Hoe kan ik mijn peuter van 20 maanden straffen?
Hij is te ondeugend voor woorden (heeft ook een rede maar daar kan ik niets aan veranderen).
Apart zetten helpt niet, ook niet na 2 weken stug volhouden, boze toon werkt niet.. boos kijken werkt niet..
Maar hij word wel steeds erger, vanmorgen heeft hij als projectje zijn behang lopen treken van zijn kamer... en heb echt geen idee meer hoe ik hem duidelijk kan maken dat dat niet de bedoeling is.
Het is verder ene lief mannetje hoor, erg aanhankelijk en zit geen kwaad in.. maar wil juist voorkomen dat dit verandert ;-)
Geef 'm veel aandacht, doe samen leuke dingen en laat zien dat hij heel belangrijk is.
moeilijk hoor zo'n deugniet. Inderdaad net als Doeka zegt: overladen met positieve aandacht. Als tie wat ouder is zal apart zetten wel gaan, als is het maar een halve minuut. En het beloningssysteem met bijvoorbeeld stickers werkt ook goed.
Succes ermee!
maar dit houd dan toch niet in dat ik alles maar goed moet vinden?
Ik laat hem al erg veel rauzen buiten, ik schilder met hem, ik wandel met hem, en speel met hem..
Als hij om papa vraagt leg ik zo goed mogenlijk in kleine mensen taal uit dat hij er niet is.
Aandacht komt hij echt niets te kort, maar het lijkt wel of hij compleet bout aan me heeft.
Hij vind het maar grappig als ik boos word, en ik krijg van mensen te horen, ach geef hem toch een tik, maar dit wil ik niet!!.. Juist omdat er een kern in zit dat hij zo is... maar ik zou wel graag willen weten hoe jullie de kleintjes duidelijk maken dat dit niet getolereerd word.
[ Bericht 25% gewijzigd door hilliebillie op 14-10-2007 12:18:12 (aanvulling) ]
quote:Sorry maar heb je uberhaupt mijn begin post wel gelezen?Op zondag 14 oktober 2007 12:12 schreef Megumi het volgende:
Gewoon zeggen dat het niet mag is zo moeilijk toch niet?
Als je consequent blijft wordt het vanzelf makkelijker, maarja, het blijven peuters hè?
Slaan doet hij gelukkig nog niet (afkloppen) toen hij nog kleiner was wel maar toen hebben we het aaien in leven geroepen en dat werkt tot nu to enog steeds.
En hij mag van mij best boos zijn, bedoel ieder mens is boos, dus hij mag dat ook.. maar hij moet wel grenzen kennen.
Stickersysteem zou ik dat nu al kunnen doen?.. Dan ga ik meteen aan de slag met een velletje en koop ik morgen stickers, ben alleen bang dat hij het nut er niet van inziet.
En ja, ze gaan de hoek uit. Wij zetten ze dan weer terug en beginnen opnieuw met tellen. Al moet het 100x opnieuw.
quote:Die stickers is hij morgen weer vergeten. Echt, met consequent zijn én doorzetten werkt echt het beste.Op zondag 14 oktober 2007 12:17 schreef MamavAron het volgende:
Stickersysteem zou ik dat nu al kunnen doen?.. Dan ga ik meteen aan de slag met een velletje en koop ik morgen stickers, ben alleen bang dat hij het nut er niet van inziet.
Dat is dus mijn grootste punt, ik zet hem apart en hij loopt gewoon weg..
Pak hem op zet hem weer neer en loopt dan weer weg... en dit idd heeel erg vaak.
Maar als ik jou zo hoor gaat hij het na 100x ;-) dus gewoon snappen?.. ik kreeg steeds het idee dat hij gewoon een spelletje maakte van het verhaal.
