LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Dit is de legende van Laila en Madjnoen.
Lang geleden in een ver land, kreeg een edele sjeik een beeldschone zoon. Hij werd Kais genoemd, en toen hij opgroeide was het iedereen duidelijk dat hij de trots van zijn familie en zijn stam zou worden. Als heel jonge jongen overtrof hij in kennis, ijver, leergierigheid en taalgebruik zijn leeftijdgenoten. Wanneer hij sprak rolden de parels van zijn tong, en als ij lachte waren zijn wangen als paarse tulpen die zich door het zonlicht openden.
Op een dag leerde Kais een meisje kennen dat zo mooi was dat hij onmiddelijk een voor hem onbegrijpelijk verlangen voelde. Ze heette Laila, wat 'nacht' betekent, en evenals de nacht was ze duister en lichtend tegelijk. Ze had de ogen van een gazelle en lippen als vochtige rozenblaadjes. Laila had voor Kais ook gevoelens die ze niet begreep. De beide kinderen werden door liefde overspoeld, maar jong als ze waren begrepen ze toen nog niet wat liefde was. De liefde was als een wijnschenker die de bekers van hun harten tot de rand toe vulde; ze dronken alles wat voor hen werd ingeschonken en werden dronken zonder dat ze begrepen waarom.
In de steegjes en winkelstraatjes van hun stad hielden Kais en Laila hun gevoelens voor zich. Soms wierpen ze elkaar een steelse blik of een lachje toe, maar ze hielden voldoende afstand tot elkaar om te voorkomen dat er praatjes over hen de ronde gingen doen. Maar zulke geheimen laten zich niet bewaren, en een koninkrijk kan valen door één gefluisterd gerucht. 'Kais en Laila zijn verliefd', zei iemand. In Laila's stam was men razend. Haar vader haalde haar van school, en ze mocht haar tent niet meer uit. Haar broers zwoeren dat ze Kais te pakken zouden nemen zo gauw hij zich in haar buurt zou wagen. Maar een wolf laat zich met nieuwe maan niet tot zwijgen brengen. Van zijn geliefde gescheiden dwaalde Kais als in trance langs de winkeltjes en de tenten. Overal bezong hij Laila's schoonheid, en tegen iedereen die zijn pad kruiste gaf hij hoog over haar op. Hoe langer hij haar niet zag, des te meer verviel hij in zijn liefde tot waanzin, zodat mensen hem op straat nawezen met de woorden: 'Daar heb je de waanzinnige! Daar heb je de Madjnoen!' Inderdaad Kais was waanzinnig. Maar wat is waanzin? Werd hij door het vuur van de liefde verteerd? Is de nachtvlinder met waanzin geslagen als hij zich in het vuur van zijn begeerte stort? Als dat zo is, was Kais waanzinnig. Kais was Madjnoen.
In lompen gehuld en van zijn verstand beroofd ging Madjnoen de stad uit. Hij zwierf doelloos door de bergen en de woestijnen van de Hijaz en schreef trieste lofdichten voor zijn verre geliefde.
Hij was dakloos en stamloos, hij was verbannen uit het land van het geluk. Goed en kwaad, recht en krom betekenden niets meer voor hem. Hij was een minnaar; de liefde was het enige wat hij kenden. Zijn verstand had hem verlaten, en hij leefde als een zwerver in de woestijn. Zijn haren waren aaneengeklit en vervilt, zijn kleren aan flarden. In zijn waanzin kwam Madjnoen bij de Ka'ba. Hij baande zich een weg door de menigte pelgrims, rende naar het heiligdom toe en sloeg op de deuren. 'O Heer, zorg dat mijn liefde groeit!' riep hij. 'Zorg dat ze bloeit in volmaaktheid en standhoudt! Laat mij uit de bron der liefde drinken totdat mijn dorst is gelest. De liefde is alles wat ik heb, alles wat ik ben en alles wat ik ooit wens te zijn!'
De pelgrims waren ontsteld. Ze zagen hoe Madjnoen op de grond viel, zijn hoofd in het stof wentelde en zichzelf vervloekte omdat hij voor zijn harstocht was bezweken.
Madjnoen maakte met zijn gedrag zijn familie en zijn stam te schande, maar zelf kende hij geen schaamte. Toen hij hoorde dat er een huwelijk tussen Laila en de onuitsprekelijk rijke Ibn Salaam was gearrangeerd, verloor hij zijn laatste restje verstand. Hij scheurde zich de kleren van het lijf en kroop naakt als een dier door de wildernis. Hij sliep te midden van de woestijdieren in ravijnen, at wilde planten en dronk regenwater. Zijn liefde maakte hem beroemd. Van overal kwamen mensen naar hem toe, die hem soms urenlang aanhoorden terwijl hij over zijn geliefde Laila sprak.
