Aan het eind van mijn latijn... advies?

Disclaimer: dit is een heel lang verhaal, mijn excuses, maar ik hoop op goed advies dus ik probeer zo volledig mogelijk te zijn.

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier, ben wel al jaren een trouw lurker. Omdat ik hier vaak zinnige juridische adviezen voorbij zie komen, heb ik eindelijk maar eens een gebruikersnaam aangemaakt.

Ik heb nogal wat ernstige problemen van financiële aard. Door omstandigheden die voor een groot deel buiten mijn schuld lagen, ben ik een jaar of 4 geleden in de schulden geraakt. Helaas kan/wil ik ivm de herkenbaarheid niet al te veel over die omstandigheden loslaten, maar wat ik er wel over kan vertellen is dat die omstandigheden zeer traumatisch waren. Dat is ook "officieel", dat wil zeggen dat een psychiater die diagnose heeft gesteld en ik daar ook voor onder behandeling ben geweest.

Een van de gevolgen van die diagnose was dat ik in die tijd totaal niet functioneerde. Ik had nauwelijks tot geen inkomsten, nam geen contact op met de schuldeisers, etcetera. Die periode heeft ongeveer 1,5 jaar geduurd, waardoor de schulden die ik toen had, behoorlijk zijn opgelopen. Oh ja, voor de goede orde: de schulden waar het hier om gaat bestonden slechts uit onbetaalde rekeningen van vaste lasten, ik heb nooit op afbetaling gekocht, dure leningen afgesloten, ik stond zelfs niet rood. Ik ben eigenlijk gewoon iemand die iets naars heeft meegemaakt, daarbovenop heel veel pech had, daardoor haar inkomen kwijtraakte en op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer zag.

Na die periode van ongeveer 1,5 jaar waarin ik dus volledig de weg kwijt was, realiseerde ik me uiteraard terdege dat er iets moest gebeuren. Ik heb bij meerdere instanties om hulp aangeklopt, maar die eigenlijk nooit gekregen. Omdat ik niet verder in de ellende wilde komen, was mijn hoogste prioriteit het vinden van een baan om in ieder geval weer een normaal inkomen te krijgen. Dat is gelukt, door hard werken en doorzetten ben ik inmiddels alweer bijna 2 jaar aan het werk en ik heb een goede baan.

Toen ik mijn baan kreeg had ik ongeveer 40 schuldeisers en een totale schuldenlast van om en nabij de 25.000 euro. Veel geld, vooral omdat de meeste van die schulden buiten mijn schuld om zijn ontstaan. Hoewel ik daar tot op heden eigenlijk geen vrede mee heb, heb ik me zo goed en zo kwaad neergelegd bij het feit dat ik dat nu eenmaal moet betalen. Sinds ik weer werk, heb ik dan ook mijn schuldeisers van bijna 40 teruggebracht naar 6, en ongeveer 12.000 euro aan openstaande schulden betaald.

Helemaal goed, zou je zeggen. En ja, daar ben ik best trots op, want de omstandigheden waarin ik verkeer zijn nog steeds verre van makkelijk.

Waar ik nu mee zit is het volgende: de laatste schuldeisers die ik heb, zijn o.a. ook de twee grootste schuldeisers. Omdat ik zoveel schuldeisers had, en omdat die ook nog eens allemaal het geduld met mij verloren waren (door het feit dat ik dus bijna 2 jaar nergens op gereageerd heb vanwege mijn overspannenheid), ben ik gewoon begonnen met zodra ik wat geld had, gewoon 1 voor 1 de schuldeisers te betalen. Wie het eerst kwam of wie de kleinste eis had, werd als eerst betaald. Ik ging er vanuit dat het van belang was om vooral dat aantal schuldeisers te verminderen, zodat mijn afloscapaciteit voor de grote schuldeisers steeds groter zou worden. Bovendien, zo dacht ik, het loopt nu allemaal toch al zo lang, met een beetje geluk klopt schuldeiser X pas aan als ik A,B en C al heb afgelost en dan heb ik X ook meer te bieden.

