BNN: Over mijn lijk #4

quote:

Op woensdag 12 maart 2008 10:08 schreef Brighteyes het volgende:
Tsjonge zeg... kippevel op mijn armen bij het lezen hoe het ze gegaan is gisteren...
Mooi dat dat toch maar kan in ons land. Op die manier voor je afscheid kiezen.

quote:

Op dinsdag 11 maart 2008 22:47 schreef Duderinnetje het volgende:
De deelnemers aan OML hebben daar toch wel een beetje zelf voor gekozen. Ik denk dat er heel serieus met ze wordt gepraat van te voren en de selectie van deelnemers niet over één nacht ijs gaat. Er is vast veel voorlichting over wat het allemaal teweeg kan brengen.

Degenen die meedoen hoor je ook altijd zeggen dat ze juist de realiteit willen tonen, willen laten zien hoe zoiets is.

Ik heb er persoonlijk trouwens helemaal geen moeite mee om er naar te kijken of die weblogs te lezen. Geen moeite mee in de zin dat ik het een real life soap vind of zo.
De dood is inderdaad wel iets heel persoonlijks, maar dat betekent ook dat iemand er voor mag kiezen het publiek te laten meedelen.

Maar misschien ben ik wel erg nuchter in dit soort dingen hoor

quote:

Op woensdag 12 maart 2008 21:29 schreef gimme.shelter het volgende:

[..]

Dat de deelnemers aan het programma ervoor hebben gekozen snap ik best en daar heb ik ook geen moeite mee. Nu weten we dat Gwendo idd maandag is overleden. Maar op diezelfde maandag (terwijl nog niks zeker was..) stonden er al allemaal reacties op zijn blog in de trant van.."hij is aan zijn laatste reis begonnen"... en dat vond ik wel wat prematuur....en een beetje naar. Ga pas condoleren als er een doodsbericht is verschenen, denk ik dan. Maar misschien ben ik ouderwets, en het helpt ook al niet dat ik niet geloof in een laatste reis, klinkt mooi, maar volgens mij is dood, dood. Bah!!

quote:

Op woensdag 12 maart 2008 21:32 schreef Duderinnetje het volgende:

[..]

Ja, dat was een beetje voorbarig dan!

Maar goed, het is vast goed bedoeld allemaal. nee in die laatste reis geloof ik ook niet zo. Maar misschien is het eigenlijk wel prettiger als je er wel in gelooft, bedenk ik me nu. Ik ga het nog eens proberen

quote:

Op woensdag 12 maart 2008 22:20 schreef Haaibaaike het volgende:
Maar het wil toch niet zeggen dat ie graag dood wilde Hij wilde niet als een kastplantje e.d.leven.
Vandaar de euthanasie Nee, afscheid maar dan (voorgoed)van je kind is nooit leuk. Hij is idd veels ze jong gestorven en of ie op reis is geloof ik ook niet hoor!!!

quote:

Op woensdag 12 maart 2008 22:34 schreef TheVulture het volgende:
[..]het enge is dat het mensen zijn zoals jij en ik bij wie het leven ineens ophoudt [..]

quote:

Dit soort programma's sterken me trouwens ook nog eens extra in mijn wens toch ooit wel in de uitvaartbranche te gaan werken.
Mensen die er in hun leven zo iets moois en intens van maken verdienen ook een mooie uitvaart en het lijkt mij echt heel mooi werk om de nabestaanden daarbij te helpen, om een afscheid te realiseren waar men, net als op het leven van de overledene, met een goed gevoel op terug kan kijken.

quote:

Op woensdag 12 maart 2008 22:48 schreef Brighteyes het volgende:
Dit soort programma's sterken me trouwens ook nog eens extra in mijn wens toch ooit wel in de uitvaartbranche te gaan werken.
Mensen die er in hun leven zo iets moois en intens van maken verdienen ook een mooie uitvaart en het lijkt mij echt heel mooi werk om de nabestaanden daarbij te helpen, om een afscheid te realiseren waar men, net als op het leven van de overledene, met een goed gevoel op terug kan kijken.

_{Overigens, ook mensen die er niet zo nadrukkelijk een feest van maken verdienen een mooie uitvaart natuurlijk.}

quote:

Op donderdag 13 maart 2008 10:41 schreef RHCPeter het volgende:

[..]

