Bevallingsverhalen deel 6

Wat een fijne bevalling DeLiedje.

DeLiedje, wat fijn dat je er zo positief over schrijft joh!
ik heb hier de tranen over mijn wangen lopen...V. kijkt me erg vreemd aan :-)

Wat een mooi bevallingsverhaal DeLiedje, maar wat ontzettend triest dat je opa is overleden, gecondoleerd met je opa en ook gefeliciteerd met Floortje. Wat ligt geluk en verdriet dan toch dicht bij elkaar.

Ik vind het wel heel mooi dat je je opa nog hebt gesproken na de bevalling, het lijkt inderdaad wel of hij nu de rust had gekregen die hij nodig had om rustig heen te gaan, ik hoop dat het je enigszins troost kan bieden dat hij op de komst van Floortje heeft gewacht (vind dat een mooie gedachte).

DeLiedje wat heb je je verhaal mooi geschreven, wat fijn dat het zo goed gegaan is!

Wat spijtig van je opa, gecondoleerd meis.
Ik weet zeker dat hij op Floortje zal passen.

Wat jammer DeLiedje, dat je opa Floortje niet in het echt heeft kunnen zien! Maar ik denk ook dat hij wel ergens is bij jullie.

En je bevalling, mooi verhaal!

Blijft bijzonder, deze verhalen!

DeLiedje, wat een prachtig verhaal! Ik zit met tranen in mijn ogen het verhaal van je opa te lezen. Wat een mooie manier om door te gaan. En natuurlijk had je nog graag gehad dat hij nog lang hier op aarde zou zijn.
Gecondoleerd met je opa. En gefeliciteerd met de kleine (wat zit dat toch dicht bij elkaar! Dat hebbenwij ook ondervonden; vreugde en treurigheid zijn allemaal onderdeel van leven)

ontroerend vergaal DeLiedje! geconcoleerd met je opa, en ik wens je een goede tijd toe bij jefamilie.. hopelijk kunnen jullie het zo goed afsluiten

9 november 2007

2 uur snachts , ik word wakker en heb het idee dat ik in me bed aan het plassen was , stapte uit bed en liep naar de wc , maar toen verloor ik nog meer water, op de wc aan gekomen zag ik dat het helder van kleur was en het plakte en rook zoet, ik had al gelijk van dit is vrucht water, schoon ondergoed aan gedaan en een maandverband in en weer me bed in gegaan , om de 10 minuten voelde ik een lichte wee , en rond 5 uur weer naar de wc gegaan want dreef weer in me bed , toen zat er wat bloed bij , gelijk Marco wakker gemaakt van joh me vliezen zijn gebroken.
Marco belde gelijk de verloskundige en moesten gelijk naar het ziekenhuis komen.
Daar aan de ctg gelegen om de weeën te bekijken maar die zakte aardig af.
Er werd een kweekje afgenomen om te kijken of ik een bacterie bij me had.
Later op de ochtend ben ik op zaal gelegd.
Tegen 17.00 uur kwam de gynaecoloog langs, ik had een streptokokken bacterie en zou de volgende ochtend rond 8 uur ingeleid worden.
Ik werd gelijk aan de anti biotica gelegd.
Tegen 23.00 uur kreeg ik steeds meer been weeën en ben ik even gaan douchen maar het werd steeds erger.
De zuster kwam en legde me aan de ctg.
Ik kreeg 2 prikken omdat ik al meer dan 24 uur wakker was , 1 prik om de weeën af te remmen en 1 om te kunnen slapen.
Helaas werkte de prikken bij mij averechts en werden de weeën alleen maar erger.
Tegen half 2 ben ik op de gangen gaan lopen en werd ik maar naar de verloskamer gebracht ,om 2 uur kwam de gynaecoloog en ik had al 9 cm ontsluiting, gelijk Marco gebeld dat hij moest komen.
10 november 2007 om 04.53 is Esmee geboren met een flinke knip en de vacuum pomp, als dat niet lukte zou ik een keizersnee krijgen , gelukkig was dat niet nodig.
Esmee was 45 cm en 2440 gram.
Ze werd naar de couveuse afdeling gebracht zodat ze in de gate gehouden kon worden en aan het infuus kon , tot dat de urine en bloed uitslagen er waren want zij kon ook het streptokokken bacterie krijgen.
Na een paar dagen in spanning te hebben gezeten bleek ze het gelukkig niet te hebben.
Helaas werd ze geel en moest ze 24 uur onder een lamp liggen, ze had eigenlijk mee naar huis gemogen.
15 november om half 12 kregen we een telefoontje van de kinder afdeling van : Esmee ziet niet meer geel en ze mag naar huis toe.

