Ik heb mijn verhaal ook maar even bij elkaar geraapt uit de diverse topics. Ik heb het hier en daar een heel klein beetje aangevuld, maar verder heb ik het wel in de forum-versie laten staan. Dat hoort er hier nou eenmaal wel een beetje bij met een FOK-baby.
Zaterdag 29 decemberVannacht wakker geworden met weeën. De eerste paar keer vroeg ik me af of ik het nou droomde, maar toen ik eenmaal tegen half 6 lang genoeg wakker bleef om er 3 achter elkaar te hebben (met zo'n 10 minuten ertussen) was ik toch overtuigd.
Maar intussen...
Ik was even mijn bed uit gegaan om stinkie nog lekker te kunnen laten slapen en eenmaal hier beneden achter de laptop waren ze weer weg.
Op de bank kwamen ze weer terug, zij het iets minder fanatiek, dus terug mijn bedje in.
As we speak heb ik er ook weer eentje (voornamelijk rug-weeen trouwens), maar het is nog niet echt dat je zegt 'er zit schot in'. Hoewel... meer dan de afgelopen weken bij elkaar natuurlijk.
Ik heb overigens ook wel een flinke hoofdpijn al sinds vannacht dus ik ga iig zometeen de vk bellen, want die heeft me dat niet voor niets op het hart gedrukt donderdag. Mag zij beslissen of we daar iets mee moeten of niet.
En verder... to be continued...
Het rommelt, maar of het nou begonnen is...
Die dag zijn we voor een ctg naar het ziekenhuis gegaan ivm mijn bloeddruk en de hoofdpijn maar daar aangekomen was alles in orde en na een uurtje ‘treintje luisteren’ mogen we weer naar huis.
De verloskundige zei eerder ‘ik denk dat we elkaar vandaag nog wel gaan zien’, zou ze gelijk krijgen?
Zondag 30 december09.30
Heb een k*tnacht achter de rug, vanaf 1 uur tot half 7 flinke weeën, en echt wel regelmatig, vanaf een uur of 4 trok ik het niet meer alleen dus dan zei ik 'liefje, ik heb je nodig' en dan kreeg ik 2 heerlijk warme handjes op mijn rug en dan ging het wel. Zonder die handjes vloog ik bijna tegen het plafond zo zeer deden die rug-krengen.
Vanaf half 6, 6 uur kwamen ze zo om de 3-4 minuten, ze hielden weliswaar niet lang aan (dankzij die warme handjes) maar ik vond 5 uur lang puffen en zuchten en steunen toch wel genoeg om de vk te bellen om te vragen of ze langs kon komen om te kijken of het dan op z'n minst enig effect had.
Ik vrees namelijk, doordat die weeën zo snel weer weg trokken met die handjes, dat ze niet heel veel deden, maar zonder handjes kon ik ze niet hebben zeg maar.
Anyway... ik kreeg om 7 uur de voicemail, kan gebeuren, ingesproken, heb om kwart over 8 nog een keer gebeld, weer voicemail en nu is het dus half 10 en heb ik nog niks gehoord.
Je zal pers-weeen hebben ofzo.
Inmiddels heb ik nog wel wat weeen (of iig dan verdomd pijnlijke harde buiken
) maar het is wel afgenomen in frequentie. Mss doordat ik er een beetje de pest over in heb?
Zolang ik heel stil blijf liggen gaat het goed, zodra ik ga staan zak ik vrijwel gelijk door mijn benen van de pijn.
Maar ja... ik vind het ook weer zowat om hier het andere team voor te bellen (bij ons in de praktijk werken ze met 2 teams van 3 vk's).
Ik wil gewoon gecontroleerd worden, gebeurt er nou wel of niet iets. En wie weet is dat wel precies genoeg om het laatste zetje te geven.
Sowieso sta ik niet te springen om nog zo'n nacht. Gisteren was al aardig gebroken door het beginnetje en vannacht zakte ik wel steeds weg, maar van steeds 5 minuten oid word je ook heel gammel.
We hadden om 7 uur het bed hier in de woonkamer opgezet, ik ben in staat om dat weer weg te halen, te gaan douchen en dan wat te gaan doen ofzo.
10.00
Inmiddels heb ik de vk gesproken. Ze wilde op zich wel langs komen, maar als de weeen nu echt om het kwartier komen dan had dat niet veel zin en kon ik beter proberen nog wat te slapen ipv nu de boel weer actiever te maken zonder dat het mss door zou zetten. Beetje bijtanken voor komende nacht wellicht en mss dat het alsnog doorzet. Als het weer rond de 4-5 minuten is weer bellen.
Het feit dat ze zo snel afnemen als stinkie me masseert betekent toch dat het voorwerk is en dat het toch meer voor het verweken dan voor het ontsluiten is.
17.06
Hier nog geen verandering. Ik heb nog wel even geslapen en net heerlijk als een zombie naar het schaatsen gekeken. Kruik erbij, af en toe even in een soort van sprint naar het toilet want dan helpen zelfs die handjes niet meer. Zo zittend op het toilet gaat het dan nog wel.
Al met al nog steeds flink venijnig, we zijn de deur dus ook niet meer uitgeweest, elke spieraanspanning levert wel een golf van pijn op. De pijn lijkt overigens wel weer wat verschoven, meer buik en onderste regionen en iets minder rug gelukkig.
Vanavond vroeg naar bed en hopen dat de nacht zijn werk doet. Zo niet ga ik idd morgen wel aan wat bellen trekken, want nog zo'n dag trek ik denk ik niet hoor...
(Er zaten op dat moment ook al wel wat van die nare pers-momentjes bij, maar dat durfde ik toen nog niet eens te benoemen.)
