NWS Nieuws & Achtergronden
Discussieer hier diepgaander over de actualiteiten.
Waarom denk je dat die mensen er niet om vragen? Deze vraag kun je op twee manieren opvatten. Waar baseer je die gedachte op? En: vind je het gek dat ze dat niet durven? Ze worden onderdrukt. Er zijn duizenden voorbeelden van executies als gevolg van opstand.quote:Op dinsdag 1 april 2008 08:48 schreef Boris_Karloff het volgende:
Waarom zou je mensen willlen bevrijden die daar niet om vragen.
Neem bijvoorbeeld een nieuwsberichtje als dit:
Bron: sfvi.nlquote:Studenten gevangengezet en gemarteld
Tientallen studenten zijn gevangen genomen en gemarteld. Onder hen zijn Payman Piran, Saied Feizollah-Zadeh, Abulfazl Jahandar, Saied Derakhshandi, en Misaq Yazdan-Nejad. Agenten van het Ministerie van Intelligentie en Veiligheid (MOIS) hebben de familie van Payman Piran in Zweden telefonisch bedreigd niet in het openbaar te reageren als ze hem levend willen zien. Na No Ruz, het Iraanse Nieuwjaar, willen studenten verdergaan met demonstreren.
Het terreurregime doet er van alles aan dat zo weinig mogelijk nieuws naar de buitenwereld uitlekt. Jij trapt er met open ogen in. Waarnemers weten wel beter, gelukkig. Er is sprake van stelselmatige mensenrechtenschendingen. Wie probeert te demonstreren, wordt keihard neergeslagen. Precies mijn punt: we moeten de onderdrukte bevolking van Iran een handje helpen.
Omdat het zo is. Omdat ik doorheb wat voor bewind er nu heerst in Iran, hoe veel rechten er worden geschonden en wat er gebeurt met mensen die zich ertegen verzetten.quote:Op dinsdag 1 april 2008 08:48 schreef Boris_Karloff het volgende:
Waarom denk jij dat die mensen het zo slecht hebben dat ze MOETEN worden bevrijd?
Heb ik het over platgooien?quote:Op dinsdag 1 april 2008 08:48 schreef Boris_Karloff het volgende:
Wat verantwoord ons om daar de boel plat te gaan gooien.
Ik heb het over bevrijden. HOE is een ander verhaal, maar er MOET iets gebeuren in dat land.En je had je zeker nog niet afgevraagd hoe het komt dat zo veel Iraniërs familie of vrienden in het westen hebben wonen? Omdat je er zo lekker schouderophalend kunt leven?quote:Op dinsdag 1 april 2008 08:48 schreef Boris_Karloff het volgende:
De gemiddelde Iranier denkt echt niet zo slecht over het westen als de media onds willen doen geloven. De meeste hebben famillie of vrienden in het westen en weten echt wel hoe de werkelijkheid is. Alleen is dat niet het beeld wat de media ons geeft, omdat wij alleen de voor de media interressante beelden zien van religieze baardapen met het IQ van een pinda. De 1%schreeuwers zijn toch veel interressanter als die anderede 99% die de schouder ophaalt en doorleeft.
Zie je zelf de ernst van deze opmerking eigenlijk ook in, vraag ik me af.quote:Op dinsdag 1 april 2008 08:48 schreef Boris_Karloff het volgende:
Zolang je geen homo bent of politiek actief kun je in Iran prima leven.
Dat betwist ik dus. Zij die in opstand komen, kunnen wel wat hulp gebruiken! Niet door de boel plat te gooien, maar wel door gerichte hulp, verdere politieke druk, of eventueel zelfs een inval.quote:Op dinsdag 1 april 2008 08:48 schreef Boris_Karloff het volgende:Laat ze lekker met rust, als de mensen in Iran genoeg hebben van het bewind komen ze zelf wel in opstand. Inmenging door ons heeft allleen een averechts effect.
1: Terechte vraag, maar je kunt het ook anders bekijken. Je kunt ook stellen dat je door een zure appel heen zult moeten. Geldt nu ook in Irak, maar op lange termijn verbetert de situatie.quote:Op dinsdag 1 april 2008 09:35 schreef Ryan3 het volgende:
1.Als je een oorlog 'wint', maar je vervolgens niet weet hoe je met de vrede moet omgaan in het overwonnen land, moet je die oorlog dan wel starten? Dit afgezien van kosten in financiële zin en levens.
2. Is het Iraanse leiderschap werkelijk zo monolithisch als wordt gesuggereerd door TS? Zijn er ook gematigdere facties aanwezig in de leidende kongsi van het land?
2: Ja, er zit een extremistisch terreurbewind; een islamitische dictatuur. Gematigde (lees: hervormingsgezinde) politici worden geweerd van kieslijsten, zodat de ultra-conservatieven aan de macht blijven. Effectief is Iran gewoon een dictatuur.
Zo bekijk je het op een wijze dat je altijd gelijk krijgt: Is het in de zesde jaar van de oorlog nog steeds een failed state die verkeert in een genocidale burgeroorlog? Dat betekent dat men nog niet door de zure appel is heen gebeten. Is het wel "goed"? Zie je, we moesten gewoon het door de zure appel heen bijten afwachten!quote:Op dinsdag 1 april 2008 11:00 schreef Elfletterig het volgende:
1: Terechte vraag, maar je kunt het ook anders bekijken. Je kunt ook stellen dat je door een zure appel heen zult moeten. Geldt nu ook in Irak, maar op lange termijn verbetert de situatie.
Je zult nooit je ongelijk hoeven toegeven...
