Kubus & BangBang - Pie & Mash

quote:

Een beetje artiest zegt in interviews dat hij of zij minimaal honderd demo’s klaar had liggen om vervolgens tien nummers aan het plastic toe te vertrouwen. Ook Kubus en BangBang hadden naar eigen zeggen zo’n zeventig kindjes op de plank liggen. Toch heeft deze Topnotch act geen moeite bijna de helft daarvan uit te brengen. Overdaad schaadt, maar wanneer je merkt dat de dubbel-cd met 31 nummers tot de laatste van de achtennegentig minuten blijft boeien, kun je alleen maar concluderen dat deze gewaagde tweede meer dan geslaagd is. Pie & Mash is Album van de Week.

Doorgekookte, gepureerde aardappelen en een vette gehaktbal dobberend in een lauwwarm peterseliesausje, oftewel Pie & Mash. Sinds de achttiende eeuw het traditionele Britse arbeidersdelicaat. De hint mag duidelijk zijn: producer Kubus en mc BangBang zijn gewone jongens gebleven. Dit mag overigens best met een knipoog gelezen worden. Het vorig jaar verschenen debuut Learning Curve liet al horen dat er weinig gewoontjes is aan de ‘collab’ tussen de zwaar getatoeëerde Britse ex-crackjunk en de producerende kaaskop.

Pie & Mash luistert in eerste instantie weg als een opbouwende drum-‘n’-bass liveset: dikke en diverse beats met een mc die de luisteraar ophypet. Dit gegeven alleen al zou reden zijn om de plaat in de auto, thuis, op het werk of in de sportschool kapot te draaien. De individuele nummers zou je hier echter tekort mee doen. Pie & Mash kent namelijk ook nog eens dikke hits. Producer Kubus heeft in een jaar tijd nog meer mogelijkheden gevonden om al zijn muzikale interesses succesvol te vermengen. De soundscapes en puntige beats van Float of de droge-natte krantenmelodie van Anyone Can Make A Day zijn zo kundig en aanstekelijk dat er de komende tijd nog vele imitaties op zullen duiken.

Kubus laat zien op dit moment op een grote hoogte in het Nederlandse beatklimaat te staan. De songvolgorde en splitsing in de twee cd’s lijkt inwisselbaar. Toch is er goed nagedacht over de opbouw van intensiteit en spanning. Muzikaal is deel één van Pie & Mash het meest vernieuwend. Deel twee kent wat meer de in-ya-face benadering van het debuut.

De bijzonder gecombineerde muzikale invloeden blijken wederom een goede ondergrond voor mc BangBang. Zijn grote bek, nietsontziende grootheidswaan en paranoia maken van deze geëmigreerde Londenaar een ideaal hate him or love him boegbeeld. Op Learning Curve kon de eendimensionale schreeuwerige toon en genre-eigen zelfverheerlijking na een tijd gaan irriteren. Op Pie & Mash heeft de mc een balans gevonden tussen de harde en luide straatvechterstaal en zijn diepere sociaal bewogen observaties. Zelfs als je een hekel hebt aan het genre zou je Hot Winter’s Day en The Kids eens moeten beluisteren. Wat een creatieve manier om beschouwende nummers een plek op het album te geven.

Het is Kubus & BangBang flinke ernst in het introduceren en meteen ook op de schop nemen van het rauwe Britse geluid. Met Pie & Mash zetten beiden een grote stap voorwaarts. Wie dacht met Learning Curve een eenmalig tussendoortje te hebben gegeten, zal opkijken van de ambities en muzikale diversiteit op opvolger Pie & Mash.

quote:

Op dinsdag 19 februari 2008 21:04 schreef kciR het volgende:
Ik heb hem zondag gekocht, naar aanleiding van disk 1 in de luisterpaal, de tweede schijf is net zoveel de moeite waard! Geniaal album, lekkere biets van Kubus! Toch knap dat het 31 nummers lang blijft boeien, had ik niet gedacht. Het nummer met Sticks en die met Timmy zijn op dit moment m'n favorieten.. Reasons Not To Be Violent blijft echt hangen
Bij de cd zit trouwens een stickervelletje als extraatje, kun je je koelkast (cd hoes is een koelkast) mee beplakken.

quote:

Kubus & BangBang: “Mensen creëren hun eigen demonen”