Dank jullie voor de lieve reacties, ik ben lekker bij mijn familie nu.
De uitvaart gisteren was heel mooi en bijzonder... Heftig, maar heel fijn om ook de vreugde om ons Floortje met zoveel mensen te kunnen delen. En mijn lieve oma, Floortjes overoma dus, geniet enorm van haar, en haalt er veel troost uit .

Het is zondagavond 16 december 2007 en ik heb wat pijn in mijn onderrug wat telkens komt en gaat. Ik besluit om eerst te douchen en daarna vroeg mijn bed in te duiken in de hoop dat het door zet. Helaas zakt het af en ik val in slaap. Gedurende de nacht heb ik wel flink wat harde buiken maar dat had ik de afgelopen 4 weken ook. Ik wordt maandag ochtend ,17 december 2007, wakker en Morgaine komt even tussen mij en haar vader liggen. Dan ga ik het bed uit en zet haar onder de douche, ik maak hierna een bord brinta voor haar klaar en als ze gegeten heeft brengt papa haar naar de creche. Ik vraag hem nog brood te halen bij de bakker. Rond de klok van half 9 ’s ochtends zet ik de laptop op de keukentafel en maak voor me zelf een bak thee en een bak cruesli. Tijdens het ontbijt krijg ik zo een kramp in mijn buik dat ik niet meer verder kan eten en de pijn moet weg zuchten. Plots weet ik het weer, zo voelen weeën. Ik eet mijn ontbijt op en ga nog even naar het toilet voor ik onder de douche ga. Ik sta nog niet onder de douche en weer voel ik een wee. Tijdens het douchen voel ik het ook. Dan merk ik dat mijn wederhelft weer thuis is en ik roep hem, ik zeg hem dat ik weeën heb en vraag of hij ook gelijk wil douchen. Ik ga er onder vandaan en besluit om gemakkelijke kleding aan te trekken en trek me terug in de slaapkamer. De televisie staat aan maar ik ben er niet bij met mijn hoofd. Het is slechts bewegend beeld. Ik heb mijn mobiel naast me liggen met stopwatch functie aan en ik noteer de tijd tussen de weeën op een stukje papier. Al gauw is duidelijk dat er zo een 5 minuten, soms minder en soms iets meer, tussen de weeën zit en ik vraag of mijn man de verloskundige wilt bellen. Het lijkt wel als of ze om de hoek heeft staan wachten want rond half 12 is ze er al, terwijl ik het idee heb dat mijn man net de telefoon heeft opgehangen. De weeën doen al flink pijn, dit keer zijn het buik weeën en ik heb moeite met het opvangen ervan. Hangend over het borstvoedingskussen en heen en weer wiegend weet ik me door de weeën heen te worstelen. Ze toucheert en constateert dat ik al 6 cm ontsluiting heb. Alle spullen worden klaar gezet/gelegd en mijn man krijgt ook wat dingen te doen zoals het vullen van een kruik, klaar leggen van kleertjes en hydrofiel handdoeken. De verloskundige kan tijdens de weeën niks voor me betekenen en gaat samen met mijn man naar de woonkamer. Het duurt niet lang of ik heb het gevoel te moeten persen maar als ze rond half 1 toucheert heb ik 7 cm ontsluiting, lang geen volledige ontsluiting dus. De vliezen zijn nog steeds in tact en ze wil die pas op het laatste moment breken. Mijn man is zo lief om met koelelementen mijn hoofd en nek af te koelen, hij wrijft heel lief over mijn rug en verteld me dat ik het goed doe. Even voor half 2 komt de kraamhulp aan en om half 2 weet ik me geen houding meer te geven en ik roep dat ik moet persen. Ze breekt mijn vliezen en ik mag persen. Het hoofdje staat al snel en mijn weeën houden steeds net op als ik er bijna ben. Als ik tussen mijn benen kijk zie ik al de haartjes maar het lukt me niet om het kind er uit te persen. Dan volgt de knip en ik zet alles op alles om het kind naar buiten te persen. Links van me zit mijn man, de kraamhulp en de verloskundige zitten voor me. Ik wordt door alle 3 toegesproken dat ik even moet doorbijten, ik ben er bijna en mijn man zegt dat ie trots op me is. Ik moet mijn benen naar me toe trekken en dan zo hard persen dat de baby er uit komt. Het is dan 13.53 uur. Hij heeft de navelstreng om zijn nekje en al gauw blijkt dat ie flink wat vruchtwater heeft ingeslikt, hij huilt niet gelijk en moet 2 maal worden uitgezogen voor hij huilt maar het geluid wat er uit dat keeltje komt is geen huilen maar gillen. Het gillen houdt op en dan begint hij te huilen, hij wordt afgedroogd en naakt om mijn borst gelegd. Daar kan ik hem eindelijk bewonderen, onze zoon Nathan. De verloskundige onderzoekt hem nauwkeurig. Hij weegt precies 4000 gram en zijn apgar score is eerst een 8, daarna een 9 en al gauw een 10. Daarna wordt hij door de kraamverzorgster aangekleed. Als hij is aangekleed neemt mijn man hem mee naar binnen en wordt ik gehecht. Mijn moeder is bij mij in de slaapkamer aanwezig en houdt mijn handen vast terwijl de verloskundige de verdoving toedient met een injectie en met een spuitbus. Het is zo gebeurd en dan wordt Nathan aangelegd. Hij drinkt gelijk goed, hij heeft een behoorlijke honger. Als ik wat heb gegeten mag ik eindelijk douchen en ondertussen wordt het bed verschoont. Ik kruip terug in een schoon bed en krijg mijn zoon in mijn armen. Wat een rijkdom. Mijn dochter komt thuis van de creche en is stapel verliefd op haar broertje. Ons gezin is compleet.