Nee, hoor. "We" moeten Iran helemaal niet "bevrijden".quote:Op dinsdag 1 april 2008 10:57 schreef Elfletterig het volgende:
Heb ik het over platgooien?
Mijn ongelijk waarin? Dat de inval in Irak op de lange termijn een goede zaak is geweest?quote:Op dinsdag 1 april 2008 11:27 schreef Monidique het volgende:
Zo bekijk je het op een wijze dat je altijd gelijk krijgt: Is het in de zesde jaar van de oorlog nog steeds een failed state die verkeert in een genocidale burgeroorlog? Dat betekent dat men nog niet door de zure appel is heen gebeten. Is het wel "goed"? Zie je, we moesten gewoon het door de zure appel heen bijten afwachten! Je zult nooit je ongelijk hoeven toegeven...
Ik kan jouw beredenering ook omdraaien door te stellen: het is lekker 'veilig' om je vingers nergens aan te branden doordat je nooit ergens ingrijpt waar mensenrechten worden geschonden en waar de bevolking stelselmatig wordt onderdrukt. Gewoon een drogreden neerkwakken in de geest van "als de bevolking opstand wil, doen ze dat zelf wel", compleet voorbijgaand aan de vraag of die bevolking bij machte is om zich te verzetten tegen dat bewind! Legio voorbeelden hiervan, waaronder recent nog Tibet en Wit-Rusland.
"We horen niks, dus zal het wel meevallen". Niet dus.
Bijvoorbeeld. Jij kunt immers altijd zeggen dat alles een goed idee is, want of het wordt uiteindelijk na veel bloedvergieten "goed" (en alles wordt uiteindelijk "goed"), of er is nog steeds bloedvergieten en dat betekent dat we nog heel eventjes door moeten gaan, eventjes door die zure appel heen bijten. Er zal nooit een punt zijn dat jij kunt zeggen: Hm, misschien niet zo'n goed idee...quote:Op dinsdag 1 april 2008 11:49 schreef Elfletterig het volgende:
Mijn ongelijk waarin? Dat de inval in Irak op de lange termijn een goede zaak is geweest?
Kun je doen. Ik denk dat duidelijk is dat je helemaal fout zit. Immers, ik laat slechts heel duidelijk de heel duidelijke consequentie van jouw redenering zien en jij zegt dat ik drogredens neer kan kwakken. Tsja, jij bent in dit geval degene die met een drogreden komt, lijkt mij. Maar niet relevant.quote:Ik kan jouw beredenering ook omdraaien
Het gaat erom dat met jouw redenering er nooit een punt komt dat je kunt zeggen dat het misschien een verkeerd idee was.
En jij had je zeker nog niet afgevraagd hoe het komt dat zo veel Armeniers familie of vrienden bennen in Iran? Misschien moeten we Armenie maar bevrijdenquote:Op dinsdag 1 april 2008 10:57 schreef Elfletterig het volgende:
Het terreurregime doet er van alles aan dat zo weinig mogelijk nieuws naar de buitenwereld uitlekt. Jij trapt
En je had je zeker nog niet afgevraagd hoe het komt dat zo veel Iraniërs familie of vrienden in het westen hebben wonen? Omdat je er zo lekker schouderophalend kunt leven?
[..]
Er MOET iets GEBEUREN echt WAAR
1. Zoiets kun je misschien verkopen aan de burgers/kiezers (maar wrs nog niet eens), maar kun je dit verkopen aan de hoogste militairen? Het leger is uitstekend in staat de 'overwinning' te behalen, maar wordt daarna het moeras in getrokken van een perpetuele guerilla oorlog??? De derde guerilla oorlog, na Afghanistan en Irak??? Nu zeg jij weer; militairen moeten gehoorzamen aan de politiek en doen ze dat niet dan worden ze vervangen. Maar als de scepsis onder militaire groot genoeg is, krijgt de politiek met halfbakken ideeën over Iran geen poot aan de grond, denk ik.quote:Op dinsdag 1 april 2008 11:00 schreef Elfletterig het volgende:
[..]
1: Terechte vraag, maar je kunt het ook anders bekijken. Je kunt ook stellen dat je door een zure appel heen zult moeten. Geldt nu ook in Irak, maar op lange termijn verbetert de situatie.
2: Ja, er zit een extremistisch terreurbewind; een islamitische dictatuur. Gematigde (lees: hervormingsgezinde) politici worden geweerd van kieslijsten, zodat de ultra-conservatieven aan de macht blijven. Effectief is Iran gewoon een dictatuur.
2. Deze vraag is al eerder aan de orde gekomen, meen ik me te herinneren. er werd toen dit artikel gepaste: Vier misvattingen over Iran.
quote:Bron: NRC 26-05-2007 katern Opinie&Debat
Het conflict over Irans nucleaire programma dreigt te escaleren nu Teheran sneller over hoogverrijkt uranium kan beschikken dan eerder werd aangenomen. De VS zinnen op nieuwe sancties. Toch is dit niet de manier om met Iran om te gaan. Het westerse Iranbeleid moet drastisch om.
Het Iranbeleid van de Verenigde Staten en zijn Europese bondgenoten stoelt op een achterhaald en vertroebeld beeld van de Islamitische Republiek. Het huidige Iran wordt begrepen in de termen van 1979, het bewogen jaar van de revolutie en de gijzeling van het Amerikaanse ambassadepersoneel. Het wordt gezien als het land van bebaarde ayatollahs dat niets moet hebben van het Westen en dat een acute dreiging vormt voor het Westen. Blijven vastklampen aan dit historische beeld, leidt tot gevaarlijke misvattingen. Deze staan een nuchter en doeltreffend beleid in de weg. Dat zou erop gericht moeten zijn de rol van de Islamitische Republiek Iran binnen de internationale politiek te neutraliseren en het op gang gekomen democratiseringsproces te stimuleren.