Ook al zei ik niks, en negeerde ik hem... hoe moeilijk dat ook is.
quote:Nou stickers zijn wel mooi dat zal hij ook vinden het is een beloning om een mooi stickertje uit te mogen zoeken nadat hij iets goeds gedaan heeft, en bijvoorbeeld bij 10 kleine stickers een grote mogen plakken en bij ... stickers een ander klein presentje krijgen. als hij dat weet en als je hem er aan herrinderd.. volgens mij houden alle kinderen er van om iets leuks te krijgen.. ook de kinderen die nog geen twee zijn..Op zondag 14 oktober 2007 12:17 schreef MamavAron het volgende:
Stickersysteem zou ik dat nu al kunnen doen?.. Dan ga ik meteen aan de slag met een velletje en koop ik morgen stickers, ben alleen bang dat hij het nut er niet van inziet.
En het apart zetten blijf ik dan mee doorgaan.
Het rare is alleen dat hij naar iedereen luisterd, behalve mij.. begin mezelf onderhand een soort ontaarde moeder te vinden die haar eigen kind niet eens op kan voeden.
Als-ie heel verdrietig is omdat pappa er niet is kun je misschien samen met hem een mooie tekening maken en opsturen.
En verder zal hij het uiteindelijk gewoon moeten accepteren dat pappa er niet is.
En bovenal je natuurlijk niet gek laten maken door zo'n smurf; jij bent de ouder, en jij bepaalt wat er gebeurt.
quote:het stickerplak vel moet ook wel op een zichtbare plaats hangen en er moet ook aan herrinderd worden (om maar wat te noemen 'als je nu netjes eet mag je straks een stickertje plakken' en dat dan ook direct na het eten laten doen zodat het verband er nog is)Op zondag 14 oktober 2007 12:19 schreef Tinkepink het volgende:
[..]
Die stickers is hij morgen weer vergeten. Echt, met consequent zijn én doorzetten werkt echt het beste.
consequent door blijven zetten is zoals je eerder zei inderdaad ook heel belangrijk maar ik denk dat een systeem van straffen en een systeem van belonen goed te combineren valt
Als ik een pakketje stuur dan stuur ik er 2 1 met dingen erin van Aron en een van mezelf.
Aron "schrijft" de kaartjes en we maken iedere dag een projectje voor hem.. ene keer een schilderijtje.. andere keer een tekening..
S'avonds gaan we bij de foto van papa welterusten zeggen dat soort dingetjes.
En ik hoop idd ook dat hij uiteindelijk gewoon een soort rust vind dat papa er even niet is.. de laatste maand zal ik een aftel kalender maken voor hem zodat hij nog ene beetje een overzichtje heeft van hoe lang nog.
ik weet niet of je het idee wat vind, was ook maar in en opwelling ik heb zelf trouwens (nog) geen kinderen maar zie wel hoe m'n schoonfamilie er mee omgaat
oh zie nu dat je het idee zelf ook al had
Ook al zal hij het misschien niet begrijpen dat hebben we het in ieder geval geprobeert.
Zal alleen moeten gokken wanneer hij terug komt, maar dan hou ik gewoon de langste datum aan idd.
Laat ik Aron gewoon meeknutselen haha heeft hij in ieder geval weer een "projectje".
En qua bellen en zo kan ik helaas geen afspraken maken, er kan daar altijd wat tussen komen en ik heb denk ik de poppen goed aan het dansen als papa zou bellen, maar niet kan.
Voel me nu wel een beetje een zeikert hoor haha.. dit is de eerste keer dat ik echt met me handen in het haar zit met wat ik moet doen.. en dan kijk je veel naar de nanny en dat soort programma's en lees je veel boeken, maar de praktijk gaat toch heel anders.
Ik denk idd dat qua "straffen" ik gewoon door moet zetten in het apart zetten, hij zal uiteindelijk toch moeten gaan beseffen dat het geen spelletje is toch?
Al heb ik ook gemerkt dat teveel aandacht ook niet goed is, want dan zit je met een kind dat zich niet zelf kan vermaken.
Dat hij naar iedereen luisterd is heel normaal hoor. Jij bent op dit moment het enige veilig in zijn leven. ZIjn houvast waar hij zichzelf mag zijn. Als hij bv bij oma, kdv enz is moet hij zich gedragen.
