R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
In het kort mijn levensloop; enige kind van hele lieve ouders, MTS elektro en HBO elektro gedaan. Aan het eind van de MTS mijn vriendin leren kennen en nog steeds bij elkaar ( nu 6 jaar samenwonend).In het voorlaatste jaar HBO zaadbalkanker overleefd en in het laatste jaar mijn vader plotseling verloren. In 1999 met diploma HBO afgerond en gaan werken. Via wat omzwervingen op een technische dienst terecht gekomen van een bedrijf. Daar had ik het prima naar mijn zin, maar ben weggegaan vanwege het grote gebrek aan carrieremogelijkheden voor mij.
Daarna is alles een beetje mis gegaan, de nieuwe baan was heel anders dan voorgesteld was in de sollicitatie en de toenmalige directeur probeerde me te ontslaan. Dat is niet gelukt en door het vertrek van die man ben ik kunnen blijven met behoud van salaris.
De nieuwe directeur vond dat ik veel teveel verdiende en bood me aan: of 30% inleveren of vertrekken. Er is toen afgesproken dat ik naar ander werk ging zoeken.
Al vrij snel heb ik iets weten te vinden, wel een baan waarin ik heel veel van huis ben, maar het werk past uitstekend bij me en verdient erg goed. Die nieuwe baan wil me zo snel mogelijk hebben, maar de oude wil me pas laten gaan na de uitwerkperiode (logisch, want er is voor mij nog geen vervanger en geen collega's beschikbaar die het kunnen overnemen).
Nu zit ik "heerlijk" tussen wal en schip. De oude wil me niet laten gaan en de nieuwe neemt me niet als ik niet snel kan beginnen.
Vanaf begn dit jaar is het al huilen met de pet op: eerst heel erg wennen aan de nieuwe collega's, daarna heel ander werk dan ik gewend was. Toen dreigend ontslag en nu weer een ban die ik dreig te missen. Tot overmaat van ramp heb ik ook nog te horen gekregen dat er iemand verliefd op me is, een heel mooi en lief meisje. Nou heb ik zelf een gewoon mooie en hele lieve vriendin, maar het aanbod is verleidelijk.
Zo is het een groot vat met emoties en heb ik eigenlijk geen flauw idee waar ik het nog moet zoeken. Ik heb ontzettend veel moeite om het gebaande pad te verlaten en elke dag kom ik zwakker in mijn schoenen te staan. Weinig dingen kunnen me nog boeien en ik zie elke dag weer ertegen op om uit bed te komen, er zou zomaar iets kunnen gebeuren dat niet gebruikelijk is. Waar ik altijd heel flexibel was, ben ik nu zo star als iets. Morgen had ik eigenlijk iets afgesproken (al maanden geleden), maar heb afgebeld met een smoesje. Ik had ook totaal geen zin om ergens heen te gaan.
Ik heb hier nog van 3 maanden rekeningen liggen die verwerkt moeten worden (zijn wel betaald), de belastingopgave over 2006 moet ik nog doen, gewoon geen zin in ondanks dat ik plm 1500 euro terug moet krijgen.
Kortom, het is een puinhoop aan het worden. Gelukkig kan ik me er nog net toe zetten het huis netjes te houden zodat het niet zo opvalt. En ik ben ook altijd moe wat weer zijn weerslag heeft op sportieve prestaties.
Wat nu?
[ Bericht 0% gewijzigd door Giantbiker_73 op 13-10-2007 16:32:35 ]
Daarna is alles een beetje mis gegaan, de nieuwe baan was heel anders dan voorgesteld was in de sollicitatie en de toenmalige directeur probeerde me te ontslaan. Dat is niet gelukt en door het vertrek van die man ben ik kunnen blijven met behoud van salaris.
De nieuwe directeur vond dat ik veel teveel verdiende en bood me aan: of 30% inleveren of vertrekken. Er is toen afgesproken dat ik naar ander werk ging zoeken.
Al vrij snel heb ik iets weten te vinden, wel een baan waarin ik heel veel van huis ben, maar het werk past uitstekend bij me en verdient erg goed. Die nieuwe baan wil me zo snel mogelijk hebben, maar de oude wil me pas laten gaan na de uitwerkperiode (logisch, want er is voor mij nog geen vervanger en geen collega's beschikbaar die het kunnen overnemen).
