Depressief door de hormonen, deel 7

Lekker dat het goed gaat Fuente!

Vind ik ook, goed om te horen, Fuente!

Yppy, ik las in het moederstopic dat het nachtje niet bij Anna slapen voor beide partijen goed was gegaan, fijn! Hoe gaat het nu verder met je?

Ik wil misschien zelf van die medicijnen af, maar ja, ik weet niet wat er dan gaat gebeuren. Aan de ene kant denk ik: die dingen doen niks meer voor me. Aan de andere kant: kan het kwaad om ze wel nog een tijdje te slikken voor de zekerheid? Nee, denk ik niet. Maar het staat me tegen en echt fantastisch gaat het nu ook weer niet.

Sugar je weet toch wel dat je ze een bepaalde tijd moet slikken voor je weer kunt afbouwen he?
Waarom denk je dat ze niks meer voor je doen eigenlijk?

Fuente je klinkt ontzettend opgelucht! Fijn!

Sugar: als je zelf geen reden ziet om te stoppen zou ik het ook niet doen. Je schiet er niets mee op als je terugvalt. Bij mij ging het afwennen van de ad heel goed, maar ik had toch nog last van bijwerkingen als trillerigheid.
Overigens had ik voor ik definitief stopte met de ad al een eerdere stoppoging achter de rug, maar toen ging het helemaal nog niet. Op het moment van stoppen had ik al mijn twijfels en toen het niet ging heb ik heel snel een nieuw receptje bij de dokter gehaald. Ik durfde het gewoon nog niet "alleen". Een maand later lukte het me wel.

Ja, ik weet dat, Lois. Maar ik slik ze vanaf juni, dus dat halfjaar is om nu.
Ik zal er nog wel even goed over nadenken en voelen enzo.

Ik had een hele briljante reply, krijg ik een foutmelding

Sugar, ga het dan gewoon proberen joh. Echt je merkt het snel genoeg of het afbouwen gaat lukken of niet.
Probeer het een beetje te plannen, zodat je ook in alle rust kunt afbouwen en kijk wat er gebeurd.

Fuente, wat heerlijk te lezen dat het de goede kant op gaat met je. Beslissingen nemen kan zo veel rust bieden he? Fijn voor je!!

Met alle respect hoor, maar is het nu wel zo'n handige tijd om te beginnen met afbouwen gezien je huidge thuissituatie Suug?

Moonah, dat is een goeie. Hoewel het met S wel beter gaat, zijn we er nog lang niet qua balans en rust. Dus misschien wachten, heb het ook nog niet besproken met mensen verder, het speelt in mijn hoofd nog alleen maar.
Bedankt voor jullie reacties.

Fijn dat je het niet betuttelend oppakt.
Juist omdat jij niet zeker weet of je al dan niet effect van de AD ervaart (al denk ik van wel, want het depressieve is toch weg bij je he? Je kampt nu meer met dat andere...), lijkt het me verstandig om pas te gaan afbouwen als jullie situatie stabiel is. Dan kun je beter inschatten of veranderingen in je gevoel en welzijn daarmee te maken hebben.

Thnx dames, ik voel me ook echt stukken beter dan een tijd terug

Sugar, ik ga mee met Moonah's mening. Misschien dat de medicatie onbewust wel degelijk veel voor je doet, maar anders dan je verwacht had?
Fijn dat het met S wat beter gaat. Hopelijk vinden jullie snel balans in je leven en huisje!

Ik vind het echt fijn dat je een beslissing hebt genomen Fuente. Dat is zo moeilijk he, iets beslissen? Als ik moet koken twijfel ik al een half uur lang. En dan ook nog zoiets belangrijks. Het is wel verstandig denk ik. Nu kun je je concentreren op jezelf en je gezin.

Sugar, toen ik bij de eerste psychiater was, zei ze dat ik de medicijnen lang moest slikken. Eerst moest het een half jaar goed gaan en dan pas mocht ik gaan nadenken over afbouwen. Dat is erg lang dus. Weet je nog dat ik vertelde over dat boek van Brooke Shields? Zij ging zelf stoppen met de medicijnen, omdat ze vond dat ze die niet meer nodig had. Dat ging behoorlijk mis. Ik denk dat het heel belangrijk is met je psychiater te overleggen. Weet je, we zijn toch een beetje niet helemaal goed in het nadenken, dan is het bij zoiets belangrijks wel fijn dat er iemand meedenkt.

