State of emergency in Pakistan?

quote:

# NEW PM says state of emergency to last "as long as it is necessary"
# Information minister says elections, due January, suspended indefinitely
# Witnesses, police: 1,500 lawyers, judges, activists arrested
# President's spokesman blames emergency rule on judicial activism

quote:

Op zondag 4 november 2007 13:42 schreef Monidique het volgende:

[..]

http://edition.cnn.com/20(...)/pakistan/index.html

Toe... maar...

quote:

Op zondag 4 november 2007 13:42 schreef Monidique het volgende:

[..]

http://edition.cnn.com/20(...)/pakistan/index.html

Toe... maar...

quote:

Op zondag 4 november 2007 14:51 schreef Floripas het volgende:
Het ingrijpen in die regio heeft lelijk uitgepakt. Eerst werden de boemannen van de Taliban helden, verzetsstrijders, en nu heb je overal de opkomst van pro-Taliban- en pro-Al Qaida-bewegingen. Musharraf was de bondgenoot van de bezetters, dus Barbertje zal wel moeten hangen.

quote:

Op zondag 4 november 2007 14:51 schreef Floripas het volgende:
Het ingrijpen in die regio heeft lelijk uitgepakt. Eerst werden de boemannen van de Taliban helden, verzetsstrijders, en nu heb je overal de opkomst van pro-Taliban- en pro-Al Qaida-bewegingen. Musharraf was de bondgenoot van de bezetters, dus Barbertje zal wel moeten hangen.

quote:

Op zondag 4 november 2007 14:57 schreef voyeur het volgende:
Wel een lekker koppig kereltje die Iftikhar Chaudhry. Zit daar in een belegerd hooggerechtshof omringd door troepen, zijn telefoons werken niet meer en hij vouwt vliegtuigjes met handgeschreven teksten dat het beleg illegaal is. My kind of guy

quote:

The Latest Crisis in Pakistan

By Muqtedar Khan | Monday, November 05, 2007

On November 3, President-General Musharraf declared emergency in Pakistan, suspended the interim constitution and essentially placed the Supreme Court of Pakistan under military arrest. As Muqtedar Khan explains, his move has generated a crisis in the region with serious global implications.

Pakistan to this day remains — along with Malaysia, Indonesia, Turkey, Iran and Bangladesh — one of the few Muslim states where democratic processes have taken root over the years.

Maintaining order

Even when Pakistan is governed by military dictators — as it is frequently (1958-70, 1978-88, 1999-present) — it is still able to sustain a free press, active political parties and an independent judiciary.

Its ability to retain liberal political institutions even under military dictatorship is an important characteristic that we must keep in mind as we watch the current spiraling sequence of political disasters in Pakistan.

Some political theorists talk of illiberal democracies: polities where there are elections but often in the absence of other important democratic institutions such as free speech, free media and an independent judiciary. Pakistan is in a curious way the opposite of an illiberal democracy. It is a liberal dictatorship.

Coup against liberalism

The declaration of emergency by General-President Musharraf in Pakistan on November 3 is essentially an attempt to pull a coup against an important liberal dimension of Pakistan — the independent judiciary.

In October, General-President Musharraf won the presidential elections while holding on to the position of the Chief of Pakistan's military. But according to the current Pakistani constitution, government employees cannot run for elections and therefore Musharraf cannot hold his position as the head of the military and still be eligible to run for political office.

Failing leader

His election was challenged in the Supreme Court, and right before the court was to give its decision on the constitutionality of Musharraf's election as President of Pakistan, he has declared emergency, laid siege to the Supreme Court, blacked out independent news media and detained those who had moved the Supreme Court to test the legality of his election.

This last year has seen Musharraf move against two institutions — the judiciary and the media — which otherwise have enjoyed a relatively free reign under a dictatorship. These moves are clearly indications that Musharraf feels insecure about his grip on power as his popularity declines.

In the last year, Musharraf's popularity has diminished both in Washington and in Pakistan. This is primarily because he has become less and less useful both at home and abroad.

