Bedankt..
![]()
Ik heb er nog even met een vriendin over gesproken. Een vriendin die ik hier wel vaker mee 'lastigval'. Omdat zij de enige is die het hele verhaal kent. Zij heeft me meegemaakt van begin tot eind. Van het begin, toen ik echt het 'ik ben thuis'-gevoel had. Van mijn twijfels, tot de 'het is weer aan'. Tot nu.
En ze geeft niet echt veel advies. Maar vandaag zei ook zij dat ik "niet de fout moet maken door te denken dat het aan mij ligt. Je bent gewoon nog niemand tegengekomen. Het is echt maar net waar je voor valt" Maar ik vind dat zo moeilijk t bevatten. Als je ziet hoe makkelijk het bij sommige mensen gaat... Hoe eenvoudig. Mensen die over het krijgen van relaties praten alsof je een pak suiker koopt. Alsof het allemaal zo makkelijk is.
En als ik die mensen observeer, volgen ze echt geen andere 'tactiek' als ik. Het gaat gewoon precies hetzelfde zoals ik het doe. Behalve dan dat het bij mij vaak halverwege fout loopt.
En omdat het bij iedereen zo gesmeerd lijkt te lopen, twijfel ik enorm aan mezelf. "Maak niet de fout door te denken dat het aan jou ligt. Je bent gewoon nog niemand tegengekomen. Het is maar waar je voor valt". Zoveel waarheid. Die tegelijkertijd geen waarheid is.
Het is circeldenken. Als ik er over na ga denken kan ik vaak maar tot 1 conclusie komen: Het gaat altijd fout. Dus ben ik niet leuk genoeg. Anders zou er wel 's een keer iemand voor mij moeten kiezen.
"Het is maar net waar je voor valt". Het stukje hierboven bevat in mijn ogen zoveel koele logica dat ik er niet omheen kan. Blijkbaar valt er niemand voor mij. Ik kan met iedereen goed overweg. En veel meisjes gaan op hun knieen. Maar vallen doet er tot nog toe geeneen.
Ik wil uit dit stramien. Ik wil het tegendeel bewijzen. Maar iedere keer als ik iets onderneem wat de goede kant op lijkt te gaan, kom ik weer zoiets tegen. En je zakt er steeds een stukje dieper in weg, vandaar ook die depressieve topics.
Ik wil er echt uitkomen. Ik heb een druk leven, ik doe veel. Maar bij alles wat ik doe denk ik aan mijn imago. Dit doe ik nog niet lang. Het is er een half jaar geleden in komen sluipen. Maar ik let er voortaan heel erg op hoe ik overkom. Hoe kunnen mensen mijn signalen interpeteren, en hoe kan ik daar mijn voordeel mee doen?
En dat is een teken van onzekerheid. Maar ik ben heel erg onzeker geworden. Ingestort, in zekere zin. Want ik ben altijd redelijk zelfverzekerd geweest. Maar nu het zo vaak achter elkaar gebeurt begint het af te brokkelen. Ik ben nogsteeds altijd en overal mezelf. Misschien is dat het probleem.