Vier hardnekkige en fundamentele misvattingen moeten uit de wereld worden geholpen.
In het Westen staart men zich graag blind op de religieuze en antisemitische retoriek van Ahmadinejad en de zijnen en de daaraan gekoppelde, geritualiseerde uitingen zoals het vrijdagsgebed en de anti-Amerikaanse en anti-Israëlische leuzen. Wie in deze propagandaval trapt, ziet niet meer dan wat er in Iran aan de oppervlakte borrelt.
Schijn bedriegt. De Iraanse hardliners à la Ahmadinejad zetten de oude retoriek tegen Israël en Amerika vooral in om onder de moslimbevolking in het Midden-Oosten sympathie te winnen. Maar deze hardliners zijn tegelijkertijd uiterst pragmatisch in hun handelen: ze weten zonder gezichtsverlies en op tijd soepel terug te schakelen. Zie de geraffineerde publiciteitscampagne van Ahmadinejad bij de recente vrijlating van de Britse soldaten. De combinatie van harde taal en het flexibel en strategisch handelen van Iran brengt menig Westerse politicus tot wanhoop.
Een onpartijdige waarnemer moet wel tot de conclusie komen dat Ahmadinejad weliswaar een provocateur is, maar bovenal een sluwe machtspoliticus. In plaats daarvan wordt er krampachtig vastgehouden aan het beeld van een godsdienstwaanzinnige, wat goed rijmt met de achterhaalde opvattingen over Iran.
De oorzaak daarvan is dat in de meeste westerse analyses over Iran, het accent ligt op het islamitische karakter van de republiek. Er is weinig aandacht voor het feit dat de Islamitische Republiek het product is van een modernistische en utopische revolutie, die verloopt volgens dezelfde logica als die van ander moderne revoluties.
Net zoals bij de Franse en de Russische revoluties is bij de Iraanse revolutie in de loop van jaren de gepassioneerde expansiedrift ingeruild voor pragmatisme. In plaats van de belangen van de Umma (de wereldwijde moslimgemeenschap) te behartigen, zoals gebeurde in de beginjaren, kreeg het versterken van de eigen positie op het wereldtoneel voorrang.
Het eerste decennium van de Iraanse revolutie, 1979-1989, was een tijd van ideologische en utopische toestanden onder het onbetwiste leiderschap van de charismatische Ayatollah Khomeiny. Het was de tijd van het uitroeien van alle binnenlandse politieke tegenstanders en de massale vlucht van linkse intelligentsia en jongeren. Het was ook de tijd van oorlog met Saddam en zijn westerse patronen. Men droomde van het bevrijden van alle moslimlanden uit de macht van tirannen: de export van de Islamitische Revolutie stond hoog op de agenda.
Maar de oorlog tegen Irak eindigde zonder overwinning. Met het accepteren van het staakt-het-vuren aanvaardde Khomeiny, in eigen woorden, de gifbeker. Ironisch genoeg overleed hij niet lang daarna. Een bescheidener en pragmatischer opstelling was geboden. Het was de tijd van wederopbouw en het likken van de diepe wonden van de oorlog. Uitgerekend in deze tijd begon de interne concurrentie tussen de politieke groeperingen in het machtscentrum zich uit te kristalliseren.
Het tegendeel is waar: Iran wordt bestuurd door elkaar beconcurrerende politieke elites. De fragmentatie begon na het overlijden van Khomeiny in 1989 en is in die vorm nog altijd actueel. Khamenei ruilde de presidentszetel voor de veel machtigere positie van geestelijke leider en Rafsanjani promoveerde van parlementsvoorzitter tot president. In de daarop volgende jaren zijn twee gematigde stromingen achtereenvolgens aan de macht geweest: het economisch liberalisme van Rafsanjani en het sociaal liberalisme van Khatami.
In zijn presidentiële tijdperk (1989-1997) zag Rafsanjani de economie als het koninklijke pad naar normalisering. Intern betekende het dat de staat ondernemerschap onder burgers moest stimuleren om zo de economische overmacht van de staat te verminderen. Op internationaal terrein geloofde Rafsanjani in het binnenhalen van multinationals en het opengooien van de Iraanse markten voor buitenlandse producten. Dit moest ook voorkomen dat het Westen Iran bleef behandelen als de dolle hond in de wereldgemeenschap.
Maar de economische strategie van Rafsanjani stuitte op Amerikaanse sancties en maatregelen tegen multinationals die zaken wilden doen met Iran. Een andere oorzaak voor het uitblijven van grootschalige buitenlandse investeringen was de interne politieke onveiligheid. Het systematisch elimineren van zelfbewuste intellectuelen beleefde een nieuw dieptepunt. Schrijvers, dichters, journalisten en overige criticasters van de staat verdwenen en werden dood teruggevonden.
Khatami (1997-2005) koos voor het normaliseren van het land de weg van een breed opgezette dialoog. Er werd geïnvesteerd in een stevige civil society die opgewassen zou zijn tegen de macht van de staat. Een voortdurend kritisch debat met de staat zou ruimte creëren voor het individu. Op internationaal terrein was het motto de dialoog der beschavingen, als antwoord op Huntingtons botsing der beschavingen.