Musharraf's declining utility

In Pakistan, he has failed to curb the extremist violence which has taken over 450 lives. The military campaigns in the tribal areas against Taliban supporters and against the Red Mosque and the adjunct seminary in Islamabad has generated unprecedented amounts of resentment and anger against Musharraf.

He is seen by his critics now primarily as a Washington tool who does nothing except help the United States fight its war against terror, which most people in Pakistan view as a war against Islam. Musharraf is waging wars against his own people in cities and provinces, and that has made the citizenry as well as the military nervous and unhappy.

Better governance

Musharraf brought a degree of stability to society and gave impetus to its declining economy after the coup in 1999. His alliance with the Bush administration after September 11, 2001, also brought billions of dollars worth of military and economic aid to Pakistan, and the economy has definitely benefited from this.

He has also provided, thanks to the professionalism of the military, both efficient and corruption-free governance. Pakistan's military is one of the few professional, competent and stable institutions in the country, and it essentially assumed the responsibilities of the state after 1999 — and things got better.

The Pakistani population, however, has gotten used to the positive changes, forgotten the corruption and chaos under the previous democratic governments from 1988-1998, and now is dissatisfied with the turmoil that Musharraf's desperate efforts to retain power are bringing to Pakistan.

Losing friends

Even some of the secular elite who have supported Musharraf's undemocratic ways are becoming wary of his high-handedness.

They appreciated his enlightened approach to Islam and saw him as a force that, while subverting democracy minimally — only at the top, since the rest of Pakistan's governments, local and national, were elected — nurtured a degree of secularism and religious freedom necessary against the rising tide of Taliban-style Islamism.

American policy and democracy

But what they have finally ended up with is more Islamic militancy with extremist violence and less and less democracy.

Since September 11, 2001, Pakistan essentially became the frontline state against Al Qaeda and the Taliban, and America's major ally in the so-called war on terror. Musharraf's coup in 1999 was described by many analysts as a coup against Washington, since the-then Prime Minister Nawaz Sharif was seen as too close to Washington and President Clinton.

Until 2001, Musharraf was a persona non grata in Western capitals, but since then he has become the face of enlightened Islam and Muslim cooperation in America's war against Islamic extremism.

An important leader

Musharraf was seen as the go-to guy in eliminating Al Qaeda from the Pakistan-Afghanistan border and as the bulwark that kept the extremists from taking over Pakistan and its nuclear arsenal.

In return, the United States provided military and economic aid and did not pressure him to restore democracy in Pakistan. When two of the four provinces in Pakistan fell to Islamist-leaning parties in state assembly elections, the dangers of instant democracy became easily apparent to Washington.

Rising Islamic terrorism

But lately there are rumblings in Washington. General Musharraf has not fully succeeded in suppressing Islamic militancy: Al Qaeda (according to the National Intelligence Council) has reconstituted itself to pre-September 11 strength, and the Taliban continues to wage its war against Western forces in Afghanistan from bases in Pakistan.

Muslims of Pakistani origin are also seen as the main source for recruitment by radical groups in Britain. Pakistan has steadily become the most critical state for American and western security — and given the fact that it is a nuclear-armed state — the strategic significance of a state failure or collapse in Pakistan is greatly heightened.

In recent weeks, Washington has been facilitating a rapprochement with Benazir Bhutto that could enable Musharraf to make a transition to democracy, and, with Bhutto as prime minister, remain president and sustain a secular alliance of power in Islamabad.

Moves against Washington

The declaration of emergency by Musharraf is his second coup against Washington. It not only derails the latest effort to usher in democracy but also emboldens the Islamist opposition who recognize that by taking this aggressive step, the General himself has brought Pakistan to the tipping point. It remains to be seen if they can muster the capacity to go the distance.

Washington cannot and will not abandon Musharraf. Indeed his move, which brings Pakistan closer to collapse, basically forces Washington to stand behind him more firmly, albeit unhappily.

