De programma's van Wim T. Schippers.

Schippers werd in Groningen geboren, maar bracht zijn jeugd door in Bussum. Hij volgde een opleiding aan wat later de Rietveld Academie zou heten, maar maakte deze niet af. Centraal in zijn levensfilosofie staat dat het leven nergens op slaat. Dat komt tot uitdrukking in zijn werk, dat gekenmerkt wordt door een grote mate van absurditeit.

Na zijn studie richtte Schippers zich op het maken van a-dynamische kunst. Hij liet zich inspireren door Marcel Duchamp en andere dadaïsten; het gedachtegoed viel samen met de ideeën van de Fluxusbeweging van George Maciunas. Hij organiseerde met vrienden en collega's veel tentoonstellingen en manifestaties, waarvan de Manifestatie Aan Het Strand Te Petten in december 1962 (volgens sommige bronnen 1963) het bekendst werd. Daarbij goot Schippers onder het toeziend oog van de pers een flesje Green Spot limonade leeg in de zee bij Petten. Deze vorm van conceptual art noemde hij "waarachtig oninteressant", waarmee de filosofie achter zijn a-dynamische werk treffend omschreven lijkt. Het a-dynamisch gedachtengoed werd op een aantal Fluxus-festivals gedemonstreerd. Een daarvan was het stuk "1. niet roken; 2. niet eten; 3. roken; 4. eten". Vijf mannen komen op, gaan naast elkaar staan, kijken enkele minuten de zaal in en vertrekken. Even later komen ze terug, stellen zich naast elkaar op en gaan weer weg. Opnieuw komen ze terug maar nu roken ze eerst een sigaret alvorens te vertrekken. Dan komen ze nog een keer op, eten een broodje en gaan af. Na de a-dynamische periode maakte Schippers werk dat valt onder de noemer Pop-Art. Zijn grote paarse stoel in het Vondelpark is hiervan een bekend voorbeeld.

Schippers bedacht in 1979 een kunstwerk voor een plek in een vijver op de campus van de Universiteit Twente: Het Torentje Van Drienerlo. Het object, een kerktorenspits die boven het wateroppervlak van de vijver uitsteekt, wekt de indruk dat een kerkgebouw onder water is verzonken en staat daarmee symbool voor het achterblijven van kerkelijke dogma's bij nieuwe wetenschappelijke inzichten.

In 1967 werd Schippers gevraagd om mee te werken aan een nieuw televisieprogramma voor de VPRO; dit werd het muziekprogramma Hoepla. In de eerste aflevering van het programma (28 juli 1967) liep het model Phil Bloom bloot door het beeld, wat leidde tot veel geschokte reacties. In de volgende aflevering was Bloom opnieuw te zien. Ze las een stukje voor uit het dagblad Trouw. Toen ze de krant liet zakken bleek ze geheel naakt te zijn. Kamervragen en opzeggingen bij de VPRO waren het gevolg. Na de derde aflevering werd het programma stopgezet. Na dit avontuur bij de televisie richtte Schippers zich weer op de kunst en produceerde zijn Pindakaasvloer.

Vanaf 1971 werkte Schippers opnieuw voor televisie. Met Gied Jaspars en Wim van der Linden bedacht hij de Fred Haché Show en de show Barend is weer bezig. Schippers was verantwoordelijk voor de teksten en het decor. Voor het personage Sjef van Oekel (gespeeld door komiek Dolf Brouwers) betekenden deze beide programma's een doorbraak op het scherm. De beide shows, waarin sociale conventies en taboes werden doorbroken, waren vooral onder de jeugd erg populair. Vanaf 1974 kreeg 'Van Oekel' een eigen show: Van Oekels Discohoek. Naar aanleiding van de televisieshows werden ook een paar singles uitgebracht, en rond 'Van Oekel' verscheen een reeks stripverhalen, getekend door Theo van den Boogaard. De strips werden goed verkocht en er verschenen vertalingen in Frankrijk (waar de hoofdpersoon Léon van Oukel heette, later: Léon-La-Terreur), Duitsland (Julius Patzenhofer), Denemarken en Spanje. Brouwers ontving echter niets van het met de strips verdiende geld, hoewel hij wel werd afgebeeld. Bovendien wenste hij niet langer vloekend of in pornografische situaties in beeld te worden gebracht. Hij spande een rechtszaak aan. In 1991 besliste de rechter dat Brouwers niet langer mag worden afgebeeld in ‘obscene of pornografische scènes’. Over de financiële vergoeding bereikten Schippers en Brouwers een schikking.