Khatamis verzoende toon naar het Westen kreeg geen gehoor. Sterker nog, president Bush wees de opening resoluut af in zijn beruchte State of the Union in 2002, waarin Iran, Noord Korea en Irak werden bestempeld als As van het kwaad.
Tekenend voor de pogingen tot normalisering van de internationale positie is het door Teheran aan Washington gerichte onderhandelingsdocument uit 2003, dat kortgeleden in de VS is gepubliceerd. Hierin verklaart Iran bereid te zijn openheid te geven over zijn nucleaire activiteiten, mee te werken aan een tweestatenoplossing in het Israëlisch-Palestijnse conflict, te stoppen met steun aan militaire activiteiten van Hamas en te helpen bij het stabiliseren van Irak. Vanzelfsprekend had het ook eisen: wederzijdse respect; toegang tot vreedzame nucleaire technologie en het opheffen van de sancties tegen Iran. De onderhandelingen tussen de toenmalige Iraanse ambassadeur bij de VN en Amerikaanse diplomaten werden door Washington gestaakt, waarmee de verzoeningspogingen van de gematigden met Amerika definitief mislukt waren.
Ook de veranderde politieke situatie in het Midden-Oosten door de grootschalige militaire aanwezigheid van Amerika in Irak en Afghanistan en het uitbreken van burgeroorlog in Irak deden het tij voor de gematigde stromingen in Iran keren. De weg was vrij voor een generatie Iraanse politici die gelooft in een sterke en centralistische staat en die confrontatie- en spierballenpolitiek prefereert boven verzoening.
Met tirades tegen de Westerse inmenging in het Midden-Oosten en de populistische belofte om armoede en corruptie te bestrijden greep nieuw rechts de macht bij de presidentsverkiezingen van 2005. Het gaat om een generatie politici die tijdens de oorlog tussen Iran en Irak jonge commandanten en revolutionaire bestuurders waren. Het zijn inmiddels veertigers en vijftigers die in eigen perceptie het volk en de revolutie hebben gediend en er nu aan toe zijn het roer over te nemen. Ze delen een wantrouwen jegens het Westen, omdat ze Saddam Husseins aanval op Iran - terecht - als een door het Westen aangestoken vuur zien.
Maar deze stroming is niet eensgezind: er is een radicale en een pragmatische tak. Men kan spreken over de haviken en de vossen, waarbij die laatsten minder provocatieve taal gebruiken en zich meer richten op sluwe diplomatie. De haviken, met Ahmadinejad aan kop, hergebruiken met hun spierballenpolitiek de oude revolutionaire leuzen tegen Amerika en Israël. Zij geloven dat een agressieve pressiepolitiek hun de beste positie oplevert om zaken te doen met de Amerikanen, direct of indirect, publiekelijk maar nog liever in het geheim. Binnenlands zetten zij de civil society op allerlei manieren onder druk. Van economische wetmatigheden hebben ze geen kaas gegeten; de olieopbrengsten zouden ze het liefst als snoep of improductieve subsidies onder hun arme en gelovige aanhang uitdelen.
De pragmatici willen graag onderhandelen met het Westen maar vanuit een gelijkwaardige positie en op een zakelijke toon - zonder glimlach en vriendelijke gebaren à la Khatami. Ze beroepen zich op het internationaal recht en ze beheersen de diplomatie uitstekend. De Iraanse hoofdonderhandelaar in het nucleaire dossier, Ali Larijani, is een van deze pragmatici. In de nationale politiek staan zij net als de hardliners voor een sterke en desnoods onderdrukkende staat.
Ondanks hun verdeeldheid sluiten beide nieuw rechtse kampen de rijen zodra het voortbestaan van de Republiek wordt bedreigd, van binnen of van buiten. Dat geldt evenzeer voor de belangrijkste kopstukken van de gematigde tak, Rafsanjani en Khatami.
In de discussie rondom Iraanse nucleaire activiteiten is het onderscheid tussen nucleaire energie en nucleaire wapens ernstig vertroebeld. Iran beroept zich op het Non-proliferatieverdrag (NPV) en zijn verplichting geen kernwapens te produceren in ruil voor technologie voor kernenergie. Strikt genomen is dat een valide argument, en dat is dan ook de wapenkreet van Teheran: kernenergie is ons onvervreemdbare recht. Maar de zorgen van het Westen gaan over de potentiële gevaren van de nucleaire technologie. Wat als een land besluit toch nucleaire wapens te produceren? Hoe reëel is dit in het geval van Iran?
De bottleneck van de nucleaire discussie rondom Iran is verrijking van uranium. Verrijkt uranium tot circa 3 à 5 procent wordt gebruikt om splijtstof te maken voor energiewinning. Het voortzetten van dit verrijkingsproces tot boven de 70 procent maakt hoogverrijkt uranium dat geschikt is voor militaire doeleinden. Maar heeft een land daarmee een kernbom? Neen, want dan zijn er ontstekingsmechanismes en dragers van deze bom nodig en het is zeer de vraag of Iran daarover kan beschikken. De Shahab-raketten waarmee Iran herhaaldelijk pronkt, zijn beslist geen geschikte dragers voor een kernkop.
Ahmadinejad kondigde onlangs op de eerste nationale dag van de nucleaire technologie aan dat Iran zich bij de nucleaire club had gevoegd: het zou in staat zijn nucleaire brandstof op industriële schaal te produceren. Deze grootspraak werd daags erna door IAEA-inspecteurs in Iran tegengesproken. Vermoed wordt dat Iran met serieuze technische problemen kampt. De aanwezige centrifuges betreffen verouderde modellen die dankzij de Pakistaanse atoomgeleerde Khan en via Pakistan aan Iran zijn doorverkocht.
