quote:
Op zaterdag 27 oktober 2007 02:23 schreef OllieA het volgende:[..]
Ik zou het oprecht erg plezierig vinden als je de moeite zou nemen om dit uit te leggen. Waarom je het het mooiste boek vindt dat je ooit gelezen hebt.
Normaal gesproken zou ik zeggen dat de kwaliteit van een goede roman zoiets als 'authenticiteit' is: de wereld zoals die beschreven wordt is een wereld die ik voor mogelijk acht. Dat komt neer op een combinatie tussen herkenbaarheid en geloofwaardigheid. Nu heb ik niet veel van Tim Krabbé gelezen, maar ik herinner me dat ik dat juist zo sterk vond aan Het Gouden Ei: de relatie tussen de protagonist en zjin vriendinnetje had mijn relatie kunnen zijn. Hij beschrijft die kleine dingen zo mooi, zoals het meisje dat op vakantie eigenlijk niet in een auto durft te rijden en de jongen die dat allemaal niet zo goed begrijpt. Afijn, ongelooflijk herkenbaar. Vervolgens gaat zo'n boek vanwege die kwaliteit aan mijn werkelijkheid raken: als ik bij een pompstation sta en mijn lief iets te lang uit het oog verlies, dan begin ik zenuwachtig in de passagiersstoel te draaien. Dáárom lees ik boeken.
Het merkwaardige aan The Fountainhead is dat de door Ayn Rand beschreven wereld authenthieker voelt dan de wereld waarin ik leef. Het is moeilijk om uit te leggen wat de implicaties daarvan zijn. Ik herken die wereld niet, maar ik wil erin leven. Er zijn tijden geweest dat ik liever het boek las dan mijn eigen leven te leiden. De langdradigheid van de dialogen is juist de kracht van de roman, omdat die me de gelegenheid biedt in het boek te
verwijlen. De personages hoeven niet geloofwaardig te zijn, want ik spiegel ze niet aan de 'echte' wereld.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.