Depressief door de hormonen, deel 7

Een half jaar geleden heeft hij gezegd dat ik mocht gaan minderen als ik me een paar maanden goed voelde en als ik het zelf durfde. Dat moment heb ik eigenlijk niet gehad. Ik ging minderen omdat ik zo veel last van de bijwerkingen had. Normaal gesproken had ik dus langer die hogere dosis geslikt.

Dat laatste herken ik, het is net alsof mijn evenwichtsorganen weg zijn als ik het een keer vergeet.

Och ja, nu je het uitlegt weet ik het natuurlijk.
Sorry. Ik ben er echt niet zo bij met mijn hoofd vandaag...

Maakt niet uit, je hebt een prachtig kind.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 08:45 schreef Brighteyes het volgende:
Ik durfde het niet goed te zeggen, maar die vraag kwam ook in mij op. Zeker gezien de posts in het 'hoe gaat het nu met' een week of 2 terug...
Ik zie natuurlijk niet het totaalplaatje, en die posts komen mss 'ernstiger' over dan ze zijn, maar het kwam op mij niet over als iemand die gewoon lekker in haar vel zit.

Ik weet niet wat ik depressief kan noemen en wat niet, dus terechte vraag van jullie, denk ik. Dat ik me niet gelukkig voel is een feit en dat ik mijn beeld en verwachtingen van mezelf moet bijstellen ook. Het gaat allemaal goed, maar ik ben niet gelukkig. Dat alleen al neem ik mezelf kwalijk, kijkend naar het geluk waarmee ik me eigenlijk omring. Ik ben er hard mee bezig om rust te vinden, mezelf te zoeken en er gelukkig mee te worden.

quote:

Op woensdag 16 juli 2008 23:39 schreef Sugar het volgende:

[..]

Ik weet niet wat ik depressief kan noemen en wat niet, dus terechte vraag van jullie, denk ik. Dat ik me niet gelukkig voel is een feit en dat ik mijn beeld en verwachtingen van mezelf moet bijstellen ook. Het gaat allemaal goed, maar ik ben niet gelukkig. Dat alleen al neem ik mezelf kwalijk, kijkend naar het geluk waarmee ik me eigenlijk omring. Ik ben er hard mee bezig om rust te vinden, mezelf te zoeken en er gelukkig mee te worden.

*knuffel voor jou*
Ik hoop dat je snel je rust kan vinden, en geluk kan voelen

Hoe gaat het hier?

Ben je er nu een beetje uit Sugar wat depressief is en wat niet? En wat je verwachtingen zijn en hoe je die bij kunt/wilt stellen?

Ik zit weer in een slechtere periode. Dat begon eind vorige week. Ik voel het dan aankomen, dat is zo vreemd, er wordt dan iets wazig in mijn hoofd. Ik had de hoop dat het weekendje weg (dat echt heel leuk was en heel goed) het zou voorkomen, maar het is alleen uitgesteld. Nu dus een stap terug voordat ik er twee vooruit kan zetten. Denk ik. Zou ik zelf zeggen tegen een ander. Het is zo'n raar gevoel, dat je hersens zo omgezet worden. De realiteit is heel anders en ik ben zo mezelf kwijt. Of ik ben dan juist mezelf, zoals ik ook wel eens denk. Ga nadenken over vanalles en haal veel door elkaar. Ben nu wel heel blij dat ik weinig te doen heb op mijn werk, kunnen m'n hersens weer even tot rust komen.

Is daar ook een aanwijsbare oorzaak voor Yp, zo'n terugval? Ik merk bijv. bij mezelf heel erg dat als ik mezelf voorbijren op kantoor en/of thuis en daarbij nog laat naar bed ga dat ik gelijk met opgetrokken schouders rondloop en vatbaarder ben voor een paniekaanval.
Ik neem dan juist in die periodes heel veel gas terug, neem een middagje vrij (indien mogelijk) en ga een paar dagen echt vroeg naar bed (gelijk met de kinderen). Zo voorkom ik erger.

Gelukkig maar YPPY, dat je op je werk niet opgejaagd wordt nu.

Lois, wat goed dat je zoiets herkent en er ook meteen naar handelt!

Voorkom je daarmee echt dat het fout gaat Lois? En gaat het daarna weer goed?

Ik heb wel dat ik kleine redenen aan kan geven dat de emmer overloopt, alleen het gevoel dat ik heb wanneer mijn hoofd wazig wordt, dat gaat het langzaam. Daarna zijn het hele kleine dingen die ervoor zorgen dat het naar 'het dal' gaat.