’s Nachts voedt ik Nathan en moet zijn temperatuur worden genomen. Als ik hem probeer te verschonen gilt hij alles bij elkaar en zijn temperatuur is dan ook 37.6 Ik bel de verloskundige en vraag wat te doen. Zij adviseert om hem wat luchtiger te kleden maar niet te ontkleden want dan kan zijn temperatuur te veel dalen. Om beurten proberen Trevor en ik hem te troosten. Vanaf 22.30 tot 04.00 hebben we een gillend ventje en als hij eindelijk slaapt en zijn vader hem weer in het wiegje probeert te leggen begint het feest weer van voren af aan. Om even na 04.00 als ik hem op mijn borst leg valt hij dan toch in slaap en om 06.00 uur is hij weer wakker. Zijn temperatuur is dinsdagochtend weer gewoon 36.9 en wij denken dat het dan toch het warme babypakje in combinatie met het gegil is wat hem de verhoogde temperatuur bezorgt. Als de kraamverzorgster er is valt het wel mee met het gegil, hij is tenslotte gewoon ontzettend moe van het gegil de afgelopen nacht maar dat er nog genoeg pit in zit merken we zodra we hem in bad willen doen. Het kind gaat compleet uit zijn dak, hij is ontroostbaar. Alleen wanneer hij aan de borst ligt is hij stil, maar hij drinkt 20 minuten aan de ene kant en 20 minuten uit de andere borst en is daarna nog niet klaar. En dat meerdere malen per dag. De kraamverzorgster denkt dat hij voeding te kort komt vanwege zijn geboorte gewicht en belt met de verloskundige voor advies. We besluiten om hem gewoon per voeding aan beide kanten 20 minuten aan te leggen en heeft hij daarna nog niet genoeg mag ik hem 20 cc kunstvoeding geven. Wij doen dat dan ook met de voeding van rond half 5 in de middag en later in de nacht van dinsdag op woensdag krijgt hij ook nog 20 cc kunstvoeding. Als ik hem ’s avonds zijn temperatuur op neem is die weer boven de 37.5 en hij daalt ook niet meer. Woensdagochtend is de kraamverzorgster er om 08.00 uur en ze vertrouwt het gegil van Nathan niet, plus dat hij amper plast wat er op kan wijzen dat hij te weinig vocht binnen krijgt. Ook bloedt zijn naveltje, iets wat tot grote paniek bij zijn zus zorgt. Morgaine is helemaal van der stuk omdat haar broertje bloedt. De verloskundige wordt weer gebeld en die belt op haar beurt de kinderarts in het ziekenhuis. We krijgen te horen dat de kinderarts ons gelijk wilt zien dus Morgaine wordt door opa opgehaald en wij gaan naar de spoedeisende hulp van het Slotervaart ziekenhuis. We hoeven niet lang te wachten voor we gezien worden door de arts assistent en die wil Nathan opnemen. We kunnen gelijk door lopen naar de couveuse afdeling waar er al mensen klaar staan om de onderzoeken te beginnen. Wij wachten op de gang omdat er geprikt gaat worden en ik het niet aan kan zien dat ze mijn kleine ventje pijn doen. Ik wordt ook opgenomen zodat ik bij hem kan zijn en hem kan voeden wanneer hij honger heeft. Op de gang breekt mijn moederhart en ook papa houdt het niet droog. Ons kindje moet worden opgenomen en we weten niet wat hem mankeert, dat hij wat mankeert is ons duidelijk maar de vraag is wat. We mogen al gauw weer bij hem kijken en daar ligt hij met een infuus in een gespalkt armpje, plakkertjes op zijn bovenlichaam en een plakker op zijn voetje. Hij mag alleen in een luiertje onder een lakentje liggen zodat ze zijn kleur in de gaten kunnen houden en zodat ze hem niet iedere keer moeten uitkleden om onderzoeken te kunnen doen of kweekjes af te kunnen nemen. Zijn vader gaat naar huis om wat kleding en toiletspullen te halen voor ons en ik wordt naar de kraamafdeling gebracht waar ik met nog 3 vrouwen een kamer deel. Als ik later op de middag weer naar de couveuse afdeling ga krijg ik te horen dat ik even moet wachten want ze zijn net met hem bezig, ze proberen ruggenmerg (lumbaal vocht) af te nemen. Iets wat ze niet lukt. Als ik met de arts