R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi,
Deze maand is het 5 jaar geleden dat ik abortus heb ondergaan.
Ik heb er geen spijt van maar het houd me wel nog steeds bezig, voel me nog steeds schuldig!
En zou er graag ervaringen willen delen met vrouwen waarvan het ook al een tijd geleden is.
Mijn verhaal en besluit tot deze keuze.......
Ik ben ondanks het spiraaltje toch zwanger geraakt.
Ik was toen 29 jaar.Ik woonde op dat moment samen met mijn huidige partner en 2 kinderen.
Mijn partner was op dat moment al een paar maanden depressief, omdat we geld problemen en hij zijn baan kwijt was.
Mijn oudste zoon had in die tijd erge driftbuien door de scheiding,die op dat moment wel al een jaar achter de rug was.
Ik was al een week of twee over tijd en zelf al 2 keer een test gedaan maar die was steeds negatief.
Op 14 april ben ik naar de huisarts gegaan, en daar was wel de test positief.
Ik had altijd heel graag een derde kind gewild,maar iets zei me op dat moment dat de tijd er echt niet daar voor was.
Ik had ook niet voor niks een spiraaltje.
Na de eerste schrik had ik meteen een goed gesprek met de huisarts, hij vroeg me hoe ik erover dacht en ik heb mijn twijfels uitgesproken.
Hij zei, ............. een verstandige keuze is ook een keuze...............
En dat zinnetje is me altijd bij gebleven, en ik heb hier veel aan gehad.
Mijn gevoel zei dat dit kindje ,want zo voelde ik het meteen, welkom was maar verstandig was het niet.
Mijn partner was ook van mening, vooral door zich zelf dat we geen goede basis hadden die we dit kindje konden bieden.
Op 21 april had ik een afspraak in de abortus kliniek, om te praten en te kijken hoever ik was.
Bij het gesprek mocht mijn partner niet eens mee naar binnen, ik kon me voorstellen dat je ook alleen moet praten maar we hebben niet eens samen een gesprek gehad.
Toen ik vertelde waarom ik voor abortus koos , en ik zei dat buiten mijn partner om niemand anders het wist vond ze dit onverantwoord.
Terwijl ik toen heel goed wist en kon verwoorden hoe ik me voelde en waarom ik deze beslissing nam.
Ik moest nog iemand inlichten in mijn naaste omgeving (familie ) en de dag erna terug bellen.
Ik heb niet met iemand anders erover gesproken, ook niet met familie, omdat ik me schaamde dat ik tot zoiets in staat was.
Wel de dag erna gebeld en verteld dat ik met mijn moeder gesproken had, en er kon toen een afspraak gemaakt worden voor de ingreep.
De 28 ste was het zover, er zaten in de wachtkamer een hoop mensen, een chinees koppel die 4 kinderen bij zich had, nog een oudere vrouw alleen en twee jongen meiden die reuze lol hadden.
op dat moment kon ik ze echt wat aandoen, die meiden dan!
voor de ingreep kreeg ik nog een echo ( ik heb hier een foto van gevraagd en heeft een speciaal plaatsje thuis )
Bij de ingreep zelf mocht mijn partner aanwezig zijn.
Het was heel onwerkelijk om daar te liggen, het deed vrij veel pijn maar wat me het meest bij is gebleven is het geluid van het afzuigen, dat vergeet ik nooit meer.
Ik heb in een bakje gezien wat ze eruit hebben gezogen, het vruchtje, je zag dat het een klompje cellen bij elkaar was buiten de andere vloeistof om.
Hierna werd ik naar een afdeling gebracht met een stuk of 10 bedden, een soort van recovery, met gordijnen tussen de bedden maar die werden open gelaten.
Mijn partner moest in de wachtkamer blijven.
Maar ik was zo van streek en aan het huilen dat er een verpleegster kwam en vroeg of ik het fijn zou vinden als mijn partner even zou komen.
Toen hij kwam maakte ze het gordijn dicht en hadden we even wat privacy.
Na een minuut of 5 ging hij weer en een andere verpleegster kwam en zei, waarom zijn de gordijnen dicht ,wat een onzin!!!!!
Ik vroeg of ze even dicht konden blijven omdat ik aan het huilen was en er niet tegen kon om die andere vrouwen te zien, maar dat mocht niet.
Na een half uur mocht ik gaan.
Geen verdere begeleiding of niks.
Ik kon voor na controle of daar terug komen of naar huisarts!