Op een dag, toen hij voor een gefascineerd publiek verzen voodroeg, kwam een stukje papier, dat door de wind was meegenomen, op zijn schoot terecht. Er stonden twee woorden op geschreven: 'Laila' en 'Madjnoen'. door de menigte gadegeslagen scheurde Madjnoen het stukje papier doormidden. De helft waarop 'Laila' stond verfrommelde hij tot een propje, dat hij over zijn schouder wegwierp. De helft met zijn naam erop bewaarde hij. 'Waarom doe je dat nu?' vroeg iemand. 'Besef je dan niet dat één naam beter is dan twee namen?' antwoordde Madjnoen. 'Als je wist wat de liefde werkelijk inhoudt zou je weten dat je, waneer je een minnaar een schram bezorgt, zijn geliefde vindt.' 'Maar waarom gooide je dan Laila's naam en niet je eigen naam weg?' vroeg iemand anders. Madjnoen wierp de man een woedende blik toe. 'De naam is niet meer dan een schelp. Het komt aan op dat wat door de schelp verborgen wordt. Ik ben de schelp, en Laila is de parel. Ik ben de sluier, en zij is het gezicht onder de sluier.'Hoewel de toehoorders zijn woorden niet begrepen, waren ze verbluft over de schoonheid van zijn taal.
Intussen was Laila die door haar stam aan huis gebonden was en zich gedwongen zag tot een huwelijk met een man van wie ze niet hield, in duistere eenzaamheid overgedompeld. Ze leed even hevig als Madjnoen, maar was niet zo vrij als hij. Ze wilde ook te midden van de dieren in de woestijn verkeren en vanaf bergtoppen haar liefde voor Madjnoen betuigen. Maar ze zat gevangen in haar tent en haar hart. Toen een oude koopman op een ochtend haar stam bezocht en nieuws over Madjnoen bracht, voelde Laila zich hol en gewichtloos als een rietstengel in de wind. 'Zonder jouw schoonheid, die straalt als de maan, is Madjnoens ziel als de zee in een winternacht, opgezweept door duizendstormen,' vertelde de oude man haar. 'Hij dwaalt door de bergen en gaat als een bezetene te keer. Hij heeft slechts één woord op zijn lippen: "Laila."' 'Het is allemaal mij schuld,' huilde Laila en ze vervloekte zichzelf. 'Ik heb het hart van mijn geliefde in vuur en vlam gezet, zodat hij tot as is vergaan.' In haar wanhoop haalde ze edelstenen uit haar oorbellen en gaf ze aan de oude koopman. 'Ze zijn voor u. Gaat u naar Madjnoen en brengt u hem hierheen. Ik wil hem alleen maar zien en even naar zijn gezicht kijken, om me een ogenblik in het licht van zijn goedkeuring te kunnen baden.'
De oude man willigde haar verzoek in. Dagenlang was hij in de woestijn naar Madjnoen op zoek. Toen hij hem uiteindelijk vond, bracht hij Laila's boodschap aan hem over. 'Zou je je gelofte om de wereld te verzaken niet heel even kunnen verbreken om een blik op haar betraande gezicht te werpen?' vroeg hij. Wat begrijpt iedereen me toch slecht, zei Madjnoen bij zichzelf. Beseffen ze dan niet dat ik een heel andere voorstelling van geluk heb dan zij? Zien ze niet dat hun wensen in dit leven kunnen worden vervuld, maar dat mijn verlangens van een heel andere aard zijn en niet kunnen worden vervuld zolang ik op deze vergangelijke wereld verblijf? Madjnoen kon de kans om het gezicht van zijn geliefde te aanschouwen echter niet weerstaan. Hij hulde zich in een mantel en volgde de oude man naar een palmbos. Daar verborg hij zich terwijl de grijsaard Laila ging halen. Terwijl ze aan de hand van de koopman naar het palmbos, naar Madjnoen, toe liep, beefde Laila over haar hele lichaam. Toen ze nog maar twintig passen van haar geliefde verwijderd was, verstijfde ze. De oude man trok aan haar arm, maar Laila kon zich niet meer verroeren. 'Edele heer,' zei ze, 'tot hier en niet verder. Ik ben nu al net een brandende kaars. Als ik nog één stap dichter bij het vuur kom, zal ik er volledig door worden verteerd.'
De oude man liet haar daar achter en ging naar Madjnoen. Hij haalde de jongen uit het palmbos te voorschijn, zodat hij door het maanlicht werd beschenen, en stuurde hem in Laila's richting. Madjnoens gezicht was doodsbleek, en zijn blik was glazig. Strompelend kwam hij vooruit. Het licht van de sterren priemde door de toppen van de palmen heen. Er bewoog iets in het donker, en plotseling stonden Laila en Madjnoen onder de blote hemel tegenover elkaar. Het duurde maar een ogenblik, waarin het bloek naar hun wangen gestuwd werd, De twee geliefden staarden elkaar aan, dronken van de wijn der liefde. Hoewel ze elkaar nu gemakkelijk konden aanraken, wisten ze dat ze allen in het paradijs van die wijn zouden mogen proeven. Een zucht, een verstikte kreet, en Madjnoen draaide zich om en rende weer de woestijn in, waar hij als een schim in de nacht oploste.