20.18
Om 7 uur zag ik het even niet meer zitten. Als dit alleen maar voorwerk wasn dan ging ik het vast niet redden zeg maar. Jankend op de wc.
Dus vk gebeld en die kwam en... ik had gewoon al 3cm ontsluiting!
Ik ben wel degelijk begonnen, 'in partum' zoals zei dat zij. Dat tellen zij dus vanaf 3cm en dus heeft ze eerst een beetje gestript en gewoeld en toen heeft ze, omdat mijn baarmoeder daar goed op reageerde, ook de vliezen gebroken!
Oh mensen... de opluchting, er is echt wat aan het gebeuren, ik ben geen aanstelster!
Om half 11 komt de vk terug (nou ja, degene die haar dienst over neemt) en die gaat de vorderingen bekijken. Omdat ik tot nog toe wel vrij korte weeën heb gaan ze dan wel, mocht er nou geen enkele verbetering zijn in cm's tegen die tijd, me wrsch doorsturen naar het ziekenhuis voor bijstimulatie.
Maar goed, zover is het nog laaaaaaaaaaaang niet. Ik ga zo heerlijk op bed liggen, kijken of ik in mijn eigen wereldje kan kruipen en dan hebben we als het goed is ergens in de loop van de nacht is hij er als het goed is!
En daarna werd het stil op het forum want de boel ging in de volgende versnelling. Mijn verslag de volgende dag:
Daarna kreeg ik best heftige weeën, zelfs met persdrang dus de vk gebeld of ze eerder kon komen.
Die kwam en toen ze ,mij in de keuken een wee weg zag staan werken zei ze 'nou... het zou zomaar kunnen dat je al op volledig zit
Helaas, dat viel vies tegen, het was nog maar 5 cm.
Om 00.00 kwam ze terug en toen bleek het helaas ook niet verder gekomen te zijn dan die 5 cm. (Geen wonder, ik had zelfs zitten slapen onder de douche in de tussentijd.
).
(De persdrang kwam wrsch door de stand van Sasha's koppie.)
Maandag 31 december 2007Dus toen besloten naar het ziekenhuis te gaan voor stimulatie dmv infuus. Maar omdat ik nog steeds persdrang had was ik zelfs een soort van opgelucht: pijnbestrijding voor handen!
Aangekomen in het ziekenhuis hadden we mazzel, de anesthesist was in de buurt voor een ks dus ik kon een ruggeprik krijgen.
Na een half uurtje ctg kwam de anesthesist en toen dus tussen de (pers) weeën door geprobeerd de ruggeprik te zetten. Hij is een half uurtje bezig geweest maar het lukte niet, hij kwam niet goed tussen mijn wervels. Ook niet toen ik op bed gelegd werd en door 4 man krom gebogen gehouden werd.
Dus toen de enige mogelijkheid: Pethidine.
Toen raakte ik wel een beetje in paniek want ik moest nog 5 cm en pethidine werkt maar 2 uur en krijg je maar 1 keer. Daarna zou ik het dus (met verhoogde weeënactiviteit) zelf moeten doen, en ik trok het toen al niet meer zeg maar.
Er is heel kort over een ks gesproken maar besloten dat die optie nog uitgesteld werd, eerst dit proberen.
En zowaar, geheel onverwacht had ik na 2 uur (toen ik ook echt niets anders meer kon dan persen) volledige ontsluiting en zou het dan toch echt gaan gebeuren!
Om 4 uur mocht ik gaan persen.
Na 5 kwartier waren we nog niet veel opgeschoten en dus stelde de arts-assistent voor om dan toch de vacuüm pomp erbij te halen, want het werd voor iedereen tijd dat er een einde aan kwam.
Ik kreeg een prik en een knip en toen werd de pomp aangesloten. Na 1 keer persen was het hoofdje daar zo goed als, maar toen kwam de rest dus niet mee.
Later zei de arts-assistent dat ze geschrokken was van de maat van zijn koppie, ze hadden geen 9 ponder verwacht... De verpleegkundige rende de gang op om de gyn te gaan halen en toen ze terug kwam zijn zij en de arts assistent op mijn buik gaan hangen, gaan duwen gaan trekken... Op het laatst werden mijn benen uit de beugels gehaald en zo'n beetje in mijn nek gelegd en uiteindelijk lukte het ze om hem eruit te krijgen.
Hij lag 2 tellen op mijn buik en toen renden ze de kamer uit met hem. Dus stinkie er achteraan en toen was ik alleen...
Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ja, dat hij klem had gezeten, maar ik vond hem er niet echt blauw uit zien oid. Ik heb toen wel bibberend een schietgebedje gedaan. 'Niet hij, niet ik, niet wij.'
De verzorgkamer die bij mijn verloskamer hoorde had geen zuurstof-apparaat dus ze waren ook nog eens echt naar een andere kamer, ik hoorde of zag dus ook niks.
Gelukkig kwam er toen een hele lieve verpleegkundige van een compleet andere kamer en die zei 'zie je wel, ik dacht al dat je alleen zou zijn, maar je maar geen zorgen hoor, hij doet het prima.'
Echt... de opluchting toen!
Al vrij vlot kwamen ze idd weer terug naar de kamer met Sasha en hij deed het goed. De eerste apgar was 6, na 5 minuten was het 8 en na 10 minuten 9.
Goh, de blik op stinkies gezicht toen!
En zijn verstikte 'toen de gyn vroeg hoe hij heette kon ik even niks meer uitbrengen'.
[De tranen springen me weer in de ogen als ik daaraan denk.
]
Doordat hij klem zat en er met geweld uitgehaald werd is zijn sleutelbeentje gebroken maar daar heeft hij na een week al nauwelijks meer last van.
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 08-01-2008 13:14:40 ]