Nu zit ik "heerlijk" tussen wal en schip. De oude wil me niet laten gaan en de nieuwe neemt me niet als ik niet snel kan beginnen.
Vanaf begn dit jaar is het al huilen met de pet op: eerst heel erg wennen aan de nieuwe collega's, daarna heel ander werk dan ik gewend was. Toen dreigend ontslag en nu weer een ban die ik dreig te missen. Tot overmaat van ramp heb ik ook nog te horen gekregen dat er iemand verliefd op me is, een heel mooi en lief meisje. Nou heb ik zelf een gewoon mooie en hele lieve vriendin, maar het aanbod is verleidelijk.
Zo is het een groot vat met emoties en heb ik eigenlijk geen flauw idee waar ik het nog moet zoeken. Ik heb ontzettend veel moeite om het gebaande pad te verlaten en elke dag kom ik zwakker in mijn schoenen te staan. Weinig dingen kunnen me nog boeien en ik zie elke dag weer ertegen op om uit bed te komen, er zou zomaar iets kunnen gebeuren dat niet gebruikelijk is. Waar ik altijd heel flexibel was, ben ik nu zo star als iets. Morgen had ik eigenlijk iets afgesproken (al maanden geleden), maar heb afgebeld met een smoesje. Ik had ook totaal geen zin om ergens heen te gaan.
Ik heb hier nog van 3 maanden rekeningen liggen die verwerkt moeten worden (zijn wel betaald), de belastingopgave over 2006 moet ik nog doen, gewoon geen zin in ondanks dat ik plm 1500 euro terug moet krijgen.
Kortom, het is een puinhoop aan het worden. Gelukkig kan ik me er nog net toe zetten het huis netjes te houden zodat het niet zo opvalt. En ik ben ook altijd moe wat weer zijn weerslag heeft op sportieve prestaties.
Wat nu?
[ Bericht 0% gewijzigd door Giantbiker_73 op 13-10-2007 16:32:35 ]
Voor mezelf heb ik ook geen antwoord op vragen als:
- Waar wil je heen met je leven?
- Wat hoop je te bereiken?
- Trouwen?
- Deze vriendin trouw blijven? Ze heeft me tijdens mijn ziekte en overlijden vader heel erg gesteund.
- Hoe nu verder?
- Waar wil je heen met je leven?
- Wat hoop je te bereiken?
- Trouwen?
- Deze vriendin trouw blijven? Ze heeft me tijdens mijn ziekte en overlijden vader heel erg gesteund.
- Hoe nu verder?
Overigens die baan moet je gewoon nemen.
Fuck die lamstraal die je aan je opzegtermijn houdt. WTF wil ie doen? Je ontslaan?!
Hij belemmert je gewoon en ik zou dat zeer zeker niet zomaar pikken
Fuck die lamstraal die je aan je opzegtermijn houdt. WTF wil ie doen? Je ontslaan?!
Hij belemmert je gewoon en ik zou dat zeer zeker niet zomaar pikken
Wat ik zo uit je verhaal oppik is dat je eigenlijk een hoop tegenslagen hebt gehad (nu nog midden in een 'probleem-situatie' zit) en dat je merkt dat de 'accu een beetje op is'. Begrijp ik dat goed? Ik denk namelijk niet dat je je druk hoeft te maken om een midlife crisis Ik gok dat het allemaal even te veel is, en van wat ik zo lees vind ik dat persoonlijk niet raar... Ik zou proberen wat extra rust te nemen en hulp te vragen/zoeken bij vrienden/familie/huisarts etc. (net wat je prettig vindt)
Wat ik wel mis in je verhaal is dat je met je vriendin bespreekt. Ik denk dat als je haar er buiten laat er misschien nog meer 'problemen' van kunnen komen. Bovendien, ze kent je (als het goed is) erg goed en kan/wil er daardoor ook voor je zijn.
