Mijn vriendin en ik hebben elkaar 3,5 jaar geleden in het buitenland leren kennen. Helemaal verliefd, holderdebolder etc...
Ze is een buitenlandse, dus de eerste 2,5 jaar hebben we [ook omdat we beide nog studies af moesten maken] op een afstand van elkaar geleefd. Maar we vonden elkaar toch zo de moeite waard en we hielden zoveel van elkaar dat we dit toch in stand konden houden, vaak heen en weer te reizen, msn-en, skype, etc, etc.
Sinds augustus vorig jaar, dus nu zo'n 8 maanden geleden, hebben we besloten hier om te kappen met al dat gereis en eindelijk bij elkaar te gaan wonen. Omdat mijn studie nog iets langer loopt (ben deze zomer klaar), maar zij al klaar was, hebben we besloten dat zij naar Nederland komt.
Dus sinds augustus wonen we echt eindelijk samen. Ikzelf was toen echt helemaal gelukkig.
Alleen loopt het nu erg slecht... Mijn vriendin heeft een fulltime baan, maar op haar werk gaat het erg slecht, ze vindt haar werk niks aan, en komt heel vaak erg somber thuis. Probleem is ook dat ze niet zomaar een andere baan kan vinden. Haar Nederlands is nog niet dermate goed dat ze voor Nederlandstalige functies kan solliciteren. En in de stad waar wij wonen is het aanbod van Engelstalige functies heel erg beperkt.
Dit maakt haar natuurlijk erg machteloos. Daardoor kan ze zich hier ook niet echt thuis voelen, en mist ze daardoor haar familie [ze is best een familiemens] en haar eigen land heel erg.
Ik wou dat ik iets aan deze situatie kan doen, maar weet niet hoe... Deze situatie is nu al een tijdje zo.
Ik weet nog of het hierdoor komt, maar de laatste tijd valt ze erg vaak tegen me uit, en ergert ze zich aan mij. Ze vindt dat ik te weinig met haar praat, over serieuze dingen dan. Het begon [heel simpel] met een discussie over of we op vakantie zullen gaan. Omdat ik mijn situatie na mijn afstuderen deze zomer nog niet goed voor me kan zien [of ik misschien bij mijn afstudeerbedrijf kan blijven werken] en bovendien mijn financiële situatie als [nog] student ook niet erg rooskleurig is, had ik hier ook echt [eerlijk] niet veel bij stilgestaan en over nagedacht. Bovendien is haar werksituatie ook erg onzeker, voelt ze haar niet lekker, maar naar mijn idee zat de kans er ook wel in dat ze deze baan zo zat is dat ze hiermee wil stoppen, of dat ze een andere baan vindt. Mijn redenatie was dan dat (i.v.m. vrije dagen hiervoor opnemen) dit een eventuele vakantie immers nu even niet te plannen is.
Maar zij ziet dit heel anders. Ze vindt dat ik hier meer met haar over had moeten praten. En dus niet alleen hierover, maar ook meer over onze toekomst. Zij is iemand die een heel plaatje of droom in haar hoofd heeft, over zoveel jaar zou ze getrouwd willen zijn, in zoveel jaar kinderen, ze weet ook al hoeveel, 2. In wat voor huis ze wil wonen etc. Ik ben hier veel nuchterder in; ik heb zoiets van: dat kun je nu nog niet plannen, op een gegeven moment voel je wel dat je klaar bent voor deze stap. Bovendien moet de situatie er dan ook klaar voor zijn. Zodat 1 of liefst beide een goede baan heeft/hebben, zodat er stabiliteit is en je ook altijd iets hebt om op terug te vallen. Bovendien kost een trouwerij bv. ook nog eens veel geld.
Wat ik duidelijk wil maken is dat wij dit beide heel anders benaderen. Ik ziet dit veel nuchterder en ook praktischer, en vind ook dat je dit nu nog niet zo [gedetaileerd] kunt plannen als zij wil. Mijn vriendin ziet dit echter alsof ik niet met haar over onze toekomst wil praten, dat ik geen beeld heb van ons beide in de toekomst, ze heeft me zelfs verwijdt dat ik haar niet in mijn toekomst zie. Haar redenatie is, dat als ik haar niet in mijn toekomst zie, dat ik niet zo gemakkelijk zonder haar zou kunnen, en met een ander verder zou gaan. Dit raakt mij echt als ze dit zegt. Ik zie echt wel een toekomst met ons samen, ik wil dolgraag ooit met haar trouwen en kinderen krijgen. Ik hou ontzettend van haar. Ik ben alleen veel te nuchter ingesteld om hier als een romantisch sprookje over te praten, om een gezamenlijke droom van de toekomst te hebben zoals ze dit zelf zegt.
