OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Heel die woensdag, de 30e mei, had Ilse Donkers (33) voor de klas gestaan op haar school De Akkerwinde in Baarle-Nassau. Ze had nog een korte vergadering gehad en nog wat werk nagekeken van de kinderen. Na een laatste rondje door de klas, liep ze vrolijk de trap af, wenste een collega een fijne middag en liep naar haar auto. Ze zou haar kleine Chris van elf maanden gaan ophalen bij het kinderdagverblijf.
Op de seconde dat ze het autoportier opende, stortte haar wereld in. In een shock haalde ze Chris uit de auto, hysterisch, hopend dat hij nog leefde. Een collega probeerde hem te reanimeren. Maar Chris was al dood.
"Ik was op kantoor", vertelt haar man Jeroen Zoon (31). ,,Een vrouw belde, ik weet nog wat ze zei: 'Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar ze zijn Chrisje aan het reanimeren!' Ik heb de telefoon laten vallen en ben naar Baarle-Nassau gereden. Nog nooit heb me zo wanhopig gevoeld als tijdens die rit. Ik ben niet gelovig, maar heb gebeden om een wonder. Ik vroeg me af wat er gebeurd kon zijn: is hij gestikt tijdens het slapen? Gevallen? Iets anders kan toch niet op een kinderdagverblijf? Een psychopaat die met een geweer had staan schieten? Toen ik bij de school aankwam, zag ik dat Ilse helemaal hysterisch naar binnen werd gebracht. Ik ben direct naar haar toe gegaan. Ze zei maar 'het spijt me zo', 'het spijt me zo', en dat ze Chris in de auto had laten zitten. Ik heb haar vastgehouden en getroost. Ik voelde verdriet, een heel groot verdriet. Chris was ons dierbaarste bezit. Nu nog voel ik onmacht en wanhoop."
Ilse: "Ik heb geen enkel moment die dag getwijfeld of ik hem wel had weggebracht. Het was een schooldag als altijd. Eenmaal in mijn klas was ik volledig op mijn werk gericht en werd ik meegesleept in de hectiek van die ochtend."
Jeroen: "Het ligt blijkbaar aan de manier waarop je hersenen werken. De weg naar school is precies dezelfde als die naar het kinderdagverblijf. Je kon Chris niet zien zitten in de autospiegels en hij liet zich zelden horen. Als je even afgeleid wordt, is er niets meer dat je eraan herinnert dat je nog naar het kinderdagverblijf moet. Onderweg heeft Ilse nog in de achteruitkijkspiegel naar de achterbank gekeken. Ze dacht toen aan dat ongeluk een week eerder in België, precies hetzelfde als wat ons die dag zou overkomen: 'Misschien moeten we het kinderstoeltje zo zetten dat ik Chris kan zien'. Op het moment dat ze langs de school reed en haar hersenen besloten de parkeerplaats van de school op te draaien, in plaats van vijftig meter verder te rijden naar het kinderdagverblijf, verdween Chris uit haar systeem. Ilse zag direct na het parkeren twee collega's die ze nog even nodig had. Omdat ze Chris inmiddels in haar 'systeem' wél had weggebracht naar het kinderdagverblijf, heeft ze haar spullen gepakt en het portier dicht gedaan. Het gebeurt dagelijks veel mensen: je vergeet iets totdat je het ziet liggen of iets anders je eraan herinnert."
,,Het heeft te maken met denkpatronen. Dat besef heeft ons enorm geholpen bij de verwerking. Was het maar niet zo'n warme dag geweest, was Chris maar niet onzichtbaar geweest door het zonwerende gordijntje. Had Ilses tas maar op de achterbank gelegen en niet voorin. Had het kinderdagverblijf maar gebeld. Was Chrisje maar niet zo lief en stil geweest. Hadden die collega's daar maar niet gestaan..."
Jeroen: "Het kinderdagverblijf heeft geen contact met ons opgenomen toen ze merkten dat Chris er niet was. Dat staat niet voorgeschreven in het protocol. Ik vind het jammer dat niemand eraan gedacht heeft dat te doen in al die tijd dat zij Chris hebben gemist. Ik verwijt de mensen niets, maar hoe is het mogelijk dat iets dergelijks ontbreekt in het protocol?"