Dat ging redelijk goed, totdat vorig jaar mijn grootste schuldeiser aan kwam kloppen. En ook gelijk grof geschut inzette. Een regeling was niet mogelijk, en deze schuldeiser legde loonbeslag, inboedelbeslag, etcetera. Omdat ik wist dat ik hoe dan ook de schuld moest betalen, heb ik het loonbeslag gelaten voor wat het was, maar tegelijkertijd toch maar aangeklopt bij de gemeente voor schuldsanering. Want door dat loonbeslag zou ik mijn vaste lasten weer niet kunnen betalen, en het niet kunnen betalen van mijn vaste lasten was nu net waardoor ik zo in de ellende ben gekomen.

Die aanvraag loopt nu inmiddels een half jaar. Ik heb zowel bij de schuldhulpinstantie volledig open kaart gespeeld over de situatie, als bij de deurwaarder die dat beslag gelegd heeft. Die deurwaarder zei letterlijk dat iedereen wel met een jankverhaal aan kon komen, en had er dus geen boodschap aan. De schuldhulpverlening is van mening dat ik volledig te goeder trouw ben, dus daar heb ik een goed contact mee. Helaas was mijn werkgever minder gecharmeerd van dat loonbeslag, dus die heeft mijn tijdelijke contract om die reden niet verlengd. Ik heb gelukkig wel direct aansluitend een andere baan gevonden, maar het resultaat was wel dat dat loonbeslag niet meer geïnd kon worden. Omdat ik echter inmiddels ook al met de schuldhulpverlening bezig was en die mij eigenlijk altijd de indruk gegeven hebben dat aflossing dankzij mijn salaris geen probleem zou zijn, heb ik dat maar zo gelaten.

Inmiddels heeft de GKB mijn afloscapaciteit bepaald en zou ik in principe de volledige schuld kunnen aflossen. Echter, ondanks dat ik al zoveel heb afbetaald, hoorde ik vandaag van de GKB dat mijn schuld inmiddels niet lager is, maar zelfs hóger dan voordat ik bij hen aanklopte. En dat terwijl ik in het halfjaar dat de aanvraag loopt, ruim 6.500 euro heb afbetaald, waaronder 4500 euro aan de grootste schuldeiser dmv dat loonbeslag.

En tot overmaat van ramp heeft diezelfde schuldeiser inmiddels laten weten niet akkoord te gaan met de voorgestelde aflossing, maar juist toegezegd volgende week mijn inboedel te gaan verkopen. Volgens de GKB is daar niets meer aan te doen, en moest ik maar gaan rondkijken naar iemand die eventueel mijn inboedel kan opkopen. Ik zou niet weten wie dat zou kunnen of willen, dus ik moest er maar vanuit gaan dat ik volgende week ook nog eens al mijn spullen kwijt ben.

En nu ben ik dus aan het einde van mijn latijn. Ik weet het gewoon niet meer. Ik dacht dat ik juist door bij de gemeente aan te kloppen mínder stress zou hebben, maar het is alleen maar meer geworden. Dat er nu eindelijk licht aan het einde van de tunnel zou komen, maar het wordt juist erger. Ondanks dat ik al 4 jaar krom lig voor schulden die ik niet eens allemaal zelf veroorzaakt heb, worden ze niet minder, maar meer. Ondanks dat ik aan de duvel en zijn ouwe moer elke keer weer mijn hele hebben en houwen vertel en inmiddels alle schaamte voorbij ben en overal om hulp aanklop, is het einde van het liedje steeds dat niemand mij kan helpen. En het meest frustrerende is: ik wil geen kwijtschelding van mijn schulden, ik wil gewoon afbetalen en doe dat ook. Al moet ik 10 jaar afbetalen, dat maakt mij niet uit, als ik maar van deze zorgen af ben. En ik heb niet eens 10 jaar nodig, het zou in 3 jaar kunnen. Ware het niet dat mijn schulden als bij toverslag meer en meer worden. Om een voorbeeldje te geven: ik had een schuld van nog geen 200 euro. In die periode van overspannenheid is dat opgelopen tot ruim 1000 euro. Fair enough, dat een schuldeiser geen begrip heeft voor het feit dat ik dagelijks bij een psychiater zat, daar kan ik nog inkomen. Maar waar ik niet kan inkomen is dat ik inmiddels die ruim 1000 euro afbetaald heb (in keurige maandelijkse termijnen), en er tóch nog 1100 euro openstaat. Mag dat zomaar? Hoe kan ik dan ooit úit de problemen komen?