Het meisje dat verliefd op je is zou ik lekker zo laten, ik bedoel, je zit nu in een lastige situatie, wil je daarvoor echt je jarenlange relatie op het spel zetten? En als er echte twijfels zijn over je relatie, bespreek die dan met je vriendin, dan is er misschien nog iets aan te doen
En van je baan, ik denk dat ik er voor zou zorgen dat je zsm weg kan bij de baas die je zoveel ellende bezorgd heeft. Het is natuurlijk een beetje raar dat hij nu een kans deels verpest terwijl ie al van je af wou...
Dit is in ieder geval wat mijn gedachten zijn, ik weet niet of je er iets mee kunt. In ieder geval wens ik je veel succes!
Ik gok dat het allemaal even te veel is, en van wat ik zo lees vind ik dat persoonlijk niet raar... Ik zou proberen wat extra rust te nemen en hulp te vragen/zoeken bij vrienden/familie/huisarts etc. (net wat je prettig vindt)Wat ik wel mis in je verhaal is dat je met je vriendin bespreekt. Ik denk dat als je haar er buiten laat er misschien nog meer 'problemen' van kunnen komen. Bovendien, ze kent je (als het goed is) erg goed en kan/wil er daardoor ook voor je zijn.
Het meisje dat verliefd op je is zou ik lekker zo laten, ik bedoel, je zit nu in een lastige situatie, wil je daarvoor echt je jarenlange relatie op het spel zetten? En als er echte twijfels zijn over je relatie, bespreek die dan met je vriendin, dan is er misschien nog iets aan te doen
En van je baan, ik denk dat ik er voor zou zorgen dat je zsm weg kan bij de baas die je zoveel ellende bezorgd heeft. Het is natuurlijk een beetje raar dat hij nu een kans deels verpest terwijl ie al van je af wou...
Dit is in ieder geval wat mijn gedachten zijn, ik weet niet of je er iets mee kunt. In ieder geval wens ik je veel succes!
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Je moet zorgen dat je jezelf niet bestempeld als slachtoffer, maar dat je goed in de gaten hebt dat je voor alles zelf gekozen hebt. Je hebt zelf gekozen voor een nieuwe baan en daardoor krijg je heel veel gezeik. Verder moet je gewoon beginnen aan al die dingen die je moet doen en zoals ik het nu hoor zou ik zeker bij je vriendin blijven. Succes ermee!
Bedankt voor het meedenken. Met de lege accu sla je de spijker ontzettend raak op zijn kop, misschien nog wel beter dan ik zelf had gedaan. Het voelt ook alsof ik een tijd rust nodig heb. Mijn vriendin is van alles op de hoogte en voelt hard met me mee. Maar bij haar ben ik uiteraard de arme schat waarbij het effe niet meezit. Soms heb je gewoon behoefte aan de mening van een objectief persoon. Het meisje dat verliefd op me is, is ook geen punt. Het is een heel lief en mooi meisje maar veel te jong voor mij. Ik peins er niet over om mijn relatie aan de kant te zetten, ik weet dat ik nu steun door dik en dun heb, we zijn al 13 en een half jaar bij elkaar en hebben veel meegemaakt samen.quote:Op zaterdag 13 oktober 2007 11:57 schreef Marijkezwolle het volgende:
Wat ik zo uit je verhaal oppik is dat je eigenlijk een hoop tegenslagen hebt gehad (nu nog midden in een 'probleem-situatie' zit) en dat je merkt dat de 'accu een beetje op is'. Begrijp ik dat goed?
Wat ik wel mis in je verhaal is dat je met je vriendin bespreekt. Ik denk dat als je haar er buiten laat er misschien nog meer 'problemen' van kunnen komen. Bovendien, ze kent je (als het goed is) erg goed en kan/wil er daardoor ook voor je zijn.
En van je baan, ik denk dat ik er voor zou zorgen dat je zsm weg kan bij de baas die je zoveel ellende bezorgd heeft. Het is natuurlijk een beetje raar dat hij nu een kans deels verpest terwijl ie al van je af wou...
Dit is in ieder geval wat mijn gedachten zijn, ik weet niet of je er iets mee kunt. In ieder geval wens ik je veel succes!