Ik ben na twee weken naar de huisarts gegaan, daar bleek dat ik nog steeds zwangerschaps hormoon in mijn lichaam had.
Toen ik dat hoorde schrok ik heel erg, ik dacht dat ik nog steeds zwanger was en de abortus niet gelukt was.
Maar dit was niet zo.
Na een week of drie na de controle bij de huisarts hebben ze in het ziekenhuis een echo gemaakt omdat het hormoon nog in mijn lichaam zat.
Als er nog resten zouden zitten van het vruchtje werd het in ziekenhuis onder narcose opnieuw een curetage ondergaan.
Toen kon het wel en een gewone abortus is illigaal en moest in de abortus kliniek.
Dit terwijl ik in het ziekenhuis met meer respect behandeld werd dan in de abortus kliniek.
Het zwangerschaps hormoon ben ik tot 6 maanden na de abortus blijven houden met alle zwangerschaps hormonen van dien.
Dit was heel moeilijk, juist omdat ik er iedere dag mee geconfronteeerd werd.
Nu achteraf 5 jaar later denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt, maar zoals eerder beschreven ik voel me nog steeds rot eronder en wilde dat ik die keuze nooit had hoeven te maken..............
[ Bericht 0% gewijzigd door timeflies op 14-04-2008 18:59:35 ]
Deze maand is het 5 jaar geleden dat ik abortus heb ondergaan.
Ik heb er geen spijt van maar het houd me wel nog steeds bezig, voel me nog steeds schuldig!
En zou er graag ervaringen willen delen met vrouwen waarvan het ook al een tijd geleden is.
Mijn verhaal en besluit tot deze keuze.......
Ik ben ondanks het spiraaltje toch zwanger geraakt.
Ik was toen 29 jaar.Ik woonde op dat moment samen met mijn huidige partner en 2 kinderen.
Mijn partner was op dat moment al een paar maanden depressief, omdat we geld problemen en hij zijn baan kwijt was.
Mijn oudste zoon had in die tijd erge driftbuien door de scheiding,die op dat moment wel al een jaar achter de rug was.
Ik was al een week of twee over tijd en zelf al 2 keer een test gedaan maar die was steeds negatief.
Op 14 april ben ik naar de huisarts gegaan, en daar was wel de test positief.
Ik had altijd heel graag een derde kind gewild,maar iets zei me op dat moment dat de tijd er echt niet daar voor was.
Ik had ook niet voor niks een spiraaltje.
Na de eerste schrik had ik meteen een goed gesprek met de huisarts, hij vroeg me hoe ik erover dacht en ik heb mijn twijfels uitgesproken.
Hij zei, ............. een verstandige keuze is ook een keuze...............
En dat zinnetje is me altijd bij gebleven, en ik heb hier veel aan gehad.
Mijn gevoel zei dat dit kindje ,want zo voelde ik het meteen, welkom was maar verstandig was het niet.
Mijn partner was ook van mening, vooral door zich zelf dat we geen goede basis hadden die we dit kindje konden bieden.
Op 21 april had ik een afspraak in de abortus kliniek, om te praten en te kijken hoever ik was.
Bij het gesprek mocht mijn partner niet eens mee naar binnen, ik kon me voorstellen dat je ook alleen moet praten maar we hebben niet eens samen een gesprek gehad.
Toen ik vertelde waarom ik voor abortus koos , en ik zei dat buiten mijn partner om niemand anders het wist vond ze dit onverantwoord.
Terwijl ik toen heel goed wist en kon verwoorden hoe ik me voelde en waarom ik deze beslissing nam.
Ik moest nog iemand inlichten in mijn naaste omgeving (familie ) en de dag erna terug bellen.
Ik heb niet met iemand anders erover gesproken, ook niet met familie, omdat ik me schaamde dat ik tot zoiets in staat was.
Wel de dag erna gebeld en verteld dat ik met mijn moeder gesproken had, en er kon toen een afspraak gemaakt worden voor de ingreep.
De 28 ste was het zover, er zaten in de wachtkamer een hoop mensen, een chinees koppel die 4 kinderen bij zich had, nog een oudere vrouw alleen en twee jongen meiden die reuze lol hadden.
op dat moment kon ik ze echt wat aandoen, die meiden dan!
voor de ingreep kreeg ik nog een echo ( ik heb hier een foto van gevraagd en heeft een speciaal plaatsje thuis )
Bij de ingreep zelf mocht mijn partner aanwezig zijn.
