Nou ik zal dan maar beginnen, en mijn eerste album is.
Blahzay Blahzay's - Blah Blah Blah
Tracklist:
1. Intro
2. Blah, Blah, Blah
3. Medina's In Da House
4. Danger-Part 2
5. Don't Let This Rap Shit Fool You
6. Pain I Feel
7. Posse Jumpa
8. Maniac Cop
9. Good Cop/Bad Cop
10. Sendin' Dem Back
11. Long Winded
12. Jackpot
13. Danger
Dit album kwam uit in 1996, Blahzay Blahzay is een duo uit New York bestaand uit DJ P.F. Cuttin en MC Out Loud, voor veel underground liefhebbers is dit waarschijnlijk een van de beste platen uit de jaren 90. Toen ik dit album voor het eerst hoorde vond ik het echt direct geweldig, MC Outloud is echt een hele goeie rapper met een heel rauw geluid maar ook niet overdreven gangster ofzo, daarnaast zijn de beats ook heerlijk om te horen en erg aanstekelijk. Ik heb dit album al een paar maanden op mn MP3 speler staan, en het komt er ook voorlopig niet af. Je zal misschien het nummer Danger kennen aangezien dit het bekendste nummer is van het album. Mijn favoriete track is Don't let this rap shit fool you maar de rest is ook meesterlijk. Ik denk dat dit album zowel mensen aanspreekt die van mainstream houden als voor de underground liefhebbers.
Naast dit album hebben ze ook nog Federal Reservenotes uitgebracht maar die heb ik nog nooit gehoord dus als iemand die heeft laat het me weten
Op Youtube kun je wel wat video's vinden denk ik, ik zit nu op mn werk dus kan ik daar niet op komen. Het album zal wel niet te verkrijgen zijn in de winkel maarja mensen zijn creatief genoeg neem ik aan
Even onder de aandacht brengen.
Ik ga 's kijken of ik Blah blah blah ergens kan beluisteren
Sido - Ich
Een Duitse CD, maar daarom nog geen slechte.
Na Bushido is Sido waarschijnlijk de bekendste Duitse rapper. Zijn beide CD's hebben inmiddels goud-status, wat een aantal figuren uit de underground-scene als verraad zien, maar een goede CD mag toch ook wel goed verkopen?
De meeste nummers vind ik muzikaal gezien erg goed. Zeker beter dan de Partysquad.
Sowieso zijn ze ook erg afwisselend. Sommige (ficken en Ich hasse dich) zijn banaal en overdreven stoerdoenerij, andere (Straßenjunge, Slechtes Vorbild) zijn het typische beschrijf-het-leven-in-da-ghetto en doen het dan ook best goed in de hitparade.Maar in tegenstelling tot Sido's eerste album 'Maske' staan op dit album ook een aantal nummers met genuanceerde en behoorlijk persoonlijke teksten, bijvoorbeeld Bergab, Ein teil von mir, Ich kiff nicht mehr, 1000 Fragen en Mein Testament. En die maken de CD toch wel zo goed dat ik die hier wel in dit topic wil plaatsen.
O ja, een review met tracklist staat hier.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 01-08-2007 23:26:13 ]
Duitse hip hop, nog nooit naar geluisterd eigenlijk, m'n duits is niet zo goed maar zal eens kijken of ik dat album kan vinden
Een paar jaar geleden verscheen er een album genaamd Ghetto Pop Life, waarop deze zelfde Jemini samenwerkte met DJ Danger Mouse.
Vele jaren daar voor verscheen deze EP uit '95 op vinyl dat volgens mij nooit verder kwam dan een promo uitgave. En vreemd genoeg verscheen er hierna vrijwel niets want het is hoe dan ook een erg fijn plaatje met een heerlijke en vrij rauwe NY sound. De producties zijn op naam van o.a. Organized Konfusion en Buckwild. Vooral het nummer Brooklyn Kids vind ik zelf geweldig.
