Grootste vuilnisbelt ter wereld in oceaan

quote:

Grootste vuilnisbelt ter wereld in oceaan
Bron : AD

Met hun boot hebben Charles Moore en Marcus Eriksen zojuist koers gezet naar een afschrikwekkend eilandenrijk van kunststof.

De vervuiling door afvalplastic neemt ongekend grote vormen aan.
De Amerikaanse wetenschappers gaan onderzoek doen naar twee enorme ophopingen van plastic die het leven in de Stille Oceaan bedreigen.

Moore en Eriksen vermoeden dat elk van de concentraties plastic, die aan weerszijden van Hawaï ronddobberen, ongeveer zo groot is als de hele Verenigde Staten. In feite is de Stille Oceaan daarmee de grootste vuilnisbelt ter wereld.

Het afval wordt met de golfstromen meegesleurd naar twee plaatsen in de zee waar nauwelijks sterke stromingen en wind zijn. Doordat de stroming eromheen wel sterk is, blijft het plastic op dezelfde plek ronddrijven.

De ‘plastic soep’ vormt een grote bedreiging voor het leven in de zee. Vooral vogels zien bijvoorbeeld plastic doppen, aanstekers, Lego-blokjes of delen van een kapotte volleybal aan voor voedsel. Het plastic verdwijnt in de magen en hoopt zich op. Ook kunnen dieren in het plastic verstrikt raken en sterven.

Moore stuitte toevallig op de onderwatervuilnisbelt. Toen hij met een zeilboot van de gebruikelijke vaarroutes afweek zag hij een week lang plastic afval langs de stevens voorbijdrijven. Hij vroeg zich af hoe zo’n gigantisch deel van de zee zó vervuild kon zijn. Hij richtte het onderzoeksinstituut Algalita op om zijn vraag beantwoord te krijgen. Moore’s meest recente schatting is dat de twee vuilophopingen in de Stille Oceaan 100 miljoen ton plastic bevatten. Ter vergelijking: in 2006 sloeg Antwerpen, de op een na grootste haven van Europa, 167 miljoen ton over.

Via het internet - een telefoon heeft Moore niet aan boord van zijn onderzoeksschip - laat de oceanoloog weten steekproefsgewijs netten uit te gooien. ,,Maar waar ze vol met plankton en vis zouden moeten zitten, halen we tot nu toe alleen plastic omhoog. Eén vis hebben we gevangen. Die kwam uit een dikke pvc-pijp.’’

Verondersteld wordt dat negentig procent van al het afval in de zee uit plastic bestaat. Het milieuprogramma van de Verenigde Naties (UNEP) schatte in 2006 dat in elke anderhalve vierkante kilometer oceaan 46.000 plastic voorwerpen en deeltjes drijven. Studies van Amerikaanse onderzoeksinstituten wijzen uit dat het plastic niet afbreekt. In de oceanen wordt kunststof uit de jaren vijftig gevonden dat er nog zo goed als nieuw uitziet.

Volgens Algalita-medewerker Marieta Francis hebben niet alle zeeën te kampen met plastic. ,,In de Beringzee bij Alsaka is het nauwelijks te vinden. Daar botsen zoveel stromingen op elkaar dat afval niet de kans krijgt zich op te hopen. De zee spoelt zichzelf als het ware schoon.’’

Ook in de Noordzee zorgen stromingen ervoor dat afval zich niet op één of een paar plekken ophoopt, zegt Jan van Franeker, als marien bioloog verbonden aan het onderzoeksinstituut IMARES van de Wageningen Universiteit. ,,Verspreid over de hele Noordzee is plastic te vinden.’’

Volgens Van Franeker hebben de dieren in de Noordzee daarmee meer te lijden van het plastic dan de dieren in de Stille Oceaan. ,,In het hart van de concentraties plastic is weinig stroming. Die plekken zijn daarmee niet erg voedselrijk. Vissen en ander zeeleven zijn juist te vinden op plekken waar stromingen op elkaar stoten. Dat is in de Noordzee het geval.’’