In 1984 start Schippers de komedieserie "Op zoek naar Jolanda" en in 1989 de komedieserie "We Zijn Weer Thuis" met Schippers in de rol van Simon Raaspit.

Tussen 1995 en 2002 presenteerde Schippers de Nationale Wetenschapsquiz. In 2003 kwam zijn presentatorschap tot een einde: de VPRO-gids drukte toen de vragen te vroeg af, waarna de VPRO en Schippers niet tot overeenstemming konden komen hoe de quiz nu uitgevoerd moest worden. In 1997 was Schippers de presentator van Zomergasten en in 2002 presenteerde hij het wetenschapsprogramma Flogiston.

Ook is Wim T. Schippers bekend doordat hij vanaf de eerste uitzending op 4 januari 1976 van Sesamstraat tot aan de dag van vandaag de stemmen van: Graaf Tel, Kermit de Kikker en van Ernie (van Bert en Ernie) inspreekt. Paul Haenen neemt Bert voor zijn rekening. Ook heeft hij voor de Nederlandstalige versie van Walt Disneys Sneeuwwitje de stem van dwerg Giechel (Happy) ingesproken.

Ook heeft Wim eind jaren '70, begin jaren '80 de stem van 's werelds beroemdste muis ingesproken, Mickey Mouse. Hieraan kwam echter abrupt een einde toen de Amerikaanse mensen van de Disney Corporation erachter kwamen. Ze vonden de stem van Schippers niet genoeg op die van de originele Mickey Mouse lijken. De cartoons die hij had ingesproken moesten opnieuw worden ingesproken met de stem van Marcel Maas. Door onbekende redenen kan Schippers' Mickey nog wel beluisterd worden in Mickey's Kerstfeest op de dvd van Mickey Mouse in living color 2.

Ook op de radio heeft Wim T. Schippers zijn sporen nagelaten. Zo maakte hij het radioprogramma Ronflonflon met Jacques Plafond, gekenmerkt door de typische Schipperiaanse humor en het feit dat Schippers (als Jacques Plafond) door alle platen heen praatte. In dit programma sprak Schippers zijn gasten consequent met you (fonetisch: joe) aan, om niet te hoeven kiezen voor je of u. Dit is typerend voor de vrije manier waarop hij met de taal omgaat - een kenmerkend voorbeeld voor Schippers' niet onbelangrijke rol als vernieuwer van het Nederlands. Voorbeelden van uitdrukkingen die hij bedacht zijn het woord 'gekte' en de uitdrukking: "Jammer, maar helaas!".

Een project van Schippers dat de aandacht trok en zelfs landelijk nieuws werd is het toneelstuk "Going to the dogs" (1986). Het bijzondere hiervan was dat de acteurs geen mensen waren maar herdershonden. De honden liepen op het podium rond, blaften wat, en keken naar de televisie. Volgens Schippers volgden zijn acteurs nauwgezet het script; de meeste toeschouwers waren hiervan minder overtuigd. De voorstelling leidde tot kamervragen. Andere stukken die hij schreef zijn: "Zonder Titel" voor Toneelgroep Amsterdam (première in 2000) en "Relapsus" voor Orkater (1995). Het toneelstuk "Wuivend Graan" zal in 2007 in première gaan.



Ik heb zijn biografie als beeldend kunstenaar maar weggelaten. Is weing relevant voor dit topic.

Briljante TV-maker die ook op de radio schitterde. Ron Flon Flon was hilarisch.

Typetjesmaker zoals alleen Koot en Bie konden. Liet Juliana spruitjes pellen en Jef van Oekel in een fietstas kotsen. Provoceerde 30 jaar voordat BNN ontstond.

Alles wat ik wil zeggen staat in de hier boven geposte OP. Held

Meer fans ?

Denk ook dat het absurdisme niet meer zo aan zal slaan helaas.

Bolkesteijn is jong Ik ken hem juist niet van de wetenschapskwis

Ik ben 44 en zelfs te jong voor de echte hoogtepunten van hem. Maar ben oud genoeg om me er flarden van te herinneren. Zijn latere series waren minder absurdistisch. Maar niet minder geweldig.

Jaap Knasterhuis. Op viool

Jaap Knasterhuis was eigenlijk Rogier Proper de journalist en tekstschrijver. Ik was geaboneerd op de SKOOP het filmblad had ie een geweldige collumn.

quote:

Op dinsdag 11 september 2007 13:05 schreef Bommenlegger het volgende:
Oude herrinneringen...
Wat ook leuk was, was Waldolala
Met Sjef van Oekel, gé braadslee en boy bensdorp.
Is me niet veel meer van bijgebleven, maar zou het best nog wel eens willen zien.

En Patty Brard