Wout, de vijfjarige broer van Chrisje, was die woensdagmiddag bij oma. Zij bracht hem naar hun huis. Jeroen: ,,Ik ben op mijn knieën voor hem gaan zitten en heb verteld dat Chris niet meer thuis zou komen. Gelukkig heeft hij een leeftijd waarop hij nog niet alles helemaal beseft. De dag erop vroeg hij waarom wij nog huilden, want Chrisje was toch gisteren al dood gegaan." Ilse: "De eerste dagen zijn we bezig geweest met de dienst regelen, het kistje uitzoeken. Later besefte ik dat de afloop fataal was doordat alles die dag tegen zat. Dat is belangrijk voor mijn verwerking. Elk ongeluk begint bij een menselijke fout: een vliegtuig dat neerstort, een verkeersongeluk. Zijn dit dan allemaal slechte mensen?"
Jeroen: "Ongeveer 500 brieven en kaarten hebben we gekregen, zelfs van mensen die ons niet kennen. We hebben families, collega's en goede vrienden die ons helpen. Ook hebben we hulp van een psycholoog. Ilse heeft geweldige vriendinnen, vastberaden ons er doorheen te slepen. Ook die hebben kinderen die ze naar crèches en scholen brengen, en als het Ilse kan overkomen, kan het hen ook overkomen. Ze kennen Ilse als een lieve, zorgzame moeder."
Op de condoleance-site gingen sommige mensen hard tekeer. Jeroen en Ilse gaan er begripvol en mild mee om. "Die mensen hebben in hun hoofd een beeld van een gezin waarin haast en drukte regeren en er geen tijd is voor liefde en geborgenheid. Ik hoop dat die boosheid voortkomt uit de liefde voor hun eigen kinderen, want dat beeld klopt niet."
Ilse: "Wat die moeder in België was overkomen, zo'n niet te begrijpen ongeval, dat kon mij natuurlijk nóóit gebeuren, dacht ik ook. Ik was immers een gestructureerde en liefdevolle moeder, die alles onder controle had."
Jeroen: "Lang voordat dit allemaal gebeurde, hadden we al besloten op 7 juli te gaan trouwen. Voor mij was de keuze gemakkelijk: de bruiloft moest doorgaan, juist nu we elkaar zo nodig zouden hebben. Uiteindelijk hebben we de dag wel aangepast. De receptie voor de kinderen uit Ilses klas is niet doorgegaan en het avondfeest ook niet. 'In voor- en tegenspoed' krijgt dan wel een echte betekenis. Maar hoe of wat maakt niet meer uit. Samen met Wout willen we weer verder."
Ilse: "Ik besef dat ik altijd die moeder zal zijn die haar zoon 'vergeten' is, maar alleen in die hele korte vergissing ligt mijn schuld, niet in de verschrikkelijke afloop. De dood van Chris is een tragische samenloop geweest, die ik niet had kunnen voorzien. Iedereen kent wel een verhaal van een kind dat bijna stikt, valt of verdrinkt. Gelukkig loopt het dan goed af. Wij hebben pech gehad in de meest dramatische zin van het woord."
Bron brabants dagblad.
Ik hoop dat iedereen die de moeder meteen afgeslacht hadden gaan beseffen dat dit iedereen kan overkomen
Op de seconde dat ze het autoportier opende, stortte haar wereld in. In een shock haalde ze Chris uit de auto, hysterisch, hopend dat hij nog leefde. Een collega probeerde hem te reanimeren. Maar Chris was al dood.
"Ik was op kantoor", vertelt haar man Jeroen Zoon (31). ,,Een vrouw belde, ik weet nog wat ze zei: 'Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar ze zijn Chrisje aan het reanimeren!' Ik heb de telefoon laten vallen en ben naar Baarle-Nassau gereden. Nog nooit heb me zo wanhopig gevoeld als tijdens die rit. Ik ben niet gelovig, maar heb gebeden om een wonder. Ik vroeg me af wat er gebeurd kon zijn: is hij gestikt tijdens het slapen? Gevallen? Iets anders kan toch niet op een kinderdagverblijf? Een psychopaat die met een geweer had staan schieten? Toen ik bij de school aankwam, zag ik dat Ilse helemaal hysterisch naar binnen werd gebracht. Ik ben direct naar haar toe gegaan. Ze zei maar 'het spijt me zo', 'het spijt me zo', en dat ze Chris in de auto had laten zitten. Ik heb haar vastgehouden en getroost. Ik voelde verdriet, een heel groot verdriet. Chris was ons dierbaarste bezit. Nu nog voel ik onmacht en wanhoop."
Ilse: "Ik heb geen enkel moment die dag getwijfeld of ik hem wel had weggebracht. Het was een schooldag als altijd. Eenmaal in mijn klas was ik volledig op mijn werk gericht en werd ik meegesleept in de hectiek van die ochtend."
