Pubers!

Lekker pedagogisch bezig die man..... Hij had haar ook op een normale manier uit kunnen leggen dat hij eerst eens goed moest kijken. Gek is dat veel mensen vergeten schijnen te zijn hoe je je af en toe kunt voelen als puber; onzeker, angstig, instabiel ( en dan is een buitenboordbeugel wel het laatste op de wereld wat je kunt gebruiken). Op een moment dat hij zo'n antwoord geeft zet zo'n puber meteen haar stekels op en gaat in de verdediging, want ze willen niet meer op zo'n manier behandelt worden; ze zijn alleen zelf nog niet in staat dat wat genuanceerder te laten merken.

Ik merk duidelijk dat als ik op zulke momenten aan haar uitleg hoe dat bedoelt wordt, of wat haar ongenuanceerde gedrag voor invloed en uitwerking op een andermans gevoel heeft, ze over haar eigen gedrag nadenkt en inziet dat dat niet altijd even gepast is. Als ik haar echter ga afbekken en kleineren dan is er geen normale conversatie meer mogelijk en is het oorlog; logisch, ik zou dat zelf ook niet accepteren, alleen zou ik dat op een andere manier laten merken en dat vermogen hebben zij vaak nog niet.

Ik ging zelf voortijdig van school omdat ik daar echt niet op mijn plek zat. In mijn tijd was de sociale controle groot en pubers waren een "vergeten" groep. Het gevolg hiervan was dus dat je je nog heviger ging verzetten, met alle gevolgen van dien. Omdat ik nog geen 16 was toen ik van school ging, moest ik 1 dag per week verplicht naar school. Dit was meer een soort "hoe houden we ze van de straat opvang". Er was echter 1 leraar die op een andere manier met ons omging. Hij was al ouder, maar zo relaxed......Toen we op een dag op school kwamen vertelde hij dat hij een uitvoering van zijn toneelvereniging had gehad en dat het een groot succes was. Wij vroegen direkt waarom hij dat niet van te voren had verteld, zodat wij hadden kunnen komen. Toen zei hij dat hij niets liever had gewild, maar dat hij bang was geweest dat wij ons asociaal gedragen zouden hebben en hij dat dus niet aandurfde.....Wij zaten echt met onze bek vol tanden......Dit maakte meer indruk dan iedere straf die we tot dan toe hadden gehad en drukte ons keihard met onze neus op de feiten. Teruggeven wat het gedrag van een puber met anderen doet en ze zelf na laten denken over dat gedrag en hoe dat anders zou kunnen heeft 10 keer meer effekt dan straffen en allerlei ver- en ge-boden op te leggen.

[ Bericht 35% gewijzigd door childintime op 28-01-2008 23:58:17 ]

Ik zit dit topic eens zo terug te lezen en het valt me op wat een leuk en interessant topic dit is geworden De onzekerheden van pubers, waar je als puber-ouder weer mee te maken krijgt en soms even niet zo goed weet hoe het aan te pakken (je krijgt er nou eenmaal geen gebruiksaanwijzing bij ) , maar toch nog altijd dat kind zien....Het is een kwestie van nabijheid en loslaten; je kind ineens zien veranderen in een jong volwassene en soms ineens weer die afhankelijkheid ervaren.......

Het is niet makkelijk, voor beide partijen, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met twijfels of ik het wel goed doe

Pffff, die hormonen....Het ene moment staat ze gezellig met haar vriendje te zoenen en het andere moment verandert ze compleet in een heks, die zowat het behang van de muren krabt....

Dat vind ik het meest moeilijke, vooral omdat ik juist in de tegengestelde richting ga; dus ook last van al die rondvliegende hormonen heb. Nu ben ik wie ik ben, mijn persoonlijkheid is gevormd en heeft soms last van hormonen. Haar persoonlijkheid is nog niet gevormd en wordt bij tijd en wijle overschaduwd door hormonen.

Ik vind het ook wel heel leuk om te zien hoe zij haar weg vindt. Ze belt me dan op als ik op mijn werk ben, " Mam, er staat op het treinbord "geen informatie beschikbaar"; er komt vast geen trein meer vandaag, hoe moet ik nou naar mijn vader......" Ik moet haar daardoorheen loodsen, terwijl zij de volgende dag weer staat te schreeuwen dat ik me niet overal mee moet bemoeien en zij zelf wel weet hoe het moet........