Doordat zijn vader er nu niet is is dat voor hem moeilijk te bevatten want hoe leg je een kind uit wat zijn vader nu doet en waar hij is. Hoe lang hij wegblijft kan je hem ook niet duidleijk maken helaas. Dus zal hij ondeugend zijn in zijn vertrouwde omgeving en uitproberen hoever hij hier in kan gaan.
Het belangrijkste is dat je blijft herhalen, wat niet mag en waarom niet, hem iedere keer op dezelfde manier "straffen" en hem duidelijk maken dat hij zichzelf mag zijn bij jiou binnen de grenzen die jij aangeeft. Laten merken dat jij bij hem blijft en niet net als zijn vader weggaat.
Heel veel succes en het loont echt het doorzetten.
groetjes
Iedereen bedankt voor het snelle reageren en de tips..
Ik ga nu even met een vuilniszak en me zoon naar zijn kamer en heb besloten dat hij het papier op mag gaan ruimen, trekken we wel even een uurtje voor uit.
En daarna gaan we als "beloning" naar de kinderboerderij.
Ik heb een dekentje uit zijn kast getrokken en dat ligt nu op de grond in het saaiste hoekje van de kamer, dat word zijn "straf" plekje.
Ik las hier dat het 1 minuut per jaar is?.. dus dan zou het voor hem nu 1 minuut voldoende moeten zijn toch?..
Nogmaals bedankt voor de tips iedereen .. ik hoop over een paar weken in dit topic te kunnen vertellen hoe geweldig het dan gaat
Toevoeging:
Als je het doet, doe het dan rustig. Met een redelijke normale stem en leg hem uit waarom je hem nu gaat straffen. Daarna eventjes afkoel tijd. En dan als het weer rustig is eventjes tijd voor iets leuks. Mamma kan ook leuk zijn maar ze heeft grenzen.
[ Bericht 6% gewijzigd door SpecialK op 14-10-2007 13:29:57 ]
De eerste keer had hij de beveiliging uit de stopcontacten gesloopt en zat vrolijk met sleutels te pielen in het stopcontact.
(voor mensen gaan denken, hij was dus zelf uit zijn eetstoel gekropen en via de tafel omlaag gegaan terwijl ik aan het afwassen was.) Uit schrik heb ik hem een tik verkocht..
En de tweede keer had hij in zijn woede zijn tanden diep in mijn handen gezet en wilde niet loslaten en dat resulteerde ook in ene tik.
Die twee keren waren al erg genoeg en ben er absoluut niet blij mee.. Ik wil het onder normale omstandigheden eerst proberen met verbale straffen en niet dat hij iedere keer een tik krijgt..
Ik veroordeel niemand die zijn kind de corrigerende tik geeft hoor, iedere ouder doet wat hem/haar goed dunkt, maar ik wil er geen gewoonte van maken.
quote:En de volgende keer dat haar zoontje boos is en niet oplet krijgt ze een tik van hem . Want mama doet dat ook als ze boos is je een tik geven.Op zondag 14 oktober 2007 13:24 schreef SpecialK het volgende:
Ik denk dat er niks mis is met een corrigierende tik rond die leeftijd. Blijkbaar is 'ie compleet niet onder de indruk van jouw boosheid. Enige manier om hem te leren dat jouw boze buien echt wel minder leuk kunnen uitpakken voor hem is bij een flik pak op z'n broek. Na een paar keer gaat 'ie mamma's boze gezichtsuitdrukkingen echt niet meer grappig vinden want hij weet dat dat resulteert in een pak slaag. Woppa.
Ik leer mijn kind dat ze niet mag slaan wat geeft mij dan het recht om haar wel te slaan?
MamavAron,
Als ik je een tip mag geven probeer een plekje voor "Straf" waar je hem kan zien als je bv in de woonkamer bent of kan horen, op de gang, traptrede, plekje of stoeltje in de kamer. Dan kan hij niet gevaarlijk doen jij kan hem in de gaten houden en ondetussen verder gaan met je eigen ding. En persoonlijk vind ik de slaapkamer van een kind een veilige leuke plek om te slapen en te spelen wat niet in combi valt met "straffen". Wel als ze wat ouder zijn. Maar nu nog niet denk ik.
