Taboe op de bevalling?

het enige wat ik eigenlijk altijd afzwak is hoe hard ik heb geschreeuwd, want dat vind ik genant

Maar verder is onze vriendenkring vrij realistisch. Ik wist al van poep bij de uitdrijving en naweeen en stolsels en zo.

Waar ik dan weer niet op voorbereid was was dat de bevalling van de derde zo anders verliep- de tweede was gewoon een kopie van de eerste maar dan in de helft van de tijd, dus onbewust was ik van iets dergelijks uitgegaan. Quod non. Ik herkende werkelijk niets en werd continu door mijn lijf op het verkeerde been gezet. Tegen de tijd dat ik me realiseerde dat ie er nu ECHT aankwam waren we nog 1 wee van de geboorte verwijderd

Oja, voelden jullie nou echt dat het kind door een eigen gat kwam? Als je mij zou vertellen dat ik hem uit mijn anus geperst heb zou ik je zo geloven, qua gevoel dan he.

Oja, wat mij ook wel hielp over hoe ik dingen wist, ik ben bij de geboorte van mijn nichtje geweest!

Ik ben irl lang niet altijd zo open geweest over mijn bevalling. Bepaalde dingen horen bij mij en hoe ik het ervaren heb. En dat is ook voor iedereen weer anders.

Daarnaast merk ik ook dat ik in de loop der tijd ook anders over mijn beide bevallingen ben gaan denken. In de eerste plaatsen heeft de bevalling van onze tweede me meer inzicht gegeven in de bevalling van onze eerste. En hoe fijn ik dus de tweede keer thuisbevallen vond en hoe gelukkig ik bij de eerste was om in het ziekenhuis te zijn. Ook omstandigheden, eigen ervaringen en ervaringen om je heen vormen dus je meningsvorming. (ook over zoiets)

Verder heb ik nergens zoveel geleerd en openhartig gediscusieerd over bevallen en zwangerschap dan hier. IRL vind ik dat daadwerkelijk veel lastiger. Of het met in de ogen kijken of met mijn eigen gevoelens te maken heeft. Dat kan ik nog niet helemaal plaatsen. Ik heb eigenlijk de meeste kennis vooraf hier opgedaan.

Dat laatste denk ik het meeste. "hier" (als in: op dit forum) kan ik kiezen of mijn verhaal realistisch, emotioneel of juist wat onderkoeld te melden. En ik kan dan net zo goed huilen voor de pc zonder dat iemand dat door heeft. Bv. juist omdat het me zo raakt. Maar vaak wil ik me niet zo open geven voor een groot deel van mijn vrienden of kennissen.

-Daarnaast viel ongeveer de gehele bevallingspufclub van hun stoel toen ik bij de tweede pertinent opmerkte tijdens de eerste les dat ik zwanger zijn NIET leuk vond -

Maar YPPY, is het echt zo dat de bevallingsverhalen+ details taboe zijn?
Ik weet nog van "vroegah"dat er onderling veel meer over gepraat werd, bv famile/tantes enzo.

ik ben altijd vrij eerlijk geweest over de bevalling, vooral omdat miesje er in korte tijd was, en ook omdat ik nog wat te verwerken had van het feit dat de verloskundige me niet serieus nam en mies 2 uur eerder er al had kunnen zijn. Verder laat ik eigenlijk wel altijd achterwege dat ik op een gegeven moment, thuis op mijn knieen voor een stoel hing, trappelend met mijn benen als er een wee kwam en tegen manlief gesnauwt heb, "ik wil nu een spuit wand dit trek ik nog niet 12 uur". Ook het feit dat ik toen mies er uit floepte o god god heb geroepen hou ik meestal achterwege maar meer vanwege het gekke als van het erge, over de naween, stolsels, tieten als meloenen, etc praat ik gewoon.

Eigenlijk vond ik het ergste dat het met Freek helemaal niet goed ging, en ik dat aan niemand kwijt kon, later.
Men roept dan al gauw, "Maar hee, het gaat nu goed, fijn toch?"