In the end, the current crisis can be diffused, if an early rapprochement between Musharraf and the Pakistani Supreme Court can be arranged. It is here that Benazir Bhutto can play a role and reestablish herself as a major player both at home and in the eyes of Washington.

quote:

Musharrafs positie verzwakt door machtsgreep

door correspondent Suzanna Koster

05-11-2007

Als een donkere wolk moet het beraad van het Hooggerechtshof boven het hoofd van de Pakistaanse president Musharraf hebben gehangen. Rechters dreigden zijn recente herverkiezing ongeldig te verklaren, omdat een militair niet tegelijkertijd een overheidsfunctie mag vervullen. De uitspraak stond voor maandag gepland, maar de president was het hof voor. Op zaterdagavond riep hij de noodtoestand uit, mét bepalingen die het mogelijk maken om opperrechter Chaudhry de deur te wijzen. De noodtoestand is dus meer een staat van beleg.

Musharraf wilde al langer af van de opperrechter. Chaudhry had het ministerie van Binnenlandse Zaken diverse malen opgedragen om honderden gevangenen die om duistere redenen waren opgepakt, vrij te laten. Uit verhalen van diegenen die wel vrijkwamen, blijkt dat zij vastzaten bij Pakistans machtige inlichtingendiensten.

Daarnaast hield de opperrechter privatiseringen tegen die erg lucratief waren voor de Pakistaanse elite.

Acht van de elf clausules in de proclamatie van de noodtoestand wijzen met beschuldigende vinger naar het Hooggerechtshof. Formeel is de klacht dat het hof de strijd tegen het terrorisme dwarsboomt. Maar analisten denken dat door de
tweede coup van Musharraf het extremisme alleen maar zal toenemen.

Vervreemd
Politiek-analist en oud-generaal Talat Masood denkt dat militanten zullen profiteren van de huidige situatie. Want als de regering de bevolking onderdrukt, dan zal die zich eerder aangetrokken voelen tot militante groeperingen, stelt hij. Pakistan kampt al met toenemende 'Talibanisering' aan de grens met Afghanistan. Politie, militairen en paramilitairen zijn ingezet om het extremisme te bedwingen, maar tot nu toe zonder resultaat.

Aanslagen op veiligheidsdiensten nemen toe, ook elders in het land, terwijl veiligheidstroepen steeds minder bereid zijn om zich in te zetten in de strijd tegen terreur. Zij beschouwen de anti-terreurstrijd als een zaak van de Verenigde Staten en het Westen. Vorige week deserteerden ruim honderd paramilitairen in Swat, waar een machtige religieuze extremist al jaren bezig is met het consolideren van zijn macht. In de Pakistaanse media zeiden de deserteurs niet langer tegen hun eigen mensen te willen vechten.


Straatprotesten

Hoewel de onvrede groot is, blijven straatprotesten tot nu toe uit. Het dringt maar langzaam tot de bevolking door wat de noodtoestand nu eigenlijk betekent. Bovendien zit de angst voor aanslagen er goed in. Vorige maand kwamen bij een bomaanslag bij de terugkeer van de Pakistaanse oppositieleider Benazir Bhutto tientallen mensen om.

Politiek-analist Masood waarschuwt voor deze vorm van passief verzet, dat volgens hem veel gevaarlijker is dan massale demonstraties. "Mensen zullen niet meer meewerken, waardoor de overheid de controle kan verliezen." Verschillende partijen hebben toegezegd te demonstreren, maar de protesten zijn onzichtbaar. Advocatenorganisaties zijn wel de straat op gegaan: zij hebben opgeroepen tot een landelijke staking.

Geen steun
Oud-premier Bhutto die onlangs terugkeerde nadat ze een politieke deal had gesloten met Musharraf, laat zich niet in de kaart kijken, zegt de Pakistaanse analist Hassan Askari Rizvi. Bhutto beloofde steun aan de president als ze niet meer zou worden vervolgd voor corruptie. "Uit niets blijkt dat ze een bedreiging vormt voor Musharraf", zegt hij.