Gister, toen het echt tot een 'explosie' kwam, heeft ze me nog veel meer dingen verwijdt. Dit waren echt dingen over mij als persoon, over mijn karakter, niet alleen maar over vervelende gewoontes ofzo. Ze verwijt me dat ik helemaal geen dromen of doelen in mijn leven heb. Dat ik geen sociaal leven heb. Dat ze voelt alsof ik haar niks terug geef in onze relatie.
Punt is dat ze ook best wel gelijk heeft in veel dingen. Zoals ik hierboven omschreef ben ik niet iemand die leeft volgens dromen en doelen. Ik bekijk mijn/onze situatie zoals deze is, dingen die goed zijn/gaan probeer ik te handhaven, en dingen die slecht gaan of die beter zouden kunnen probeer ik te verbeteren. Ik leef gewoon veel meer in het hier en nu. Ook het andere verwijt, dat ik geen sociaal leven heb, zit wel een kern van waarheid in. Ik ben best een introvert persoon, en maak niet gemakkelijk nieuwe vrienden. Daarnaast hou ik ook niet zo van uitgaan, dus echt veel nieuwe mensen leer ik niet kennen. Ik heb wel een paar echt goede vrienden die ik af en toe zie. Bovendien heb ik bij mijn sportvereniging wel veel contacten.
Maar nogmaals; in deze dingen vind ik dat ze best gelijk heeft. Het probleem is alleen dat ik mij hier niet ongemakkelijk of ontevreden over voel. Dit is wie ik ben, dit ben ik als persoon, zo steek ik in elkaar. Alleen zij kan zich hier helemaal niet bij inleven. Zoals ik eerder schreef voelt ze alsof ze niets [of niet genoeg] terug krijgt in onze relatie. Maar zoals ik het voel, betekent liefde en houden van vaak andere dingen dan zoals ik die zie. Voor haar is plannen maken en doelen stellen; werken aan een gezamelijk toekomstbeeld liefde. Ik haal de liefde juist uit veel kleinere dingen. Dingen die ik [het zal wel geen toeval zijn] vaak juist mis van haar. Dit zijn gewoon echt de kleine dingen. Ik wou dat ze zich bijvoorbeeld eindelijk eens gaat gedragen als vriend-vriendin [stel] in het nabijzijn van haar ouders. Dat ze me in haar gedrag dan erkent als vriendje, niet alleen maar 'een vriend'. Ze heeft me bijvoorbeeld als ik het me goed kan herinneren nog nooit in het bijzijn van haar ouders een kus gegeven, of een knuffel. Dit raakt mij diep, voelt alsof ze me niet erkent tegenover haar ouders. Ik heb dit haar lang geleden ook al verteld, maar haar argument was dat haar ouders hier nu eenmaal niet aan zijn gewend. 'Gelukkig' komt deze situatie niet zo vaak voor omdat haar ouders dus niet in Nederland wonen...
Liefde zit voor mij in dat soort, veel kleinere, dingen. Ik zou zo graag eens willen dat ze, zonder dat ik haar hiervoor moet vragen, eens bij een sportwedstrijd van me komt kijken. Haar argument is dat ze deze sport helemaal niks aan vindt, maar daar gaat het toch niet om? Het gaat er toch om dat je laat zien dat je van die ander houdt, en dat het je [al was het maar een klein beetje] interesseert waar de ander zich mee bezig houdt....
Liefde zit voor mij ook in het knuffelen en vrijen met elkaar. Voor mij voelt het alsof ik het altijd ben die haar moet benaderen, voor een simpele knuffel of kus, of om te vrijen. Zij neemt hierin nooit zelf het initiatief, en dit raakt mij, het voelt alsof ze niet van me houdt of dat ik niet aantrekkelijk voor haar ben. In die 3,5 jaar dat we samen zijn is het 1 keer voorgekomen dat ze zelf min of meer het initiatief nam om te vrijen. Ook hierover ben ik, al in een vrij vroeg stadium, met haar over begonnen. Ik heb verteld dat dit me raakt, en alsof mijn liefde niet beantwoordt wordt. Hier zijn we toen niet echt uitgekomen, ze wist hier eigenlijk geen verklaring over te geven. Resultaat is dat we eigenlijk heel weinig fysiek contact met elkaar hebben, knuffelen soms nog wel, maar vrijen niet. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen, dat ik telkens weer het initiatief moet nemen. Op een gegeven moment voel ik mezelf zelfs bijna een viezerik, die zich opdringt, alleen maar voor de sex. Maar hier gaat het juist niet om, het is gevoel dat je van elkaar houdt, dat je elkaar wilt, dat je intiem bent met elkaar. Dit is mijn manier waarop in mijn liefde zo graag beantwoordt zie worden...