assistent praat hoor ik dat ze ook allerlei kweekjes hebben afgenomen, waaronder een kweek van het bloedende naveltje, oorsmeer, urine was nog niet gelukt, bloed was er afgenomen en hij krijgt vocht via een infuus, 3 ml per uur. Ik pak hem uit de couveuse en neem plaats op een stoel om hem te voeden. Tranen prikken in mijn ogen want ze hebben mijn kleintje pijn gedaan, maar de verpleegster vertelt me dat hij prima te troosten was met een speen tijdens de ruggenprik maar dat hij daarna pas flink begon te huilen aangezien hij honger heeft. Gelukkig is in de nacht van dinsdag op woensdag mijn borstvoeding goed op gang gekomen dus als ik later op de dag weer langs ga om te voeden plast hij de verpleegster onder, ze was net te laat om een plaszakje aan te brengen. Tijdens het verschonen doet ze dat als nog. En bij de late voeding heeft hij het plaszakje vol geplast. Die nacht ga ik hem 2 keer voeden maar tussendoor kan ik geen oog dicht doen. De eerste uitslagen zijn die avond binnen gekomen maar daar is geen infectie uit op te maken dus ze starten nog niet met antibiotica of andere medicatie. Op donderdag ochtend is er dan ook de uitslag van het urine onderzoek en ook daar is niks uit op te maken. De laboranten komen ook nog bloed prikken om 8 uur ’s ochtends om te kijken of hij misschien geelzucht heeft. Eén van de verpleegster vond hem er gelig uit zien maar die had kennelijk niet door dat hij iets wat getint is aangezien zijn vader een donkere huidskleur heeft. De rest van de donderdag breng ik door met heen en weer ijsberen tussen de afdelingen en op mijn bed probeer ik tussen de voedingen door wat te slapen of wat te lezen. Ik krijg te horen dat als hij zich die dag bewijst door goed te drinken, hij wordt voor en na iedere voeding gewogen om te kijken hoeveel melk hij binnen krijgt, hij waarschijnlijk op vrijdag naar huis mag. Aangezien ze tot nu toe geen infectie of een andere oorzaak van het gegil kunnen vinden klinkt dat heel aannemelijk. In de nacht van donderdag op vrijdag gooit Nathan zijn laatste voeding van 23.00 uur er uit waardoor ik ruim anderhalf uur bezig ben met voeden, verschonen en troosten. Ik ben om 00.30 uur eindelijk op de zaal en kan me dan gaan douchen want ik ruik naar melk. Ik lig om 01.00 uur in bed en kan slapen tot 04.30 uur voor ik wordt wakker gemaakt voor de volgende voeding. Het is vervolgens wachten op de kinderarts of we naar huis mogen en dat bericht komt om 10.30 uur. Vanwege zijn saturatie (ademhaling) die erg grillig is willen ze hem nog een dagje ter observatie houden. Ze gaan ook vandaag de hielprik doen. Ik kom net op tijd binnen als ze de hielprik doen om hem daarna aan te kunnen leggen, wat is er een betere troost dan de borst krijgen . Ik had zo gehoopt voor het weekend weer thuis te kunnen zijn dat het een behoorlijke domper is waar ik het even heel erg moeilijk mee hebt. Wat een teleurstelling. De kinderarts luistert die vrijdag nog naar zijn longen maar kan niks vinden wat zijn grillige ademhaling kan verklaren. Nathan drinkt verders heel erg goed maar mijn tepels doen inmiddels zo een pijn van de kloven dat ik op zaterdagochtend besluit om de komende dagen maar de voedingen te kolven zodat mijn tepels kunnen genezen. Dan is het zaterdagochtend en er wordt bloed geprikt om te kijken of de waardes gestegen of gedaald zijn en om half krijg ik dan eindelijk te horen dat we naar huis mogen. Binnen een half uur heb ik mijn tassen ingepakt, heeft papa de auto voor gereden en heb ik Nathan warm ingepakt en wel in zijn Maxi Cosi gedaan. We zijn om 11.00 uur thuis en om 11.30 kan papa het eerste flesje geven aan zijn zoon. Later op de middag versieren we de woonkamer met slingers en ballonnen, eindelijk kunnen we gaan genieten van onze kraamtijd. Eindelijk is ons gezin compleet.