Toch heeft Musharraf zijn eigen positie enorm verzwakt, zeggen analisten. "Hij ziet er misschien sterk uit, maar in werkelijkheid is hij veel zwakker. De staat wordt zwakker. Mensen steunen hem niet."

quote:

And I am suspicious of her talk of ensuring peace. My father was a member of Parliament and a vocal critic of his sister's politics. He was killed outside our home in 1996 in a carefully planned police assassination while she was prime minister. There were 70 to 100 policemen at the scene, all the streetlights had been shut off and the roads were cordoned off. Six men were killed with my father. They were shot at point-blank range, suffered multiple bullet wounds and were left to bleed on the streets.

My father was Benazir's younger brother. To this day, her role in his assassination has never been adequately answered, although the tribunal convened after his death under the leadership of three respected judges concluded that it could not have taken place without approval from a "much higher" political authority.

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 10:28 schreef Monidique het volgende:

Bhutto is waarschijnlijk ook niets meer dan een ultracorrupte machtswellusteling en het hele gedoe met de noodtoestand, politieke deals met Musharraf en toch naar Katar gaan, het zou mij niets verbazen als het allemaal wat ingewikkelder is dan Musharraf die gewoon de noodtoestand afkondigt.

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 10:28 schreef Monidique het volgende:

[..]

http://www.latimes.com/ne(...)ll=la-opinion-center

Bhutto is waarschijnlijk ook niets meer dan een ultracorrupte machtswellusteling en het hele gedoe met de noodtoestand, politieke deals met Musharraf en toch naar Katar gaan, het zou mij niets verbazen als het allemaal wat ingewikkelder is dan Musharraf die gewoon de noodtoestand afkondigt.

quote:

Oppositie Pakistan sluit de rijen

Vrijdag 16 november 2007 - ISLAMABAD - De Pakistaanse oppositieleiders Benazir Bhutto en Nawaz Sharif bundelen hun krachten in de strijd tegen president Pervez Musharraf. De twee leiders hadden telefonisch contact en zijn bereid hun meningsverschillen te begraven om in een 'gemeenschappelijke strijd' Musharraf te wippen, meldde een functionaris van de partij van Sharif.

Bhutto zit momenteel in huisarrest in Lahore en Sharif in ballingschap in Saudi-Arabië. Sharif en Bhutto dienden allebei twee termijnen als premier.

Bhutto verzekerde Sharif dat ze zal doorgaan met de strijd tegen generaal Musharraf totdat hij opstapt. Hij is niet acceptabel, als legerleider noch als president, aldus de voorzitter van Sharifs Pakistaanse Moslimliga-N. Bhutto sprak ook met andere oppositiepartijen.

Na de VS en Groot-Brittannië riep het Europees Parlement Musharraf op de situatie in zijn land te normaliseren. Het parlement eist daarbij dat de noodtoestand wordt ingetrokken, opgepakte demonstranten worden vrijgelaten, het huisarrest van Bhutto wordt opgeheven en dat er eerlijke verkiezingen komen. Het Europees Parlement wil verder dat de president zijn positie als legerleider opgeeft voordat hij de eed aflegt voor een nieuwe presidentiële ambtstermijn. Het parlement roept op tot de vorming van een neutrale interim-regering.

quote:

"Pakistan zit gevangen in een ondemocratische staat"
Zofeen Ebrahim

KARACHI, 18 november 2007 (IPS) - De noodtoestand in Pakistan heeft niets te maken met de strijd tegen terreur, des te meer met het onderdrukken van democratische geluiden, zegt de Pakistaanse academicus Adil Najam. IPS-correspondent Zofeen Ebrahim sprak met hem over de situatie in Pakistan.