Ook heeft ze, zo ervaar ik het, heel erg moeite om ergens haar excuses over aan te bieden. Ze zal nooit eens zeggen, bv. sorry dat ik tegen je schreeuwde, na een discussie. Of sorry dat ik hier niet aan heb gedacht. Na een ruzie of discussie ben ik het altijd die haar weer moet benaderen, voel me op zo'n manier soms een schoothondje, die maar weer bedelend moet terugkomen bij haar om ervoor te zorgen dat de situatie weer gewoon wordt. Op deze manier voel ik mij altijd de schuldige in zulke situaties, zij zal nooit haar zwakheden of fouten tonen en hiervoor haar excuses aanbieden... Elkaar beide kunnen vergeven en dan weer verder kunnen gaan is voor mij ook liefde in een relatie.
Het wordt zo wel een lang verhaal... De kern is denk ik dat we qua persoonlijkheid anders in elkaar steken, en dat we beide liefde in een relatie uit andere dingen halen, en andere dingen belangrijk vindt. Hierdoor begrijpen we elkaar niet. Zij begrijpt niet dat ik [zoals zij het ziet] geen gezamenlijke toekomst voor ons samen zie, en dat ik geen echte doelen of dromen in mijn leven heb. Ik begrijp juist weer niet waarom zij mij haar liefde niet meer kan tonen in deze kleine dingen, waarom ze mij niet als vriendje kan accepteren tegenover haar ouders, waarom ze nooit eens haar excuses ergens voor wil geven, waarom ze niet eens laat zijn dat ze van me houdt door bv. eens bij een sportwedstrijd van mij te komen kijken.
De situatie maakt het ook nog eens extra zwaar. Door haar werk en deze situatie voelt ze zich hier in Nederland helemaal niet thuis. Ze heeft ook aangegeven dat ze vaak verlangt naar huis en er soms wel over denkt om terug te gaan. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan, voel me soms schuldig, also het mijn schuld is dat ik haar naar Nederland 'heb gehaald' en in deze situatie heb gebracht. Het maakt het zo extra zwaar... Je kunt bv. niet even een tijdje rust voor jezelf nemen, bijvoorbeeld even een poosje niet bij elkaar leven, om weer wat perspectief te krijgen, en rust in de situatie. De situatie lijkt zo alles of niets te zijn.
Alleen hou ik zo ontzettend veel van haar. Ik wil haar absoluut niet kwijt, maar de situatie is zo slecht en gespannen nu. Ik weet niet hoe het nu verder moet. Maar ik wil haar niet kwijtraken. Ooit 3,5 jaar geleden was het het moeilijkste en dapperste moment van mijzelf in mijn leven, waarin ik haar vertelde dat ik verliefd op haar was. Zo is onze relatie begonnen. Ik hou zoveel van haar, en ben zo dankbaar dat ik haar in mijn leven heb ontmoet. Het is voor mij ook nooit een vraagteken geweest of we de afstand in de eerste periode van onze relatie wel vol zouden kunnen houden. Het was het allemaal meer dan waard, zo ervaar ik het.
Maar ik zie gewoon dat ze erg ongelukkig is op dit moment. Maar de dingen die mij betreffen, die , gaan allemaal over mij als persoon, hoe ik ben, mijn zijn. We lijken elkaar op punten gewoon niet te begrijpen. Beide weten niet hoe we nu verder moeten...
Is er iemand die me hierover iets kwijt wil? Ik zou het onzettend waarderen...
Tja, het klinkt alsof jullie naast elkaar leven en nooit naar elkaar luisteren.
Alles kan dan een beetje tot rust komen en wellicht kan jij dan je studie daarheen. Als dat niet kan of het blijkt niet te werken kunnen jullie er misschien beter een punt achter zetten.
De overige "probleempjes" zouden uit elke willekeurige relatie kunnen komen volgens mij, als je je er erg aan stoort praat er over en bedenk of het reden genoeg is om uit elkaar te gaan.
als jij het idee hebt dat er een toekomst is zal je daar toch een beeld over hebben...
dat de toekomst anders uit zal pakken dan de droom is zeer waarschijnlijk...
dat doet niks af aan de waarde van de droom...