In de Verenigde Staten waarschuwt Charles Moore dat het plasticprobleem in zee alleen kan worden opgelost als mensen minder spullen kopen. Van Franeker is wat genuanceerder. ,,Het is net als met het terugdringen van de olievervuiling. Het duurt tientallen jaren voordat er resultaten worden geboekt. Nu worden in Europees verband doelstellingen vastgelegd om de hoeveelheid plastic in zee terug te brengen. In de havens komt een betere afvalvoorziening, er gelden strenge boetes voor scheepspersoneel dat plastic overboord gooit en ladingen zijn doorgaans beter verpakt en vastgezet dan een aantal jaren terug. Het oplossen van het plasticprobleem in zee heeft tijd nodig.’’

quote:

The Red Herrings of Greenpeace
Bron : sciencepunk.com
November 24th, 2006

Greenpeace Logo
It must be hard for Greenpeace. Once tackling the world’s great environmental threats meant throwing yourself in front of a harpoon gun, or having your ship blown up by French spies. Today’s concerns are far more pedestrian, and it’s not easy to get people worked up about litter in the ocean. That must be why Greenpeace decided to issue a press release warning of the PACIFIC TRASH VORTEX. According to them, this swirling whirlpool of doom is collecting our garbage and concentrating it into “an area the size of Texas”, poisoning marine life and killing baby seals. They’ve got a lovely animation of the PACIFIC TRASH VORTEX which can be seen here.

Let’s have a look at a couple of the statements made in the Greenpeace press release, as reported by Reuters.

The Greenpeace report, “Plastic Debris in the World’s Oceans” said at least 267 species — including seabirds, turtles, seals, sea lions, whales and fish — are known to have suffered from entanglement or ingestion of marine debris.

Plastic pollution is a problem in all the world’s oceans, the Greenpeace report said, but underlined the issue in the Pacific by sailing through the floating garbage dump and capturing images of wildlife interacting with plastic.

Okay, firstly, I don’t believe that Greenpeace single-handedly counted 267 different species in trouble. And more to the point, sea lions are coastal, so I don’t think they’ll be hanging out in the middle of the largest ocean on Earth. Something is amiss. Secondly, I can’t find any pictures of this PACIFIC TRASH VORTEX, despite their claims. If there really is a carpet of filth coating the North Pacific, I want to see it.

The next step is to find the source of all these statements. That would be Greenpeace’s report “Plastic Debris in the World’s Oceans“, written by Michelle Allsopp, Adam Walters, David Santillo, and Paul Johnston. The first thing we notice is: this is a literature review. There’s no evidence that any of these authors have ever been to the PACIFIC TRASH VORTEX. In fact, the words “PACIFIC TRASH VORTEX” do not appear anywhere in this paper. What’s going on?

This isn’t a bad paper - something your average undergraduate would be proud of. For the most part it details various published papers that have reported the negative effects of marine pollution, and says very little about a giant swirling vortex of garbage. Then I found the following table:

Greenpeace Table


Now, Wikipedia tells me that the North Pacific Gyre lies roughly between the equator and 50 degrees north. So, according to Greenpeace’s own report, the average amount of debris found here is less than one piece per square kilometer. That makes the PACIFIC TRASH VORTEX cleaner than the Arctic, North Atlantic, English Channel, Mediterranean, Southern Atlantic, Ambon Bay and the Southern Ocean. In fact, there isn’t a single area on the table with less trash than the North Pacific Gyre. So where the heck did Greenpeace get their PACIFIC TRASH VORTEX idea from? Page 28 reveals:

The North Pacific central gyre is an area of convergence where clockwise ocean currents act as a retention mechanism and prevent plastic debris from moving towards mainland coasts. A study in this region reported exceptionally high densities of plastic debris (Moore et al. 2001). Using nets to collect debris, the abundance of floating plastic averaged 334,271 pieces/km2, (range 31,982 to 969,777 pieces/km2). The results of floating plastic debris from this study cannot be directly compared with most other studies on floating debris in which debris is quantified by a different method, namely visual inspection of the ocean surface.



Now, let’s remember that phrase “cannot be directly compared with most other studies“, while we look to page 7:

Floating marine debris: studies on different areas of the marine environment reported quantities of floating marine debris that were generally in the range of 0-10 items of debris per km2. Higher values were reported in the English Channel (10-100+ items/km2) and Indonesia (more than 4 items in every m2). Floating micro debris has been measured at much higher levels: the North Pacific Gyre, a debris convergence zone, was found to contain maximum levels, that when extrapolated represent, near to a million items per square kilometre.

So, which is it? Does the North Pacific contain one piece of garbage per square km? Or one million? You’d think with Steve Smith “finding a lot of stuff out here, floating by” and with “inflatable boats dispatched from the ship to collect samples”, Greenpeace might be able to narrow down the garbage density to ooh, say, a power of 10 or so. Of course, that might meaning telling the truth: there is a lot of garbage out there, but it’s spread over 34 million square kilometers. The environmental problems that Greenpeace highlighted are happening, but for the most part, not in the North Pacific (well, it beats living in Ambon Bay, put it that way). This is because Greenpeace, though good at getting headlines, aren’t very good at science. Until they find another harpoon gun to jump in front of, expect more sensationalistic press like this from our errant eco warriors.

quote:

This is because Greenpeace, though good at getting headlines, aren’t very good at science.