[ Bericht 6% gewijzigd door Mar10Segovia op 03-08-2007 09:42:27 ]
Die moet je even downloaden en op tinypic.com ofzo zetten.
De beats zijn goed en hij flowt lekker.
als er meer mensen zouden mee doen
quasimoto - the unseen
Tracklist:
1. Welcome To Violence
2. Bad Character - (featuring Melvin Van Peebles)
3. Microphone Mathematics
4. Basic Instinct
5. Goodmorning Sunshine - (featuring Melvin Van Peebles)
6. Discipline 99 Pt. 0 - (featuring Mr. Herb)
7. Low Class Conspiracy
8. Return Of The Loop Digga
9. Real Eyes - (featuring Melvin Van Peebles)
10. Come On Feet - (featuring Melvin Van Peebles)
11. Bluffin'
12. Boom Music
13. MHB's
14. Put A Curse On You - (featuring Melvin Van Peebles)
15. Astro Black
16. Green Power - (featuring Melvin Van Peebles)
17. Jazz Cats Pt. 1
18. 24-7 - (featuring Medaphoar)
19. Unseen, The
20. Phony Game
21. Astro Travelin'
22. Blitz
23. Axe Puzzles
24. Discipline 99 Pt. 1 - (featuring Wildchild)
Quasimoto is dus een alterego van madlib , met een heleium stem , de raps zijn meestal heel simpel en droog , de humur ,de productie
maakt dit 1 van mijn favorite albumsmisschien zal het je niet gelijk pakken , maar(bij mij iig) groeit dit album met de luisterbeurt , er zitten zoveel details en afwisseling in dat het keer op keer een avontuur blijft
hopelijk kan ik m'n muziek er nog wel weer afhalen maar goed. Ik had nog wel iets anders gevonden een gratis album ik had hem een keer even vluchtig geluisterd voordat mn pc het begaf en ik vond het wel wat hebben maar goed luister zelf maar even Laffy Taffy Rots Your Teeth!
Hij is HIER te downloaden (mag ik daar wel naar linken?) anders moeten mensen me maar PMén voor de link
Diverse - One A.M.
Leak Bros (Cage & Tame One) - Waterworld
twee ontzettend strakke platen. One a.m. is zachtaardiger, Waterworld is lekker rauw op je dak. Vooral Cage is lekker bezig:
quote:Left wing extreme team seem fiend for fuckery
This is a handshake to those who hate big business as much as me
Not saying "go project mayhem" - so what the fuck you mean?
New game, 10 points for every disabled SUV
First one to a million wins
And rappers' trucks are worth 20
quote:Ik ben hem nu aan het luisteren, klinkt tot nu toe erg lekker!Op zondag 29 juli 2007 18:06 schreef Duvekoater het volgende:
blah blah blah
beh kan niet wachten tot mijn pc het weer doet, kan ik weer lekker wat albums binnenhalen mag niet hier op het werk 
mn computer werkt weer, heb dat album van Jemini meteen gedownload en even snel geluisterd voor ik aan het werk moest. Eerste indruk was zeker goed vanavond nog even wat beter luisteren quote:Zekers een heel dope album! Check ook "The funk soul sensation" uit van Jemini. Was in die tijd een up an coming MC, maar jammer genoeg weggegleden in obscuriteit. Hij heeft nog wel meegedaan op Dub-L's "The Day of the Megabeast".Op donderdag 2 augustus 2007 17:18 schreef Mar10Segovia het volgende:
[afbeelding]
Een paar jaar geleden verscheen er een album genaamd Ghetto Pop Life, waarop deze zelfde Jemini samenwerkte met DJ Danger Mouse.
Vele jaren daar voor verscheen deze EP uit '95 op vinyl dat volgens mij nooit verder kwam dan een promo uitgave. En vreemd genoeg verscheen er hierna vrijwel niets want het is hoe dan ook een erg fijn plaatje met een heerlijke en vrij rauwe NY sound. De producties zijn op naam van o.a. Organized Konfusion en Buckwild. Vooral het nummer Brooklyn Kids vind ik zelf geweldig.