Het logeren van Anna ging goed, ze heeft erg goed geslapen. Voor mezelf was het ook fijn om lekker weg te zijn. Het was een gezellig feestje waar bijna iedereen op de hoogte was van mijn toestand. Dat was wel fijn. Tussendoor kon ik makkelijk de rust opzoeken door de afwas te gaan doen (een keer of 8 totaal ). En een leuk compliment gehad toen ik door de gastvrouw geintroduceerd werd als 'de liefste van alle aanwezigen'.

O, nog een vordering op werkgebied. Ik heb nu 8 verschillende taken die erg met elkaar samenhangen. Waar ik ook specifiek op gesolliciteerd heb en voor ben aangenomen. Vorige week hebben we een gesprek gehad met alle collega's en de directie. We wisten dat er wat geschoven zou worden met taken, maar het is veel erger dan ik had verwacht. Ik mag 1 taakje 'houden'. Die is ws over een half jaar (uiterlijk een jaar) afgerond. Dan ben ik dus mijn complete basis kwijt en de reden dat ik nog wel zin had om te gaan werken. Ik heb goede contacten op mijn huidige plek en daar heb ik uiteindelijk verteld wat er met me aan de hand is. Straks kom ik op zo veel verschillende plekken, moet ik me overal gaan bewijzen en nieuwe mensen leren kennen... Ik zie er echt tegenop. Ik snap de beslissing enerzijds wel, maar ik had het niet zo ontzettend erg verwacht en gehoopt. Dubbel hopen dan maar dat mijn sollicitatie gaat lukken.

Ik hoop het ook voor je YP! Is het eenzelfde soort baan als nu, waar je op solliciteert?

Fuente, wat fijn dat je nu rust ervaart! En volgens mij ben je nog jong genoeg om de opleiding ooit nog eens op te pakken als het goed voelt!

Het is erg stil hier, hoe gaat het met de anderen?

Een paar weken geleden ben ik bij de psychiater geweest. Hij wilde weten hoe ik zelf dacht over het afbouwen van de medicijnen. Voor de terugval die ik begin december had (stond in het moeders topic) had ik daar positief tegenover gestaan. Niet nu, maar over een paar maanden. Nu weet ik het niet meer. Wat de medicijnen precies doen weet ik natuurlijk niet, maar ik ben bang dat ze me meer helpen dan ik denk. Daarom heb ik afgesproken dat ik minimaal drie maanden gewoon doorga zoals nu. Daarna mag ik zelf kijken of ik het durf te gaan minderen. Dat zou dan 25 mg (van de 75mg) minder zijn. Vervolgens elke maand iets minder. Als ik me niet sterk genoeg voel, ga ik door. Over een half jaar ga ik sowieso terug naar de psychiater, of ik wel of niet of half gestopt ben of niet. Tussendoor naar de psycholoog natuurlijk.
Het is moeilijk. Door die medicijnen gaat het beter met me, maar ze zorgen er ook voor dat het me niet lukt af te vallen. Ik heb de hele dag honger (geen trek, maar echt buikpijn) en ben best suf. Dat laatste hoop ik te verminderen door ze nu 's avonds te nemen. Ik weet het niet, ik heb nog 2,5 maanden om erover te denken en en dan wordt het weer ook weer beter, wat me altijd wel helpt.

Gisteren had ik het wel moeilijk. Ik had een sollicitatiegesprek. Dat ging goed, maar ik kreeg de vraag: "hoe ben jij als moeder?". Geen rare vraag, aangezien ik ouders ga begeleiden als ik aangenomen wordt, maar wel confronterend.
's Middags was ik op kraamvisite bij een ontzettend schattig en lief ventje. Ook dat was moeilijk. Op zo'n moment, als moeder helemaal verliefd zit te vertellen, merk ik hoe ziek ik was/ben. Dat ik zoiets gemist heb. Ik vind het zo mooi voor anderen dat ze zich zo voelen, maar ook zo moeilijk dat ik het niet ken. Wat dat betreft ben ik blij dat Anna mijn eerste was. Sugar, hoe was dat voor jou? Jij wist het verschil hoe het was bij Maria en bij Storm.

Yppy, wat moeilijk is het toch ook. Je weet wat je wilt voelen, maar het zo moeilijk als je het niet voelt. De keuze om nog even niet te stoppen met de AD vind ik een hele goede keuze van je. Dat het niet lukt om af te vallen is rot, maar helemaal beter worden is belangrijker.

Ik hoop dat je sollicitatie goed is gegaan en dat je uitgenodigd wordt voor het vervolgtraject.

Hier gaat het allemaal best goed. Ik heb het gevoel steeds meer en beter in mijn vel te zitten. Ik worstel wel nog met een hoop dingen. Ben vooral veel bezig met mama (heel raar). Maar ik voel dat ik aan de upside zit en dat doet me goed.

