Ik vind zelf onderstaand gedicht van J.C. Bloem erg mooi, maar ik vraag me af of jullie mooie gedichten kennen met een minder fatalistische inslag. Ik lees het graag! Als er al een soortgelijk topic bestaat (ik kon het zo snel niet vinden), dan lees/post ik daar verder. Ik houd ook van Jan Jacob Slauerhoff, maar daar kom ik nog op terug. Kon zo snel niet mijn favoriete gedicht van hem terugvinden op internet.
Insomnia
Denkend aan de dood kan ik niet slapen,
En niet slapend denk ik aan de dood,
En het leven vliedt gelijk het vlood,
En elk zijn is tot niet zijn geschapen.
Hoe onmachtig klinkt het schriel "te wapen"
Waar de levenswil ten strijdt mee noodt,
Naast der doodsklaroenen schrille stoot,
Die de grijsaards oproept in haar schoot,
Evenals een vrouw, die een zich gaf,
Baren moet, of ze al dan niet wil baren,
Want het kind is groeiende in haar schoot
Is elk wezen zwanger van de dood,
E het voorbestemde doel van 't paren
Is niet minder dan de wieg het graf.
J.C.Bloem
Uit: Het Verlangen
Morfine
De wereld is nu blauw en rood,
daar achter vloeit de zee als lood,
in trage golven.
Ik stijg thans op in laaiend groen,
en daal straks in het paradijs;
en stap dan in een bonte boot
op onbestemde reis.
En ik doorschouw reeds alle ruimten
met slechts één heldren oogopslag,
en ik doorreisde alle tijden,
lang vóór het stijgen van de dag.
Ik ben nu alles en straks niets,
en zie de dingen uit de lucht,
het is een bonte bende hier
die mij passeert in trage vlucht.
De wereld wordt nu zwart--gaat dood,
op zee zie ik een grijze boot
geluidloos zinken.
Getuigenis
Ze willen dat ik schrijf
voor de vooruitgang.
Maar ik kan niet schrijven zoals zij,
al stam ik van hen af.
Ik moet de wijken van het volk in
en mijn oor te luisteren leggen:
zo hoor je nog eens wat.
Wat wil het volk?
Niet veel goeds, dat is zeker.
Dus ga ik de straat op,
met mijn eigen vaandel
waarop geschreven staat:
Vrijheid! Ziekte! Ouderdom!
Lang leve de Dood!
Deze gaat niet zozeer over de dood als wel over ouderdom:
Avondrood
Eens was ik jong en schoon.
Vrouwen die met mij dansten werden in mijn armen
medegevoerd tot duizelingwekkende hoogten.
Nu gaat niets meer omhoog:
het enige dat stijf staat zijn mijn gewrichten.
Ach, waar zijt gij gebleven,
zoete, bittere, onstuimige jeugd?
[ Bericht 0% gewijzigd door Metus op 12-03-2008 04:11:01 ]
Om te vergaan,
dood, maak mij zoet;
ik ben een lichaam zonder naam,
neem het, wanneer het moet;
die mij in u is voorgegaan
bezit mijn bloed
Dood, maak voor de aarde goed,
waarin zij ligt;
geef ons hetzelfde soortelijk gewicht,
opdat ik ben geboet,
en met haar stof in evenwicht
bij het opstaan;
wij waren samen één gedicht,
doe het om deze waan,
doe het met ogen dicht
De Dood
Starend in de eeuwige duisternis
kijkt de dood je in de ogen
Als de tijd eenmaal gekomen is
is het leven al vervlogen.
nog eentje van mezelf
Het Fatale Lot
Ons lot is fataal,
dood gaan we allemaal.
Wat een vreemd kort leven,
een allesomvattend verhaal,
en het duurt maar even.
Zoveel vragen die plagen,
en zo weinig antwoorden,
het is als muziek zonder accoorden.
Zoveel pijn en verdriet,
duivelse zaken zoals minachting en spot,
de schuld van de wereld is het niet,
maar de mensheid is rot.