Dat is dan tegelijkertijd ook mijn juweeltje. Dus check die Dub-: shit uit!
Dub-L “Day Of The Megabeast” (Day By Day)
This record is so star studded, it’ll take us the whole duration of this short write up just to give you an idea on who’s on here. So let’s start: We got X-Clan’s own Professor X, Jemini The Gifted One, Fivefeet:Perspectives, Pack FM, open gay rapper Soce The Elemental Wizard, Ivizabul Man and Lord Scotch of the MIC, Windnbreeze, Karniege, Rayna Shine, GM Grimm, C-Rayz Walz, Poison Pen, DJ Js-1, Percee P, Razhel, Breez Evaflowin and a couple of more cats. Actually a surprise appearance by Jer of the Party Fun Action Committee and Hangar 18 provide the best song on here with “World Premier”. Dub-L does the beats and a host of skilled rappers do the raps, so this can’t and does not go wrong.
Laters!!
AA
heb al eentje in gedachten.
Hard Knocks met School of Hard Knocks, ongelofelijk dope album dat relatief onbekend is. Waarom weet ik niet, Hard Knocks staat hoog in mijn last.fm lijst.
quote:Ziet er in ieder geval legaal genoeg uit.Op zondag 5 augustus 2007 10:10 schreef Duvekoater het volgende:
Laffy Taffy Rots Your Teeth!
Hij is HIER te downloaden (mag ik daar wel naar linken?) anders moeten mensen me maar PMén voor de link
Check de 1e post in MUZ FB & FAQ - And You Will Know Us by the Trail of Slotjes voor meer duidelijkheid over ons standpunt.
Oke, fans van Pete Rock kennen het verhaal wellicht wel.
In deze groep zat namelijk o.a. Grap Luva, zijn broer, en deed Pete zelf veel (zo niet alle) producties. Het album is officieel uit '95 en zou uitkomen op Elektra, het label waar hij toentertijd zat. Door zijn vertrek bij dat label verscheen er echter alleen een 12" van de single Fakin' Jax. Pas in 2003 zag het album onder BBE/Rapster Records het licht.
Verder valt er weinig te vertellen over het soort album dat het is want als je de naam Pete Rock hoort dan weet je dat het om een fijn (jazzy) hiphop album gaat.
Silver Bullet - 20 Seconds to comply
quote:Is een dope track ja. Overigens is heel het album van Silver Bullet dope hoor (mits je van die snelle Britse begin jaren '90 raps houdt): Bring Down The Walls, No Limit Squad Returns.Op maandag 13 augustus 2007 18:20 schreef popolon het volgende:
Uit de UK, dit nummer moet al wel bijna twinitg jaar oud zijn:
Silver Bullet - 20 Seconds to comply
Check:
Rewind to 1991. Hip hop is well on the way to being accepted as part of the mainstream, credible acts such as De La Soul having broken into the charts, Public Enemy have released their masterpiece ‘Fear Of A Black Planet’, and magazines such as Hip Hop Connection are on the rise, championing UK artists like Hijack, Blade and the Ruthless Rap Assassins. Both the American and home-grown scenes are vibrant, energised and dedicated to the cause of advancing the sound. The time is right for the bomb to drop.
After two 1989 singles on the little known Tam Tam label (‘Bring Forth the Guillotine’ and ‘20 Seconds To Comply’, receiving both underground respect and chart success) ‘Silver Bullet’ split with his label, signed to Parlophone and redefined his objectives: this time the sound was for the underground. There would be no sell-out, no record company marketing ploys, and no cheesy Norman Cook remixes. The third single, ‘Undercover Anarchist’ went Top 40 in ’91 and the long awaited LP was unleashed onto an ill-prepared British public.