Het was heel onwerkelijk om daar te liggen, het deed vrij veel pijn maar wat me het meest bij is gebleven is het geluid van het afzuigen, dat vergeet ik nooit meer.
Ik heb in een bakje gezien wat ze eruit hebben gezogen, het vruchtje, je zag dat het een klompje cellen bij elkaar was buiten de andere vloeistof om.
Hierna werd ik naar een afdeling gebracht met een stuk of 10 bedden, een soort van recovery, met gordijnen tussen de bedden maar die werden open gelaten.
Mijn partner moest in de wachtkamer blijven.
Maar ik was zo van streek en aan het huilen dat er een verpleegster kwam en vroeg of ik het fijn zou vinden als mijn partner even zou komen.
Toen hij kwam maakte ze het gordijn dicht en hadden we even wat privacy.
Na een minuut of 5 ging hij weer en een andere verpleegster kwam en zei, waarom zijn de gordijnen dicht ,wat een onzin!!!!!
Ik vroeg of ze even dicht konden blijven omdat ik aan het huilen was en er niet tegen kon om die andere vrouwen te zien, maar dat mocht niet.
Na een half uur mocht ik gaan.
Geen verdere begeleiding of niks.
Ik kon voor na controle of daar terug komen of naar huisarts!
Ik ben na twee weken naar de huisarts gegaan, daar bleek dat ik nog steeds zwangerschaps hormoon in mijn lichaam had.
Toen ik dat hoorde schrok ik heel erg, ik dacht dat ik nog steeds zwanger was en de abortus niet gelukt was.
Maar dit was niet zo.
Na een week of drie na de controle bij de huisarts hebben ze in het ziekenhuis een echo gemaakt omdat het hormoon nog in mijn lichaam zat.
Als er nog resten zouden zitten van het vruchtje werd het in ziekenhuis onder narcose opnieuw een curetage ondergaan.
Toen kon het wel en een gewone abortus is illigaal en moest in de abortus kliniek.
Dit terwijl ik in het ziekenhuis met meer respect behandeld werd dan in de abortus kliniek.
Het zwangerschaps hormoon ben ik tot 6 maanden na de abortus blijven houden met alle zwangerschaps hormonen van dien.
Dit was heel moeilijk, juist omdat ik er iedere dag mee geconfronteeerd werd.
Nu achteraf 5 jaar later denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt, maar zoals eerder beschreven ik voel me nog steeds rot eronder en wilde dat ik die keuze nooit had hoeven te maken..............
[ Bericht 0% gewijzigd door timeflies op 14-04-2008 18:59:35 ]
zo zou je ze inderdaad kunnen zien......quote:Op maandag 14 april 2008 19:09 schreef Burdie het volgende:
Aardige lui daar zo te lezen. Maar wat verwacht je anders van een stel beroepsmoordenaars.
maar je verwacht van mensen die daar werken toch wel een beetje meegevoel, ok, je moet als verpleegster je je werk niet teveel aantrekken, maar een beetje begrip en medeleven tonen zou toch wel op zijn plaats zijn......
Waarom mocht hij in godesnaam niet mee naar binnen?quote:Bij het gesprek mocht mijn partner niet eens mee naar binnen, ik kon me voorstellen dat je ook alleen moet praten maar we hebben niet eens samen een gesprek gehad.
Wat is dat voor een flauwekul?!
quote:Op maandag 14 april 2008 19:09 schreef Burdie het volgende:
Aardige lui daar zo te lezen. Maar wat verwacht je anders van een stel beroepsmoordenaars
ik wist wel dat je ook een gesprek alleen zou krijgen omdat sommige vrouwen het onder dwang moeten doen
maar omdat moment had ik ook niet de energie om er echt op in te gaan
achteraf denk ik, hij maakte toch ook die keuze, hij heeft toch ook verdriet, we moeten elkaar toch kunnen steunen
maar omdat moment had ik ook niet de energie om er echt op in te gaan
achteraf denk ik, hij maakte toch ook die keuze, hij heeft toch ook verdriet, we moeten elkaar toch kunnen steunen
Edit: er zijn grenzen en jij overschrijdt de grens
[ Bericht 66% gewijzigd door Emel op 14-04-2008 19:58:19 ]
[ Bericht 66% gewijzigd door Emel op 14-04-2008 19:58:19 ]
Any man who can drive safely while kissing a pretty girl
is simply not giving the kiss the attention it deserves.
is simply not giving the kiss the attention it deserves.