De prominente militaire aanwezigheid van de Verenigde Staten rond Iran - aan de oost- en westkant, maar ook in de kleine Golfstaten en de voormalige Sovjetstaten - verschaft Iran een serieuze reden tot zorg.
De Israëlische militaire historicus Martin van Creveld zei na de Amerikaanse invasie in Irak: Iraniërs zullen gek zijn als ze niet proberen kernwapens te maken. Er is dus wel degelijk een motief, maar is dat hetzelfde als politieke wil?
Velen dichten Iran en zijn president irrationaliteit toe, verwijzend naar zijn uitspraken over het van de kaart vegen van Israël. Maar het levende organisme van de Iraanse politiek is bovenal begaan met zijn eigen voortbestaan. Niemand gaat een nucleaire mogendheid - en dat is Israël wél - aanvallen. De onsmakelijke retoriek over Israël dient andere doelen - zie misvatting 1. Overigens is de kans groter dat Israël Iran aanvalt: in 1981 heeft Israël al de Iraakse kerncentrale in Osirak gebombardeerd.
In de nucleaire discussie blijven opmerkelijk genoeg andere kernwapenbezitters - Israël, Pakistan en India - geheel buiten schot. Geen van deze drie landen heeft het NPV ondertekend en hoeft de IAEA-inspecteurs toegang te geven tot nucleaire militaire installaties. Deze dubbele standaard is in Iran koren op de molen van de hardliners die - helaas met succes - van kerntechnologie een zaak van nationale trots hebben gemaakt.
Dat genoemde landen kernwapens bezitten is natuurlijk geen rechtvaardiging voor Iraanse kernwapens, noch een pleidooi voor een wapenwedloop. Maar het is wrang dat juist een land als Pakistan - onder militaire dictatuur - geheel buiten de discussie blijft, louter wegens het feit dat het een bevriende staat is in de oorlog tegen het terrorisme.
De wens is de vader van de gedachte. Al 28 jaar is deze verwachting de motor achter de onverzoenlijke Amerikaanse strategie tegen de Islamitische Republiek. De VS hebben op allerlei manieren geprobeerd om Iran het juiste duwtje richting een regime change te geven.
Waarom bleef die begerig verwachte opstand van het volk en regime change uit? De Iraanse revolutie van 1979 was een volksopstand, een reactie op een halve eeuw tirannie van de Pahlavi-dynastie, die op de onvoorwaardelijke steun van het Westen mocht rekenen. Maar de politieke turbulente jaren na de revolutie, het ontaarden van die revolutie in louter islamisme en natuurlijk de oorlog die volgde, heeft bij veel Iraniërs scepsis veroorzaakt over grote veranderingen. Er is onverkort een hang naar verandering, maar dan liever langzaam en duurzaam.
Die uit zich in de groei van sociale bewegingen, zoals vakbonden en in het bijzonder de vrouwenbeweging. Deze laatste is een bewijs van een springlevende civil society in Iran. Ondanks of misschien zelfs dankzij het religieuze bewind van Teheran wordt de noodzaak van activisme gevoeld onder de vrouwelijke deel van de bevolking. Hun betogingen zijn vreedzaam en hun eisen gestoeld op sociale en juridische rechten.
Het gevaar dreigt nu ook dat de VS met oude en verkeerde veronderstellingen een oorlog beginnen met Iran: de eerste bom op Iran brengt het volk in opstand en de rest gaat vanzelf. Allereerst wordt daarmee de afkeer van Iraniërs tegen een militair ingrijpen onderschat. De herinnering van acht jaar oorlog met Irak staat Iraniërs pijnlijk diep in het geheugen gegrift.
Daar komt bij dat het Amerikaanse debacle in Irak mensen in het Midden-Oosten uiterst sceptisch heeft gemaakt over buitenlandse (militaire) inmenging en de zogenoemde democratisering die die moet brengen. In Iran manifesteert dat zich in toenemende cynisme tegen het Amerikaanse democratiseringsproject voor het Midden-Oosten. Saillant detail is dat zelfs de meest geharnaste tegenstanders van de huidige machthebbers zich eensgezind tegen een oorlog keren. Twee vooraanstaande voorbeelden zijn Akbar Ganji - een van de belangrijkste Iraanse dissidenten - en de Nobelprijswinnares voor de Vrede in 2003, Shirin Ebadi.
Iran anno 2007 is niet in de ban van het exporteren van zijn ideologie. De huidige machthebbers zijn beslist strijdlustig, maar ze willen niet meer hun religieuze dogmas aan de rest van de wereld opleggen. Waar ze wel op uit zijn, is erkenning voor de Islamitische Republiek als een regionale macht. Zij willen uit de As van het Kwaad herrijzen en op gelijke voet aan de onderhandelingstafel zitten. Ze willen een genormaliseerde band met het Westen, waarin voldoen aan de Westerse eisen in de nucleaire kwestie geen voorwaarde maar een uitvloeisel is van een wederzijdse verplichting tot duurzame samenwerking.
Iran voelt zich gesterkt in de regio. Zowel het feit dat Amerikanen tot hun knieën gestrand zijn in Irak, als de sterke positie van bondgenoten Hamas en Hezbollah in respectievelijk Palestina en Libanon geeft Iran meer zelfvertrouwen dan ooit.
