval daarvan moet gemeld worden door een staatsziekenhuis. Als je dus bijvoorbeeld bij de EHBO van een privé-ziekenhuis komt nadat je gebeten bent door een hond, dan sturen ze je door naar het staatsziekenhuis.

Overigens, veel artsen uit het publieke stelsel klussen erbij in een prive-kliniek.

quote:

Op dinsdag 6 mei 2008 03:30 schreef Bora-Bora het volgende:
in het andere ziekenhuis lig je urenlang in een bed op de gang te wachten .....

Oowww ja! Toen ik op Guam van Uk #1 moest bevallen (als in: MOEST bevallen, en wel die dag) stuurde doc me eerst naar huis. Er waren op dat moment geen bedden op de kraamafdeling, en ze vond het zo rot voor me om op de gang te moeten bevallen. Na een paar uur belde het ziekenhuis dat ze er klaar voor waren.

Nadat dochterlief dan toch tevoorschijn was gekomen vroeg de gyn, terwijl ze stond te hechten, hoelang ik in het ziekenhuis wilde gaan blijven. "Tja... nou... uhm..... weet ik veel. Ik heb dit nog nooit gedaan, zeg jij het maar". "Nou" zei ze, "Normaal zou je een dag of drie moeten blijven, maar ik denk niet dat je dat hier wil". Een paar uur later snapte ik wat ze bedoelde, en krap 20 uur later gingen we naar huis.

Uk #2 kwam er netjes op tijd en uit eigen beweging uit (dit was nog altijd op Guam), maar kon daarna niet goed ademen en kwam in een couveuse terecht. Helaas was de IC zo klein, dat we van die eerste dagen geen foto's hebben: het was onmogelijk om alleen je eigen kind erop te zetten en mocht dus niet (overigens ook erg fijn toen ik een paar dagen later mocht gaan borstvoeden; de buurman zat bijna bij me op schoot). Ik geloof ook niet dat het heel normaal was dat pasbevallen moeders veel bij hun kinderen op bezoek gingen: na een half uurtje wiebelen haalde iemand gelukkig ergens een gammele bureaustoel vandaan.

Ach, what doesn't kill you.....

Huisartsen kennen ze hier inderdaad niet, je gaat gewoon naar het ziekenhuis of een (privé) kliniek en dan word je geholpen. Als je te ziek bent, bel je naar het ziekenhuis/kliniek en meestal binnen een half uur rijdt de ambulance (!) met 2 artsen voor om je te onderzoeken. Kosten? $10 geloof ik, ofwel ¤ 2. Moet je wel een verzekering hebben trouwens, maar die heb ik inmiddels. Die is dan wel weer knap duur helaas. Ik betaal iets van ¤ 50 per maand! Maar dan is ook bijna alles verzekerd

quote:

Op vrijdag 9 mei 2008 22:56 schreef Fogel het volgende:
Ziekenhuizen in Noorwegen hebben een nogal varierende standaard...
In Noorwegen zijn ze erg restrictief met het uitschrijven van medicijnen en vooral antibiotica (behalve in Fredrikstad...)

Feit is, dat in Noorwegen je ALTIJD een eige bijdrage moet betalen bij de huisarts of het ziekenhuis. Pas als je 'geclassifieerd' bent als een pasient die langdurig medicijnen nodig hebt krijg je een speciale kaart waardoor je een korting krijgt op die eigen bijdrage. Kom je boven een bepaald bedrag per jaar, dan krijg je bezoeken aan de dokter of medicijnen gratis (wat ze hier noemen een blauw recept).
Je betaald hier standaard voor alles: tandarts controle, een røntgenfoto, erste hulp: altijd is er een eigen bijdrage die gewoonlijk ca 2,5 euro kost.

Wat ik nog steeds vaag vind is dat je een vast bedrag aan belasting betaald van je loon. In Nederland kan je zien wat is wat... hier niet... Het is gewoon een bedrag en hoe dat verdeeld wordt blijft een raadsel. Die vaste bijdrage heb je gewoon, tenzij je iets hebt wat langdurig is (zoals ik nu standaard aan bepaalde pillen vast zit: ik moet betalen (een lager bedrag) voor mijn medicijnen en doktersbezoeken tot ik tot een max per jaar misschien kom)