In september begin ik met een opleiding voor uitvaartverzorger. Precies de reden wat jij zegt.

quote:

Op donderdag 13 maart 2008 10:42 schreef Badabingea het volgende:

[..]

Teveel alles is liefde gekeken?

quote:

14-03-2008 22:16
Drie weken geleden
Het is nu drie weken geleden dat ze is overleden. Een korte tijd in weken een lange tijd in minuten. Vorige week vrijdag zat ik nog diep in de put. Ik heb de rust genomen en over de dingen nagedacht. De rust is dan weliswaar relatief. De halve dag staat in het teken van regelen. Testament, ANW, pensioenen, rekeningen; noem maar op. Ik krijg brieven van instanties waar ik het bestaan niet vanaf weet. Met minderjarige kinderen in het spel is het helemaal een feest. Toch heeft de rust mij goed gedaan. Ik heb veel nagedacht over wat Margreet nu zou willen dat ik ging doen. Misschien voor de hand liggend maar het antwoord is eenvoudig en simpel. Margreet wilde altijd het leven. Vier jaar geleden, na de constatering van haar kanker, heeft haar leven alleen maar in het teken gestaan van doen, dromen en durven. Momenten pakken, plezier maken en bovenal elke minuut van de dag je hart volgen. Altijd je hart maar volgen. Dit is wat ik ben gaan doen. Niet even maar voor eeuwig. Jullie en de mensen direct om me heen hebben mij ervan overtuigd dat iedereen rouwt op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout. Ik mis haar nog steeds elk uur. Elke uur denk ik aan haar. Deze gedachten zijn echter niet meer zo pijnlijk. Als ik aan haar denk en naar haar foto’s kijk dan word ik blij. Blij om wat ze voor me heeft gedaan. Wat ze ons heeft gegeven en wat er voortleeft van haar. Prettige gedachten overstemmen de stilte. Rouwen kan ook met prettige gedachten. Ik heb voor mijn gevoel ook afscheid genomen van de pijn en het diepe verdriet. Wie zegt er eigenlijk dat je lang de pijn moet voelen. Het glas is bij ons altijd half vol geweest. Bij andere soms half leeg. Toch zit er dezelfde hoeveel in. In mijn zoektocht naar dat ene teken van Margreet besefte ik niet dat ze me dat inmiddels al lang had gegeven. Dit is het bewustzijn van de kracht op dit moment om door te gaan. Ik leerde Margreet altijd dat teleurstelling te maken heeft met het feit dat er verschil zit tussen de realiteit en je eigen voorstelling. Een van deze twee kun je beïnvloeden. De andere niet. Stel je voorstelling dus bij was altijd ons motto. Dit is niet makkelijk als je hoofd is gehuld in mist van verdriet en verlangen naar haar zijn. Tijd geeft hier de oplossing. Mist trekt automatisch na verloop van tijd altijd weer op. Juist onze gesprekken de laatste jaren sterkten mij bij dit soort gedachten. Het geeft met de kracht om mijn eigen weg te gaan. De kracht om weer liefde te voelen en te geven. De intensheid waarmee Margreet en ik de laatste paar maanden samen hebben geleefd maakten het verdriet om haar verlies niet minder. Ze zijn echter wel een enorme steun in het verwerken van dit verdriet. Maar wat is er mooier dan te genieten van een eenzame zonnestraal tussen de regen, je zoon die op het grasveld verstoppertje speelt en de liefde die je krijgt van anderen. Margreet haar foto staat midden in mijn kamer en ze geniet bij alles mee. Ze geeft haar goedkeuring met een glimlach bij alles wat ik doen. De puzzel is niet erg ingewikkeld als je eenmaal de randen hebt gelegd. Ik heb het gevoel dat de randen nu goed liggen en ik ga verder. Verder met het afmaken van de puzzel. Als die eenmaal helemaal in elkaar zit kan ik de schoonheid van het plaatje pas goed bewonderen. Jullie en niet op de laatste plaats Margreet, helpen mij in stilte met deze puzzel. Ik zal nooit vergeten hoe bijzonder het is om te leven. Ik heb de dood te dichtbij gezien. De dood, niet verklaarbaar en zonder reden. Toch ga ik vanacht een mooie slaap tegemoet. Sven die ligt in mijn bed op Margreet haar plaats en ik heb iets bijzonders onder mijn kussen. Er is maar een wonder op de hele wereld die weet wat dat is.