Maar dat is een gevoel wat ik er bij heb en wat niet iedereen heeft.
groetjes
Onze Joshua is precies zo volgens jouw beschrijving van je 2 jarige peuter. Hij zal juist jouw uitproberen om te kijken waar je grenzen liggen. En dan is dus het enige doorzetten en consequent zijn. Succes
ik was idd ook bang voor de associatie dat zijn slaapkamer straf betekend..
Maar het saaiste hoekje is waar hij de tv niet kan zien... zijn speelgoed staat aan de andere kant van de kamer dus daar kan hij dan ook niet bij.
quote:Lees m'n toevoeging evenOp zondag 14 oktober 2007 13:28 schreef klein_spookje het volgende:
[..]
En de volgende keer dat haar zoontje boos is en niet oplet krijgt ze een tik van hem . Want mama doet dat ook als ze boos is je een tik geven.
Ik leer mijn kind dat ze niet mag slaan wat geeft mij dan het recht om haar wel te slaan?
quote:En ook uitleggen waarom dat niet mag he!Op zondag 14 oktober 2007 12:12 schreef Megumi het volgende:
Gewoon zeggen dat het niet mag is zo moeilijk toch niet?
Heel belangrijk bij kinderen,
EHEH mag niet! Zegt ze niets, maar wel als je zegt: je mag dat behang er niet aftrekken! Anders moet mama nieuwe behang plakken en kopen!
Heel veel uitleggen is mega belangrijk!
Een kind straffen is niet eens nodig nml.
Rangorde bepalen zeg maar, met eventuele gevolgen voor later (als je een kind met 20 maanden na 1 keer zeuren hun zin geeft, weiger dat kind met 4 maar eens wat, en kijk hoe dat kind je met 12 de baas is).
Ik heb zelf geen kinderen (en dus makkelijk praten) maar nee zou bij mij ook nee zijn, en een minuut in de hoek zou ook een minuut in de hoek zijn. Niet morgen anders omdat dat mij beter uitkomt, of nog erger die minuut is 5 seconden omdat dreumes lief al 10 keer heeft zitten testen wie eerder opgeeft, hij met weglopen, of jij met terugzetten.
Het kost je nu misschien een half uurtje om hem de "verliezer" te laten zijn, maar anders loop je het risico dat die op zijn 12de ook weet dat jij de verliezer zult zijn, en je met een zeer vervelende puber last zult hebben
Ik zou dus wel van alles met hem blijven doen met betrekking tot zijn vader, maar zou hem vooral niet teveel zijn zin geven tijdens zijn uittesten "omdat die het toch al zo moeilijk heeft zonder aanwezige vader", het lijkt me elke keer een afweging, is het dat papa weg is waar die mee zit, of wordt het feit dat papa weg is nu gebruikt om mij te testen in hoe concequent (niet eens streng) ik beng.
quote:Mijn man was vorig jaar voor 4 maanden uitgezonden en ik had toen ook de zorg voor onze dochter in mijn uppie. Zij was op het moment dat haar vader weg ging ook 20 maanden en net 2 jaar oud toen papa weer thuis kwam. Ik merkte ook dat zij toen op negatieve manier aandacht vraagde maar boos worden heeft geen zin. Je kind mist zijn of haar vader op dat moment en snapt niet waarom die weg is. Wat ik deed was een foto van haarvader inlijsten, op haar kamer zetten en we gaven bij het opstaan en naar bed gaan papa een kusje en als ze watwou vertellen aan haar vader en dat kon niet altijd omdat hij in het buitenland zat mocht ze het aan de foto vertellen en dan zei ik dat papa haar wel hoorde. Ik mailde dan meestal wat ze had verteld zodat als papa belde hij precies kon vertellen wat zij had gezegt. Maar ik had ook vreselijk veel moeite met haar gedrag. Het kan geen kwaad om ook "straf" te geven als het de spuigaten uit loopt. Behang van de muur trekken is best iets waar je boos om mag worden want dat hoort gewoon niet. Een kind snapt best veel en je kan een hoop uitleggen. Maar ik weet uit ervaring dat het alleen voor je kind zorgen als je partner is uitgezonden behoorlijk zwaar kan zijn.Op zondag 14 oktober 2007 12:12 schreef MamavAron het volgende:
Nou zijn vader is voor 4 maanden weg op uitzending, daar kan ik weinig aan doen.
maar dit houd dan toch niet in dat ik alles maar goed moet vinden?