Och Faja... Ik moet zo huilen om je laatste deel. Zo eng is het, als je hele kleine mini niet gezond lijkt. Die angst, en dat je niks kunt doen. Je emoties. Gelukkig is het goed afgelopen, hele dikke zoen.

Lief Liedje, je bent een superbevaller!!!!! Geboren om te baren was het toch?

Wat een mooi verhaal weer , wat ben je stoer Faja!

Faja... wat een verhaal.

Fijn dat je nu weer compleet bent met je gezinnetje geniet ervan.

Faja, inderdaad wat een verhaal. De bevalling ging best ok volgens mij, maar wat een verschikking om daarna je kindje naar het ziekenhuis te moeten brengen. Geniet ervan nu hij weer thuis is!

Glossy, wat naar dat die prikken bij jou averechts werkten zeg.
Bedankt voor je verhaal!

Straks Faja's verhaal lezen.

Wat heb je je bevalling ontroerend beschreve Faja...
En de spanning erna zeg, bah, wat naar.

DeLiedje ik lees nu pas, ademloos, jouw verhaal. Gecondoleerd met je opa.

Faja wat een heftige bevalling, en vooral die paar dagen erna zijn erg indrukwekkend. Moeilijk hoor, dit zal je wel niet 1,2,3 kunnen vergeten.

Glossy, ik had over je verhaal heen gelezen, sorry
Wat naar dat je met die infectie kwam te zitten!

quote:

Op zondag 23 december 2007 20:14 schreef Lois het volgende:


Faja wat een heftige bevalling, en vooral die paar dagen erna zijn erg indrukwekkend. Moeilijk hoor, dit zal je wel niet 1,2,3 kunnen vergeten.

Niet echt nee, ik zit ook constant overal bovenop met mijn neus momenteel. Ademt ie nog wel, hoe is zijn temperatuur, etc. We hadden het er gisteren over, de angst dat je je kindje kan verliezen zit er flink in bij me.

Faja, dat is precies waar ik mee geworsteld heb, en af en toe nog doe. Die angst, die is niet zomaar weg. Hier heeft het erg geholpen dat na de kraamtijd, de huisarts, de verloskundige en de wijkverpleegkundige nog een paar dagen kwamen controleren. En lieve woorden van onze huisarts "Wij vertellen ook heel graag dat het met je kindje wel heel goed gaat, dus je komt nooit te vaak langs." (En da's maar goed ook, ik heb ondertussen al 3 keer met haar bij de huisarts gezeten. Met Luuke bijna nooit.)
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
(En hoe fijn het was dat de eerste zo lang klein bleef, deze kan ik wel groter kijken af en toe, als het tere, kwetsbare er maar af is.)

quote:

Op zondag 23 december 2007 17:38 schreef Moonah het volgende:
Glossy, wat naar dat die prikken bij jou averechts werkten zeg.
Bedankt voor je verhaal!

ik was eigenlijk allang blij dat het toch door zette hoefde ik niet ingeleid te worden

ik ben er even goed voor gaan zitten... dus als je zin hebt om te lezen, leef je uit

