Taboe op de bevalling?

quote:

Op vrijdag 23 november 2007 13:06 schreef Moonah het volgende:

_{Een kind koop je nu eenmaal niet bij de Wehkamp.}

_{Uhm ik droomde tijdens het medische molen proces toch echt dat ik een kind kon uitzoeken bij de mediamarkt, hele schappen vol met allerlei kindertjes}

Een goeie vriendin van mij had dus ook een collega die in de MM zat, en ze waren een keer op een bedrijfsuitje, uit eten geloof ik, en toen zei mijn vriendin "Jeetje, wat is het hier wárm zeg, volgens mij heb ik een opvlieger ofzo!!"(en ze was toen niet eens zwanger). Collega meteen helemaal over de zeik "Boehoeh, je hebt het over je hormónen" en dat was dus heel erg want mijn vriendin had er nog nooit over nagedacht dat dat allemaal zo vanzelfsprekend was enzo. En voor haar niet dus.

Nou, ik zou er heel snel klaar mee zijn

Mijn vriendin is dus echt een heel lief en zacht typje maar die had ook zoiets van "Nu moet je ophouden hoor! "

En terecht.

Nee... toch maar niet.

quote:

Op vrijdag 23 november 2007 13:35 schreef Brighteyes het volgende:
Nee... toch maar niet.

Zeg het maar

BE spreek! Nou wil ik het weten ook

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 15:52 schreef YPPY het volgende:
*niet geschikt voor zwangeren*

Vertellen jullie wel echt hoe het was? Of ben je dan bang anderen bang te maken? Maar zou je echt geen kinderen willen, omdat de bevalling erbij komt? En voor de zwangeren die toch hebben gelezen: willen jullie wel weten hoe het zit, of niet?

Tja, toen ik in het ziekenhuis lag en tegen de vrouw op de kamer zei dat ik het wel mee vond vallen allemaal(ben gezegend geweest met een hele vlotte en makkelijke bevalling) werd ik niet geloofd, ze zei dat ik maar gewoon moest zeggen hoe het echt was.

Maar het viel echt wel mee, ik had echt wel horrorverhalen gehoort en had me voorbereid op een minder prettige ervaring die het waard zou zijn door die kleine plurk, maar het viel me reuze mee.
Niet zo gek, want vanaf het beginnen van persen tot geboorte was een klein kwartiertje, geen uitputting en andere nare zaken.
Alleen heel even schrik toen de hartslag ietsje daalde en de gynacoloog ging knippen(kleine was een maand te vroeg, dan zijn ze heel erg voorzichtig).

Alleen daarna was naar, ben ingeknipt geweest, de verdoving was net een beetje verkeerd gezet, dus daar zat een bloeduitstorting in de vorm van een halve maan daar beneden(een cm of 4/5 lang)
Dat was niet zo heel leuk zeg maar, dat deed dus echt heel erg pijn, zitten was een ramp, zo'n rond kussentje gekregen van mijn schoonvader om op te zitten, maar zelfs daarmee was het amper te doen.

Toen kregen we de blije doos binnen, mijn man over de grond rollen van de lach en zo was de bijnaam de blije doos geboren voor mijn arme geschonden onderlijf

Het lastigste was dat hij een week in het ziekenhuis moest blijven en ik dus die bloeduitstorting had waardoor bewegen niet echt heel prettig was, uiteindelijk, na 3 dagen, moest ik van het ziekenhuis een dagje thuisblijven, manlief wel naar de kleine, ik thuis huilen omdat ik niet kon en mocht.

Maar na een dag of 5 begon da toch wel over te gaan en verder nooit ergens last van gehad.

De bevalling zelf vond ik dus helemaal niet zwaar, niet naar pijnlijk of wat dan ook, ok, lekker is het ook niet, maar geen enkel probleem verder, daarvoor zou ik het zeker niet laten

Oei, misschien ben ik wel zo'n onbegrijpend type voor klachten tijdens zwangerschap enzo.

Ik heb dat echt als een roze wolk ervaren, tuurlijk heb je wel dingetjes, maar die horen erbij, heb daar nooit over geklaagd, wel hier en daar gelachen.
Zoals rondlopen met een dikke buik en dat het kind zich ineens naar voren draait, dat kan je aardig uit balans halen als dat wild gaat(had pijnlijke ribben van al dat gedans in me ).

Heb het dan ook niet zo op zeuren en klagen, heb het wel meegemaakt in mijn naaste omgeving dat iemand zo verschrikkelijk klaagde de hele tijd, ik snapte daar dus niets van, 2 miskramen gehad, eindelijk lukt en blijft het en dan gaa klagen ipv genieten, ik kan daar niet bij.
Dat je een keer wat zegt van goh dat is toch best wel vervelend ok, maar alleen maar miepen en vooral niet kijken naar al dat mooie, ik snap het echt niet.

