valt me op dat veel mensen slechts materiele doelen voor ogen hebben gehad. Wordt er niet op het gevoel gekeken en op wat men dacht een onmogelijke klus/opgave te zijn, maar toch uiteindelijk 'bereikt' heeft, dan wel vrede mee heeft gevonden?
zoals:
-een studie vinden waar ik eindelijk content mee ben geworden. Eerste twee jaren waren kut en algemeen, maar nu kom ik er gelukkig achter dat ik toch de goede keuze heb gemaakt.
-tot verleden jaar vaak kortzichtig zaken beoordeeld en slecht inlevingsvermogen in anderen gehad. Nu merk ik dat dit aan het bijstellen is naar een openere, vriendelijkere instelling, ook bewondering voor mensen kan hebben in keuzes die ze maken.
-een buitenland stage toch stiekem wel enigszins spannend vinden, daarom gekozen voor een nabij buurland om maar niet te ver van familie en vrienden vandaan te zitten. Nu ik er eenmaal zit toch het gevoel hebben me er goed bij te voelen en enigszins spijt betuigen dat ik niet voor een land verder weg heb gekozen (wat overigens de algemene reactie was bij het verkondigen dat Brussel mijn buitenland stage zou worden).
-vroeger weinig interesse in leren getoond, altijd de verplichting voelen en daarom de rug er naar toe keren. Dit is nu lanzaamaan aan het omslaan naar een wat positievere instelling; je doet het uiteindelijk toch 'allemaal voor jezelf' (een citaat dat ik mijn leraren tot in den treure heb horen opdreunen op de middelbare school. Onmogelijk natuurlijk om een stel pubers wijs te maken dat lessen volgen toch echt een investering in je toekomst is).
Misschien dat de mensen die tot nu toe slechts aan materiele zaken dachten bij het lezen van de OP, nog toevoegingen kunnen doen op eerdere posts. Of niet, dan ben je slechts materieel ingesteld, ook niks mis mee