22 december. 8 dagen na je uitgerekende datum, mama wacht geduldig af. Ik heb nooit echt het gevoel gehad van, schiet eens op!!! Enkel wel dat je dat flinke groeien voor ons beider gemak, beter in je eigen tijd zou kunnen doen.
Op deze zaterdag werd ik om 8 uur wakker om naar de wc te gaan, en ik voelde vaag wat pijn in mn rug toen ik weer terug ging liggen naast papa. Eerst dacht ik dat ik misschien verkeerd gelegen had. Zou niet zo heel gek zijn met de toeter die je van mn buik maakte! Maar het gevoel trok weg.
Nog geen 10 minuten later voelde ik het weer, en toen bedacht ik me… das wel heel toevallig. En weer trok het weg.
Bij de volgende keer por ik papa eens aan en zeg hem dat ik nu al tot 3 keer toe een kramp gevoel in mn rug heb. We blijven gewoon lekker door soezen, we hebben maar 5 uurtjes geslapen, maar echt slapen lukt al niet meer.
De pijn blijft aanhouden en tegen het middag uur zitten er duidelijk nog maar 4 minuten tussen. Papa houdt de tijd bij! Zullen we de vlos eens bellen anders? Maar voor mijn gevoel was het nog niet ver genoeg, want de pijn hield telkens nog geen halve minuut aan. Wel werd het gevoel steeds iets heftiger.
Tegen 2 uur is zijn we voor het laatst ‘samen’ onder de douche gaan staan, en precies toen de pijn in mn rug opkwam, stroomde het lauwwarme water de heftigste pijn weg. Wat was dat heerlijk!! Mama moest wel goed oppassen met draaien onder de douche, want telkens stootte die toeter of tegen de kraan, of tegen het koude glas. Toen m’n haar gewassen was kon ik er onderuit… maar ja.. nu nog durven, want papa was beneden het grote bad extra aan het oppompen dus wij moesten het met ons 2tjes doen.
Uiteraard is het uiteindelijk toch gelukt, en toen we goed en wel beneden waren hebben we rond 4 uur de vlos maar eens gebeld, ‘ik heb last van eh… weeën’ het klinkt zo onwerkelijk uit mijn eigen mond. Ze vraagt hoever ze uit elkaar zijn, das nu toch wel 3 minuten, duren nog steeds ongeveer een halve minuut, maar wel al vanaf 8 uur deze ochtend… ‘ooow! Maar dan ben ik met een half uurtje bij je’ ok, een half uurtje dus.
Het grote bad is inmiddels wel vol lucht, maar moeten we er al water in doen? Laten we nog maar even wachten op wat de vlos zo meteen zegt. De weeën blijven komen, en de heftigere kan ik alleen op mn knieën aan. Zitten is geen optie, en liggen ook zeker niet.

Half 5, de bel gaat. Enigszins gespannen laten we haar binnen, en ze bekijkt me even in het opvangen van nog weer een wee. Uiteraard was die niet zo heel erg heftig. We verhuizen naar de ‘kraamkamer’ om daar even te kijken of er al iets van ontsluiting is. Nog steeds vind ik het allemaal wat irreëel, maar dan blijk ik toch 2 cm ontsluiting te hebben! Tot mijn eigen verbazing ben ik hier blij mee!
Rond half negen zou de vlos weer terug komen om te zien hoe het er dan voor zal staan, maar we moeten vooral niets verwachten. Ze vertelde me nog dat ik best in bad kon gaan liggen als dat prettig was, omdat ik onder de douche zo’n lekker ontspannen gevoel had gehad.
Dus… op naar boven weer. De laatste keer ‘samen’ in bad, ik weet eigenlijk niet of dat nou een succes was of toch niet. De weeën werden steeds heftiger en een andere houding aannemen in bad was niet echt een optie. Waarschijnlijk hebben we er toch n uur in gelegen, en toen was het eten klaar. Juist ja. Eten…
Eenmaal weer beneden kon ik niet zittend op de bank mn maal verorberen, erger nog, ik moest erg m’n best doen om tussen de pijn door af en toe een hap te nemen. Probeer maar eens flink te zuchten met een volle mond!
Uiteindelijk heb ik toch het halve bord leeg gegeten, en toen was het alweer tijd dat de vlos zou komen. Papa was nog even door het huis aan het struinen toen de bel ging. Dus wij krabbelden zo snel mogelijk overeind om open te doen.
Ze was wat verbaasd dat ik dat zelf deed, maar het ging gelukkig precies tussen 2 weeën door.
Ze ging nogmaals kijken hoever je de deur intussen had open gezet, en we kwamen zowaar op 5-6 cm uit! Ze had al gezegd dat ze dan de vliezen ook zou breken, dus er werd een haakje naar binnen gebracht en daar schrok ik even van. Op de vraag ‘wat doe je?’ legde ze me rustig uit hoe en wat, en dat dit het enige zou zijn wat ik zou voelen. En zo was het ook.
Niet veel later konden we de tas gaan zoeken die klaar stond om naar het ziekenhuis te gaan… want jij had lekker in je vruchtwater gepoept! Papa was weer druk bezig om te zorgen dat we konden vertrekken, katjes op de goede plek, lichten her en der uit, en nog meer van die dingetjes. En intussen was de vlos mij aan het helpen met aankleden.

