Ieder jaar houdt een groep Bugattisten, dat zijn de trotse bezitters van de legendarische automobile Bugatti, een pelgrimstocht naar Molsheim. Daar woonde en werkte Ettore Bugatti en daar ligt hij ook begraven. Showroom trok voor dit evenement in 1980 met de camera ook naar Molsheim. In een Citroën en niet in een Bugatti.
Daar ontmoetten we Jean Prick, zoon van een legendarische Nederlandse Bugattibezitter. Op de opmerking dat zijn hele leven beïnvloed is geweest door Bugatti's, barstte de heer Prick in snikken uit. Met zijn pet veegde hij de tranen uit zijn ogen en vertelde hij met gebroken stem dat hij altijd moest huilen als hij het woord Bugatti hoorde. "Mijn grote liefde gaat nu eenmaal uit naar Bugatti's. Daar doe ik alles voor en ik hoop later van mijn vader een echte Bugatti te krijgen."
De laatste zin perstte hij verstikt van tranen uit zijn keel. Even later vertelde hij dat hij door zijn vader "gediskwalificeerd" was omdat hij een keer tijdens een rally met een snelheid van 140 km per uur door een rood stoplicht was gereden. Hij had van zijn vader een klap voor z'n kop gekregen met de mededeling dat hij daarna nooit meer in een Bugatti mocht rijden.
Op de vraag wat hij er allemaal voor over zou hebben om een Bugatti te krijgen antwoordde Jean Prick tot onze verbijstering:
"Alles wat mogelijk is...Ik zou eventueel... dat mag je natuurlijk niet zeggen... misschien mijn vrouw wel willen verkopen voor een Bugatti". Jaren later hebben we Jean Prick nog eens ontmoet. Zijn vader was overleden en Jean had eindelijk één van zijn Bugatti's geerfd, maar hij was ondertussen wel van zijn vrouw gescheiden.
Hij woonde midden in de Onzalige Bossen bij De Steeg. In zijn huis 'De Haverkist' was geen electriciteit en geen stromend water. Hij had geen telefoon, wel twee honden en een paard, en in zijn schuur stond een zwarte lijkkoets.
"Voor eigen gebruik" zei hij in Showroom. "Als mensen dat vreemd vinden, zijn ze misschien verkeerd opgevoed. Als kind zongen wij al: Gelijk het gras is ons kortstondig leven. Gelijk een bloem die op het veld verheven nog krachtloos is en teer. De stormwind komt, haar stengel knakt, haar schoonheid gaat verloren, men kent en vindt haar zelfs niet meer. Dat zegt de psalmdichter en als je daar mee groot bent geworden, dan vind je het vanzelfsprekend dat je ook eens een keer olie in je lijkwagen doet. Da's toch logisch. Ik heb testamentair laten vastleggen dat ik met paard en wagen wil worden begraven. Als mijn kinderen mij per blikken limousine weg laten rijden zijn ze meteen onterfd."
Jaren later stond op de voorpagina van De Volkskrant een prachtige zwart-wit foto van die lijkwagen, rijdend door de bossen bij De Steeg. Daan werd toen, inderdaad met zijn eigen lijkkoets, naar zijn laatste rustplaats gereden. Zijn kinderen hoefden niet onterfd te worden. Duizenden mensen stonden langs de weg toen de wagen langsreed en duizenden waren er verzameld bij de kerk toen Daan daar arriveerde. Hij was er van overtuigd geweest dat hij het allemaal heeft kunnen zien die dag. "Niet gelijk een vuurpijl...tsjing, boem, vaart men ten hemel, maar gelijk een duif: Fladerie, Fladera...", waren zijn woorden over de dood bij het laatste gesprek dat wij voor Showroom met hem maakte.
Daan Modderman was een bijzonder mens en is een blijvende herinnering.
quote:Zeg dan ook even dat ie er staat
Namen en alles zijn me ontschoten, maar iedere showroomliefhebber zal zich nog de man herinneren die met poppetjes en dobbelstenen een soortement van Olympische Spelen in zijn woning organiseerde.
Grootste tegenslag was steeds als zijn vrouw wilde stofzuigen als hij net de marathon aan het afhandelen was. Een oplossing had ie er ook voor, hij nam dan gewoon een extra dobbelsteen in gebruik, dan liepen de deelnemers plots twee keer zo snel
Kostelijk waren de medailleuitreikingen, compleet met alle denkbare volksliederen
Tante Jet woonde in haar eentje in een huisje aan de Langeraarse plassen. Ze verhuurde roeiboten. Een ingewikkelde familieaffaire was er de oorzaak van dat Jet levenslang in haar huisje mocht blijven wonen op voorwaarde dat ze niet zou trouwen.
'Ik was dus aan banden gelegen met m'n huwelijk. Want om reden dat het hier zo mooi is, wou ik hier niet vandaan. Ik heb kerels zat kunnen krijgen, hoor. En goeie. Ze kwamen met een jacquet an. Eén was er van de waterpolitie. Een hele knappe vent. Mijn moeder vond hem ook heel aardig. Hij kon wel bij mijn moeder op tafel schijten, bij wijze van uit te drukken dan. Maar als ze geweten had dat hij op mij verliefd was en ik op hem, en dat hij protestants was, nou dan waren de rapen gaar geweest!'
Tante Jet was Rooms. Maar ze was geen fijne Piet. 'De drempels van de kerk benne van mij niet doorgesleten.' Haar zuster zat in het klooster. Dat zou niets voor haar geweest zijn. 'Je hebt de Carmelitessen gehad, geloof ik, die lagen de hele dag te bidden. Maar dat is nou toevallig niet de bedoeling van Onze Lieve Heer. De hele tijd dat Onze Vader en Wees Gegroet. Want als ik tegen jou de hele tijd zeg: dag Jan, dag Jan, dag Jan, dan zeg je toch op den duur een keer: hou jij je kop es effetjes!'
In haar testament stond dat het Ave Verum van Mozart gedraaid moest worden als ze dood was. Huilen hoefde niet. 'Ik heb tegen mijn biechtvader gezegd: voor mij hoeven ze geen ene heilige mis te lezen want als ik zelf geen reisgeld heb –dat noem ik reisgeld, als je goed geleefd hebt- dan kan een ander net zoveel bidden voor je ziel en zaligheid, maar dan kom je er niet.'
Van de NCRV-televisie kreeg Tante Jet voor haar medewerking een platenspeler en een lp met het Ave Verum. Ze was aangedaan. 'Wat prachtig! Dit zal wel het einde zijn. Nu zal ik wel moeten sterven. Ach, misschien ook niet. Dat heb ik een tijdje geleden ook al eens gedacht. De dokter kwam me opzoeken en vond me in tranen. Ik maak het niet lang meer, zei ik. Hoe komt u daarbij, vroeg hij. Nou, ziet u dan niet dat ik nieuwe vloerbedekking heb? Kijk toch eens wat prachtig! Dat moet toch het einde zijn…'