‘Bring Down The Walls…No Limit Squad Returns’, the title says it all. This is hip hop without boundaries, without limits. Two angry young men with a mission, a message that has to be heard by the world.
The opener is the track that everyone has heard, ‘20 Seconds To Comply’. Rerecorded for the new label, this version is ruffer, harder, angrier. Silver’s lyrics tell of a society on the brink of collapse, Thatcher’s legacy: nuclear fallout, the criminal underground and inner cities destroyed by narcotic indulgence. The backing is impeccable…the beats roll, snares rattle, the samples, if a little predictable (“So you think you outsmart a bullet?”) fit perfectly.
Every track on the album shares this vibe: apocalyptic, determined, dark and ethereal but also brutal. The standout, for me, is the third single, ‘Undercover Anarchist’. A lonesome bleep introduces it, searching through the darkness for some kind of compatriotism. “Yo…can anybody hear me?” Silver asks. Is anyone listening? But when the tune drops, no one can ignore it. The beats, well I could listen to Silver’s breaks all day, you don’t even need the rest of the track. They roll and drive at the same time, the kick beating you into submission before the rest of the track kicks in. The bass! Hip hop is the king of bass…whereas other musicians use bass to aid the rhythm or melody, to constantly underpin the track, hip hop artists, in taking their musical styling largely from old funk and soul records understand the value of holding back. Releasing one apocalyptic note at a crucial point in the beat, stopping the rhythm dead just when you least expect it, then cutting it back again. It’s precisely the sparsity that makes it so effective, something that other musicians would do well to learn from.
The scratching, in contrast, is constant. Abstract noises chopped to fuck under Silver’s flow, and DJ Mo’s scratching is always impeccable. On any track, whether cutting up familiar vocal snippets from Silver’s contemporaries or transforming sirens, they always play perfectly in the track. Never standing above the music, unlike nowadays hip hop, where scratching is no longer an element of the whole track but a solo brought in over the mundane, undeveloped backing loop. This is the decks as an integral part of the sound; they sit perfectly between the backing and the vocal. No one scratches like this anymore. Of course, in grand hip hop tradition Mo is given his chance to shine: ‘He Spins Around’, the penultimate track is solely Mo’s creation, and this is the DJ track taken to another level. Bizarre, twisted. Beginning as a mass of discordant, unresolvable loops, suddenly the beat kicks in and it all makes sense…in a way…the rhythms are locked together, but fluid, lurching and twisting beneath the break, with further layers of scratching on top. A world away from what turntablists are doing now, or have ever done since.
Of the other tracks, all are amazing, there is very little to criticise. Although they all share the same feel, there is variation in the styling. ‘Guns Of Mind Alone’ is almost moochy in comparison, (relatively) downtempo and bearing a great funk bassline with Mo’s scratching standing out as always. ‘Legions Of The Damned’ is the most contemplative track of the ten, alternating between sinister, twisting verses complete with an atypical 2-bar break loop, twinkling horror film sample (the title of which shall go unmentioned…for fear of putting people off! That said, it does fit perfectly), and the ethereal flute sample of the chorus. And the return of the apocalypse bass!
I’m hard pushed to think of many other records produced with this much passion. Two that spring to mind are the already mentioned ‘Fear Of A Black Planet’ and Manic Street Preachers’ ‘The Holy Bible’. ‘Bring Down The Walls’ shares several qualities with the latter: the precision, the tightness of the different elements working in unison; the drive, the music pulls you with it, keeping you always focussed on what’s happening now…there’s no chance to stop and consider what you’ve just heard as Silver jumps from one issue to the next with almost schizophrenic speed. And the backing too flows, overflows, with funk, attitude, aggression. I am constantly dismayed by today’s hip hop scene, the weak fare, lacking in any kind of drive, blunted on its own success in the mainstream, with no desire to challenge either the listener or themselves. What this album displays is what was defining of the hip hop of this era, but taken to another level. The complex breakbeats, the plethora of conflicting elements, bass, samples, scratches, all there not merely to give the MC a groove to work over, but as essential to the track as the vocal. Finally, the aggression, the sense of imminent apocalypse that prevents any kind of prevarication. These words cannot wait, the message has to be heard NOW. As Silver says, “Say what you got to say then get the hell out”.