De jaren verstreken. De bladeren van de palmen verschoten van kleur. De bloemen verloren van treurnis hun blad. Het landschap werd vaal, de tuinen verdorden, en ook Laila verlepte. Het licht in haar ogen verzwakte. Toen ze haar laatste adem uitblies, lag de naam van haar geliefde op haar lippen. Toen Madjnoen hoorde dat zijn geliefde was overleden, spoedde hij zich huiswaarts en wentelde zich in het zand op haar graf. Hij drukte zich tegen de grond als was hij in het gebed verzonken, maar van zijn gebarsten lippen kwam slechts één woord: 'Laila.' Tenslotte werd hij van zijn pijn en verlangen verlost. Zijn ziel bevrijdde zich, en Madjnoen was niet meer. Volgens sommigen bleef Madjnoens lichaam maandenlang op Laila's graf liggen; anderen houden vol dat het er jarenlang lag. Niemand durfde er in de buurt te komen, want de wilde dieren hielden er dag en nacht de wacht. Zelfs de gieren die boven het graf cirkelden, lieten Madjnoen onaangeroerd. Ten slotte restten er van hem allen nog stof en gebeente. Pas toen verlieten de dieren hun meester en keerden terug naar de wildernis.
Nadat de dieren waren vertrokken en het stof van Madjnoen door de wind was meegevoerd, maakte men een nieuwe grafsteen voor Laila's graf. Het grafschrift luidde als volgt:
Ze slapen samen in dit ene graf,
In rust verenigd, die de dood hun gaf.
De twee gelieven, zelfs in scheiding trouw:
Hun zielen zijn nu één als man en vrouw.
Lang geleden in een ver land, kreeg een edele sjeik een beeldschone zoon. Hij werd Kais genoemd, en toen hij opgroeide was het iedereen duidelijk dat hij de trots van zijn familie en zijn stam zou worden. Als heel jonge jongen overtrof hij in kennis, ijver, leergierigheid en taalgebruik zijn leeftijdgenoten. Wanneer hij sprak rolden de parels van zijn tong, en als ij lachte waren zijn wangen als paarse tulpen die zich door het zonlicht openden.
Op een dag leerde Kais een meisje kennen dat zo mooi was dat hij onmiddelijk een voor hem onbegrijpelijk verlangen voelde. Ze heette Laila, wat 'nacht' betekent, en evenals de nacht was ze duister en lichtend tegelijk. Ze had de ogen van een gazelle en lippen als vochtige rozenblaadjes. Laila had voor Kais ook gevoelens die ze niet begreep. De beide kinderen werden door liefde overspoeld, maar jong als ze waren begrepen ze toen nog niet wat liefde was. De liefde was als een wijnschenker die de bekers van hun harten tot de rand toe vulde; ze dronken alles wat voor hen werd ingeschonken en werden dronken zonder dat ze begrepen waarom.
In de steegjes en winkelstraatjes van hun stad hielden Kais en Laila hun gevoelens voor zich. Soms wierpen ze elkaar een steelse blik of een lachje toe, maar ze hielden voldoende afstand tot elkaar om te voorkomen dat er praatjes over hen de ronde gingen doen. Maar zulke geheimen laten zich niet bewaren, en een koninkrijk kan valen door één gefluisterd gerucht. 'Kais en Laila zijn verliefd', zei iemand. In Laila's stam was men razend. Haar vader haalde haar van school, en ze mocht haar tent niet meer uit. Haar broers zwoeren dat ze Kais te pakken zouden nemen zo gauw hij zich in haar buurt zou wagen. Maar een wolf laat zich met nieuwe maan niet tot zwijgen brengen. Van zijn geliefde gescheiden dwaalde Kais als in trance langs de winkeltjes en de tenten. Overal bezong hij Laila's schoonheid, en tegen iedereen die zijn pad kruiste gaf hij hoog over haar op. Hoe langer hij haar niet zag, des te meer verviel hij in zijn liefde tot waanzin, zodat mensen hem op straat nawezen met de woorden: 'Daar heb je de waanzinnige! Daar heb je de Madjnoen!' Inderdaad Kais was waanzinnig. Maar wat is waanzin? Werd hij door het vuur van de liefde verteerd? Is de nachtvlinder met waanzin geslagen als hij zich in het vuur van zijn begeerte stort? Als dat zo is, was Kais waanzinnig. Kais was Madjnoen.
In lompen gehuld en van zijn verstand beroofd ging Madjnoen de stad uit. Hij zwierf doelloos door de bergen en de woestijnen van de Hijaz en schreef trieste lofdichten voor zijn verre geliefde.