En, om het nu voor eens en voor al hier uit de wereld te helpen, een KS is niet "makkelijk". En net zo echt bevallen.
En it hurts like hell, net zoals een "echte" bevalling.

Duh.

En je hebt er toch net zo veel 'zooi' van na afloop vwb vloeien enzo? Ik dacht heel vroeger altijd dat dat niet zo was, maar je hebt toch net zo goed inwendig ook die 'wond' van de placenta?

Volgens mij vloei je wel korter, omdat ze de baarmoeder nog even schoonmaken bij een KS. Week of vier vloeien, in mijn geval.

Overigens verloor ik ook zoiets als een lever, de dag na de KS . Dus helemaal schoon maken ze het niet

Was er maar niet zo'n taboe, dan zouden sommige mensen misschien wel twee keer nadenken voordat ze kinderen namen.

nou, ik lieg wel eens , hoor , tegen jonge moeders in spé die met angstige ogen vragen of het echt zo'n zeer doet allemaal, en dan met trillende lip en tranen in de ogen fluisteren "ik ben zo bang, ik kan het vast niet , die pijn en en en ..." dan zeg ik dat het reuze meevalt, dat persweeén lekker zijn (zijn ze ook, vond ik) en laat lekker de ontsluitingsweeënpijn weg uit mijn relaas, en de hechtingen, en de pufoefeningen die voor geen meter hielpen en er dus ineens sterren en vogels in de kamer verschenen, en de complete kracht die je niet meer hebt, en het gevoel dat je bovenste buikspier in 2-en gescheurd wordt als ware het een stuk te stevig karton, langzaam maar zeker in 2-en , en dan als toetje de 20 hechtingen omdat je ingeknipt bent, die zo strak gezet werden, ingeregen als een korset, de arts zette nog net geen voet tussen je benen, dat je weken gelopen hebt alsof je je kind uit je rectum geperst had, nee, het valt allemaal mee, de pijn die je hebt ben je zo vergeten, en de hechtingen , ach die voel je niet na een bevalling , alles is compleet 'numb' daaronder (NIET DUS!! verdomme), dus maak je geen zorgen, het komt allemaal goed.

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 23:06 schreef milagro het volgende:
...en de hechtingen , ach die voel je niet na een bevalling , alles is compleet 'numb' daaronder (NIET DUS!! verdomme), dus maak je geen zorgen, het komt allemaal goed.

Ja kut hee, dat deed nog het meeste pijn

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 19:28 schreef ElizabethR het volgende:

[..]

Daar heb jij gelijk in, maar als ik naar mijn persoonlijke situatie van dat moment kijk had mijn medische indicatie te maken met een fluxus post partum van 2,5 liter (zwaar bloedverlies) na de eerste bevalling. NA de bevalling dus. Maar ze wilden me echt constant 'vastleggen' tijdens de ontsluiting en de reden was dat dat zo makkelijk was voor de gyn. Althans, zo werd het aan mij medegedeeld. Nou, daar heb ik voor bedankt.

En zoals gezegd, na de tweede bevalling bleek het helemaal niet nodig die M.I. Ik had amper bloedverlies. Maar goed, dat kon je natuurlijk van tevoren niet weten, dus die M.I. was wel terecht, maar mij urenlang aan banden leggen voor het gemak van de gyn gaat er bij mij niet in.

Nou ja, het is wel precies wat je zegt.. ACHTERAF kun je zeggen dat het thuis prima zou zijn gegaan, en dan is het natuurlijk veel fijner om in een huiselijke omgeving te bevallen. Maar met 2,5 liter bloedverlies bij je 1e thuisbevalling was het dus ook maar kantje boord, bij langer doorbloeden had je toch echt een probleem gehad in je fijne slaapkamertje. En dat is de reden waarom ik vind dat het gewoon in een ziekenhuis thuishoort. Noem mij 1 ander 'iets' wat zoveel bloed, pijn en gevaar voor moeder of kind meebrengt wat je wel gewoon thuis 'mag' doen? Voor een kies trekken laten we ons verdoven, maar bevallen moeten we maar gewoon kunnen zonder pijnbestrijding omdat het vroeger ook zo ging

Als zulke verhalen ongevraagd komen, zou ik er trouwens ook bepaald niet van gediend zijn. Geen interesse, dank u vriendelijk. Maar als iemand er zelf naar vraagt en vervolgens het echte antwoord niet wil weten, dan had 'ie er niet naar moeten vragen.