“Elke keer als kinderen een zwarte persoon op tv zien, is het een debiel”

interview Atze de Vrieze maandag 25 februari 2008 16:09

Naast de deur van John Reilly staat een rijtje fonkelende sneakers. De mededeling op de deur is onverbiddelijk: “Schoenen uit”. De Britse rapper, beter bekend onder de naam BangBang, houdt vandaag persaudiëntie in zijn huis in Amsterdam ter gelegenheid van het nieuwe album Pie & Mash. Het is alweer het tweede album met de Zwolse beatmaker Kubus, amper een jaar na debuut Learning Curve. Wat heet: het album telt maar liefst 31 tracks, verdeeld over twee schijfjes. “Ik wilde er eigenlijk veertig”, zegt BangBang. “Zo is het precies goed”, zegt collega Kubus.
Een blik op de deurposten verraadt dat achter die schoenenregel wel eens meer kan zitten dan hygiëne. Naast bijna elke deur hangt een klein briefje, met daarop een tekst. “Het zijn islamitische gebedjes”, zegt BangBang. “Ik kan ze niet onthouden, dus ik plak ze maar gewoon op de deur. Je moet constant onthouden dankbaar te zijn. Het leven is kwetsbaar.” BangBang is moslim. Dat is geen nieuws, maar je zou het haast vergeten. Hij loopt er niet mee te koop, maar zijn boekenkast staat vol teksten over religie, goed en kwaad en de profeet. “Ik gebruik de woorden moslim en islam niet graag”, zegt hij. “De brainwash heeft zijn werk gedaan. Als mensen die woorden horen, schakelen hun hersenen uit. Ik breng dezelfde waarden, alleen met andere woorden.”

De rolverdeling binnen Kubus & BangBang is duidelijk: Kubus is de man van de beats, BangBang zorgt voor de inhoud. BangBang is een man van principes. Dat merkte ook TMF-vj Valerio, die BangBang een duivel noemde, terwijl hij engelvleugels op zijn rug heeft staan. “These ain’t just tattoos, they are warning signs”, waarschuwde BangBang nog op Pie & Mash. Een week later bij Jensen werd er wat over geginnegapt, maar eigenlijk was BangBang bloedserieus. Het sleutelwoord in de teksten van BangBang is paranoia, nauw verbonden met de manier waarop hogere machten in de maatschappij (overheden, media) bewust of onbewust mensen manipuleren. Meer speciaal: zwarte mensen.
“De zwarte mensen op deze wereld worden gedemoniseerd”, zegt hij. “Zwarte mannen werden tijdens de slavernij omschreven als beesten met een hoge pijngrens. Je kon ze met een zweep slaan, zonder je daar schuldig over te voelen. Het waren geen mensen. Daarom heb ik een psychologisch spel met Valerio gespeeld. Ik wist dat hij – met zijn instelling – bang voor me zou zijn. Hij had kunnen weten dat ik alleen de bank omver zou gooien en dat het verder onschuldig was, maar hij dacht dat hij klappen zou krijgen. Als je denkt dat ik een duivel ben, moet je ook leven met de paranoia. Gaat je hart sneller kloppen als er ’s avonds laat in de tram paar Marokkaanse jongens binnen komen? Dat heb je aan jezelf te danken. Mensen creëren hun eigen demonen, nu moeten ze ermee leven.”

BangBang zelf is ervan overtuigd dat hij wél controle heeft over zijn leven. “Ik ben van een generatie die niet opgegroeid is voor de tv. Bijna alles wat op tv komt, is rotzooi. Ze hebben een experiment gedaan in de VS met zwarte kinderen die veel tv kijken. Ze gaven hen een zwarte en een witte pop. De meeste kinderen kozen voor de witte pop. Zo krachtig is dat apparaat. Die kinderen hebben al op jonge leeftijd het gevoel dat ze lelijk zijn. Dat is niet verwonderlijk. Elke keer als ze een zwarte persoon op tv zien, is het een debiel. Oprah Winfrey is een machtig persoon, maar moet je kijken hoe ze zich gedraagt! Bill Cosby, nog zo’n stereotiep.”

“Buiten de studio ben ik wel grappig”, verzekert hij. “Het is een bewuste keuze. Op de radio hoor je alleen maar ‘Dom lomp en famous bitches zitten aan mijn penis’. Er moet toch ruimte zijn voor iets serieus? Er staat trouwens wel een partynummer op Pie & Mash. One Verse heet het, het is een grote grap. Eén uit dertig, ja. Hahaha! Eerlijk gezegd vind ik het wel ontspannend om over Conflict Diamonds te praten. Het geeft me een goed gevoel om me druk te maken over mensen die ik niet eens ken. Ik heb ook een track gemaakt over iemand die in een half jaar 20.000 euro uitgeeft aan cocaïne, zonder erbij stil te staan dat er een veld zo groot als dit huis voor nodig is om zo’n klein beetje charly te maken. En dat papaverteelt de aarde verkloot. Je kunt niets anders meer verbouwen als je eenmaal cocaïne hebt geteeld.”

Kubus, langzaam weg gedut bij het bevlogen verhaal van BangBang (“Ik heb het vaker gehoord”), schrikt wakker bij de vraag of zijn maat hem nog wel van zijn cocaïne laat genieten. “Ik ben anti drugs man!”, zegt hij verontschuldigend. “Hij kan niet produceren als hij high is”, schiet BangBang hem te hulp. “Ik wel. Ik heb een boek geschreven, 544 pagina’s in drie weken. Het heet My Shit en is volledig gemaakt op White Widow. Dertien uur per dag man, ik heb er een kuil van in mijn matras!”