Wordt eens een man, en geen watje
Beide personen hebben punten waarin ik mezelf en mijn relatie kan herkennen. (Nu nog een relatie op voor nederland lange afstand)
Als ik dit zo hoor geef jij heel erg veel om haar. En zij is bereid geweest om zo ongeveer haar leven om te gooien door bij jou te komen wonen! Het zou dood zonde zijn als dat door miscommunicatie of gebrek aan communicatie stuk loopt.
Algemeen advies wat ik kan verzinnen...
- Probeer veel met elkaar te praten en probeer steeds een wat andere insteek uit. Voorkom dat je verzand in een herhaling van hetzelfde gesprek.
- Gebruik jullie gezamelijke vrije tijd ook om leuke dingen te doen. Iets waar je beide energie uit kan putten en wat je helpt te blijven zien dat jullie echt hele fijne tijden samen kunnen hebben.
- Als deze dingen beide niet willen of niet goed genoeg, kijk of je samen met een goede (gezamenlijke) vriend en anders een onafhankelijk relatie therapeut kan praten. Kan me voorstellen dat het nu heel stom klinkt, maar je weet dan tenminste wel dat je alles geprobeerd hebt!
Ik vind het zelf niet zo prettig om voorbeelden uit mijn eigen relatie op een forum te bespreken dus als je hier dieper met mij op in wilt gaan mag je me er een PM over sturen.
Allebei hebben jullie dingen die je van de ander wil veranderen. Deze verschillen kunnen in iedere relatie aanwezig zijn, dat zijn ze ook, maar het feit dat jullie uit andere landen komen zal deze verschillen wellicht aandikken of versterken. Wat ook meespeeld is dat jullie een grote stap hebben gemaakt binnen de relatie. Het was eerst voornamelijk een lange afstand relatie en nu wonen jullie in hetzelfde huis. Waar je vroeger voor bepaalde periodes bij elkaar was ben je nu constant bij elkaar in de buurt. Je zal de ander dus ook zien wanneer zij zich niet zo lekker voelt of chagrijnig is.
Ook zit zij in een ander land met alle veranderingen die daarbij inbegrepen zijn. Daar komt nog eens bij dat ze zich op haar werk niet goed voelt. Zijn er echt geen andere banen te vinden? andere steden zijn wellicht ook het overwegen waard. Ik weet niet hoe zij hier in Nederland woont, maar ik kan me voorstellen dat ze alleen jou heeft hier. En jij hebt ook al niet geweldige contacten...
Het lijkt erop alsof jullie de hele dag op elkaars lip zitten, werk en studie even buiten beschouwing gelaten.
Ik zou op zoek gaan naar activiteiten die jullie samen kunnen doen. Dat is toch weer wat anders dan thuis met elkaar opgescheept zitten. Daarnaast zou ik zelf wat meer activiteiten ondernemen zonder je vriendin. Spreek wat vaker af met vrienden, blijf wat vaker hangen na het sporten. Doe je ding.
Jou vriendin zou je natuurlijk kunnen stimuleren om ook wat vaker iets anders te gaan doen. Lastiger dan normaal gezien het feit dat ze in een ander land is, maar sporten, fitnessen of een andere hobby moet ze toch wel hebben.
Het beste lijkt me om wat afstand van elkaar te nemen en te wachten tot jou studie af is gelopen. Haar terug laten gaan tot jij enigzins vastigheid hebt gecreeerd lijkt me een goede optie. Hoewel dan natuurlijk het risico bestaat dat dat ze na gaat denken en besluit niets meer met je te willen. Toch lijkt dit me de beste oplossing. Als er nu al problemen zijn zullen die alleen maar erger worden.
Praat met elkaar ! bespreek de dingen waar jij mee zit en laat haar ook haar verhaal doen. Je hebt geen toekomstverwachtingen zoals zij die heeft, maar je zou eventueel wel met haar mee kunnen praten. Compromissen sluiten. Geef enigzins toe aan haar wensen en dan zal zij waarschijnlijk ook wel wat met jou meegaan. Vraag haar hoe ze over de hele situatie denkt. Bespreek de dingen die je hier aangeeft.
Kan je (financiëel) regelen dat ze wellicht een cursus Nederlands (voor buitenlanders) kan doen? Zo leert ze ook andere mensen kennen die nieuw in Nederland zijn, en hoe zij omdgaan met diverse problemen.