En die nieuwe baan wil ik echt graag hebben, maar ik heb het gevoel dat mijn huidige werkgever me nooit eerder gaat loslaten. Alle rek is namelijk uit het bedrijfje en iedereen is nodig. Evengoed is het hun keuze dat ze mij willen binnendoen voor een goedkopere kracht.
Maar ik weet ook totaal niet wat ze me kunnen maken als ik ze de vinger geef en niet meer kom opdagen. Salaris gaan ze zeker niet betalen, maar dat is geen probleem. Maar als ze het kunnen maken om kosten voor een interim op me te verhalen, wordt het kostbaar voor me. Aan de andere kant vind ik het wel flauw van de nieuwe werkgever dat ze een dergelijke eis stellen. Als je iemand aanneemt die uit een werksituatie komt, dan wéét je toch dat die zal moeten uitwerken (al bij eerste gesprek besproken!).
Yes samenwonend in een heel leuk appartement dat we als nieuwbouw (vanaf tekening) gekoct hebben. Samen redden we het prima, veel dalen hebben we overwonnen, maar dit is wel heel lang en diep. Toen ik ziek was, werd je van alle kanten gesteund door doktoren, verplegers, vrienden en familie. Nu heb ik het gevoel dat ik er een beetje alleen voor sta. En hoe lief mijn vriendin ook voor me is, van dit soort zaken heeft ze geen kaas gegeten en kan alleen maar met haar gevoel oordelen. Ook werkt zij al ruim 10 jaar bij hetzelfde bedrijf en heeft ook nooit elders gewerkt. Dus wat werksituaties aangaat is zij een onbeschreven blad. Zij zit in de luxepositie dat ze over afdelingen kan rouleren als ze verandering van omgeving wil. Dat heeft ze in 10 jaar 3 keer gedaan. Het bedrijf ondersteunt dit ook nog eens. Jammer genoeg hebben ze voor mij geen passend werkquote:Op zaterdag 13 oktober 2007 11:52 schreef Curri het volgende:
wat heb je met je huidige vriendin? want 6 jaar is lang, jullie wonen samen?
samenwonend in een heel leuk appartement dat we als nieuwbouw (vanaf tekening) gekoct hebben. Samen redden we het prima, veel dalen hebben we overwonnen, maar dit is wel heel lang en diep. Toen ik ziek was, werd je van alle kanten gesteund door doktoren, verplegers, vrienden en familie. Nu heb ik het gevoel dat ik er een beetje alleen voor sta. En hoe lief mijn vriendin ook voor me is, van dit soort zaken heeft ze geen kaas gegeten en kan alleen maar met haar gevoel oordelen. Ook werkt zij al ruim 10 jaar bij hetzelfde bedrijf en heeft ook nooit elders gewerkt. Dus wat werksituaties aangaat is zij een onbeschreven blad. Zij zit in de luxepositie dat ze over afdelingen kan rouleren als ze verandering van omgeving wil. Dat heeft ze in 10 jaar 3 keer gedaan. Het bedrijf ondersteunt dit ook nog eens. Jammer genoeg hebben ze voor mij geen passend werk 
Bedankt, ik probeer ook niet de slachtofferrol in te nemen. Mar na bijna 8 maanden vechten is de rek er wel een beetje uit en gaat het kopje hangen.quote:Op zaterdag 13 oktober 2007 12:00 schreef VrAnKiE het volgende:
Je moet zorgen dat je jezelf niet bestempeld als slachtoffer, maar dat je goed in de gaten hebt dat je voor alles zelf gekozen hebt. Je hebt zelf gekozen voor een nieuwe baan en daardoor krijg je heel veel gezeik. Verder moet je gewoon beginnen aan al die dingen die je moet doen en zoals ik het nu hoor zou ik zeker bij je vriendin blijven. Succes ermee!
TS, probeer prioriteiten te stellen. Zoals ik het lees, speelt er eigenlijk maar één ding dat echt problematisch is en dat is dat je qua werk in de knoei zit. Probeer uit te zoeken via de rechtswinkel o.i.d. wat je rechten zijn en los dat eerst op. Probeer je vriendin erbij te betrekken.