Jeroen: "Het ligt blijkbaar aan de manier waarop je hersenen werken. De weg naar school is precies dezelfde als die naar het kinderdagverblijf. Je kon Chris niet zien zitten in de autospiegels en hij liet zich zelden horen. Als je even afgeleid wordt, is er niets meer dat je eraan herinnert dat je nog naar het kinderdagverblijf moet. Onderweg heeft Ilse nog in de achteruitkijkspiegel naar de achterbank gekeken. Ze dacht toen aan dat ongeluk een week eerder in België, precies hetzelfde als wat ons die dag zou overkomen: 'Misschien moeten we het kinderstoeltje zo zetten dat ik Chris kan zien'. Op het moment dat ze langs de school reed en haar hersenen besloten de parkeerplaats van de school op te draaien, in plaats van vijftig meter verder te rijden naar het kinderdagverblijf, verdween Chris uit haar systeem. Ilse zag direct na het parkeren twee collega's die ze nog even nodig had. Omdat ze Chris inmiddels in haar 'systeem' wél had weggebracht naar het kinderdagverblijf, heeft ze haar spullen gepakt en het portier dicht gedaan. Het gebeurt dagelijks veel mensen: je vergeet iets totdat je het ziet liggen of iets anders je eraan herinnert."
,,Het heeft te maken met denkpatronen. Dat besef heeft ons enorm geholpen bij de verwerking. Was het maar niet zo'n warme dag geweest, was Chris maar niet onzichtbaar geweest door het zonwerende gordijntje. Had Ilses tas maar op de achterbank gelegen en niet voorin. Had het kinderdagverblijf maar gebeld. Was Chrisje maar niet zo lief en stil geweest. Hadden die collega's daar maar niet gestaan..."
Jeroen: "Het kinderdagverblijf heeft geen contact met ons opgenomen toen ze merkten dat Chris er niet was. Dat staat niet voorgeschreven in het protocol. Ik vind het jammer dat niemand eraan gedacht heeft dat te doen in al die tijd dat zij Chris hebben gemist. Ik verwijt de mensen niets, maar hoe is het mogelijk dat iets dergelijks ontbreekt in het protocol?"
Wout, de vijfjarige broer van Chrisje, was die woensdagmiddag bij oma. Zij bracht hem naar hun huis. Jeroen: ,,Ik ben op mijn knieën voor hem gaan zitten en heb verteld dat Chris niet meer thuis zou komen. Gelukkig heeft hij een leeftijd waarop hij nog niet alles helemaal beseft. De dag erop vroeg hij waarom wij nog huilden, want Chrisje was toch gisteren al dood gegaan." Ilse: "De eerste dagen zijn we bezig geweest met de dienst regelen, het kistje uitzoeken. Later besefte ik dat de afloop fataal was doordat alles die dag tegen zat. Dat is belangrijk voor mijn verwerking. Elk ongeluk begint bij een menselijke fout: een vliegtuig dat neerstort, een verkeersongeluk. Zijn dit dan allemaal slechte mensen?"
Jeroen: "Ongeveer 500 brieven en kaarten hebben we gekregen, zelfs van mensen die ons niet kennen. We hebben families, collega's en goede vrienden die ons helpen. Ook hebben we hulp van een psycholoog. Ilse heeft geweldige vriendinnen, vastberaden ons er doorheen te slepen. Ook die hebben kinderen die ze naar crèches en scholen brengen, en als het Ilse kan overkomen, kan het hen ook overkomen. Ze kennen Ilse als een lieve, zorgzame moeder."
Op de condoleance-site gingen sommige mensen hard tekeer. Jeroen en Ilse gaan er begripvol en mild mee om. "Die mensen hebben in hun hoofd een beeld van een gezin waarin haast en drukte regeren en er geen tijd is voor liefde en geborgenheid. Ik hoop dat die boosheid voortkomt uit de liefde voor hun eigen kinderen, want dat beeld klopt niet."
Ilse: "Wat die moeder in België was overkomen, zo'n niet te begrijpen ongeval, dat kon mij natuurlijk nóóit gebeuren, dacht ik ook. Ik was immers een gestructureerde en liefdevolle moeder, die alles onder controle had."
Jeroen: "Lang voordat dit allemaal gebeurde, hadden we al besloten op 7 juli te gaan trouwen. Voor mij was de keuze gemakkelijk: de bruiloft moest doorgaan, juist nu we elkaar zo nodig zouden hebben. Uiteindelijk hebben we de dag wel aangepast. De receptie voor de kinderen uit Ilses klas is niet doorgegaan en het avondfeest ook niet. 'In voor- en tegenspoed' krijgt dan wel een echte betekenis. Maar hoe of wat maakt niet meer uit. Samen met Wout willen we weer verder."