Ja dat voorkom ik dan echt Yppy, en na een paar dagen ben ik er dan weer. Ik heb dat in de loop der jaren steeds beter leren herkennen en behandel mezelf gewoon alsof ik griep heb. Veel slapen, veel drinken en vitamientjes eten en ook, heel belangrijk, buiten wandelen in het zonnetje en ik kan er weer tegen.
Wil niet terugvallen naar erger, en tot nu toe helpt dit enorm goed.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 07:57 schreef Lois het volgende:
Ja dat voorkom ik dan echt Yppy, en na een paar dagen ben ik er dan weer. Ik heb dat in de loop der jaren steeds beter leren herkennen en behandel mezelf gewoon alsof ik griep heb. Veel slapen, veel drinken en vitamientjes eten en ook, heel belangrijk, buiten wandelen in het zonnetje en ik kan er weer tegen.
Wil niet terugvallen naar erger, en tot nu toe helpt dit enorm goed.

Dat doe ik ook. En als ik dan nog iets te lang heb doorgelopen met een warrig hoofd, neem ik een weekendje "vrij" van man en kinderen: ga ergens kamperen of een nachtje naar een hotelletje. Zo slaat de weegschaal niet door naar de verkeerde kant. Sinds ik me hier aan hou heb ik geen last meer van depressies. Het is wél goed opletten, maar prima toe doen. Gewoon een kwestie van goed voor jezelf zorgen.

Hoe gaat het nu Ypsel?

Echt knap dat jullie dat kunnen Lois en Tinkepink. Dat hoop ik ook nog eens te leren. Nu ben ik veel bezig met overleven en het echte leven dat komt alleen op dagen dat ik me echt goed voel. Dat worden er langzaam steeds meer, maar het gaat me natuurlijk te langzaam.

Niet zo goed Moonah, maar het echte diepe is weer aan het weggaan. Morgen ga ik eerst naar de psycholoog en dan totaal 5 uur in de trein zitten om mijn rijbewijs en autopapieren op te halen. Die ben ik verloren tijdens ons weekendje weg. Ik denk nu echt stap voor stap. Niet kijken wat er later nog is, maar dag voor dag en uur voor uur. Energie zoeken in de kleine dingetjes. En dat lukt me. Het is alleen even wat lastiger, maar over een paar weken voel ik me weer veel beter.

Heel knap dat je zo step-by-step denkt Yp. Maar toch baart het me wat zorgen dat jij zo vaak terugvallen hebt.
We hebben het er van de week wel over (moeten we wél zorgen dat het er van komt!!!).

En soms he Yp, soms gaat het gewoon mis zonder dat je het ziet aankomen. (dit even ter ondersteuning dat je niet iets fouts doet als je het niet kan voorkomen).
_{Vanmorgen gingen we zwemmen met de meisjes, en na het opblazen van de armbandjes en zwembandjes, in combinatie met het benauwde warme zwembad ging het niet goed met me. Ik kreeg een enorme hyperventilatie/paniekaanval en het zwemmen was na een kwartier klaar, ik kon niet meer.
Geen aantoonbare reden, niet oververmoeid, gewoon eventjes mis. Ook dat kan gebeuren, hoewel het lange tijd geleden is.}

Lois, lijkt me best moeilijk zo'n paniekaanval. Dat ken ik niet echt, gelukkig. Heb dat misschien één keer gehad.

Yppy, het is nu 'een paar weken' later. Gaat het nu beter met je? Ik hoop het zo, dat dal klonk maar heel erg rot. Hopelijk voelt de psych ook nog steeds als zinnig?

Ik ga binnenkort een gesprek hebben met de psychiater van het instituut waar ik in therapie ben. Mijn psychotherapeut wil graag weten of de zwarte grondtoon die ik (nu) 'gewoon' bij mij hoort of voortkomt uit de moeilijke tijd na de geboorte van Storm. Wel goed om te onderzoeken, denk ik. Want ik heb vaak het gevoel dat gelukkig zijn me nooit echt gaat lukken en voel me heel vaak somber en ongelukkig. Ook als dingen gewoon goed gaan. Ik ben wel even blij en vrolijk dan, maar het zwarte is snel terug en lijkt een soort basisgevoel te zijn.
Verder gaat het nu wel, ook het actief bezig zijn met lijnen helpt me wel.

Sugar, goed dat je daar een gesprek over gaat helpen. Misschien geeft het een opening naar iets positiefs, of een manier om de zwartheid achter je te laten, of los te kunnen laten. Kijk je wel een beetje uit met het lijnen meis?