Hij was dakloos en stamloos, hij was verbannen uit het land van het geluk. Goed en kwaad, recht en krom betekenden niets meer voor hem. Hij was een minnaar; de liefde was het enige wat hij kenden. Zijn verstand had hem verlaten, en hij leefde als een zwerver in de woestijn. Zijn haren waren aaneengeklit en vervilt, zijn kleren aan flarden. In zijn waanzin kwam Madjnoen bij de Ka'ba. Hij baande zich een weg door de menigte pelgrims, rende naar het heiligdom toe en sloeg op de deuren. 'O Heer, zorg dat mijn liefde groeit!' riep hij. 'Zorg dat ze bloeit in volmaaktheid en standhoudt! Laat mij uit de bron der liefde drinken totdat mijn dorst is gelest. De liefde is alles wat ik heb, alles wat ik ben en alles wat ik ooit wens te zijn!'
De pelgrims waren ontsteld. Ze zagen hoe Madjnoen op de grond viel, zijn hoofd in het stof wentelde en zichzelf vervloekte omdat hij voor zijn harstocht was bezweken.
Madjnoen maakte met zijn gedrag zijn familie en zijn stam te schande, maar zelf kende hij geen schaamte. Toen hij hoorde dat er een huwelijk tussen Laila en de onuitsprekelijk rijke Ibn Salaam was gearrangeerd, verloor hij zijn laatste restje verstand. Hij scheurde zich de kleren van het lijf en kroop naakt als een dier door de wildernis. Hij sliep te midden van de woestijdieren in ravijnen, at wilde planten en dronk regenwater. Zijn liefde maakte hem beroemd. Van overal kwamen mensen naar hem toe, die hem soms urenlang aanhoorden terwijl hij over zijn geliefde Laila sprak.
Op een dag, toen hij voor een gefascineerd publiek verzen voodroeg, kwam een stukje papier, dat door de wind was meegenomen, op zijn schoot terecht. Er stonden twee woorden op geschreven: 'Laila' en 'Madjnoen'. door de menigte gadegeslagen scheurde Madjnoen het stukje papier doormidden. De helft waarop 'Laila' stond verfrommelde hij tot een propje, dat hij over zijn schouder wegwierp. De helft met zijn naam erop bewaarde hij. 'Waarom doe je dat nu?' vroeg iemand. 'Besef je dan niet dat één naam beter is dan twee namen?' antwoordde Madjnoen. 'Als je wist wat de liefde werkelijk inhoudt zou je weten dat je, waneer je een minnaar een schram bezorgt, zijn geliefde vindt.' 'Maar waarom gooide je dan Laila's naam en niet je eigen naam weg?' vroeg iemand anders. Madjnoen wierp de man een woedende blik toe. 'De naam is niet meer dan een schelp. Het komt aan op dat wat door de schelp verborgen wordt. Ik ben de schelp, en Laila is de parel. Ik ben de sluier, en zij is het gezicht onder de sluier.'Hoewel de toehoorders zijn woorden niet begrepen, waren ze verbluft over de schoonheid van zijn taal.
Intussen was Laila die door haar stam aan huis gebonden was en zich gedwongen zag tot een huwelijk met een man van wie ze niet hield, in duistere eenzaamheid overgedompeld. Ze leed even hevig als Madjnoen, maar was niet zo vrij als hij. Ze wilde ook te midden van de dieren in de woestijn verkeren en vanaf bergtoppen haar liefde voor Madjnoen betuigen. Maar ze zat gevangen in haar tent en haar hart. Toen een oude koopman op een ochtend haar stam bezocht en nieuws over Madjnoen bracht, voelde Laila zich hol en gewichtloos als een rietstengel in de wind. 'Zonder jouw schoonheid, die straalt als de maan, is Madjnoens ziel als de zee in een winternacht, opgezweept door duizendstormen,' vertelde de oude man haar. 'Hij dwaalt door de bergen en gaat als een bezetene te keer. Hij heeft slechts één woord op zijn lippen: "Laila."' 'Het is allemaal mij schuld,' huilde Laila en ze vervloekte zichzelf. 'Ik heb het hart van mijn geliefde in vuur en vlam gezet, zodat hij tot as is vergaan.' In haar wanhoop haalde ze edelstenen uit haar oorbellen en gaf ze aan de oude koopman. 'Ze zijn voor u. Gaat u naar Madjnoen en brengt u hem hierheen. Ik wil hem alleen maar zien en even naar zijn gezicht kijken, om me een ogenblik in het licht van zijn goedkeuring te kunnen baden.'
De oude man willigde haar verzoek in. Dagenlang was hij in de woestijn naar Madjnoen op zoek. Toen hij hem uiteindelijk vond, bracht hij Laila's boodschap aan hem over. 'Zou je je gelofte om de wereld te verzaken niet heel even kunnen verbreken om een blik op haar betraande gezicht te werpen?' vroeg hij. Wat begrijpt iedereen me toch slecht, zei Madjnoen bij zichzelf. Beseffen ze dan niet dat ik een heel andere voorstelling van geluk heb dan zij? Zien ze niet dat hun wensen in dit leven kunnen worden vervuld, maar dat mijn verlangens van een heel andere aard zijn en niet kunnen worden vervuld zolang ik op deze vergangelijke wereld verblijf? Madjnoen kon de kans om het gezicht van zijn geliefde te aanschouwen echter niet weerstaan. Hij hulde zich in een mantel en volgde de oude man naar een palmbos. Daar verborg hij zich terwijl de grijsaard Laila ging halen. Terwijl ze aan de hand van de koopman naar het palmbos, naar Madjnoen, toe liep, beefde Laila over haar hele lichaam. Toen ze nog maar twintig passen van haar geliefde verwijderd was, verstijfde ze. De oude man trok aan haar arm, maar Laila kon zich niet meer verroeren. 'Edele heer,' zei ze, 'tot hier en niet verder. Ik ben nu al net een brandende kaars. Als ik nog één stap dichter bij het vuur kom, zal ik er volledig door worden verteerd.'