Vervolgens ga je kijken waar je tegenaan loopt. Is het het meisje of het feit dat je zo uitgeblust bent? Dingen als niet weten wat je wil met je leven, is dat nu echt belangrijk? Of kun je beter eerst de acute problemen oplossen voor je alles tegelijk aan wil pakken? Misschien moet je jezelf wat discipline opleggen door met jezelf een termijn af te spreken waarop je je acute problemen op wil lossen. Sommige dingen kunnen ook op de stapel 'lost zichzelf op (als het maar lang genoeg blijft liggen )
Succes!
Vervolgens ga je kijken waar je tegenaan loopt. Is het het meisje of het feit dat je zo uitgeblust bent? Dingen als niet weten wat je wil met je leven, is dat nu echt belangrijk? Of kun je beter eerst de acute problemen oplossen voor je alles tegelijk aan wil pakken? Misschien moet je jezelf wat discipline opleggen door met jezelf een termijn af te spreken waarop je je acute problemen op wil lossen. Sommige dingen kunnen ook op de stapel 'lost zichzelf op (als het maar lang genoeg blijft liggen )
Succes!
Wat iemand anders ook al opperde, zoek uit wat de "risico's" zijn van het eventueel eerder weg gaan. Ik denk dat je nu echt even aan jezelf moet gaan denken, en als ze in het ergste geval je contract alsnog ontbinden, maar daar geen consequenties verder aanhangen, is het wellicht een bij effect wat het waard isquote:Op zaterdag 13 oktober 2007 16:47 schreef Giantbiker_73 het volgende:
[..]
Bedankt voor het meedenken. Met de lege accu sla je de spijker ontzettend raak op zijn kop, misschien nog wel beter dan ik zelf had gedaan. Het voelt ook alsof ik een tijd rust nodig heb. Mijn vriendin is van alles op de hoogte en voelt hard met me mee. Maar bij haar ben ik uiteraard de arme schat waarbij het effe niet meezit. Soms heb je gewoon behoefte aan de mening van een objectief persoon. Het meisje dat verliefd op me is, is ook geen punt. Het is een heel lief en mooi meisje maar veel te jong voor mij. Ik peins er niet over om mijn relatie aan de kant te zetten, ik weet dat ik nu steun door dik en dun heb, we zijn al 13 en een half jaar bij elkaar en hebben veel meegemaakt samen.
En die nieuwe baan wil ik echt graag hebben, maar ik heb het gevoel dat mijn huidige werkgever me nooit eerder gaat loslaten. Alle rek is namelijk uit het bedrijfje en iedereen is nodig. Evengoed is het hun keuze dat ze mij willen binnendoen voor een goedkopere kracht.
Maar ik weet ook totaal niet wat ze me kunnen maken als ik ze de vinger geef en niet meer kom opdagen. Salaris gaan ze zeker niet betalen, maar dat is geen probleem. Maar als ze het kunnen maken om kosten voor een interim op me te verhalen, wordt het kostbaar voor me. Aan de andere kant vind ik het wel flauw van de nieuwe werkgever dat ze een dergelijke eis stellen. Als je iemand aanneemt die uit een werksituatie komt, dan wéét je toch dat die zal moeten uitwerken (al bij eerste gesprek besproken!).
En laadt je accu lekker op, ga (ondanks moe, lusteloos, neerslachtig) toch de deur uit! Ga genieten van het weer, je vrienden en al het andere mooie Het zal niet alles oplossen maar wel helpen (tenminste bij mij hielp dat vaak wel ) Succes!
) Succes!
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Het beperken van de risico's is voor nu het hoofddoel. Maandag direct bellen met mijn contactpersoon bij de rechtsbijstand. Die heeft me vaker van goed advies voorzien. Neerslachtig ben ik niet echt, alleen de fut is er uit. Vandaag nog wezen mountainbiken, lekker 4uurtjes door de bossen crossen.
Lekker! Ik kan tijdens zo'n eind fietsen m'n gedachten altijd goed ordenenquote:Op zaterdag 13 oktober 2007 21:47 schreef Giantbiker_73 het volgende:
Het beperken van de risico's is voor nu het hoofddoel. Maandag direct bellen met mijn contactpersoon bij de rechtsbijstand. Die heeft me vaker van goed advies voorzien. Neerslachtig ben ik niet echt, alleen de fut is er uit. Vandaag nog wezen mountainbiken, lekker 4uurtjes door de bossen crossen.