Vreemd verhaal. Zo gaat de procedure helemaal niet. Ten eerste dat die vrouw zei dat het onverantwoord was. Lijkt me stug aangezien het een abortuskliniek is...? En je had geen verdoving en ze lieten het vruchtje zien? Last but not least, abortus is hier niet illegaal!
Nogmaals, gek verhaal. Als het echt zo is gegaan, dan kan ik me ook wel voorstellen dat je er na 5 jaar nog moeite mee hebt.
Nogmaals, gek verhaal. Als het echt zo is gegaan, dan kan ik me ook wel voorstellen dat je er na 5 jaar nog moeite mee hebt.
nu nog steeds geloof ik gebeurd het zonder verdoving
en nou ja illigaal ,de huisarts zei igg toen ik vroeg of ze het onder een roesje konden doen dat dit niet kon omdat het dan in het ziekenhuis moest gebeuren en omdat het niet legaal is een gezond vruchtje te aborteren mocht en kon het niet in het ziekenhuis.
en de arts van de kliniek vond het onverantwoord dat ik met niemand anders erover gepraat had
en nou ja illigaal ,de huisarts zei igg toen ik vroeg of ze het onder een roesje konden doen dat dit niet kon omdat het dan in het ziekenhuis moest gebeuren en omdat het niet legaal is een gezond vruchtje te aborteren mocht en kon het niet in het ziekenhuis.
en de arts van de kliniek vond het onverantwoord dat ik met niemand anders erover gepraat had
Hoe lang was je nu uiteindelijk al zwanger dan?
En een afdruk van de echo in een abortuskliniek? Voelt dat niet heel krom? Een foto meenemen van iets wat je net willens en wetens gedoodt hebt?
En een afdruk van de echo in een abortuskliniek?
Voelt dat niet heel krom? Een foto meenemen van iets wat je net willens en wetens gedoodt hebt?
Het kan en gebeurt wel degelijk met een roesje in klinieken. Maar blijkbaar dus niet in alle. En in het ziekenhuis voeren ze volgens mij ook wel vrijwillige abortussen uit, maar het is ongebruikelijk.quote:Op maandag 14 april 2008 19:53 schreef timeflies het volgende:
nu nog steeds geloof ik gebeurd het zonder verdoving
en nou ja illigaal ,de huisarts zei igg toen ik vroeg of ze het onder een roesje konden doen dat dit niet kon omdat het dan in het ziekenhuis moest gebeuren en omdat het niet legaal is een gezond vruchtje te aborteren mocht en kon het niet in het ziekenhuis.
en de arts van de kliniek vond het onverantwoord dat ik met niemand anders erover gepraat had
Het klinkt alsof je een beetje bent betutteld en verkeerd bent voorgelicht bij die kliniek, dat zal ook wel niet helpen met het verwerken.
ongeveer 8 weken
het is misschien idd heel krom die foto ,maar dat was de hele situatie
ik stond erachter maar mijn gevoel niet, ik ben igg blij met deze foto
het is een stukje van mijn leven dat ik voor altijd bij me draag,
nogmaals ik wilde dat ik nooit voor die keuze had hoeven maken
het is misschien idd heel krom die foto ,maar dat was de hele situatie
ik stond erachter maar mijn gevoel niet, ik ben igg blij met deze foto
het is een stukje van mijn leven dat ik voor altijd bij me draag,
nogmaals ik wilde dat ik nooit voor die keuze had hoeven maken
Ik vind dat ze bijzonder bot met je zijn ongesprongen, misschien dat je daarom (o.a.) nu ook nog steeds zo'n last hebt. Wel maf dat ze je het vruchtje lieten zien
Verder ben ik het dus eens met Aventura. Bijzondere gang van zaken daar
Verder ben ik het dus eens met Aventura. Bijzondere gang van zaken daar
Lijkt me een erg lastige beslissing om te nemen. Gezien de situatie zegt je verstand dat het niet een goed idee is om nog een kind te krijgen, maar toch heb je altijd al een 3e kind gewild. Erg vreemd vind ik het niet dat je er nog steeds moeite mee hebt. En wat die abortuskliniek betreft. Ik kan me voorstellen dat ze het zekere voor het onzekere nemen en een abortus onder dwang in ieder geval uit proberen te sluiten. Hoe je na de ingreep dan behandeld bent slaat werkelijk alles. Erg respectloos.