Bommen, moord en geschiet
onschuldige levens gaan kapot,
marteling en verkrachting,
de moord op een meisje in verwachting.
Dit alles in een wereld vol beesten,
met psychotische en zieke geesten.
De pracht van de natuur eindigt
met het allevernietigende menselijke vuur.
Deze wereld, zo uniek!
Ooit zal het als een concert zijn, zonder muziek.
nog eentje van mezelf
Het einde
Witte regen vult langzaam mijn wegen van zegen.
Het geweten raakt gespleten door de kreten
die jammeren naar zelfrespijt.
Maar de wegen van zegen moeten we terug legen,
anders geraken we onze spijt nimmer meer kwijt.
De aarde stopt met draaien,
de winden zullen nimmer meer waaien,
en als blinden gaan we naar de haaien.
Gedaan met regen of sneeuw tijdens het ochtendgegeeuw.
Geen zon of maan blijft bestaan, alles zal vergaan.
De sterren gaan uit en er is nooit meer geluid.
Nee, geen twee oren meer om te horen.
Noch twee ogen die kunnen kijken
wat er van de wereld zal blijken.
De toekomst die we krijgen,
een tijd waar al het leven zal zwijgen.
Eenzame stilte in de donkere kilte.
Alle herinneringen vergaan,
op de plaats waar ooit de mens mocht bestaan,
het paradijs zal als een hel vergaan.
De klok luidt het laatste uur voor deze prachtige natuur.
Het einde van het leven, geen geneugten meer om te beleven.
Het einde van vreugde en verdriet,
luisterend naar het laatste levenslied.
Prent dit in je gedachten,
de Dood staat ons allen te wachten.
dan nog maar eentje van mezelf
Ontnomen Dromen
Toen het leven werd verdreven
is enkel de leegte gebleven.
De kans die je kreeg was klein,...
maar het mocht niet zo zijn.
Dromen werden ontnomen,
de Dood was gekomen.
en nog een laatste van mezelf (voorlopig
)Wanneer?
Een strijd tegen de tijd,
de dood komt eraan
wanneer ben ik bevrijd?
wanneer is het gedaan?
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 11-03-2008 09:17:57 ]
quote:Ik kraak niet graag de creativiteit van mensen af, maar dit is toch wel een héél simpel metrumloos sinterklaasrijmpje...Op dinsdag 11 maart 2008 09:12 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Ontnomen Dromen
Toen het leven werd verdreven
is enkel de leegte gebleven.
De kans die je kreeg was klein,...
maar het mocht niet zo zijn.
Dromen werden ontnomen,
de Dood was gekomen.
quote:Er is ook nog een opname van Paul Celan die het zelf voorleest.Todesfuge
Schwarze Milch der Frühe wir trinken sie abends
wir trinken sie mittags und morgens wir trinken sie nachts
wir trinken und trinken
wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nicht eng
Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit den Schlangen der schreibt
der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland
dein goldenes Haar Margarete
er schreibt es und tritt vor das Haus und es blitzen die Sterne
er pfeift seine Rüden herbei
er pfeift seine Juden hervor läßt schaufeln ein Grab in der Erde
er befiehlt uns spielt auf nun zum Tanz
Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich morgens und mittags wir trinken dich abends
wir trinken und trinken
Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit den Schlangen der schreibt
der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland
dein goldenes Haar Margarete
Dein aschenes Haar Sulamith
wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nicht eng
Er ruft stecht tiefer ins Erdreich ihr einen ihr andern singet und spielt
er greift nach dem Eisen im Gurt er schwingts seine Augen sind blau
stecht tiefer die Spaten ihr einen ihr anderen spielt weiter zum Tanz auf
Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich mittags und morgens wir trinken dich abends
wir trinken und trinken
ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Haar Margarete
dein aschenes Haar Sulamith er spielt mit den Schlangen
Er ruft spielt süßer den Tod der Tod ist ein Meister aus Deutschland
er ruft streicht dunkler die Geigen dann steigt ihr als Rauch in die Luft
dann habt ihr ein Grab in den Wolken da liegt man nicht eng
Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich mittags der Tod ist ein Meister aus Deutschland
wir trinken dich abends und morgens wir trinken und trinken
der Tod ist ein Meister aus Deutschland sein Auge ist blau
er trifft dich mit bleierner Kugel er trifft dich genau
ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Haar Margarete
er hetzt seine Rüden auf uns er schenkt uns ein Grab in der Luft
er spielt mit den Schlangen und träumet der Tod ist ein Meister aus
Deutschland
dein goldenes Haar Margarete
dein aschenes Haar Sulamith
quote:Leer eerst maar eens de betekenis van metrum,Op dinsdag 11 maart 2008 13:00 schreef LinkseFrieseVegetarier het volgende:
[..]