Het enige wat ik van schuldeisers en van hulpinstanties vraag is coulance, begrip, menselijkheid en wat hulp om in ieder geval op een dusdanige manier af te lossen dat ik niet in méér problemen kom. Dus niet mij dusdanig klem zetten dat ik er nooit meer uitkom. Maar ik begin meer en meer het idee te krijgen dat dat is waar het gaat eindigen.

Heeft er iemand misschien raad en advies over welke stappen ik nog kan ondernemen? De GKB geeft mij inmiddels niet het idee dat dat nu de instantie is waar ik het van moet hebben, want op alles wat ze tot nu gedaan hebben krijg ik als antwoord "wij kunnen er ook niks aan doen". En heel eerlijk, na alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt waardoor deze ellende ontstaan is, denk ik niet dat ik die inboedelverkoop nog aankan. Ik ben opgestreden, moe van alles. Ik heb 4 jaar geprobeerd te denken dat als ik maar hard genoeg werkte en mijn best deed, ik hier wel uit zou komem. Kop d'rveur, schouders eronder, en dan zou het allemaal goed komen. Maar het komt maar niet goed, en ik weet niet meer wat ik moet doen. Iemand een advies?

Bedankt voor het lezen allemaal, en nogmaals sorry voor het lange verhaal.

quote:

Op donderdag 10 april 2008 22:03 schreef Steeven het volgende:
Als ik je verhaal zo lees ben je wel héél laat geweest met het aankloppen voor hulp. Je hebt er dan wel een excuus voor, maar dat je 1,5-2 jaar niet reageert op rekeningen, herinneringen, aanmaningen, incassobureaus en weet ik het wat, is wel dusdanig naïef dat dit je eigen schuld is. Ik heb zelf gewerkt voor een incassobureau en mijn ervaring is dat de meeste mensen te laat zijn geweest met betalen, omdat ze te laat hulp hebben ingeschakeld. Nu het puntje bij het paaltje komt wil je dus meteen geholpen worden, net als die duizenden anderen.

Maw: Nee, ik heb geen raad en advies.

Dit is deels waar. Ik heb wel degelijk aangeklopt voor hulp, maar niet bij de schuldeisers, dat is waar. Ik ben echter in die periode oa bij maatschappelijk werk geweest, want ondanks dat ik overspannen was, was en ben ik niet gek. Zoals ik al zei: ik had eigenlijk een heleboel pech tegelijkertijd, en een van die pechzaken was dat mijn kind ernstig ziek was, bovenop allerlei nare zaken die al een tijdje speelden (het traumatische zeg maar). Ik was me er dus toentertijd van bewust dat ik eigenlijk op allerlei zaken zou moeten reageren, maar ik kón het simpelweg niet. Omdat ik 1) fysiek gewoon bijna nooit aanwezig was vanwege dat ernstig zieke kind en 2) door alle gebeurtenissen ook gewoon de mentale capaciteit niet meer had. Omdat ik ook nog eens weinig vangnet heb, om niet te zeggen geen, was er niemand die dat van mij kon overnemen. Daarvoor heb ik dus oa bij maatschappelijk werk aangeklopt, bij de sociale raadslieden, zelfs bij het leger des heils omdat ik via via hoorde dat die weleens mensen praktische hulp boden. Dat was dus niet zo, eigenlijk zeiden al die instanties hetzelfde, namelijk dat ze me niet konden helpen.

Toen het ergste leed geleden was en ik dus wel reageerde, heb ik al die zaken aan de incassobureaus gemeld en daarvoor ook bewijsstukken overlegd, tot overlijdensverklaringen en brieven van mijn psych enzo aan toe. Maar eigenlijk hebben alle deurwaarders daar uitermate hard en koud en soms zelfs agressief op gereageerd. En ja, ik weet dat het fout is, maar omdat ik toen niet zo sterk in mijn schoenen stond en eigenlijk nog herstellende van die ellende was, heb ik eigenlijk min of meer mijn kop in het zand gestoken. Ik snap, dat lees ik ook in jullie reacties, dat deurwaarders daar geen boodschap aan hebben. Maar dat doet wel verdomde pijn. Als je met je laatste restje kracht (soms moest ik een hele dag moed verzamelen voordat ik durfde te bellen) dan eindelijk je verhaal doet, en daarbij een hele stoot ellende waar je niet om gevraagd hebt weer moet herbeleven, en vervolgens als reactie krijgt "dat ze die smoes al zo vaak gehoord hebben" , dan doet dat pijn. En stom genoeg was mijn reactie dan maar om thuis te gaan zitten huilen ipv te bellen.

