Aanraken lijkt in het BB-huis wel een heilig moeten. De bewoners hangen continue om elkaars nek of zitten zo ongeveer bij elkaar op schoot. In het 'normale' leven zijn ze volgens mij een stuk minder aanrakerig.
Wat vinden jullie hiervan?
Wij kennen dat soort mensen niet!!! Wij willen ze ook niet kennen!!! Afblijven, smeerpijpen!!! Stop je handen in je eigen oksel!!!
Nee, maar serieus: de niet te stelpen behoefte aan seks/onanaren na 30 dagen is natuurlijk sowieso bullshit. Zelfbeheersing, dokter. En als dat teveel gevraagd is, moeten 24 camera's de brand toch kunnen blussen. Zou je denken. Tenzij je een exhibitionist bent, of een maniak.
De behoefte aan "knuffels" dan. Tja. Liever niet, zouden wij zeggen. Maar dat is geheel persoonlijk, want natuurlijk kennen wij ook knuffelaars & wrijvers & haarwoelers, maar dat zijn dan toch de types die wij op een veilige afstand wensen te houden (zeg: 1 armlengte, minimaal).
Het blijft een mysterie. Nou Tinkepink, bij wijze van afscheid krijg je van ons een dikke natte kus in je nek! See ya!
Ten eerste: Mannen en vrouwen zullen hier verschillend over denken. Waar mannen al snel de druk van de ketel moeten halen (anders nl. vervelende verrassingen bij het wakker worden midden in de nacht 
) zullen vrouwen langer zonder deze hormaonale uitspatting kunnen.
Ten tweede: De behoefte aan seks moet denk ik genuanceerd worden in de behoefte aan seks in het algemeen en de behoefte aan seks met de eigen partner. De eigen partner zal voor hen die in het al dan niet gelukkige bezit ervan zijn, al snel gemist worden (eigen ervaring: 2 weken, dan is het echt genoeg geweest), maar dan is het zelfs nog niet eens de seks als wel de verbondenheid die in dat geval van seks uitgaat. De anderen zullen seks missen net zoals masturberen, het gevoel van klaarkomen, waar Ruud maar geen genoeg van kan krijgen en velen met hem, maar houd dat dan ook een beetje voor je, het is al moeilijk genoeg.
Deze mensen zitten "alleen" in het huis.
Met "alleen" bedoel ik dat ze zich zonder hun eigen omgeving moeten redden. Iedereen in dat huis heeft wel een vriend of vriendin, man/ vrouw of vader of moeder bij wie ze troost vinden in moeilijke tijden of gewoon een schouder vinden om op uit te huilen.
De eerste weken waren ze helemaal niet zo handtastelijk. Maar na een gesprek met de huis-psychiater maakte Maurice al duidelijk dat hij de opdracht had gekregen van de psychiater om af en toe te knuffelen. Hij zei ook: Eventjes knuffelen met Karin. Vanaf dat moment zijn zij eigenlijk onafscheidelijk geworden. Iedereen begon elkaar te knuffelen of eventjes vast te pakken.
Verplaats je eventjes in de situatie waar deze mensen inzitten.... Zie het zo, je moet 24 uur per dag met collega's van werk of je hele klas ( voor de schoolgangers)optrekken. Ook met de mensen waar je niet zo goed mee op kunt schieten. Je hebt beperkte bewegingsruimte en je wordt bij alles wat je doet eigenlijk gevolgd door camera's en microfoons. En je moet toch de hele tijd iemand anders zijn dan dat je normaal in je "huiselijke" omgeving bent. ( Geef toe, thuis ben je toch vrijer dan dat je op school, college of werk bent!)Dan heb je gewoon af en toe de behoefte om met iemand, waar je je mee identificeerd, te knuffelen.
Nu zijn ze al wat meer aan elkaar gewend en hun ware "ik" komt een beetje naar buiten ( Sabine), het aanraken van elkaar is wat gewend. En ik denk als er iemand problemen mee heeft dat hij of zij vast gepakt wordt dit ook echt zal melden van: Donder op!
Maar...knuffelen op zijn tijd! en niet de hele dag door.
Daarnaast is het in het BB-huis welhaast een verplichting geworden (denk aan wat Bianca over Bart zei).
Ik vind ze eng.