Op naar de auto! Ow god. Gelukkig is het ziekenhuis maar 10 minuten rijden, en in de auto had ik precies 2 weeën om op te vangen. We lopen naar binnen, zitten in een rolstoel wil ik niet, en al zwaaiend naar het personeel komen we om ongeveer 11 uur aan op de ‘wee-opvang-kamer’.
Daar worden we even gepest, jij krijgt een bandje om je hoofd om je hardslag te meten, en mama krijgt een band om de buik om de weeën te meten. Papa’s hand biedt intussen troost. Zo snel als kan kruip ik weer overeind, en eindig op m’n knieën op het bed, met mn armen leunend op de rand van het voeteneind. Dat is toch de meest prettige houding. Elke keer als er een wee opkomt merk ik dat jouw hartslag een stuk hoger wordt, jij voelt onze weeën dus duidelijk eerder dan ik. Intussen is er nog een wisseling van de wacht, en komen de dames binnen die ons echt gaan helpen. Tegen 12 uur mogen we de gang oversteken naar de verloskamer. De weeën zijn zo heftig, en de ontsluiting staat op 9 cm, het is even spannend of je nu op 22 of op 23 december geboren gaat worden!

Maar dan heb je even geen zin meer, nouja.. jij wel, je hart klinkt heerlijk sterk, en jij doet het het super goed, maar die ontsluiting laat het afweten. Dat kleine laatste randje wil maar niet weg. Intussen krijgt mama ook nog even een katheter, ook voor het eerst, en dat is absoluut niet prettig. De vlos van het ziekenhuis voelt nog maar weer eens hoever we zijn, en ook dat voelt niet prettig, dus ik vraag haar me even de tijd te geven te ontspannen. De vlos van het buro is gelukkig ook nog bij me, zij is een stuk prettiger in de omgang dus heb ik haar gevraagd of ze wilde blijven.
Na nog een hele poos weeën opvangen zat er maar geen vooruitgang in, en kreeg ik nogmaals de vraag of ik iets tegen de pijn wilde… met een gretig ‘ja!!!’ antwoorden zowel papa als ik tegelijk!
Ik kreeg een infuus aan m’n rechter hand, en daarin kwam een middeltje wat normaal niet op de kraamkamer gebruikt wordt, maar hier in het ziekenhuis werken ze er nu 1 jaar mee met positieve ervaringen. En dat kan ik alleen maar beamen! Papa kreeg een knopje waarmee hij zo af en toe een extra ‘shotje’ kon geven, en daar werd voor elke wee dankbaar gebruik van gemaakt. Met het knopje in z’n ene hand, en mijn hand knijpend hand in z’n andere zijn we de volgende 2 uur door gekomen. Tussen de weeën door was ik voor mijn gevoel aan het slapen. Zo heerlijk!!!
Helaas moet de vlos van het buro inmiddels naar een andere bevalling, en met tegenzin laat ik haar gaan.