quote:

Op donderdag 10 april 2008 22:03 schreef Dirkh het volgende:
Het is inderdaad een heel verhaal. Ik zal eerst even melden dat ik i.v.m. mijn werk aan de crediteur kant sta.
Ik zie een paar gaten in het verhaal en heb een paar vragen, die zou ik me als crediteur ook afvragen:
Hoe kan er loonbeslag worden gelegd zonder uitspraak van de rechter? Hiervoor zal je gedagvaard zijn en veroordeeld tot het betalen (deels) van de vordering. Als je niet reageert op een dagvaarding en in geval van een comparitie niet verschijnt, dan ben je de lul en kan ik nu al stoppen met schrijven en je veel succes wensen.

Ook snap ik de redenatie niet dat je eerst kleine schuldeisers gaat afbetalen om geld vrij te maken voor de grote schuldeisers. Heb je wel contact gehouden met de schuldeiser(s) en ben je de toezeggingen nagekomen?

Wat is de reden dat de crediteur niet akkoord gaat met het voorstel van het GKB? Een voorstel van 100% is kassa voor de crediteur en zal daar best drie jaar op willen wachten lijkt me.

Hoe kan het zijn dat tijdens de bemiddelingsperiode de schulden oplopen? Dit is namelijk een van de vereisten, de kosten mogen niet oplopen. Anders stopt de bemiddeling en sta je er alleen voor en zal het GKB je adviseren je aan te melden voor de wsnp.
Het HKB speelt hierin een bemiddelende rol, zij verzoeken om de kosten niet op te laten lopen bij de schuldeisers en jij zorgt er voor dat de lopende kosten betaald worden.

Zoals ik al zei, het grootste deel van mijn schulden bestond uit onbetaalde rekeningen. Ik had eigenlijk twee grote schulden en die heb ik beiden geërfd. Dat zijn dus schulden die ik niet zelf gemaakt heb en waar ik eigenlijk weinig zicht op had. Een dagvaarding heb ik dan ook nooit gekregen, ik kreeg ineens een gerechtelijke uitspraak dat ik veroordeeld was. De deurwaarder beweert mij wel gedagvaard te hebben, maar ik heb die niet en ik heb er ook zeker nooit voor getekend. Want had ik wel een dagvaarding ontvangen was ik zeker wel naar de rechter gegaan, in die tijd was ik namelijk al weer redelijk boven jan en al hard aan het aflossen.

Waarom ik kleine schulden eerst betaalde? Omdat het vaak om bedragen ging die ik met mijn salaris gewoon in 1 keer kon betalen. En omdat ik door die hele toestand nauwelijks overzicht had omdat niet alleen mijn eigen administratie een puinhoop was, maar ik er ook nog een administratie die een nog grotere puinhoop was bij geërfd had. Alleen het overzicht creëren heeft me máánden gekost. Elke aanmaning die ik tegenkwam die om een overzichtelijk bedrag ging betaalde ik dus liever direct, zodat díe dan in ieder geval niet zo uit de hand kon lopen.

Ik heb geen nieuwe schulden gemaakt, de schulden die ik heb dateren allemaal uit de periode 2004 en 2005. Maar dat is juist een van mijn vragen: hoewel ik in die bemiddelingsfase zit, lopen de kosten en de rente kennelijk allemaal gewoon door. De GKB beweert dat dat ook standaard is, terwijl ik had begrepen dat het grote voordeel van je aanmelden bij zo'n schuldhulpverleningstraject nu net was dat dat niet mocht. Had ik geweten dat de kosten zo erg zouden doorlopen, had ik juist zélf het contact met de schuldeisers gelegd, want ik was juist heel goed op de rit en was ook al in gesprek met de schuldeisers. Maar omdat dat psychisch voor mij enorm belastend is, en omdat die ene schuldeiser dwarslag, dacht ik er goed aan te doen alles over te dragen aan de GKB.

quote:

Op donderdag 10 april 2008 22:04 schreef BrandX het volgende:
Dit zou in principe je volgende stap kunnen zijn: http://www.jurofoon.nl/nieuws/weblog.asp?id=2810
schuldsanering via de rechter.

ben er niet superbekend mee, maar zo te zien kan je aantonen dat je min of meer alles in het werk heb gesteld om de schulden af te lossen. Dan is de rechter doorgaans erg meegaand om zo'n traject te ondersteunen.