Hopen dat de knakker bij de rb inderdaad je iets wijzer kan maken! Ik denk dat veel energie toch opgeslurpt wordt door het "probleem van de 2 banen". Laat je nog even weten hoe het allemaal afloopt?
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Maar waarom ga je niet gewoon weg bij je werkgever? Die man wil dat je ander werk gaat zoeken omdat je te duur bent, vervolgens heb je ander werken en dan wil ie je niet laten gaan?
Lijkt me meer zijn probleem dan jouw probleem toch?
Lijkt me meer zijn probleem dan jouw probleem toch?
Vraag hem eens of werkgevers mogen korten op lonen, naar mijn inziens mag dat helemaal niet. Je werkgever had dat helemaal niet mogen voorstellen (-30% of vertrekken). Wat dat betreft zou ik daar zo snel mogelijk weggaan, zeker aangezien je al iets nieuws hebt. Het is niet jouw probleem dat er geen vervanger is, dat is zijn probleem.quote:Op zaterdag 13 oktober 2007 21:47 schreef Giantbiker_73 het volgende:
Het beperken van de risico's is voor nu het hoofddoel. Maandag direct bellen met mijn contactpersoon bij de rechtsbijstand. Die heeft me vaker van goed advies voorzien. Neerslachtig ben ik niet echt, alleen de fut is er uit. Vandaag nog wezen mountainbiken, lekker 4uurtjes door de bossen crossen.
.
Ik denk dat je gewoon een beetje uit je voegen barst omdat je geen rustpunt kan vinden. Zolang alles om je heen beweegt, kun je nergens een steunpunt vastpakken. Dat mis je, althans zo lees ik het.
Hoe vind je dat? Je gaat kijken naar wat je wel zeker weet. :-)
Je hebt een lieve vriendin met wie het goed gaat blijkbaar, je HEBT werk en je hebt UITZICHT op ander werk, etc etc...
P.S. Ook ik snap niet wat je nog bij die baas doet, wat ben je voor slappe veter? Je moet nu echt even voor jezelf kiezen op dit vlak. HIj wil je loon korten of je moet oprotten en wat doe jij? ''Nee meneer, ik blijf nog wel even, want het is zooohoooo boohoooo lullig voor iedereen hier als ik wegga''....
Kom op zeg, geef jezelf even een schop onder je hol.
Hoe vind je dat? Je gaat kijken naar wat je wel zeker weet. :-)
Je hebt een lieve vriendin met wie het goed gaat blijkbaar, je HEBT werk en je hebt UITZICHT op ander werk, etc etc...
P.S. Ook ik snap niet wat je nog bij die baas doet, wat ben je voor slappe veter? Je moet nu echt even voor jezelf kiezen op dit vlak. HIj wil je loon korten of je moet oprotten en wat doe jij? ''Nee meneer, ik blijf nog wel even, want het is zooohoooo boohoooo lullig voor iedereen hier als ik wegga''....
Kom op zeg, geef jezelf even een schop onder je hol.
Verbaal terrorist
Dat van dat steunpunt zeg je goed. Ik val iedereen lastig met "wat denk/vind jij nou??", ik begin wel een beetje de weg kwijt te raken, ja.
Maar wat ik nog bij deze baas doe? Gewoon werken hoor, ik vind het helemaal niet zielig dat ze in de shit komen als ik wegga. Zij willen me weg hebben en ik vind dat best. Het probleem is nu dat ik ergens anders kan beginnen, maar die willen graag dat ik snel begin en dus niet de uitwerkperiode uitwerk. Lullig is het wel voor de collega's dat is zo, maar dan moeten die maar bij de directie gaan klagen. Dat is mijn probleem niet, dus.
Ik wil, moet en zal weggaan daar. Maar als ik niet snel wegkom dan kan ik die nieuwe baan wel vergeten, dat is voor nu het belangrijkste probleem.