Abortus is iets dat me altijd een moeilijk punt lijkt. Voor de vrouw nog vele malen moeilijker dan voor de man. Het blijft toch je kind. En dat je nog een half jaar 'zwanger' rond hebt gelopen maakt het niet makkelijker. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je je 5 jaar na dato nog steeds niet helemaal lekker voelt.
Wel vraag ik me af of je dit altijd tussen jou en je vriend hebt gehouden?
Abortus is iets dat me altijd een moeilijk punt lijkt. Voor de vrouw nog vele malen moeilijker dan voor de man. Het blijft toch je kind. En dat je nog een half jaar 'zwanger' rond hebt gelopen maakt het niet makkelijker. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je je 5 jaar na dato nog steeds niet helemaal lekker voelt.
Wel vraag ik me af of je dit altijd tussen jou en je vriend hebt gehouden?
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
sommige reacties slaan dus nergens op 
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
nee na een paar maanden heb ik het mijn zusje en schoonbroer verteldquote:Op maandag 14 april 2008 20:33 schreef Karammel het volgende:
Wel vraag ik me af of je dit altijd tussen jou en je vriend hebt gehouden?
daarna ook nog een paar vriendinnen
er bleek zelf een iemand ook een abortus te hebben meegemaakt
dat was wel fijn om erover te kunnen praten
maar toch kan zij het meer relativeren dan ik denk ik
Raar verhaal, ik kan me voorstellen dat je er moeite mee hebt na die gang van zaken.
There is no love sincerer than the love of food.
ik ben net nog eens websites na aan het lezen , hier staat ook veelal in geschreven dat je plaatselijke verdoving krijgt of roesje, maar ik heb dit echt niet gehad
heb net de kliniek waar ik toen ben geweest een mailtje gestuurd, hoe dat toen in zijn werk ging enz
ik weet zeker dat ik toen niks van verdoving heb gehad
misschien ook raar dat ik daar nu bezig ben ,maar alles komt gewoon nu beetje terug
ook omdat 5 jaar geleden zo'n andere situatie was als nu
heb net de kliniek waar ik toen ben geweest een mailtje gestuurd, hoe dat toen in zijn werk ging enz
ik weet zeker dat ik toen niks van verdoving heb gehad
misschien ook raar dat ik daar nu bezig ben ,maar alles komt gewoon nu beetje terug
ook omdat 5 jaar geleden zo'n andere situatie was als nu
Ik heb het ook meegemaakt, zo'n 2 jaar geleden. Ik heb toen echter besloten dit gehéél voor mezelf te houden. Hier wist de arts van en was geen enkel probleem! Ook de procedure zoals het bij jou gegaan is klinkt mij erg vreemd. Lijkt in de verste verte niet op de manier zoals het bij mij ging. Ik kreeg wel degelijk een (plaatselijke) verdoving. Bij mij werd er inderdaad ook een echo gemaakt waar ik ook bij mocht meekijken. Naderhand lag ik gelukkig alleen en de verpleegster was echt een supermens! Ze waren erg lief voor me daar, heb er totaal geen slechte ervaring aan overgehouden! Ik kan me niet zo vinden in 'spijt' hebben want ik sta tot op de dag van vandaag nog steeds achter mijn toengemaakte keuze. Ik denk dat ik persoonlijk meer moeite had gehad met alles als familie of vrienden hier vanaf hadden geweten.quote:Op maandag 14 april 2008 21:56 schreef timeflies het volgende:
ik ben net nog eens websites na aan het lezen , hier staat ook veelal in geschreven dat je plaatselijke verdoving krijgt of roesje, maar ik heb dit echt niet gehad
heb net de kliniek waar ik toen ben geweest een mailtje gestuurd, hoe dat toen in zijn werk ging enz
ik weet zeker dat ik toen niks van verdoving heb gehad
misschien ook raar dat ik daar nu bezig ben ,maar alles komt gewoon nu beetje terug
ook omdat 5 jaar geleden zo'n andere situatie was als nu
Ik heb zelf ook een abortus gehad. In de kliniek in Utrecht.
Voor mij was het niet een bijzonder warme ervaring ofzo, maar ik ben prima voorgelicht en ook prima begeleid. Maar ik had dan ook geen kinderen en wilde ze ook niet.
Ook bij mij is de zwemmer door de pil heen geglipt. Vervelend, maar een kind krijgen leek mij erger.
De hele ingreep duurde nog geen 10 minuten en het roesje was heel prettig.
Partners mochten niet in de uitslaapkamer komen, en dat vond ik eigenlijk wel prettig. Zit je daar als bloedend rund vreselijk te balen.