Volgens de GKB kom ik hiervoor niet in aanmerking omdat mijn schulden te laag zijn en mijn salaris te hoog. Ik heb al een aantal maal bij zowel de gemeente (GKB) als bij de rechtbank zelf geinformeerd of ik me vrijwillig failliet kon laten verklaren of in de WSNP kon, maar dat kan niet. Dat is juist een van mijn allergrootste frustraties, zelfs de GKB zegt dat ik er beter aan gedaan zou hebben om een uitkering aan te vragen omdat ik dan al lang hulp gehad zou hebben, maar juist omdat ik alles in het werk gesteld heb om een baan te vinden en daarmee genoeg te verdienen schijn ik nu dus tussen wal en schip te vallen.

En heel eerlijk, daar snap ik dus zelf ook niks van. En ik hoopte dat iemand die in deze materie thuis is me kon vertellen dat ik wel degelijk recht heb op hulp oid.

quote:

Op donderdag 10 april 2008 22:32 schreef Steeven het volgende:

[..]

Volgens mij worden kosten kwijtgescholden zodra je definitief bent toegelaten bij de GKB; een aanmelding alleen is nog niet genoeg.

Dat had ik uit alle info die ik zelf op internet had gevonden ook begrepen, maar vandaag vertelde de GKB me dat die grootste schuldeiser niet akkoord gaat en mijn inboedel gaat verkopen omdat ik slechts 60% van de schuld zou kunnen aflossen. Die resterende 40% zijn echter kosten. De oorspronkelijke schuld was 6200 euro, ik heb al 4500 euro betaald, maar volgens de deurwaarder staat er nu nog een bedrag van 8800 euro open. Waar dat bedrag op gebaseerd is daar heb ik helaas geen inzage in, ze willen het mij niet vertellen en de GKB zegt slechts dat er nu eenmaal altijd kosten bijkomen.

quote:

Op donderdag 10 april 2008 22:12 schreef Alicey het volgende:
Voor zover ik het begrijp ligt er nu geen loonbeslag. Wanneer je van dat geld wat je daardoor overhoudt e.e.a. apart zet, aan hoeveel kom je dan? In dat geval zou je nl. door dat geld aan een familielid te geven diegene onderhands kunnen laten bieden op jouw inboedel. Ik weet niet wat de verkoopwaarde van je inboedel is, maar ik verwacht niet dat deze dusdanig hoog is dat de deurwaarder veel liever dat doet.

Wat voor soort schuldeiser is het trouwens die zo moeilijk doet (en wat voor reden geeft die daarvoor op)?

Ik heb wel een paar 100 euro, ik heb ook al aangeboden om die nu direct aan ze over te maken, maar daar gaan ze niet mee akkoord. Ik heb ook aan de GKB voorgesteld om aan te bieden weer vrijwillig loonbeslag bij mijn nieuwe werk te laten leggen zolang blijkbaar nog niet definitief is dat ik in dat traject zit. Ik was zelf in de veronderstelling dat ik al lang in dat traject zat, maar dat heb ik blijkbaar verkeerd begrepen. Het vervelende is dat ik door de voorgeschiedenis nog steeds psychisch niet helemaal in staat ben om alles op te nemen, zeg maar, ik ben helemaal niet dom ofzo , ik heb zelfs een hele goede baan, maar op de een of andere manier blokkeert alles in mijn hoofd in dit geval. Dus ik denk dan dat ik alles precies goed doe, maar vervolgens blijkt dan weer dat ik het toch verkeerd doe.
De GKB weet overigens van mijn psychische problemen op dit gebied, en lijkt ook altijd daar rekening mee te houden, maar omdat ik wel redelijk welbespraakt ben komt volgens mij toch steeds niet goed over hoe erg het eigenlijk met me is. Dat heb ik al vaker gemerkt, ook bij het maatschappelijk werk enzo, die vinden mij steedsniet schrijnend genoeg en denken "ach, die mevrouw ziet er netjes uit, spreekt keurig ABN, is hoogopgeleid, zo ernstig is het allemaal niet.". Terwijl ik inmiddels echt het leven niet meer zie zitten, maar dat kan ik kennelijk niemand goed genoeg duidelijk maken.