De oude man liet haar daar achter en ging naar Madjnoen. Hij haalde de jongen uit het palmbos te voorschijn, zodat hij door het maanlicht werd beschenen, en stuurde hem in Laila's richting. Madjnoens gezicht was doodsbleek, en zijn blik was glazig. Strompelend kwam hij vooruit. Het licht van de sterren priemde door de toppen van de palmen heen. Er bewoog iets in het donker, en plotseling stonden Laila en Madjnoen onder de blote hemel tegenover elkaar. Het duurde maar een ogenblik, waarin het bloek naar hun wangen gestuwd werd, De twee geliefden staarden elkaar aan, dronken van de wijn der liefde. Hoewel ze elkaar nu gemakkelijk konden aanraken, wisten ze dat ze allen in het paradijs van die wijn zouden mogen proeven. Een zucht, een verstikte kreet, en Madjnoen draaide zich om en rende weer de woestijn in, waar hij als een schim in de nacht oploste.
De jaren verstreken. De bladeren van de palmen verschoten van kleur. De bloemen verloren van treurnis hun blad. Het landschap werd vaal, de tuinen verdorden, en ook Laila verlepte. Het licht in haar ogen verzwakte. Toen ze haar laatste adem uitblies, lag de naam van haar geliefde op haar lippen. Toen Madjnoen hoorde dat zijn geliefde was overleden, spoedde hij zich huiswaarts en wentelde zich in het zand op haar graf. Hij drukte zich tegen de grond als was hij in het gebed verzonken, maar van zijn gebarsten lippen kwam slechts één woord: 'Laila.' Tenslotte werd hij van zijn pijn en verlangen verlost. Zijn ziel bevrijdde zich, en Madjnoen was niet meer. Volgens sommigen bleef Madjnoens lichaam maandenlang op Laila's graf liggen; anderen houden vol dat het er jarenlang lag. Niemand durfde er in de buurt te komen, want de wilde dieren hielden er dag en nacht de wacht. Zelfs de gieren die boven het graf cirkelden, lieten Madjnoen onaangeroerd. Ten slotte restten er van hem allen nog stof en gebeente. Pas toen verlieten de dieren hun meester en keerden terug naar de wildernis.
Nadat de dieren waren vertrokken en het stof van Madjnoen door de wind was meegevoerd, maakte men een nieuwe grafsteen voor Laila's graf. Het grafschrift luidde als volgt:
Ze slapen samen in dit ene graf,
In rust verenigd, die de dood hun gaf.
De twee gelieven, zelfs in scheiding trouw:
Hun zielen zijn nu één als man en vrouw.
Ik hou niet zo van liefdessprookjes die zo slecht eindigen
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik vond het verder wel meeslepend geschreven Waar heb je deze versie vandaan? Of is dit je eigen versie van het oorspronkelijke sprookje.
Waar heb je deze versie vandaan? Of is dit je eigen versie van het oorspronkelijke sprookje.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Inleiding van een soefi boek, geinteresseerd in meerdere passages?quote:Op zaterdag 1 september 2007 18:05 schreef Isabeau het volgende:
Ik vond het verder wel meeslepend geschreven Waar heb je deze versie vandaan? Of is dit je eigen versie van het oorspronkelijke sprookje.
Heb hetzelf online gezet.
Een Perz, een Turk, een Arabier en een Griek waren op reis naar een ver land. Ze kregen ruzie over de vraag waaraan ze het enige muntstuk dat ze samen bezaten, moesten uitgeven. Alle vier wilden ze er iets te eten van kopen, maar de Perz dacht daarbij aan een angoer, de Turk aan een uzum, de Arabier aan inab, en de griek aan stafil. De ruzie liep hoog op, want niemand begrepp wat de anderen wilden.
Toevallig kwam er een taalkundige voorbij, die hen hoorde ruziën. 'Geef mij die munt maar aan mij,' zei hij. 'Dan zal ik zorgen dat jullie allemaal je zin krijgen.' De taalkundige kreeg de munt en liep naar een winkeltje, waar hij vier trosjes druiven kocht. Vervolgens gaf hij alle mannen een tros.
'Dat is nu een angoer'! riep de Pers.
'Ik noem dit uzum'! zei de Turk.
'U hebt inab voor me meegenomen'! zei de Arabier.
'Niet waar! In mijn taal heet dit stafil!' riep de Pers.