Ik laat hem al erg veel rauzen buiten, ik schilder met hem, ik wandel met hem, en speel met hem..
Als hij om papa vraagt leg ik zo goed mogenlijk in kleine mensen taal uit dat hij er niet is.
Aandacht komt hij echt niets te kort, maar het lijkt wel of hij compleet bout aan me heeft.
Hij vind het maar grappig als ik boos word, en ik krijg van mensen te horen, ach geef hem toch een tik, maar dit wil ik niet!!.. Juist omdat er een kern in zit dat hij zo is... maar ik zou wel graag willen weten hoe jullie de kleintjes duidelijk maken dat dit niet getolereerd word.
Dat zou het er wel wat makkelijker op maken als hij gewoon kon zeggen wat hem dwars zat.
De vorige keer dat me man weg moest dacht ik het zwaar te hebben met een baby van 6 maanden, whahahaha dat is niks vergeleken bij dit (voor mij nu dan he).
Maar goed we zijn nu precies op het eerste punt aanbeland waarop papa eigenlijk thuis zou zijn.. het weekend, door de weeks is hij normaal ook weg.. dus op wat papa geroep en zo heb ik weinig last gehad, al snapt hij best goed dat papa weg is dat weet ik zeker.
Het is niet dagelijks dat wanneer hij weg moet er een spanning is van hier tot ginter, plus dat papa normaal geen tranen in de ogen heeft als hij even weg moet.
Frederik je heb helemaal gelijk hoor, maar die grens vinden is zo moeilijk.
Het is geen kind wat duidelijk kan maken hoe hij zich voelt.. en probeer dan maar uit te vinden of hij nu boos is omdat hij papa mist of omdat hij boos is gewoon omdat hij boos wil zijn lol.
Ik wil absoluut niet alles op me mans weggaan gooien, het zal een combinatie zijn van missen en een soort van vreemde dreumespubertijd haha.
Mocht het echt te zwaar voor je worden, je hebt als het goed is van je man een lijst met telefoonnummers gekregen en je kan die gerust bellen en desnoods een afspraak maken met een kinderpsycoloog of hoe zo iemand ook heet die misschien advies kan geven over dit soort gedrag in dit soort situaties.
Maar we waren halverwegen bij me ouders en toen kwamen we erachter dat hij zijn tag vergeten was... dus moest er afscheid genomen worden bij me ouders want 3 uur in een auto is voor die kleine echt te veel.
En daar baal ik nu wel heel erg van.
Hij heeft alle foto's van zijn vader al verzamelt haha.. staan al op zijn kamer en wee gebeent als je eraan komt, dus hij is er wel druk mee... iedere foto ook aanraken en dan op een vragende toon papa?... dat is dan helemaal zijn ding en dat vind ik ook prima.
Maar dat ontzettende afreageren dat vind ik wel moeilijk om mee om te gaan.
Bedoel de dingen die hij normaal niet mag komen (alsof hij een lijst afwerkt) een voor een aan bod.. en dat gaat maar door.
daarom ben ik er ook zeker van dat het iets met me man te maken heeft, om een cliche te gebruiken, dat doet hij normaal nooit!
Maar goed we hebben nu wat tips als houvast en we gaan ervoor
in de hoop dat het met de tijd minder word en hij misschien een beetje "went" aan het feit dat hij het nu echt even de komende maanden met mij zal moeten doen.quote:Dit doen wij ook, en werkt goed. Ik heb af en toe zelf even die minuutjes nodig om af te koelen, als ze iets echt heel erg stouts hebben gedaan, dus dat is een bijkomend voordeel!Op zondag 14 oktober 2007 12:18 schreef Tinkepink het volgende:
Wat wij deden/doen, is onze kinderen ons aan laten kijken´(we gaan dus op de knieen), zeggen dat iets niet mag en heel kort waarom, daarna moeten ze in de hoek of op de trap (1 minuut per levensjaar). Daarna halen we ze weer uit de hoek en vragen we of ze het niet meer doen en eventueel een verontschuldiging. Dan pas mogen ze uit de hoek.
