En niet perse een "jank-film" ofzow, maakt niet uit waar het over gaat. Zelfs bij Monsters Inc. had ik het!!!
Vroeger moest ik nooit maar dan ook nooit huilen bij een film, dus ik snap niet echt waardoor dit komt... 
quote:Ajjj tuurlijk
Op dinsdag 05 maart 2002 23:08 schreef Smirnoff_ice het volgende:
hormonen
Alleen dan bij Bertje Vis, maar das meer huilen van het lachen.
[Dit bericht is gewijzigd door D-Devil op 05-03-2002 23:11]
quote:
Op dinsdag 05 maart 2002 23:08 schreef Smirnoff_ice het volgende:
hormonen
Wrom zou ik daar nu ineens last van krijgen dan??
(ja, zelfs met Bambi 
)
Ik heb toen flink wat dingen gesloopt thuis
Tja als je 6-8 jaar bent is de baas van de goede transformers toch best wel je held/idool
quote:eeh yeah..right... een transformer dood, en huis slopen...
Op woensdag 06 maart 2002 01:57 schreef Refragmental het volgende:
Niet zo zeer een film, maar ik weet wel nog dat ik ontzettend moest huilen toen Optimus Prime van de transformers dood ging.
Ik heb toen flink wat dingen gesloopt thuis
Tja als je 6-8 jaar bent is de baas van de goede transformers toch best wel je held/idool
leuke jeugd gehad
quote:Nee niet slopen, ik had gewoon uit frustratie iets kapot gemaakt (een theepot), omdat ik het echt erg rot vond dat Optimus Prime dood ging.
Op woensdag 06 maart 2002 03:08 schreef Good_Looking_Gobling het volgende:[..]
eeh yeah..right... een transformer dood, en huis slopen...
leuke jeugd gehad
En daarna ging ik huilen.
Of ben jij zo iemand die zich al als een volwassen persoon gedroeg zodra je geboren werd?
Heerlijk toch? De enige Disneyfilm waar ik nu bij gehuild heb, was Mulan, alleen maar omdat er een jongen naast me zat, eerste date enzo, en dan staat het niet zo stoer om uitgebreid te gaan zitten huilen..
Marjolein
quote:Ik denk het wel, kid.
Op woensdag 06 maart 2002 03:10 schreef Refragmental het volgende:
Of ben jij zo iemand die zich al als een volwassen persoon gedroeg zodra je geboren werd?
En altijd aan het einde, ookal gebeurt er tussendoor soms iets veel zieligers ofzow.
quote:Het geeft niet hoor, misschien vind je het gewoon jammer als films afgelopen zijn... Of huil je ook tijdens de reclameblokken?
Op woensdag 06 maart 2002 09:13 schreef texelonia het volgende:
Maar bij is het dus niet alleen als er iets zieligs gebeurd ofzow. Ook als het juist een vrolijke film is, etc.
En altijd aan het einde, ookal gebeurt er tussendoor soms iets veel zieligers ofzow.
quote:Als ik na de film de zaal zou moeten schoonmaken zou ik ook huilen!
Op dinsdag 05 maart 2002 23:04 schreef texelonia het volgende:
Vroeger moest ik nooit maar dan ook nooit huilen bij een film, dus ik snap niet echt waardoor dit komt...
quote:Mjah ik ken het.... Bij Waterworld aan het eind, zelfs bij Gilmore Girls... ik denk dat je je gewoon emotioneel bij betrokken voelt of dat je het er indrukwekkend/mooi is...
Op dinsdag 05 maart 2002 23:04 schreef texelonia het volgende:
Ik heb de laatste tijd bijna altijd dat als ik een film (of tv-programma) heb gezien, ik aan het einde moet huilen, of moeite moet doen niet te gaan huilen...
En niet perse een "jank-film" ofzow, maakt niet uit waar het over gaat. Zelfs bij Monsters Inc. had ik het!!!Vroeger moest ik nooit maar dan ook nooit huilen bij een film, dus ik snap niet echt waardoor dit komt...
a simplke as that!
* zerosignal schaamt zich er niet voor!
quote:
Op woensdag 06 maart 2002 09:16 schreef Strolie75 het volgende:[..]