Opeens kwamen de mannen tot het besef dat ze allemaal hetzelfde hadden gewild, maar dat niet aan elkaar duidelijk hadden kunnen maken.
Mensen hebben dezelfde primaire behoeftes, maar brengen het of verschillende manieren naar buiten, meningen zijn eigenlijk verschillende meningen, maar het komt allemaal op hetzelfde neer, namelijk hoe jij het noemt.
Toevallig kwam er een taalkundige voorbij, die hen hoorde ruziën. 'Geef mij die munt maar aan mij,' zei hij. 'Dan zal ik zorgen dat jullie allemaal je zin krijgen.' De taalkundige kreeg de munt en liep naar een winkeltje, waar hij vier trosjes druiven kocht. Vervolgens gaf hij alle mannen een tros.
'Dat is nu een angoer'! riep de Pers.
'Ik noem dit uzum'! zei de Turk.
'U hebt inab voor me meegenomen'! zei de Arabier.
'Niet waar! In mijn taal heet dit stafil!' riep de Pers.
Opeens kwamen de mannen tot het besef dat ze allemaal hetzelfde hadden gewild, maar dat niet aan elkaar duidelijk hadden kunnen maken.
Mensen hebben dezelfde primaire behoeftes, maar brengen het of verschillende manieren naar buiten, meningen zijn eigenlijk verschillende meningen, maar het komt allemaal op hetzelfde neer, namelijk hoe jij het noemt.
nostalgie
Nasreddin Hodja - Djha als rechter
Op een dag ging Djha naar de kalief om te vragen hem tot rechter te benoemen. De kalief ging akkoord en sindsdien was Djha rechter.
Eens, toen hij op straat liep, was hij getuige van een ruzie tussen een mechoui (geroosterd schapenvlees) verkoper en een arme man. Nu hij rechter was geworden, was het zijn taak om tussenbeide te komen. Djha vroeg dus waarom de twee ruzie maakten. Welnu, de arme man had. honger maar hij had alleen maar een stuk brood om te eten.
Toen was hij naar de mechoui verkoper gegaan en had het brood boven de rook van de stukjes vlees gehouden.
Toen het brood vol rook en vet van het vlees was at hij het op en zo was het net of hij echt vlees at. Daarna wilde hij verder gaan maar de verkoper hield hem tegen en wilde dat hij betaalde. Maar de arme man zei: "Hoezo? Ik heb geen vlees gegeten, alleen maar rook, dus hoef ik jou niets te betalen." Maar de verkoper was het hier niet mee eens en bleef volhouden dat de ander moest betalen. Op dat moment kwam Djha tussenbeide en hij vroeg aan de koopman: "Hoeveel geld wil je hebben?" - "Ik wil vijf dirhams (Marokkaanse munt)." - "Geef me één dirham," zei Djha tegen de arme man. Hij nam het muntstuk en liet het vijf keer op de grond vallen, zodat het vijf keer rinkelde.
Toen gaf hij het terug aan de arme man en zei dat hij weg kon gaan. De koopman was stomverbaasd, hij begreep er niets van en schreeuwde tegen Djha: "Hoe kun je hem laten gaan terwijl hij mij vijf dirham schuldig is!" Toen zei Djha: "De arme man heeft de rook van jouw vlees gegeten en jij bent betaald met het geluid van een dirham. Nu zijn jullie elkaar niets meer schuldig."
Nasreddin Hodja - Djha als rechter
Op een dag ging Djha naar de kalief om te vragen hem tot rechter te benoemen. De kalief ging akkoord en sindsdien was Djha rechter.
Eens, toen hij op straat liep, was hij getuige van een ruzie tussen een mechoui (geroosterd schapenvlees) verkoper en een arme man. Nu hij rechter was geworden, was het zijn taak om tussenbeide te komen. Djha vroeg dus waarom de twee ruzie maakten. Welnu, de arme man had. honger maar hij had alleen maar een stuk brood om te eten.
Toen was hij naar de mechoui verkoper gegaan en had het brood boven de rook van de stukjes vlees gehouden.
Toen het brood vol rook en vet van het vlees was at hij het op en zo was het net of hij echt vlees at. Daarna wilde hij verder gaan maar de verkoper hield hem tegen en wilde dat hij betaalde. Maar de arme man zei: "Hoezo? Ik heb geen vlees gegeten, alleen maar rook, dus hoef ik jou niets te betalen." Maar de verkoper was het hier niet mee eens en bleef volhouden dat de ander moest betalen. Op dat moment kwam Djha tussenbeide en hij vroeg aan de koopman: "Hoeveel geld wil je hebben?" - "Ik wil vijf dirhams (Marokkaanse munt)." - "Geef me één dirham," zei Djha tegen de arme man. Hij nam het muntstuk en liet het vijf keer op de grond vallen, zodat het vijf keer rinkelde.