Ilse: "Ik besef dat ik altijd die moeder zal zijn die haar zoon 'vergeten' is, maar alleen in die hele korte vergissing ligt mijn schuld, niet in de verschrikkelijke afloop. De dood van Chris is een tragische samenloop geweest, die ik niet had kunnen voorzien. Iedereen kent wel een verhaal van een kind dat bijna stikt, valt of verdrinkt. Gelukkig loopt het dan goed af. Wij hebben pech gehad in de meest dramatische zin van het woord."
Bron brabants dagblad.
Ik hoop dat iedereen die de moeder meteen afgeslacht hadden gaan beseffen dat dit iedereen kan overkomen
eh.... ja... eh.. oud nieuws? weet niet hoor... Gokje
just give a second thought
what if we don't get caught...
what if we don't get caught...
Dit verhaal is vandaag in de krant geplaatst.quote:Op zaterdag 8 september 2007 21:15 schreef Apotheose het volgende:
eh.... ja... eh.. oud nieuws? weet niet hoor... Gokje
Maar het nieuws is inderdaad oud.
wist niet dat er zoveel tijdsverschil tussen Friesland en Brabant zat
just give a second thought
what if we don't get caught...
what if we don't get caught...
Voor de mensen die niet meer weten waar het over gaat het was dit geval
[upd] Moeder vergeet baby uit auto te halen
[upd] Moeder vergeet baby uit auto te halen
mooi artikel, ook sterk van die vader dat ie gewoon nog met haar trouwt.
nu zie ik alleen in het nieuwsbericht staan dat ze na 2 uur is gaan kijken, maar in dit verhaal lijkt het alsof ze er gewoon een dag van 8uur op had zitten
nu zie ik alleen in het nieuwsbericht staan dat ze na 2 uur is gaan kijken, maar in dit verhaal lijkt het alsof ze er gewoon een dag van 8uur op had zitten
Nou ja, toch wel goed om het verhaal van die mensen zelf eens te lezen, na de wildste speculaties op dit forum, en een hoop ouders die beweren dat dit hén nooit zou overkomen, omdat zíj van die geweldige ouders zijn. Mja, je moet toch wat om je veilige wereldbeeldje in stand te houden...
Dat blijkt wel uit de OP.quote:Op zaterdag 8 september 2007 21:30 schreef LoggedIn het volgende:
[..]
niet iedereen beschikt even sterk over relativeringsvermogen.
Relativeringquote:Op zaterdag 8 september 2007 21:30 schreef LoggedIn het volgende:
[..]
niet iedereen beschikt even sterk over relativeringsvermogen.
Dat heeft er volgens mij geen donder mee te maken.
Inlevingsvermogen zul je bedoelen.
En wat dat betreft herken ik wel een hoop in die denkpatronen hoor. Tis niet fraai wat er gebeurd is, maar ik ga er niet van uit dat het express ging, het was dan dus een ongeluk...
There are times we will remember, there are nights we won't forget.
If we value every moment we will never feel regret.
If we value every moment we will never feel regret.
De gemiddelde Fok user is een schreeuwende puber (of ouder maar geestelijk nooit veel verder gekomen), die eerder aan het psychophatische grenst dan aan het inlevende.
Ik vrees dat je weinig mensen zult bereiken die het nu wel snappen, maar eerder niet. Ze voelen zich een soort ubermenschen, door anderen neer te halen wanneer die een fout maken.
Anderzijds, ach als je er 1 persoon meer inzicht door geeft, dan is het het plaatsen hiervan al waard geweest.
Ik vrees dat je weinig mensen zult bereiken die het nu wel snappen, maar eerder niet. Ze voelen zich een soort ubermenschen, door anderen neer te halen wanneer die een fout maken.
Anderzijds, ach als je er 1 persoon meer inzicht door geeft, dan is het het plaatsen hiervan al waard geweest.
Liever goed bedacht dan slecht gejat.
Trieste situatie, maar wel idioot dat ze nog doen alsof de creche op een of andere manier mede verantwoordelijk zou zijn omdat ze niet gebeld hadden...tuuuurlijk.
Op donderdag 22 juli 2010 01:22 schreef xmamacitax het volgende:
mijn nederlands is 1000 x beter dan de joune
mijn nederlands is 1000 x beter dan de joune
werkstress te hoog?
Ik vind het maar raar dat een moeder haar kind vergeet, maar ik klop het af, je weet het maar nooit nml
Ik vind het maar raar dat een moeder haar kind vergeet, maar ik klop het af, je weet het maar nooit nml
Ook niet met mij dus.