Ik heb er voor en na wel goed over gepraat met iedereen, partner, ouders. Mijn moeder vond mijn beslissing verschrikkelijk en heeft me nog van alles naar het hoofd gesmeten. Maar in mijn hart wist ik beter; want als ik op dat moment een kind had gekregen was ik waarschijnlijk net zo'n kreng als mijn moeder geweest.
Ik denk er heel sporadisch nog weleens aan terug; hoe zou het eruit hebben gezien, zou het blij met me zijn geweest?
Maar ik weet ook dat voor alles een tijd is en je heel verstandig en moedig moet zijn om niet uit egoistische motieven een kind te laten komen.
Kinderen zijn namelijk geen moetje, maar een prachtige belevenis. En die wil ik graag koesteren.
Jammer dat jij terugdenkt aan een nare ervaring, voor mij was deze heel anders. Maar over de beslissing zelf zou ik niet te lang treuren. Je hebt iets gedaan wat echt te prijzen is. Je hebt een klein kindje en je eigen gezin voor een hoop toestand behoed. Zoals je het schetst was het idd absoluut onverantwoord geweest het toch te laten komen.
Sterkte; en maak het niet groter dan het is he?
[ Bericht 2% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:28:38 ]
Voor mij was het niet een bijzonder warme ervaring ofzo, maar ik ben prima voorgelicht en ook prima begeleid. Maar ik had dan ook geen kinderen en wilde ze ook niet.
Ook bij mij is de zwemmer door de pil heen geglipt. Vervelend, maar een kind krijgen leek mij erger.
De hele ingreep duurde nog geen 10 minuten en het roesje was heel prettig.
Partners mochten niet in de uitslaapkamer komen, en dat vond ik eigenlijk wel prettig. Zit je daar als bloedend rund vreselijk te balen.
Ik heb er voor en na wel goed over gepraat met iedereen, partner, ouders. Mijn moeder vond mijn beslissing verschrikkelijk en heeft me nog van alles naar het hoofd gesmeten. Maar in mijn hart wist ik beter; want als ik op dat moment een kind had gekregen was ik waarschijnlijk net zo'n kreng als mijn moeder geweest.
Ik denk er heel sporadisch nog weleens aan terug; hoe zou het eruit hebben gezien, zou het blij met me zijn geweest?
Maar ik weet ook dat voor alles een tijd is en je heel verstandig en moedig moet zijn om niet uit egoistische motieven een kind te laten komen.
Kinderen zijn namelijk geen moetje, maar een prachtige belevenis. En die wil ik graag koesteren.
Jammer dat jij terugdenkt aan een nare ervaring, voor mij was deze heel anders. Maar over de beslissing zelf zou ik niet te lang treuren. Je hebt iets gedaan wat echt te prijzen is. Je hebt een klein kindje en je eigen gezin voor een hoop toestand behoed. Zoals je het schetst was het idd absoluut onverantwoord geweest het toch te laten komen.
Sterkte; en maak het niet groter dan het is he?
[ Bericht 2% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:28:38 ]
topic opgeschoond, er is vast ergens anders plek om pro en anti abortus te bediscussieren maar niet in dit topic!
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
-edit-
SHE, normaal gezien ben ik het meer dan eens heel erg eens met je reacties en posts op fok, maar dit is echt de grootste onzin die ik ooit heb gelezen.
Dat TS onbehoorlijk is behandeld in die kliniek, ja da's jammer en naar. Maar een abortus is ook jammer en naar. En het hele 'je vermoordt je eigen kind'-verhaal is misschien een beetje érg zwart-wit gezegd, maar er zit kennelijk wel een kern van waarheid in. Gelet op alle gevoeligheid die om dit onderwerp heerst, alle felle reacties en schuldgevoelens.
[ Bericht 8% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:39:40 ]
SHE, normaal gezien ben ik het meer dan eens heel erg eens met je reacties en posts op fok, maar dit is echt de grootste onzin die ik ooit heb gelezen.
Dat TS onbehoorlijk is behandeld in die kliniek, ja da's jammer en naar. Maar een abortus is ook jammer en naar. En het hele 'je vermoordt je eigen kind'-verhaal is misschien een beetje érg zwart-wit gezegd, maar er zit kennelijk wel een kern van waarheid in. Gelet op alle gevoeligheid die om dit onderwerp heerst, alle felle reacties en schuldgevoelens.
[ Bericht 8% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:39:40 ]
|
|
