Zoals ik afgelopen avond de laatste nacht voor Sabine en Bart bijeen heb gefantaseerd (Lees: Het laatste avondmaal) lijkt het mij niet meer dan logisch ook hun laatste uren samen in het BB-huis te beschrijven.

Ik sluit mijn ogen en zie ik het voor me:

Nadat de stem van de onzichtbare presentator is verstomt kan niemand zich nog langer in bedwang houden en worden in navolging van de afgelopen nacht kussen, knuffels en welgemeende schouderklopjes uitgedeeld. “Verdomme wat erg voor je”, is Ruud de eerste die iets weet uit te brengen “als ik dit had geweten had ik niet op je gestemd” Alleen camera twee pikt de vette knipoog van Ruud aan Mona op die op haar beurt snel de handen voor het gezicht slaat om zo een niet te onderdrukken schater in de kiem te smoren. “Ik wil toch nog even tegen jullie zeggen dat ik de afgelopen dagen enorm veel respect voor jullie heb gekregen” hikt Sabine tussen twee perfect gepantomimede snikken door, “ik heb helemaal niet meer het gevoel gehad dat er hier iemand hypocriet tegen iemand is geweest”. Snel slaat ze een arm om Bart heen, “Echt hoor, ik zal je missen als ik vanavond weer met een … eh… alleen in bed lig”

Één voor één omhelzen de bewoners Sabine en fluisteren op hun meest onschuldige toontje enige lieve woordjes in haar oortjes. “Houdt je taai”, “Komt allemaal goed” en zelfs het dodelijke “Het is maar een spelletje” wordt door een van de richtmicrofoons opgevangen. Dan wordt het Bianca te veel: “Hahaha, godverdomme, ik word gek”, gilt ze onderwijl ze zich hard op de dijen slaat van het lachen. De andere bewoners kijken haar verschrikt aan. “Niet schrikken”, proest Bianca, “in dit soort situaties is lachen het best echt geloof me, probeer het maar”. Alsof de kurk van een champagnefles knalt lijkt het wel of een ieder van de bewoners hier op heeft gewacht. Dit is het teken dat de maskers weer af kunnen en er ongegeneerd ten koste van een ander gelachen mag worden. Zelfs Sabine wordt het allemaal te veel en rolt met samen met Willem over de vloer van het lachen. Willem voelt de handen van Sabine op zijn lijf. “Shit, als ik dit eerder had gevoelt dan had ik niet op jouw gestemd” kreunt Willem. Sabine telt ondertussen de stemmen die ze had kunnen afwenden als ze niet alleen Bart maar ook de andere mannen in haar armen had toegelaten. “Godverdomme…kutwip”, sist ze.

Alweer het oplettende oog van camera 2 ziet dat Maurice als enige naast de Bart is gaan zitten op de grond achter de gele IKEA-bank. Hij slaat zijn armen om hem heen en zegt, “och kom joh, samen slaan we ons er wel doorheen, vanavond mag je wel even bij mij in bed” De oplettende cameraman (ja, die van camera 2) zoomt juist op dat moment in op het gezicht van Bart waardoor een kleine glimlach om de mond duidelijk zichtbaar wordt.
(Onzichtbaar achter de wand voelt de cameraman de druk toenemen en gaat snel verzitten, “John, hebben wij vanavond weer alleen shift..?”)
Karin kruipt om de hoek van de bank en legt haar hoofd op de schoot van Bart, “Fijn dat je blijft” zegt ze “ik zou niet hebben geweten hoe we dat gat anders hadden moeten opvullen” Bart legt zijn hoofd tegen de bank en sluit zijn ogen. Het is tijd om de gedachten wat op orde te brengen. Hij merkt al niet eens meer van wie de lippen zijn die hem een natte kus op de mond drukken.

“Tijd om het huis te verlaten”, klinkt de stem van de presentator.

Voetnoot van de auteur:
Als ik besluit dat het goed is (want de uitzending van 22:30 begint zo) zie ik dat door mijn TV onder alle namen van de BB-bewoners rode golfjes zijn geplaatst. Nu haat ik deze dingen dus druk ik snel op mijn rechter muisknop. Het getoonde menu laat me de keuzes <Toevoegen> of <Alles negeren>. Even stil… onrustig trommel ik met mijn vingers op mijn bureau… neem een beslissing vent, het gaat zo beginnen… ach wat rot het, negeren die hap.

Tot de volgende keer!?

Marco.