Toen gaf hij het terug aan de arme man en zei dat hij weg kon gaan. De koopman was stomverbaasd, hij begreep er niets van en schreeuwde tegen Djha: "Hoe kun je hem laten gaan terwijl hij mij vijf dirham schuldig is!" Toen zei Djha: "De arme man heeft de rook van jouw vlees gegeten en jij bent betaald met het geluid van een dirham. Nu zijn jullie elkaar niets meer schuldig."
Hoe ben ik hier gekomen? Ik wil terug.
Het bevalt me hier niet –
je mag volgens de leer der minnaars
geen ogen blik uit de nabijheid van de Geliefde zijn!
Was er in heel het dorp maar iemand –
o God, één teken zou al voldoende zijn.
Hoe kan de vink ontsnappen als zelfs de simoerg
met zijn poot vastzit in deze stevige strik?
Mijn hart, ga niet die richting op,
blijf hier zitten, het is hier goed.
Kies een nagerecht waardoor het leven toeneemt,
zoek een goede, zware wijn uit,
de rest is niets anders dan geur, beeld en kleur,
de rest is niets anders dan strijd, prestige, ijdelheid.
Zwijg en ga zitten,
je bent dronken en dit is de rand van het dak.
Het bevalt me hier niet –
je mag volgens de leer der minnaars
geen ogen blik uit de nabijheid van de Geliefde zijn!
Was er in heel het dorp maar iemand –
o God, één teken zou al voldoende zijn.
Hoe kan de vink ontsnappen als zelfs de simoerg
met zijn poot vastzit in deze stevige strik?
Mijn hart, ga niet die richting op,
blijf hier zitten, het is hier goed.
Kies een nagerecht waardoor het leven toeneemt,
zoek een goede, zware wijn uit,
de rest is niets anders dan geur, beeld en kleur,
de rest is niets anders dan strijd, prestige, ijdelheid.
Zwijg en ga zitten,
je bent dronken en dit is de rand van het dak.
Klassieker:
I am listening to Istanbul with my eyes closed
First a breeze is blowing
And leaves swaying
Slowly on the trees;
Far, far away the bells of the
Water carriers ringing,
I am listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
A bird is passing by,
Birds are passing by, screaming, screaming,
Fish nets being withdrawn in fishing weirs,
A woman's toe dabbling in water,
I am listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening,
The cool Grand Bazaar,
Mahmutpasha twittering
Full of pigeons,
Its wast courtyard,
Sounds of hammering from the docks,
In the summer breeze far, far away the odor of sweat,
I am listening.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
The drunkenness of old times
In the wooden seaside villa with its deserted boat house
The roaring southwestern wind is trapped,
My thoughts are trapped
Listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
A coquette is passing by on the sidewalk,
Curses, sings, sings, passes;
Something is falling from your hand
To the ground,
It must be a rose.
I am listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
A bird is flying round your skirt;
I know if your forehead is hot or cold
Or your lips are wet and dry;
Or if a white moon is rising above the pistachio tree
My heart's fluttering tells me...
I am listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
First a breeze is blowing
And leaves swaying
Slowly on the trees;
Far, far away the bells of the
Water carriers ringing,
I am listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
A bird is passing by,
Birds are passing by, screaming, screaming,
Fish nets being withdrawn in fishing weirs,
A woman's toe dabbling in water,
I am listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening,
The cool Grand Bazaar,
Mahmutpasha twittering
Full of pigeons,
Its wast courtyard,
Sounds of hammering from the docks,
In the summer breeze far, far away the odor of sweat,
I am listening.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
The drunkenness of old times
In the wooden seaside villa with its deserted boat house
The roaring southwestern wind is trapped,
My thoughts are trapped
Listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
A coquette is passing by on the sidewalk,
Curses, sings, sings, passes;
Something is falling from your hand
To the ground,
It must be a rose.
I am listening to Istanbul with my eyes closed.
I am listening to Istanbul with my eyes closed
A bird is flying round your skirt;
I know if your forehead is hot or cold
Or your lips are wet and dry;
Or if a white moon is rising above the pistachio tree
My heart's fluttering tells me...
I am listening to Istanbul with my eyes closed.
Her masal mutlu bitmezquote:Op zaterdag 1 september 2007 07:33 schreef Triggershot het volgende:
Tjaah, happy endings heersen nie altijd
TVP, zo even lezen. 
Don't mistake my kindness, for weakness.
Op maandag 28 december 2009 21:48 schreef Boomfluisteraar het volgende:
Griekjeee _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_
Ik aanbid U, o Grote Griekjeee O+ O+ O+ _O_ _O_ _O_ _O_
Op maandag 28 december 2009 21:48 schreef Boomfluisteraar het volgende:
Griekjeee _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_
Ik aanbid U, o Grote Griekjeee O+ O+ O+ _O_ _O_ _O_ _O_
Eindelijk heb ik het gelezen, ik kreeg tranen in mijn ogen.quote:
Don't mistake my kindness, for weakness.