Ik klaag me momenteel een slag in de rondte!!
ALLES doet pijn... Gaan verzitten/verliggen, hoesten, lachen, gewoon ademhalen... Is het niet hier, dan wel daar... Messcherpe pijnscheuten op plekken waar ik met alle liefde van de wereld geen messen voor wil stellen en een buik die als skippybal gebruikt wordt!!
verder meer als chagerijnig, doodmoe ( want pijn=niet slapen)
En er gewoon genoeg van hebben!!
Maar toch... als dat kleintje, na 10 tellen rust, weer even gaat draaien... T blijft mooi!!

Maar....oei... strax, die weeenstorm (waarschijnlijk...)

IK WIL NIET MEER!!

Ik wilde graag hier posten, maar dat is niet echt meer nodig, gleuf ik. .

Ah, toe MUUS, doe het voor ons

Nu is het heel flauw om met linkjes te gooien, maar die topics zijn zó leuk. (en waar!)

Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
PapaBoe krijgt voorlichting (deel 2)
PapaBoe krijgt voorlichting deel 3

Pak wat te drinken en ga even lezen. Toffe topics. .

Beetje in het verlengde hier van, zeg maar: Mijn kut.

quote:

Op maandag 26 november 2007 22:06 schreef MUUS het volgende:
Nu is het heel flauw om met linkjes te gooien, maar die topics zijn zó leuk. (en waar!)

Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
PapaBoe krijgt voorlichting (deel 2)
PapaBoe krijgt voorlichting deel 3

Pak wat te drinken en ga even lezen. Toffe topics. .

BBD...

Ik vond de zwangerschap niet leuk kwam omdat er veel te veel andere dingen dat geluksgevoel overschaduwde en ik alle kwaaltjes die je kon krijgen ook kreeg.

Over het dan niet mogen klagen en dames die moeite hebben met zwanger raken wil ik het volgende zeggen, je weet vaak niet van mensen dat ze al geruime tijd bezig zijn.. dus dan kan je er geen rekening mee houden.
Dat hoor je dan vaak pas achteraf, al voel je soms de jaloerse blikken wel als je op een feestje binnenkomt.
Ik ben tijdens een weekend weg met een groep vrienden gewoon 2 dagen totaal genegeerd door een vriendin, ze kon niet tegen mijn dikke buik te confronterend denk ik de hele zwangerschap heb ik haar amper gezien alleen op feestjes, ik ben er toen niet over begonnen maar vermoede wel het e.e.a. maar durfde niet zomaar er naar te vragen, want wat als het niet zo is.... pijnlijk nietwaar?

Dit heb ik dus allemaal pas maanden later van haar zelf bevestigd gekregen nu het ze eindelijk is gelukt met IVF.

Ik vind het eerlijk gezegd een beetje triest als je je frustraties over het niet zwanger kunnen worden afreageert op zwangeren in je omgeving. Ik doe toch ook niet naar tegen alle mensen met veel geld omdat ik zou willen dat ik ook veel geld had?

Tja Isegrim ze had het zelf ook niet in de gaten (zegt ze), ze vond zichzelf nogal nuchter tijdens de hele mallemolen.... maar ja ik en mijn man pikten het op, mijn man heeft het wel met haar partner besproken toen der tijd en zo kwamen we te weten dat ze al een tijdje bezig waren.

Maar ja leuk is anders als je zelfs gonst van de hormonen, kotsend het weekendje doorbrengt en dan blijkt iemand zo jaloers te zijn dat ze je dikker wordende buik niet kan zien.
De vriendschap heeft hier wel een deukje van opgelopen... ze heeft zich tijdens mijn zwangerschap amper laten zien en ik kon op een gegeven ogenblik amper lopen dus ik was van visite van anderen afhankelijk ik zat letterlijk met de benen omhoog op de bank gepint.
Nu zij zwanger is via IVF ben ik dol gelukkig voor hen, jammer dat ze dat niet voor ons kon zijn.
Maar ik ben er wel over heen hoor, het waren vooral andere dingen die de zwangerschap niet leuk maakten probs met mijn ouders (scheiding) vooral.

marlieske, ik ken jullie vriendschap natuurlijk niet maar zo op 't verhaal afgaande vind ik dat jij er ook wel naar had kunnen vragen toen je dat vreemde gedrag van haar zo opmerkte. dan was het misschien wat beter bespreekbaar geweest en was die deuk minder diep geworden.

Ja, dat dacht ik dus ook maar ik wist niet goed hoe ik het moest zeggen.

Ik geloof dat ik toch wel naar haar toegestapt zou zijn met iets van 'Ik kan er helemaal naast zitten, maar ik krijg het idee dat je het moeilijk hebt met mijn zwangerschap, wil je daar mss over praten, of heb je liever dat ik weg ga' oid.
Maar goed, dat hangt idd ook een beetje van die vriendschap af idd.

quote:

Op dinsdag 27 november 2007 23:17 schreef marlieske het volgende:
Tja Isegrim ze had het zelf ook niet in de gaten (zegt ze), ze vond zichzelf nogal nuchter tijdens de hele mallemolen.... maar ja ik en mijn man pikten het op, mijn man heeft het wel met haar partner besproken toen der tijd en zo kwamen we te weten dat ze al een tijdje bezig waren.