Ik kraak niet graag de creativiteit van mensen af, maar dit is toch wel een héél simpel metrumloos sinterklaasrijmpje...
waarom zou een kort en simpel gedicht iets negatiefs moeten zijn? Het gaat om wat je zeggen wil, de effectiviteit, kort maar krachtig... soms maak ik lange en complexe gedichten en soms horen daar ook korte en simpele gedichtjes bij......
Dat je geen gevoel voor het dichten en rijmen hebt, daar kan ik niks aan doen,...maar hou in dat geval de kritiek aub voor je... ieder gedicht, hoe simpel, complex, kort of lang ook, vergt creativiteit... een bepaalde inzet om het gedicht tot stand te brengen...Het gedicht is tot stand gekomen, dat is creativiteit...
Waar is jou gedicht?
mensen die anderen afkraken terwijl ze niet eens creatief genoeg zijn om 1 simpel gedichtje erbij te zetten
verschikt onwennig bij haar schouder
het bandje van haar bustehouder;
ze draagt dat rare ding maar pas.
De meester, achter brilleglas,
ziet toe, ontroerd, en denkt: ‘Wat zou d’r
gebeuren als zij tien jaar ouder
en ik eens tien jaar jonger was?’
Ach, hij vergeet hoe hij verdorde
en hoe haar leven pas begint.
In stilte wordt door hem bemind
de schone vrouw, die zij zal worden.
Dan praat ze wat, het lieve kind,
en streng roept hij haar tot de orde.
De dichter des vaderlands
quote:Dat is een mooie drogredenering; dat ik zelf geen gedichten schrijf wil niet zeggen dat ik geen mening mag hebben over andermans gedichten.Op dinsdag 11 maart 2008 14:20 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
[..]
Leer eerst maar eens de betekenis van metrum,
waarom zou een kort en simpel gedicht iets negatiefs moeten zijn? Het gaat om wat je zeggen wil, de effectiviteit, kort maar krachtig... soms maak ik lange en complexe gedichten en soms horen daar ook korte en simpele gedichtjes bij......
Dat je geen gevoel voor het dichten en rijmen hebt, daar kan ik niks aan doen,...maar hou in dat geval de kritiek aub voor je... ieder gedicht, hoe simpel, complex, kort of lang ook, vergt creativiteit... een bepaalde inzet om het gedicht tot stand te brengen...Het gedicht is tot stand gekomen, dat is creativiteit...
Waar is jou gedicht?
mensen die anderen afkraken terwijl ze niet eens creatief genoeg zijn om 1 simpel gedichtje erbij te zetten
De kort- en simpelheid van je gedicht is niet mijn punt van kritiek. Mijn commentaar richt zich op het sinterklaasrijmschema (AABBCC) en het schijnbaar ontbreken van een goed lopend ritme.
quote:Beste LinkseFrieseVegetariër, een mening mag je altijd hebben, maar je 'gebrek aan kennis' of 'blindheid' voor de dichtkunst speelt wel parten in je reactie... jammer...Op dinsdag 11 maart 2008 21:45 schreef LinkseFrieseVegetarier het volgende:
[..]
Dat is een mooie drogredenering; dat ik zelf geen gedichten schrijf wil niet zeggen dat ik geen mening mag hebben over andermans gedichten.