Als ik na de film de zaal zou moeten schoonmaken zou ik ook huilen!
Ik heb het alleen bij zielige stukjes enzow...
Ik kreeg zelfs een huilbui laatst tijdens Jacky Chan en "rumble in the bronx" Ik denk dat het bij mij komt omdat ik zelden films kijk en daarom alijd snel overweldigd ben door de beelden...Maareh, ik heb het toch eigenlijk alleen met films die daar voor bedoeld zijn, denk maar aan american history x, The green mile, etc
) aan het luisteren ben. Ik ben een beetje een gevoelig mens. Bij elke serie of film... zelfs bij bepaalde liedjes heb ik het, dan moet ik echt om de sentimentele stukken direct gevoelig worden ofzo. Echt wel irritant soms.En laatst bij de film de Green mile, nooit gedacht dat je van zo'n grote vent emotioneel kan worden.
quote:Whahahahahaha je reactie past niet echt bij je User Name
Op dinsdag 05 maart 2002 23:27 schreef Skull-splitter het volgende:
Ik heb het heel erg, laatste bios film is bij mij ook Monsters Inc. geweest dat ik het had, maar heb het net zo makkelijk bij een andere film. Eerste keer dat ik ook maar iets van Star Wars Episode 1 zag kreeg ik tranen in mijn ogen, is heel moeilijk uit te leggen wat er dan gebeurt...
quote:Ik heb ook bij "The Green Mile" gehuild, eerste keer in m'n leven dat ik moest huilen om een film.
Op donderdag 07 maart 2002 10:41 schreef Hemmond het volgende:
Ik had het vroeger bij het vertrek van ZWELGJE, als je begrijpt wat ik bedoel.En laatst bij de film de Green mile, nooit gedacht dat je van zo'n grote vent emotioneel kan worden.
Ik ben een emotioneel wrak.
quote:heb jij dat ook ? ik ook als ik een stukje lees over een film die ik mooi vond krijg ik spontaan tranen in m'n ogen, kan er niks aan doen....
Op vrijdag 08 maart 2002 03:02 schreef Lamon het volgende:
Ik krijg tegenwoordig al een brok in mijn keel, bij het lezen van een goede recensie van een film die ik mooi vond.Ik ben een emotioneel wrak.
(ben dus niet de enige)The Champ
met Ricky Shroeder als dat jongetje en zijn vader, die boxer, gespeeld door Jon Voight. Die pa gaat dan dood op het eind en dan smeekt het jongetje de doktoren om zijn pa wakker te maken *snifffffffffffff*.
Platvoet en z'n vriedjes.. ging z'n moeder dood ofzo
en Olie B. Bommel..
En waarom weet ik niet eens
Maar dan moet het wel echt een goed stuk zijn en niet al te overdreven o.i.d., dan word ik eerder kriegel en heb ik zoiets van 'doorspoeluh'!..mja..ach..
wat doe je er aan
Mooie film met Mandy Moore!
De janktopper was denk ik toch wel "In the name of the father" : op het moment dat voornoemde vader in de gevangenis overlijdt ("Guiseppe is dead man")en de gevangenen stukjes brandend papier uit het raam gooien als eerbetoon kun je me opdweilen.
En dat veranderde niet nadat ik die film voor de vijfde keer zag...
Al kreeg ik bij "the Green Mile" wel een een brok in me keel ter grote van een tennisbal.
The Hunchback of Notre Dame (die van Disney ja). Vroeger begon ik al met snotteren bij het allereerste klokgelui, als het beeld nog zwart is, om pas op te houden bij de aftiteling. Nu, na een viewing of 30, slaag ik er meestal wel in om het droog te houden.
Leaving Las Vegas. Is ook niet echt bedoeld als vrolijke film.
The Virgin Suicides. Bij de prom, als de meisjes eindelijk iets voelen van geluk, als die ballonnen omlaag komen. Zo mooi, zeker als je al weet wat er nog allemaal gaat gebeuren...
Het gekke is dat ik in IRL meestal zelfs als gevoelloos word omschreven. Pas bij een mooie film komen de emoties vrij. Katharsis, noemden de oude Grieken dat.