Having already mentioned the Manic Street Preachers’, Silver’s lyrical tendencies often bear an uncanny resemblance to Richey Edwards’ own. The sense of style, the power of pure words alone, phrases and slogans devoid of syntax, stripped of any grammatical customs not essential to the message…a message never explicitly stated but implied within swathes of imagery. Check “Imminently influence drops ill/Full moon ordeal/The attitude concealed/For carnival revenge of course claimed” or “Don’t view stereotypes/No insight through psyche”. But always Silver’s flow is in motion, touching on one topic with barely a chance to breathe before he jumps to the next attack. The lyrical rhythms flow around the beat, stopping/starting/jumping, unpredictable. There are few MCs who share Silver’s skills. Chuck D is one who springs to mind. The tired, repetitive rhythms of modern million selling hip hop are nowhere to be found. This is rap as the new jazz, ad-libbing rhythms instead of melodies around the complex backing. In some sense the meaning is almost irrelevant, second to the hypnotic, unpredictable flow. Words strike you at random, shooting from the chaotic mass of disjointed phrases, beats, samples, bass and cuts.
One can draw comparisons to Silver Bullet’s contemporaries, Hijack, Hardnoise and 80’s Public Enemy but it doesn’t do justice. The feel is more like No U-Turn techstep, but more organic, more thoughtful and precise. I can’t think of any other album that even comes close to this. And even if Bullet’s new work has descended into current hip hop clichés, even if in ten years, hip hop has produced no one to touch on this one, barely acknowledged album (Rubberoom come close at points, but they’re not there yet) at least I gain some kind of satisfaction from the fact that the twelve’s I bought from my local store for four quid ten years ago are now changing hands on eBay for fifteen quid.
“So what’s the score/What do we do?/Authorise apocalypse, bomb I’m droppin’ it…”
Laters!!
AA
quote:Klinkt dopeOp zondag 5 augustus 2007 10:10 schreef Duvekoater het volgende:
Laffy Taffy Rots Your Teeth!
Hij is HIER te downloaden (mag ik daar wel naar linken?) anders moeten mensen me maar PMén voor de link
alleen klinkt die sample van lovin cali me heel bekend voor , iemand een idee waar deze ook is gebruikt ? ik kan er maar niet op komen 
, die bla bla bla klinkt ook wel niceProject van P.O.S., voordat hij solo ging bij Rhymesayers. Album kwam uit in 2002, en is eigenlijk schaamteloos over het hoofd gezien. Onterecht, want met name 'Graveyard Shift' is echt een briljante track.
Album is redelijk moeilijk te vinden, laat staan als je de officiële kanalen probeert. Wel een flinke aanrader voor de mensen die ook bijvoorbeeld Atmosphere diggen.
. 
Company Flow - Funcrusher Plus
Goed omschrijven kan ik dit album niet echt. Allmusic kan dat wel:
Even een paar nummertjes van dat album in de OP beluisterd en klinkt erg goed.
quote:Op maandag 27 augustus 2007 22:32 schreef Mar10Segovia het volgende:
[afbeelding]
Company Flow - Funcrusher Plus
Goed omschrijven kan ik dit album niet echt. Allmusic kan dat wel:"Dense, abstract lyrics underpinned by irregular beats and spacey, basement-level production". "It's intentionally not funky and certainly not danceable; the beats are tense and jagged, and often spaced far apart to leave room for the MCs' complex rhymes." "The production is spacy and atmospheric, often employing weird ambient noises and futuristic synths that clash with the defiantly low-budget production values. It's also quite minimalist."
had m al een tijdje is echt een heerlijk album.