Maar ja leuk is anders als je zelfs gonst van de hormonen, kotsend het weekendje doorbrengt en dan blijkt iemand zo jaloers te zijn dat ze je dikker wordende buik niet kan zien.
De vriendschap heeft hier wel een deukje van opgelopen... ze heeft zich tijdens mijn zwangerschap amper laten zien en ik kon op een gegeven ogenblik amper lopen dus ik was van visite van anderen afhankelijk ik zat letterlijk met de benen omhoog op de bank gepint.
Nu zij zwanger is via IVF ben ik dol gelukkig voor hen, jammer dat ze dat niet voor ons kon zijn.
Maar ik ben er wel over heen hoor, het waren vooral andere dingen die de zwangerschap niet leuk maakten probs met mijn ouders (scheiding) vooral.

Weet je wat nu zo fijn zou zijn, dat je straks samen kunt kletsen over de zwangerschappen, de bevallingen enz enz

Tja Bixister dat wilde ik ook wel ik ben namelijk vrij open maar ik weet dat als zij ergens mee zit het liever met sommige mensen niet bespreekt, als zij iets met iemand wil bespreken dat komt ze daar zelf mee, moet je daar tegen in gaan?
Achteraf is zij blij dat ik er niet over begonnen ben, dan bleven gesprekken nog leuk en was niet altijd het niet willen lukken het onderwerp.

En daarbij had ik op dat moment probleem gevallen genoeg, een verpeste trouwerij verwerken door een plotse breuk tussen mijn ouders, een vader die eerst probeerde mijn moeder te wurgen, en toen een zelfmoordpoging deed (recht voor ons huwelijk). Een moeder die op straat kwam te staan en waar dingen voor geregeld moesten worden, een baas die me niet part time terug wilde dus advocaten gedoe.

Ik had ff genoeg aan mijn eigen shit zeg maar gerust.
Gemeld via telefoon dat we in verwachting waren en er kon geen gefeliciteerd vanaf.
Trouwens al die maanden niets van mijn pa gehoord en nu nog niet, we hebben een geboortekaartje gestuurd en ik wacht nog steeds op reactie.
Mij pa zit dus in de peno pauze zoals ik dat nu maar noem, en het contact dat we wel hebben gehad was moeilijk, helaas wil hij geen psych ofzo erbij. Dus ik zie geen oplossing. Want er is geen zinnig woord mee te wisselen.

Mijn zwangerschap was dus gewoon k met peren en enorm emotioneel, zeker na de geboorte van Isa.
Ik begrijp namelijk niet dat hij zijn eigen kind niet wil zien.

begrijpelijk hoor! en 't was ook een wat bemoeizuchtige opmerking van me. jij kent haar uiteraard beter dan ik, het leek alleen in je verhaal alsof het te pijnlijk was om over te beginnen, terwijl de situatie zoals jij 'm schetst in mijn ogen nog veel pijnlijker was voor de vriendschap. en je eigen verhaal, pfoeh, erg heftig. logisch dat dat je in die tijd nogal in beslag nam.

Als zij idd nu zegt dat ze blij is dat je het niet gedaan hebt, heb je dat goed ingeschat toen.
Het blijven toch moeilijke dingen, je weet gewoon niet waar een ander behoefte aan heeft.

Mss beetje off-topic, maar als het een echte/goede vriendin was geweest, had ze jou gesteund met je andere perikelen (:X wat heftig, zeg!) ipv zich terug te trekken omdat je buik (te) confronterend was...

quote:

Op woensdag 28 november 2007 10:22 schreef DaviniaHR het volgende:
Mss beetje off-topic, maar als het een echte/goede vriendin was geweest, had ze jou gesteund met je andere perikelen (:X wat heftig, zeg!) ipv zich terug te trekken omdat je buik (te) confronterend was...

Tja ws heeft zij gedacht ooh nu is ze zwanger dus goed nieuws, de rest heeft Marlies nu wel verwerkt en vergeten. Ik weet niet wat ze heeft gedacht maar mede daardoor is de vriendschap grotendeels bekoelt, de keren dat we elkaar nu zien is vooral op feestjes enz en dat terwijl we eerst de deur bij elkaar plat liepen.

Ze zeggen wel eens dat je in moeilijke tijden je echte vrienden leert kennen en ja die bewering is juist.
Zoiets verwerk je niet in krap 2 maanden tijd, 2 weken voor ons trouwen gingen mijn ouders uit elkaar en nog geen 2 maanden na het trouwen was ik al zwanger.
Achter af gezien veel te veel emoties en gebeurtenissen in te korte tijd, te veel hooi op mijn vork, maar ik ben blij met het resultaat zou Isa geen dag meer willen missen het was al het huilen en druk maken waard.

Ik heb dus niet onbekommerd kunnen genieten van deze zwangerschap en hoop dus echt als het ons nog eens gegund is dat ons leven dan in een wat rustiger vaarwater is gekomen en dat ik dan echt kan en mag gaan genieten van die speciale tijd.
Ik heb er een goede les uit kunnen leren.