Daarom kan ik er zo van genieten als ze het weekend naar haar vader is.....Even alleen maar aan mezelf hoeven denken

Vooral nu op deze leeftijd. Toen ze kleiner was, ging ze gewoon op tijd naar bed, maar nu wil ze de weekenden natuurlijk opblijven, dus gaat ze zo'n beetje gelijk met mij naar bed. De weekenden dat ze weg is doe ik niet eens veel bijzonders. Vroeger toen ze klein was ging ik dan nog wel uit ofzo, maar nu kan ik zo genieten van het alleen zijn, gewoon even niet met iemand anders bezig zijn......

Laatst was het 00.30 op een Zaterdag en na herhaaldelijk vragen van mijn kant of ze naar bed wilde gaan omdat ik ook zo ging, bleef ze gewoon zitten (bijna slapend). Ineens stond ik dus op en vroeg ze verbaasd wat ik ging doen. Ik zei dat ik natuurlijk naar bed ging; ze is nog nooit zo snel boven geweest , want het idee dat zij de lichten uit moest doen en naar bed zou moeten als ik er al in lag, stond haar ineens helemaal niet aan

Mijn dochter had bijna 2 jaar geleden een neuspiercing laten zetten (juwelier). Na een half jaar heeft ze hem per ongeluk s'nachts eruit getrokken omdat het nog steeds irriteerde. Nu wil ze een piercing onder haar onderlip of in haar tong; NO WAY!! Ook bij haar ontsteken regelmatig haar oorpiercings nog (4 stuks, 3,5 jaar oud), dus ik vind dat niet goed. Ze mag opnieuw een neuspiercing of een wenkbrauwpiercing, maar piercings die echt door vlees gaan of ernstige gevolgen kunnen hebben (zoals navelpiercing buikvliesontsteking kan veroorzaken), krijgt ze van mij geen toestemming voor.

Officieel mag het ook echt niet onder de 15, ook niet als de ouders meekomen. Ik ken iemand die een tattoo/piercing studio heeft en hij is de enige waar mijn dochter een piercing mag laten zetten, omdat ik hem gewoon vertrouw. Hij heeft veel verstand van het menselijk lichaam, doet ook aan cosmetische tattoeage ism een chirurg bij bv vrouwen die een borstamputatie hebben gehad. Hij is zo'n beetje de enige die ik in deze vertrouw en als ze iets wil, dan mag ze dat bij hem laten doen. Maar hij doet het dus niet onder de 15, ook niet als de ouders toestemming geven.

Ik heb haar dus verteld dat ze er echt niet mee thuis hoeft te komen. Als er iets mis gaat, zit ik ook met de gevolgen. Ze mag dat van mij doen als ze zelf de volledige verantwoordelijkheid voor zoiets kan dragen. Vorige keer begon ze ineens over een tattoo...... Ik heb haar gezegd dat als ze daar mee thuiskomt, ik er persoonlijk voor zal zorgen dat'ie er binnen een week weer af is Ze wacht maar lekker tot haar 18e ofzo. Niet dat ik iets heb tegen tattoo's, ik heb ze zelf ook, maar dat is iets wat je niet als 15 jarige besluit.

@ Ticootje, ik zie nu ineens dat jij 16 had gezet; het mag dus vanaf 15 officieel.

De mijne rookt ook niet en drinkt alleen bij speciale gelegenheden wel eens een flesje breezer.

Tsja, die communicatie..... Dat is hier dus absoluut niet. Niet van mijn kant uit, maar van vaders kant. Van de week deelde hij nog weer even tussen neus en lippen door mee, dat hij het volgend weekend er niet is want hij moet met nieuw vriendinnetje een weekend naar een hotel (ze is tenslotte jarig), dus moet ik maar uitzoeken waar dochter blijft als ik moet werken. Aangezien ik onregelmatig werk (ook nachten), plan ik mijn kindloze weekend altijd iig 1 dienst in, zodat ik weer meer thuis ben als zij er is. En dan hebben we nog de wintersport, de weekendjes weg met vrienden, de stapavondjes en dergelijke.....En toevallig altijd als dochter daar zou "moeten" zijn......Hij heeft duidelijk bijzonder weinig interesse en zo langzamerhand merk ik dat dochter ook niet meer zo nodig hoeft, vooral nu ze pubert is er van zijn kant toaal geen interesse.

Zij heeft er iig geen moeite mee, omdat ze niet beter weet, maar ik vind dat weleens heel vervelend.