Ik vind het op zich wel redelijk vaag dat mensen hierover geheimzinnig / onrealistisch doen. Waarom?

Dat vond ik wel de grootste tegenvaller..ben je bevallen, heb je die gruwelijke pijn doorstaan en heb je eindelijk je kind.. moet die gore nageboorte er nog uit en de hechtingen er in

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 23:09 schreef snoopy het volgende:

[..]

Ja kut hee, dat deed nog het meeste pijn

dan viel de bevalling dus mee, en klopt het downplayen gewoon

ik vond het gemeen zeer doen, ja, maar was zo opgelucht dat het allemaal achter de rug was, dat ik het lachend onderging, met af en toe een Oe en een Ah...

"wilt u ms de nageboorte zien"
NOU NEE, HOOR, DANK U.. een beetje vertederd naar zo'n ranzige moederkoek knipperen "oh schat, zullen we hem in de tuin begraven?" ja, heerlijk, moederkoek in de tuin, met een kat die dacht dat hij een hond was

mwah ja, mijn bevallingen op zich waren appeltje eitje om het zo maar te zeggen. Maar dat hechten

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 23:14 schreef milagro het volgende:

[..]

dan viel de bevalling dus mee, en klopt het downplayen gewoon

ik vond het gemeen zeer doen, ja, maar was zo opgelucht dat het allemaal achter de rug was, dat ik het lachend onderging, met af en toe een Oe en een Ah...

"wilt u ms de nageboorte zien"
NOU NEE, HOOR, DANK U.. een beetje vertederd naar zo'n ranzige moederkoek knipperen "oh schat, zullen we hem in de tuin begraven?" ja, heerlijk, moederkoek in de tuin, met een kat die dacht dat hij een hond was

of bakken en opeten

Je hebt mensen die maken er pate van en serveren het op toast. In plaats van beshuit met muisjes zeg maar

ik heb echt niks van 't hechten gevoeld. of zou ik dat allemaal vergeten zijn (verdrongen?).

ik werd tijdens m'n 1e zwangerschap ineens een vreselijke bevallings-freak. wilde alle programma's daarover zien op TV (en er liepen er nogal wat op dat moment) en verslond ook alle boeken erover. tot G's grote afgrijzen, die ging echt met koptelefoon op in de andere kamer zitten tijdens die programma's. en ik elke keer huilen bij de geboorte van weer zo'n mormeltje. hihi. gelukkig ben ik daar inmiddels aardig van genezen, maar wat ik maar wilde zeggen: ik wilde ook gewoon zo goed mogelijk voorbereid zijn op alle mogelijke scenario's. een meisje van m'n cursus zwangerschapsyoga kreeg een doodgeboren kindje, vreselijk tragisch natuurlijk. waarschijnlijk puur door nalatigheid van de vk (al is dat nooit met zekerheid aangetoond). mijn bevalling kon toen ook ieder moment gaan beginnen. mijn moeder vond 't maar niks maar ik heb dat meisje toen juist uitgebreid gebeld en gesproken en haar 't hemd van 't lijf gevraagd over hoe dat allemaal gegaan was en had kunnen gebeuren. natuurlijk deels uit medeleven maar daarnaast ook gewoon om de risico's voor mezelf zo klein mogelijk te houden.

ik heb ook nooit zo veel gemerkt van het taboe in de zin dat ik m'n verhaal niet kon doen. ik vond 't zelfs op een gegeven moment wat vervelend dat iedereen steeds maar weer het verhaal wilde horen.

en verder: je kunt je proberen op alles voor te bereiden, maar je weet inderdaad nooit echt hoe het precies zal zijn, vooral omdat het per persoon / bevalling gewoon enorm verschilt!

M. was helemaal van plan de placenta op de voordeur te spijkeren met de mededeling "Hoera, een jongen". Weer eens wat anders als een ooievaar of geboortebord