Dat ze trouwens openlijk aan je toegeeft dat ze erover denkt om naar huis toe te gaan zegt wel genoeg verder, denk ik zo. De vraag is mij meer waarom je dit allemaal nog doodleuk loopt te pikken. Wees eens een vent, kom op voor jezelf en zeg dat ze ten alle tijden kan vertrekken als het haar niet bevalt.
Uiteraard, 'standaard' problemen komen in elke relatie voor maar nu je heb je ook nog 't cultuur / thuis missen gezeik erbij.
Het lijkt erop dat jullie elkaar nu pas echt leren kennen. Nu je elkaar dagelijks en in niet zulke gemakkelijke omstandigheden ziet. En blijkbaar halen jullie niet het beste in elkaarnaar boven.
En TS, je klinkt een beetje onzeker. Alsof je god op je blote knietjes dankt dat je ooit zo´n leuke vrouw hebt kunnen krijgen. Dat is sowieso geen goede basis voor een relatie.
In principe zou hier wel iets aan te doen kunnen zijn, maar omdat je zelf al aangeeft tevreden te zijn met de persoon die je bent, denk ik dat het erg moeilijk wordt, tenzij je jezelf daarin gaat forceren en dat valt natuurlijk niet aan te raden.
Jezelf schuldig voelen over het feit dat je haar naar Nederland hebt 'gehaald' is begrijpelijk, maar het is toch ook háár keuze geweest. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar geluk.
Ik vrees dat jullie relatie geen lang leven meer beschoren zal zijn, dat is zuur omdat je dat natuurlijk niet wilt horen, maar als het nu allemaal al zo moeizaam gaat en jij niet aan haar wensen kunt voldoen is het misschien maar beter zo. Het meest voor de hand liggende scenario is dat jullie zo nog een tijdje aanmodderen en dat zij op een gegeven moment teruggaat naar het land waar ze vandaankomt. Ik hoop het niet voor je, maar ik kan er niet veel meer van maken. Succes.
en het allertreffenste is nog wel het feit dat zij dus ook NOOIT haar excuses kan aanbieden nadat ze overduidelijk onredelijk loopt te doen. dan is het alleen maar een paar uur later van, ja okay was misschien wat onredelijk blabla, maar geen sorry of wat dan ook, maar wel 3uur ruzie lopen schoppen. Heel apart.
Alleen mijn vriendin is in maart weer terug gegaan vanwege het feit dat ze het hier gewoon echt niet leuk vond. Dus we hebben afgesproken dat ik mijn studiejaar afrond, en dan naar haar toe ga om daar een half jaar oid te zitten. Helaas zit dat er niet in met mijn studie, tenzij ik daar een jaar voor wil opofferen, aangezien het zo specifiek is. En nu is het een beetje een time is of the essence gebeuren, heel vervelend allemaal.
anyway, toen ze weg was heeft ze vervolgens wekenlang ruzie lopen zoeken op skype en msn (het feit dat dat ook de enige communicatiemogelijkheden zijn is al te triest voor woorden eigenlijk). ik was er zo ongelofelijk klaar met het feit dat alles aan mij zou liggen, "jij moet dit voor ONS doen, anders wil ik niet meer", dat het nu dus helemaal voorbij is.
En eigenlijk zit ik hier nu met het gevoel, fuck, alles is nu kapot, was dat wel zo slim? had ik niet gewoon moeten gaan nomather what?
Ik weet het niet. Het gaat sowieso niet zonder slag of stoot gaat allemaal. Dat is 100% zeker. Dus in hoeverre moet je het aanzien en ondergaan is aan jou. Bij ons is het gewoon helemaal naar de klote, helemaal weg. Maar ik neem het mezelf niet kwalijk. Je zou namelijk anders nu moeten gaan beslissen om uit NL weg te gaan, en ik kan dat nu niet zeggen. Waar ik dan wel "geluk" mee had is dat zij het duidelijk heeft gezegd. " IK GA NOOIT MAAR DAN OOK NOOIT MEER TERUG NAAR NL!!!" nou, hoe duidelijk wil je het hebben.
we hebben een leuke tijd gehad, en hoe moeilijk het in het begin ook was, het half jaar dat we hebben samengewoond was de mooiste tijd van de afgelopen jaren. dat maakt het ook zo moeilijk, anders was de beslissing natuurlijk velen malen makkelijker geweest.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
[ Bericht 3% gewijzigd door Fat_Mike op 29-04-2008 13:21:15 ]