Het Westen, en Amerikanen in het bijzonder, moet onder ogen zien dat zijn beleid jarenlang gestoeld is geweest op een achterhaald beeld van Iran en op de daarmee samenhangende grove misvattingen die tot nu toe enkel de Iraanse haviken in de kaart hebben gespeeld. Het is hoogste tijd voor een nieuw model om Iran beter te begrijpen en er adequaat naar te handelen. Sancties en stoere taal halen niets uit . In dat laatste is de Iraanse president zelf een grootmeester. En sancties zijn een veelbeproefde methode die al twee decennialang niets heeft opgeleverd.
Directe diplomatie zonder voorwaarden vooraf is de beste manier om Iraanse hardliners langzaam maar zeker, te temmen en ruimte te creëren in Iran voor de vitale sociale bewegingen en de in de hoek gedreven intellectuelen. Iran is in het Midden-Oosten het land met potentieel voor een duurzame democratisering, maar dan in eigen tempo en op eigen kracht.
Democratisering is enkel mogelijk als de Iraanse politieke machthebbers uit de verdediging gelokt kunnen worden. Het voortduren van de internationale crisis is hun politieke zuurstof.
Iraanse revolutie heeft expansiedrift ingeruild voor pragmatisme
I´m back.
Leuk en goed leesvoer
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Wat heeft de Islam ermee te maken?quote:Op dinsdag 1 april 2008 11:00 schreef Elfletterig het volgende:
[..]
1: Terechte vraag, maar je kunt het ook anders bekijken. Je kunt ook stellen dat je door een zure appel heen zult moeten. Geldt nu ook in Irak, maar op lange termijn verbetert de situatie.
2: Ja, er zit een extremistisch terreurbewind; een islamitische dictatuur. Gematigde (lees: hervormingsgezinde) politici worden geweerd van kieslijsten, zodat de ultra-conservatieven aan de macht blijven. Effectief is Iran gewoon een dictatuur.
En denk je dat dat meer dan 50% van de mensen wil dat ze ''bevrijdt'' worden?
!
Nee, geen 50%. Meer zelfs. Grappig dat bepaalde mensen mij willen vertellen wat voor situatie er nu in Iran is.quote:Op dinsdag 1 april 2008 13:18 schreef De_Ananas het volgende:
[..]
Wat heeft de Islam ermee te maken?
En denk je dat dat meer dan 50% van de mensen wil dat ze ''bevrijdt'' worden?
Zo wil bijvoorbeeld ook 67% van de Nederlanders mij koning maken...
...en ga mij nu niet vertellen wat voor situatie er is in Nederland.
...en ga mij nu niet vertellen wat voor situatie er is in Nederland.
Waar slaat dit op? Als je zo grappig wilt doen ga je maar ergens anders spelen.quote:Op dinsdag 1 april 2008 13:24 schreef Monidique het volgende:
Zo wil bijvoorbeeld ook 67% van de Nederlanders mij koning maken...
Uiteraard zijn er wel grenzen. Het gaat er mij in de kwestie Irak vooral om dat het extremisten zijn die de aanslagen plegen. In dit stadium kun je niet afhaken, maar moet je doorpakken om de ontstane situatie op te lossen. En dan kun je wel heel eenzijdig spreken over bloedvergieten, zonder naar de toedracht daarvan te kijken, maar gaat wel heel makkelijk voorbij aan de situatie vooraf. Hoe veel waarde ken je precies toe aan een dictator die zijn volk onderdrukte en mensen stelselmatig liet vermoorden? Hoe weeg je dat af tegen de huidige situatie met instabiliteit en aanslagen, en de mogelijke toekomstige situatie. Ja, dat is verdomd lastig, maar het is me te makkelijk om meteen te zeggen dat die inval geen goed idee was en alleen maar te kijken naar de doden die er nu vallen. Het gaat om een breder plaatje.quote:Op dinsdag 1 april 2008 11:56 schreef Monidique het volgende:
Jij kunt immers altijd zeggen dat alles een goed idee is, want of het wordt uiteindelijk na veel bloedvergieten "goed" (en alles wordt uiteindelijk "goed"), of er is nog steeds bloedvergieten en dat betekent dat we nog heel eventjes door moeten gaan, eventjes door die zure appel heen bijten. Er zal nooit een punt zijn dat jij kunt zeggen: Hm, misschien niet zo'n goed idee... Het gaat erom dat met jouw redenering er nooit een punt komt dat je kunt zeggen dat het misschien een verkeerd idee was.
Ik ben de Grappige. Je ziet zelf toch ook wel hoe je zo wel van alles kunt gaan beweren?quote:Op dinsdag 1 april 2008 13:24 schreef AryaMehr het volgende:
[..]
Waar slaat dit op? Als je zo grappig wilt doen ga je maar ergens anders spelen.
O, zoals?quote:
Niet relevant. Heeft bar weinig te maken met jouw redenering.quote:Het gaat er mij in de kwestie Irak vooral om dat het extremisten zijn die de aanslagen plegen. In dit stadium kun je niet afhaken, maar moet je doorpakken om de ontstane situatie op te lossen. En dan kun je wel heel eenzijdig spreken over bloedvergieten, zonder naar de toedracht daarvan te kijken, maar gaat wel heel makkelijk voorbij aan de situatie vooraf. Hoe veel waarde ken je precies toe aan een dictator die zijn volk onderdrukte en mensen stelselmatig liet vermoorden? Hoe weeg je dat af tegen de huidige situatie met instabiliteit en aanslagen, en de mogelijke toekomstige situatie. Ja, dat is verdomd lastig, maar het is me te makkelijk om meteen te zeggen dat die inval geen goed idee was en alleen maar te kijken naar de doden die er nu vallen. Het gaat om een breder plaatje.