Tja.. Ik weet niet hoe standaard dat is, ik neem aan dat dat kind er niet 5 dagen per week zit en het voor het personeel niet raar is als ze er een dag niet is..quote:Op zondag 9 september 2007 01:27 schreef Flashwin het volgende:
Trieste situatie, maar wel idioot dat ze nog doen alsof de creche op een of andere manier mede verantwoordelijk zou zijn omdat ze niet gebeld hadden...tuuuurlijk.
Ik vind niet dat het de verantwoordelijk van de creche is of moet worden, Maar dan nog, het hele drama was wel voorkomen als de creche na een half uur gebeld had van 'ey, komt dat geval van je vandaag niet?'.
Domme griet beweert dat haar kindje haar dierbaarste bezit is, maar vergeet dat kind de hele dag naar het kinderdagverblijf te brengen (dat doe je immers met je dierbaarste bezit) en vervolgens ook nog eens uit de auto te halen. Kindje dood, domme griet janken.quote:Op zaterdag 8 september 2007 21:15 schreef Meddo het volgende:
samenvatting?
"Welfare culture is bad not just because, as in Europe, it's bankrupting the state, but because it enfeebles the citizenry, it erodes self-reliance and resourcefulness."
-Mark Steyn
-Mark Steyn
goed verhaal met een plot dat je niemand toewenst.
hoofdletters kosten teveel tijd
don't avoid pain to gain pleasure
niet iedereen is iedereen
don't avoid pain to gain pleasure
niet iedereen is iedereen
Tuurlijk kan iedereen dit overkomen, daarom gebeurt het ook 3 keer per week.
Die moeder is heeeel erg stom geweest, en natuurlijk gaan mensen tegen haar zeggen dat iedereen dit kan overkomen, anders heeft zo'n mens helemaal geen leven meer.
Maar kom op, je kind vergeten uit de auto te halen? Kennelijk niet even checken als je je auto afsluit? Sorry hoor, dat overkomt alleen hele nalatige mensen.
Die moeder is heeeel erg stom geweest, en natuurlijk gaan mensen tegen haar zeggen dat iedereen dit kan overkomen, anders heeft zo'n mens helemaal geen leven meer.
Maar kom op, je kind vergeten uit de auto te halen? Kennelijk niet even checken als je je auto afsluit? Sorry hoor, dat overkomt alleen hele nalatige mensen.
Big dick.
ik vind het trouwens wel cru dat ze het hebben over chrisje, ons dierbaarste bezit en ondertussen gewoon nog een gezond kind hebben.
hoofdletters kosten teveel tijd
don't avoid pain to gain pleasure
niet iedereen is iedereen
don't avoid pain to gain pleasure
niet iedereen is iedereen
Dat gezonde kind heeft het sowieso slecht. De wetenschap dat je moeder je op ieder moment kan vergeten lijkt me niet echt een veilig gevoel gevenquote:Op zondag 9 september 2007 03:05 schreef zoalshetis het volgende:
ik vind het trouwens wel cru dat ze het hebben over chrisje, ons dierbaarste bezit en ondertussen gewoon nog een gezond kind hebben.
Big dick.
weet jij zeker dat je je strijkijzer uit hebt gezet? nooit eens vergeten het bovenste slot van je voordeur dicht te draaien terwijl je zeker wist dat je het wel gedaan had? wel eens een post gelezen op fok! van jezelf en je helemaal niet meer weet dat je die post (op die manier) geschreven hebt?quote:Op zondag 9 september 2007 03:06 schreef HassieBassie het volgende:
[..]
Dat gezonde kind heeft het sowieso slecht. De wetenschap dat je moeder je op ieder moment kan vergeten lijkt me niet echt een veilig gevoel geven
neen? nou dan mag je je tot de gelukkige/neurotische mens voegen.
hoofdletters kosten teveel tijd
don't avoid pain to gain pleasure
niet iedereen is iedereen
don't avoid pain to gain pleasure
niet iedereen is iedereen
Dom zeker, maar ook een illustratie van het ongeluk dat in een klein hoekje zit. Zorgvuldigheid is gewoon erg belangrijk.quote:Op zondag 9 september 2007 02:56 schreef StefanP het volgende:
Domme griet beweert dat haar kindje haar dierbaarste bezit is, maar vergeet dat kind de hele dag naar het kinderdagverblijf te brengen (dat doe je immers met je dierbaarste bezit) en vervolgens ook nog eens uit de auto te halen. Kindje dood, domme griet janken.
|
|