Maar wat ik nog bij deze baas doe? Gewoon werken hoor, ik vind het helemaal niet zielig dat ze in de shit komen als ik wegga. Zij willen me weg hebben en ik vind dat best. Het probleem is nu dat ik ergens anders kan beginnen, maar die willen graag dat ik snel begin en dus niet de uitwerkperiode uitwerk. Lullig is het wel voor de collega's dat is zo, maar dan moeten die maar bij de directie gaan klagen. Dat is mijn probleem niet, dus.
Ik wil, moet en zal weggaan daar. Maar als ik niet snel wegkom dan kan ik die nieuwe baan wel vergeten, dat is voor nu het belangrijkste probleem.
Eens kijken hoe sterk jij nog in je schoenen staat nadat je bijna een half jaar lang geschopt en geslagen bent door je werkgever die bij elk weerwoord met hel en verdoemenis dreigt.quote:Op maandag 15 oktober 2007 09:18 schreef Kreator het volgende:
Dramaqueen. Dagelijkse beslommeringen tegenkomen en dan huilen dat de hele wereld tegen je is. .
Mijn vorige werkgever heeft mij in een jaar tijd 3x (tevergeefs) geprobeerd te ontslaan, totdat ik zelf vertrok. Het deed me vrij weinig. Jij doet net alsof het je moeder is die je verlaten heeft... het is je werk maar...quote:Op maandag 15 oktober 2007 18:35 schreef Giantbiker_73 het volgende:
Eens kijken hoe sterk jij nog in je schoenen staat nadat je bijna een half jaar lang geschopt en geslagen bent door je werkgever die bij elk weerwoord met hel en verdoemenis dreigt.
Mwah, beetje overtrokken.Maar het klopt dat ik niet zo sterk ben in dit soort conflicten, kan het moeilijk van me af zetten.quote:Op maandag 15 oktober 2007 20:22 schreef Kreator het volgende:
[..]
Mijn vorige werkgever heeft mij in een jaar tijd 3x (tevergeefs) geprobeerd te ontslaan, totdat ik zelf vertrok. Het deed me vrij weinig. Jij doet net alsof het je moeder is die je verlaten heeft... het is je werk maar...
heb je dan wel personen waarmee je op een zeer persoonlijk niveau kunt praten over je gevoelens...?quote:Op maandag 15 oktober 2007 20:28 schreef Giantbiker_73 het volgende:
[..]
Mwah, beetje overtrokken.Maar het klopt dat ik niet zo sterk ben in dit soort conflicten, kan het moeilijk van me af zetten.
Je verhaal komt vooral een beetje over alsof je geen 'uitlaatklep' lijkt te hebben voor al je emoties en teveel van die emoties aan het 'oppotten' bent geweest... dan is het idd wachten totdat al die onverwerkte gevoelens op een onprettig en oncontroleerbare wijze eruitkomen.
Zorg ervoor dat je met iemand op persoonlijk niveau over je persoonlijke gevoelens, drijfveren en 'motivatie' kunt praten:
En nee, een verder anoniem online forum is daar géén goede vervanger voor.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Ik heb wel mensen die ik mijn diepste gevoelens kan vertellen, dat is het probleem niet. Maar aangezien dat hele goede vrienden zijn, zijn die altijd bevooroordeeld. Je wil ook wel eens een objectieve mening, toch?
Lijkt me verstandig om eerst eens orde op zaken te stellen mbt je werk. Pech gehad voor je oude werkgever, zit de uitwerkperiode uit en stap op. Is er voor de startdatum bij de andere werkgever of de uitwerkperiode echt niks te regelen? Het is notabene die oude werkgever geweest die je voor de keuze 'of inleveren of vertrekken' heeft gesteld! Lijkt mij zo klaar als een klontje dat ie eigenlijk gewoon dood neer kan vallen.
Het is echt onmogelijk om vragen als 'wat wil ik met mijn leven' en 'wat hoop je te bereiken' te beantwoorden zonder ook maar een beetje rust in je hoofd.
[ Bericht 15% gewijzigd door Tripps op 19-10-2007 16:10:37 ]
Het is echt onmogelijk om vragen als 'wat wil ik met mijn leven' en 'wat hoop je te bereiken' te beantwoorden zonder ook maar een beetje rust in je hoofd.
[ Bericht 15% gewijzigd door Tripps op 19-10-2007 16:10:37 ]
|
|