En hoe is het met de rest van de mama's?

Nog geen telefoontje, dat wordt niks dus. Voorlopig werk ik verder waar ik nu zit. Jammer, maar het is niet anders.

Ik vind het wel steeds lastiger worden hier te reageren. Het lijkt steeds meer een monoloog en de paar anderen die hier nog reageren, kan ik net zo goed pm'en. Is het zo'n raar iets, een PND? Dat is niet helemaal in orde ben, is wel duidelijk, maar zo lijkt het nog erger.

Ah Yppy wat shit van die baan. Of weet je het helemaal niet al zeker nu? Denk je dat het niet doorgaat of gaat het niet door? Moeilijk is het om te solliciteren als het slecht met je gaat, terwijl het gevolg een verbetering kan zijn. Voor van alles. Teleurstelling is dan soms ook zo groot. Jammer.

En ook rot dat het zo voelt dat het lastig is om hier nog te reageren. Ik reageer niet omdat ik vaak niet weet wat te zeggen. Ik vind het lastig om te reageren omdat je eerder aangaf niet meer te posten in oud en daarna weer wel. Daar is niks mis mee hoor zo bedoel ik het niet. Maar dan lijkt het net alsof reacties toch nietszeggend zijn omdat er natuurlijk meer speelt. En dat is vooral gek van mij, vind ik zelf. Wat betreft jouw medicatie, ik weet niet in hoeverre er ook een verband is tussen jouw hongergevoel en het geven van borstvoeding? Ik geloof dat je dat nog geeft toch? Vervelend dat het afvallen in de weg staat, als dat iets is waar je mee bezig bent. _{Zie? Reactie is nogal inhoudsloos}

[ Bericht 30% gewijzigd door Luchtbel op 22-01-2008 16:43:22 ]

Yppy, het komt omdat ik niet weet wat ik tegen je zeggen moet. Ik vind je ontzettend leuk en lief, dus dat is het niet. Weet dat ik met je meeleef, maar heb soms het gevoel dat ik niks zinnigs heb om te zeggen. Stom eigenlijk, want je wilt ws. niet eens perse wat zinnigs, maar gewoon weten dat iemand het leest in elk geval, denk ik? Enfin, een dikke kus dus!

Ik lees het ook wel, maar ik weet ook nooit goed wat te zeggen. Ik heb zo weinig ervaring met depressies dat ik er echt niks zinnigs over weet te zeggen. Dit is nou echt een gevalletje 'ver van mijn bed' en dan denk ik 'wie ben ik om te zeggen dat het mij een goed idee lijkt dat je voorlopig niet gaat afbouwen'.

En daarnaast is het zo stil hier in dit topic omdat een deel van de moeders met depressie-klachten besloten heeft te verkassen naar het 'hoe gaat het nu met' topic. De verhalen staan nu dus verspreid over 2 topics, met het zwaartepunt op die andere geloof ik.

Ik begrijp wat je bedoelt, Yppy. In het engeltjestopic heb je ook wel eens van die "perioden", dan zijn er opeens veel minder reacties. Ik heb een keer kenbaar gemaakt dat ik dit onprettig vond, omdat het aantal views wel flink gestegen was.
Inmiddels ben ik erachter dat mensen wel degelijk meeleven. Soms komt een reactie heel laat, maar daaruit blijkt dan wel dat mensen het onthouden hebben.
Ach, het gaat met golfbewegingen, en het went.

In elk geval wens ik je veel succes met alles, ook rondom de medicatie. En met je honger gevoel, jeetje, dat lijkt me vreselijk, als je er zelfs buikpijn van krijgt!

Sterkte!

Yppy, allereerst
Je doet het heel goed! Je geeft aan wat je zelf graag wilt (nog ff geen medicatie afbouwen), je bent op zoek naar nieuwe dingen (baan), keigoed joh!
Moet je echt afvallen? Je zou het eventueel ook zo goed mogelijk kunnen proberen te doen, tot je medicijnen gaat afbouwen enzo. Je kan niet alles tegelijk doen meis!
De moeilijke momenten bijven, ik kan nog steeds volschieten als ik anderen zie met hun kleine baby's, terwijl ik me amper wat herinner van die hele tijd. Toch leer ik er wel mee omgaan, het wordt echt beter!

Hier gaat het redelijk. Ik werk weer sinds gisteren, andere baan, heel erg leuk team tot nu toe, heerlijk om niet meer constant thuis te zijn. Ik voel me in vergelijking met 6 maanden terug 1000 maal beter, maar heb nog steeds mij dipjes. Maar dat vind ik eigenlijk prima, ik hou me er bewust niet meer constant mee bezig.
mijn paniekaanvallen heb ik eigenlijk onder controle, dwz, het belemmert me niet meer, ik doe wat ik wil, al kost het moeite. Al met al gaat het best goed hier dus.

