Gisteravond zat ik rustig op m'n kamer, komt er een huisgenote binnen die vraagt hoe het met me gaat..
Leuk en aardig, doch wel een beetje opvallend aangezien we elkaar in de anderhalf jaar dat ik hier woon misschien 2 keer hebben gesproken.
Ik geef antwoord, stel de vraag terug, en zo hebben we het nog even over wat dingetjes: haar vakantie, haar hond, of haar vriendje zich hier tijdens de vakantie heeft gedragen, bla bla bla..
En ja hoor, na een dik kwartier onzin lullen (opzich best gezellig, al vroeg ik me wel de hele tijd af 'waarom kom jij ineens mijn kamer binnengelopen? voel je je eenzaam?') komt het: "ach, ik wou je trouwens nog wat vragen... kan ik je fiets even lenen?"
Zeg dat dan gelijk, scheelt ons allebei weer een hoop tijd die we blijkbaar liever anders besteden, en ik had je die fiets met evenveel (of zelfs meer) plezier meegegeven als je die 'ik kom even een praatje maken'-act achterwege had gelaten
En dan vooral dat "ik wou trouwens nog wat vragen" op zo'n onschuldige "nu ik toch zóóó toevallig op je kamer sta, vraag ik dit gelijk even"-toon...
Hetzelfde geldt overigens voor mensen die je bijvoorbeeld op msn voor het eerst in jaren aanspreken.. dan weet je gewoon dat ze je om een mp3tje of het invullen van een enquête gaan vragen, maar moet er ook weer steevast zoveel gedraai aan vooraf gaan dat je denkt "ga je nog zeggen wat je wilde zeggen?"
Klacht: mensen die aan beleefdheidspraat doen.. (en ik ben daarin een purist want als iemand op straat vraagt "hoe gaat het?" terwijl ze geen eerlijk antwoord willen vind ik dit ook al aan het ergerlijke grenzen
![]()
)