De kort- en simpelheid van je gedicht is niet mijn punt van kritiek. Mijn commentaar richt zich op het sinterklaasrijmschema (AABBCC) en het schijnbaar ontbreken van een goed lopend ritme.
Hoe kun je nou kritiek hebben op een rijmschema? Rijmschema's zijn de algemene middelen van de dichter... Het schema is niet fout, dus ik neem aan dat je wél op de simpelheid van het schema doelde...
Dus je vindt alle gedichten met het schema AABBCC waardeloos?
Jammer dat je ook geen gevoel voor ritme hebt
Hoe lang nog moet dit duren
Na de brand blijven de blaren
’t Mag gerust nog een paar uren
Maar alsjeblieft geen tachtig jaren
Een kadaver
Weet jij, mijn ziel, op deze zoele zomerdag
Nog wat wij in de ochtend vonden:
Bij ‘t omslaan van een bocht, op een stuk keigrond, lag
Een smerig kreng, al half ontbonden.
De benen in de lucht, als van een vrouw die brandt
Van wellust, van lijkvocht vergeven,
Toonde het ons wijdopen, cynisch nonchalant,
Zijn buik waar wolken stank uit dreven.
De zon scheen met zijn hitte op het rottend beest,
Of hij ‘t als stoofvlees wou bereiden;
Zo gaf hij de natuur terug, ten offerfeest,
Waaraan zij eerst haar krachten wijdde.
De hemel staarde neer op dat subliem karkas
Als op een bloem die zich juist opent.
De stank was zo intens dat jij het daar in ‘t gras
Haast met een flauwte moest bekopen.
Veel vliegen rond de buik die van verrotting droop,
En waaruit zwarte drommen bleven
Stromen van larven, een dikvloeibare siroop
Langs lappen aas dat leek te leven.
Dit alles steeg en daalde als een golf van vlees
Of gleed soms wemelend naar voren;
Dan leek het of het lijk van wind vervuld verrees,
Of er veelvuldig werd geboren.
En uit die wereld klonk een vreemde soort muziek,
Als stromend water, wind of regen,
Of als wanneer de wanners, soepel van ritmiek,
Het koren in hun wan bewegen.
De vormen werden vaag, nog maar een droom, of ooit
Iets wat niet uit de verf wou komen
Toch door de kunstenaar wellicht nog wordt voltooid
Als zijn herinnering gaat stromen.
Een teef achter een rots, die heel gespannen was,
Keek toe met ogen die ons haatten,
Gespitst op het moment dat zij van het karkas
Kon scheuren wat ze los moest laten.
- En toch ben jij niet anders dan dat creatuur,
Van gruwelijk bederf vergeven,
Jij, sterre van mijn ogen, zon van mijn natuur,
Mijn engel, passie van mijn leven!
Ja! Ook jij zult zo zijn, na ‘t laatste sacrament,
Jij die de kroon draagt van het schone,
Wanneer je tussen bloeiend gras en botten bent
Geborgen waar de wormen wonen.
Zeg dan, mijn schoonheid, tot die wormen in de aard,
Die jou met kusmondjes verslinden,
Dat ik de vorm en ‘t goddelijk wezen heb bewaard
Wanneer mijn liefste gaat ontbinden!
quote:Scribere proposui de contemptu mundano,
Ut degentes seculi non mulcentur in vano.
Iam est hora surgere a sompno mortis pravo.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Vita brevis breviter in brevi finietur,
Mors venit velociter que neminem veretur,
Omnia mors perimit et nulli miseretur.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Ni conversus fueris et sicut puer factus
Et vitam mutaveris in meliores actus,
Intrare non poteris regnum Dei beatus.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Tuba cum sonuerit, dies erit extrema,
Et iudex advenerit, vocavit sempiterna
Electos in patria, prescitos ad inferna.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Quam felices fuerint, qui cum Christo regnabunt.