He lieve Yp, dat gevoel over dit topic is ook niet fijn erbij.

Eerst het andere: ik vond het juist wel fijn dat ik wist dat het ook heel anders kon gaan, zo'n kraamtijd en het gevoel bij een kindje. Maar ik heb dat ook een beetje kunnen 'nabootsen' waardoor ik minder echt mijn gevoel liet zien de eerste weken. Ik kon me wel gedragen zoals het 'hoorde' zeg maar, maar het voelde niet goed. Ik vind het niet erg dat ik bij de tweede dit had, dat heeft niet extra zwaar gewogen.
Ik denk dat het moeilijker is om vol vertrouwen aan een tweede te beginnen is als je bij je eerste kind een ppd hebt. Maar natuurlijk ook een verademing als het dan wel gewoon goed gaat! Ik hoop dat -als jullie dat willen- het (wellicht met medicatie) helemaal goed gaat natuurlijk.

Ik zou de medicatie nog even volhouden inderdaad, zeker als je twijfelt. Dan is kiezen voor het veilige het slimst, denk ik? En ik herken dat hongergevoel niet echt, wat lastig dat dat bij jou zo met die medicatie samenhangt. Dat lijkt me ook lastig. Is het een idee om met een dietiste te bekijken hoe je in deze situatie toch wat kunt afvallen, zonder al te veel van jezelf te vragen (mentaal en fysiek)?

En nog over die monoloog: dat heb ik ook weleens zo ervaren. Vaker niet, want ik had veel aan alle reacties, maar als het een keer minder liep, voelde dat extra alleen of extra 'gek'. Dat is wel een vervelend gevolg van eigenlijk iets fijns als dit.
Weet dat je mij altijd mag pm'en, ook als je ook echt meer privé op de dingen in wilt gaan. Hou vol, he?

Fuente, wat fijn te lezen dat jij je '1000x' beter voelt.
Succes in je nieuwe baan, spannend hoor!

Ypsel.
Weet je psychiater van alles af, ik bedoel, van wat er allemaal is gebeurd? Dan vind ik het eerlijk gezegd een beetje vreemd dat hij voorstelde te minderen. Pas gaan minderen als je situatie minimaal 3 maanden stabiel is, als je 3 maanden het gevoel hebt: "Ja, dit is goed." Tenminste, zo is het mij altijd verteld.
Oh, en een sollicitatie! Wat knap van je!! En ja, zo'n vraag zal idd confronterend zijn.
Verder moest ik aan zowel Phluph als Sugar denken toen je het woord monoloog noemde. Weet je, je stelt je heel kwetsbaar op. En dan vinden mensen het vaak moeilijk te reageren, omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Dat ligt niet aan jou, dat is iets menselijks.

Yppy, gewoon ff een

quote:

Op dinsdag 22 januari 2008 16:29 schreef YPPY het volgende:
Nog geen telefoontje, dat wordt niks dus. Voorlopig werk ik verder waar ik nu zit. Jammer, maar het is niet anders.

Ik vind het wel steeds lastiger worden hier te reageren. Het lijkt steeds meer een monoloog en de paar anderen die hier nog reageren, kan ik net zo goed pm'en. Is het zo'n raar iets, een PND? Dat is niet helemaal in orde ben, is wel duidelijk, maar zo lijkt het nog erger.

Helaas zal je wel niet de enig zijn YPPY. Al denk ik niet dat iedereen zo open wil en kan zijn als jij. Ik ben een van de mensen die altijd meeleest maar zelden reageert, juist omdat ik de juiste toon niet alitjd kan vinden en jou (en ook Sugar bijvoorbeeld) niet wil kwetsen door nét het verkeerde te zeggen. Maar wat vind ik jullie knap dat jullie zo open kunnen zijn. Sterkte! Ik hoop dat jullie je over een paar jaar net zo fijn en sterk voelen als ik me nu voel!

Misschien nog als troost: achteraf kan ik zeggen dat mijn PND's mij sterker hebben gemaakt. Ik heb er o.a. meer karakter, doorzettingsvermogen, zelfkennis en geduld door gekregen. En mijn kinderen zijn er goed uitgekomen, dus achteraf vind ik het niet eens zo heel erg dat dit me overkomen is (al vind ik het natuurlijk wel heel jammer dat ik nooit op die rose wolk heb mogen zitten )