Op maandag 28 december 2009 21:48 schreef Boomfluisteraar het volgende:
Griekjeee _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_
Ik aanbid U, o Grote Griekjeee O+ O+ O+ _O_ _O_ _O_ _O_
Op maandag 28 december 2009 21:48 schreef Boomfluisteraar het volgende:
Griekjeee _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_ _O_
Ik aanbid U, o Grote Griekjeee O+ O+ O+ _O_ _O_ _O_ _O_
quote:Op maandag 4 januari 2010 22:30 schreef griekjeee het volgende:
[..]
Eindelijk heb ik het gelezen, ik kreeg tranen in mijn ogen.
Zij die niet het verbodene van de Aarde nuttigen, zullen dit in het paradijs in overvloed geschonken krijgen.
Zij die onrecht is aangedaan en verdreven, zij zullen niet treuren, noch zal leed hen kunnen benaderen
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 04-01-2010 22:38:23 ]
Iemand bekend met het traditionele Perzisch mythe over de tragische liefde tussen Khosrow en Shirin? Eén van de prachtigste verhalen van de Perzische literatuur.
Doe vooral met ons delen.quote:
Iemand bekend met het traditionele Perzisch mythe over de tragische liefde tussen Khosrow en Shirin? Eén van de prachtigste verhalen van de Perzische literatuur.
To be continuedquote:
[..]
Ik heb hem alleen in het Perzisch hier liggen.
Hier staat wel de Engelse vertaling.
Even kijken of Erasmus um heeft morgen.
Deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6 (laatste).quote:Op maandag 4 januari 2010 23:17 schreef Triggershot het volgende:
[..]
To be continued
Even kijken of Erasmus um heeft morgen.
quote:Kerem and Aslı is one of the well-known Anatolian stories of Turkish Folk Literature which is arised in the 16 th century during the period of the Ottoman Empire. It is a heart breaking love story of two young people which has been told for ages.
In Isfahan , there is a Sultan who is liked by everybody because of his sense of justice. He is a very sad man in spite of his wealth and glorious life because he hasn’t got any children.
His keeper of a treasury is an Armenian priest who hasn’t got any children neither . One day Sultan of Isfahan shares his chagrin with the priest . He tells Sultan that in order to be happy and forget about his despair he should have a magnificent garden made and have a gorgeous palace built in it. Sultan does what the priest suggests him to do.
One day Sultan’s wife (Hanım Sultan) and the priest wife (Iriskin) see a holy old man while they are walking in the garden. They tell him that God doesn’t give them any children .They wish they could be mothers of beautiful babies. The sage gives two saplings to them , one is apple sapling and the other is pear sapling. Then he wants women to plant them in their garden. He says that they will have children as soon as these young trees grow and each gives a fruit.
Seven years after, both Sultan and the priest have children. Sultan has a son whose name is Ahmet Miza and the priest has a daughter whose name is Kara Sultan. As soon as two babies are born they become “besik kertmesi” which means that they are engaged to be married in the future ( Besik Kertmesi is form of marriage. The daughter’s future husband-to-be decided by the father immediately after her birth. )
Unfortunately, Kara Sultan’s father is not a warm hearted man. After many years ,he breaks his promise . Kara Sultan becomes a beautiful young lady and he thinks that Sultan’s son doesn’t deserve his pretty daughter. Just after he tells everybody that his daughter has died, he leaves Isfahan. ( In the story it is said that , Kara Sultan’s father is not a priest , after he quits Isfahan , people believe that he moves to a palace with his family to live out of the world).
One day Ahmet Mirza goes to the village where Kara Sultan lives . He comes across with her in a garden while she is sewing embroidery hoops (gergef) .
He falls in love with her all of a sudden ……..
Afterwards he finds out that this beautiful young lady is a daughter of the keeper of a treasury.
Kara Sultan says “ Please ,be kind and leave me alone!” ( “Kerem” means “kindness”)
Ahmet Mirza “ Why do you want me to leave you? What is the essence of your wish?” (“Aslı” means “essence”)
Than Ahmet Mirza calls her “Aslı”, she calls him “Kerem”.
Later Kerem gets back home and tells his father that he has found Kara Sultan in a village . He also tells how much he loves this lady and how much he wishes to marry her.
Sultan talks to father of Aslı and wants him to let her daughter marry to Kerem.
Aslı’s father says that he needs some time to think about it but a few days later he escapes from them… Then their advantures starts….
They spend years and years escaping from Kerem who also spends years with his best friend Sofi and his “saz” ( a string instrument) trying to find them.
At last ,Kerem finds Aslı in Halep. Sultan of Halep decides to help Kerem as soon as he learns the story because he pities them .
Finally Aslı’s father gives them a permission …
Unfotunately, Aslı’s father prepares a bewitched wedding dress and tells Aslı to wear it at the wedding.
At their wedding night Kerem tries to unbutton Aslı’s wedding dress but he can’t do that . After many tries he gets bored says “offfff” but suddenly he flares up and then his body becomes burning …Aslı waits next to his body’s ashes during forty days and forty nights . She keeps crying all these time in front of Kerem’s ashes. One day a strong wind diffuses the aches and Aslı tries to sweep the ashes with her hair which flares up and her body burns too……..
The wind blends their ashes…..
|
|