Facie ad faciem sic eum adspectabunt,
Sanctus, Sanctus, Dominus Sabaoth conclamabunt.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Et quam tristes fuerint, qui eterne peribunt,
Pene non deficient, nec propter has obibunt,
Heu, heu, heu, miserrimi, numquam inde exibunt.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Cuncti reges seculi et in mundo magnates
Adventant et clerici omnesque potestates,
Fiant velut parvuli, dimitant vanitates.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Heu, fratres karissimi, si digne contemplemus
Passionem Domini amare et si flemus,
Ut pupillam occuli servabit, ne peccemus.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Alma Virgo Virginum, in celis coronata,
Apud tuum filium sis nobis advocata
Et post hoc exilium ocurrens mediata.
Ad mortem festinamus peccare desistamus.
Vila cadaver eris cur non peccare vereris.
Cur intumescere quearis.
Ut quid peccuniam quearis.
Quid vestes pomposas geris.
Ut quid honores quearis.
Cur non paenitens confiteris.
Contra proximum non laeteris.
Reve en Baudelaire deden het erg goed en ook bijzonder dat mensen hier hun eigen gedichten neerzetten. En terecht (want ze waren mooi).
Voor vader
o vader wij zijn samen geweest
in de langzame trein zonder bloemen
die de nacht als een handschoen aan-
en uittrekt wij zijn samen geweest
vader terwijl het donker ons dichtsloeg.
waar ben je nu op een klein ritje
in de vrolijke bries van een groene auto
of legde de dag haar handschoen
niet op een tafel waar schemering en
zachte genezing zeker zijn in de toekomst.
mijn lippen mijn tedere lippen dicht.
16 Juli 1950
Good friends, go softly in your walking
Lest she should wake and rise up talking
Kort maar krachtig. En luguber. Just the way I like it.
In een vlaag van verveling denk ik bij mezelf,
wat kan ik gaan doen? Was ik nog maar elf.
Dan bouwde ik hutten en stookte ik vuur,
Dan draaide ik pijltjes en belde aan bij de buur.
U hoeft niks te doen, want u bent al oud,
Dat is wat men zegt, alleen voelt het zo fout.
Ik wil bij m'n kleinzoon kijken als ie voetballen moet,
wil werken met m'n handen, zoals m'n zoon dat ook doet.
Maar lopen kan ik haast niet meer,
En m'n handen doen ook al tijden zeer.
Mijn plicht is gedaan, het werk is klaar,
Ik zou mogen gaan, maar wil niet naar daar.
Ik ben nog gelukkig, heb ook vaak bezoek,
Ik mag niet klagen, gezellig koffie met koek.
Zullen ze mij herinneren als die lieve oude vent?
Als een vrijgevige man, en niet als een krent?
Ik doe echt mijn best, heb dat altijd gedaan,
en zal dat altijd blijven doen, zolang ik zal bestaan.
De vlaag van verveling, mijn strot gegrepen,
In kinderlijke pracht, door leeftijd gegeven
Daar bouwde ik hutten en stookte ik vuur,
Daar draaide ik pijltjes, bestookte de buur.
U hoeft niks te doen, want u bent al zo oud,
De wereld heel eigen, waar vind men de fout
Mijn zoon in het net, de handen aan bal
Zijn trillende handen, zoals in mijn geval
Waar mijn benen niet dragen
En ik ook vallen zal
Is mijn plicht hier gedaan, en schuw ik de grote val.
De uren zijn op, maar wie geeft mij de tijd
Ondanks de liefde, de koek en respijt
Zal hij mij toch heugen als rechtschapen vent
Als vrijgevige man, en niet als een krent?
Ik doe echt mijn best, heb dat altijd gedaan,
en zal dat ook doen, zolang wij bestaan.
Alleen hou ik meer van simpel taalgebruik, voor iedereen leesbaar zeg maar..
Maar toch bedankt voor je inbreng, kan er alleen maar van leren toch?
ben niet bang
voor wat er zal gebeuren.
Er zullen
witte dieren
door het veld
gaan lopen
en dat
zal alles zijn.