Maar wel even: "Hoe veel waarde ken je precies toe aan een dictator die zijn volk onderdrukte en mensen stelselmatig liet vermoorden? Hoe weeg je dat af tegen de huidige situatie met instabiliteit en aanslagen, en de mogelijke toekomstige situatie. Ja, dat is verdomd lastig, maar het is me te makkelijk om meteen te zeggen dat die inval geen goed idee was en alleen maar te kijken naar de doden die er nu vallen." Nu bepaal jij dus weer even dat iedereen maar meteen zegt dat het geen goed idee was en niet naar het bredere plaatje kijkt.
Dus... wanneer is de oorlog in Irak geen goed idee? Wanneer is dat punt bereikt? Wanneer is een bezetting van Iran geen goed idee? Wanneer is dat punt bereikt?
En: "eenzijdig spreken over bloedvergieten". Eenzijdig spreken over bloedvergieten, 
! In je posts zit bar weinig logica.
! In je posts zit bar weinig logica.
Prima verhaal hoor en mooi van die misvattingen, maar wat kopen we ervoor? Wat doet het ertoe of we Iran een Islamitische staat noemen die terug in de tijd gaat of een modern land met een effectieve dictatuur? Of Ahmadinejad nou wel of niet een handige politicus is, wat doet dat ertoe? Het gaat om de feitelijke situatie ter plekke. En die is schrijnend genoeg.quote:Op dinsdag 1 april 2008 12:31 schreef Ryan3 het volgende:
Deze vraag is al eerder aan de orde gekomen, meen ik me te herinneren. er werd toen dit artikel gepaste: Vier misvattingen over Iran.
De conclusie dat de huidige aanpak (sancties etc) niet werkt, deel ik wel. Dat mag wel blijjken uit het feit dat Iran in de laatste jaren alleen maar geradicaliseerd is. Je kunt dan twee dingen doen: een terreurbewind 'belonen' door volwaardig met ze te onderhandelen en sancties op te heffen, OF dat terreurbewind omver werpen. Ik geloof persoonlijk meer in de laatste oplossing.
Ik wil niemand vertellen wat de situatie in Iran is, daar heb ik te weinig kennis van. Ik weet alleen dat je democratie en mensenrechten niet verspreid met wat bommen en granaten. Volgens mij bereik je dan juist het tegengestelde.quote:Op dinsdag 1 april 2008 13:23 schreef AryaMehr het volgende:
[..]
Nee, geen 50%. Meer zelfs. Grappig dat bepaalde mensen mij willen vertellen wat voor situatie er nu in Iran is.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Veel, want de islam is de ideologie/religie aan de hand waarvan de bevolking onderdrukt wordt. Ja, dat denk ik. Alleen al omdat vrouwenrechten bar slecht worden gerespecteerd in Iran en doorgaans de helft van alle mensen vrouw is.quote:Op dinsdag 1 april 2008 13:18 schreef De_Ananas het volgende:
Wat heeft de Islam ermee te maken? En denk je dat dat meer dan 50% van de mensen wil dat ze ''bevrijdt'' worden?
Als ze Iran zo zeker van hun zaak waren, waarom worden dan alle hervormingsgezinde kandidaten stelselmatig van kieslijsten geweerd door de machtige geestelijken? Dat is toch een indicatie dat de bevolking iets anders wil dat het krijgt? Probeer je eens in te denken dat je in Nederland alleen op de SGP en ChristenUnie mag stemmen en dat alle andere politieke partijen door de overheid verboden worden.
Dat valt onmogelijk van tevoren te voorspellen. Is sowieso een eigenschap die oorlogen en invallen doorgaans hebben... Zou Hitler alle buurlanden zijn binnengevallen als hij vooraf de afloop had gekend? Als je zou besluiten om Iran binnen te vallen, kan er van alles gebeuren. Het hangt er al vanaf WIE er binnenvalt, welke kant het leger kiest (misschien werken ze wel mee), hoe makkelijk of moeilijk het huidige gezag zich overgeeft, enzovoort.quote:Op dinsdag 1 april 2008 13:30 schreef Monidique het volgende:
Dus... wanneer is de oorlog in Irak geen goed idee? Wanneer is dat punt bereikt? Wanneer is een bezetting van Iran geen goed idee? Wanneer is dat punt bereikt?
De oorlog in Irak zou sowieso geen goed idee zijn als de VS nu de enige agressor in het land was. Maar dat is niet geval: het zijn extremisten die onrust, dood en verderf zaaien. De vraag is dan: ga je daar voor zwichten? Natuurlijk moet zoiets geen tientallen jaren duren, maar in een land waar de democratie nog zo vers en pril is, ga je toch niet meteen alles achterlaten zodat extremisten weer een greep naar de macht kunnen doen?