IPS: Als Pakistaan die internationale politiek doceert, krijgt u waarschijnlijk veel vragen over de recent afgekondigde noodtoestand in Pakistan

Adil Najam: De Pakistaanse politiek is erg complex - onnodig complex - ook voor Pakistanen zelf. Voor buitenstaanders is hij bijna onbegrijpelijk. Dat is gevaarlijk omdat het ertoe kan leiden dat mensen met te weinig verstand van zaken dingen aannemen. De noodtoestand heeft Amerikanen, Amerikaanse studenten en ook Pakistanen overvallen. Gedurende de eerste dagen namen veel mensen de verklaring van generaal Musharraf voor lief. Maar ik krijg nu nog steeds vragen als ‘wat betekent dit voor de Pakistaanse atoombom’ of de oorlog tegen terreur?

Mijn standaard antwoord is dat dit de verkeerde vragen zijn. In feite wil Musharraf dat dit de vragen zijn die mensen stellen. Zodat ze vervolgens concluderen dat de acties van de generaal misschien fout zijn, maar dat elke andere machthebber nog erger is. De noodtoestand draait in feite om het behouden van de macht. Het heeft niets te maken met het nucleaire programma of de strijd tegen terreur. Die leiden alleen maar af van de werkelijke kwestie, en dat is ‘democratie’. De vraag die gesteld moet worden is: kunnen de Verenigde Staten nog lang deze hypocrisie volhouden? Ze roepen overal op tot democratie en blijven tegelijkertijd samenwerken met antidemocratische machten in de moslimwereld.

Is het moeilijk om Pakistan te verdedigen en tegelijkertijd het falen van de man die aan het roer staat ter sprake te brengen?

AN: Ik vind eigenlijk dat dit een moment is waarop de Pakistanen trots mogen zijn. Hoe kun je niet trots zijn op je volk als gewone burgers - advocaten, journalisten en studenten - hun nek uit steken om te protesteren op straat? De tegenstanders van Musharraf zijn niet de religieuze partijen of extremisten. Het zijn studenten, journalisten en advocaten, die meest liberale en seculiere krachten in het land. Dit is Pakistans democratische moment. Zelfs als hier geen democratische hervormingen uit voortkomen, hebben we bewezen dat Pakistan een democratische samenleving is die gevangen zit in een ondemocratisch systeem.” De reden dat de militaire regering draconische maatregelen heeft afgekondigd, ligt in het feit dat de democratische krachten in het land niet willen buigen.

Hoe reageren Pakistanen in de Verenigde Staten op de situatie?

AN: Pakistanen in het buitenland laten een hartverwarmende solidariteit zien, vooral de Pakistaanse studenten. Van Londen tot Hong Kong. Veel Pakistanen hebben het gevoel dat dit een beslissend moment is in de geschiedenis van het land en dat ze hun stem moeten laten horen. Ze vestigen hun hoop op de media, de rechtspraak en de eensgezindheid onder studenten. Helaas hebben ze niet veel vertrouwen in de politiek, met uitzondering misschien in oppositieleider Imran Khan. Maar ze willen niet opgeven door te zeggen: niemand deugt, dus laten we het maar bij deze leider houden. Zelfs al zijn de anderen corrupt en incompetent, een door het volk gekozen regering is altijd nog beter dan de huidige situatie.”

Het wordt steeds duidelijker dat de vreedzame protesten vooral komen van studenten van elitaire particuliere opleidingen. Hoe komt dat?

AN: De protesten komen juist van degenen waarvan verondersteld werd dat ze behoorden tot de kiezers van Musharraf. En wie zijn er afwezig? Met uitzondering van Imran Khan, laten de politici weinig van zich horen. Ze komen slechts af en toe met verklaringen die, eerlijk gezegd, niet erg geloofwaardig overkomen. De miljoenen die op de been waren om Benazir Bhutto te begroeten, zijn om een of andere reden niet gemobiliseerd. De arbeiders van de MMA (Muttahida Majlis-e-Amal) coalitie van religieuze partijen laten zich niet zien. De religieuze extremisten, die de oorzaak zouden zijn van de noodtoestand, protesteren niet. Degenen die hun landgenoten opblazen zonder werkelijke reden, vinden democratie geen zaak om voor de straat op te gaan.”
IPS(JS)