Jan Arends
En door mijn hoofd klinkt: wij zullen doorgaan (Ramses Shaffie oid)
Ik zweef, ik voel me heerlijk, de zon schijnt op mijn bol. Het was goed wat ik net heb gedaan, goed zo, het wordt er allemaal beter op. Mijn ogen zijn dicht en ik voel me alsof in een warm bad. Rustig. Stil. Om er als herboren uit te kunnen stappen.
Het koelt af..in de verte hoor ik wind suizen..ja ik hoor het nu duidelijk. Mijn shirt wappert met mijn haar om het hardst. Mijn armen en benen zijn gespreid. Ik probeer mijn ogen te openen maar de snijdende wind staat dat nauwelijks toe. Wel zie ik groen. Weide. De grond. Het kan niet lang meer duren, ik zie al details, huisjes, dieren. Nog drie seconden denk ik..twee..een..
Waarom ben ik nu niet dood? Mijn ledematen nog steeds spreidend, open ik mijn ogen.. ik leviteer zo kort boven de grond, opdat ik het gras en natte zand kan ruiken. Ik wil niet dood, daarom ben ik het niet. Ik heb me nu wakker geschud, opnieuw. Langzaam gaat mijn reis terug omhoog, terug naar het punt vanwaar ik zojuist gesprongen ben. Terug op die richel, waar ik vaker op heb staan wankelen. Ik sta. Draai me om en loop er definitief van weg. Ik wil weer leven, al is dat het laatste wat ik nog doe!
Ronnie - 16-11-2006
Overtocht
Het koelt af, onder het mooiste avondrood.
Mijn blik vangt in de verte een kleine oude boot.
Ik ga aan boord, geef de schipper een koude hand.
Twee muntjes, goedendag avondland.
Het is al laat, het is al koud
het voelt al lang niet meer vertrouwd.
Maar de beste man die doet zijn werk
en de boot de klus waar hij ooit voor is gebouwd.
Trillend komt de boot weer tot leven.
Langzaam glijdt ze in een rustige vaart
het desolate schemer in.
De koude leuning doet mijn handen beven.
Al was dat het zicht wel waard
op die levenloze stad.
Rustig kijk ik op het dek om me heen.
De boot is leeg maar toch ben ik niet alleen.
Gemankt door een gedachte in mijn hoofd
die het licht in mijn ogen heeft gedoofd.
We liggen samen in een park op het gras – ik kijk je aan.
Naast me voel ik naar je hand die er niet is.
Het zijn die kleine dingen uit ons leven
die kleine dingen die ik nu het meeste mis.
Het duurt niet lang meer, de tocht is bijna klaar.
De boot schurkt zich langs de oever.
Was ons sprookje eigenlijk wel waar?
De gedachte dat ik je misschien vergeet
maakt me enkel nog meer droever.
Een band loopt leeg - niet dat ik die nog plak.
De oude fiets brengt me evengoed naar huis.
Het is nu een stapel stenen met een dak
en allang niet meer mijn thuis.
Ik schud de deurklink de hand en ga naar binnen.
Zijn het de verkeerde dingen die ik nu pak – of juist de goede.
Onrustig waar ik wat rond tot ik het voel beginnen.
Waar je nu ook bent – mocht ik je ooit vinden –
dan hoop ik dat je mij nog steeds herkent.
Ronnie, 9 maart 2008
Slaapwandeling
Ik ben moe
en ik wil slapen
Denk alleen nog maar aan gapen
Niet aan school
Niet aan jou
Voel me eigenlijk in rouw
Niemand dood of overleden
Toch een gevoel
van leegte en gebrek
Ik wordt stiekem en langzaam
een heel klein beetje gek
Of ben ik heimelijk aan het veranderen
naar een totaal andere ik
Een die vanwege het andere licht
opzoek moet naar een nieuw evenwicht
Ik rek me uit en kreun zachtjes
Handen hoog, borst naar voren
Knuistjes dicht, oogjes toe
In mijn slaap en in mijn dromen
Hoop te reiken waar ik wil komen
En als het leven me straks verrast: hoop ik dat het bij me past.
xxx
Ronnie 9-2-2007
Hoe gaat het met je?
