Even omhoogschoppen, aangezien er geen nieuwer topic over deze voorstelling te vinden is, en de tour voor dit jaar weer van start is gegaan.
Hierbij de recensie die ik schreef voor ikhouvantheater.nl, ook verschenen op watikzeg.nl en zwartekat.nl
Manisch tempo van Myjer begint te wennen
Na “Adéhadé” en “Yee-Haa!”, twee voorstellingen waarvan de titel al een druk spektakel deed vermoeden, heeft Jochem voor zijn derde voorstelling de titel “De Rust Zelve” gekozen. Een vragend gefluister ging door theaterland bij de aankondiging van deze titel en het bekend worden van de poster: is Jochem Myjer, de meest hyperactieve entertainer van dit moment, ingedut?
Nee, absoluut niet. Letterlijk vanaf het eerste moment van de voorstelling zit je weer op het puntje van je stoel. Vaste elementen zijn niet achterwege gebleven, zoals de opvallende Myjeriaanse begroeting van laatkomers (tip van de dag: zorg dat je *nooit* te laat komt bij Jochem. Ben je, om wat voor reden, toch verlaat, wacht dan maar tot na de pauze. Echt.). Maar ook het bijzonder hoge tempo van de voorstelling, en de enorme grapdichtheid zijn vertrouwd.
Myjer neemt ons mee door zijn leven. Hij vertelt over zijn zwangere vriendin, en over hoe het is om samen te wonen, waarbij heel wat herkenbare problemen worden aangekaart. Ook zijn familie en naaste omgeving krijgen het weer als vanouds te verduren, maar de rode draad lijkt deze keer zijn vriendenkring, die natuurlijk uit een hoop bizarre types bestaat. Die Myjer uiteraard met verve nadoet. Ook de rare geluiden en extreem snelle wisseling tussen de “karikaturen” van de besproken personen, zijn een bekend Myjeriaans fenomeen, maar worden weer verrassend uitgevoerd.
Ook deze voorstelling bevat overigens weer een terugkerende oneliner, die ongetwijfeld op schoolpleinen en studentensozen weer veel gehoord zal worden. Hoewel het wel zo is dat als je de achtergrond niet kent, de lol ervan je waarschijnlijk zal ontgaan. Het is meer een insidersgrapje deze keer. Maar ja, was dat in zekere zin ook niet zo met “Goedemoggel”?
Zijn decor wordt overigens per voorstelling uitgebreider. Hoewel het er ditmaal weer bedrieglijk eenvoudig uitziet is het toch zeer veelzijdig en weet het op subtiele wijze de diverse stemmingen in de voorstellingen kleur te geven.
Twee complimenten wil ik in het bijzonder aan Myjer geven.
Ten eerste het feit dat hij zijn voorstellingen iedere keer aanpast aan de stad waar hij speelt. Hij weet precies in welke wijken in die specifieke stad of omgeving bepaalde soorten mensen wonen, wat de leus van de lokale voetbalclub is en wat de lokale hete hangijzers zijn. Daardoor krijg je als bezoeker een beetje het idee dat hij speciaal voor jullie stad staat op te treden.
Het tweede compliment betreft een zeer bijzonder en – in mijn ogen althans – zeer geslaagd gebruik van speciale mediatechnieken. Myjer weet zelfs een eigen variant van de wonderbaarlijke vermenigvuldiging op het podium klaar te spelen… Kom daar nog maar eens om!
Jammer vind ik wel dat Myjer weliswaar enkele mooie liedjes in zijn voorstelling heeft zitten, maar dat deze helaas door het razende tempo (en wellicht versterkt door een slecht gemixte balans tussen piano en zang, waardoor het zowel vrij slecht verstaanbaar was als dat de piano nauwelijks te horen was) gejaagd overkomen. De liedjes zouden wellicht beter tot hun recht komen als Myjer de rust neemt om die liedjes ook echt te brengen zoals ze bedoeld zijn. Hierdoor raakt de voorstelling ook gelijk wat beter gebalanceerd.
Iets wat ik me nog wel afvraag, is het volgende. Als je gaat voor een spervuur aan grappen, waarbij je niet de tijd wilt hebben om na te denken voor de volgende lach aan je wordt onttrokken, zit je goed bij Myjer. Maar Myjer is inmiddels toch ook al 30, wordt nu vader, en deze hagelbui aan grappen, hoe leuk en vermakelijk ook, begint inmiddels als fenomeen bekend aan te voelen. Het stoort (nog) niet echt, maar ik kan me zo voorstellen dat er op een gegeven moment bij het publiek toch een soort van verzadiging optreedt. En dat punt is misschien al best dichtbij. Als je niet oppast, voelt het publiek het straks als een kunstje… Wordt het misschien voorzichtig tijd voor iets meer rust? Het tonen van iets meer Jochem Myjer zelf?
Maar hoe dan ook, de lol waarmee Myjer op het podium staat is zo duidelijk aanwezig dat je als zaal automatisch plezier krijgt. Daar moet hij in ieder geval absoluut geen verandering in aanbrengen.
4 sterren (van maximaal 5)
(Met dank aan ikhouvantheater.nl)
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---