Ik ben vreselijk consequent, mijn man heeft de neiging daar van af te wijken, maar één blik van mij en hij is ook consequent. Echt, het helpt. Het is moeilijk, en soms lijkt het alsof je totaal niet doordringt tot je kindje, maar just persevere en uiteindelijk gaat het goed! Succes!
Ik was natuurlijk al een heel stuk ouder dan jouw zoontje is nu, maar hij heeft zeker door dat zijn papa weg is, als je zo schrijft over die foto's! Ik denk dat je gewoon consequent moet blijven als hij ondeugend is, maar, als je denkt dat het echt met papa te maken heeft, geef hem dan een extra dikke knuffel als hij uit de naughty corner komt. En zeg tegen hem dat jij papa ook mist, maar dat je zoontje zo'n grote en flinke knul is en dat als hij braaf is papa extra trots is op hem. Wie weet helpt het... iig heel veel sterkte, het is zo moeilijk als iemand zo dicht bij je op uitzending is.
Wat is de truc? Negatief gedrag zoveel mogelijk negeren en vooral NIET belonen met aandacht. Als er echt gesloopt wordt, dan zeg je dat je dat liever niet hebt, maar blijf negeren. Positief gedrag beloon je juist wel goed met extra aandacht. Zoveel mogelijk complimentjes geven om goed gedrag. Ieder kind vindt het fijn om te zien dat mama hem aandacht geeft, en het kind moet zien dat hij dat vooral met goed gedrag en niet met ondeugend gedrag voor elkaar krijgt, want anders tsimuleer je het ondeugende gedrag alleen maar.
Maargoed, dit klinkt iets te eenvoudig uit de mond van een niet-moeder
Het blijft voor ons maar speculeren hoe het voelt en wat er in dat koppie om gaat.
Ik moet het even afkloppen.. meneer heeft maar 1x nog op het strafkleedje gezeten.. Het is een ontzettende volhouder kan ik je melden, was blij dat hij op bed lag die avond haha.
Maar het gaat nu goed, hij is rustig aan het spelen.. heeft 2 fotolijstjes geconfiskeert wie hij dan ook overal mee naar toe neemt...
Zoeperzazke.. haha ik schrik wel ff van je eerste regel hoor, probleem kleuters, was geneigt hard te roepen dat hij dat niet is.. maar naarmate ik verder las snapte ik je bedoeling.
Het is idd in praktijk een heel stuk moeilijker om negatieve aandacht te negeren, als hij iets verkeerds doet zal ik hem toch duidelijk moeten maken wat hij verkeerd doet.. als ik het negeer dan zie ik er geen echte boodschap naar hem toe in.
Het extra aandacht geven bij goed gedrag werkt wel... Om te haverklap staat hij voor zichzelf te applaudiseren hoor haha.. en mama doet uiteraard mee.
[ Bericht 0% gewijzigd door MamavAron op 16-10-2007 12:38:57 (de vele spelfouten) ]
quote:Voor het behang had ik een keertje gelezen om het zelf terug te laten plakken. Hebben we hier ook een keer toegepast en hoewel ik verwacht had dat ze dat juist leuk zou vinden, vond ze het echt een straf. Ze heeft ook geen behang meer getrokken. Het plakresultaat is niet echt mooi te noemen, maar ik kan er nog elke keer om lachen als ik het zieOp zondag 14 oktober 2007 12:15 schreef hilliebillie het volgende:
ik zou hem zelf laten merken wat hij doet. Bijvoorbeeld als hij iets morst het zelf mee laten op doen (als je denkt dat het expres is dan he)
(..)
Bij he behang ook iets passends bedenken (ik kan zou gouw niets bedenken) misschien dat dit wat helpt
.