Vraag je iemand hoe het gaat
dan luidt het antwoord “goed”
Of dat ook klopt is niet de vraag
maar een antwoord omdat het moet
Op de weervraag “en met jou?”
Geloof ik je omdat ik je vertrouw.
Hoe het werkelijk met je gaat
is slechts een mening in je hoofd
Liegen wordt helaas beloond
de waarheid niet geloofd
Wie “slecht” zegt heeft meestal pech
en zit hooguit zichzelf in de weg.
Elkaar vertrouwen doen we allemaal
dat maakt de waarheid juist zo hard
Jezelf en anderen willen sparen
wordt met eerlijkheid verward
Nog zoveel mensen om je heen
en toch nog steeds alleen.
Ronnie, 20 augustus 2008
Zo even een greep. Goede posts tot nu toe btw
(al is mijn Duits niet so gut )Slaap lekker
Die van Toon zal ik efkes op moeten zoeken, maar die ander heb ik uit een liedje, maar ik weet dat de schrijver(s) hem ws ook ergens anders vandaan hebben.
Beware my friends, as you pass by
as you are now, so once was I
As I am now, so you must be
prepare therefore to follow me.
Come away, come away, death,
And in sad cypress let me be laid;
Fly away, fly away, breath,
I am slain by a fair, cruel maid.
My shroud of white, stuck all with yew,
O prepare it!
My part of death, no one so true
Did share it.
Not a flower, not a flower sweet,
On my black coffin let there be strown;
Not a friend, not a friend greet
My poor corpse, where my bones shall be thrown;
A thousand thousand sighs to save,
Lay me, O, where
Sad true lover never find my grave
To weep there!
(Shakespeare)
quote:Het zou maar zo een nummer van Flogging Molly kunnen zijnOp zaterdag 20 september 2008 04:18 schreef Metus het volgende:
Niet minder fatalistisch, wél erg mooi:
Come away, come away, death,
And in sad cypress let me be laid;
Fly away, fly away, breath,
I am slain by a fair, cruel maid.
My shroud of white, stuck all with yew,
O prepare it!
My part of death, no one so true
Did share it.
Not a flower, not a flower sweet,
On my black coffin let there be strown;
Not a friend, not a friend greet
My poor corpse, where my bones shall be thrown;
A thousand thousand sighs to save,
Lay me, O, where
Sad true lover never find my grave
To weep there!
(Shakespeare)
Toen ze zelf thuis op sterven lag (kanker), had ik op een avond dit gedicht verzonnen.
Die nacht was ze toevallig gestorven en ik heb het gedicht nog altijd bewaard:
Ik zal maar aan je denken
Aan zoals je was toen je alles nog kon
Aan al je kleine geschenken
Aan hoe je zat in de zon
Nu is die tijd voorbij
Binnenkort in de hemel ben je vrij
Eerdaags mag jij rusten
Mag jij wandelen in de zon
Net als in die tijd dat je alles nog kon
Het kan vanavond zijn, mischien morgen
Dat je in de hemel ontwaakt, zonder zorgen
Je man zal op je wachten
Die nu nog voort leeft in onze gedachten
Je hebt een mooi leven gehad in goede gezondheid
Het is nu gewoon je tijd
Best goed gemaakt vind ik.
Mijn hoofd is als deeg
zo vloeiend en leeg
De omgeving is zacht
de duisternis lacht
Ben ik wakker of moe
wat doet het er toe?
Of denken kan krenken
diep in je hoofd
Waarheen is de tijd
waarlangs ik kon meten
Al wat me verblijdt
ik ben me vergeten
Ooit ontwaak ik
en blaak ik
en komt alles goed
Ronnie 23 september 2008
Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glint on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you wake in the morning hush,
I am the swift, uplifting rush
Of quiet birds in circling flight.
I am the soft starlight at night.
Do not stand at my grave and weep.
I am not there, I do not sleep.
Do not stand at my grave and cry.
I am not there, I did not die!