Er zit vrij veel helderheid en logica in mijn posts. Ik probeer het hier over Iran te hebben, maar moet elke keer over de VS en over Irak praten. Ik zou liever inzoomen op de gruwelijkheden die in Iran plaatshebben en hoe we de bevolking van dat land kunnen bevrijden van het regime. Een ander/beter woord dan bevrijden weet ik niet en ik vind 'bevrijden' in deze situatie ook de meest passende term.quote:Op dinsdag 1 april 2008 13:31 schreef Monidique het volgende:
En: "eenzijdig spreken over bloedvergieten". Eenzijdig spreken over bloedvergieten,
Met eenzijdig spreken over bloedvergieten bedoel ik vooral dat critici van de Irak-oorlog alleen maar wijzen op het aantal doden dat vandaag de dag in Irak valt, waarbij aan 3 wezenlijke punten wordt voorbijgegaan. 1) De agressors zijn extremisten die onrust en instabiliteit willen veroorzaken, 2) hoe de situatie zou zijn geweest als Saddam er nu nog zat (een dictator die er niet voor terugdeinsde om zijn eigen bevolking uit te moorden) en 3) de geboekte successen en vooruitgang in Irak, zoals vrije verkiezingen.
quote:Iraanse inlichtingendienst probeert Iraanse jongeren te “rekruteren”
25/01/2008 Jtwnetwork - AMSTERDAM (JTW) - Verklaring Iraanse jongerenorganisatie in Nederland betreft Mosa Mahdavi, een nieuwe ‘pion’ van de Iraanse inlichtingendienst om de Iraanse jongeren in ballingschap, met name in Nederland, een terugkeer naar Iran aan te moedigen.
Met de toename van interne en internationale crises omtrent het Iraanse regime en de toename van protestacties van het Iraanse volk, nemen de mullahs steeds vaker de toevlucht naar onmenselijke onderdrukking. Ze voeren de druk op, op Iraniërs in ballingschap om afstand te nemen van de oppositie en hen te dwingen terug te gaan naar Iran om hen in dienst te nemen voor hun inlichtingsactiviteiten.
In dit verband gebruikt het regime de families in Iran en zet ze onder druk of neemt ze in dienst om hun familieleden in ballingschap over te halen om in het buitenland voor de inlichtingendienst te gaan werken.
Een van deze mensen is Mosa Mahdavi, agent van de Iraanse inlichtingendienst. Hij werd vorig jaar door de Iraanse jongeren in Zweden onthuld als agent van het regime. Hij is recentelijk naar Nederland gestuurd om de Iraanse jongeren in Nederland in ‘het web’ van het regime te lokken. Mosa Mahdavi is vorig jaar samen met een andere agent genaamd Ehsan Shakeri op kosten van het regime naar Iran gegaan.
Tijdens zijn verblijf in Iran heeft Mosa Mahdavi instructies gekregen om bij de Iraanse jongeren in ballingschap, o.a. die in Nederland, de terugkeer naar Iran te propageren. Bij zijn aankomst in Nederland begon hij zijn activiteiten voor het regime. Hij propageerde voor het Iraanse regime en zei tegen de Iraniërs die met hun families hier tegen het regime actief zijn, dat alles goed gaat in Iran en dat zij best terug kunnen keren en dat zij geen problemen zullen ondervinden. Hij misbruikt zijn voormalige vriendschap en bedriegt de jongeren, die van zijn betrokkenheid met het regime niets afweten, om hen in ‘het web’ van de inlichtingendienst te lokken.
Mosa Mahdavi propageert voor het regime op het moment dat berichtgevingen in de Nederlandse en internationale media, over de zware mensenrechtenschendingen, onder het bewind van de conservatieve Ahmadinejad, de voorpagina’s halen. In die berichten lezen we over de dagelijkse openbare ophangingen in verscheidene steden, onderdrukking, arrestaties van jongeren en studenten en brute repressie van vrouwen en jonge meisjes in alle steden van Iran.
De hele wereld weet dat de Iraanse jongeren op straat, geblinddoekt, op brute wijze, voor de ogen van hun vrienden en familieleden worden geslagen en opgehangen, dat studenten in gevangenissen worden doodgemarteld, waarna het regime bericht dat zij zelfmoord hebben gepleegd.
Onder deze omstandigheden propaganda maken en het goedpraten van de misdaden van het regime, veroorzaakt bij ons alleen maar afkeer jegens deze agenten en huurlingen van de Iraanse inlichtingendienst. Wij zijn hier in ballingschap om de misdaden van het regime te veroordelen, en te zorgen dat het Iraanse volk van zijn welverdiende, nog te verkrijgen vrijheid, democratie, welzijn en welvaart kan genieten. De dagen van het misdadige regime zijn geteld. Toevlucht zoeken in de diensten van dergelijke agenten en huurlingen in de laatste dagen van hun bestaan heeft geen zin meer. De activiteiten van het regime in het buitenland staat alleen maar in het teken van 'zwakte en eerloosheid'.
Dat je een Iranier bent wil niet zeggen dat je alles weetquote:Op dinsdag 1 april 2008 13:23 schreef AryaMehr het volgende:
[..]
Nee, geen 50%. Meer zelfs. Grappig dat bepaalde mensen mij willen vertellen wat voor situatie er nu in Iran is.
Islamitisch land, islamitische mensen, islamitische wettenquote:Op dinsdag 1 april 2008 13:49 schreef Elfletterig het volgende:
Veel, want de islam is de ideologie/religie aan de hand waarvan de bevolking onderdrukt wordt. Ja, dat denk ik. Alleen al omdat vrouwenrechten bar slecht worden gerespecteerd in Iran en doorgaans de helft van alle mensen vrouw is.
Dat pretendeer ik ook niet. Het feit is wel dat mijn mening niet alleen gebaseerd is op nieuwsartikelen en dergelijke. Ik praat dagelijks met mensen die het beleid van de Iraanse regering continu aan den lijve meemaken. En dan vind ik het nogal grappig dat er bepaalde mensen hier zijn die mij willen vertellen hoe de vork in de steel zit.quote:Op dinsdag 1 april 2008 13:56 schreef De_Ananas het volgende:
[..]
Dat je een Iranier bent wil niet zeggen dat je alles weet