) komt nog wel eens voor als het een echt goeie film is.ECHT huilen moest ik zonet trouwens... voor het eerst sinds jaren weer, toen ik net op TV beelden zag van zeehondjes die door een stel slagers als beesten afgeslacht werden. Schijnt common practice te zijn in Canada. 
Ik word er weer niet goed van nu ik dit stukje typ.
Dit soort leed doet mij eigenlijk meer dan leed van mensen... raar maar waar....
quote:erhm... ik moest janken bij de film Shadowlands....
Op maandag 15 april 2002 22:49 schreef TheMarco het volgende:
Echt huilen gebeurt nauwelijks maar een stevige brok in de keel en wat vochtige ogen (vaak knipperen geblazen!ECHT huilen moest ik zonet trouwens... voor het eerst sinds jaren weer, toen ik net op TV beelden zag van zeehondjes die door een stel slagers als beesten afgeslacht werden. Schijnt common practice te zijn in Canada.
Ik word er weer niet goed van nu ik dit stukje typ.
Dit soort leed doet mij eigenlijk meer dan leed van mensen... raar maar waar....
Verder erhm... beetje zoete film maar meesterlijke rol toch voor Jack Nicholson in Terms of Endearment, die scene dat moeder zoontje uitlegt en dan dat koppie van dat jochie... daar liet ik ook wat tranen...
zeehonden afslachten wordt ik meestal ziedend van woede ipv tranen laten..
GLG
quote:Als je het ook bij films als Monsters Inc hebt dan zit er gewoon psychisch iets niet goed hoe lullig het ook klinkt
Op dinsdag 5 maart 2002 23:04 schreef texelonia het volgende:
Ik heb de laatste tijd bijna altijd dat als ik een film (of tv-programma) heb gezien, ik aan het einde moet huilen, of moeite moet doen niet te gaan huilen...
En niet perse een "jank-film" ofzow, maakt niet uit waar het over gaat. Zelfs bij Monsters Inc. had ik het!!!Vroeger moest ik nooit maar dan ook nooit huilen bij een film, dus ik snap niet echt waardoor dit komt...
quote:god hier heb ik flink om moeten janken toen ik klein was. is volgens mij de enige film ooit geweest die me aan het huilen kreeg. Hij is ook zo zielig...
Op donderdag 07 maart 2002 10:41 schreef Hemmond het volgende:
Ik had het vroeger bij het vertrek van ZWELGJE, als je begrijpt wat ik bedoel.
quote:Nee hoor, je dacht shiit daar ging die mooie star wars saga door de plee.
Op dinsdag 5 maart 2002 23:27 schreef Skull-splitter het volgende:
Eerste keer dat ik ook maar iets van Star Wars Episode 1 zag kreeg ik tranen in mijn ogen, is heel moeilijk uit te leggen wat er dan gebeurt...
Maar om terug te komen waarom je nu vaker huilt. Het kan komen dat nu door de jaren heen je dingen hebt meegemaakt die je dan bij het zien van de film onbewust een verband legt en dus een emotie triggert.
Dit hoeft niet dezelfde gebeurtenis te zijn, jij kan je als je een keer "echt" verliefd bent geweest beter voorstellen hoe het zou zijn om zo'n iemand te verliezen dus wordt het huilen nu dus vaker getriggert.
Waarschijnlijk had het te maken met het feit dat ik net uit de nachtdienst kwam en daardoor wat emotioneel labieler was.
Verder vroeger bij the lion king.
Laatst nog bij Ice Age tot 2x toe ...
I have become a sentimental old fool ...
maar de laatste keer was.. schrik niet... bij Spiderman.. ik kon me nog net inhouden en ik weet ook bij god niet waarom...
Dat laatste half uur maakt zo een verpletterende indruk op me, dan houd ik het dus ook niet droog. Ik ervaar dan een combinatie van opluchting, vreugde, genoegdoening en plaatsvervangend geluk. De allerlaatste scène op het strand is dan wel afgezaagd maar dat heb ik dan helemaal niet in de gaten door de schitterende opmaat er naar toe.
, 
.