De dames van het ziekenhuis overleggen weer met elkaar en komen tot het besluit dat ik wee-opwekkers nodig heb, omdat de weeën nu toch net niet meer sterk genoeg blijken. Nogmaals een infuus, nu in de linker hand, en ook nogmaals een katheter, omdat de blaas weer flink vol is. Hier heb ik me grondig tegen verzet, maar heel veel keuze heb ik niet. Hij moet leeg. Als de vlos echter net iets rustiger gehandeld had was dat een stuk soepeler verlopen!
De weeën worden intussen zo heftig dat als papa er niet was geweest ik zeer zeker in paniek was geraakt! Papa bleef kalm en zorgde dat ik goed op mijn ademhaling bleef letten.
Nog een laatste keer voelt de vlos hoever we zijn, en weer vraag ik haar om me 1 seconde de tijd te geven, ze gaat maar door en door en vergeet dat wij ook menselijk zijn. Ook papa zegt het nog even tegen haar, en dan krijg ik m’n seconde. Daarna gaat het dan ook een stuk makkelijker.
We zijn zover! We mogen persen! Ze verteld ons dat we 1 uur de tijd hebben, en ik schrik me lam… nog een heel uur persen?! Mijn god!
Ik moet papa’s hand los laten, en mijn benen vastpakken om het vervolgens op een persen te zetten…. Ik probeer het gevoel te vinden om goed te persen, maar schreeuw het uit. En dat is uiteraard niet de bedoeling. Voor mama is dit ook maar een eerste keer, dus ik moet even onder de knie krijgen hoe en wat. En met 2 vreemde vrouwen die me streng toespreken krijg ik amper de rust te voelen wat mijn lijf nou wil. Maar het lukt, en stiekem zeggen die 2 vrouwen ook nog best nuttige dingen. Zo af en toe verlies ik de durf en wil ik niet meer, en bij een volgende wee weet ik mezelf weer zo bij elkaar te rapen dat ik juist extra kan persen. ‘nou’ zegt de vlos ‘ we zijn nu 3 kwartier aan het persen, dus je hebt nog 15 minuten, daarna ga ik de gyn bellen en overleggen hoe verder’… 3 kwartier al?!?! Maar we willen geen gyn erbij, niks ervan. Dus vol overgave duiken we dat laatste kwartier in, en we geven álles wat we hebben. Maar helaas… de vlos heeft intussen nog eens gevoeld, en je hoofdje blijkt de verkeerde kant op te kijken! Dat is de verklaring waarom je blijft ‘steken’ je krijgt de draai niet gemaakt.
Als de vlos weg is voor haar telefoontje blijven wij gewoon doorpersen. Ik hoop zo ontzettend dat we het wél samen voor elkaar gaan krijgen, maar het wil maar niet lukken. Dan komt de vlos terug met de boodschap dat de gyn onderweg is.
Darn! Doorpersen mama! We kunnen het!... en voor ik het weet staat de gyn ook naast mn bed, een ‘hoi’ weet ik makkelijk uit te brengen en het valt haar dan ook op dat ik nog heel helder ben. Dan gaat ook zij nog even voelen waar je nou precies zit, en vooral ook hoe. En niet veel later wordt er een metalen hoedje uit de kast geplukt en uit z’n verpakking gehaald. Er wordt me verteld dat dat nu naar binnen gaat, en dat dat niet fijn zal voelen… hoezo understatement, bij deze heb ik besloten dat de gyn niet vriendelijk is. Ze heeft verder ook een redelijk zakelijke manier van aanpak, en dat is zowiezo niet zo mijn ding.
We maken haar duidelijk dat áls er geknipt moet worden, ik dat níet van te voren wil horen. Voor mijn gevoel reageert ze daar wat lacherig op, zo van, je krijgt de pomp, wat denk je dan dat er gebeuren gaat… zij doet dit vaker dan ik, das duidelijk.
En intussen gaan de weeën gewoon door, en persen we er zo goed als kan op los. Bijna de hele tijd heb ik mn ogen dicht, om de omgeving zo min mogelijk op me te laten inwerken. Ik hoor papa en ik voel jou, we doen dit met ons drietjes, de rest bestaat niet… tot ik dus nét even mn ogen wel open doe. Ik zie hoe de gyn een beweging maakt waarin zij de schaar pakt, en met haar ogen tegen de vlos zegt dat ze niks zal zeggen… ‘I saw that!’ zeg ik, en ik zet me schrap want meer kán ik niet.
Als de wee goed en wel weg is spreekt de gyn me toe, en verteld me wat we nu gaan doen, hoe ik moet persen en als zij het zegt, zuchten.
Bij de volgende wee voel ik iets scherps en dan weet ik dat het gebeurd is, ik kan wel janken!! Maar geen tijd, we gaan door. Het voelt alsof ik uit elkaar gerukt word, en mee persen is haast onmogelijk. Ik heb me vast heel erg misdragen want ik heb het flink uit geschreeuwd op dat moment. ‘zuchten!’ hoor ik.. en dat doe ik zo snel mogelijk… maar iets klopt niet. Later blijkt dat je het hoedje scheef op je hoofdje gekregen hebt, en zo werd het nog wat moeilijker gemaakt.
‘persen!!!’ hoor ik nu weer, en ik denk bij mezelf.. ja maar… zei je niet dat we na het zuchten klaar waren?! Voordat ik die zin af heb in mijn hoofd ben ik met vólle overgave aan het persen. Ik kan niet anders, je móet er nu uit. De hele wereld is weg, papa’s stem moedigt aan, ‘zuchten’… en daar is jouw stem!! Mijn god wat een krachtige stem!! Je ligt binnen 2 seconden op mn buik en ik hou je met al m’n armen vast zodat je niet van me af kunt vallen. Je krijst flink hard door, en ik kan je geen ongelijk geven. Aan alle kanten wordt er aan je geplukt, neusje leeg gezogen, droog geveegd… en papa is in tranen.
5.50… 22 uur later dan de allereerste wee.

Och meisje toch..wat een verhaal! Je hebt het geweldig goed gedaan hoor Stomme vk en stomme gyn die niet naar je luisterden

Prachtig verhaal Lotje.