Lois, vreselijk is dat.. ik weet het (helaas) maar al te goed. Wel fijn dat het niet veel aanwezig is, maar de onvoorspelbaarheid is wel vervelend

Dat is schrikken Lois. Het is niet leuk, maar voor mij wel fijn om te lezen dat zoiets anderen ook overkomt. Echte heftige paniekaanvallen heb ik niet. Wel dat ik het ineens niet meer trek. Maar op de een of andere manier lukt het me dan toch rustig te worden.

Sugar, ik vind het goed dat je dit aankaart en gaat bespreken. Weet je nog hoe het was voor de geboorte van Storm? Wat moet het verschrikkelijk moeilijk zijn als je niet de hoop hebt dat het ooit 'goed' zal worden. Dat begrijp ik tenminste van je post. Dat het negatieve normaal is, en niet het positieve.

Fuente, hoe gaat het met jou? En hoe is het om nu zwanger te zijn?

Gemiddeld gaat het weer wat beter. Een paar dagen geleden had ik het even heel moeilijk. Toen ik de eerste keer bij de psychiater was, vroeg ik hoe lang een ppd ongeveer kan duren. Haar antwoord was dat het zeker een half jaar duurt, maar dat het ook twee jaar kan zijn. En Anna is nu bijna twee. Dat vond ik erg moeilijk. Vorig jaar zei ik tegen mezelf dat ik al 'op de helft' was. En dat het een jaar later vast over zou zijn. En nu ben ik een jaar verder... en voorlopig niet beter. Maar ik heb wel de goede momenten, soms een paar weken lang zelfs. Dus ik weet goed hoe het kan zijn en hoe ik kan worden. En dat geeft goede moed.

Yppy, ik kan me indenken dat dat moeilijk is. anderzijds 'moet' je er eigenlijk helemaal geen tijd aan verbinden. Je vindt op den duur steeds meer mooie momenten, en daar gaat het om. En ooit komt er een dag, dat je denkt, 'hey, ik voel me keigoed'. Maar het is idd een lang proces, en voor iedereen heel anders.

Het gaat hier wel goed. Soms zijn er momenten dat het me aanvliegt, dan denk ik 'waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, waarom doe ik dit nog een keer'. Maar even later geniet ik er weer van. Het is bij mij vooral de angst dat het weer helemaal misgaat, nu op zich, gaat het heel goed.

Even wat knuffels uitdelen voor de dames hier

Ik was maandag bij de psychiater om dus te bespreken of mijn ongelukkige gevoel iets is dat in mij zit. We kwamen samen tot de conclusie dat ik nu niet depressief ben, maar hij stelde de 'diagnose' dysthyme stoornis. Dat is een soort mildere (en vaak langdurigere) vorm van depressiviteit, hornd bij de groep stemmingsstoornissen. In elk geval wel herkenbaar.
Nu geen medicatie (sta ik ook wel achter), maar wel de tip om te bekijken of mindfulness iets voor me is. Hij zei: "Ik weet, het is een hype, maar het is echt een goed middel voor depressieve mensen en mensen met een dysthyme stoornis". Ik ga me er - met mijn eigen psychotherapeut- maar eens in verdiepen, denk ik.

Ik zag erg op tegen het gesprek, had het idee dat iemand tijd maakt voor mij terwijl er niks echts aan de hand is met me. Dat gevoel kreeg ik verder gelukkig niet in het gesprek. Ik omschreef mijn 'gevoel' en dus de aanleiding voor het gesprek zo: "als ik op de fiets zit en even stilsta bij mezelf en alles, moet ik alleen maar zo verdrietig zuchten." Dat vond hij wel helder. Verder ging het over niet kunnen genieten, veel onrust voelen, weinig echt contact met mijn gevoel hebben. Wel een goed gesprekje.

Ben ook benieuwd hoe het met jullie gaat, Yppy en Fuente. Jullie posts hierboven kan ik me allebei goed voorstellen, de angst van Fuente en het nare idee dat het na 2 jaar nog niet oevr is van Yppy. Ik hoop dat het met jullie allebei goed gaat op dit moment?

Nou lieve Sugar, in ieder geval een goed gesprek dus. Niet leuk natuurlijk maar misschien wel goed voor de weg naar oplossingen en mogelijkheden. Succes en tot gauw

Sugar, fijn dat de psychiater het eens was met je keuze om nu geen medicijnen te slikken. Ik had er nog nooit van gehoord, een dysthyme stoornis. Ik hoop dat de mindfulness iets voor je kan betekenen!
Je verdient het om de volgende keer dat je op de fiets zit te zuchten omdat je zo gewoon gelukkig bent!

Mindfulness schijnt inderdaad goed te werken bij dysthymie, of andere vormen van depressie. Misschien is oplossingsgerichte therapie ook een idee?

Sterkte ermee in ieder geval.

wat een herkenning... Meiden/dames sterkte